18 ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ ΑΜΕΣΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ (DDC) ΤΗΣ GREENPEACE

Δυο λόγια για το DDC

Στο τμήμα άμεσου διαλόγου της GREENPEACE, απασχολούνται εργαζόμενοι, οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με το να βρίσκουν οικονομικούς υποστηρικτές για την οργάνωση. Υπό αυτήν την έννοια, για μια οργάνωση η οποία έχει ως σημαία της την οικονομική της ανεξαρτησία, το πόστο αυτό είναι και το πιο νευραλγικό, αφού είμαστε στην ουσία εμείς αυτοί οι οποίοι φέρνουμε λεφτά στην GREENPEACE, για να κάνει ό,τι κάνει και να είναι η μεγαλύτερη περιβαλλοντική οργάνωση στην Ελλάδα. Παρʼόλα αυτά, η τακτική της οργάνωσης εδώ και δέκα χρόνια απέναντι στους εργαζομένους του άμεσου διαλόγου μπορεί να συνοψιστεί στα εξής βασικά σημεία. Οι εργαζόμενοι στο DDC αποτελούν το φθηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό το οποίο μάλιστα δουλεύει και στις πιο αντίξοες συνθήκες εργασίας σε σχέση με τους υπόλοιπους εργαζομένους. Σε όλα αυτά τα χρόνια, ελάχιστοι παρέμειναν πάνω από λίγους μήνες αφού από τη μια είχαν να κάνουν με την ολοένα και αυξανόμενη πίεση για αποτελέσματα κι από την άλλη με την τακτική της εργοδοσίας να διώχνει κόσμο, πάνω στο δίμηνο, αφού πρώτα τον έχει εξαντλήσει σε κάθε επίπεδο. Παρατηρώντας δηλαδή σε βάθος χρόνου την εργοδοτική πολιτική της GREENPEACE θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε ως ένα χρονικό διαρκών απολύσεων, γεγονός το οποίο μπορούσε να επιτευχθεί εύκολα από τη στιγμή που οι εργαζόμενοι στο DDC είναι αφενός οι χειρότερα αμειβόμενοι αλλά και οι μοναδικοί ανασφάλιστοι τόσο σε σύγκριση με τους υπόλοιπους του γραφείου, όσο και σε σύγκριση με τα αντίστοιχα DDC της οργάνωσης διεθνώς. Μιλάμε λοιπόν για μια μαύρη εργασία με ωρομίσθιο της τάξης των 4,5 ευρώ για τις ώρες που είμαστε στο δρόμο και 3,5 ευρώ για τις ώρες γραφείου χωρίς να δικαιούμαστε στοιχειώδη πράγματα, όπως ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ένσημα κλπ.

Την ίδια στιγμή, η οργάνωση φρόντιζε να μας υπενθυμίζει τον επαγγελματισμό της απέναντί μας, προσφέροντάς μας απλόχερα προϊσταμένους, εντολές, νόρμες παραγωγικότητας, αυξανόμενες απαιτήσεις στόχων και διαρκή επιτήρηση ώστε να πιάνουμε το budget του κάθε μήνα. Ιστορικό διεκδικήσεων Συνειδητοποιώντας τη θέση στην οποία βρισκόμαστε οι εργαζόμενοι στο τμήμα άμεσου διαλόγου, αποφασίσαμε από τις αρχές Μαρτίου 2010 να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας τα καθημερινά μας κοινά προβλήματα και να αναζητήσουμε με τρόπο συλλογικό τη λύση. Φυσικά τα εμπόδια ήταν πολλά. Ένα πρώτο είναι η αντίληψη που επικρατεί γενικώς και η οποία βλέπει αυτούς που δουλεύουν στην ομάδα άμεσου διαλόγου ως εθελοντές ή στην καλύτερη ως “τα παιδάκια με τα πορτοκαλί μπλουζάκια”. Ένα δεύτερο ήταν η ευκολία με την οποία μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να μας διώξουν αφού δεν υπήρχε καμιά γραπτή σύμβαση εργασίας. Τέλος, ήταν ότι ήδη πολύς κόσμος είχε φτάσει στα όρια των αντοχών του, σε ότι αφορά την παραμονή του στη δουλειά.

Έπειτα από αρκετές μεταξύ μας συζητήσεις αποφασίσαμε τελικά να μείνουμε και να διεκδικήσουμε από κοινού ό,τι μας αντιστοιχούσε, τόσο για μας, όσο και για τους υπόλοιπους που θα έρχονταν στο τμήμα μετά από μας. Έτσι, η πρώτη μας κίνηση ήταν να ζητήσουμε ένα ραντεβού με τον διευθυντή και όποιον άλλον αρμόδιο με σκοπό να ζητήσουμε τα εξής: γραπτή σύμβαση εργασίας (στη βάση της σχετικής υπουργικής απόφασης που ορίζει τα μισθολογικά εργαζομένων σε ΜΚΟ), ασφάλιση, ένσημα, τήρηση ωραρίου και αποζημίωση δύο πρόσφατα απολυμένων. Στο ραντεβού που ακολούθησε (Μεγάλη Τετάρτη) λάβαμε τη δέσμευση ότι θα υπάρξει επόμενο ραντεβού στο οποίο θα συζητήσουμε πάνω σε ένα προσχέδιο σύμβασης εργασίας, το οποίο θα μας φέρνανε και πάνω στους εξής άξονες: διάρκεια σύμβασης, απαιτήσεις από πλευράς εργοδοσίας για τους στόχους, μισθολογικό,ασφάλιση, ένσημα.

Τη Δευτέρα 5 Απριλίου έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο. Ενώ οι άξονες της συζήτησης ήταν καθορισμένοι από πριν, οι συνολικά τέσσερις υπεύθυνοι που παρήλασαν από μπροστά μας θέλησαν να μας κάνουν σεμινάριο για τα οικονομικά της οργάνωσης και γιατί είναι αδύνατο να ικανοποιήσουν τα αιτήματά μας. Μόλις δηλώσαμε ότι δεν ήρθαμε για να συζητήσουμε για τα οικονομικά της οργάνωσης κι ότι δεν είμαστε ούτε πληρωνόμαστε για οικονομικοί διευθυντές, άρχισε από το μέρος τους ο εμπαιγμός: « – Ξέρετε τί είναι η σύμβαση έργου εσείς; – Αν σας κάνουμε σύμβαση θα παίρνετε λιγότερα από ό,τι τώρα», οι ειρωνείες: « – Άντε βγείτε στην αγορά εργασίας να δείτε πώς είναι τα πράγματα », οι απειλές: « – Αν συνεχίσετε με αυτό το βιολί θα απολυθείτε όλοι», που είχαν ως κατάληξη την αξιομνημόνευτη δήλωση: « Ή κάθεστε με τους όρους που σας έχουμε πει και δεν ξανανοίγετε αυτό το θέμα ή έχετε το αναφαίρετο δικαίωμα να παραιτηθείτε. Άλλη επιλογή δεν υπάρχει.» Εδώ να σημειώσουμε ότι την ίδια μέρα (5 Απρίλη) είχαν ξεκινήσει τη δουλειά έξι νέα άτομα τα οποία είχαν προσληφθεί τις προηγούμενες μέρες. Εμείς από την πλευρά μας, προτάσσοντας τη θέλησή μας να μείνουμε και θεωρώντας αυτονόητο ότι κανείς δεν μπορεί να μας κλείσει το στόμα κάναμε την ίδια μέρα καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας και πήγαμε την επόμενη το πρωί στη δουλειά για να μας πουν πού δουλεύουμε. Εκεί αφού αντιμετωπίσαμε το – στα όρια παραληρήματος – ξέσπασμα της υπεύθυνης του DDC, ακούσαμε διά στόματός της την απόλυσή μας: «Παραδώστε τώρα το υλικό σας (μπλουζάκια, φάκελοι κλπ) κι έξω από την πόρτα». Ακολούθησε καταγγελία απόλυσης στην επιθεώρηση και τηλέφωνο από την τελευταία στην οργάνωση, όπου ο οικονομικός διευθυντής της GREENPEACE προσπαθούσε μάταια να βγάλει λαγούς από το καπέλο παρουσιάζοντάς μας τη μια ως εθελοντές και την άλλη ως μπλοκάκηδες.

