Month: May 2010

Αν δεν σηκωθείς από τον καναπέ να σταματήσεις τον βιασμό, το μόνο που θα αφήσεις στα παιδιά σου είναι ένα χρέος που δεν θα μπορέσουν ποτέ να ξεπληρώσουν…

Αν τώρα εσύ καταφέρεις να τον απολαυσεις (ανήκεις σε αυτές τις ειδικές κατηγορίες) δεν είναι σίγουρο  ότι τα παιδιά σου θα τον απολαμβάνουν και αυτά

Τι λέω ε:

Παρακολούθησε ( καλύτερα άκουσε ) παρακάτω

[vimeo]http://vimeo.com/11875604[/vimeo]

Download (.mp3)

Αν βαριέσαι ή δεν έχεις χρόνο (45 λεπτά είναι πολύτιμα στον σύγχρονο καπιταλιστικό τρόπο ζωής) , η περίληψη από ότι ήταν να ακούσεις  βρίσκεται στην πρώτη πρόταση

Πλέον ήρθε η ώρα ο καθένας να διαλέξει πραγματικά τι θέλει να είναι

ΒΙΑΣΜΕΝΟΣ ή ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΣ

* Ότι ακούσατε είναι η εκπομπή infowar από την συχνότητα του ΣΚΑΙ

* Ευχαριστώ  την Fei  για την εκπομπή , για τον τίτλο και την περίληψη

«Αυτός που δεν έχει τα απαραίτητα προς το ζην, δεν πρέπει ούτε να αναγνωρίζει ούτε να σέβεται την ιδιοκτησία των άλλων αφού οι αρχές του κοινωνικού συμβολαίου έχουν παραβιαστεί εις βάρος του.»

Γιόχαν Φίχτε

Πόσο αξίζει το ψωμί όταν πεινάς; Πόσο αξίζει όταν δεν πεινάς καθόλου; Σίγουρα όταν λιμοκτονείς δίνεις τα πάντα για μια φρατζόλα, ενώ όταν είσαι χορτασμένος, δε δίνεις δεκάρα τσακιστή. Η αξία ενός πράγματος μεταβάλλεται ανάλογα με την ανάγκη που σε διακατέχει εκείνη τη χρονική στιγμή. Ποιος είναι λοιπόν αυτός που θα ορίσει το πόσο αξίζει ένα αγαθό ή μια  υπηρεσία και θα τρέξει να βάλει το ταμπελάκι με την εκάστοτε αναγραφόμενη τιμή; Είναι αυτός που θέλει να υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, αφεντικά και δούλοι. Αυτός που μετατρέπει τη ζωή μας σε μια ατέρμονη δοσοληψία κοστολογώντας όλες μας τις κινήσεις. Για να γεμίσεις το στομάχι σου πρέπει να γεμίσεις τις τσέπες σου και για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να δουλέψεις για να ταΐσεις το αφεντικό σου, καρτερώντας να σου δώσει και εσένα λίγα από τα αποφάγια του. Ένας κύκλος είναι, σαν το σχήμα ενός κέρματος που παλεύουμε να κερδίσουμε χάνοντας τα χρόνια μας.
Ανεβοκατεβαίνουμε διαδρόμους σούπερ μάρκετ ψάχνοντας για το φθηνότερο κάνοντας απανωτές προσθαφαιρέσεις για να μην ξεφύγουμε από τον προϋπολογισμό μας. Γέμισε η ζωή μας υποκατάστατα και κουπόνια προσφοράς. Έμποροι και σούπερ μάρκετ τα κάνουν πλακάκια και τα κονομάνε γερά γδέρνοντας παραγωγούς και καταναλωτές. Αυτοί που παράγουν δίνουν στους μεσάζοντες(έμπορους) τα προϊόντα τους σε εξευτελιστικές τιμές υπό το φόβο ότι θα τους μείνουν και η παραγωγή τους θα πάει στράφι. Οι έμποροι για να βγάλουν κέρδος φουσκώνουν κατά πολύ τη τιμή και τα σούπερ μάρκετ με τη σειρά τους τη φουσκώνουν ακόμα περισσότερο. Το αποτέλεσμα ποιο είναι; Ο γαλακτοπαραγωγός να πουλάει 0,35 λεπτά το λίτρο στον έμπορα και από το ράφι να το αγοράζει 1,35.  Εκατοντάδες προϊόντα πετιούνται καθημερινά γιατί μένουν απούλητα. Παρατηρούμε δηλαδή το εξής παράδοξο. Ο κόσμος να πεινάει και να δυσκολεύεται να επιβιώσει, να υπάρχουν άφθονα αγαθά για να καταναλώσει μα να μην διαθέτει την αγοραστική δύναμη για να τα αποκτήσει. Τα τρόφιμα αντί να καταλήγουν στα στομάχια μας καταλήγουν ληγμένα στις χωματερές.
Στις 11 Φεβρουαρίου του 2009 στη πόλη της Λάρισας μια ομάδα  περίπου 15 ατόμων με καλυμμένα τα πρόσωπα τους επισκέφθηκε το σούπερ μάρκετ Γαλαξίας, χωρίς φασαρίες γέμισε τρία καρότσια με προϊόντα πρώτης ανάγκης και τα μοίρασε στη λαϊκή αγορά που βρισκόταν λίγο παρακάτω. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν θετικότατη, μιας και τα καρότσια άδειασαν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Για τη παραπάνω πράξη συλλαμβάνονται από τα έμμισθα σκυλιά των αφεντικών τέσσερα άτομα και οδηγούνται στον εισαγγελέα. Τα ακράδαντα στοιχεία; Γνωστοί για τη πολιτική τους δράση στη πόλη και επειδή έτυχε να βρίσκονται κοντά στη λαϊκή λίγο μετά το περιστατικό. Με τη κατηγορία της ληστρικής κλοπής κατά συναυτουργία δικάζονται στις 1 Δεκεμβρίου του 2010. Το κράτος που καταληστεύει ασύστολα από τη πρώτη στιγμή της ύπαρξης του βαφτίζει κλέφτες ποιους; Αυτούς που παίρνουν πίσω τα κλεμμένα και αυτά που τους ανήκουν;
Όσο υπάρχει ένα σύστημα που γεννάει ανισότητα και εκμετάλλευση έχουμε χρέος στον εαυτό μας, στη συνείδηση μας και στα όνειρα μας την ολική καταστροφή του. Οραματιζόμενοι μια κοινωνία που για να διαβείς δε θα χρειάζεσαι το χρήμα ξέρουμε ότι εκτός από το δρόμο-καρμανιόλα που μας επιβάλλουν να βαδίσουμε υπάρχουν και μονοπάτια που οδηγούν προς την ελευθερία. Μπορεί να είναι δύσβατα μα σίγουρα δεν είναι άβατα.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΣ

Via outopiae

Στις 10 Απριλίου 2010 πραγματοποιήθηκε η προσαγωγή (sic)-απαγωγή μου από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία της ΕΛ.ΑΣ. Στη συνέχεια και μετά από ένα κακόγουστο και αχρείαστο σόου όπου συμμετείχαν πολυάριθμες διμοιρίες ΜΑΤ, ΕΚΑΜ, ασφαλίτες, περιπολικά της άμεσης δράσης, εισαγγελείς κ.τ.λ., με σπασμένες πόρτες (παρόλο που είχα παραδώσει τα κλειδιά μου) και με αστεία «ευρήματα» στην οικία μου, όπως αντιεξουσιαστικό έντυπο υλικό, λογοτεχνικά και πολιτικά βιβλία καθώς και πληθώρα κινηματογραφικών ταινιών, οδηγήθηκα στη ΓΑΔΑ όπου για αρκετές ώρες διάφοροι κουκουλοφόροι εναλλάσσονταν μπροστά μου χωρίς να απαντούν στην ερώτησή μου αν πρόκειται για προσαγωγή ή σύλληψη, χωρίς να επιτρέπουν την επικοινωνία μου με συνηγόρους, αλλά και χωρίς να με ρωτούν τίποτα απολύτως. Αργά το βράδυ της 11ης Απριλίου μου κοινοποιήθηκε η έκθεση σύλληψής μου για συμμετοχή στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας και μου φορτώθηκαν κατηγορίες που αφορούν ούτε λίγο ούτε πολύ ολόκληρο τον ποινικό κώδικα. Για την ιστορία, παρόλο που είχα συλληφθεί, δεν μου επετράπη εκ νέου η επικοινωνία με τους συνηγόρους μου.

Ταυτόχρονα, καθώς και για όλες τις επόμενες μέρες ξετυλιγόταν το γαϊτανάκι του ψεύδους σε μια επαίσχυντη επανάληψη του κλίματος τρομο-υστερίας που ζήσαμε και στο παρελθόν, από όλους αυτούς τους παπαγάλους δήθεν δημοσιογράφους που στην ουσία αποτελούν το γραφείο τύπου της αντι-τρομοκρατικής, αναπαράγοντας άκριτα διαρροές από αστυνομικές πηγές, δελτία τύπου της αστυνομίας και ό,τι χρειάζεται τέλος πάντων για να δημιουργηθεί επιβαρυντικό και εν τέλει καταδικαστικό κλίμα εις βάρος του οποιουδήποτε «φερόμενου ως»… Αυτή τη φορά έτυχε να είμαι εγώ. Βαφτίστηκα λοιπόν «άνθρωπος κλειδί», «ηγετικό μέλος», «συνδετικός κρίκος», «αυτός που ξέφυγε από τη συμπλοκή στη Δάφνη», «διανοούμενος», «σκληρός αντιεξουσιαστής» κ.τ.λ. και όλα αυτά χωρίς κανένα εις βάρος μου στοιχείο. Μόνο «γυναίκα μυστήριο» δεν με αποκάλεσαν και αυτό προφανώς λόγω φύλου. Αξιοι οι μισθοί λοιπόν όλων αυτών των επίδοξων συνεχιστών του Γκαίμπελς, αλλά συγγνώμη ξέχασα αυτός ήταν φασίστας -ενώ τώρα έχουμε «δημοκρατία με πυγμή» κατά δήλωση του εκλεκτού των Αμερικάνων υπουργού Προ-Πο.

ΣΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ ΛΟΙΠΟΝ

Από την πρώτη στιγμή αρνούμαι τις κατηγορίες, συνεπώς και τη συμμετοχή μου στην οργάνωση Ε.Α. Αυτό που δεν αρνούμαι και ουσιαστικά είναι αυτό που με οδήγησε στη δεινή θέση που βρίσκομαι σήμερα (σε μια υπόγεια φυλακή, σε καθεστώς σχεδόν απομόνωσης και με οπτικό πεδίο το πολύ 20 μέτρων) είναι η μακροχρόνια ένταξή μου στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, η παρουσία μου σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων του, καθώς και η συνεχής και θέλω να πιστεύω συνεπής συμμετοχή μου στους κοινωνικούς αγώνες των οποίων ο πολιτικός χώρος στον οποίο ανήκω αποτελεί ιστορικά αναπόσπαστο κομμάτι. Αυτό που δεν αρνούμαι είναι η συντροφική πολιτικά και φιλικά σχέση που διατηρούσα με το νεκρό αγωνιστή Λάμπρο Φούντα καθώς και με κάποιους εκ των συγκατηγορούμενών μου. Οπως είναι εύλογο μετά από τόσα χρόνια δραστηριοποίησης στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο και τους κοινωνικούς αγώνες, γνωρίζω και θεωρώ συντρόφους εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες ανθρώπους με κάποιους εκ των οποίων συνδέομαι και φιλικά. Δυστυχώς όμως βιώνω στο πετσί μου το νέο δόγμα των «φωστήρων» της καταστολής, την ποινικοποίηση των πολιτικών, φιλικών και κοινωνικών μας σχέσεων.

Ζούμε σε μια χώρα στην οποία η αγωνιστική παράδοση έχει βαθιές ρίζες και οι ρίζες αυτές είναι ποτισμένες με αίμα αγωνιστών, στα βουνά, στις πόλεις, στους «νέους Παρθενώνες» της Μακρονήσου και των άλλων ξερονησιών, στους τόπους εκτελέσεων, στις φυλακές. Στη χώρα αυτή βαθιές ρίζες έχει και η κρατική τρομοκρατία. Οι καιροί αλλάζουν, η φρασεολογία αλλάζει και η ουσία παραμένει ίδια, δύο κόσμοι σε σύγκρουση, ο κόσμος των καπιταλιστικών δολοφονικών συμφερόντων και ο κόσμος των κοινωνικών αντιστάσεων. Εγώ σε αυτή τη σύγκρουση έχω επιλέξει και υπερασπίζομαι τη μεριά του «οδοφράγματος» στην οποία στέκομαι, δεν έχω καμία πρόθεση να υπογράψω πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων ούτε καμία δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης της πολιτικής μου ένταξης και δράσης και είμαι περήφανος γι’ αυτό. Τώρα που οι συνέπειες της όξυνσης της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου στην κοινωνία είναι πιο ξεκάθαρες από ποτέ στη χώρα μας με την παρουσία του ΔΝΤ, εγώ θυμάμαι ότι πριν 10 χρόνια στην Πράγα, μαζί με χιλιάδες αγωνιστές απ’ όλο τον κόσμο, διακόψαμε μετά από σφοδρές συγκρούσεις τη συνεδρίαση αυτού του εγκληματικού μηχανισμού, την επόμενη χρονιά στη Γένοβα οι εγκληματίες του κεφαλαίου απάντησαν στη μοναδική γλώσσα που γνωρίζουν (αυτή της βίας) με τη δολοφονία του CARLO JULIANI. Τότε ήμασταν κατά δήλωση του εγκληματία πολέμου Μπλερ «περιοδεύων θίασος αναρχικών», άλλες φορές ήμαστε οι «προβοκάτορες» που «παρεισφρέουν» και «αμαυρώνουν», άλλες φορές πάλι «απολίτικοι χούλιγκαν», άλλες φορές κατ’ άλλους «περιθωριακοί των Εξαρχείων» κ.τ.λ.

