Category: Άρθο

Λάβαμε ενα μειλ με μαρτυρία για την δράση της χ.α για ευνοήτους λόγους δεν αποκαλύπτουμε το όνομα του αποστολέα που μας περιγράφει τα εξης:

”Σημερα ειδα ραμματα στο κεφαλι ενος γνωστου μου ρωσσοποντιου και τον ρωτησα τι του συνεβη.η απαντηση ηταν απιστευτη… συμμετειχε σε ενα ντου της χα σε ενα σπιτι οπου διεμεναν πακιστανοι υπηκοοι στον ασπροπυργο και κυριολεκτικα τους θερισαν!

το’παιξα ανηξερος-σχεδον γοητευμενος- και αρχισα να τον ρωταω τι γινεται εκει

Οποιος λοιπον συμμετεχει ενεργα σε τετοιες επιχειρησεις εχει πρωτ’απ’ολα δωρεαν ρουχισμο(μπλουζακια-παντελονια-αρβυλες) της χα αλλα και εξοπλισμο (στιλετα-ροπαλα ακομα και πιστολια).επισης εχουν εκπτωση 40% σε συγκεκριμενα σουπερ μαρκετ και 65% εκπτωση σε πρατηρια της nike και της addidas!!!

φυσικα δεν τελειωνει εδω…οποιος συμμετεχει σε επιχειρησεις μετα τις 10 το βραδυ (οι οποιες μου αφησε να εννοηθει οτι ειναι δολοφονικες απο τους σκληρους πυρηνες) λαμβανει ενα bonus το μηνα περι τα 500 ευρω!!!

οι επιθεσεις ειναι πολυ καλα οργανωμενες με τσιλιαδορους και σε συννενοηση με τις αστυνομικες αρχες!!!στις επιχειρησεις αυτες η πλειοψηφια που λαμβανει μερος ειναι αλλοδαποι μεταναστες(ρωσσοι-αλβανοι κ.α.) και οι ”ελληνες” που συμμετεχουν κανουν χρηση κοκαινης η οποια κι αυτη ειναι δωρεαν φυσικα…

”ελα να δεις πως ειναι..περναμε πολυ ωραια…” μου ειπε…πισω απ’αυτη τη μαστιγα που ονομαζεται χα υπαρχουν οπως διαφαινεται ευποροι μεγαλοκαταστηματαρχες και μεγαλοκαρχαριες οι οποιοι πριμοδοτουν την οργανωση αυτη με σκοπο αλλου ειδους οφελη ενω οι θεσμοι και οι νομοι του κρατους δεν ισχυουν γι’αυτους αφου η αστυνομια τους προστατευει πολυ καλα!!!μεταναστες για λιγα χρηματα χτυπουν και σκοτωνουν μεταναστες…κραμερ εναντιον κραμερ και η τρελα αυτη που θα καταληξει?

ομως το χειροτερο ειναι οτι ολοι εμεις τους παρακολουθουμε αποσβολωμενοι ενω αυτοι γιγαντονωνται μεσα στην ελλειπη δημοκρατικης παιδειας αστικη ταξη η οποια προκειμενου να διαφυλαξει τη περιουσια και την εκμεταλευση της αλλα και τα τοσα χρονια ανοχης σ’ ενα ατελειωτο πολιτικο αλισβερισι τωρα εναποθετει τις ελπιδες της στη βια, στην επιβολη, στην τρομοκρατια και τον φασισμο της εγκληματικης οργανωσης που ονομαζεται χα.

φευγοντας μου ψυθιρισε ”οτι προβλημα εχεις παρε με τηλεφωνο….”

αυτα τα ολιγα…παρακαλω το ονομα μου να μεινει μεταξυ μας…..ο αγωνας συνεχιζεται….”

τα συμπεράσματα δικα σας,ας αναλογιστούμε ολοι και ολες αν έχουμε πάρει αρκετά στα σοβαρά τον φασισμό…

http://www.erea.gr

«Αντιφασιστικός αγώνας σε κάθε γειτονιά»

                 Δημοσιογραφική απάντηση στη συμμορία της Χρυσής Αυγής

Ναζιστικοί χαιρετισμοί / ελληνικές σημαίες και η συμμορία των δολοφόνων.

Αυτοί είναι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού μας δυστυχώς. Οι εκπρόσωποι της πιο επαίσχυντης βίας (αυτής που με τη λογική της αγέλης επιτίθεται σε αδύναμους ανθρώπους) στυγνοί δολοφόνοι, υβριστές της ίδιας της ανθρώπινης ζωής. Αυτοί είναι οι μιντιοπρόβλητοι υπερασπιστές του χτυπημένου απο την κρίση λαού.

Χθες εκδήλωσαν… «έμπρακτα» την αλληλεγγύη  τους σε απεργούς – εργάτες στα ΜΜΕ. Με χειρονομίες, μούντζες-κωλοδάχτυλα, βρισιές, απειλές και ΝΑΖΙΣΤΙΚΟΥΣ χαιρετισμούς για άλλη μια φορά έδειξαν σε όλους όσους  δεν θέλουν να ακούσουν, να μάθουν ή και να ξεχάσουν με ποιανών το μέρος είναι. Μούτζωναν και έβριζαν ανθρώπους του μεροκάματου που παλεύουν για ένα καλύτερο άυριο. ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν μούτζωναν ή δεν έβριζαν τον Πρεντετέρη, τον Καψή και όλους τους πρόθυμους μνημονιακούς εντεταλμένους κονδυλοφόρους. Έβριζαν απλούς εργαζόμενους ανθρώπους που μάχονται για καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Αυτή ειναι η Χρυσή Αυγή. Αυτοί ειναι οι Χρυσαυγίτες: Σκυλιά των αφεντικών και σίγουρα όχι με την πλευρα των απεργών, των απολυμένων, των απλήρωτων, των αγωνιζομένων.

Εξάλλου το μακρύ χέρι του κεφαλαίου που (υπο)στηρίζουν υβρίζοντας απεργούς τους ταϊζει μια χαρά απο τα τηλεοπτικά παράθυρα καθημερινά. Προσπαθεί εναγωνίως να ξεπλύνει τα αιματοβαμένα χάλια τους με αστειάκια και δήθεν αντικειμενικότητα ή ακόμα και με “το γάντι” σκληράδα απο “αδέκαστους ερευνητές” και από αχειρωανθρωπάκια της μικρής οθόνης. Όσα όμως δεν θέλουν τα  “καλόπαιδα”  μελανοχίτωνες να μαθευτούν και να ακουστούν οι αγωνιζόμενοι τα ξέρουν ήδη.

Ξέρουν ότι όπου δεν φτάνει η απόλυση του αφεντικού, φτάνει ο τραμπουκισμός του φασίστα και όπου δεν φτάνει η τρομοκρατία του εργοδοτικού φτάνουν τα μπράτσα του φουκωτού και όπου δεν φτάνει  το γκλοπ του μπάτσου φτάνει το ρόπαλο και το μαχαίρι του ΝΑΖΙ.

Οι αγωνιστές και οι εργάτες όμως έχουν μνήμη και δεν ξεχνούν, πως εκεί που φτάνει η δύναμη της οργής του λαού δεν μπορεί να φτάσει κανένα από τα νοσηρά σχέδια όλων των ρουφιάνων μαζί.”

Υ.Γ (1) Φωτογραφίες/ πηγή  : Μαχόμενη Δημοσιογραφία

Υ.Γ (2)  Οδηγός μοτοσικλέτας από το κομβοι των νεοναζί φορούσε κράνος μπάτσου λευκό σπαστό , το ανάλογο κουκουλάκι από μέσα και από πάνω τα γυαλιά ηλίου. Ο τρόπος οδήγησης όπως αυτός των μπατσων.  Οι τελευταίοι της συμμορίας ήταν οι Ζηταδες, Δελτάδες και οι (αη)ΔΙΑΣ που ακολουθούσαν στην ουρά της πορείας – αλλά δεν καταλάβαμε αν ήταν σε εντεταλμένη υπηρεσία συνοδοί τους η απλά διαδήλωναν μαζί τους…

Υ.Γ (3) Σε μια αντίστοιχη ” μηχανοκίνητη πορεία της συμμορίας των νεοναζί” το Σαββατοκύριακο στην Κυψέλη, ο εκ των πρωτοπαλίκαρων της Χ.Α. Ηλίας Παναγιώταρος όταν οι αστυνομικοί τους σταμάτησαν για έλεγχο τους έβρισε και λακούβιασε τον ουρανό ενός ΙΧ αλλά φυσικά ουτε που τον άγγιξαν τα όργανα της στρατοχωροφυλακής – όπως προκύπτει και από το βίντεο που ακολουθεί – χτύπησε ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο ενώ στο τέλος του ίδιου βίντεο ακούγεται να μιλά …για τον “τζιτζιοφόγκο αξιωματικό στη ΓΑΔΑ” … Κατά τα άλλα οι μπάτσοι δεν τους καλύπτουν ουτε δουλεύουν όλοι μαζί (!)  Για του λόγου το αληθές… το επίμαχο βίντεο… « «Παναγιώταρος Κυψέλη, νέα ήθη και έθιμα» : http://www.youtube.com/watch?v=hd_9GJgVd4g

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Υ.Γ (4)  Το  σύνθημα με το οποίο οι δημοσιογράφοι απεργοί «χαιρέτησαν» τους χρήσιμους ηλίθιους της συμμορίας της χρυσής αυγής… που παρέλασε στο κέντρο  ήταν πολύ συγκεκριμένο:

                        «Φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες»

Υ.Γ (5) Και έτσι για να μας θυμάστε και να σας «χαιρετούν» όπως σας πρέπει σε κάθε γειτονιά.

Πινακίδες κυκλοφορίας των νεοναζί από το κομβόι τους:

ΙΡΕ  595 / ΒΖΙ  107 /  ΙΗΜ 319 / ΙΟΕ  629 / ΧΕΚ 694 / ΒΝΗ 452 / ΖΡΤ  933 /

ΤΡΒ  32 /  ΙΟΧ –6

κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ

ομάδα αντιπληροφόρηση πάντα παρών

ρεπόρτερ του πεζοδρομίου.

O,ΤΙ μπορεί να ειπωθεί για την ψηφοφορία μπορεί να συνοψιστεί σε μια φράση.

Να ψηφίζεις σημαίνει να παραιτείσαι απ’ τη δύναμή σου.

Να εκλέγεις έναν ή πολλούς αφέντες, για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα, σημαίνει ν’ αποποιείται κανείς την ελευθερία του.

Πες τον απόλυτο μονάρχη, συνταγματικό βασιλιά, ή απλό βουλευτή, ο υποψήφιος που ανεβάζεις στο θρόνο, στο έδρανο, ή την πολυθρόνα, θάναι πάντοτε ο αφέντης σου. Πρόκειται για πρόσωπα που βάζεις “πάνω” απ’ το νόμο, δοσμένου πως έχουν τη δύναμη να φτειάχνουν τους νόμους, και επειδή είναι αποστολή τους να βλέπουν ότι τους υπακούουν.

Να ψηφίζεις είναι αρμοδιότητα των ηλιθίων.

Είναι τόσο ανόητο όσο να πιστεύεις πως οι άνθρωποι, απ’ την ίδια πάστα με μας, θ’ αποκτήσουν σε μια στιγμή, με το κτύπημα μιας καμπάνας, τη γνώση και την αντίληψη των πάντων. Φυσικά έτσι είναι. Το εκλεγμένο σου πρόσωπο θα πρέπει να νομοθετεί πάνω σε κάθε θέμα υπό το φως του φεγγαριού· πώς ένα κουτί σπίρτα έπρεπε ή δεν έπρεπε να γίνει, ή πώς να κάμουν πόλεμο· πώς να βελτιωθεί η γεωργία, ή πώς να σκοτώσουν μια φυλή Αράβων ή λίγους Νέγρους με τον καλλίτερο τρόπο. Πιθανώς να πιστεύεις πως η ευφυΐα τους θ’ αυξηθεί ανάλογα με την ποικιλία των θεμάτων στα οποία θα επικεντρωθούν· αλλ’ η ιστορία και η εμπειρία διδάσκει τ’ αντίθετο.

Η κατοχή της εξουσίας έχει μια εξωφρενική επίδραση· τα κοινοβούλια επέφεραν πάντοτε δυστυχία.

Στις διοικητικές συνελεύσεις, μ’ ένα μοιραίο τρόπο, η βούληση που επικρατεί είναι κείνη κάτω του μέσου όρου, τόσο ηθικά όσο και διανοητικά.

Να ψηφίζεις σημαίνει να προετοιμάζεις προδότες και μια αισχρή προδοσία.