Τελικά αποφασίστηκε να επιστρέψουμε στο γραφείο ώστε να λυθούν άμεσα οι οικονομικές μας διαφορές (αποζημίωση απόλυσης, δεδουλευμένα, δώρα, αργίες κλπ), πράγμα το οποίο κι έγινε δύο μέρες αργότερα όπου αφενός πληρωθήκαμε ό,τι μας αναλογούσε ως υπαγόμενοι στην κατηγορία του διοικητικού προσωπικού κι αφετέρου μας δόθηκαν και τα ένσημα τα οποία αντιστοιχούσαν στην περίοδο εργασίας μας. Λίγες μέρες μετά, με τρόπο ετσιθελικό, η οργάνωση αποφάσισε να παύσει και τους καινούριους εργαζόμενους ώστε, σύμφωνα με ό,τι τους είπαν, να τους επαναπροσλάβουν αργότερα με καλύτερους για αυτούς όρους εργασίας. Στο σημείο αυτό, έχουμε φυσικά κάθε λόγο να κρατούμε τις αμφιβολίες μας τόσο για το αν επαναπροσληφθούν άτομα τα οποία έκαναν το έγκλημα να έρχονται σε επαφή με εμάς όσο και για το κατά πόσο θα υπαχθούν όντως στην κατηγορία η οποία αντιστοιχεί στη δουλειά που κάνουν, δηλαδή αυτή του διοικητικού προσωπικού και με σχέση εξαρτημένης εργασίας.

Ως προς αυτά επιφυλασσόμαστε για το μέλλον. Συμπεράσματα – Προοπτικές Αν από όλον αυτόν τον αγώνα κρατάμε κάτι, είναι κατά τη γνώμη μας τα εξής σημεία. Πρώτον, η συλλογική μας στάση καθʼ όλη τη διάρκεια της διεκδίκησης αποτέλεσε το ισχυρότερο όπλο μας απέναντι στην αυθαιρεσία και τις απειλές τους. Άλλωστε, δεν ήταν λίγες οι φορές που προσπάθησαν να μας διασπάσουν είτε ζητώντας κατʼ ιδίαν κουβέντες, είτε τάζοντας σύμβαση στους πιο παραγωγικούς. Δεύτερον, πέραν από τις αποζημιώσεις, τα δεδουλευμένα και τα ένσημα που κερδίσαμε, τα οποία για πολλούς από μας ήταν άκρως απαραίτητα, αποδείχθηκε και στην πράξη το πόσο έωλο ήταν το 'επιχείρημα της απόλυτης νομιμότηταςʼ με το οποίο τόσο καιρό μας πιπίλιζαν τα αυτιά: “Είμαστε η GREENPEACE και άρα είμαστε απόλυτα νόμιμοι”. Το γεγονός μάλιστα αυτό αποκτά μεγαλύτερη σημασία από τη στιγμή που αποτελεί και ένα προηγούμενο για τις επερχόμενες διεκδικήσεις των νέων εργαζομένων σε περίπτωση που δεν τους δοθεί η σύμβαση που τους αντιστοιχεί.

Απρίλης 2010, Απολυμένοι της Greenpeace
 

Τον Δεκέμβρη του 2008 κατά τη διάρκεια των γεγονότων που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος απάντησε στις φασιστικές εκκλήσεις των ΜΜΕ για επιστροφή σε «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» με το αφοπλιστικό σύνθημα «εσείς μιλάτε για βιτρίνες, εμείς μιλάμε για ζωές».

Ποια επικίνδυνη υποκρισία κάνει τώρα ορισμένους να μιλάνε για τα ανύπαρκτα μέτρα πυροπροστασίας της τράπεζας και όχι για τις ζωές που χάθηκαν; Ποια οργουελική αντιστροφή της πραγματικότητας κάνει κάποιους να μιλούν για το τραγικό συμβάν σαν να επρόκειτο για βραχυκύκλωμα;

Δεν καταλαβαίνουμε άραγε ότι αυτή η υποκρισία είναι αντίστοιχη των νατοϊκών δολοφόνων που μιλούσαν για «παράπλευρες απώλειες»;

Δεν καταλαβαίνουμε άραγε ότι η δεδομένη και αυτονόητη κυνικότητα και κτηνωδία ενός μεγαλοκαπιταλιστή, που επέβαλε εκβιαστικά στους υπαλλήλους του να βρίσκονται μέσα στην τράπεζα, δεν εξιλεώνει κανέναν για τους νεκρούς;

Δεν καταλαβαίνουμε άραγε ότι αν χρησιμοποιείς τις τακτικές του κτήνους το οποίο αντιπαλεύεις έχεις γίνει ίδιος μ’ αυτό;

Αν για κάτι αγωνίζονται οι αναρχικοί, αν για κάτι αξίζει να αγωνιστούν οι άνθρωποι είναι για την Ζωή, την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια. Για έναν κόσμο όπου ο θάνατος δεν θα έχει πια εξουσία…

Στη διαδήλωση της 6/5 στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, που ανταποκρίθηκε σε κάλεσμα της ένωσης νοσοκομειακών γιατρών θεσ/νίκης και πρωτοβάθμιων σωματείων, αρκετός κόσμος, αναρχικοί και αντιεξουσιαστές από το τελευταίο μπλοκ, φώναξε επανειλημμένα: "ήταν δολοφονία, δεν έχουμε αυταπάτες, κράτος και Βγενόπουλος δολοφονούν εργάτες". Σίγουρα μια τέτοια σκέψη για κάποιους είναι ανακουφιστική. Είναι όμως βέβαιο ότι αντιλαμβάνονται το περιεχόμενο και τις προεκτάσεις αυτού που εύχονται;

Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη στη Marfin το μεσημέρι της 5/5/2010. Γνωρίζουμε όμως, ότι την ώρα που ακούσαμε τη τραγική είδηση, κανείς από τον περίγυρό μας δεν ήταν σε θέση να πει πως αποκλείεται να έγινε αυτό που οι εισαγγελείς των ΜΜΕ ανακοίνωναν! Και αυτό είναι επίσης τραγικό.

Γιατί αν με την πρακτική μας δεν καθιστούμε ολοφάνερα αδιανόητο (και πρώτα απ’ όλα σε εμάς τους ίδιους) κάτι τέτοιο να προήλθε από άτομα που κινούνται στον ίδιο χώρο με εμάς, τότε έχουμε ήδη ανοίξει το δρόμο ώστε να συμβαίνουν τραγωδίες (από φονική ανευθυνότητα, από διεστραμμένη μοχθηρία ή από δόλιο σχεδιασμό).

Σε μια γενικευμένη εξέγερση υπάρχουν ανεξέλεγκτοι νεκροί, έγινε στο Λος Άντζελες, έγινε στην Αργεντινή. Κανείς δεν διανοήθηκε ποτέ να αποδώσει σε κάποιο οργανωμένο πολιτικό ρεύμα αμφισβήτησης τους θανάτους αυτούς.