Η αλήθεια είναι άλλη βέβαια. Η αλήθεια είναι πως είμαστε ένας πολιτικός χώρος του οποίου ο λόγος και η δράση υπάρχει και αλληλεπιδρά στην κοινωνία όπως φάνηκε στο εξεγερτικό ξέσπασμα τον Δεκέμβρη του 2008, η αλήθεια είναι πως είμαστε ένας πολιτικός χώρος που αντιστέκεται στο διαρκές έγκλημα των εργατικών ατυχημάτων, των ανθρωποθυσιών δηλαδή στο βωμό του κέρδους των καπιταλιστών, αντιστέκεται στο διαρκές έγκλημα των φυλακών με τους σχεδόν 400 νεκρούς την τελευταία 10ετία, που στέκεται αλληλέγγυος στους μετανάστες που δολοφονούνται καθημερινά στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της χώρας, που βασανίζονται και εξευτελίζονται στα Α.Τ. αλλά και στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης (π.χ. Παγανή και αλλού), στέκεται αλληλέγγυος στους πολιτικούς κρατούμενους, αντιστέκεται στην καταστροφή του περιβάλλοντος και συμμετέχει σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες. Είμαστε ένας χώρος που δεν αναγνωρίζει στο κράτος το μονοπώλιο της βίας και προσπαθεί στο μέτρο των δυνάμεών του να μπει κοινωνικό ανάχωμα στις διαρκείς επιθέσεις κράτους και κεφαλαίου, προτάσσοντας την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση, την ανιδιοτέλεια.

Βρισκόμαστε λοιπόν στο στόχαστρο της καταστολής που δεν διστάζει να δολοφονήσει 15χρονα παιδιά, να δαιμονοποιήσει ολόκληρες περιοχές (γεγονός που οι κάτοικοι των Εξαρχείων γνωρίζουν καλά), να ποινικοποιήσει πολιτικές, προσωπικές και κοινωνικές σχέσεις, ακόμα και να κατασκευάσει κατηγορητήρια για λόγους πρόσκαιρης πολιτικής σκοπιμότητας, όπως στην περίπτωση του Αναρχικού στεκιού Ρεσάλτο στο Κερατσίνι που βαφτίστηκε «τρομοκρατική» οργάνωση το Δεκέμβρη του 2009, όπως στην περίπτωση του φοιτητή με τα πράσινα παπούτσια, όπως στην περίπτωση της πλατείας Αριστοτέλους πάλι το Δεκέμβρη του 2009, όπου οι «Πραίτορες προστασίας του πολίτη» φορτώνουν μολότωφ σε περαστικούς, όπως το 2003 πάλι στη Θεσσαλονίκη, με το διαδηλωτή SIMON CHAPMAN που και σε αυτόν φορτώθηκαν μολότωφ, όπως στην περίπτωση της ζαρντινιέρας όπου ισχύει η λαϊκή ρήση «και δαρμένος και κερατάς», όπως στην περίπτωση του διαδηλωτή Μάριου Ζ. όπου σαμπουάν και μπουρνούζι βαφτίστηκαν όπλα, όπως, όπως, όπως… και πόσα άραγε δεν ξέρουμε;

Σε μια χώρα που αυτοί που την εξουσιάζουν κόπτονται για την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου ενώ οι ίδιοι ταμπουρωμένοι πίσω από τη βουλευτική τους ασυλία συμπεριφέρονται σαν σύγχρονη μαφία, βγάζοντας λάδι ο ένας τον άλλον για όλα τα μεγάλα σκάνδαλα (SIEMENS, ΒΑΤΟΠΑΙΔΙ, ΟΜΟΛΟΓΑ, ΥΠΟΚΛΟΠΕΣ C4Ι), σε μια χώρα που το κράτος έχει κηρύξει τον πόλεμο στην κοινωνία, γεγονός που πιστοποιείται από τις μηχανοκίνητες συμμορίες της ΕΛΑΣ και τον αστυνομικό στρατό κατοχής στους δρόμους που αποκλειστικό σκοπό έχουν την αποτροπή και το τσάκισμα των κοινωνικών αγώνων. Σε μια χώρα που πλέον τελεί επίσημα υπό τη δικτατορία του ΔΝΤ, σε μια χώρα που οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και οι 9 σφαίρες στο σώμα του περαστικού Nicola Toddy στο Βύρωνα ονομάζονται «αίσθημα ασφάλειας», σε μια χώρα που το να σκύψεις το κεφάλι και να δεχτείς την περιστολή δικαιωμάτων κατακτημένων με αγώνες και θυσίες και την πλήρη οικονομική αφαίμαξη των ασθενών κοινωνικών στρωμάτων προς όφελος των καπιταλιστών ονομάζεται «πατριωτικό καθήκον», σε μια χώρα που η αλαζονεία, το θράσος και η διγλωσσία των εξουσιαστών δεν τους επιτρέπει να παραδεχτούν ότι η πολιτική τους είναι αυτή που οδήγησε εδώ και όχι κάποιοι «νεφελώδεις» και «απρόσωποι» κερδοσκόποι.

Σε αυτή τη χώρα λοιπόν η αντίσταση στα σχέδια των καπιταλιστών είναι μονόδρομος και καθήκον. Αντίσταση μέσα από αυτοοργανωμένα, αδιαμεσολάβητα και αντιιεραρχικά εγχειρήματα, με γνώμονα την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την κοινωνική δικαιοσύνη. Οσο με αφορά, θα συνεχίσω να αγωνίζομαι. Θα συνεχίσω να αρνούμαι τις κατηγορίες που μου αποδίδονται -επ’ ουδενί όμως την πολιτική μου ταυτότητα, ένταξη και δράση.

Το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης Ο Λάμπρος ζει μέσα στην καρδιά κάθε αγωνιστή

Ο «φερόμενος» ως και δεν ξέρω και ‘γώ τι Σαράντος Νικητόπουλος ΣΤ’ Πτέρυγα Κορυδαλλού

ΥΓ. 1 Το ιδιώνυμο της «κουκούλας» ισχύει ή όχι γι’ αυτούς που με «απήγαγαν» και με περιέφεραν ως τρόπαιο μπροστά στις κάμερες από τη ΓΑΔΑ στην Ευελπίδων και τούμπαλιν;

ΥΓ. 2 Ενα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους με κάθε τρόπο εκφράζουν την αλληλεγγύη τους.

14o Λύκειο Αθηνών στο  Κουκάκι. Εκεί που η ανοχή στη νάρκωση και τα μαχαίρια των φασιστών είναι δεδομένη, η αυστηρότητα και η προσχηματική τήρηση των νόμων, εξαντλείται σε όσους δεν υποτάσσονται στις έρπουσες φασιστικές ενδοσχολικές ντιρεκτίβες συμπεριφοράς και ιδεών.

Για άλλη μια φορά  ο διευθυντής του 14ου Λυκείου, έδειξε τα σάπια δόντια του.  Έχοντας καταλάβει αυτή την θέση επί ΝΔ από  παλαιότερους εκπαιδευτικούς που την δικαιούνται, μεθόδευσε τώρα με κάθε τρόπο την παραμονή του και την αναρρίχησή του στο σύστημα, εξαπολύοντας με δόλο, πολιτικό διωγμό σε ένα παιδί ώστε να πλήξει και να τιμωρήσει και τους γονείς του για τους κοινωνικούς αγώνες τους.

Μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, ο διευθυντής του 14ου λυκείου, μοίραζε τριήμερες αποβολές σε μαθητές που αρνούνταν να παραστούν στην προσευχή, αλλά παράμεναν σιωπηλοί στην είσοδο του σχολείου και απειλούσε μαθητές  για τη συμμετοχή τους στην κατάληψη του σχολείου.*

Φέτος υπομονετικά όπως κάτι τέτοιοι συνηθίζουν και για έναν ολόκληρο χρόνο περίμενε στη γωνία μαθητή της Α΄Λυκείου που είχε καταγγείλει μέσω των γονιών του τον Ιανουάριο του 2009 τη μεθόδευση της βουλής για την απόδοση τιμωρίας σε μαθητές της περυσινής  Γ΄Γυμνασίου (συστεγάζονται) που είχαν επισκεφτεί το κτίριο της και είχαν απαντήσει όπως άξιζε (και όπως θα απαντούσε ο καθένας) στα ανώνυμα ερωτηματολόγια έρευνας αξιολόγησης για την βουλή και τις λειτουργίες της, που τους είχαν μοιράσει μετά την επίσκεψη τους στο Βαυαρικό παλάτι.
Τότε η βουλή είχε ζητήσει τα ερωτηματολόγια να επιστραφούν στο σχολείο και να γίνει γραφολογικός έλεγχος, ώστε να  τιμωρηθούν όσοι την αξιολόγησαν όπως της άξιζε.
Αυτή η ιστορία σταμάτησε, εξαιτίας της έκτασης που πήρε στα μμε και από τους γονείς του μικρού.**

Αυτά τα πράγματα όμως δεν συγχωρούνται και ο μαθητής που τα κατήγγειλε, κόπηκε  φέτος στο τέλος της χρονιάς από απουσίες, οι οποίες ήταν σε γνώση των γονιών,  αφού οφείλονταν , σε δική του ασθένεια, σε θάνατο μέλους της οικογένειας του, ενώ κάποιες άλλες ήταν 5λεπτες καθυστερήσεις λόγω απόστασης, ή λόγω γενικών απεργιών (μιας και υπάρχουν απεργοσπάστες), αφού το παιδί  δεν έμενε πια κοντά και υπήρχε η δυνατότητα (σε συμφωνία με τον διευθυντή η οποία όπως φάνηκε ήταν μονομερής), να μη ληφθούν αυστηρά υπόψη και να υπάρχει η σχετική στοιχειώδης ενημέρωση και επικοινωνία με το σχολείο .
Στους γονείς  με δόλο δε δόθηκε ούτε η ενημέρωση, ούτε η δυνατότητα, για να δικαιολογήσουν τις μέρες ασθενειών, ούτε με το τέλος του χρόνου, όπως συνηθίζεται, αφού ενημερώθηκαν εκ των υστέρων για την εξέλιξη στην τροπή που έδωσε ο διευθυντής.
Επικαλούμενος αλαζονικά και εκ των υστέρων ο διευθυντής Γ. Χούσος κατά το δοκούν το νόμο παραβλέποντας και καταπατώντας την συμφωνία που ο ίδιος είχε κάνει με τους γονείς για την απαιτούμενη ελαστικότητα στα προβλήματα που υπήρχαν μόνο λόγω απόστασης ώστε να παραμείνει ο μικρός σε αυτό το μακρινό σχολείο. Ταυτόχρονα εξαφάνισε και τα παλαιότερα δικαιολογητικά απουσιών που ήδη είχαν κατατεθεί στη διάρκεια του χρόνου. ‘Έτσι με αυτό τον άθλιο τρόπο πέτυχε να έχει ο διευθυντής ύπουλα τον τελευταίο καταχρηστικό λόγο την τελευταία στιγμή της σχολικής χρονιάς, ώστε να καταπατήσει την συμφωνία που ο ίδιος έκανε και έτσι να εξοβελίσει αθώους, με απύθμενο θράσος και κακία στην εκδικητικότητα την δική του και του συστήματος….
Για τον διευθυντή Γ Χούσο, είναι ξεκάθαρο πως δεν είναι τίποτα αν και επαγγελματίας «παιδαγωγός», να κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να εξοντώσει και να καταστρέψει τη ζωή ενός παιδιού με την πρώτη ευκαιρία, παρουσιαζόμενος δήθεν αμείλικτος και αυστηρός για τις ανάγκες του έργου που παίζει, ενώ καταπατάει τις συμφωνίες που ο ίδιος με δόλο έκανε με τους γονείς.
Δεν είναι όμως το ίδιο αμείλικτος και αυστηρός στη νάρκωση και την καταστολή, μέσω των μπάφων που δίνουν και παίρνουν στις τουαλέτες του 14ου Λυκείου δημιουργώντας ανθρώπους εξαρτημένους και υποταγμένους, ούτε είναι αμείλικτος στις απειλές με μαχαίρια φασιστών μέσα στο σχολείο.
Αυτά για τον διευθυντή Χούσο, παραβλέπονται αφού είναι βοηθητικά στο έργο του, που είναι η επιβολή, η καταστολή, η υποταγή και η εξόντωση. H σκοπούμενη δολοφονία των συνειδήσεων ανηλίκων κατά συρροήν.
Και το σύστημα φροντίζει και του παρέχει όλα τα επιμέρους ώστε να μπορεί να στήνει και να  εξαπολύει ανενόχλητος πολιτικό διωγμό σε μια οικογένεια, προς τέρψη των κομματικών ταγών του συστήματος.
Δεν ξέρει όμως ο διευθυντής Χούσος, ότι  ό, τι και  να κάνει  την καρδιά, την ψυχή και την ανθρωπιά δεν μπορεί να την καταστείλει με τίποτα εκεί που υπάρχει, και το μόνο που μπορεί να πετύχει είναι να δυναμώσει το πείσμα και την δίψα για ζωή του 15χρονου μαθητή και όλων όσων έμαθαν για αυτή την ελεεινή κρατική συμπεριφορά ενώ ταυτόχρονα να ανοίξει τα μάτια του κόσμου για το τι ακριβώς υπηρετούν κάτι τέτοιοι.

*http://st-antipnoia.blogspot.com/2009/02/blog-post_24.html

** Η βουλή δεν ανέχεται τα αρνητικά σχόλια tvxs.gr

~ από anarchypress στο 17/05/2010.

