Ας πούμε ότι συλλαμβάνονται αυτοί που έριξαν τις μολότοφ στην Marfin και κλείνονται στη φυλακή. Το κράτος δηλαδή μην μπορώντας να τιμωρήσει τον εαυτό του για τις μέγιστες ευθύνες που φέρει, τιμωρεί κάποιους από τους διαδηλωτές που ρισκάροντας έτσι κι αλλιώς την ελευθερία τους, επέλεξαν να επιτεθούν σε μια τράπεζα όπως έχει γίνει τόσες και τόσες φορές και έχει προσφέρει χαμόγελα σε τόσο και τόσο κόσμο. Αυτό που δεν υπολόγισαν τόσο καλά και το πιθανότερο είναι πως ήδη πληρώνουν γι’ αυτό(τύψεις, φόβος, διαπόμπευση), είναι το ότι ο κόσμος που ζουν δεν έχει θρέψει μόνο ένα μπάτσο απέναντι τους, αλλά και ένα μπάτσο μέσα τους, μέσα στον καθένα μας και αυτό το μπάτσο πρέπει να σκοτώσουμε πριν μας σκοτώσει αυτός ή πριν μας στρέψει ενάντια στην τάξη μας. Δεν υπολόγισαν ακόμη, την καθημερινή δολοφονία που διαπράττουν αυτοί τους οποίους ήθελαν να πλήξουν με την ενέργεια τους και έτσι κατάντησαν συνεργοί τους. Τα αφεντικά δεν νοιάζονται για την ανθρώπινη ζωή πέρα από το σημείο που τους είναι κερδοφόρα. Αν η ασφάλεια των εργαζομένων τους είναι επιζήμια, τότε «ποιός τη χέζει την ανθρώπινη ζωή;». Γι’ αυτό και..
-η έλλειψη μέτρων προστασίας όπως και σε κάθε εργατικό ¨ατύχημα¨,
-η απαγόρευση άδειας παρά την επιμονή των εργαζομένων,
-οι κλειδωμένες πόρτες κλπ
Για το δικαίωμα στην απεργία ούτε λόγος. Γι’ αυτό και οι εργαζόμενοι που χάθηκαν ήταν εκβιαζόμενοι και όχι απεργοσπάστες και το ότι δέχτηκαν αυτό τον εκβιασμό δυστυχώς το πλήρωσαν με τον χειρότερο τρόπο. Το να είσαι απεργοσπάστης, σημαίνει πως υπάρχει ένα απεργιακό κίνημα το οποίο αποδυναμώνεις. Εδώ όμως μιλάμε για την παντοδυναμία του αφεντικού. Αυτή την παντοδυναμία που κάνει τα μμε να αποσιωπούν τις δολοφονικές ευθύνες του ¨κυρίου¨ βγενόπουλου(περιτριγυρισμένος από ματ και μπράβους και αντιμέτωπος με την λαϊκή οργή δεν φαινόταν τόσο παντοδύναμος..). Την κρατική παντοδυναμία που είναι κατ’ εξοχήν υπεύθυνη για τον πόλεμο της 5ης Μάη και γιατί αυτή ευθύνεται για την δίκαιη κοινωνική αναταραχή που κατεβάζει στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες ανεξέλεγκτους εξεγερμένους και γιατί επιλέγει να επιτεθεί σε ένα τέτοιο πλήθος δημιουργώντας αμέτρητες προϋποθέσεις για εκατοντάδες θανάτους. Πόσοι μπορούν να χάσουν τη ζωή τους ποδοπατημένοι μεταξύ τους όταν κυνηγιούνται απ’ τα ματ; Πόσοι απ’ τα χημικά που πετάνε και πόσοι απ’ το ξύλο που ρίχνουν; Ποιος είναι ο ρόλος των αναρχικών όντας ένα έμπειρο σε τέτοιες συνθήκες κομμάτι των διαδηλωτών, όταν αποκόπτει τις επιθέσεις της αστυνομίας, διαχειρίζεται τον πανικό του πλήθους κλπ;
Στις αλλεπάλληλες προσπάθειες απομάκρυνσης της αστυνομίας από την διαδήλωση και κατάληψης του κοινοβουλίου, οι μολότοφ και οι κουκούλες επιβραβεύονταν από το σύνολο του κόσμου και ο καθένας βοηθούσε με τα δικά του όπλα. Πέτρες μπουκάλια, ξύλα, χέρια, πόδια, φωνές που δονούσαν την ατμόσφαιρα ασταμάτητα «ΝΑ ΚΑΕΙ ΝΑ ΚΑΕΙ ΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ Η ΒΟΥΛΗ». Αρκούσε η αλόγιστη χρήση ενός όπλου των διαδηλωτών σε συνδυασμό με την κατά συρροή εγκληματική αμέλεια των αφεντικών και η ΕΣΗΕΑ σπάει την απεργία της, έτσι ώστε τα μμε, το θέαμα και η οικειοποίηση των εικόνων από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα για την πραγματικότητα που περιγράφω παραπάνω, να δώσουν σωτήριο χέρι βοηθείας στην εξουσία. Από εκεί που ήταν με την πλάτη στον τοίχο, σκυλεύει τους νεκρούς και αντεπιτίθεται με το χειρότερο τρόπο. Προς οποιονδήποτε σκεφτόταν να αντισταθεί γενικά, αλλά και προς τον αναρχικό χώρο που είναι αιώνια ορκισμένος εχθρός της ειδικότερα.