Το γεγονός ότι οι 3 δολοφονημένοι της Marfin χρεώνονται στην αναρχία δείχνει σίγουρα μεγάλες ευθύνες. Ποιος μπορεί να αγνοήσει την ανοχή σε πρωτοποριακές λογικές και στην περιφρόνηση της ζωής; Δεν πα να λες ότι οι έμπειροι αναρχικοί τόσα χρόνια, τόσες τράπεζες έχουν κάψει, και ότι κανένας δεν κινδύνευσε… Δεν πα να λες ότι φταίει ο Βγενόπουλος που υποχρέωσε τους εργαζόμενους να μείνουν στην τράπεζα, που δεν είχε πυρασφάλεια κλπ

Η ευθύνη δεν φεύγει από πάνω σου.

Αν υπάρχουν έστω και ελάχιστα άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί και φτάνουν στην ανευθυνότητα να πυρπολούν κτήρια με κόσμο μέσα, κάπως έχει καλλιεργηθεί αυτή η ανευθυνότητα.

Αν, ακόμα χειρότερα, έχεις στρώσει το δρόμο ώστε να συμβεί η μεγαλύτερη μεταπολεμική προβοκάτσια στην ελλάδα, τότε οι μακροπρόθεσμες συνέπειες ξεπερνούν και την τραγωδία των 3 δολοφονημένων.

Και η απάντηση δεν είναι οι διαμαρτυρίες ότι «ο εχθρός είναι αδίστακτος». Ξέρουμε και την Piazza Fontana στο Μιλάνο και τη Scala στη Βαρκελώνη.

Η απάντηση είναι η αναδυόμενη πολυπληθής αντιπολίτευση που ριζώνει σε όλους τους κοινωνικούς χώρους και πανελλαδικά, με επίμονη και κοπιαστική δουλειά, με συντροφικότητα, αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη. Η απάντηση είναι ο αγώνας για τη ζωή, όχι για τον θάνατο.

 

Εκδόσεις-περιοδικό Πανοπτικόν, Εκδόσεις των Ξένων, Εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες, Εκδόσεις Εξάρχεια, Μαύρο Πιπέρι του Ευβοϊκού, Περιοδικό Νυχτεγερσία

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010 η σοσιαλιστική κυβέρνηση του ΜΠΑΤΣΟΚ ( συγγνώμη ΠΑΣΟΚ ήθελα να γράψω μου ξέφυγε ως τυπογραφικό λάθος, δαίμων του τυπογραφείου βλέπετε ή αμέλημα του αρχισυντάκτη αν προτιμάτε καλύτερα) είναι έτοιμη και επίσημα (ως κομμάτι του συντάγματος ) να παραχωρήσει τον όποιο πλούτο και διεκδικήσεις έχουν παραμείνει  ακόμα στον έρημο αυτό λαό,  στα χέρια και στις προσταγές του εγχώριου και διεθνούς  κεφαλαίου  ώστε να τις κάνει ότι πραγματικά θέλει απλά προστάζοντας αυτούς που ψηφίσατε και εκλέξατε και θα ψηφίζετε και θα εκλέγετε για αφεντάδες σας .

Και αυτό διότι αυτοί οι διαχρονικοί αφεντάδες σας δημιούργησαν ένα τεράστιο έλλειμμα  και το καλύπτουν με δάνεια τόσα χρόνια όπου πλέον έφτασαν σε ένα σημείο να μην μπορούν να δανειστούν άλλο, ώστε να ξεπληρώνουν τα δάνεια που είχαν πάρει τόσο καιρό πριν . Έτσι  για να μην κηρύξουν πτώχευση με αποτέλεσμα να μην πάρουν οι πιστωτές του πίσω τα λεφτά τους από τα δάνεια που είχαν δανείσει ήδη ( διότι  αν δεν μπορούσαν να εξοφληθούν αυτά ,δεν μπορούσε ο δανειστής του κεφαλαίου να τα πάρει πίσω  όπως η τράπεζα μπορεί να σου κατασχέσει το σπίτι σου αν δεν πληρώσεις το δάνειο σου) συμφώνησαν μέσα από ένα μηχανισμό «στήριξης» να πάρουν άλλο ένα  ΥΠΕΡ-ΔΑΝΕΙΟ (ώστε να ξεπληρώσουν τα προηγούμενα) και αυτή την φορά  από όλο την κεφαλαιοκρατική τάξη  του πλανήτη που κατοικούμαι, η  οποία για να είναι σίγουρη ότι δεν χάσει ακόμα και άλλα λεφτά απαίτησε κάποιες διεκδικήσεις ώστε να δώσει αυτό το ΥΠΕΡ-ΔΑΝΕΙΟ. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από την παραχώρηση της κυριαρχίας του πλούτου  και των διεκδικήσεων του εργαζόμενου λαού ως ελάχιστα ασφαλιστικά μέτρα για να μην χαθούν τα χρήματα που δάνεισε και τα οποία θα τα πάρει πίσω με πλουσιοπάροχο τόκο. Αλλά και την μελλοντική δυνατότητα νέων μέτρων για ακόμα μεγαλύτερη αρπαγή του μόχθου κάθε εργαζομένου σε περίπτωση που δεν έχουν άμεσα κέρδη από την κερδοσκοπία τους  στην πλάτη κάθε εργαζόμενου στο κόσμο αυτό όπως αρχίζει ναι φαίνεται διεθνώς (και ειδικά στην Ευρώπη) η κατάσταση .

Αυτό που οι τράπεζες το έκαναν στους πελάτες τους μαζεύοντας την όποια περιουσία είχε ο απλός πολίτης  ,τώρα πάλι οι ίδιοι οι κεφαλαιούχοι κάνουν το ίδιο πράγμα  σε χώρες με αποτέλεσμα να μαζευτεί όλος ο παγκόσμιος πλούτος στα χέρια της κεφαλαιοκρατικής τάξης μέσα  από το διεθνές νομισματικό τους ταμείο. Μια τράπεζα για τις χώρες που χρειάζονται δάνεια και δεν μπορούν να κολυμπήσουν στην αγορά του κεφαλαίου.

Παράδειγμα για να καταλάβετε ;    Η ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

ΑΡΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΛΗΣΤΕΙΑ Ή ΤΟ ΚΑΨΙΜΟ ΜΙΑΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ;

ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ Ή ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΙΟ “ΕΙΡΗΝΙΚΟΥΣ” , ΕΝΑ ΠΛΗΜΜΕΛΗΜΑ

Κάτω από ένα τέτοιο κλίμα και με τέτοιες εξαγγελίες  της κυβέρνησης ( μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα)  φτάσαμε στην τετάρτη 5 Μαΐου 2010 ημέρα εργατικής απεργίας που αναγκάστηκε να εξαγγείλει η ξεπουλημένη ΓΣΣΕ των εργατοπατέρων μια μέρα πριν την ψήφιση των νομοσχεδίων που θα παραχωρούν την κυριαρχία του πλούτου  και των διεκδικήσεων του εργαζόμενου λαού στο διεθνές κεφάλαιο .

Μια ημέρα απεργίας  έντονα φορτισμένης και περιέργως ηλεκτρισμένης , με οργή και θυμό να ξεχύνεται με τον καθένα που μιλούσες  και παράλληλα μια ανασφάλεια και ένα άγχος με αίσθηση φόβου για τις μέρες που έρχονται ,αν δεν κάνουμε κάτι ώστε να αλλάξουν. Ένα αίσθημα ότι μια γενιά που έμαθε στο να βολεύεται ή να μεγαλώνει βολεμένη να αισθάνεται ότι πια δεν έχει και πολλά να χάσει.

Κάτω από όλη αυτή την κατάσταση , ο κόσμος  ξεπέρασε και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις ,αρκετές μα αρκετές δεκάδες χιλιάδες κόσμου, ίσως να ήταν και η πολυπληθέστερη διαδήλωση των τελευταίων δυο δεκαετιών.