Οι εκλέκτορες πιστεύουν σίγουρα στην ειλικρίνεια των υποψηφίων, κι αυτό είναι ως ένα βαθμό υπαρκτό ενώ η ζέση και η θέρμη του διαγωνισμού παραμένει.

Αλλά κάθε μέρα έχει κι ένα αύριο. Απ’ τη στιγμή που οι συνθήκες μεταβάλλονται, όμοια κι οι άνθρωποι αλλάζουν. Σήμερα ο υποψήφιός σου υποκλίνεται ταπεινά ενώπιόν σου· αύριο θα πει “φτου” σε σένα. Από ένα ζητιάνο ψήφων έχει μετατραπεί σ’ έναν αφέντη σου.

Πώς μπορεί ένας εργάτης, που εντάχθηκε από σένα στην άρχουσα τάξη, νάναι ίδιος όπως πριν, δοσμένου ότι τώρα μπορεί να μιλήσει στο πλαίσιο της ισότητας με τους άλλους καταπιεστές; Κοίταξε τη δουλοπρέπεια του καθενός απ’ αυτούς, γραμμένη σ’ όλο του το πρόσωπο, ύστερα απ’ την επίσκεψη σ’ έναν “υπουργό βιομηχανίας”, ή όταν ο Βασιλιάς τον προσκαλεί στον προθάλαμο της αυλής του !

Η ατμόσφαιρα του “Οίκου” δεν είναι για βαθειές αναπνοές· είναι διεφθαρμένη. Εάν στείλετε έναν από σας σ’ ένα βρωμερό μέρος, δε θα πρέπει να εκπλαγείτε ύστερα εάν έρθει πίσω σε σάπια κατάσταση.

Ως εκ τούτου, μη συμμετέχεις με την ελευθερία σου.

Μην ψηφίζεις!

Αντί να εμπιστεύεσαι την υπεράσπιση των συμφερόντων σου σε Άλλους, δες το πράγμα από μόνος σου. Αντί να προσπαθείς να επιλέξεις συμβούλους που θα σε καθοδηγούν σε μελλοντικές πράξεις, κάνε το αυτό από μόνος σου, και κάνε το τώρα! Άνθρωποι καλής θέλησης δε θα έπρεπε να κοιτάνε μάταια για μακρό χρονικό διάστημα για την ευκαιρία.

Το να φορτώνουμε στους ώμους των άλλων την ευθύνη των πράξεων κάποιου είναι ανανδρία.

Μην ψηφίζεις!

Από το MOTHER EARTH (εκδ. Έμμα Γκόλντμαν)

Πηγή: http://classwar.espiv.net

Πέρσι, η μικρότερη κόρη μου, γυρίζοντας από το σχολείο μου είπε: «Βρίσκομαι σε μεγάλη αμηχανία. Μου εξήγησαν ότι όλοι έχουν καθήκον να ψηφίζουν. Εν τω μεταξύ, εσύ δεν ψηφίζεις. Εξήγησέ μου γιατί!»

Είχα, τότε, καλά επιχειρήματα, σήμερα είναι ακόμα καλύτερα.

Κάποτε οι πολιτικές ιδέες είχαν σημασία στα μάτια των πολιτών και καθόριζαν την εκλογική τους επιλογή. Υπήρχε τότε ένα πολύ ξεκάθαρο όριο ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά, ανάμεσα στους προοδευτικούς και τους συντηρητικούς. Ήδη όμως από τότε φαινόταν καθαρά ότι οι κοινωνικές κατακτήσεις είχαν κερδηθεί πρώτα απ’ όλα στους δρόμους, με τις εξεγέρσεις, τις απεργίες ή τις μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις. Οι λαϊκοί ρήτορες και οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι σοσιαλιστές και «κομμουνιστές» απέδιδαν κατόπιν στον εαυτό τους τα εύσημα και επωφελούνταν για
να ασκούν την επιρροή τους στις μάζες. Χωρίς την αποφασιστικότητα των διεκδικητικών κινημάτων δεν θα υπήρχε ούτε μείωση του χρόνου εργασίας, ούτε πληρωμένες διακοπές, ούτε δικαιώματα περίθαλψης, επίδομα ανεργίας, προνόμια που οι πολυεθνικές μαφίες κατεδαφίζουν σήμερα, με τη βοήθεια των κυβερνήσεων της δεξιάς και της αριστεράς.

Πολύ σύντομα είδαμε το εργατικό κίνημα να γίνεται γραφειοκρατικό. Φάνηκε ότι τα κόμματα και τα συνδικάτα τα απασχολούσε περισσότερο η αύξηση της εξουσίας τους παρά η προστασία ενός προλεταριάτου που μέχρι τη δεκαετία του 1960 υπερασπιζόταν μια χαρά τον εαυτό του. Το κόκκινο έγινε ροζ και το ρόδο φυλλορρόησε. Καθώς ο σοσιαλδημοκρατικός ρεφορμισμός γινόταν καπνός, η απάτη του λεγόμενου «κομμουνιστικού» κινήματος κατέρρεε με τη διάλυση της σταλινικής αυτοκρατορίας, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο σε μια πραγματική αποικιοποίηση των μαζών. Η ανάδυση και η κυριαρχία μιας οικονομίας κατανάλωσης ήρθαν όντως στην κατάλληλη στιγμή να αντισταθμίσουν τα δυσάρεστα αποτελέσματα της απο-αποικιοποίησης που οι λαοί του τρίτου κόσμου είχαν αποσπάσει διά της βίας.

Ο μύθος της κοινωνίας της ευδαιμονίας, που προπαγανδίζει ο καταναλωτισμός και που καταγγέλθηκε απ’ το Μάη του ’68, αποσυντίθεται σήμερα και συνοδεύει στη χρεοκοπία του τον χρηματιστηριακό καπιταλισμό, που η κερδοσκοπική του φούσκα σκάει και αποκαλύπτει
γύρω μας το κενό που δημιούργησε το τρελό χρήμα, το χρήμα που χρησιμοποιείται για την αναπαραγωγή του σε κλειστό κύκλωμα (όχι χωρίς να γεμίζουν στο διάβα του οι τσέπες των μαφιόζων μπίζνεσμαν και των πολιτικών, που μόλις ξαναεκλεγούν θα συστήσουν λιτότητα).

Εν τω μεταξύ το σουπερμάρκετ έγινε το πρότυπο της δημοκρατίας: διαλέγουμε ελεύθερα οποιοδήποτε προϊόν, φτάνει να το πληρώνουμε βγαίνοντας. Το σημαντικό για την οικονομία και αυτούς που επωφελούνται είναι να μας κάνουν να καταναλώνουμε οτιδήποτε για να ανεβαίνει ο τζίρος. Μέσα στην πελατειακή πολιτική που μας μαστίζει σήμερα, οι ιδέες δεν έχουν περισσότερη αξία από ένα διαφημιστικό φυλλάδιο. Αυτό που μετράει για τον υποψήφιο είναι να μεγαλώσει την εκλογική του πελατεία, ώστε να πάνε οι δουλειές του καλύτερα για τα εγωιστικά του συμφέροντα.

Tι θα πει πραγματική δημοκρατία; Μια συνέλευση πολιτών διαλέγει αντιπροσώπους για να υπερασπιστούν τις διεκδικήσεις της, τους δίνει εντολή να την εκπροσωπούν και τους ζητάει να δώσουν λόγο για την επιτυχία ή την αποτυχία της αποστολής τους. Όμως, σε τι θα με κπροσωπούσαν αυτοί που:
–κλέβουν τον δημόσιο πλούτο,
–χρησιμοποιούν τους δασμούς και τους φόρους των μισθωτών και των μικροεπαγγελματιών για να ξελασπώσουν τις καταχρήσεις των μπάνγκστερ,
–διαχειρίζονται τα νοσοκομεία σαν κερδοσκοπικές επιχειρήσεις χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ασθενείς,
–προωθούν τα σχολεία-στρατόπεδα και κατασκευάζουν φυλακές και κλειστά κέντρα αντί να πολλαπλασιάζουν τα μικρά σχολεία,
–υποστηρίζουν τις μαφίες των αγροτικών προϊόντων που εκτρέπουν τη διατροφή από τη φύση,
–καταστρέφουν τους τομείς προτεραιότητας (μεταλλουργία, υφαντουργία, κατοικία, ταχυδρομεία, μεταφορές, υαλουργία, εργοστάσια αγαθών χρήσιμων στην κοινωνία);

Απ’ την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά, αυτό που προέχει είναι η αναζήτηση πελατείας, είναι η εξουσία, το ψέμα, η απάτη και τα φούμαρα. Είναι η περιφρόνηση του φουκαρά που ρίχνει στα χαμένα την εμπιστοσύνη του στην κάλπη χωρίς να σκέφτεται τη χολέρα της απογοήτευσης που, καθώς τον οδηγεί εξαγριωμένο στην τυφλή λύσσα, τον προετοιμάζει για τη βαρβαρότητα του «ο καθένας για πάρτη του» και του «όλοι εναντίον όλων».
Μα, θα πείτε, δεν είναι όλοι οι πολιτικοί διεφθαρμένοι, δεν ξοδεύουν όλοι το χρήμα του φορολογούμενου σε επαγγελματικά ταξίδια, σε έξοδα παραστάσεως, σε διάφορες καταχρήσεις. Μερικοί είναι έντιμοι και αφελείς. Σίγουρα, αλλά αυτοί δεν μένουνε καιρό στην αρένα.
Εν τω μεταξύ χρησιμοποιούνται για προπέτασμα από τους διψασμένους για εξουσία, τους άρρωστους για κυριαρχία, τους διαχειριστές της εκλογικής φάρσας, τους προαγωγούς ενός ίματζ που κοτσάρουν παντού χωρίς να φοβούνται τη γελοιοποίηση. Ας μην παρεξηγηθώ: αν και η κοινοβουλευτική δημοκρατία σαπίζει όρθια, δεν προτείνω ούτε να την εξαφανίσουμε ούτε να την ανεχθούμε σαν το μη χείρον. Δεν θέλω ούτε το «Βούλωσ’ το!» ούτε το «Μη σταματάς να μιλάς!». Θέλω να ξαναβρεί η πολιτική το αρχικό της νόημα: τέχνη της διακυβέρνησης της πολιτείας. Θέλω μια άμεση δημοκρατία που να πηγάζει όχι από δαρμένους, προδομένους πολίτες που λένε «καλά είμαι εδώ», αλλά από άνδρες και γυναίκες που νοιάζονται να προάγουν παντού την αλληλεγγύη και την πρόοδο του ανθρώπου.

Όταν τοπικές κοινότητες δρώντας συνολικά –στο πρότυπο των διεθνών ομοσπονδιών–
αποφασίσουν την αυτοδιαχείρισή τους και εξετάσουν:
–Με ποιο τρόπο θα προωθηθεί η δημιουργία μορφών δωρεάν ενέργειας προς χρήση όλων.
–Πώς θα ιδρυθεί ένας επενδυτικός συνεταιρισμός που θα χρηματοδοτήσει την οικοδόμησή της.
–Πώς θα τεθεί σε λειτουργία η συλλογική διαχείριση ενός επενδυτικού ταμείου συγκροτημένου με τέτοια χρηματοδοτική συμμετοχή που να καθιστά δυνατή την άρνηση των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων να καταβάλλουν τους δασμούς και τους φόρους που επιβάλλει το Κράτος-μπάνγκστερ.
–Πώς θα γενικευθεί η κατάληψη των εργοστασίων και η διαχείρισή τους από τους εργαζόμενους σε αυτά.
–Πώς θα οργανωθεί μια τοπική παραγωγή που θα προορίζεται για κατανάλωση από τις τοπικές και τις ομόσπονδες κοινότητες, ώστε να γλιτώσουμε από τις κομπίνες της αγοράς και να εξασφαλίσουμε σιγά σιγά τη δωρεάν διάθεση των αγαθών επιβίωσης, που καταργεί το χρήμα. (Μην πείτε πως είναι ουτοπία! Αυτό ακριβώς έκαναν το 1936 οι ελευθεριακές κοινότητες της Καταλονίας και της Αραγoνίας, πριν να τις συντρίψουν οι κομμουνιστές.)
–Πώς θα διαδοθεί η ιδέα και η πρακτική αυτού του δωρεάν που είναι το μόνο απόλυτο όπλο απέναντι στο εμπορευματικό σύστημα.
–Πώς θα ευνοηθεί η εξάπλωση των λεγόμενων βιολογικών αγροκτημάτων και η διείσδυσή τους μέσα στις πόλεις.
–Πώς θα πολλαπλασιαστούν μικρές σχολικές μονάδες γειτονιάς, απ’ όπου να έχουν εξοριστεί οι έννοιες του συναγωνισμού, του ανταγωνισμού και της αλληλοσφαγής. Ουτοπικό; Όχι. Στο Μεξικό, στο Σαν Κριστομπάλ, το Πανεπιστήμιο της Γης προτείνει μια δωρεάν εκπαίδευση στους πιο διαφορετικούς τομείς (συν τους παραδοσιακούς: εργαστήρια τσαγκαράδων, μηχανικών, ηλεκτρονικών, σιδηρουργίας, φυσικής καλλιέργειας, μαγειρικής, μουσικής, ζωγραφικής κτλ). Η μόνη απαιτούμενη ιδιότητα είναι η επιθυμία για μάθηση. Δεν υπάρχουν διπλώματα, αλλά ζητιέται από αυτούς «που ξέρουν» να μεταδίδουν δωρεάν και παντού τις γνώσεις τους.
–Πώς θα προικιστούν οι τοπικές κοινότητες με υγειονομικούς σταθμούς, όπου θα μπορεί να εξασφαλίζεται η βασική περίθαλψη με τη βοήθεια αγροτικών και συνοικιακών γιατρών.
–Πώς θα οργανωθεί ένα δίκτυο δωρεάν μεταφορών, που να μη μολύνει.
–Πώς θα τεθεί σε λειτουργία μια ενεργή αλληλεγγύη με στόχο τα παιδιά, τους γέροντες, τους αρρώστους και τους αναπήρους, τα άτομα με νοητικές δυσκολίες.
–Πώς θα φτιαχτούν εργαστήρια καλλιτεχνικής δημιουργίας ανοιχτά σε όλους.
–Πώς θα μετατραπούν τα σουπερμάρκετ σε αποθήκες, όπου τα προϊόντα, τερπνά και ωφέλιμα, θα ανταλλάσσονται με πράγματα ή με υπηρεσίες, με στόχο να εξαφανιστεί το χρήμα και η εξουσία.