Από το βράδυ της 3ης Μαΐου ξεκίνησε μια μεθοδευμένη επιχείρηση με στόχο τη φυσική και πολιτική ομηρία του αναρχικού αγωνιστή Άρη Σειρηνίδη. Τα μέχρι τώρα στάδια αυτής της επιχείρησης είναι λίγο έως πολύ γνωστά. Τη νύχτα της 3ης Μαΐου η Ασφάλεια διαρρέει στο διαδίκτυο ότι ο Άρης Σ. συνελήφθη ως ένας από τους δράστες της ληστείας στο κατάστημα Πράκτικερ της οδού Πειραιώς, κατά την οποία τραυματίστηκε βαριά και ένας υπάλληλος. Πρόθυμοι, οι συνήθεις παπαγάλοι των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ όχι μόνο αναπαράγουν αμέσως την είδηση, χωρίς να κάνουν τον κόπο να τη διασταυρώσουν, αλλά τη διανθίζουν με πλήθος ψεμάτων, φθηνό συναισθηματισμό και αντι-αναρχικό μένος. Μόνο που το επόμενο πρωί, οι ένστολοι πληροφοριοδότες τους  από το κτίριο της ΓΑΔΑ, τους αφήνουν έκθετους. Ανακοινώνεται ότι ο Άρης Σ. δεν έχει καμία σχέση με τη ληστεία στο Πράκτικερ, συνελήφθη σε τυχαίο μπλόκο και κατηγορείται σε βαθμό πλημμελήματος για οπλοκατοχή και αντίσταση κατά της αρχής. Από το σημείο εκείνο και έπειτα, τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ φεύγουν από το έργο. Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει αποκλειστικά η ασφάλεια και η πλοκή εκτυλίσσεται ανάμεσα στο κτίριο της ΓΑΔΑ και στα δικαστήρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων. Το μεσημέρι της 7ης Μαΐου και ενώ είχε ήδη εκδοθεί η απόφαση της μη κράτησής του και αναμενόταν η απελευθέρωσή του, κυριολεκτικά στο παραπέντε, ύστερα από ένα κρεσέντο καθυστερήσεων της ανακριτικής διαδικασίας, έφτασε νέο ένταλμα σύλληψης εναντίον του. Ο Άρης Σειρηνίδης, γνωστός για τη μακρόχρονη παρουσία του στους κοινωνικούς αγώνες, κατηγορήθηκε ως ο επονομαζόμενος «τρελός με το σομπρέρο και τις σαγιονάρες», που πυροβόλησε πέρυσι το καλοκαίρι εναντίον κλούβας των ΜΑΤ στα Εξάρχεια. Πειστήριο, το γενετικό υλικό από το πορτοφόλι του Άρη, που ταυτιζόταν με το γενετικό υλικό από μια χειρουργική μάσκα που βρέθηκε στην περιοχή, όπου συνέβη το περιστατικό με τον «τρελό με το σομπρέρο».

Θα δυσκολευόμασταν να συγκρατήσουμε τα γέλια μας με το να φανταστούμε  και μόνο τον Άρη με σομπρέρο, βερμούδα και σαγιονάρες, αν η υπόθεση, παρά τη φαιδρότητά της, δεν ήταν τόσο σοβαρή. Την Τετάρτη 12 Μαΐου, ύστερα από μια εβδομάδα στα κρατητήρια της Αντιτρομοκρατικής στον 12ο όροφο της ΓΑΔΑ, ο Άρης κρίθηκε προφυλακιστέος με βάση ένα κατηγορητήριο που προκαλεί και αυτά ακόμη τα όρια της περίφημης «αστικής δικαιοσύνης». Ακόμα και αν οι καταθέσεις των μαρτύρων του περιστατικού του πυροβολισμού, μεταξύ αυτών και του ίδιου του επικεφαλής της διμοιρίας, έκαναν λόγο για δράστη με σχιστά μάτια και ύψος μεταξύ 1.60 και 1.65, τη στιγμή που ο Άρης είναι 1.85 και σε καμία περίπτωση «σχιστομάτης»· ακόμα και αν στις καταθέσεις η χειρουργική μάσκα, που θεωρείται και το βασικό πειστήριο, φέρεται να έχει πέσει από άτομο διαφορετικό εκείνου που πυροβόλησε εναντίον της κλούβας των ΜΑΤ· ακόμα και αν πουθενά στη δικογραφία δεν δίνονται πληροφορίες για το είδος και τον τύπο του γενετικού υλικού που ανιχνεύτηκε στο πορτοφόλι του Άρη και στην περισυλλεγείσα μάσκα· ακόμα και αν δεν υποβλήθηκαν σε εργαστηριακή εξέταση άλλα πειστήρια που περισυλλέγησαν από την περιοχή του πυροβολισμού, η απόφαση είχε ήδη ληφθεί στο κτίριο της ΓΑΔΑ και την επικύρωσαν ανακριτής και εισαγγελέας: ήθελαν τον αναρχικό αγωνιστή Άρη Σειρηνίδη με κάθε τρόπο στη φυλακή.

Η υπόθεση του Άρη Σ. όσο μας εξοργίζει, άλλο τόσο μας φέρνει αντιμέτωπους/ες με μια αναβάθμιση των κατασταλτικών μεθόδων του κράτους εναντίον των κοινωνικών αγωνιστών και προοιωνίζει μια νέα εποχή στο μέτωπο των πολιτικών διώξεων.

Η πρακτική της σκευωρίας αποτελεί μια παλιά και δοκιμασμένη συνταγή της κρατικής εξουσίας εναντίον των πολιτικών της αντιπάλων. Από την άποψη αυτή, η περίπτωση του Άρη Σ. δεν συνιστά μια καινοτομία. Το καινούργιο στοιχείο που χαρακτηρίζει, όμως, τη συγκεκριμένη υπόθεση είναι ότι, τόσο από πλευράς τεχνικής όσο και περιεχομένου της μεθόδευσης, επανεισάγει πρακτικές της εμφυλιοπολεμικής περιόδου στο μέτωπο της δίωξης των πολιτικών αντιπάλων. Από τους «συνήθεις υπόπτους» της σοσιαλιστικής νιρβάνας των δεκαετιών 1980-1990, φτάνουμε στον «κρατούμενο για ό,τι προκύψει» της εποχής των σοσιαλιστών του ΔΝΤ. Η έμφαση στο «τερατώδες» (ληστεία σε πολυκατάστημα και πυροβολισμός αθώου υπαλλήλου) και, όταν αυτό κατέπεσε, στο φαιδρό (πιστολέρο με σαγιονάρες) διεκδικεί τα πρότυπά της στην αστείρευτη, όπως τελικά φαίνεται, εγχώρια παράδοση του «κομμουνιστο-συμμοριτισμού». Δείχνει πως τα «σύγχρονα» κατασταλτικά μέσα που επικαλείται ο κ. Χρυσοχοΐδης φέρουν την κακοσμία της εμφυλιοπολεμικής προπαγάνδας. Εξάλλου, το είπε και ο ίδιος: «Έχουμε πόλεμο!». Είναι ο πόλεμος που το κράτος και το κεφάλαιο έχουν κηρύξει στην εργασία και την αγωνιζόμενη κοινωνία. Και ο Άρης γνωρίζουμε καλά σε ποια πλευρά ανήκει.

Οφείλουμε, ωστόσο, να αναγνωρίζουμε στον κ. Χρυσοχοΐδη, ότι παρά τη δυσωδία που αποπνέει, η επιχειρούμενη μεθόδευση εναντίον του Άρη Σειρηνίδη ούτε άστοχη είναι ούτε συμπτωματική. Δεν είναι, δηλαδή, καθόλου τυχαίο τι είδους κατηγορίες απευθύνονται και σε ποιο άτομο. Ο Άρης αποτελεί τη ζωντανή και διαρκή αναίρεση της εικόνας του ανερμάτιστου βανδάλου και μηδενιστή καταστροφέα που κράτος και ΜΜΕ προσπαθούν να προβάλλουν για τους αναρχικούς. Γνωστός για την μακροχρόνια και συνεπή παρουσία του στους κοινωνικούς αγώνες, τη μαχητικότητα και, κυρίως, το ήθος του, ο Άρης είναι ο αναρχικός που προκαλεί λυσσασμένα το κράτος. Δεν αρκεί να μπει στη φυλακή. Πρέπει να διασυρθεί ως αιμοσταγής ληστής και, όταν αυτό δεν γίνεται εφικτό, πρέπει να γελοιοποιηθεί ως ψυχικά διαταραγμένος πιστολέρο με παντόφλες.

Η επιχειρούμενη σκευωρία εναντίον του Άρη Σ. εγκαινιάζει, όμως, και μια νέα εποχή στο μέτωπο της καταστολής, καθώς καθιστά ρυθμιστικό παράγοντα των κατηγορητηρίων τις επιστημονικοφανείς, και ως εκ τούτου αδιάσειστες, αποφάνσεις των εργαστηρίων της ΓΑΔΑ. Οποιοδήποτε γενετικό υλικό, οποιουδήποτε ανθρώπου, σε οποιοδήποτε κινητό αντικείμενο και σε οποιαδήποτε περιοχή, σε οποιονδήποτε χρόνο μπορεί να καταστεί αδιάσειστο πειστήριο για οποιαδήποτε κατηγορία. Ένας νέος «βιολογικός πόλεμος» βρίσκεται στα σκαριά.

Σε μια εποχή οικονομικής κρίσης και κοινωνικής απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, η δίωξη του Άρη Σ. είναι μια κίνηση με πολλαπλούς αποδέκτες. Στοχεύει τον ίδιο και, στο πρόσωπό του, ολόκληρο τον αναρχικό – αντιεξουσιαστικό χώρο και την ανυπάκουη κοινωνία. Μέσα στην εκδικητική μανία της, η δίωξη αυτή είναι παράλληλα ενδεικτική του πανικού του χρεοκοπημένου ελληνικού κράτους μπροστά στο ενδεχόμενο μετατροπής της γενικευμένης κοινωνικής οργής σε κοινωνική εξέγερση.

Αν ο κ. Χρυσοχοΐδης και οι εντολείς του πιστεύουν ότι με την κακόγουστη αυτή φάρσα μπορούν να κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα του αναρχικού Άρη Σειρηνίδη είναι οικτρά γελασμένοι. Η σκευωρία τους δεν θα περάσει. Από τις φυλακές Κορυδαλλού ο Άρης υψώνει τη γροθιά του προς όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΑΡΗ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ

Η ΑΛΛΥΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Αλληλέγγυοι/ες στον Άρη Σειρηνίδη

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=OQ1Q93XKMHE&feature=player_embedded[/youtube]

Η προσαγωγή μου, ως μια ακόμη μικρή παραφωνία
σ’ενα δολοφονικά φάλτσο κονσέρτο καταστολής, βίας, παραλογισμού
και ασυδoσίας των εξουσιαστών του τόπου.

Δείτε αναλυτικά ρεπορτάζ του συμβάντος που δεν κατάφερα τελικά να καλύψω, αφού δεν επιτρεπόταν (?)
nellypsarrou.com/index.php?option=com_content&task=view&id=229&Itemid=80
enet.gr/?i=news.el.ellada&id=159033

Σχετικά με την Κατερίνα
tvxs.gr/news/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BE%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%B4%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1

athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1009225

tvxs.gr/news/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/%C2%AB%CE%B1%CF%80%CE%AE%CE%B3%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CE%BD%C2%BB-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CF%81%CF%86%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CE%B7%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82

Δημήτρης Μελέτης

Πηγή: Δημήτρης Μελέτης

Ας το πούμε απλά. Δε γουστάρουμε να πάμε φαντάροι. Δε θέλουμε το στρατό ούτε για εμάς, ούτε για κανέναν. Μας απωθεί ένας μηχανισμός εξουσίας, ιεραρχίας, απόλυτης πειθαρχίας, παραλογισμού, ισοπέδωσης της προσωπικότητας, της διαφορετικότητας, της ιδιαιτερότητας. Ένας μηχανισμός που υπάρχει για να ασκεί βία προς τρίτους, αλλά και στους ίδιους τους “μετέχοντες” σε αυτόν.

Γνωρίζουμε τι ρόλο έχουν παίξει οι στρατοί ως σφαγείς της ιστορίας, κατακτητές, δυνάμεις κατοχής ή εσχάτως “ειρηνευτικές δυνάμεις” και “ανθρωπιστικές αποστολές”. Ξέρουμε και τα παράσημα του “δικού μας” εθνικού στρατού. Το ρόλο του στις δικτατορίες τόσο τις προπολεμικές όσο και κυρίως της επταετίας. Τις διεθνείς του αποστολές στην Ουκρανία, στην Κορέα, στη Βοσνία, το Κόσοβο, το Αφγανιστάν.

Αν υπάρχει κάποιο νόημα στη λέξη πατρίδα σίγουρα για εμάς δεν είναι το μίσος για το γείτονα Τούρκο, Μακεδόνισσα, Αλβανό κτλ. εργαζόμενο, μαθήτρια, φοιτητή που αναγκάζεται να καταπίνει τις αντίστοιχες αηδίες περί εθνικού συμφέροντος που μας ταΐζει και η εγχώρια άρχουσα τάξη και η στρατοκρατική κάστα (ευτυχώς αδύναμη και σε απαξίωση όσο ποτέ σε αυτή τη χώρα). Μας είναι ξεκάθαρο πως το μέτωπο σύγκρουσης που διαλέγουμε είναι ενάντια στο αφεντικό μας, στο λαμόγιο πολιτικό που μας κυβερνά, τους κεφαλαιοκράτες του τόπου που μας κοροϊδεύουν στα μούτρα, έναντια στον κάθε τύπου φασίστα της διπλανής πόρτας και όχι εναντίον των απέναντι (που η αμαρτία τους είναι απλά ότι γεννήθηκαν απέναντι).