Μπορεί στην απεργία για το ασφαλιστικό του Γιανίτση επί Σημίτη  ο κόσμος που κατέβηκε να κατάφερε να μην περάσει το νομοσχέδιο αν και λιγότερος ( τρομοκρατήθηκαν οι πολιτικάντηδες τότε  μήπως και τυχόν δεν τους ξανά ψηφίσουν και το πήραν πίσω , και την νύφη πλήρωσε ο Γιανίτσης  με την αποπομπή του από την κυβέρνηση) αλλά τώρα όλος αυτός ο κόσμος που κατέκλεισε τους δρόμους σε όλη την Ελλάδα , από τις μικρές ή τις μεγάλες πόλεις,  κατάφερε να τρομοκρατήσει το κεφάλαιο ολόκληρο  και τους πολιτικάντηδες να τους κάνει να παραμιλούν χωρίς να ξέρουν τι λένε (διότι τα νομοσχέδια για τα μετρά παραγγελίας του ΔΝΤ είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα για την ίδια τους την πολιτική και φυσική παρουσία και συνέχεια, στην προηγούμενη απεργία πήραν όλοι ένα δείγμα μέσω του Κακλαμάνη τι τους περιμένει αν ξαφνικά βγουν στο δρόμο χωρίς προστασία).

ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙΤΑΙ , Ο ΓΚΑΙΜΠΕΛΣ ΑΝΑΣΤΑΙΝΕΤΑΙ

Πριν ένα χρόνο περίπου στην διαδήλωση για την πρωτομαγιά , αναρχικοί  σύντροφοι, μπήκαν κατά την διάρκεια της πορείας με καλυμμένα πρόσωπα  σε μια τράπεζα και αφού έβγαλαν έξω όλους τους πελάτες και τους υπαλλήλους, μαζί με διευθυντές και λοιπά στελέχη, την έκαψαν κάτω από τις επευφημίες όλης της πορείας αλλά και αρκετών πελατών της τράπεζας και μερικοί εξέφρασαν το παράπονο γιατί δεν μοίρασαν τα λεφτά από τα ταμεία στον κόσμο πριν την κάψουν.

Ένα χρόνο και πέντε μέρες μετά όντας ξανά σε μια διαδήλωση  απεργίας ( η πρωτομαγιά είναι απεργία και όχι αργία)  γίνεται το ίδιο ξανά σε μια τράπεζα φαινομενικά κλειστή  που βρίσκεται επί της Σταδίου, σύντροφοι αναρχικοί σπάνε ένα μέρος της τζαμαρίας μιας τράπεζας κλειδωμένης που στο ισόγειο της δεν βρίσκεται κανένας και πετανε μια μολότοφ μέσα , δυστυχώς στους άλλους 4ις ορόφους του κτιρίου υπήρχαν εργαζόμενοι που δούλευαν εκεί για να μην φαίνονται  και σύμφωνα με καταγγελίες συναδέλφων τους είχαν δεχτεί από την εργοδοσία την τρομοκρατία της απόλυσης αν τυχόν απεργούσαν.

Αποτέλεσμα και ενώ η πορεία είχε προχωρήσει αρκετά οι εργαζόμενοι να πνίγουν από τους καπνούς και 3 από αυτούς που δεν πρόλαβαν να βγουν στα μπαλκόνια να πεθάνουν από ασφυξία και όλα αυτά επειδή σύμφωνα με καταγγελία εργαζόμενου στην Marfin Bank  ότι στο συγκεκριμένο υποκατάστημα της τράπεζας

● Η πυροσβεστική υπηρεσία δεν έχει δώσει έγγραφη άδεια για το συγκεκριμένο κτίριο, η συμφωνία ήταν κάτω από το τραπέζι, όπως άλλωστε γίνεται πρακτικά με όλες τις επιχειρήσεις και τις εταιρείες στην Ελλάδα.

● Το συγκεκριμένο κτίριο δε διαθέτει πυρασφάλεια και πυροπροστασία, ούτε μελέτη ούτε εγκατάσταση, δηλαδή ψεκαστήρες οροφής, εξόδους διαφυγής, πυροσβεστικές φωλιές. Μόνο φορητούς πυροσβεστήρες, οι οποίοι φυσικά δε μπορούν να αντιμετωπίσουν μια εκτεταμένη πυρκαγιά σε ένα κτίριο φτιαγμένο με προ πολλού ξεπερασμένες προδιαγραφές ασφαλείας.

● Κανένα κατάστημα της τράπεζας δε διαθέτει προσωπικό εκπαιδευμένο στην αντιμετώπιση πυρκαγιών. Ούτε καν στη χρήση των λιγοστών πυροσβεστήρων. Η διοίκηση προφασίζεται πάντα το κόστος και δεν κάνει ούτε στοιχειώδεις κινήσεις για να προφυλάξει το προσωπικό.

● Ποτέ δεν έχει γίνει άσκηση εκκένωσης οποιουδήποτε κτιρίου από τους εργαζόμενους της τράπεζας ούτε έχει γίνει σεμινάριο από πυροσβέστες, ώστε να δοθούν οδηγίες για τέτοιες καταστάσεις. Οι μόνες ασκήσεις που έχουν γίνει στη Mafrin Bank είναι για σενάρια τρομοκρατικών ενεργειών και διαφυγή των μεγάλων κεφαλιών της τράπεζας από τα γραφεία τους.

● Το συγκεκριμένο κτίριο δεν είχε ειδική πρόβλεψη για φωτιά, παρόλο που λόγω η κατασκευή του είναι πολύ ευαίσθητη κάτω από τέτοιες συνθήκες και παρόλο που ήταν γεμάτο με υλικά από πάνω μέχρι κάτω. Υλικά που παίρνουν φωτιά πολύ εύκολα, όπως χαρτί, πλαστικά, καλώδια, έπιπλα. Το κτίριο αυτό αντικειμενικά είναι ακατάλληλο για χρήση σαν τράπεζα λόγω της κατασκευής του.

● Καμία ομάδα προσωπικού ασφαλείας δεν έχει γνώση πρώτων βοηθειών και πυρόσβεσης, παρόλο που πρακτικά του ανατίθεται με προφορική εντολή κάθε φορά να προστατέψει το κατάστημα. Οι τραπεζικοί υπάλληλοι καλούνται να γίνουν πυροσβέστες και σεκιούριτι ανάλογα με τις επιθυμίες του κάθε κ.Βγενόπουλου.

● Τα στελέχη της τράπεζας απαγόρεψαν κάθετα και κατηγορηματικά στους εργαζόμενους να φύγουν, παρόλο που οι ίδιοι το ζητούσαν επίμονα από νωρίς το πρωί, ενώ επέβαλλαν στους εργαζόμενους να κλειδώσουν τις πόρτες και επιβεβαίωναν συνέχεια τηλεφωνικά το κλείδωμα του κτιρίου. Όποιος φύγει να μην έρθει αύριο για δουλειά, ήταν η μόνιμη απειλή. Τους έκλεισαν ακόμα και την πρόσβαση στο διαδίκτυο για να μην επικοινωνούν με τον έξω κόσμο.

● Εδώ και μέρες επικρατεί πλήρης τρομοκρατία στην τράπεζα σχετικά με τις κινητοποιήσεις, με την προφορική προσφορά “ή δουλεύεις ή απολύεσαι”.

● Οι δύο αστυνομικοί της ασφάλειας που δουλεύουν στο συγκεκριμένο κατάστημα για τις ληστείες δεν εμφανίστηκαν σήμερα, παρόλο που τα στελέχη είχαν υποσχεθεί προφορικά ότι θα τους φέρουν εκεί.