Τότε θα ψηφίσω. Με πάθος!!!

Τίτλος πρωτότυπου: Pourquoi je ne vote pas

1η έκδοση: Siné Hebdo, τ. 80, 17/3/2010

Έκδοση στην ελληνική γλώσσα: Bibliothèque des enfants perdus, Αθήνα 2010

(Μτφρ. natadipa)

Πηγή: http://classwar.espiv.net

Το τηλεφώνημα από τη φυλακή με πετυχαίνει ανύποπτη. Είναι ο Αφγανός πρόσφυγας, πρώην μαθητής μου, Αζίζ. «Στη φυλακή!» εμπεδώνω. Του έκαναν εξακρίβωση στοιχείων στα Γκούντις και αποφάσισαν ότι το χαρτί του είναι πλαστό. Αυτό δε γίνεται, διότι ήταν φωτοτυπία: το χαρτί του το είχαν κλέψει πριν μια βδομάδα στην Ομόνοια μαζί με τα τελευταία του εκατό ευρώ. Έτσι βρέθηκε στο κρατητήριο: επειδή οι κάφροι της Πέτρου Ράλλη βαριούνται να κάνουν εξακρίβωση. Είναι πολύ δύσκολο πράγμα: αρκεί να στείλουν φαξ ή να τηλεφωνήσουν στην αστυνομία Λέσβου όπου εκδόθηκε το χαρτί, μια διαδικασία πέντε λεπτών. Στη χειρότερη, θα μπορούσαν να πάρουν αποτυπώματα και να τσεκάρουν στην διεθνή βάση αποτυπωμάτων, αντί να γεμίζουν τις φυλακές κατασπαταλώντας το δημόσιο χρήμα.
Έτσι ο Αζίζ και ο αδελφός του βρίσκονται, τέσσερις μέρες ήδη, στο κρατητήριο ανηλίκων. «Δασκάλα, είναι πολύ άσχημα εδώ, δεν ξέρω πότε θα βγω», κλαίει· δύο χρόνια τώρα που τον γνωρίζω, πρώτη φορά κλαίει.
Πού σκατά είναι το Μενίδι; Κανείς δεν ξέρει· ούτε το google maps. Παίρνω τον X. τον Π. τον Κ. ο οποίος θα με πάει κιόλας.

Φτάνουμε στην εξωτική ‘Αμυγδαλέζα’, που ακούγεται σα ρετρό ζαχαροπλαστείο, στις πέντε.
Περιμένω δέκα λεπτά μέσα στο κρύο: είναι απόσταση είκοσι μέτρων αλλά θα μας παραλάβει όχημα, όπως στα αεροδρόμια· δεν θυμίζει όμως αεροδρόμιο αυτός ο σκουπιδότοπος των είκοσι μέτρων. Επιβιβάζομαι και κατευθύνομαι στα κάγκελα, αλλά με σταματάνε. Γιατί; Λες να μου δαγκώσει κανένας δύστυχος ανήλικος-εκκολαπτόμενος-Χάνιμπαλ Λέκτερ το χέρι;
«Είμαι δασκάλα, το παιδί υπήρξε μαθητής μου, εφόσον πιστοποιώ ότι είναι αυτός θέλω να τον αφήσετε», λέω. Ας γελάσω.
Μου δείχνουν ένα μέρος σαν τουαλέτα με χοντρό τζάμι και τρυπούλες. Σκάει ένας κοκαλιάρης Αζίζ με ένα τεράστιο χαμόγελο· θυμάμαι έναν στίχο που έγραψε στο μάθημα: «Γι’ αυτόν που θα το μεταφράσει/ γι’ αυτόν πρέπει να είμαστε χαρούμενοι»: χαμογελάει λοιπόν έξτρα για χάρη μας. Δε μπορούμε να αγκαλιάσουμε τον εγκληματία, δεν θέλουμε να κολλήσουμε τη μούρη στις βρωμερές τρυπούλες, άρα ουρλιάζουμε στα αγγλικά για να ακουγόμαστε. Τι έφαγες, ρωτάω, για να τσεκάρω αν τους ταΐζουν – ψάρι. «Η φυλακή είναι χάλια», λέει, «χειρότερα από το Ιράν, χειρότερα από την Παγανή Λέσβου, που έκλεισε λόγω ζωωδών συνθηκών». «Χειρότερα από την Παγανή»: εγώ άμα ήμουνα φυλακή θα γκρεμιζόμουνα από ευθιξία σ’ αυτήν την κουβέντα. «Δεν αλλάζουν σεντόνια, κοιμάμαι στων δέκα προηγούμενων», λέει ο πάντα περιποιημένος Αζίζ. Στο τηλέφωνο μού είχε ζητήσει πετσέτα: για να φτάσει να ζητήσει κάτι, ποιος ξέρει τι τους δώσαν. Χαλαρώνω: δεν κατασπαταλιέται τελικά το δημόσιο χρήμα, πάντως όχι σε μπουγάδες.

Υπάρχουν τρία δωμάτια, ένα με Αλβανούς και Άραβες, ένα με Πακιστανούς, ένα με Αφγανούς – είναι με δικούς του. Καλά που τους έφεραν στων ανηλίκων – στων ενηλίκων ξέρουμε τι παθαίνουν τα αγοράκια. Ο αδελφός του όμως έχει σαλτάρει: ο επόμενος υποψήφιος για να πηδήξει από το μπαλκόνι, όπως ο μεταναστάκος που, παρότι αποφυλακιζόταν σε δύο μέρες, αυτοκτόνησε. «Μα γιατί», αναρωτήθηκαν τα μήντια, «αφού όπου να ‘ναι θα έβγαινε!» Και μένα άμα με κλείσεις εδώ μέσα θα το εξετάσω το ενδεχόμενο. Πόσο μάλλον ο ψυχικά ταλαιπωρημένος από πόλεμο, ξυλοδαρμένος από το λιμενικό, ορμονικά αναμπουμπουλιασμένος, πεταμένος έφηβος που έχει να δει τη μάνα του χρόνια και έχει ήδη ΚΑΘΕ ΛΟΓΟ να αυτοκτονήσει.

Δε με αφήνουν να του δώσω τις σοκολάτες: μπορεί να έχουν μέσα καμιά λίμα και σε εφτά μήνες να λιμάρει τελικά κάποιο κάγκελο από το οποίο θα χωρέσει, εφόσον θα είναι πια σαράντα κιλά. Πάνω που τείνω την πετσέτα, μου την αρπάζουν και την ξετυλίγουν! «Πρώτη σου φορά σε φυλακή, ε;» χαριτολογεί ο φύλακας που είδε να σαστίζω με το ταχυδακτυλουργικό· λες και είναι φυσιολογικό όλο αυτό το κατσικωμένο καθεστώς ελέγχου. Έχω δει ταινίες. Αλλά όσες ταινίες κι αν έχω δει, αυτή η φάση εδώ, με τους καγκελωμένους δήθεν παράνομους, είναι άλλο πράμα.

Προλαβαίνω να του σφίξω ενδοκαγκελικώς το χέρι.
Στην έξοδο με πιάνει λίγο κλάμα και πολύ τσαντίλα, με τους μπάτσους που προτιμάν να μπουζουριάζουν, τους νόμους που δεν επιτρέπουν σοκολάτες, την Ευρώπη – που φταίει για όλα.
Αναρωτιέμαι αν θα τους δώσουν πίσω τα κινητά τους όταν βγουν· ενίοτε οι αστυνομικοί τα τσεπώνουν. Και μετά δε μπορεί να τους βρει ούτε η μάνα τους από την Καμπούλ. Τους αστυνομικούς δεν τους νοιάζει αν οι μαυριδεροί ανήλικοι έχουν μάνες. Ούτε μένα με νοιάζει αν η ακτινοβολία των κλεμμένων βλάψει τους βλαμμένους εγκέφαλους.
Κοιτάω πίσω μου φεύγοντας. Οι βλαμμένοι έξω· το λαμπερό παιδί, μέσα.

ΕΥΗ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ

Από τις 23/4/2010 που ανακοινώθηκε η προσφυγή στο Δ.Ν.Τ. και στο μηχανισμό στήριξης της ευρωζώνης με την επιβολή του μνημονίου και της διαχείρισης του πλούτου που παράγει η εργατική τάξη από την τρόικα αλλά και όλα όσα επιβλήθηκαν μετέπειτα με συνεχείς εκβιασμούς για την συνέχιση του προγράμματος ληστρικής κλοπής του βίου μας και της όλο ένα και μεγαλύτερης μας υποδούλωσης, η εργατική τάξη καθημερινά αλλά και εκφραζόμενη μέσα από 24ωρες και 48ωρες πανεργατικές απεργίες που αναγκαζόταν να εξαγγείλει η ξεπουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ εξέφραζε σε όλους τους βαθμούς το “ΟΧΙ” της σε αυτήν την πολιτική. Μια άρνηση και ένα “ΟΧΙ” ,που όσο περνούσε ο καιρός και εφαρμοζόντουσαν τα μέτρα που πρόσταζε το ΚΕΦΑΛΑΙΟ για την καταστροφή των εργασιακών δικαιωμάτων και την εξαθλίωση που επέβαλε σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης , γινόταν όλο και πιο συνειδησιακή και λάμβανε όλο και περισσότερο εξεγερσιακά χαρακτηριστικά από μεγάλα τμήματα της. Με αποτέλεσμα  να υπάρχουν όλο και πιο έντονες αντιδράσεις κάθε φορά που ετοιμαζόντουσαν να ψηφίσουν της εντολές των τεχνοκρατών της τρόικας και του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ.

Έτσι φτάσαμε στις 31 Οκτωβρίου , 10 μέρες σχεδόν μετά το πέρας της 48ωρης απεργίας  όπου βρήκε σχεδόν 1 εκατομμύριο κόσμο να κατεβαίνει απεργώντας στο δρόμο και να δημιουργεί μια αίσθηση που αποτυπώνεται στην φράση “μέχρι εδώ δεν πάει άλλο, ούτε βήμα παραπέρα” . Μια αίσθηση, που παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες των συστημικών δυνάμεων  να την βάλουν και να την εκφράσουν σε πλαίσια εκλογών και αστικού κοινοβουλευτικού έλεγχου , έμεινε να περιμένει την επόμενη ημερομηνία να εκφραστεί ανέντακτα και ακηδεμόνευτα. Βλέποντας ο Παπανδρέου όλα αυτά αλλά και τον αναβρασμό που επικρατεί και μέσα στο πλαίσιο των συστημικών δυνάμεων και κρίνοντας ότι οι μέρες του είναι μετρημένες,  πήρε την απόφαση να πετάξει το μπαλάκι στον ΛΑΟ για αποφασίσει αυτός μέσω δημοψηφίσματος για την εφαρμογή ή μη της νέας δανειακής σύμβασης που συμφώνησε με την τρόικα και το ΚΕΦΑΛΑΙΟ. Μια απόφαση  που από την μια κάλυπτε την πολιτική υστεροφημία του ίδιου του Παπανδρέου αλλά από την άλλη προκάλεσε έντονους τριγμούς και στην πολιτική ηγεσία της ευρωζώνης αλλά και στις χρηματοπιστωτικές αγορές του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ  σε ένα πιθανό “ΟΧΙ” του ελληνικού λαού στο αναμενόμενο δημοψήφισμα.