Μας εξοργίζουν οι στρατιωτικές δαπάνες. Έχουμε δέκα χρόνια που τελειώσαμε το σχολείο, πολύ λίγα που βγάλαμε την όποια κάποια σχολή μας, μόλις (άλλα ήδη) 2-3 τουλάχιστον που μπήκαμε στην εργασία. Δεν προλάβαμε να ξεχάσουμε τις ελλείψεις στα προηγούμενα χρόνια σε δασκάλους, σε υποδομή, σε βιβλία και γενικά σε δυνατότητες. Κι έχουμε ήδη νιώσει στο πετσί μας την τρομοκρατία του βασικού μισθού, την αγωνία αν θα μας κολλήσουν ένσημα ή όχι, αφού (λέμε τώρα) μετά από πολύ κόπο γλιτώσαμε από την αγωνία αν θα έχουμε δουλειά. Την ίδια στιγμή τα αεροπλάνα του στρατού ψηλότερα και περισσότερα πετούν, οι φρεγάτες μακρύτερα πλέουν. Κανένας μπαμπούλας για εχθρούς του έθνους δεν μας πείθει για την ανάγκη αυτών των εξοπλισμών, και σίγουρα το δόγμα “για να έχεις ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο” είναι από τα πιο άρρωστα που σκέφτηκε ποτέ ανθρώπου νους.

Μας κάθεται στο σβέρκο κι ο κοινωνικός ρόλος του στρατού. Ένα ακόμα κεφάλαιο στη γραμμικότητα της ζωής μας. Ένας χρόνος έξω από τον κόσμο, μακριά από όσα αγαπούμε, από όσα κάνουμε, από τους αγώνες μας. Κι αυτό γιατί «οι εμπειρίες από το στρατό είναι αξεπέραστες», «το κλίμα φανταστικό» (σχεδόν θλίψη προκαλούν αυτές οι ατάκες) και κυρίως γιατί θα γίνουμε (επιτέλους) άντρες. Ε, όχι, αν η αντροσύνη είναι αυτό που είστε, κρατήστε την για τον εαυτό σας, ας παραμείνουμε παιδιά, ας μπορούμε να αγγίξουμε και τη θηλυκή (ή όποια άλλη) πλευρά μας.

Τι νόημα έχει αν δε βγεις να το φωνάξεις;

Αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με καθέναν που αρνείται την ένταξη στο στρατιωτικό μηχανισμό, που αμφισβητεί δια της απουσίας του ή της πάσης φύσεως διαφορετικής – εναλλακτικής στάσης του την υποχρεωτική στράτευση. Με αυτούς που βγάζουν τη γλώσσα και πηδούν από τη βάρκα ή διαλέγουν άλλο καράβι. Απλά δεν είναι αυτό που μας ταιριάζει, αυτό που (μετά από πολλή σκέψη και κουβέντα) διαλέγουμε. Θαρρούμε πως είναι πια ώριμος ο καιρός να βγούμε και να αρνηθούμε τη στράτευση πολιτικά, δημόσια και ωραία. Πως χρειάζεται να σπάσει η σιωπή γύρω από το θέμα, να δημιουργηθεί ένα ρήγμα στο πλέγμα της βεβαιότητας πως “έτσι έχουν τα πράγματα” και της αφωνίας των σκέψεων ότι δεν είναι μόνο έτσι. Να μιλήσουμε ξεκάθαρα για κατάργηση της υποχρεωτικής στράτευσης (σκεπτόμενοι διαρκώς την κατάργηση του στρατού ως τέτοιου), αρνούμενοι μαζί με αυτήν κάθε δικαίωμα του στρατού και του κράτους να μας την επιβάλλουν. Να κάνουμε σαφές και αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμά μας στην συνειδητή και “στρατευμένη” προσφορά του χρόνου, της διάθεσης, της γνώσης και της κάθε ικανότητάς μας στις κοινωνικές δράσεις και τα κοινωνικά πεδία που ιεραρχούμε υψηλότερα και στα οποίες γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε υδροκέφαλο μηχανισμό πως μπορούμε να προσφέρουμε περισσότερο.

Χαιρόμαστε και γεμίζουμε δύναμη από τη συνάντησή μας και την αβίαστη απόφαση της συμπόρευσής μας. Βρεθήκαμε και ενώνουμε διαθέσεις και δυνάμεις για να κινηθούμε όχι, όπως θα μας προτιμούσαν, κατά μονάδες χαμένες στην επικαιρότητα και το χάος των γεγονότων, αλλά ως συλλογικότητες, μικρές ή μεγαλύτερες με αλληλεγγύη και αμοιβαία εμπιστοσύνη με λόγο επιθετικό και ξεκάθαρο.

Στις σειρές του Μαΐου και του Αυγούστου του 2010, κάποιοι ούτε θα παρουσιαστούμε, ούτε θα κρυφτούμε. Θα φορέσουμε καλοκαιρινά κι όχι παραλλαγή, θα κάνουμε κάμπινγκ κι όχι στρατόπεδο. Γνωρίζοντας τις ενδεχόμενες συνέπειες και αναλαμβάνοντας πλήρως τις ευθύνες της επιλογής μας, θα αρνηθούμε το στρατιωτικό μας πεπρωμένο, διατηρώντας ακέραιη την πολιτική και κοινωνική μας υπόσταση.

Μάιος 2010

Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Γιάννενα-Κόρινθος,

Παναγιώτης Σιαβελής
Άγγελος Νικολόπουλος
Μόρις Ζαφειριάδης
Δημήτρης Σωτηρίου
Μενέλαος Εξίογλου
Ευάγγελος Ζώης
Σταύρος Κεφάλας

Το μεγαλύτερο «επίτευγμα» του επελαύνοντος καπιταλισμού τις τελευταίες τρεις δεκαετίες είναι η εκμηδένιση των συλλογικών οραμάτων. Μέσα στην ολοκληρωτική δικτατορία της οικονομίας, της κατανάλωσης, του θεάματος, οι πάντες πορεύονται μόνοι τους, τυφλωμένοι, χωρίς πυξίδα. Οι πάντες πλην των αφεντικών.

Η συνθήκη αυτής της αποξένωσης γεννά τους όρους μιας αντίδρασης όπου όσο η οργή και το μίσος μπορούν να πλεονάζουν, άλλο τόσο η αντίληψη και το κριτήριο μπορούν να είναι ελλιπή. Στη Μarfin της οδού Σταδίου ασκήθηκε με ανεπίτρεπτη ελαφρότητα μια πρακτική (εμπρησμός μιας τράπεζας) που κατ'αρχήν απαιτεί υπευθυνότητα.

Η ίδια συνθήκη της αποξένωσης γέννησε – για κάποιους άλλους ανθρώπους – τους όρους του φόβου. Δέσμιοι ενός εργοδοτικού εκβιασμού (από ό,τι οι ίδιοι οι συνάδελφοι τους καταθέτουν), εν τέλει εγκληματικά κλειδωμένοι μέσα στον εργασιακό τάφο της οδού Σταδίου.

Εκεί που καταστροφικά συναντήθηκαν το μίσος και ο φόβος, χάθηκαν τρεις εργαζόμενοι. Και πάνω στα πτώματα τους, έστησαν χορό οι Βγενόπουλοι. τα media, η εξουσία, οι ένστολοι μισθοφόροι τους.

Αυτές τις κρίσιμες ώρες της περισυλλογής, νιώθω ότι ως επαναστάτες (ας μου επιτραπεί ο πληθυντικός, γιατί γνωρίζω πως οι απόψεις μου εκφράζουν κι άλλους συντρόφους) δίνουμε λόγο κατ' αρχήν σ' αυτούς που θρηνούν τους τρεις ανθρώπους τους. Δίνουμε λόγο επίσης στο Κίνημα και την Ιστορία του. Αφεντικά, εξουσιαστές, μιντιακά κοράκια, μπάτσοι, παραμένουν παντοτινοί εχθροί μας.

Εκεί που συναντήθηκαν η αλητεία και η σπέκουλα

Προς τι αυτό το κείμενο μου στην παρούσα στιγμή; Πού «κολλάω»; Για τους εγκέφαλους της ΓΑΔΑ φαίνεται ότι απλώς κολλάω παντού. Εδώ και μια δεκαετία σχεδόν, ο… περίφημος «Χρονομέτρης» των «ληστών με τα μαύρα», ο «Ταξιδιώτης» του Επαναστατικού Αγώνα, ο «Ταμίας» του «επαναστατικού ταμείου», φωτογραφικά ταυτίζονται στο πρόσωπο μου και γέμισαν δεκάδες σελίδες αστυνομικού ρεπορτάζ.Ώς εδώ καλά. Ας προσθέσουν λίγο αλατοπίπερο στο γεύμα του αναγνωστικού κοινού. Εξάλλου καμία από τις παραπάνω (φαντασιακές) δραστηριότητες μου δεν νιώθω ότι προσθέτει στοιχεία απαξίας στον δικό μου κώδικα αξιών.

Ο θάνατος όμως τριών εργαζόμενων ως αποτέλεσμα ελαφρότητας και – μάλλον – ανοησίας είναι κάτι που απλώς η συνείδηση μου δεν μπορεί να αποδεχτεί. Και πάνω σε αυτά τα «νέα κόλπα» φαίνονται να πειραματίζονται οι εγγλεζο-σπουδασμένοι εγκέφαλοι της ΓΑΔΑ. Αυτό που δεν κατάφεραν τόσα χρόνια, το επιχειρούν τώρα με μια προσέγγιση που πέρα από την ποινική εξόντωση θα περιλαμβάνει και την ηθική απαξίωση.

Την Πέμπτη 6 Μάη στις 11.00 μ.μ., στο μετρό του Αγίου Δημητρίου, αστυνομικοί σε μια στημένη επιχείρηση με προσήγαγαν στη ΓΑΔΑ. Σε περίπτωση που επρόκειτο για μια απλή προσαγωγή θα με είχαν πάει στο διπλανό Α.Τ. Ηλιουπόλεως. Στη ΓΑΔΑ δεν με ρώτησαν τίποτα, δεν μου είπαν τίποτα. Μια ώρα αργότερα – έτσι απλά – με άφησαν να φύγω. Μια στημένη φάμπρικα για σχεδιαζόμενες «αναγνωρίσεις».

Τι ήταν αυτό που νομοτελειακά θα ακολουθούσε; Οι συνήθεις «διαρροές» στον Τύπο. Η «Καθημερινή» της 11ης Μάη διαφωτίζει το κοινό ότι στον εμπρησμό της Marfin ενέχονται«.. .θαμώνες γνωστού στεκιού – καφενείου των Εξαρχείων που στο παρελθόν έχει εμπλακεί σε υποθέσεις τρόμοκρατίας». Τυγχάνει να συχνάζω και να εργάζομαι, μαζί με φίλους και συντρόφους, στο «γνωστό στέκι-καφενείο».

Έχω να πω ότι στα διασκεδαστικά σενάρια τους εδώ και χρόνια έχω επιδείξει μια απαξιωτική και στωική ανοχή. Η «κόκκινη γραμμή» αυτής της ανοχής «τεντώνει» πέραν του δέοντος όταν επιχειρείται να μου αποδοθεί μια πράξη σαν της Marfin. Στα 41 μου χρόνια έμαθα να ξεχωρίζω καλά ποιοι είναι οι εχθροί μου .Έμαθα να τους σημαδεύω.

Συμμετείχα στη μεγάλη διαδήλωση της 5ης Μάη μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες λαού της Αθήνας. Μαζί με χιλιάδες άλλους διαδηλωτές έμπρακτα αντιστάθηκα στους πραιτωριανούς που για μια ακόμα φορά έπνιξαν την πόλη στα χημικά. Και την επόμενη φορά, θα είμαι πάλι εκεί.
Για τους αγώνες που έρχονται…
Συνεχίζουμε.

ΚΩΣΤΑΣ («Ταξιδιώτης – Χρονομέτρης -Ταμίας, αλλά όχι βλάκας») ΚΑΛΑΡΕΜΑΣ

Διωκόμαστε επειδή αγωνιζόμαστε.

Σε μια πόλη όπως η Λάρισα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις ελληνικές μητροπόλεις στην αλλοτρίωση των κοινωνικών σχέσεων και των ταξικών διαχωρισμών, η στοχοποίηση και η ποινικοποίηση όσων προσπαθούν να διαταράξουν την κανονικότητα του κάμπου δημιουργώντας νησίδες αυτοοργάνωσης και ελευθερίας, ήταν θέμα χρόνου.

Το χώρο και το χρόνο δε τον επιλέξαμε εμείς. Αυτό που επιλέξαμε όμως και που αποτελεί συνειδητή επιλογή μας είναι να αγωνιζόμαστε όπου και αν βρεθούμε. Το ότι γνωρίζουμε πως σε μια κλειστή κοινωνία η στοχοποίηση μας ήταν αναπόφευκτη, δε μας εμπόδισε να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε. Εδώ και 4 χρόνια έχουμε συμμετάσχει σε καταλήψεις-πορείες-απεργίες στη Λάρισα και σε οποιοδήποτε άλλο κινηματικό γεγονός, με αποκορύφωμα της κινηματικής μας δράσης την κατάληψη του κτιρίου του Ι.Κ.Α και μετά την κατεδάφιση του, τη δημιουργία του στεκιού στο χώρο της Ιατρικής σχολής.

Καθώς η φωνή της αντεξουσίας, της αναρχίας και της ελευθερίας αρχίζουν να δυναμώνουν στη πόλη και κυρίως μετά την εξέγερση του δεκέμβρη η καταστολή εντάθηκε. Από αναίτιες προσαγωγές συντρόφων, πεσίματα σε συγκεντρώσεις αλληλεγγύης, έξω από τα δικαστήρια η παρέμβαση της ασφάλειας σε χώρους εργασίας πολλών συντρόφων, με αποτέλεσμα την απόλυση τους, έως φασιστικές επιθέσεις με μαχαίρια συνθέτουν το σκηνικό τρομοκρατίας.