Και κάπου εδω ξεκιναει η ανάσταση του γκαίμπελς :

‘Όλα τα κανάλια ανεξαιρέτως έχουν ξεσαλώσει ενάντια στους διαδηλωτές και ειδικά προς τους αναρχικούς , προσπαθούν να περάσουν στην κοινή γνώμη ότι την ευθύνη την έχουν αποκλειστικά οι αντιεξουσιαστές και μάλιστα τους ονομάζουν δολοφόνους.

Παράδειγμα γκαιμπελισμού από κανάλι πανελλήνιας εμβέλειας:

Το STAR μεταδίδει εικόνες από τη τράπεζα με γράμματα-λεζάντες από κάτω που γράφουν άθλια προπαγανδίσματα όπως:

• Έκαψαν αθώους πολίτες οι ψευτοεπαναστάτες
• Δολοφόνησαν 33χρονη μητέρα και το αγέννητο παιδί της
• Μπράβο σας! Τώρα διαλύσατε το καπιταλισμό
• Όσοι απαξιώνουν την ανθρώπινη ζωή είναι φασίστες
• Μη φοβόσαστε τους άνανδρους δολοφόνους

η δημοσιογράφος στο ρεπορτάζ μιλάει για κουκουλοφόρους ψευτοεπαναστάτες.

Στο ΣΚΑΙ δημοσιογράφος – σχολιαστής είπε ότι και το 91 σε διαδήλωση για εκπαιδευτικά θέματα αναρχικοί είχαν κάψει με μολότοφ 4 ανθρώπους στο κατάστημα  ΚΑΠΑ ΜΑΡΟΥΣΗΣ , η παραπληροφόρηση και η στρέβλωση των γεγονότων σε όλο της το μεγαλείο. Τότε το κατάστημα είχε πιάσει φωτιά από τα δακρυγόνα που είχαν ρίξει τα ΜΑΤ.

Τα κανάλια κατά παραγγελία του κεφαλαίου προσπαθούν να εμποδίσουν όσους ακόμη κάθονται στο καναπέ τους να αισθανθούν κάποια σκιρτήματα κοινωνικής ευθύνης και επιτέλους να σηκωθούν και να βγουν στους δρόμους μαζί με τους συναδέλφους τους.

Εγκληματίες είναι τα αφεντικά που εξαναγκάζουν τους εργαζόμενους να δουλεύουν ενώ απέξω γίνονται διαδηλώσεις και υπάρχει τεταμένο κλίμα, που δεν υπάρχει πυρόσβεση και έξοδος κινδύνου.
Δολοφόνοι και εγκληματίες είναι το κράτος και το κεφάλαιο.

Ή θα αγωνιστούμε για το δικαίωμα πλέον να ζούμε ή θα εκμηδενιστούμε  από τις επιταγές του κεφαλαίου!

Ψηλά το κεφάλι!

Ας εξεγερθουμε!

Για την αξιοπρέπεια

Για την αλληλεγγύη

Για την Αναρχία !

«Στήνουν καρτέρι τις νύχτες, στην οδό Αλκιβιάδου, πίσω από την εκκλησία του Αγ. Παντελεήμονα. Κι όταν περάσει μετανάστης, του επιτίθενται. Πετάνε σπρέι κατάματα, χτυπούν με ρόπαλα, μας παίρνουν το μεροκάματο και το κινητό. Μου είπαν «δεν θα ξαναπατήσεις εδώ…»».

Τρομοκρατημένος, ο Καντίρ δείχνει το σπασμένο τραπέζι του αραβικού καφενείου, που βρίσκεται κι αυτό στην οδό Αλκιβιάδου, απέχει λίγα μέτρα από το καφενείο-στέκι, που είναι στημένο «μπλόκο» ακροδεξιών: «Μπήκαν στις 12 το βράδυ του περασμένου Σαββάτου. Ηταν περίπου 15 άτομα. Σπάσανε μπουκάλια, ναργιλέδες, τραπέζια. Χτυπούσαν με ρόπαλα, ξύλα, κλοτσιές…», καταγγέλλει στην «Ε».

«Ν’ ανοίξουν τα σύνορα να φύγουμε. Η ζωή μας έγινε πολύ δύσκολη», λέει ο Μοχ. Ζαχίρ (πρ. αφγανικής κοινότητας) προσθέτοντας: «Πάνω από 120 Αφγανοί τον μήνα επιστρέφουν στην πατρίδα. Δεν μας δίνουν άσυλο, ούτε προσωρινή στέγη και τροφή για τις οικογένειες προσφύγων όπως προβλέπει η ευρωπαϊκή νομοθεσία».

«Και οι φασιστικές επιθέσεις, στη γειτονιά, έχουν την πλήρη κάλυψη του αστυνομικού τμήματος», λέει ο Θαν. Κούρκουλας (Κίνηση Απελάστε τον Ρατσισμό): «Αυτός είναι ο λόγος που η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να ξαναζωντανέψει τη συμμορία τους».

Ιδιοκτήτης καταστήματος ο Χαμίντ εξηγεί: «Στο καφενείο της οδού Αλκιβιάδου συγκεντρώνονται Ελληνες και ορισμένοι λευκοί μετανάστες. Κάθε βράδυ, από το περασμένο Σάββατο, επιτίθενται και χτυπούν όποιον μετανάστη περάσει. Γύρω, υπάρχουν έξι μαγαζιά Αφγανών. Είναι τηλεφωνικά κέντρα, καφετέριες, μίνι-μάρκετ, πουλάνε CD με τα παραδοσιακά τραγούδια. Γύρω στις 3 το μεσημέρι εμφανίζονται απειλητικά, λέγοντας: “Αν δεν κλείσεις, θα τα σπάσουμε…”».

«Είχαν σταματήσει λίγους μήνες», δηλώνει ο Ιμπραΐμ: «Πληρώνουμε ενοίκιο και φόρους. Τώρα οι Ελληνες ιδιοκτήτες των κτιρίων μάς λένε “να κλείνετε τα μαγαζιά γιατί ακούσαμε ότι θα έρθουν φασίστες”. Ολοι τους γνωρίζουν. Κάνουν βάρδιες σε καφενείο της Αλκιβιάδου. Από εκεί ξεκινούν και τα σπάνε».

Στο βραδινό  κεντρικό δελτίο ειδήσεων της Παρασκευής 30/4/2010, του καναλιού που μπαίνει στην… ουσία των Γεγονότων μας πέταξαν στη μούρη ορισμένα στατιστικά στοιχεία για τους Δημόσιους Υπαλλήλους.

Αφού μας παρουσίασαν τα στοιχεία με τη διόγκωση του χρέους από το 2000 μέχρι το 2009, περάσανε στο ζουμί της προπαγάνδας τους:

Ο.Τρέμη: Τώρα να δούμε και μια άλλη πλευρά που έχει να κάνει με τη διόγκωση του δημόσιου χρέους Θάνο. Ζούμε σε μία χώρα που βασίζεται στο σύστημα πελατειακών σχέσεων που εγκαθιδρύθηκε από την μεταπολίτευση. Εχουμε εν τω μεταξύ δημιουργήσει ένα υπερτροφικό κράτος το οποίο είναι βουτηγμένο στη διαφθορά και την αναποτελεσματικότητα. Αυτό το αποτυπώνουν ανάγλυφα τα στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών.

Θ.Πασχάλης: Ακριβώς Ολγα, καταρχάς να πούμε ότι σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία, τα  επίσημα στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών, ο αριθμός των υπαλλήλων στο Δημόσιο, στενό και ευρύτερο Δημόσιο τομέα αλλά και στις δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς ήταν τις αρχές του 2009 περίπου 840000 από τους οποίους περίπου 90000 είναι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου και έργου. Δείτε λοιπόν πώς από το 2003 με βάση στοιχεία που μας δόθηκαν από το υπουργείο Εσωτερικών, φούσκωνε το ελληνικό δημόσιο και κάτι αντίστοιχο βέβαια γινότανε και τις προηγούμενες δεκαετίες. Τι συνέβαινε; Αποχωρούσαν στη σύνταξη λιγότεροι υπάλληλοι και προσλαμβανόταν περισσότεροι.