Για αυτό τον λόγο το ίδιο το ΚΕΦΑΛΑΙΟ αποφάσισε να ρίξει την κυβέρνηση μέσω των βουλευτών που ελέγχει (όλοι γνωρίζουμε για τις σχέσεις αλληλοσύνδεσης κεφαλαίου και βουλευτών μέσω  “χορηγιών” για να τις εκλογικές ανάγκες τους) ώστε να αποφύγει το πιθανό κραχ ( οικονομικό κραχ του κεφαλαίου αλλά και  κατάρρευση του οικοδομήματος της ευρωζώνης με τα τετελεσμένα δεδομένα που θα είχαν δημιουργηθεί ) που θα προέκυπτε από το “ΟΧΙ” του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα. Με  αυτά και αυτά, οδήγησαν μια κυβέρνηση η οποία κατέρρεε σε παραίτηση, ώστε μέσα σε λίγα βράδια να κατασκευάσουν μια κυβέρνηση πλήρης συνεργασίας του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ και “υποδούλωσης” της εργατικής τάξης αυτού του τόπου, χωρίς να κρατούν πλέον  ούτε τα προσχήματα της ΑΣΤΙΚΗΣ τους δημοκρατίας. Τρέμοντας ακόμα και να πάνε σε εκλογές φοβούμενοι την οργή της εργατικής τάξης και αδυνατώντας πλέον να την ελέγξουν και για να αποφύγουν την αλλαγή των πλαστών ποσοστών που παράγουν οι εκλογές, δημιούργησαν μια πραξικοπηματική κυβέρνηση συνεργασίας όλου του φάσματος του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ για να καταφέρουν και να συνεχίσουν  την ύπαρξη τους και την διάσωση τους στο ίδιο συστημικό πλαίσιο που δημιουργεί τις κρίσεις του καπιταλισμού για την δημιουργία μεγαλύτερων κερδών του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ στις πλάτες της εργατικής τάξης.

Μια εργατική τάξη που δεν πρέπει και αυτή την φορά να δεχτεί την ψευδαίσθηση ότι κάτι θα αλλάξει με την επιβολή μιας κυβέρνησης συνεργασίας – “εθνικής σωτηρίας” η οποία και καλα θα δράσει για την σωτηρία και για την κοινωνική και εθνική συνοχή της κοινωνίας. Μια εργατική τάξη που αυτή την φόρα θα πρέπει να γονατίσει και να γκρεμίσει αυτή την πραξικοπηματικά επιβαλλόμενη κυβέρνηση του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ που στόχο έχει την συνέχιση της εξαθλίωσης που βιώνουμε καθημερινά και της καταστροφής κάθε εργασιακού δικαιώματος που ακόμα υφίσταται. Μια πραξικοπηματική κυβέρνηση η οποία σε κάθε άρνηση και αντίδραση στην επιβολή των μέτρων για τα οποία δημιουργήθηκε θα απαντάει με αφόρητη καταστολή, μην έχοντας πλέον κανένα ενδοιασμό και μη φοβούμενη οποιοδήποτε πολίτικο κόστος μπορεί να προκληθεί. Μια πραξικοπηματική κυβέρνηση η οποία είναι το τελευταίο χαράκωμα του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ το οποίο θα χτυπήσει αλύπητα την εργατική τάξη ώστε να οικοδομήσει στις πλάτες αυτής την συνέχεια της κυριαρχίας του.  Μια εργατική τάξη που μαζί με τα τμήματα της με συνειδητά εξεγερσιακά χαρακτηριστικά θα πρέπει να πάρει την ζωή και το μέλλον  στα χέρια της, να αποφασίζει η ίδια σύμφωνα με τα συμφέροντα της αυτόνομα , αντιεραρχικά και να δημιουργήσει τις δομές που χρειάζονται για την δημιουργία μιας κοινωνίας από τα κάτω χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για μια κοινωνία ΙΣΟΤΗΤΑΣ , ΑΛΛΥΛΕΓΓΥΗΣ , ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ.

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΩΝ ΚΤΙΡΙΩΝ

ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ

ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Μια φορά και ένα καιρό ήταν η Αννούλα…

Η Αννούλα κόρη ενός κομμουνιστή  που λόγο μετεμφυλιακών διώξεων έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια με πολλές μετακινήσεις για να μπορέσουν  να επιβιώσουν οικογενειακώς.

Με την πτώση της χούντας οργανώσανε τη μαθητική κίνηση «ΑΕΜ Κομνηνός» θέλοντας και αυτοί να συμβάλλουνε σε όλες εκείνες τις συναρπαστικές αλλαγές που συνέβαιναν γύρω τους.

Στα φοιτητικά της χρόνια την συνάρπασε ο λόγος του Ανδρέα Παπανδρέου και η διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, ενώ ταυτόχρονα εξελίσσεται σε μαχόμενη φεμινίστρια θέλοντας να….. αλλάξει τα πάντα γύρω της.
Ενεργό και οργανωμένο μέλος στη Νεολαία ΠΑΣΟΚ και συγχρόνως Πρόεδρος των Φοιτητών της Σχολής της και μέλος της σημαντικής τότε κίνησης γυναικών είχε την τύχη να ζήσει όλες τις εκφάνσεις του ελεύθερου πλέον φοιτητικού κινήματος.
Τις ατέλειωτες συζητήσεις στο αμφιθέατρο, τις συγκρούσεις με έντονα ιδεολογικά χαρακτηριστικά, τους αγώνες για δημοκρατικές ελευθερίες και μια καλύτερη ζωή, για ένα άλλο επίπεδο σπουδών, για την ισότητα των δύο φύλων.

Έτσι περνώντας τα χρόνια και οι καιροί ήρθε η επαγγελματική της αποκατάσταση και η πολιτική της διαδρομή σε αυτόν το δύσμοιρο τόπο…

Να διδάσκει στο ΤΕΙ Κοζάνης , στην εταιρία του Αντώνη Τρίτση και να εκλέγεται στην νομαρχιακή επιτροπή του πασοκ . Έπειτα   να εκλέγεται νομάρχης Καστοριάς , αναλαμβάνει την Προεδρία του ΕΟΜΜΕΧ και στη συνέχεια τη Γενική Γραμματεία Βιομηχανίας. Αργότερα εκλέγεται βουλευτής Κοζάνης και ορίζεται υφυπουργός ανάπτυξης.

Έπειτα φεύγει στα ξένα ως  Επίτροπος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μετά από χρόνια γυρίζει ξανά στην Ελλάδα όπου εκλέγεται βουλευτής Αθηνών και στις τελευταίες εκλογές ορίζεται υπουργός παιδείας…

Από κει και περά αναδομεί και καταστρέφει την όποια παρεχόμενη  “δωρεάν” παιδεία υπήρχε μέχρι τότε…

Καταργεί το άσυλο ελεύθερης διακίνησης ιδεών την στιγμή που σύμφωνα με μαρτυρίες στο πεζοδρόμιο της πλατείας Συντάγματος, απέναντι από τη Βουλή, απαγορεύεται η συνάθροιση έστω και δύο ατόμων, με το επιχείρημα ότι η παρουσία ατόμων εκεί συνιστά συγκέντρωση, παράνομη στο μέτρο που δεν έχει ζητηθεί η σχετική άδεια από την αστυνομία.

Ενώ κάνοντας όλα αυτά χαριεντίζεται με φασίστες από τα έδρανα της βουλής

Και οι φοιτητές επιστρέφουν εν έτη 1896 να υπερασπίζονται το άσυλο και να επιδιώκουν την εθιμοτυπική του ύπαρξη στην συνείδηση της κοινωνίας .

Επίσης μη αρκούμενη σε όλα όσα δημιούργησε πλάθοντας τον γύψο γύρω από μια ελληνική κοινωνία που πνίγετε από τα βάρη μιας άκρατης καπιταλιστικής κρίσης  απαγορεύει στην εκπαιδευτική κοινότητα να έχει οποιαδήποτε πολιτική τοποθέτηση ή να κάνει οποιαδήποτε πολιτική τοποθέτηση.

Και με όλα αυτά ΤΟ ΠΟΥΛΙ ξανά προς τον ουρανό τραβά…

ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΟΥ ΚΟΨΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΤΑ ΦΤΕΡΑ

Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ

ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΟΣΙΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΡΕΜΑ

Πηγές:

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1332253

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1332511

http://www.diamantopoulou.gr/beta/index.php?option=com_content&view=article&id=4&Itemid=2

Σκοπίμως διαστρεβλώνουν την αλήθεια ή κάνουν λάθος όσοι διατυμπανίζουν ότι η αναρχία είναι μια πολιτική φιλοσοφία που ευαγγελίζεται ένα σύστημα χωρίς αρχές, ότι ο κάθε ένας κάνει ό,τι γουστάρει και λοιπά φαιδρά.

Αποκρύπτουν ότι αναρχία σημαίνει ένα σύστημα χωρίς άρχοντες, χωρίς επιβαλλόμενη εξουσία.

ΑΠΟ ΤΑ φιλοσοφικά συστήματα (θεωρίες, αφηγήσεις) του Διαφωτισμού είναι το μόνο που πλησιάζει τη Δημοκρατία, την κατάσταση εκείνη στην οποία το μόνο κράτος είναι ο δήμος, ο λαός, για όσους έχουν ξεχάσει τις πολύτιμες έννοιες της παράδοσης. Ουδεμία σχέση με τη βία έχει η αναρχία· συνηγορεί όμως υπέρ του ξεσπάσματος αυτής, όταν είναι λαϊκή (όταν η καταπίεση των ελίτ κατά των λαϊκών στρωμάτων φτάνει στο απροχώρητο).

Σ’ ΕΝΑ ενημερωτικό φυλλάδιο που εξέδωσε η λονδρέζικη αντιτρομοκρατική υπηρεσία προτρέπονται οι πολίτες να καταδίδουν στα αστυνομικά τμήματα τους αναρχικούς (!). Ακούγεται ίσως ανατριχιαστικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μια σύγχρονη δημοκρατία (σήμερα στο Λονδίνο, αύριο στο Παρίσι, τη Στοκχόλμη, μεθαύριο στο Σαράγιεβο, την Αθήνα και πάει λέγοντας…). Είναι εν τούτοις απορίας άξιον να εκδίδεται μια τέτοια απόφαση που ποινικοποιεί τις ιδέες, μιας και ο καπιταλισμός είναι μια τεράστια χοάνη που απορροφά και ευτελίζει τα πάντα, ακόμη κι εκείνα που επιβουλεύονται την ύπαρξή του. Ο καπιταλισμός γνωρίζει ότι είναι ανίκητος, διότι είναι γνωστή η μικρότητα (νωθρότητα) του ανθρώπου. Απλώς οι Λονδρέζοι καπιταλιστές προβαίνουν σε μια επίδειξη (γελοίας) αυταρχικότητας και ας γελοιοποιούν το πνεύμα, τις ιδέες, την ελευθερία. Ετσι κι αλλιώς, όσοι υπηρετούν πιστά το σύστημα, εκεί και παντού, έχουν χάσει κάθε επαφή με τις έννοιες αυτές.

ΘΑ ΗΤΑΝ εντούτοις ευχής έργον, εάν μπορούσαμε να εμβαπτισθούμε στα (ιαματικά) νάματα της Αναρχίας. Θα αντιλαμβανόμασταν αμέσως τι σημαίνει αλληλεγγύη, τι σημαίνει γειτονιά, τι λαϊκή τέχνη, τι συνύπαρξη, τι χορός, τι έρωτας, τι έκσταση, τι συνεταιρισμός, τι φιλία. Θα έμπαινε ξαφνικά η ποίηση στη ζωή μας, θα αποπεζοποιείτο έστω η ανιαρή και δυσβάσταχτη καθημερινότητα. Πού τέτοια πράγματα. Εδώ η πόζα πάει σύννεφο από τον πιο ταπεινό ώς το μεγαλύτερο αλαζόνα, αρκεί να αποκτήσουν μια θεσούλα και να ασκούν εξουσία… Φτωχά «εγώ», αμόρφωτα, ράθυμα, άπονα, εθελόδουλα (για τούτο και παραμένουν «εγώ»…).

ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ από τους αναρχικούς η κοινωνία· οι αναρχικοί ζουν μέσα στην κοινωνία, φροντίζουν γι’ αυτήν, υπερασπίζονται το ελάχιστον της αξιοπρέπειάς της. Η κοινωνία κινδυνεύει απ’ αυτούς που τάχα θέλουν να την προστατεύσουν από κινδύνους· η εξουσία είναι ο κίνδυνος. Και δυστυχώς η εξουσία δεν είναι μόνο στους κυβερνητικούς θεσμούς-γρανάζια. Η εξουσία τρέχει απ’ τα μπατζάκια του καθενός μας· και ας λέμε άλλα.

Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟ

Σύμφωνα με δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας, την Τετάρτη 27/07/2011, στο Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων που εκδικάζει την υπόθεση για το «τροχαίο» ατύχημα λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, ο κ. Μιχ.Δημητρακόπουλος, συνήγορος του κ. Κεντέρη,  απευθυνόμενος στον μάρτυρα κ. Φίλιππο Συρίγο, είπε, «Κι έχουμε δικαστές που σχολιάζονται, επειδή καταδίκασαν τους αληταράδες των «Πυρήνων» και κάνετε αγώνα γι αυτούς, γιατί είναι τα καλά παιδιά».

Εμείς, οι γονείς των καταδικασθέντων στη δίκη για ΣΠΦ, δηλώνουμε ότι δεν επιτρέπουμε σε κανένα κ. Δημητρακόπουλο να αποκαλεί τα παιδιά μας με τέτοιους χαρακτηρισμούς, όχι μόνον γιατί είναι παιδιά μας, όχι μόνον γιατί καταδικάστηκαν αυθαίρετα, εκδικητικά και χωρίς αποδείξεις  σε 130 χρόνια φυλάκισης, όχι μόνον γιατί αυτή η δίκη και η απόφασή της αποτελεί μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της δικονομίας κι έχει προκαλέσει  πλήθος αντιδράσεων από όλους τους δημοκρατικά σκεπτόμενους ανθρώπους (βλ. συνέντευξη τύπου συνηγόρων στις 27/07 με πολυπληθές ακροατήριο), αλλά και το κυριότερο, γιατί τα παιδιά αυτά χαρακτηρίζονται από υψηλότατο αίσθημα ευθύνης, ειλικρίνειας, αλληλεγγύης και εντιμότητας, το οποίο απέδειξαν  εντός και εκτός της δικαστικής αίθουσας.

Η αξιοπρέπεια αυτών των παιδιών που υπερασπίστηκαν  με λόγια περήφανα τις ιδέες τους, την πολιτική τους δράση και τις φιλικές τους σχέσεις  είναι κάτι άγνωστο, ακατανόητο και ίσως επίφοβο για τους «χώρους» που κινείται ο κ. Δημητρακόπουλος.

Οι γονείς των καταδικασθέντων στη δίκη για τη ΣΠΦ

Λέγομαι Κώστας Σαλάπας και είμαι διορθωτής. Δεν είμαι ούτε δεξιός, ούτε αριστερός, ούτε κεντρώος, ούτε τίποτα. Δεν θέλω να ανήκω πουθενά πολιτικά. Προτιμώ να δηλώνω απλώς σκεπτόμενος. Δεν ξέρω αν έχω πολύ μυαλό ή λίγο, αυτό δεν θα το κρίνω εγώ, αλλά ξέρω ότι όσο έχω, το βάζω και δουλεύει το ρημάδι. Και αυτό το πράγμα, ρε γαμώτο, με πόνο το λέω, μια ζωή μού δημιουργεί προβλήματα. Επίσης, έχω χοντρό πρόβλημα με την αδικία. Δεν μπορώ να την αντέξω. Από μικρό παιδί είχα θέμα με αυτό. Δεν χρειάζεται να είσαι αριστερός για να μην αντέχεις την αδικία, ούτε είναι στάνταρ ότι αν είσαι δεξιός ή οτιδήποτε άλλο θα είσαι στη θέση αυτού που αδικεί.
Ετσι, λοιπόν, όταν ο Γιώργος Δήμας, οικονομικός διευθυντής της «SportDay», μας κάλεσε όλους τους εργαζόμενους της εφημερίδας και μας είπε «ή υπογράφετε μείωση κατά 25% στον μισθό σας ή απολύεστε», ένιωσα ότι αδικούμαι κατάφωρα, ότι τόσα χρόνια δουλειάς και εργασιακών κατακτήσεων πάνε στον βρόντο, ότι βιάζεται η προσωπικότητά μου, ότι αν δεχόμουν δεν θα μπορούσα να ξαναμπώ στη δουλειά μου με το κεφάλι ψηλά. Οτι θα έχανα την αξιοπρέπειά μου ως άτομο. Και όταν έγινε η ψηφοφορία μεταξύ των εργαζομένων και από τα 50 άτομα που ψηφίσαμε οι 43 είπαν «όχι», οι 6 είπαν «ναι» και 1 έριξε άκυρο (παρένθεση: για να ρίξεις άκυρο σε τέτοια ψηφοφορία πρέπει να είσαι πιο γραφικός κι από γάιδαρο σε καρτ ποστάλ νησιού των Κυκλάδων), χάρηκα πολύ. Είπα ότι «ναι, ρε φίλε, υπάρχει φιλότιμο σε αυτόν τον κόσμο, θα πολεμήσουμε, δεν θα πέσουμε έτσι αμαχητί». Πού να ’ξερα…
Πού να ’ξερα ότι κάποιοι «συνάδελφοί» μου από την επόμενη μέρα κιόλας θα ανέβαιναν ένας ένας να υπογράψουν, κρυφά από τους άλλους, για να σώσουν τη θεσούλα τους.
Πού να ’ξερα ότι κανένας δεν θα καταλάβαινε πως υπογράφοντας τη μείωση καταπατάς τις συλλογικές συμβάσεις και αυτόματα τα δικαιώματά σου ως εργαζομένου, πράγματα για τα οποία κάποιοι, κάποτε, έχυσαν αίμα για να τα έχουμε (είχαμε…) εμείς σήμερα.
Πού να ’ξερα ότι κανένας δεν θα καταλάβαινε πως αν λέγαμε όλοι «όχι», δεν θα μπορούσαν να μας κάνουν τίποτα. Τι διάολο, ρε φίλε, θα απέλυε όλη την εφημερίδα; Και μετά τι; Θα την έβγαζε μόνος του; Δυστυχώς, όλοι οι «συνάδελφοί» μου είναι το ίδιο ένοχοι για την απόλυση τη δική μου και της κοπέλας μου, της Αρετής Μαυρομμάτη, όσο και ο Γιώργος ο Δήμας. Δυο απολυμένοι μέσα σ’ ένα σπίτι δεν είναι και λίγοι, τι λέτε κι εσείς «συνάδελφοι»;
Πού να ’ξερα ότι κάποιοι, όπως ο προϊστάμενος του ατελιέ, Ορέστης Κούλπας, θα εκτελούσαν διατεταγμένη υπηρεσία και θα έψηναν με βδελυρά λόγια τον κόσμο, φοβίζοντάς τον, να υπογράψει. Και θα τα κατάφερναν κιόλας…
Πού να ’ξερα ότι κάποιοι άλλοι, όπως ο Δημήτρης ο Μπαλής, θα έβγαιναν σε συνέλευση των εργαζομένων και θα έλεγαν ότι είναι άδικο αυτός να παίρνει λιγότερα και εμείς να συνεχίζουμε να δουλεύουμε με τα ίδια που παίρναμε και πριν. Οπως και ότι ο Διονύσης ο Ελευθεράτος αρνήθηκε «λόγω πολιτικών πεποιθήσεων». Πιο σιχαμένη και κατάπτυστη δήλωση δύσκολο το βλέπω να ξανακούω.
Πού να ’ξερα ότι ο εκπρόσωπος της ΕΣΗΕΑ, Μανώλης Παναγιωτόπουλος, όταν έκανα σε μια συνέλευση την πρόταση να συστήσουμε μια επιτροπή που θα ανέβει στον Δήμα και θα του πει ότι δεν ανεβαίνει κανένας μόνος του να υπογράψει, θα μου απαντούσε ότι «ρε Κώστα, αφού δεν υπάρχει ελπίδα, θα μας καλέσει έναν έναν και κο κο κο κο κο κο κο κο κο κο κο κο». Τώρα, αν αυτή είναι στάση εκπροσώπου, εγώ είμαι ακροβάτης στο τσίρκο του Πεκίνου και κάνω ζογκλεριλίκια με δέκα σερβίτσα για σούπα και τα μαχαιροπίρουνα παρέα.
Πού να ’ξερα ότι ούτε καν η ΕΣΗΕΑ δεν θα ήταν ικανή να κάνει κάτι για μας, γιατί δεν μπορεί να βγάλει πρόεδρο λόγω του ότι το συμβούλιό της αποτελείται από έντεκα κοκόρια που κάνουν σε κάθε συνέλευση κόντρα ποιος την έχει μεγαλύτερη αντί να δουλεύουν για να μας προστατέψουν. Και δεν φταίει μόνο ο Τσαλαπάτης, κύριοι. Μπορεί να είναι ο χειρότερος, αλλά το γιαούρτι (ή το ξύλο, ποτέ δεν ξέρεις…) θα το φάτε όλοι μαζί στα μούτρα κάποια μέρα.
Γιατί δεν τα ’ξερα όλα αυτά; Τελικά δεν έχω και πολύ μυαλό… Ή μάλλον είμαι ρομαντικός, δεν ξέρω. Τουλάχιστον δεν είμαι τόσο ρομαντικός ώστε να πιστεύω ότι θα ξαναβρώ δουλειά στον Τύπο. Ποιος ξέρει, μπορεί να διαπρέψω ως μπάρμαν. Ή ως μουσικός, που είναι και η άλλη δουλειά μου. Και δεν είμαι και τόσο ρομαντικός ώστε να μην καταλαβαίνω ότι ακόμα κι αν δηλώνεις αριστερός, όπως ο «κύριος» Δήμας, μπορείς να φέρεσαι σαν τον χειρότερο φασίστα στους εργαζομένους σου. Τουλάχιστον ας είναι για μια φορά άνδρας στη ζωή του και ας έχει το θάρρος τον επόμενο που θα απολύσει να τον κοιτάξει στα μάτια, όπως του έγραψα και στο μήνυμα που του έστειλα. Και ας αφήσει και μουστάκι μισό δάχτυλο, να βάλει και δερμάτινη μπότα και να βολτάρει με βάδισμα της χήνας στους διαδρόμους της εφημερίδας.
Οσο για σας, φίλοι μου, σας εύχομαι πρώτα απ’ όλα να είστε κι εσείς σκεπτόμενοι, είτε αριστεροί είστε είτε δεξιοί. Και θα τα πούμε σε κάνα μπαρ. Ή σε καμιά συναυλία…

Κώστας Σαλάπας (και Αρετή Μαυρομμάτη)
Απολυμένοι διορθωτές «SportDay».

Η Χούντα δεν τελείωσε το ’73  28η προς 29η μέρα στη Σύναγμα.
Τα Ματ χτύπησαν με σαρωτική επίθεση τους αγανακτισμένους στο Σύνταγμα,
γιατί φώναζαν συνθήματα αντιμπατσικά…

«Το Μπατσόκ είναι εδώ, τώρα φέρνει και  στρατό…πάνω στο Λυκαβητό.”

Επίδειξη δύναμης και στρατιωτικής πυγμής με άνωθεν εντολές… Μετά τις 15 Ιούνη μια νέα  κατασταλτική μέθοδος  εκκαθαριστικής επιχείρησης εναντίων των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα. Την έβαλαν σε εφαρμογή στις 2 παρα 10 τα ξημερώματα,,,και ενώ οι 300 βουλευτές ειχαν  διαπράξει  την ξετσίπωτη και  ντροπιαστική τους κίνηση εμπιστοσύνης… στην βορειο-αμερικανόδουλη κυβέρνηση παπανδρεού… και των δοσίλογων ρουφιανων προδοτών βλέπε  Παγκαλου κλπ χοντρόπετσα καθάρματα, που κουβαλάνε το ΔΝΔ των χιτών ταγματασφαλιτών και μαυραγοριτών… όπως ο παππούς του. Μάλιστα   είχαν ήδη αποχωρήσει από το κτήριο της αστικής δημοκρατίας τους.
Παρά την επιχείρηση σκούπα που επιχείρησαν  προσπαθώντας να καταπνίξουν την λαϊκή οργή και αγανάκτηση … μια ώρα μετα η πλατεία …όταν γεμάτη κόσμο που τραγουδούσε και χόρευε μαντινάδες από το λυράρη… γιορτάζοντας μια ακόμη δυναμική νικη του κινήματος.
Τίμημα, δυο συλληφθέντες, στα λουλουδάδικα (σίγουρα)  δεκάδες τραυματίες από χτυπήματα, άλλοι τοσοι/ες με αναπνευστικά προβλήματα… Παρόλα αυτά η τρομοκρατία τους δεν πέρασε.