Στις 11/02/2009 πραγματοποιήθηκε απαλλοτρίωση στο super market Γαλαξίας. Στη συνέχεια τα προϊόντα μοιράστηκαν στη λαϊκή. Μεγάλη δύναμη της αστυνομίας κατέφθασε στο χώρο και επειδή απέτυχε να πιάσει τους δράστες επ’ αυτοφώρω, άρχισε ένα κυνήγι μαγισσών στα γύρω στενά. Στην ουσία η αστυνομία βρήκε την ευκαιρία που περίμενε. Ζητάδες συνέλαβαν δυο από εμάς που έτυχε να βρισκόμαστε εκεί γύρω μόνο και μόνο, όπως ομολογούν και στις καταθέσεις τους, επειδή μας θυμόντουσαν από τις πρόσφατες πορείες στη πόλη, ενώ ασφαλίτες συνέλαβαν άλλες 2 κοπέλες που περίμεναν το αστικό λεωφορείο για να πάνε στο ΤΕΙ! Μείναμε και οι τέσσερις ένα βράδυ στα κρατητήρια της ασφάλειας και την επόμενη μέρα το μεσημέρι απολογηθήκαμε στον ανακριτή με την κατηγορία της ληστρικης κλοπής κατά συναυτουργία που τιμωρείται με κάθειρξη από 5-20 χρόνια! Θεωρούμαστε κατηγορούμενοι για κακουργήμα χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο.

Η δίκη μας θα γίνει στο τριμελές εφετείο κακουργημάτων στη Λάρισα την 1η Δεκέμβρη στις 9:00 πμ. Οι αγωνιστές δεν τρομοκρατούνται. Σε μία εποχή που επιχειρείται να ποινικοποιηθεί ένας ολόκληρος πολιτικός χώρος, που διώκονται άνθρωποι οι οποίοι οραματίζονται έναν κόσμο χωρίς εξουσία και εκμετάλλευση.

Η αλληλεγγύη αποτελεί το μεγαλύτερο όπλο που έχουμε στα χέρια μας.

Οι συνειδήσεις δεν ποινικοποιούνται!

1 Δεκέμβρη όλοι στα δικαστήρια!

Για την οικονομικη βοήθεια για τα δικαστικά έξοδα ανοίγουμε τον παρακάτω λογαριασμό:095 01 016583 70 EUR

22 ΧΡΟΝΙΑ
στους δρόμους της αντίστασης, της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης

 

Καμία νοσταλγία για αυτόν το γερασμένο κόσμο που, από καιρό πια, ανήκει στο παρελθόν. Κανένας συμβιβασμός με το αβίωτο παρόν που υπόσχεται μόνο το χειρότερο. Κανένας δισταγμός και φόβος για το μέλλον που θέλουμε: την κοινωνική επανάσταση, την αναρχία και τον κομμουνισμό.

 

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ 37 

Ας πούμε ότι συλλαμβάνονται αυτοί που έριξαν τις μολότοφ στην Marfin και κλείνονται στη φυλακή. Το κράτος δηλαδή μην μπορώντας να τιμωρήσει τον εαυτό του για τις μέγιστες ευθύνες που φέρει, τιμωρεί κάποιους από τους διαδηλωτές που ρισκάροντας έτσι κι αλλιώς την ελευθερία τους, επέλεξαν να επιτεθούν σε μια τράπεζα όπως έχει γίνει τόσες και τόσες φορές και έχει προσφέρει χαμόγελα σε τόσο και τόσο κόσμο. Αυτό που δεν υπολόγισαν τόσο καλά και το πιθανότερο είναι πως ήδη πληρώνουν γι’ αυτό(τύψεις, φόβος, διαπόμπευση), είναι το ότι ο κόσμος που ζουν δεν έχει θρέψει μόνο ένα μπάτσο απέναντι τους, αλλά και ένα μπάτσο μέσα τους, μέσα στον καθένα μας και αυτό το μπάτσο πρέπει να σκοτώσουμε πριν μας σκοτώσει αυτός ή πριν μας στρέψει ενάντια στην τάξη μας. Δεν υπολόγισαν ακόμη, την καθημερινή δολοφονία που διαπράττουν αυτοί τους οποίους ήθελαν να πλήξουν με την ενέργεια τους και έτσι κατάντησαν συνεργοί τους. Τα αφεντικά δεν νοιάζονται για την ανθρώπινη ζωή πέρα από το σημείο που τους είναι κερδοφόρα. Αν η ασφάλεια των εργαζομένων τους είναι επιζήμια, τότε «ποιός τη χέζει την ανθρώπινη ζωή;». Γι’ αυτό και..

-η έλλειψη μέτρων προστασίας όπως και σε κάθε εργατικό ¨ατύχημα¨,

-η απαγόρευση άδειας παρά την επιμονή των εργαζομένων,

-οι κλειδωμένες πόρτες κλπ

Για το δικαίωμα στην απεργία ούτε λόγος. Γι’ αυτό και οι εργαζόμενοι που χάθηκαν ήταν εκβιαζόμενοι και όχι απεργοσπάστες και το ότι δέχτηκαν αυτό τον εκβιασμό δυστυχώς το πλήρωσαν με τον χειρότερο τρόπο. Το να είσαι απεργοσπάστης, σημαίνει πως υπάρχει ένα απεργιακό κίνημα το οποίο αποδυναμώνεις. Εδώ όμως μιλάμε για την παντοδυναμία του αφεντικού. Αυτή την παντοδυναμία που κάνει τα μμε να αποσιωπούν τις δολοφονικές ευθύνες του ¨κυρίου¨ βγενόπουλου(περιτριγυρισμένος από ματ και μπράβους και αντιμέτωπος με την λαϊκή οργή δεν φαινόταν τόσο παντοδύναμος..). Την κρατική παντοδυναμία που είναι κατ’ εξοχήν υπεύθυνη για τον πόλεμο της 5^ης Μάη και γιατί αυτή ευθύνεται για την δίκαιη κοινωνική αναταραχή που κατεβάζει στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες ανεξέλεγκτους εξεγερμένους και γιατί επιλέγει να επιτεθεί σε ένα τέτοιο πλήθος δημιουργώντας αμέτρητες προϋποθέσεις για εκατοντάδες θανάτους. Πόσοι μπορούν να χάσουν τη ζωή τους ποδοπατημένοι μεταξύ τους όταν κυνηγιούνται απ’ τα ματ; Πόσοι απ’ τα χημικά που πετάνε και πόσοι απ’ το ξύλο που ρίχνουν; Ποιος είναι ο ρόλος των αναρχικών όντας ένα έμπειρο σε τέτοιες συνθήκες κομμάτι των διαδηλωτών, όταν αποκόπτει τις επιθέσεις της αστυνομίας, διαχειρίζεται τον πανικό του πλήθους κλπ;

Στις αλλεπάλληλες προσπάθειες απομάκρυνσης της αστυνομίας από την διαδήλωση και κατάληψης του κοινοβουλίου, οι μολότοφ και οι κουκούλες επιβραβεύονταν από το σύνολο του κόσμου και ο καθένας βοηθούσε με τα δικά του όπλα. Πέτρες μπουκάλια, ξύλα, χέρια, πόδια, φωνές που δονούσαν την ατμόσφαιρα ασταμάτητα «ΝΑ ΚΑΕΙ ΝΑ ΚΑΕΙ ΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ Η ΒΟΥΛΗ». Αρκούσε η αλόγιστη χρήση ενός όπλου των διαδηλωτών σε συνδυασμό με την κατά συρροή εγκληματική αμέλεια των αφεντικών και η ΕΣΗΕΑ σπάει την απεργία της, έτσι ώστε τα μμε, το θέαμα και η οικειοποίηση των εικόνων από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα για την πραγματικότητα που περιγράφω παραπάνω, να δώσουν σωτήριο χέρι βοηθείας στην εξουσία. Από εκεί που ήταν με την πλάτη στον τοίχο, σκυλεύει τους νεκρούς και αντεπιτίθεται με το χειρότερο τρόπο. Προς οποιονδήποτε σκεφτόταν να αντισταθεί γενικά, αλλά και προς τον αναρχικό χώρο που είναι αιώνια ορκισμένος εχθρός της ειδικότερα.

Όποιος έχει λίγο νιονιό, γνωρίζει πως οι αναρχικοί έχουν ξεκάθαρους στόχους και εχθρούς και οι εργαζόμενοι που έχασαν τη ζωή τους σε καμία περίπτωση δεν άνηκαν σε αυτούς. Παρεμπιπτόντως, οι ¨πατριώτες¨ που μαζί με το κράτος σκυλεύουν τους νεκρούς για ίδιον όφελος, θα ζύγιαζαν τις ζωές ανάλογα με την εθνικότητα, το φύλλο, τις σεξουαλικές προτιμήσεις κλπ.. Σε μια διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων συμμετέχουν ευρύτερα κομμάτια εξεγερμένων που μπορεί να έχουν από μικρή έως καμία σχέση με τον αναρχικό χώρο. Αυτό που έχουν να υπερασπιστούν οι αναρχικοί δεν είναι η κηδεμονία των εξεγερμένων, αλλά η ουσία της δράσης των αναρχικών και κάποια μέσα που έχουν οικειοποιηθεί και οι ίδιοι λόγο της αποτελεσματικότητας τους κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες στα χέρια των αγωνιζόμενων και αυτά είναι μεταξύ άλλων η διαδήλωση, η σύγκρουση, η φωτιά και η κουκούλα.

Ok.. αν βγει όλος ο λαός στο δρόμο δεν χρειάζονται ούτε κουκούλες, ούτε μολότοφ. Λογικά θα χρειάζεται άλλου είδους βαρύς οπλισμός(σαν αυτόν που διατηρούσαν οι σύντροφοι του Επαναστατικού Αγώνα) για να μην προλάβουν τα σκυλιά των αφεντικών(που ίσως μείνουν πιστά ως το τέλος) να στερήσουν τη ζωή ούτε σε έναν αγωνιζόμενο πριν αφοπλιστούν. Επειδή όμως δεν είμαστε βουλευτές κανενός ¨επαναστατικού¨ κόμματος που στην πραγματικότητα απεύχεται μια τέτοια εξέλιξη, βολεμένο στα προνόμια που απολαμβάνει σήμερα, ούτε βέβαια ψαρώνουμε με την υποσχόμενη καπιταλιστική ευημερία εις βάρος του 3^ου κόσμου, έχουμε χρέος να αγωνιζόμαστε για την Επανάσταση πρώτα και πάντα και αυτό θα το κάνουμε όσοι κι αν είμαστε, με τον πιο έξυπνο τρόπο που μπορούμε κάθε φορά.

ΧΑΣΟΥΜΕ – ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ

ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΥ ΠΟΤΕ

ΧΩΡΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΑ ΟΤΑΝ ΤΑ ΛΕΩ

ΜΕ ΚΟΥΚΟΥΛΑ ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΡΑΤΤΩ

 

Πόσοι από αυτούς που διαμαρτύρονται για την κουκούλα αντιστάθηκαν στην επιβολή των καμερών. Σε πόσους συλληφθέντες που αναγνωρίστηκαν λόγω έλλειψης κουκούλας και σύρθηκαν στα δικαστήρια φορτωμένοι υπαρκτές ή ανύπαρκτες κατηγορίες στάθηκαν στο πλευρό; Πόσο υποκριτές και επικίνδυνοι είναι όταν μιλώντας σε ρουφιανοκάναλα, συνδέουν έναν αγωνιζόμενο ο οποίος δυσκολεύει το κατασταλτικό έργο του κράτους κρύβοντας τα χαρακτηριστικά του, με τους δοσίλογους της κατοχής; Οι δοσίλογοι γίνανε κράτος και έχουν στρατό να τους προφυλάσσει από την λαϊκή οργή. Οι αγωνιζόμενοι είναι απροστάτευτοι απέναντι τους και γι’ αυτό πλέον η κουκούλα είναι χρήσιμη σε αυτούς. Όταν οι κομμουνιστές υπέγραφαν δηλώσεις μετάνοιας για να βγουν από τη φυλακή και να συνεχίσουν τον αγώνα, δεν ήταν σαν να φοράνε μια κουκούλα για να ξεγελάσουν τον εχθρό; Φυσικά υπήρχαν και αυτοί που υπέγραφαν προδοτικά, όπως κάποιοι σήμερα φοράνε κουκούλα για καθαρά ποινικούς και ιδιοτελείς λόγους. Οι αντάρτες δεν είχαν ψευδώνυμα; Οι διωκόμενοι ανέκαθεν δεν μεταμφιέζονταν;  Ανέκαθεν δεν λασπολογούνταν από εχθρούς και ¨φίλους¨; Έτσι και μείς, καθότι είμαστε οι σύγχρονοι «ληστοσυμμορίται», «αναρχοκομουνισταί», καθότι είμαστε από κείνους που τη ¨Βάρκιζα¨ δεν αναγνώρισαν ποτέ, καθότι για μας, κανένας ¨Δεκέμβρης¨ δεν τέλειωσε ποτέ…

ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩ ΑΠ’ ΤΟ ΧΟΡΟ ΠΟΛΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΞΕΡΕΙ

Πάντα οι κακές εκβάσεις ενός αγώνα χρεώνονται σε όσους τον διεξάγουν. Όποιος είναι στο δρόμο εκτίθεται και ρισκάρει και όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως στα παραμύθια, οι θεατές σπεύδουν να διαμαρτυρηθούν(εκ του ασφαλούς φυσικά). Κι όμως, η θέση του θεατή είναι βαμμένη με αίμα. Γίνανε όλοι ειδικοί από τον καναπέ και απευθυνόμενοι σε αυτόν από το γυαλί δεν καταλαβαίνουν πως το πνιγμένο δίκιο θα ξεσπάσει ακόμα πιο βίαια και ισοπεδωτικά. Μάλλον αυτό θέλουν για να το χρησιμοποιήσουν όπως και τώρα. Δεν πρέπει να τους κάνουμε αυτό το δώρο. Πρέπει να πασχίσουμε να συνειδητοποιήσουν οι εξεγερμένοι την σωστή χρήση των όπλων μας. Πρέπει να’ ναι ευδιάκριτο πως κάνουμε ότι μπορούμε σ’ αυτή την κατεύθυνση. Δεν πρέπει η πάλη μας με την ασχήμια να καταντήσει χορός μαζί της και στο βαθμό που αυτό συμβαίνει φέρουμε τις ευθύνες μας. Γι’ αυτό είμαστε μουδιασμένοι. Γιατί σε αντίθεση με τους εχθρούς μας, υπολογίζουμε την ανθρώπινη ζωή και όταν αυτή χάνετε άδικα σπεύδουμε να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας πριν επιτεθούμε σε όλους όσους φταίνε πολύ πριν από μας. Σε όσους παίρνουν προβάδισμα, γιατί σαν πρώτη σκέψη έχουν το πως θα εκμεταλλευτούν ένα θάνατο, δημιουργώντας τις συνθήκες και για άλλους. Στο κράτος στα αφεντικά, στα μμε, στην κοινωνία γενικότερα, που συναινεί σιωπώντας και όταν η βία που δημιουργεί σκάει στα μούτρα της νίπτει τας χείρας της και ψάχνει τον αποδιοπομπαίο τράγο για τα εγκλήματα της. Ο τυφλός κυνισμός είναι προϊόν της καπιταλιστικής κοινωνίας. Είναι η ισοπέδωση κάθε έννοιας αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και ανθρωπιάς. Είναι η νίκη της λογικής ¨όλοι εναντίον όλων¨ που οδηγεί στην νίκη των ¨ισχυρών¨. Είναι ένα απ’ τα όπλα του εχθρού που οπλίζεται και τοποθετείται στα χέρια μας, για να στραφεί ενάντια στην ίδια μας την τάξη. Δεν πρέπει να τον αφήσουμε σε χλωρό κλαρί..