Εκεί πέφτουν οι πίνακες με τα «στοιχεία» που «αναδεικνύουν» ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ – ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ!

Το έτος 2003 αποχωρούν 18000 και προσλαμβάνονται 24000.

Τα έτη 2004, 2005, 2006 ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ

Το έτος 2007 αποχωρούν 24000 και προσλαμβάνονται 35000.

Το έτος 2008 αποχωρούν 23000 και προσλαμβάνονται 40000.

Το έτος 2009 αποχωρούν 22000 και προσλαμβάνονται 26000.

Η σχέση αυτή ανατρέπεται μόνο το τελευταίο τρίμηνο του 2009 όπου έχουμε 5000 αποχωρήσεις και 2500 προσλήψεις.

Ο εκφωνητής επαναλαμβάνει (για να το εμπεδώσουμε) ότι όλα αυτά τα χρόνια έφευγαν λιγότεροι και προσλαμβανόταν περισσότεροι (με τι μισθούς και σχέσεις εργασίας προσλαμβάνονταν… το κανάλι κάνει την… πάπια).

Ετσι, το Δημόσιο κατά την τελευταία εξαετία «φούσκωσε» κατά 55000 επιπλέον υπαλλήλους λέει ο Θ.Πασχάλης.

Και μιλάμε για τους μονίμους Δημοσίους Υπαλλήλους – πετάγεται ο Τσίμας, συμπληρώνοντας ότι πίσω από αυτούς τους αριθμούς υπάρχει δεκαπλάσιος αριθμός συμβασιούχων και σταζιέρ – για να καταλήξει ο Μ.Καψής στο πολυπόθητο συμπέρασμα:

ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΤΑ ΛΕΝΕ ΟΛΑ!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ!

Θαυμάστε τους:

ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΛΙΓΗ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ….

Ø                   2003: 24000 ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ – 18000 ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ =   6000 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΔΗΜ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

Ø                   Τα έτη 2004, 2005, 2006 ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ

Ø                   2007: 35000 ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ – 24000 ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ = 11000 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΔΗΜ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

Ø                   2008: 40000 ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ – 23000 ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ = 17000 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΔΗΜ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

Ø                   2009: 26000 ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ – 22000 ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ =   4000 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΔΗΜ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

ΣΥΝΟΛΟ                                                            = 38000 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΔΗΜ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

(ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΑΝ)

Ο Θ.Πασχάλης υποστήριξε ότι οι στατιστικές αναφέρουν 55000 περισσότερους Δημοσίους Υπαλλήλους και ο Μ.Καψής τους ανέβασε σε 60000!

Ισως να είναι κι έτσι!

Ας θεωρήσουμε λοιπόν ότι αυτοί οι Δημόσιοι Υπάλληλοι που προσλήφθηκαν μεταξύ 2003-2009 έπαιρναν χοντρούς μισθούς της τάξης των 3000 Ευρώ το μήνα (το 2003) κι ας θεωρήσουμε ακόμα ότι όλοι αυτοί έπαιρναν γενναίες αυξήσεις της τάξης του 10% κάθε χρόνο (δηλαδή τέτοιες αυξήσεις που δεν έχουν δοθεί ποτέ στα χρονικά).

Πόσα είναι τα επιπλέον χρήματα στους Δημόσιους Υπαλλήλους που «έβαλαν μέσα τη χώρα»;

ü       Ας κάνουμε ορισμένες απλές μαθηματικές πράξεις Τρίτης Δημοτικού…

ü       Κι ας θεωρήσουμε ότι τα χρόνια 2004, 2005, 2006 που το κανάλι δεν έδειξε τα στοιχεία, οι δημόσιοι υπάλληλοι αυξήθηκαν κατά: 6500, 7000 & 8500 αντίστοιχα για να φτάσουμε  στον… μαγικό αριθμό των 60000 για την εξαετία που είπε ο Μ.Καψής (κι όχι των 55000 που είπε ο Θ.Πασχάλης).

Εχουμε και λέμε λοιπόν:

Ø                   2003 :    6000 επιπλέον Δ.Υπ. * 3000 Ευρώ μην. μισθό * 14 μισθούς =  252,00  εκ. Ευρώ

Ø                   2004 :    6500 επιπλέον Δ.Υπ. * 3300 Ευρώ μην. μισθό * 14 μισθούς =  300,30  εκ. Ευρώ

Ø                   2005 :    7000 επιπλέον Δ.Υπ. * 3630 Ευρώ μην. μισθό * 14 μισθούς =  355,74  εκ. Ευρώ

Ø                   2006 :    8500 επιπλέον Δ.Υπ. * 3993 Ευρώ μην. μισθό * 14 μισθούς =  475,17  εκ. Ευρώ

Ø                   2007 : 11000 επιπλέον Δ.Υπ. * 4392 Ευρώ μην. μισθό * 14 μισθούς =   676,41  εκ. Ευρώ

Ø                   2008 : 17000 επιπλέον Δ.Υπ. * 4831 Ευρώ μην. μισθό * 14 μισθούς = 1149,90  εκ. Ευρώ

Ø                   2009 :   4000 επιπλέον Δ.Υπ. * 5315 Ευρώ μην. μισθό * 14 μισθούς =    297,62  εκ. Ευρώ

ΣΥΝΟΛΟ 2003-2009: 3507,15 εκ. Ευρώ ή 3,5 δισ. Ευρώ.

για 60.000 υπαλλήλους που… «φορτώθηκαν» στο Δημόσιο την εξαετία αυτή.

Πόσο αυξήθηκε το χρέος από το 2004 μέχρι το 2009;

Ας θυμηθούμε όμως τα ποσά που μας παρουσίασε το κανάλι:

Όπως φαίνεται από το παραπάνω σχήμα, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης αυξήθηκε κατά:

298,5-201,2 δισ. Ευρώ = 97,3 δισ. Ευρώ (ΔΙΟΓΚΩΣΗ ΧΡΕΟΥΣ 2004-2009)

Πόσο ήταν το ποσοστό των επιπλέον μισθών που διόγκωσαν το χρέος (και ευθύνονται κυρίως για την διόγκωσή του κατά το κανάλι);

Ας κάνουμε μιαν απλή διαίρεση:

3,5 δισ Ευρώ (ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΜΙΣΘΟΙ ΔΗΜ.ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ 2003-2009)/ 97,3 δισ. Ευρώ (ΔΙΟΓΚΩΣΗ ΧΡΕΟΥΣ 2004-2009)= 0,036 ή 3.6%

ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΙΟ «ΤΡΕΛΕΣ» ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ, ΘΕΩΡΩΝΤΑΣ ΔΗΛΑΔΗ ΟΤΙ ΟΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΜΙΣΘΟΥΣ 3000 ΕΥΡΩ ΤΟ 2003, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΝ ΚΑΤΑ 10% ΤΟ ΧΡΟΝΟ (!) ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ 5000 ΕΥΡΩ ΤΟ 2009…

ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΤΩΝ «ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΜΙΣΘΩΝ» (2003-2009) ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΔΙΟΓΚΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ (2004-2009) ΗΤΑΝ ΜΟΛΙΣ

3.6% !!! (ποσοστό που πέφτει στο 3.3% αν βγάλουμε τους μισθούς του 2003 και συγκρίνουμε τους επιπλέον μισθούς μεταξύ 2004-2009 με τη διόγκωση του χρέους μεταξύ 2004-2009)

ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ 96,4% ΠΟΙΟΙ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ;;;;

ΑΠΟ ΠΟΤΕ «Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ» ΕΙΝΑΙ ΤΟ 3% ΚΙ ΟΧΙ ΤΟ 97%;;;

Θα κατηγορούσατε ποτέ τα παιδιά σας αν ο οικογενειακός σας προϋπολογισμός έμπαινε μέσα 1000 Ευρώ το μήνα επειδή τρώνε κάθε μέρα… παγωτό;

ΜΗΠΩΣ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΚΑΝΟΝΙΚΑ;

ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΒΑΛΟΥΝ ΝΑ ΤΣΑΚΩΝΟΜΑΣΤΕ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ;

Ø     ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΑΨΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΨΟΥΝ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ;

Ø     ΠΟΣΑ ΤΣΕΠΩΣΑΝ ΟΙ ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ;

Ø     ΠΟΣΑ ΠΗΓΑΝ ΣΕ ΜΙΖΕΣ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ SIEMENS;

Ø     ΠΟΣΑ ΠΗΡΑΝ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ ΜΕ ΤΗ ΜΟΡΦΗ «ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΩΝ»;

ΜΗΝ ΤΡΩΤΕ ΚΟΥΤΟΧΟΡΤΟ

ΕΞΕΓΕΡΘΕΙΤΕ!!!