Ούτε η ντεμεκ τρομοκρατία και η αυτό βαφτισμένη περιφρούρηση φασισταριων  της Χρυσης Αυγής και του καρατζαφερικό μορφώματος τους λάος και αλλων δολοφονών τσογλανιών αυτοχρισθέντες αναρχοκομουνιστοφαγους  ΔΕΝ ΠΈΡΑΣΕ.
Εκείνοι που άμεσα αναζητούν τη σύγκρουση σε κάθε τους κινηση… και θελουν να τραβηξουν κόσμο γυρω τους, , με βρώμικο, προβληματικο ΄επικινδυνο τροπο στηριζόμενοι τα πατριωτικά ναζιστικά ιδεώδη τους…. Καλυμενοι από τα συνθήματα που λανσαρουν «Ελλας ελλας η ταν η επι τας» και αλλα πατριωτικά του κώλου παίζουν καλό παιχνιδάκι με την ανοχη… των ψυχραιμότερων που αμφιβάλαμε εαν θα συνεχίσουν να είναι οι ψυχραιμότεροι και κάποια στιγμή αποφασίσουν να μην χαϊδεύουν τα γουρούνια αλλα να τα πετάξουν εξω με κλοτσιές και παραδειγματικά…
Δυο τύποι λοιπόν ένας με μαύρα ρουχαλάκια και καπελάκι τζοκει με το ΑΕΚ στη πίσω μέρος και τυλιγμενος με μια ελληνική σημαία καθως και ένα φιλακαρι του με γκρι μπλουζάκι και τζιν παντελόνι… σπο τος 7 και ξεκίνησαν ένα ρεσιτάλ ουρλιαχτών και άναρθρων κραυγών περι κόκκαλων ηρών και αξίες … πατριοναζιστικές.
Έβριζαν τα Ματ σεξιστικά και τουςε έλεγαν να κατεβάσουν ασπίδες…. Γιατί οι 300 σπαρτιάτες πολέμησαν για όλους μας και για να μπορουμε να αναπνέουμε ελεύθερα όλοι μας… Αλλά δεν μας έπεισε… γιατί εκεί στην εσωτερική πλευρα του μπρατσου στο δεξί χερι είχε ο κυριος αυτούς ο τρίμερα αγανακτισμένος… ένα τατουάζ με διπλό πελεκι.
Μετά κρέμασαν την ελληνική σημαια στη σιδεριά-τοιχος των μπατσων…. και μετά ένας σασφαλιτης από την πλευρό του φραγμού των ΜΑΤ εσωτερικά πήγε και την… αποκαθήλωσε… Όταν η αφορμή για να ξεκινήσουν πάλι αυτοί οι δυο το παραλήρημα περί προδοτών… και να μαζευτεί και άλλος κόσμος του είδους τους και να φωνάζουν προδοτες… χτυπώντας κάγκελα και βρίζοντας,,, ακατάληπτα…
Λίγο αργότερα… μια άλλη λεκτική αντιπαραθεση ξεκινησε με τους μπατσους στην πλευρα με το τοίχος στη βουλή μετά τα λουλουδαδικα.

«Μπατσοι γουρουνια δολοφονο騻Οι μπατσοι δεν είναι παιδιά των εργατών είναι τα σκυλια των αφεντικών» «ελλας ελληνων αστυνομικών ρουφιανων δολοφονων και βασανιστών. Εκτοξευτικέ προς τα προκλητικά γουρούνια των ΜΑΤ ένα μεγάλο λουτρινο αγιοβασιλιατικο αρκουδάκι,  μπουκαλάκια νερό και πολύ σαλιο…

Η βουλή στο εσωτερικό προαύλιο άρχισε να μαυρίζει από τα ένστολα καθάρματα που έπαιρναν θέσεις παντού και έκαναν φραγμούς ακόμη και 6 κορδονιών και κατέκλυσαν τις σκλάβες πανω από τον άγνωστο στρατιώτη αλλα και ολο το πάνω προαύλιο.
Ο φόβος μην εισβάλει το πλήθος στη βουλή και τους παρει φαλάγγι, ειχε φέρει δεκάδες διμοιρίες περιφερικά αλλα και μεσα στη βουλή, ενώ στο Λυκαβηττό.. ειταν σε εντιμότητα να παρέμβουν στα αστυνομοτραρα στρατα βλέπε ΕΚΑΜ. Παράλληλα τη γνωστή αύρα – κανονάκι νερού, χτες το είχαν βγάλει στη Βας. Σοφίας πίσω από το φραγμό στα λουλουδαδικα…

Λίγο αργότερα… κάποιοι αυτοεκλεγμενοι τιμωροί… εθνοφασιστοπατερες…. Κατάλοιπα της Φρειδερίκης της «Χ» και των γερμανοτσολιαδων, των ρουφιανων και τον ταγματασφιλτων,  + πιτσιρικια φασιστακια καμένα … έστησαν μια προβοκάτσια, η καλύτερα προσπάθησαν να στήσουν… αλλά πω πω τι κράμα τι κρίμα τι κρίμα  δεν ειχε καλό αποτέλεσμα.   Δεν θαφτήκαν στο οδοστρομα της πανεπιστημίου με συνοπτικές διαδικασίες, η δεν εγιναν λίπασμα για τα δεντρα και τα φυτα τα παρτέρια.

Η στημένη χρυσαυγιτικη προβοκάτσια…

Μια ομάδα 30 τραμπούκων φουσκωτών φασισταριών που έδιναν  τον εθνικοπατριοτικο τους   χείμαρρο βλακείας διαπληκτιζόμενοι με τα Ματ στο σιδερένιο φραγμο –τοίχος στα λουλοδαδικα… ξεκίνησαν πογκρόμ εναντίων… αναρχικών σ. που έφτασαν από την πανεπιστημίου προς το σύνταγμα. Αναχαιτίστηκαν τα φαντάσματα… αναίμακτα σχεδόν. Ε αυτοί πρέπει να φύγουν κακήν κακός από την πλατεία μαζί με τα ασφαλιταρια φιλαράκι τους και τα κοπροσκυλά των ΜΑΤ που τους έχουν υπο την ομπρέλα του ελληνικού εθνοσήμου στη στολή τους.

Αντίσταση και ανυπακοή…

28 προς 29η μερα και οι μπάτσοι οργανωμένα και με σαφέστατες εντολές έκαναν επίδειξη δύναμης και πρόβα των σχεδίων τους. Λίγες μόλις μέρες μετά την πρώτη σαρωτική επίθεση των ΜΑΤ στις 15 Ιουνη , τα ΜΑΤ με νεο σχέδιο… κάνουν πρόβα τσενεραλε για  σαρώνουν ανελέητα τον κόσμο και εισβάλουν στο σύνταγμα απο παντού για να πνίξουν τη λαική  αγανάκτηση.

Η διμοιρία της επίθεσης και οι άνωθεν εντολές…

Λίγα λεπτά μετα τη 1.3ο διμοιρία των Ματ τρέχει στην Κριεζοτου. Παίρνει εντολή και φρενάρει. Επιστρέφει τρέχοντας στη βας. Σοφίας δίπλα στο φραγμό από την πλευρά της Πανεπιστημίου. Οι προθέσεις είναι εμφανείς από την πρώτη στιγμή, πάει να σπρώξει τον κόσμο που είναι τόσο στο δρόμο οσο και στο πεζοδρόμιο

Οι ομάδες «ψυχραιμίας μπαίνουν μπροστά με τα χέρια ψηλά. «Ήρεμα ηρεμα, κανουμε ειρηνική διαμαρτυρία»  Φωνάζουν στους μπάτσους και βάζουν μπροστά στα κορμιά τους. Η απάντηση είναι κατηγορηματική και απλή… από τα Ματ ¨Τι ειρηνική ρε μαλάκα, εδώ μας  βρίζεται» και ακολουθεί συντονισμένη επίθεση των μπάτσων. Εκτοξευτήκαν πλαστικα μπουκάλια νερού καφέδες και ένα μεταλλικός σωλήνας…
Τα ΜΑΤ ορμούν… δακρυγόνα ξυλο χτυπήματα λιντσαρίσματα δυο διαδηλωτών που σέρνονται κάτω και ξυλοκοπούνται ανελεητα από τα «παιδιά με τα ροπαλακια»
Τα Ματ προελαύνουν και διώχνουν τον κόσμο προς Πανεπιστημίου.

Την ιδια στιγμή και εν ο κοσμος δεν φεύγει, εφορμούνε οι διμοιρίες από τη Βουλή προς την Αμαλίας και την Οθωνος… και κάνουν σκούπα. Από την κατω πλευρό βγαίνουν διμοιρίες, μεσα από τις Νίκης και το υπουργείο Οικονομικών κυκλώνοντας το σύνταγμα και από κατω ενώ οι δολοφόνοι της βίας Δίας δέλτα γάμα έψιλον,  εισβάλουν προς το σύνταγμα από τη Φιλελλήνων και μένουν εκεί με φάρους μαρσαρίσματα και καουμποιλίκια.

Κάδοι σκουπιδιών κλείνουν το δρόμο και εμποδίζουν την κυκλοφορία οχημάτων από το Σύνταγμα προς Φιλελλήνων για να μην παρασυρθεί ο κοσμος που τρέχει προς τα κάτω πανικόβλητος. Τα ΜΑΤ κάνουν συνέχεια επιθέσεις… μέχρι τις 3 και 10 οπού αρχαΐζουν σαν καλο ρυθμισμένες μηχανές να αποχωρούν….
Η πλατεία συντάγματος…. Γεμίζει κοσμώ…. Στη βουλή πάνω το ίδιο και τα γιουχαισματα πέφτουν βροχή στα μπατσόπουλα…

Το Σύνταγμά είναι ένα διαμάντι… που θέλει περιποίηση και φροντιδα. Νεες ιδές και φαντασία. Το σύνταγμα συγκλονιστικό. Ζούμε ιστορικές στιγμές. Καθορίζουμε τη ζωή μας και παλεύουμε για αυτήν. Έμμεσα για το μέλλον , άμεσα για τη προσωπική μας ακεραιότητα και των διπλανών συντρόφων φίλων άγνωστων αγανακτισμένων. Απέναντι στην εξουσία και τους δολοφόνους της.
Μπορούμε στο σύνταγμα να σκοτώσουμε τον μπάτσο που έχουμε μέσα μας.
Θέλει προσπάθεια, υπομονή, κουράγια, αντοχές και καλή σκέψη. Τα έχουμε όλα και τα επεξεργαζόμαστε καλά, μη μείνουμε στάσιμοι. Ας δυναμώσουμε και άλλο. Μας φοβούνται μας τρέμουν. Τους κάνουμε να έχουν χάσει τον ύπνο και τον ξύπνιο τους. Στο χέρι μας είναι να μη μας χειραγωγήσουν.

Τους δείξαμε οτι μπορούμε και με άμυνα και με παθητική αντίσταση  μπορούμε και με αντι-βία μπορούμε και με όλα. Μπορούμε με ψυχή βαθιά. Ας τα συγχρονίσουμε καλύτερα για καλύτερα αποτελέσματα.

Μιλάνε και αναφέρονται στη Μεταπολίτευση. Ο μεγαλύτερος λαϊκός ξεσηκωμός μετά τη Μεταπολίτευση. Λάθος μέγα. Αν πάμε πιο βαθιά στην ιστορία θα δούμε οτι 29 ημέρες και νύχτες το Σύνταγμα δεν έχει κρατηθεί ποτέ. Ούτε το 1944. Στα Δεκεμβριανά.