«..πρέπει να μας ορίζει αυτό που λέμε εξωστρέφεια και ανάμεσα στους κόλπους μας να ψάχνουμε συνέχεια, να μην απορροφάμε ιδέες του συστήματος, πάντα να χτυπάμε την ρίζα του προβλήματος…»

Η κοινωνική ανισότητα, η φτώχεια και η εξαθλίωση οδηγούν καθημερινά στην απώλεια ανθρώπινων ζωών. Αν οι θεατές δεν παραιτηθούν από την δολοφονική τους θέση και αν δεν ενδυναμωθεί ένα κίνημα ουσιαστικής επίθεσης απέναντι στην νέα οικονομική και κοινωνική κατρακύλα, αν δεν σταματήσει επιτέλους η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο να θεωρείται φυσιολογική, αν δεν απαλλοτριώσουμε τις ζωές μας απ’ τα χέρια των αφεντικών μας και αν συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως όλα αυτά είναι μάταια, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Αν κινηθούμε επιθετικά προς όλες τις αιτίες που οδήγησαν στους «πρώτους νεκρούς του ΔΝΤ» θα προλάβουμε τους επόμενους, αλλιώς στρώνουμε το έδαφος για τα χειρότερα που θα’ ρθουν. Αφού τα αφεντικά θέλουν πόλεμο ας φροντίσουμε να τον χάσουν. Σίγουρα δεν ξεκινήσαμε καλά.. Ας επανορθώσουμε, τώρα που..

«..τα αντίπαλα στρατόπεδα χωρίζονται ξανά

ή με την εξέγερση ή με την κανονικότητα

ή με τις κουκούλες φίλοι μου ή με τις γραβάτες.

¡HASTA LA MUERTE! Mis amigos..

ή πιο απλά..

ραντεβού στα γουναράδικα».

 

Η ΑΠΑΘΕΙΑ ΣΤΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

γιάννης

(μεθυσμένα ξωτικά)

Μπραχάμι

12/5/10

Από τις  10-04-2010 βρίσκομαι κατηγορούμενος,  μαζί με συντρόφους που γνωρίζω μέσα από τη διαδρομή μου στους κοινωνικούς αγώνες,  από την περιβόητη αντιτρομοκρατική σε ένα καθεστώς βίας και ψυχολογικού πολέμου. Η σύλληψή μου πραγματοποιήθηκε με κινηματογραφικό τρόπο στην περιοχή της Βικτώριας από 10 με 15 άτομα με προτεταμένα όπλα, ενώ φοβούμενοι την οποιαδήποτε αντίδρασή μου επιστράτευσαν και δυνάμεις των ΕΚΑΜ στην γύρω περιοχή. Πάνοπλοι εναντίον άοπλου. Βέβαια δεν ήταν δύσκολο να τους αντιληφθώ άμεσα λόγω της εμπειρίας που έχω αποκτήσει  ανά τα χρόνια από την συνηθισμένη παρακολούθηση και τις παρενοχλήσεις που είχα στο πατρικό μου στην Νίκαια καθώς και στο σπίτι που διέμενα στα Πευκάκια. Έτσι δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία θεωρώντας το περιστατικό ως μια συνήθη τακτική εκφοβισμού των αρχών με στόχο να ανακόψουν την αντικαθεστωτική δράση των αγωνιστών. Τακτική πάγια από τους  κατασταλτικούς μηχανισμούς της κυρίαρχης τάξης, ιδιαίτερα σε περιόδους κοινωνικής αναταραχής.  Δεν ήξερα βέβαια τι μου μαγείρεψαν για ακόμη μια φορά οι αρχές. Έχω βρεθεί  επανειλημμένες φορές τόσο εγώ όσο και τόσοι άλλοι σύντροφοι χωρίς στοιχεία ή με κατασκευασμένες κατηγορίες και μεθόδευσης σε εδώλια γελοίων δικαστηρίων από τα ανθρωποειδή της εξουσίας. Σε όλες αυτές τις υποθέσεις έχω αθωωθεί μιας και οι ίδιοι οι μπάτσοι δεν μπόρεσαν να στηρίξουν τα ίδια τους τα παραμύθια. Έμεινα υπόδικος και ελεγχόμενος από τις αρχές επτά ολόκληρα χρόνια. Επτά  χρόνια συνεχών παρακολουθήσεων σε μια προσπάθεια να στοχοποιήσουν την δράση μου ποινικοποιώντας τις προσωπικές μου σχέσεις, τις ιδέες και τις πολιτικές μου απόψεις που έχω κατά καιρούς εκφράσει ανοιχτά και ξεκάθαρα. Και να μια ακόμα φορά!

Είμαι αναρχικός και αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις για την κοινωνική επανάσταση.

Σε συνέχεια των γεγονότων της σύλληψής μου και αφού γνώρισα τους μάγκες της αντιτρομοκρατικής με πήγαν στο «μαγειρείο της βλακείας», 12ο όροφο της ΓΑΔΑ, εκεί που στο ένα γραφείο πας με προσαγωγή και στο διπλανό  φεύγεις με κατασκευασμένες βαρύτατες κατηγορίες. Οι εν λόγω «μάγκες»  λοιπόν, μαθημένοι προφανώς από τους συναδέλφους τους, βασανιστές της χούντας, χτύπησαν εμένα και άλλους συντρόφους έχοντας χειροπέδες στα χέρια ενώ οι βρισιές και οι απειλές κράταγαν τον ρυθμό. Έπειτα βίωσα την απλή διεκπεραίωση, από τους ανακριτές και τους εισαγγελείς, της μεθόδευσης των μπάτσων και έτσι τυλίχτηκε η ζωή μου σε μια κόλλα υπηρεσιακού εγγράφου, η υπόθεσή μου δέθηκε πισθάγκωνα και βρίσκομαι προφυλακισμένος στις φυλακές Τρικάλων. Καθόλου τυχαία βέβαια δεν είναι και η επιλογή της Ε’ πτέρυγας για τη «διαμονή» μου, μιας και είναι η πιο ελεγχόμενη. Δεν χρειάζεται να αναφέρω βέβαια με ακρίβεια τις άσχημες συνθήκες διαβίωσης στα ‘‘σύγχρονα’’ κολαστήρια της δημοκρατίας. Αρκεί μόνο να πω ότι οι διακοπές υδροδότησης είναι κάτι παραπάνω από σύνηθες φαινόμενο (ας είναι καλά η Θέμις Κατασκευαστική)!!!

Είναι πάγια τακτική της εξουσίας με σύμμαχο τα ΜΜΕ, να συκοφαντεί και να ποινικοποιεί τους κοινωνικούς αγώνες αλλά και τις προσωπικές σχέσεις των αγωνιστών. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο αλλά αυτή τη φορά ένιωσα στο πετσί μου αυτή την απίστευτη κτηνωδία, που στόχο έχει να λοιδορήσει τη ζωή μου, κατασυκοφαντώντας τόσο εμένα και τη δράση μου, όσο και τους συντρόφους , τους φίλους  και την οικογένεια μου, αλλά και το ευρύτερο ανατρεπτικό κίνημα στο οποίο ενεργά συμμετέχω. Σε αυτή την προσπάθεια το σπίτι μου βαφτίζεται γιάφκα και μια καλαμωτή, που παρεμπιπτόντως την βρήκα εκεί όταν το νοίκιασα, στάθηκε ικανή να μετατρέψει τον προσωπικό μου χώρο σε επικίνδυνο ορμητήριο. Το ότι δεν βρέθηκε τίποτα μέσα σε αυτό το σπίτι μάλλον δεν έχει καμία σημασία! Οι συνεχείς ψευδείς διαρροές και η χυδαία παραπληροφόρηση ήρθαν να προστεθούν στον όλο κανιβαλισμό, αποκαλύπτοντας για μια ακόμα φορά την εκδικητική μανία των μηχανισμών και των δημοσιογράφων απέναντι σε κάθε αντιστεκόμενο. Και τούτο είναι μονάχα μια εκδοχή της οργανωμένης βίας των μηχανισμών και των νόμιμων εγκλημάτων του κράτους και των αφεντικών πάνω στις ζωές μας.

Φυσικά ούτε η ποινικοποίηση των αγώνων, ούτε η εγκληματικοποίηση αυτών που αρνούνται το καθεστώς είναι κάτι καινούριο και ασυνήθιστο. Όσοι αγωνίζονται το γνωρίζουν πλέον καλά. Εξάλλου και για μια αφισοκόλληση να συλληφθεί κανείς διώκεται

για ρύπανση και όχι για της ιδέες και τον ανατρεπτικό του λόγο, που είναι και η ουσία της δίωξής του. Απέναντι στο παραμύθι της νομιμότητας , και τα επίπλαστα όρια της αθωότητας ή της ενοχής, δηλώνω εχθρός του καθεστώτος και αμετανόητος πολέμιος του κράτους και του κεφαλαίου.

Άλλωστε, η δήλωσή μου στην ανακρίτρια ότι «δεν αποκηρύσσω καμία μορφή πάλης  ενάντια σε κράτος και εξουσία» είναι και ο μοναδικός λόγος που βρίσκομαι προφυλακισμένος και όχι βέβαια το σαθρό τους κατηγορητήριο. Αν περίμεναν από εμένα δηλώσεις νομιμοφροσύνης και μετάνοιας δεν υπολόγισαν καλά. Εγώ στην ζωή μου δεν έμαθα να σέρνομαι αριστερά και δεξιά σαν δηλωσίας, ρουφιάνος και καταδότης, δεν έμαθα να προδίνω φίλους και συντρόφους, να τους εγκαταλείπω, να τους καταγγέλλω και να τους αποκηρύσσω μπροστά στους διώκτες μου για την γλιτώσω. Εγώ στην ζωή μου έμαθα να κρατάω ψηλά το κεφάλι, να είμαι περήφανος άνθρωπος και να μην σέρνομαι ακόμα και αν αυτό έχει κόστος. Αν κάποιοι έμαθαν να ζουν έτσι,  πραγματικά ντρέπομαι για λογαριασμό τους.

Σε αυτή τη χρονική συγκυρία  όπου το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος με την ομπρέλα του  ΔΝΤ επιχειρεί να τρομοκρατήσει και να καταστείλει κάθε ανατρεπτικό εγχείρημα φοβούμενο τα «δεκεμβριανά» που θα έρθουν, είναι καθήκον μας να παλέψουμε για την ολική ανατροπή του.

 Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι ενάντια στην αστυνόμευση και τον έλεγχο πάνω στις ζωές μας, για την καταστροφή των φυλακών. Για την κοινωνική επανάσταση και την ελευθερία. 

Διότι σε αυτό τον κόσμο η ελευθερία δεν σου χαρίζεται, την διεκδικείς με μάχες και την κερδίζεις.