Ευχαριστώ για την υπομονή σας…

Κ.Β.

Ούτε δέκα, ούτε είκοσι αλλά 46 άτομα έχει στο γραφείο της η Άννα!

ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ…

Από τρεις συνεργάτες, οκτώ ειδικούς συμβούλους και πολλούς άλλους υπαλλήλους στη Γραμματεία, Επικοινωνία, Δημόσιες Σχέσεις, ιδιαίτερα και πολιτικά γραφεία κ.λπ. αποτελείται ο μηχανισμός της υπουργού Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου.

Ειδικότερα, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του υπουργείου Παιδείας, υπό την υπουργό ως συνεργάτες υπηρετούν οι Ιωάννης Μήτσος, Κωνσταντίνα Παπαδογιάννη και Γιάννης Χάλαρης, ενώ ως ειδικοί σύμβουλοι οι Εύη Χατζηανδρέου, Παύλος Γούσης, Ελένη Πετράκη, Ματίνα Στάππα, Ελένη Μωραΐτου, Χαρά Σωτηριάδου, Αργύρης Περουλάκης και Αλεξάνδρα Ιωαννίδου.

Διευθύντρια του Γραφείου της υπουργού ανέλαβε η Ευγενία Λοκανά με γραμματείς της τις κυρίες Γεωργία Θεοφανοπούλου και Μαρίνα Μαγκουρλίδου.

Στο ιδιαίτερο γραφείο της υπουργού εργάζονται οι Ρούλα Μπικίδου, Αθηνά Πανούτσου και Μίζη Ελένη, στη Γραμματεία οι Σοφία Κυρούση και η Κατερίνα Καρβέλα, στο Πρωτοκόλλο η Αλεξάνδρα Μπουρνιά, η Δήμητρα Γαζή και η Ουρανία Σταύρακα, στις Δημόσιες Σχέσεις η Σταυρούλα Τσούτσουρα (διευθύντρια) και η Αγγελική Καρακατσάνη.

Στο Πολιτικό Γραφείο της Άννας Διαμαντοπούλου εργάζονται οι: Αναστασία Χατζηδάκη, Βασιλική Σκαρτσούνη, Χρήστος Δρούζιας, Γιώργος Πλούσος, Μάρθα Παναγιώτου, Διονύσης Τσαγκρής, Ιωάννα Λογαρά, Γιώργος Σταθιάς και Έφη Μεγαγιάννη. Το πολυπρόσωπο Γραφείο Τύπου αποτελούν οι: Ρίτσα Γαλογαύρου, Γιάννης Μαστρογεωργίου, Δώρα Τσολάκη, Νιόβη Λακοπούλου, Γιώργος Παπούλιας, Γιάννης Νάστος, Άννα Μπεκρή, Μαργαρίτα Βεβή, Σταματίνα Μοτάκη, Πελαγία Γιαννικοπούλου, Φραντζέσκα Φακάρου, Αλεξάνδρα Σπύρου και Νίκος Διαμανταρίδης.

Μέχρι στιγμής δηλαδή χρειάζονται 46 άτομα στο γραφείο της υπουργού….

Άννα Διαμαντοπούλου: Η υπέρμαχος της αξιοκρατίας

Εκτός από τα στελέχη της αμαρτωλής διοίκησης του ΟΕΕΚ που βρήκαν καταφύγιο στην αυλή της μικρής πριγκηποπούλας του σοσιαλισμού, αρκετοί άλλοι αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί χαίρονται την εύνοια της Υπουργού Παιδείας, και μάλιστα με το αζημίωτο:

Πολλά και διάφορα συμβαίνουν κάτω απο τα “άγρυπνα μάτια” της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας

Είσαι εκπαιδευτικός και σου κόβουν το μισθό;

Έχεις “ταξιδιάρα” ψυχή αλλά οι καθημερινές ανάγκες επιβίωσης δεν στο επιτρέπουν; Υπάρχει λύση στο πρόβλημά σου… Κάνε μία καταγγελία και μπες στον κόσμο των έργων της Ε.Ε. Δες πως και που να απευθυνθείς…

Ο κ. Γ. Σταθιάς, εκπ/κός με απόσπαση στο πολιτικό γραφείο της Υπουργού Παιδείας ΔΒΜΘ, δίχως τίτλο μεταπτυχιακού επιπέδου(!), έχει αναλάβει – εκτός άλλων εξυπηρετήσεων και ρουσφετιών – το πετυχημένο (για τα δεδομένα της χώρας μας) ευρωπαϊκό έργο etwinning, το οποίο προάγει την αξιοποίηση των ΤΠΕ στην εκπαίδευση και επενδύει στην καλλιέργεια της ευρωπαϊκής ιδέας.

Το τελευταίο όμως τετράμηνο, εξαιτίας των χειρισμών του, αρχίζει να μην αποτελεί και τόσο καλή προβολή στην Ε.Ε., ειδικά ενώ οι ποσοτικοί και ποιοτικοί δείκτες του, παρέμεναν υψηλοί για μία πενταετία.

Επίσης, ο ίδιος, ενώ δεν έχει απολύτως καμία διοικητική ισχύ – όπως όλοι οι σύμβουλοι σε όλα τα Υπουργεία – λύνει και δένει, ορίζοντας ομάδες εργασίας εκπαιδευτικών, συγκαλώντας συναντήσεις και άλλα διάφορα ευτράπελα, με συμπεριφορά 100 καρδιναλίων! Ή μήπως άραγε παπάδων, μιας και αναμεμιγμένο φαίνεται να είναι και το Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδας; Τι ανταλλάγματα άραγε έχουν ταχθεί παρασκηνιακά;

Η αποσπασμένη εκπαιδευτικός κ. Ι. Κομνηνού στο εν λόγω Κέντρο, θεωρεί εαυτόν σωτήρα του έργου και ως “φίλη” με τον συνεργάτη της Υπουργού, έχει οριστεί αντ’ αυτού, ενώ προ τετραμήνου κατέθετε ανυπόστατες καταγγελίες για το εν λόγω έργο στο Υπουργείο, εμπλέκοντας και άλλους 2 συναδέλφους της (στο παιχνίδι των καταγγελιών) για να εδραιώσει τη θέση της.

Στο συγκεκριμένο έργο οι καταγγέλοντες συμμετείχαν ως πρεσβευτές του από το 2005, οι οποίοι όχι μόνο δεν εξέφρασαν καμία διαμαρτυρία όλα αυτά τα χρόνια, αλλά κέρδιζαν συμμετοχή σε συνέδρια στο εξωτερικό και γενικότερα σε εμπειρίες και τεχνογνωσία. Έτσι η εκ των υστέρων καταγγελία τους, αποδεικνύει τις όχι τόσο αγνές τους προθέσεις.