Θες με μουσική, θες με τα κορμιά μας. θες με δόντια, θες με τα νύχια..θές με πέτρα , θές με τα χερια. Το Σύνταγμα κρατιέται και είναι λεύτερο και ανυπάκουο. Ας το κανουμε τη δική μας  Καταλονία, ας το κάνουμε το δικό μας γαλατικό χωρίο, ας το κάνουμε προπύργιο αντίστασης και ανυπακοής. Ας το κάνουμε τον τάφο της μιζέριας  και της ηττοπάθειας

Δυο προτάσεις και μια σκέψη:

=====(Δε χρειάζονται  φα ντασματα στην πλατεία. Ούτε πάνω ούτε κάτω ούτε αριστερά ουτε δεξιά ούτε σε καμιά γωνία. Μόνο στις τρύπες τους)  Ας αλλάξουμε τα συνθήματα των φασιστών ας τους πετάξουμε έξω γιατί είναι επικίνδυνοι και χειρότεροι από τους μπάτσους. Είναι φασίστες. Μπορούμε καλύτερα χωρίς αυτούς. Το ίδιο ισχύει και με τα ένστολα γουρούνια αλλά και τα κρατικά σκυλιά με τα πολιτικά. Ας οργανωθούμε καλύτερα, ας δούμε πιο μπροστά από αυτούς. και αν ξαναμπούν στην καρδιά του συντάγματος να φυλάνε τα άδεια μάρμαρα (ντεμεκ οτι θα μας έχουν διαλύσει) γιατί εμείς θα μαστε στη Βουλή, η απλά να τους έρθει ξαφνικό…και να τους πνίξουμε στο σιντριβάνι.

=====Το σύνταγμα μπορεί να γεννήσει την εξέγερση στις γειτονιές. Να συνεχιστεί η αντίσταση στις γειτονίες, όταν οι τραπεζίτες και τα κρατικά σκυλιά θα πηγαίνουν να κάνουν κατασχέσεις σπιτιών στα σπίτια μας και συνοδεία μπάτσων θα θυροκολλούν… τις τραπεζικές μπίζνες. κανένα σπίτι, σε τραπεζίτη. Ας το προχωρήσουμε ας πετάξουμε τους σπόρους σε κάθε σοκάκι…

=====Ας κατεβούν οι χιλιάδες άνεργοι στο σύνταγμα, οι χιλιάδες οικογένειες χωρίς ρεύμα… οι τραπεζοκόμοι, οι καθαρίστριες… ας κατεβούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, σπάζοντας μια φορά τη μπάλα του φόβου που έχουν δέσει στο πόδι τους κάνοντας πέρα τους ωχαδερφισμού και της μίζερης ηττοπάθεια τους. να γίνομαι ακόμη περισσότερες χιλιάδες… ας γίνουμε ένα και δυο και τρία… εκατομμύρια κόσμος…. ας γίνουμε πολλά εκατομμύρια κόσμος σε όλο τον κόσμο. Είμαστε δισεκατομμύρια περισσότεροι/ες . Είναι ελάχιστοι και τρομοκρατημένοι… τόσο… που και στην  τουαλέτα…. με μπράβους και σωματοφύλακες πάνε.

Το Σύνταγμα είναι το όπλο μας. Δεν το πουλάμε δεν το υποσκάπτουμε δεν το αφοπλίζουμε δεν το χαρίζουμε. Το διεκδικούμε το απαιτούμε και το έχουμε. Γιατί είναι δικό μας και τώρα μιλάμε εμείς…

κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ

Το καλύτερο  ευχαριστώ είναι η αλληλεγγύη στην πράξη. Ανέκδοτη φωτογραφία από προσωπικό αρχείο ρεπόρτερ. Είναι από τα δεκεμβριανά του 2008 – (18/12/2008) Στην πανεπιστημίου στο  οφθαλμιατρείο. Τα ΜΑΤ πετάνε δεκάδες χημικά στον κόσμο κατά πρόσωπο.  Ασφυξία.  Αναρχικοί σώζουν « τη φωτογραφική μηχανή»  δημοσιογράφου.  Τρεις άνθρωποι ξεφτίλισαν το κράτος και την καταστολή. Και ο φωτορεπόρτερ  4.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΪΑ :  «ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ» -δίπλα μας-  ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ>  τους θέλουμε ; και αν όχι γιατί τους χαϊδεύουμε… ακόμη.

Οι σύντροφοι δεν δίνουν συντρόφους…

Για  ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ και ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΧΡΗΣΗ. (κανένας συναισθηματισμός και χάδια πια. Έχουμε πόλεμο.)

Μαρτυρία σ.

(Δυο καλόπαιδα  κάνουν επίθεση ένας από πίσω και ο άλλος απο τα πλάγια για να πάρουν τη μάσκα σ. που βρισκόταν στο σύνταγμα στις συγκρούσεις στην Κ. Σερβίας προς την πλευρά της πλατείας πριν τη Σταδίου) Ακολούθησε μια  «στενή» επαφή…   και ευτυχός κανένας δεν βρέθηκε στο οδόστρωμα μεσα στον κακό χαμό με ότι συνεπάγεται από  κάτι τέτοιο. Αν οι μάγκες αυτοί ήταν ασφαλίτες, τότε λυπάμαι πολύ που έληξε αναίμακτα…

Αρπάζοντας τη μάσκα από άνθρωπο που είναι μέσα σε αιθαλομίχλη δακρυγόνων εχει τα εξής αποτελέσματα.

====Ο ενας/μια που χανει ξαφνικά τη μασκα πνίγεται εντελώς αβοήθητος μεσα στα χημικά και πέφτει στην καλύτερη των περιπτώσεων αν δεν τον σαπίσουν οι μπάτσοι και αν δεν τον συλλάβουν η του αρπάξουν φωτογραφική μηχανή κάμερα η ότι κραταει. Η φωτογραφική μου μηχανή έχει συλλήψεις ανθρώπων που ξυλοκοπούνται και το υλικό αυτό από κάποιους μάγκες «φετιχιστές των γηπέδων» δεν υπολογίζεται καθόλου όπως ούτε καν υπολογίζεται η ανθρώπινη  ζωή δίπλα του. Δεν εχω αλληλεγγύη με κάποιον που θα με πετάξει σαν το σκυλί πνιγμένο στα δακρυγόνα για την πάρτη του και τον σκοπό του. Δεν εχω αλληλεγγύη με φασιστακια που δεν υπολογίζουν παρα μόνο την πάρτη τους. Έχω αλληλεγγύη με τον διπλανό μου που πνίγεται από τα δακρυγόνο που χτυπιέται στο κεφάλι και πεφτει και εκει θα πέσω να τον σώσω γιατί είναι δίπλα μου και κινδυνεύει όποιος όλοι όσοι βρισκόμαστε στο πεδίο βολής των ένστολων γουρουνιών. Δεν θα άφηνα -όπως και πολύς άλλος κόσμος, πότε κανέναν στα χέρια των γουρουνιών. Πολύ δε να τον άφηνα εκεί … η θα τον πέταγα… βορά  στα θυρία…

====Σε καμία μάχη… δεν έχουμε περιστατικά αγωνιστές να αφοπλίζουν με τη βία άλλους αγωνιστές δίπλα τους για να να τους πάρουν τα όπλα και πολεμήσουν εκείνοι καλύτερα γιατί έτσι κρίνουν εκείνοι. Αν έπεφτα νεκρός ναι. Τιμή μου να μου πάρει τη μάσκα σύντροφος και να τη χρησιμοποιήσει και όχι να μου την πάρουν οι μπάτσοι για τη δικογραφία τους.

====Η μάσκα από τον μαλάκα που θα την αρπάξει από σ. μέσα στην κόλαση των συγκρούσεων δεν μπορεί να φορεθεί επι τόπου γιατί ήδη είναι λουσμένος στα δακρυγόνα και δεν μπορεί  να αναπνεύσει  ακόμη και αν την βάλει επι τόπου γιατί και η μάσκα είναι γεμάτη χημικό και εσωτερικά.

===Μένει ενας άνθρωπος πεσμένος και πνιγμένος στο δρόμο για να εχει μάσκα ένα κάποιο παιδάκι που δεν έχει. Και γιατί δεν πάει να πάρει από κανα ΜΑΤατζή στην τελική.

Κανένας σοβαρός άνθρωπος αν όχι πραγματικά ηλίθιος καγκουρας υπηρέτης τους «εγω» τους , ουρά  φασίζουσων αντιλήψεων και νοοτροπιών, αν όχι φασιστική  χουλιγκανιά των γηπέδων και της φετιχποίησης του ατομικισμού η  ασφαλίτης,  ΔΕΝ  θα έκανε επίθεση σε διπλανό του σ.  μέσα στη μάχη των συγκρούσεων. Δεν έχει πέτρα στο χέρι δίνει άλλη μάχη, Όχι δεν έχει πέτρα στο χερι γιατί κρατάει φωτογραφική μηχανή. Έχει όμως ένα όπλο που λέγεται φωτογραφική μηχανή, και ένα «μάτι»  που καλύπτει περιφερικά και βλέπει και ενημερώνει για το τι γίνεται και προστατεύει τους δίπλα του, και ενημερώνει  για το αν φεύγει δακρυγόνο, η πέτρα από τα ματ, και φωνάζει. ‘Πέτρα προσοχή, η κρότου λάμψης και το κλωτσά) Στις 11 Μάη τον χτυπημένο κόσμο ποιος τον μάζεψε από κάτω και δεν τον άφησε στα χέρια των ΜΑΤ?

Κανένας σοβαρός άνθρωπος λοιπόν δεν θα έκανε τέτοια βρώμικη επίθεση σε σ. δίπλα του. Επίθεση πισώπλατα  σε οποιοδήποτε άνθρωπος που παλεύει στην πρώτη γραμμή  μονο και μονο για να του αρπάξει τη μάσκα και να τον αφήσει σαν σκυλί  να πνιγεί μέσα στα δακρυγόνα. Κανένας  σοβαρός άνθρωπος δεν θα άφηνε τον διπλανό του σε μια τέτοια κατάσταση στα χέρια των μπάτσων. Ούτε άνθρωπο ούτε φωτογραφική μηχανή με υλικό στα χέρια των μπάτσων.

Την επόμενη φορα σε  ανάλογη επίθεση και όχι μια αλλά δυο φορές, στην κόλαση των χαμηλών στην πρώτη γραμμή,  με κίνδυνο τη σωματική μας ακεραιότητα αλλά και με τον μεγαλύτερο κίνδυνο να χαθεί πολιτικό κινηματικό υλικό με κρατική καταστολή θα αντιμετωπίσουμε τους μάγκες αυτούς ως εχθρούς και όχι ως συντροφους, αλλά ως τσόγλανοι, και καλόπαιδα των φετίχ της πέτρα, αν όχι ως  ασφαλίτες και φασιστικά γουρούνια επικίνδυνους για το κίνημα και για την αντι-πληροφόρηση.

(πόσο χαϊδεμένους χαρακτηρισμούς μπορούμε να κάνουμε δλδ όταν μάλιστα  ουρλιάζεις σε κάποιον που σου κάνει μαρς, μέσα στους καπνούς των δακρυγόνων και των ΜΑΤ που εξορμούν σαρωτικά, ότι είσαι  σύντροφος ότι είσαι κινηματικός ρεπόρτερ ότι είσαι ιντιμιαντιάς ότι δεν εισαι ρουφιάνος κλπ κλπ  και  αυτός – γιατί έτσι γουστάρει βάση της εκπαίδευσης του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των γηπέδων,- να συνεχίζει να σε απειλεί και  πάει να σε χτυπήσει για να σου πάρει τη μάσκα.  Ε Όχι. Ως αιδώ.  Δεν έχουμε πλέον  καμία αξιακή θεωρία για τη συντροφικότητα την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια που να ταιριάζει στο τόσο δα με αυτούς του κυρίους.  Η προστασία τους κινήματος είναι μεγαλύτερη από την επικινδυνότητα των χρήσιμων ηλιθίων.   Στην τυφλαμάρα των δακρυγόνων δεν θα άφηνα ποτέ κανένα διπλανό μου αβοήθητο. Ακόμη και αν δεν έβλεπα τίποτα, θα τον τραβούσα προς την ελευθερία δεν θα τον άφηνα να πνίγεται από τα δακρυγόνα.

Για την ιστορία που επαναλαμβάνεται… γιατι η βλακεία… είναι αήττητη. Η μήπως όχι.

Έχουν κλαπεί με το γνωστό  «καλό τρόπο» σε δυο τουλάχιστον περιπτώσεις από φωτορεπόρτερ πρακτορείων και μάλιστα με απειλή σφυριού. Στη μία ο ενας έφυγε με τη μάσκα ο άλλος χωρίς τη μάσκα έπεσε και ξυλοκοπήθηκε από τα ΜΑΤ και προσπάθησαν να του πάρουν και τη μηχανή. Στη 2η περίπτωση μια φωτορεπόρτερ επίσης,   που της πήραν τη μάσκα έμεινε ξερή στην πλατεία Εξαρχείων και την έσωσε ένας μεταλλικό στύλος που στηρίχτηκε για να μην την ποδοπατήσουν οι μπάτσοι. Σε μια άλλη μάλιστα, καλόπαιδα έβγαλαν και  μαχαιρι.» Δώσε τη μάσκα ρε με το καλό» Και το οξύμωρο, ένας που απειλήθηκε ήταν  φωτορεπόρτερ που έβγαλε την φωτο με τον ένοπλο ΜΑΤΑ να σημαδεύει 15 χρονα το Δεκέμβρη, ένας άλλος – απειλήθηκε με μαχαίρι παρακαλώ στη Φειδίου- ήταν ο βασικός μάρτυρας με αποδεικτικά στοιχεία για σ. που της τσάκωσαν το σαγόνι οι μπάτσοι και την κατηγορούσαν για επίθεση. Κλπ κλπ.