 

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ  ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

 

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΕΝΟΠΛΟ ΑΝΤΑΡΤΗ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΔΡΑΣΗ

 

 

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ

ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

10-05-2010

 

10.04.2010, περίπου 10 το βράδυ. Περιπολικό της Αμεσης Δράσης με προσεγγίζει σε δρόμο της Ν. Φιλαδέλφειας. Δύο μπάτσοι προτάσσουν τα όπλα τους και μου περνούν χειροπέδες. Στο επόμενο λεπτό καταφτάνει αντιτρομοκρατικάριος με «Freewind» και εμφανώς ανακουφισμένος αναφωνεί «αυτός είναι». Μετά από μια τρελή πορεία, με τους μπάτσους αγχωμένους και τον «αντί» να τους ηρεμεί, φτάνουμε στη ΓΑΔΑ. Το ασανσέρ οδηγεί στον 12ο όροφο. Η πόρτα ανοίγει και τρεις κουκουλοφόροι αναλαμβάνουν δράση. Μετά τα πρώτα χτυπήματα καλωσορίσματος μου λένε να γδυθώ. Ακολουθούν πολλές ερωτήσεις και η αρνητική μου στάση τους εξαγριώνει. Αρχίζουν οι απειλές: «Πάρτε τον στον Υμηττό. Πηγαίνετε να φέρετε τα παιδιά του εδώ να τα σκοτώσουμε μπροστά του». Παράλληλα, ο ξυλοδαρμός συνεχιζόταν με γροθιές, γονατιές κ.ά., με προτεραιότητα κυρίως στο σώμα και όχι στο πρόσωπο. Βέβαια, η συνεχής αρνητική μου στάση «πυροδοτεί» και κάποιες γροθιές στο πρόσωπο (εμφανείς οι μελανιές στο πρόσωπό μου κατά την προσέλευση στον εισαγγελέα). Ξαφνικά διαπιστώνω ότι μαζευτήκανε πολλοί. Η λύσσα τους να μάθουν πράγματα από μένα πριν δημοσιευτεί η σύλληψή μου τους κάνει να ξεχνούν τις κουκούλες τους. Ηταν περίπου εφτά άτομα τώρα στο δωμάτιο. Τώρα, ξεκινούν οι πιο «επαγγελματικές» μέθοδοι ανάκρισης. Κεφαλοκλείδωμα μέχρι να χάσω τις αισθήσεις μου, έντονη πίεση στη μύτη μου και όλα αυτά όντας γυμνός. Μεσολαβούν βέβαια κάποιες παύσεις κοιτάζοντας τον τοίχο, για να σκεφτώ. Οι ερωτήσεις συνεχίζονταν μαζί με επαναλαμβανόμενες γονατιές στο μηρό. Τα πράγματα αγριεύουν. Η ώρα περνάει και οι «αντί» έχουν εξαγριωθεί. Πέφτω συνέχεια κάτω για να προφυλαχτώ από τα χτυπήματα και με σηκώνουν συνέχεια. Οι παύσεις σταματούν. Εφτά ή οχτώ άτομα, κουκουλοφόροι και μη, με ξυλοκοπούν όλοι. Ενα δυνατό χτύπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού, με αποτέλεσμα να χάσω σχεδόν τις αισθήσεις μου, βάζει τέλος στα βασανιστήρια.

Οταν ξαναβρίσκω λίγο τις αισθήσεις μου, συνειδητοποιώ ότι το σώμα μου είναι σε πολύ κακή κατάσταση. Τα άκρα μου έχουν μουδιάσει πλήρως και έχουν πρηστεί. Η ένταση της κατάστασης μου έχει προκαλέσει δύσπνοια και λόγω χαμηλού αιματοκρίτη (στίγμα μεσογειακής αναιμίας) νιώθω την πίεσή μου χαμηλή. Αντιλαμβάνομαι ότι η κατάσταση αυτή θα συνεχιστεί μέχρι το πρωί σε σίγουρα χειρότερες συνθήκες. Παθαίνω κάποιου είδους κρίση και καταρρέω. Οι κουκουλοφόροι δείχνουν να ανησυχούν, αλλά περιμένουν. Με βάζουν να κάτσω και μου ρίχνουν νερά στο πρόσωπο. Δεν έχουν πειστεί ακόμα, ενώ η συμπτωματολογία εντείνεται. Με ρωτούν αν παίρνω φάρμακα και τους εκστομίζω τη λέξη «αναιμία». Δεν δείχνουν να πείθονται, αλλά καλού – κακού φωνάζουν τον διευθυντή της αντιτρομοκρατικής. Τελικά, εμφανώς ανήσυχοι, φωνάζουν κάποιον γιατρό που με εξετάζει και με μεταφέρουν στο ιατρείο μη ρισκάροντας να πάθω κάτι μέσα στη ΓΑΔΑ. Εκεί, μετά από κάποια ώρα, συνέρχομαι και σε κακή κατάσταση με πηγαίνουν στο κελί μου. Η όλη διαδικασία πρέπει να κράτησε γύρω στις τρεις ώρες (λέω «πρέπει» γιατί είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου λόγω της φυσικής και ψυχικής ενέργειας που κατανάλωσα), ενώ η περιγραφή των λεπτομερειών του βασανισμού είναι εκ των πραγμάτων ελλιπής. Ειλικρινά, δεν μπορώ να θυμηθώ ακόμα τα πρόσωπα των βασανιστών μου.

Από το επόμενο πρωί ξεκινάει μια πιο «φιλική» μέθοδος ανάκρισης. Η χρονική διάρκεια αυτής της «προσέγγισης» κράτησε μέχρι και το προηγούμενο βράδυ της προφυλάκισής μου στις φυλακές των Τρικάλων. Πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν τρία υψηλόβαθμα στελέχη της αντιτρομοκρατικής. Σα να μην είχε συμβεί τίποτα το προηγούμενο βράδυ («έλα μωρέ δυο σφαλιάρες έφαγες») οι προσφορές ήταν πλούσιες. Τσιγάρα, νερό, αναψυκτικά, σάντουιτς, καφές και… ουισκάκι με πατατάκια, ήταν πάντα στην ευχέρειά μου για παραγγελία. Η «φιλική» αυτή προσέγγιση περιείχε τις ίδιες, αλλά και άλλες, ερωτήσεις που μου έκαναν κατά τη διάρκεια του βασανισμού μου. Το σκηνικό είχε απ' όλα. CD's με τηλεφωνικές συνομιλίες, φωτογραφίες, αντιτρομοκρατικάριους στο ρόλο του καφετζή με το δίσκο στο χέρι!!!

Ολα αυτά γιατί «εγώ ήμουν ο καλλιεργημένος, με γυναίκα και παιδιά», ενώ οι υπόλοιποι ήταν «διεστραμμένοι, τρελοί» και πολλά άλλα. Από την αρχή πόνταραν στο γεγονός ότι είμαι πατέρας ανήλικων παιδιών και θα συνεργασθώ. «Τα παιδιά σου δεν τα σκέφτεσαι, πώς θα μεγαλώσουν; Πες μας και θα φροντίσουμε εμείς να βγάλεις λίγα χρόνια στη φυλακή». Ακόμα και λεφτά μου πρόσφεραν λίγο πριν «απολογηθώ» στην ανακρίτρια. «Πες μας και θα σου δώσω 50 χιλιάρικα να τα δώσεις στη γυναίκα σου. Δεν θα το μάθει κανείς». Οι επόμενες μέρες πέρασαν με την ίδια διαδικασία να συνεχίζεται κάθε 3-4 ώρες. Επιστράτευσαν βέβαια και ένα νεότερο στέλεχος, περίπου στην ηλικία μου, μήπως και σταθεί πιο τυχερός. Ετσι, πέρασαν οι μέρες μέχρι τις 17.04 που οδηγήθηκα, μαζί με τον Β. Σταθόπουλο, στις φυλακές των Τρικάλων. Το γεγονός ότι ΔΕΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΘΗΚΑ βέβαια ανταμείφθηκε με την προφυλάκισή μου σε τόσο μεγάλη χιλιομετρική απόσταση που μου στερεί ουσιαστικά τη δυνατότητα να βλέπω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Εκτός αυτού βεβαίως. Βασικός τους στόχος είναι να δυσχεραίνουν την επικοινωνία μου με τους συντρόφους μου Π. Ρούπα και Ν. Μαζιώτη.

Για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα… Επέλεξα να δημοσιεύσω τον βασανισμό μου απ' τους αχρείους της αντιτρομοκρατικής μετά από την «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ» για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Καταρχήν, εντάσσω το βασανισμό μου, αλλά και τη «φιλική προσέγγιση», στην ίδια ακριβώς διαδικασία: ΑΝΑΚΡΙΣΗ! Βασικός στόχος των βασανιστηρίων δεν ήταν η εκδίκηση, αλλά η απόσπαση πληροφοριών. Θέλω να γίνει κατανοητό ότι γράφω αυτές τις γραμμές τώρα, μετά την ανάληψη ευθύνης για τη συμμετοχή μου στον Επαναστατικό Αγώνα, για να δηλώσω ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ. Η δημοσίευση των γεγονότων αυτών δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση καταγγελία βασανιστηρίων. Στόχος μου είναι να καταδείξω τις απαρχαιωμένες και αναποτελεσματικές μεθόδους ανάκρισης και να συνεισφέρω αυτή μου την εμπειρία ως στιγμή αγώνα σε κατάσταση αιχμαλωσίας. Δηλώνω ότι η ξεκάθαρη στάση μου ακολουθεί την υπερήφανη επαναστατική ιστορική διαδρομή όλων όσοι βρέθηκαν αιχμάλωτοι στο καθεστώς.

Νιώθω υπερήφανος για τη συμμετοχή μου στον Επαναστατικό Αγώνα, τη διαδρομή που έχει χαράξει και τις σημαντικές του παρεμβάσεις στον κοινωνικό – ταξικό πόλεμο. Ούτε τα βασανιστήρια ούτε ο ψυχολογικός πόλεμος ούτε και οι εξοντωτικές ποινές που μας επιφυλάσσουν, θα με γονατίσουν. Είμαι πιο δυνατός από ποτέ και αυτό το οφείλω στην ακλόνητη πίστη μου για τον αγώνα και την επανάσταση. Τώρα μπορώ να αντικρύσω τα παιδιά μου κατάματα και με υπερηφάνεια. Αλλωστε, η γέννησή τους την 6η Δεκέμβρη του 2008 καθιστά χρέος για μένα να συνεχίσω ν' αγωνίζομαι. Τέλος, σ' αυτό το κείμενο θέλω να τιμήσω τον σύντροφό μου Λάμπρο Φούντα που δολοφονήθηκε από το καθεστώς. Η μάχη που έδωσε αυτός ο όμορφος αγωνιστής θα μείνει πάντα χαραγμένη στις καρδιές όλων μας.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ – ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Κώστας Γουρνάς

ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

ΠΤΕΡΥΓΑ Ε1

04.05.2010

Κρατούμενος και σεσημασμένος καταγγέλλει ότι έγινε 40χρονος επιχειρηματίας, για μερικά… παλαμάκια και μια παρατήρηση προς αξιωματικό της ομάδας «Ζ», που έκανε τα στραβά μάτια σε τροχαία παράβαση, στο Κορδελιό Θεσσαλονίκης.

Ο Αλέξης Καμπαδάκης, πατέρας δύο ανήλικων παιδιών, συνελήφθη για το αδίκημα της «εξύβρισης κατά της αρχής», ύστερα από μήνυση του αστυνομικού.

Δακτυλοσκοπήθηκε και φωτογραφήθηκε ως κοινός κακοποιός, ενώ κρατήθηκε στο πλαίσιο του Αυτόφωρου, για ένα βράδυ, στο Αστυνομικό Τμήμα Δενδροποτάμου. Ο εισαγγελέας τού άσκησε ποινική δίωξη και όρισε τακτική δικάσιμο για την εκδίκαση της υπόθεσής του, τον ερχόμενο Δεκέμβριο.

Το περιστατικό εκτυλίχθηκε στην οδό Ανδρέα Παπανδρέου 62, όπου μια ομάδα της ομάδας «Ζ» βεβαίωνε παραβάσεις σε οδηγούς μοτοσικλετών, το απόγευμα της 29ης Απριλίου. «Τη στιγμή εκείνη ανέβαινε τον δρόμο ένα ταξί, το οποίο, προς έκπληξη όλων όσοι καθόμασταν στο κατάστημά μου και σε διπλανό καφέ, έκανε αναστροφή, παραβιάζοντας τη διπλή γραμμή και το στοπ. Εισήλθε σε μονόδρομο και εξήλθε με την όπισθεν», ανέφερε στην «Ε» ο 40χρονος και συμπλήρωσε:

«Τότε άρχισα να απευθύνομαι με έντονο ύφος προς τον αξιωματικό της ομάδας, λέγοντας: "Αυτόν δεν θα τον γράψεις;". Οι "Ζητάδες" έμειναν απαθείς και δεν φιλοτιμήθηκαν να κάνουν έστω μια τυπική σύσταση στον διερχόμενο επαγγελματία αυτοκινητιστή. Εξοργίστηκα από τη στάση τους και χτυπώντας παλαμάκια, φώναξα 4-5 φορές: "Συγχαρητήρια στην ΕΛ.ΑΣ., που γράφει επιλεκτικά μόνο τα παπάκια και τα μηχανάκια"».

Στη συνέχεια κατέληξε στο τμήμα, παρά το γεγονός ότι αντιμετωπίζει πρόβλημα υγείας.

 

Β. ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΟΥΛΗΣ

 

Καλή συντρόφια με τον Κανέλο να ‘χεις Σαν-Παπιέ

• ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΑΠΟ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ
• ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
• ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-ΔΝΤ-ΕΕ ΜΕ 48ΩΡΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
• ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ

Η πρώτη πράξη εφαρμογής του κοινωνικού Μεσαίωνα στη χώρα μας που επιχειρεί η κυβέρνηση, η ΕΕ και το ΔΝΤ σφραγίστηκε με το αίμα αθώων συναδέλφων μας, των τριών εργαζομένων στην τράπεζα της Μαρφίν. Η Συμφωνία και η προσχεδιασμένη πορεία προσφυγής της χώρας μας στο ΔΝΤ μέσω της ΕΕ, έχει απορριφθεί από τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων. Έχει ηττηθεί στη συνείδηση του λαού. Δεν έχει καμία πολιτική νομιμοποίηση. Για αυτό πάνω στο αίμα των τριών νεκρών της Μαρφίν και πριν καν κηδευτούν, στήθηκε μια πρωτοφανής, ανήθικη εκμετάλλευση της δολοφονίας, από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ για να οικοδομηθεί η πολιτική συναίνεση, ώστε να περάσουν τα μέτρα στους εργαζόμενους με το λιγότερο δυνατό κόστος! Για αυτό: Καταγγέλλουμε το άθλιο και ανήθικο όργιο εκμετάλλευσης των νεκρών από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και από μεγάλο τμήμα των ΜΜΕ!