Πρόκειται για ένα πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο κάτω από τη μύτη ή και την ανέχεια ίσως της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας, με τελικό στόχο τις επιπρόσθετες αμοιβές που προκύπτουν από την ανάληψη καθηκόντων στο έργο και τη στελέχωση ομάδας εκπαιδευτικών μέσα από αδιαφανείς και αναξιοκρατικές διαδικασίες!

Είναι λυπηρό που το 2010, ακόμη και σε θέματα νέων τεχνολογιών, τα νήματα υποκινούνται από παρωχημένους τσιφλικάδες με θεώρηση των πραγμάτων της Ελλάδας του 1980.

Κάποιοι εργάζονται “σκληρά” στο γραφείο τύπου της Υπουργού Παιδείας

Σε πρόσφατη συνέντευξή της η υπουργός Παιδείας κ.Άννα Διαμαντοπούλου μίλησε για την εξάλειψη φαινομένων αποσπάσεων εκπαιδευτικών από τις τάξεις τους που έχουν “μπάρμπα στην Κορώνη”.

Διαβάζοντας τα ονόματα των συνεργατών της (13 τον αριθμό!!!) με τα οποία στελέχωσε το γραφείο τύπου, διάβασα και το όνομα του κ. Νίκου Διαμανταρίδη!

Για όσους τυχόν δε γνωρίζουν , ο κ. Διαμανταρίδης είναι αποσπασμένος στο Υπουργείο Παιδείας τα τελευταία περίπου 10 χρόνια.

Παράλληλα, όλα αυτά τα χρόνια απασχολείται σε γνωστό ιδιωτικό κανάλι (MEGA) εκφωνώντας το δελτίο καιρού.

Σαν μάχιμη εκπαιδευτικός με 18 χρόνια προϋπηρεσίας και χωρίς να επιθυμώ να αποσπαστώ σε κανένα υπουργείο, ερωτώ:

Πόσα χρόνια υπηρέτησε ο κ.Διαμανταρίδης στην τάξη του;

Πόσα χρόνια θα παραμείνει αποσπασμένος στο Υπουργείο Παιδείας;

Πώς αποδεικνύεται από την παραπάνω περίπτωση η δέσμευση της υπουργού για διαφάνεια, αντικειμενικότητα και κατάργηση των πελατειακών σχέσεων και εξυπηρετήσεων;

Για πόσα χρόνια θα μας θεωρούν οι εκάστοτε υπουργοί κορόιδα;


Ο συνεργάτης στο γραφείο τύπου της Υπουργού Παιδείας, κ.Νίκος Διαμανταρίδης, εν ώρα… σκληρής εργασίας φωτογραφίζεται σε χώρο του Υπουργείου ως μοντέλο… και μάλιστα αμείβεται υπερωριακά γι’ αυτό!

ΕΡΩΤΑΣ ΑΝΤΑΡΤΗΣ  ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

(Ποίηση-Μια αποτύπωση: Η τέχνη του έρωτα στην καθημερινότητα)

Μια ανοιξιάτικη μέρα στα Εξάρχεια

«ΕΛΑ ΕΡΩΤΑ ΑΝΤΑΡΤΗ» …πάρε

μας και τρέξε μαζί μας  στους δρόμους της πόλης.

Πήδα από ταράτσα σε ταράτσα και ζυγιάσου από  κοντά, από παράθυρο σε παράθυρο. Τρέξε από φιλί σε φιλί ,αγγίξου, πέτα ,εκτοξεύσου από πάθος και ηδονή.

Κυλίσου στο αχ σου.

Εκτοξεύσου εκεί που τίποτα στραγγαλιστικό παρά μόνο το βαθύ ερωτεύσιμο υπάρχει.

Χτύπησε στο βαθύ μέσα.

Στην καρδιά της κατεχόμενης πόλης.

Εκεί που η αστυνομοκρατία δεν μπορεί να αγγίξει.

Πρόσεχε.

Αυτοί στοχεύουν στο μυαλό.

Εγώ σου μιλώ για την καρδιά.

Ο έρωτας είναι μια μεγάλη περιπέτεια.

Η έρχεται η δεν έρχεται,

Η τον έχουμε η δεν τον έχουμε.

Η τον νιώθουμε η μας προσπερνά

Η τον χάνουμε σαν την άμμο ανάμεσα στα δάκτυλα.

Ο έρωτας είναι μια μεγάλη περιπέτεια.

Πάς, η δε πάς.

Σαν την επανάσταση.. .»                            (Άγνωστος)

–Καλή αντάμωση στα εσωτερικά γουναράδικα του καθενός/μιας μας.-

Υ.Γ  (1) Φωτογραφική «ανάλυση» μίνι  «οδοιπορικό»  αναζήτησης της ποίησης του  έρωτα και του πάθους στους ελεύθερους τοίχους  της κατεχόμενης περιοχής των Εξαρχείων.

Το εγχείρημα αποδείχτηκε ιδιαίτερα δύσκολο. Σαν να λείπει η ποίηση σαν να λείπει ο έρωτας. Σαν να υπάρχουν μόνο πινελιές του σκόρπιες… στο χάος….

Σαν να φοβούνται αυτοί/ές που περνούν  έστω και σε απόσταση από «κοντά» του να  ανατρέψουν τα ήσυχα νερά της καθημερινότητας να μην φοβηθούν και να μπουν καλά μέσα του.

Οι τοίχοι της πόλης πάρα πολλοί.  Το ταξίδι στους δρόμους του ρομαντικού μικρότερο.

Τα στοιχεία εκείνα τα πιο «τρυφερά» της καθημερινότητας,   στην πλειονότητα τους τα πιο εσωτερικά ίσως της κάθε ψυχούλας, τα μηνύματα του ερωτεύσιμου,   ακόμη  λιγότερα.

Έρωτας αντάρτης  στους τοίχους… σαν χρυσόσκονη… στο γκρι του  τσιμεντένιου γίγαντα. Μαζί με το συγκεκριμένο φωτογραφικό υλικό υπάρχουν και υπέροχες ζωγραφιές (γκράφιτι) σπονδή στην ομορφιά.

Υ.Γ (2) Στιχομυθία σε πεζόδρομο κάτω από την Καλλιδρομίου ανάμεσα σε ιδιοκτήτη κτιρίου και σε κρατούντες μαρκαδόρους.  Τα αποσιωπητικά δηλώνουν τη σχετική αμηχανία.. Τελικά η ποίηση όλα τα ξεπερνά. Εξάρχεια 2010

« …-Χωράει εδώ?

-Ναι μια χαρά είναι.

…

–Τι θα γράψετε παιδιά στον τοίχο?

….

-Παρακαλώ?

…

–Ρωτώ τη θα γράψετε στον τοίχο γιατί είναι δικός μου.

…

-Θα γράψουμε ένα ποίημα.

…

–Τι ποίημα?  Να ξέρω τι είναι και αν θα μ αρέσει.

….

-Είναι ένα ποίημα του τσε για τον έρωτα.

–Του τσέ?

-Ναι. Είναι ένα γράμμα στην τότε αγαπημένη του.

–

… Να το γράψετε τότε αλλά  μη το γράψετε εδώ, δε θα φαίνεται καλά. Εδώ στο μεγάλο κομμάτι να το γράψετε για να φαίνεται. Να το βλέπω και να χαίρομαι.

…

-Ευχαριστούμε.

…

–Εγώ ευχαριστώ,  για την ποίηση…»

«Για τα παράξενα μάτια

που το παράδοξο φως τους

μου επισημαίνουν τον κίνδυνο

να αποκοιμηθώ μέσα τους»

Che στην Tσιτσίνα Φερέϊρα

20/10/51

κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