Όποιος θέλεις μάσκα είναι πιο πολιτικό να την αρπάξει από μπάτσο και όχι από σ. δίπλα του.

Αυτοί οι τύποι και οι λογικές που κουβαλάνε δεν έχουν σε τίποτα να ξεχωρίσουν με τους φασίστες που ορμάνε σε «κουκουλοφόρους» και τους βγάζουν τις κουκούλες και τους δίνουν στους μπάτσους ουρλίαζοντας πιάστε τους κουκουλοφόρους. Η μόνη διαφορά είναι ότι κάποια καλόπαιδα δεν φωνάζουν πιάστε τους κουκουλοφόρους, σου αρπάζουν τη μάσκα και σε αφήνουν έρμαιο στη λύσσα των μπάτσων που σε πνίγουν στα χημικά…

Οι κάμερες οι φωτορεπόρτερ και οι δημοσιογράφοι που είναι μπροστά ξέρουν θα σας το πουν και επίσημα.  «έμενα με εχουν σώσει αναρχικοί κουκουλοφόροι μπαχαλάκιδες αγανακτισμένοι με ψυχή βαθιά. Θα με σκότωναν τα ΜΑΤ  και εκείνοι  με έσωσαν  βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους»

Υ.Γ :Για την φοτο,

Συγκινητικό και μένα με κάνει πάντα να δακρύζω για τις χαμένες αξίες αλληλεγγύης και συντροφικότητας αλλά και να χαμογελώ γιατί τις ίδιες αξίες  που βρίσκονται στη ψυχή βαθιά όπως τότε  αυτά που δεν ζήσαμε στο Γράμμο και στο Βίτσι αλλά τα  βιώσαμε στα δικά μας δεκεμβριανά και στην καθημερινότητα μας.  Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Παρακαλώ να μην ανοίξει συζήτηση άσκοπη και ανούσια εδώ μέσα. Ας ανοίξουν συζήτηση κάποιοι με το μυαλό τους αν όχι στον καθρέπτη τους. Η ομάδα συναισθηματικής διαχείρισης ισορροπίας και ηρεμίας  του συντάγματος θα τους βοηθήσει οπωσδήποτε. Οι αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι, αυτοί είναι στα γραφεία τους και οι μπάτσοι εκτός των φωτογραφικά της ασφάλειας έχουν και τις κάμερες που τα βλέπουν πανοραμικά. Δεν είναι η κάμερα δίπλα μας ο εχθρός. Οι ασφαλίτες είναι . Για όλους/ες μας.

Η αλληλεγγύη το όπλο μας.

κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ

Μικρές ιστορίες στον καιρό του μνημονίου

Αλβανός εργάτης, χρόνια στην Ελλάδα, ανασφάλιστος και άνεργος εδώ και μήνες χωρίς κανένα εισόδημα πια και ζώντας σε ακραία φτώχεια, παθαίνει ένα ατύχημα. Με έγκαυμα 3ου βαθμού σ΄ένα δάχτυλο του  δεξιού του χεριού από επαφή με το ρεύμα, απευθύνεται σε επαρχιακό νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες, όπου και του τις παρέχουν, αλλά τον πληροφορούν ότι δεν μπορούν να τον νοσηλεύσουν αν τυχόν επιδεινωθεί.

Ο ασθενής ταξιδεύει σε πιο μεγάλη πόλη για να βρει βοήθεια και προσεγγίζει μια Μη  Κυβερνητική Οργάνωση, που τον παραπέμπει σε τριτοβάθμιο νοσοκομείο με ένα ιατρικό σημείωμα για την αρμόζουσα χειρουργική αντιμετώπιση, αφού το άκρο πια φλεγμαίνει.

Το τριτοβάθμιο του απαντά ότι δεν μπορεί να τον νοσηλεύσει (μια και με τις τελευταίες εγκυκλίους απαγορεύεται η εισαγωγή ανασφάλιστων) και τον συμβουλεύει να γυρίσει στην πατρίδα του για να γιατρευτεί…

Το τραυματισμένο δάχτυλο αρχίζει να νεκρώνεται και πια σε γαγγραινώδη κατάσταση ο άρρωστος ξανααπευθύνεται στο ΕΣΥ (σε Κέντρο Υγείας αυτή τη φορά) απελπισμένος.

Εκεί ο εφημερεύων γιατρός διαγιγνώσκει μια σηπτική εστία στο χέρι με γάγγραινα του ενός δακτύλου και επέκταση της φλεγμονής στα παρακείμενα, οπότε κρίνει ότι πλέον υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή του και κινητοποιεί όσους γιατρούς γνωρίζει μαζί με τον διοικητικό μηχανισμό για να εισαχθεί επιτέλους σε άλλο τριτοβάθμιο νοσοκομείο.

Κι αφού ο άρρωστος μας νοσηλεύεται, την επομένη οι υπηρεσίες απαιτούν να τους δώσει προκαταβολή για να προγραμματιστεί το χειρουργείο… έχοντας χάσει πια κάθε κουράγιο, ζητάει από έναν παπά να τον βοηθήσει, δίνει 260 ευρώ και οδηγείται για ακρωτηριασμό.

Τέλος καλό όλα καλά, μπορεί να έχασε ένα δάχτυλο αλλά τουλάχιστον σώθηκε απ΄τη σηψαιμία.

 Πριν μόλις  ένα χρόνο τίποτα απ΄όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, γιατί απλούστατα θα είχε αντιμετωπιστεί έγκαιρα και δωρεάν από την πρώτη του επίσκεψη στο σύστημα υγείας.

Οπότε αυτό το χαμένο δάχτυλο είναι μια ακόμη επιτυχία, που χρεώνεται εξ΄ολοκλήρου στον κ.Λοβέρδο, ακούραστο μαχητή εναντίον της διαφθοράς, ο οποίος μάλιστα πρόσφατα κάλεσε τους ευρωπαίους ομολόγους του να δημιουργήσουν και μια Υγειονομική FRONTEX, γιατί κινδυνεύουμε από τους πρόσφυγες.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ κ.ΥΠΟΥΡΓΕ !! και εις ανώτερα.

Μετά τιμής,
Χριστίνα Κυδώνα,
Γιατρός του εναπομείναντος ΕΣΥ

Πηγή: http://www.alterthess.gr/

Κάτω οι καταχραστές και οι απατεώνες.

Σύλληψη και λογοδοσία.

Να δράσουμε οργανωμένα για να φέρουμε τον κόσμο στους δρόμους και τις πλατείες.

Σήμερα κανείς δεν πιστεύει όσα λένε οι καταχραστές της εντολής του λαού και απατεώνεςεκβιαστές του.

Όλοι ξέρουμε πως ξεγέλασαν τον κόσμο και του πήραν την ψήφο με την υπόσχεση νακαλυτερέψουν τη ζωή του και να τον οδηγήσουν στο φως, ενώ αυτοί καταχράστηκαντην ψήφο του λαού για να τον εκμεταλλευτούν και να τον οδηγήσουν στο σκοτάδικαι την καταστροφή. Δεν χρειάζονται επιχειρήματα γι αυτά τα αυτονόητα. Οκαθένας τα ξέρει και τα καταλαβαίνει σήμερα.

Δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν και να μας ξεγελούν οι οποιοιδήποτε σωτήρεςτου λαού, δεξιοί και αριστεροί, θέτοντας ζητήματα που δεν έχουν θέση σήμερα.

Σήμερα πρόκειται μόνο για το έσχατο κατάντημα ενός λαού που τον καλούν με τη θέλησήτου να δεχθεί να τον οδηγήσουν στην εξαθλίωση και την καταστροφή, με μόνοεπιχείρημα έναν ωμό εκβιασμό («αν δεν δεχθείτε να σας εξαθλιώσουμε, δεν θα σαςδώσουμε λεφτά για να σας βοηθήσουμε»). Είναι ένας γελοίος εκβιασμός. Οιάνθρωποι που μας καλούν εκβιαστικά να συμφωνήσουμε στην εξαθλίωσή μας, «μαςδίνουν λεφτά για να μας βοηθήσουν». Πρέπει να είσαι ηλίθιος για να τουςπιστέψεις. Αυτό πιστεύουν για μας και αυτό διακυβεύεται σήμερα. Είναι το έσχατοκατάντημα. Σ αυτό πρέπει ν απαντήσουμε.

Σήμερα δεν έχουν θέση τα διλήμματα ευρώ ή δραχμή, μέσα ή έξω απ την ΕΕ, ποιασυγκεκριμένη πολιτική «μετά» κ.ο.κ. Το μόνο που πετυχαίνουν είναι να διασπούντην ενότητα του λαού, το μόνο όπλο του, που είναι και παραμένει ακαταμάχητο.

Εκείνο που προέχει σήμερα είναι με βάση την ενότητα και το στόχο που έχουν γίνεικατανοητοί (δηλαδή ν αποκαθηλώσουμε απ τους θρόνους τους που καταχρηστικάκατέχουν, τους απατεώνες και εκβιαστές, να τους συλλάβουμε και να λογοδοτήσουν),να κινητοποιήσουμε τις μεγάλες μάζες του λαού για την επίτευξή τους.

Κανείς δεν πρέπει να έχει την αυταπάτη πως τα σημερινά πλήθη στις πλατείες, αποτελούνκαι το λαό. Είναι μόνο η θέληση και η πρωτοβουλία του λαού σαν δυνατότητα. Γιανα μετουσιωθεί σε πραγματικότητα πρέπει ακόμα να πείσουμε τους εκατοντάδεςχιλιάδες και εκατομμύρια συμπολίτες μας που παραμένουν στα σπίτια τους, νακατέβουν στους δρόμους και τις πλατείες. Αυτό το κράτος με τη σημερινή τουμορφή πρέπει να πάψει να λειτουργεί.

Αλλά και ο λαός δεν υπάρχει σήμερα στην πραγματικότητα, παρά μόνο σαν μια δυνατότητα.Σήμερα υπάρχουν μόνο πλήθη. Ο λαός σαν ενότητα και οντότητα, μπορεί να υπάρξει,μόνο απ τη στιγμή που θα δράσει σαν ένα, που θα συσπειρωθεί γύρω από ένααίτημα, ένα σκοπό που να τον κινητοποιεί. Μιλάμε βέβαια για το λαό σαν πολιτικήοντότητα, που δραστηριοποιείται για ζητήματα επιβίωσης, όχι σαν «ενωμένη»αγορά, σαν συνεχιστές παραδόσεων κ.ο.κ.

Μόνο όταν φανεί το τι μπορεί να πετύχει ο λαός με την ενότητά του, πρέπει νασυζητηθούν και τα «μετά». Γιατί τότε θα φανούν και οι πραγματικές τουςδιαστάσεις και δυσκολίες. Αλλιώς θα τα δει ένας λαός σε ανάταση και εξεγερμένοςκι αλλιώς τα αντιμετωπίζουμε σήμερα, εξαθλιωμένοι ηθικά και διασπασμένοι.Αλλιώς μας αντιμετωπίζουν σήμερα, κι αλλιώς θα μας βλέπουν αύριο, αναπαντήσουμε αρνητικά στο αν είμαστε λαός ηλιθίων, που εθελοντικά μπορεί ναδεχθούμε την εξαθλίωσή μας.

Αυτό δείχνει και το τι πρέπει να κάνουμε σήμερα. Να ξεχυθούμε στις γειτονιέςοργανωμένα και να φέρουμε τον κόσμο στις πλατείες. Μόνο αυτό. Τίποτε άλλο. Καιδεν χρειάζονται πολύπλοκα επιχειρήματα. Ο λαός το έχει καταλάβει: Κάτω οικαταχραστές και οι απατεώνες. Σύλληψη και λογοδοσία.

Σήμερα υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες για κινητοποίηση των μαζών. Πρόκειται μόνο γιαδυνατότητες. Αλλά, όπως είπε κάποιος («σ επαναστατικές στιγμές οι δυνατότητεςευρύνονται χιλιάδες φορές») αυτή η (δυνατότητα για) τεράστια αύξηση τωναριθμών, μπορεί να γεννήσει καινούργια ποιότητα: τον ελληνικό λαό του σήμερα. Καιόχι μόνο.

Γιώργος Παπανικολάου

12 Ιούνη 2011