 

Το εργατικό κίνημα θρηνεί για τα τρία αθώα θύματα της τράπεζας στη Μαρφίν!
Γιατί ξέρει τι θα πει θάνατος στα σύγχρονα κάτεργα του εργασιακού μεσαίωνα! Η πολιτική ευθύνη για το αίμα των τριών αθώων της Μαρφίν ανήκει στην ίδια! Είναι απαράδεκτη η προσπάθεια να συκοφαντηθεί, να ταυτιστεί ή να συσχετισθεί το ταξικό εργατικό κίνημα και η μεγαλειώδης απεργιακή συγκέντρωση με την εγκληματική ενέργεια της δολοφονίας! Τέτοιες εγκληματικές ενέργειες έχουν αντικειμενικά το χαρακτήρα προβοκάτσιας ενάντια στο εργατικό κίνημα! Καταγγέλλουμε το όργιο βίας και τρομοκρατίας της ΕΛΑΣ, το αστυνομικό κράτος και τους σκοτεινούς μηχανισμούς του!
Καταδικάζουμε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την εργοδοσία και καταθέτουμε την οργή μας για τα σύγχρονα εργατικά γκέτο που έχουν δημιουργηθεί με προεξάρχοντες τους τραπεζίτες. Στα γκέτο εκείνα που στο όνομα της κερδοφορίας ασκείται η μέγιστη εργασιακή βία, οδηγώντας εργοδότες να κλειδώνουν εργαζόμενους μέσα στις επιχειρήσεις προκειμένου να μην απεργήσουν. Ας αναλάβουν αυτοί όλοι τις ευθύνες και ας μην προσπαθούν θρασύτατα να μεταθέσουν ευθύνες αλλού αναγορεύοντας τον εαυτό τους σε τιμητή.
Διαχωριζόμαστε αποφασιστικά και καταδικάζουμε την εγκληματική ενέργεια αυτών που σαν μέσο αντίδρασης διαλέγουν την τυφλή βία που στρέφεται τελικά κατά του ίδιου του λαϊκού κινήματος, δίνοντας το άλλοθι στις δυνάμεις καταστολής του «σερίφη» Χρυσοχοϊδη να επιτεθούν στους διαδηλωτές που λειτουργούν ηθελημένα η άθελα τους σαν «συγκοινωνούντα» δοχεία με τις δυνάμεις καταστολής. Τώρα είναι αναγκαίο περισσότερο από κάθε άλλη φορά η πολιτική καταδίκη και η απομόνωσή τους από το εργατικό λαϊκό κίνημα.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ

• Να καθίσει στο σκαμνί, να ανατραπεί η βάρβαρη αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης, μαζί με την κρατική καταστολή και τις πρακτικές προβοκάτσιας, που αποτελούν τους ηθικούς και πολιτικούς αυτουργούς του εγκλήματος
• Να καθίσει στο σκαμνί ο Βγενόπουλος και κάθε εργοδοτικός μηχανισμός, που φυλακίζουν τους εργαζόμενους με την απειλή της απόλυσης.
• Να συλληφθούν και να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει οι φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας και να αποκαλυφθεί δημόσια και πολιτικά ο ρόλος τους, μαζί με τη σύνδεση τους με τους κρατικούς μηχανισμούς.

Ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ καλεί τους εργαζόμενους σε συγκέντρωση μνήμης την Τρίτη 11 Μάη 2010 στις 19.00 έξω από το υποκατάστημα της Marfin στην πλατεία Κλαυθμώνος και πορεία στην συνέχεια στην Βουλή. Αποτείνοντας με αγωνιστικό τρόπο φόρο τιμής στην μνήμη των τριών αδικοχαμένων συναδέλφων μας.

 

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΤΟΜΕΑ

Μια ενδιαφέρουσα φράση. Που αναφέρεται άραγε;

Τι σημαίνει;

Ποια είναι τα κρυφά νοήματα που θέλει να πει ο ποιητής;

Ή δεν είναι καν κρυφά;

Δεν χρειάζεται να είναι…

Ποια είναι αυτή η χαραμισμένη ζωή στην οποία αναφέρεται;

Και γιατί την έχουμε αποδεχτεί κιόλας;

   Εδώ και χρόνια από όταν πρωτοθυμάμαι τον εαυτό μου να κάνει σκέψεις γύρω από το μέλλον πάντα αγχωνόμουν. Κάποιες από τις παραμέτρους που έπρεπε να υπολογίσω για την επίλυση του προβλήματος «το μέλλον μου» έλειπαν. Ήταν υπερβολικά θολές και όσο και αν προσπαθούσα να τις βρω δεν τα κατάφερνα. Πάντα στην ιδέα ότι θα περάσει ο καιρός και δεν θα έχω ζήσει τη ζωή μου με κυρίευε ένας ανεξήγητος φόβος. Στο σχεδιάγραμμα που μου είχαν δώσει για σπουδές, δουλειά και οικογένεια δεν έβγαζα άκρη…

Και ο φόβος παρέμενε…

Κάθε φορά που κυλούσαν οι δείκτες του ρολογιού κυλούσε και ο φόβος μου για μια χαραμισμένη ζωή…

Πρόσφατα τόλμησα να κάνω μια απρόσμενη σκέψη..

Ότι το πρόβλημα μου δεν είναι ο φόβος..ότι το πρόβλημα μπορεί να είναι σε εκείνο το σχεδιάγραμμα και όλα αυτά που συνεπάγεται..

Αν σκεφτόμουν τη ζωή μου χωρίς αυτό, και ήμουν ελεύθερη να τη ζήσω ο φόβος ξαφνικά έπαυε να υπάρχει..Γιατί πλέον θα τη ζούσα! Με το δικό μου πρόγραμμα και όχι με κάποιο που μου επέβαλαν..Περίεργο..

   Δεν ήξερα τι ήθελα να γίνω στη ζωή μου. Υπέθεσα ότι θα το άφηνα στην τύχη και αυτή θα με βοηθούσε να πάρω το σωστό δρόμο. Ακόμα το υποθέτω και το ελπίζω. Να ήταν αυτό το τυχερό μου. Θυμάμαι όταν έπρεπε να επιλέξουμε τις σχολές στις οποίες θα κάναμε αίτηση κάποιοι καθηγητές μας έλεγαν να επιλέξουμε ένα επάγγελμα που μας αρέσει και οι περισσότεροι μας έλεγαν να βρούμε ένα επάγγελμα με καλά λεφτά που να μην έχει κορεστεί ακόμα. Όσο για τους γονείς δεν το συζητώ. Πάντα πρώτα στις προτιμήσεις σε κάθε οικογένεια ήταν να γίνεις παιδί μου γιατρός,δικηγόρος, δάσκαλος. Αυτά είναι βλέπεις τα επαγγέλματα με κύρος!

Μα τι είναι αυτό το κύρος; Σχετίζεται με τα φακελάκια των γιατρών στα νοσοκομεία;  Ίσως με την εκπροσώπηση «αθώων» πελατών με μεγάλες τσέπες στα δικαστήρια; Ή μήπως με τους δασκάλους που χωρίς να έχουν καν την απαραίτητη εκπαίδευση μπαίνουν στα σχολεία και πλάθουν στα τρυφερά μυαλά των παιδιών  διεστραμένες και πάνω από όλα φιλελεύθερες ιδέες όπως «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα είναι»; Επαγγέλματα με κύρος σου λέει μετά. Εγώ προσωπικά πιο πολύ κύρος και αξιοπρέπεια βλέπω στους υδραυλικούς…

   Το φυσιολογικό σε αυτή την ηλικία που σου ζητάν να αποφασίσεις τι θέλεις να γίνεις είναι να μη ξέρεις τι θέλεις. Έτσι πας στην τύχη! Και ό,τι κάτσει! Ραντεβού στα τυφλά με την μοίρα! Να υπήρχε άραγε κάποιος τρόπος να κάνω ένα τεστ δεξιοτήτων και να μου πουν τι επάγγελμα μου ταιριάζει ανάλογα με τον χαρακτήρα μου και τις κλίσεις μου.. Ούπς! Το ξέχασα! Υπάρχει! Ένα μικρό πρόβλημα μόνο. Δεν υπάρχει στα σχολεία δωρεάν όπως θα έπρεπε. Μόνο αυτός που θα το ανακαλύψει  από τον ειδικό οργανισμό και θα δώσει και το ανάλογο αντίτιμο μπορεί να μάθει τι του ταιριάζει σαν επάγγελμα..Δεν πειράζει. Εγώ δεν στενοχωριέμαι που δεν τον ήξερα ή δεν διέθετα τα λεφτά. Έτσι και αλλιώς τι να μου πουν μερικές σελίδες χαρτί. Μπορεί να με βοηθούσαν μπορεί και όχι. Καλά θα ήταν όμως να είχα και την επιλογή. Αλλά έτσι είναι η ζωή..Πρώτο δείγμα αποδοχής.

Με τα πολλά τα καταφέρνεις! Μπαίνεις στο πανεπιστήμιο. Ήρθε η ώρα να ανοίξει το μυαλό. Ο αριθμός των μαθημάτων απίστευτος. Πόλλά από τα οποία είναι εντελώς άχρηστα με ατο αντικείμενο μου, αλλά υπάρχουν γιατί ο καθηγητής θέλει να συμπληρώσει ώρες για να πάρει καλό μισθό.-Επάγγελμα με κύρος. Την ικανότητα ορισμένων καθηγητών να διδάξουν ούτε καν τη σχολιάζω. Την αντικειμενικότητα με την οποία φέρονται στους φοιτητές θα τη σχολιάσω. Είναι μαγική! Είδα φοιτητές που ασχολούνταν με κόμματα και χρωστούσαν τα μισά μαθήματα της σχολής στο τελευταίο έτος, να παίρνουν πιο νωρίς πτυχίο από μένα! Αξιοκρατεία! Είναι όλοι τους μάγοι εκτός από μένα; Ε αφού δεν είμαι τι μπορώ να κάνω. Έτσι είναι η ζωή. Δεύτερο δείγμα αποδοχής.

Όταν με το καλό καταφέρνω και παίρνω πτυχίο ήρθε η ώρα της αναζήτησης επαγγέλματος. Καθώς λένε πως το σχολείο είναι μικρογραφία της κοινωνίας έμαθα καλά την αξιοκρατεία και όπως το περίμενα την συναντώ σε κάθε φάση της καθημερινής μου ζωής. Πρέπει όμως να το αποδεχτώ γιατί δεν έχω άλλη επιλογή. Πρέπει να δουλέψω για να ζήσω.

Αν καταφέρω και βρω δουλειά πρέπει να ανεχτώ κάθε καταπίεση και δείγμα αξιοκρατίας και δικαιοσύνης. Η πληρωμή μου στο τέλος του μήνα θα είναι η λύτρωση μου. Ακόμα και αν τα λεφτά δεν αρκούν πια ούτε για τις βασικές ανάγκες. Αλλα δεν πειράζει εγώ δεν τρώω και κάθε μέρα, δεν έχω και οικογένεια να θρέψω. Αν θελήσω να βγάλω τα πολλά λεφτά θα πρέπει να μπω και εγώ στο κόλπο. Να γίνω ένας από αυτούς. Να καταπιέζω και να πατήσω πάνω στη δυστυχία των άλλων για να μπορέσω να κάνω διακοπές σε εξωτικά νησιά..

Ωστόσο, αν εγώ δεν είμαι έτσι; Αν δεν με απασχολεί να γίνω πλούσια, αλλά απλά να ζω; Τότε δουλεύω τα κανονικά ωράρια μου και ίσως και υπερωρίες και δε μιλάω. Όταν πάω σπίτι μου θα ξεκουραστώ. Πολλές φορές από την πίεση και την καταπίεση ξεσπάω στα κλάματα. Νιώθω ότι δεν αντέχω άλλο. Αλλά δεν πειράζει τουλάχιστον πληρώνομαι. Με τα λεφτά μου μπορώ πλέον να ζήσω τη ζωή μου. Πότε όμως; Μετά από τις ώρες ψυχολογικής και σωματικής κούρασης δεν έχω το κουράγιο να κάνω τίποτα. Κάθομαι μπροστά στη τηλεόραση μου. Θα ζήσω αύριο δεν πειράζει. Ίσως πάω μια βδομάδα διακοπές όταν μου δώσουν άδεια. Εκεί θα γλεντήσω με τη ψυχή μου. Θα ζήσω τη ζωή μου μια ολόκληρη βδομάδα. Έτσι είναι η ζωή τι να κάνω. Τρίτο δείγμα αποδοχής.

 Έτσι θα περάσουν τα χρόνια θα φτάσω εκεί κάπου στα 60 γερή και δυνατή, δεν θα έχω πάρει ακόμα σύνταξη, αλλά δεν πειράζει! Όσο αναπνέω ζω-δουλεύω και η δουλειά είναι χαρά άρα ας πεθάνω δουλεύοντας. Να πάω χαρούμενη δηλαδή όχι τίποτα άλλο!

Κοιτάω πίσω στα χρόνια που πέρασαν Βλέπω λύπες χαρές και λύπες. Περίεργο. Συνήθως ήμουν δυστυχισμένη. Μα γιατί;

Όλα αυτά τα πράγματα τα οποία αποδέχτηκα μου έφαγαν τη ψυχή σιγά σιγά. Μια ζωή χαραμισμένη όπως έλεγε και η αρχική φράση.

Ζούμε σε έναν κόσμο που μας κάνει να πιστεύουμε ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή. Παρά μόνο να αποδεχτούμε την αδικία, την εκμετάλλευση και τη σκλαβιά. Κέντρο όλων είναι το χρήμα. Και το έχουμε αποδεχτεί. Η απανθρωπία είναι πλέον πιο φυσιολογική από την ανθρωπιά. Τι ενδιαφέρον που θα ήταν όμως να ζούμε σε μια κοινωνία που κέντρο της είναι ο άνθρωπος.

Μια κοινωνία όπου δεν θα είμαι απλά ένας τροχός σε ένα άρμα που κάνει τους πλούσιους πιο πλούσιους και τους φτωχους πιο φτωχούς.

Υπάρχει και αυτή η επιλογή..Υπάρχει…

Πηγή: Yiota M.