Όποιος έχει λίγο νιονιό, γνωρίζει πως οι αναρχικοί έχουν ξεκάθαρους στόχους και εχθρούς και οι εργαζόμενοι που έχασαν τη ζωή τους σε καμία περίπτωση δεν άνηκαν σε αυτούς. Παρεμπιπτόντως, οι ¨πατριώτες¨ που μαζί με το κράτος σκυλεύουν τους νεκρούς για ίδιον όφελος, θα ζύγιαζαν τις ζωές ανάλογα με την εθνικότητα, το φύλλο, τις σεξουαλικές προτιμήσεις κλπ.. Σε μια διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων συμμετέχουν ευρύτερα κομμάτια εξεγερμένων που μπορεί να έχουν από μικρή έως καμία σχέση με τον αναρχικό χώρο. Αυτό που έχουν να υπερασπιστούν οι αναρχικοί δεν είναι η κηδεμονία των εξεγερμένων, αλλά η ουσία της δράσης των αναρχικών και κάποια μέσα που έχουν οικειοποιηθεί και οι ίδιοι λόγο της αποτελεσματικότητας τους κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες στα χέρια των αγωνιζόμενων και αυτά είναι μεταξύ άλλων η διαδήλωση, η σύγκρουση, η φωτιά και η κουκούλα.
Ok.. αν βγει όλος ο λαός στο δρόμο δεν χρειάζονται ούτε κουκούλες, ούτε μολότοφ. Λογικά θα χρειάζεται άλλου είδους βαρύς οπλισμός(σαν αυτόν που διατηρούσαν οι σύντροφοι του Επαναστατικού Αγώνα) για να μην προλάβουν τα σκυλιά των αφεντικών(που ίσως μείνουν πιστά ως το τέλος) να στερήσουν τη ζωή ούτε σε έναν αγωνιζόμενο πριν αφοπλιστούν. Επειδή όμως δεν είμαστε βουλευτές κανενός ¨επαναστατικού¨ κόμματος που στην πραγματικότητα απεύχεται μια τέτοια εξέλιξη, βολεμένο στα προνόμια που απολαμβάνει σήμερα, ούτε βέβαια ψαρώνουμε με την υποσχόμενη καπιταλιστική ευημερία εις βάρος του 3ου κόσμου, έχουμε χρέος να αγωνιζόμαστε για την Επανάσταση πρώτα και πάντα και αυτό θα το κάνουμε όσοι κι αν είμαστε, με τον πιο έξυπνο τρόπο που μπορούμε κάθε φορά.
ΧΑΣΟΥΜΕ – ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ
ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΥ ΠΟΤΕ
ΧΩΡΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΑ ΟΤΑΝ ΤΑ ΛΕΩ
ΜΕ ΚΟΥΚΟΥΛΑ ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΡΑΤΤΩ
Πόσοι από αυτούς που διαμαρτύρονται για την κουκούλα αντιστάθηκαν στην επιβολή των καμερών. Σε πόσους συλληφθέντες που αναγνωρίστηκαν λόγω έλλειψης κουκούλας και σύρθηκαν στα δικαστήρια φορτωμένοι υπαρκτές ή ανύπαρκτες κατηγορίες στάθηκαν στο πλευρό; Πόσο υποκριτές και επικίνδυνοι είναι όταν μιλώντας σε ρουφιανοκάναλα, συνδέουν έναν αγωνιζόμενο ο οποίος δυσκολεύει το κατασταλτικό έργο του κράτους κρύβοντας τα χαρακτηριστικά του, με τους δοσίλογους της κατοχής; Οι δοσίλογοι γίνανε κράτος και έχουν στρατό να τους προφυλάσσει από την λαϊκή οργή. Οι αγωνιζόμενοι είναι απροστάτευτοι απέναντι τους και γι’ αυτό πλέον η κουκούλα είναι χρήσιμη σε αυτούς. Όταν οι κομμουνιστές υπέγραφαν δηλώσεις μετάνοιας για να βγουν από τη φυλακή και να συνεχίσουν τον αγώνα, δεν ήταν σαν να φοράνε μια κουκούλα για να ξεγελάσουν τον εχθρό; Φυσικά υπήρχαν και αυτοί που υπέγραφαν προδοτικά, όπως κάποιοι σήμερα φοράνε κουκούλα για καθαρά ποινικούς και ιδιοτελείς λόγους. Οι αντάρτες δεν είχαν ψευδώνυμα; Οι διωκόμενοι ανέκαθεν δεν μεταμφιέζονταν; Ανέκαθεν δεν λασπολογούνταν από εχθρούς και ¨φίλους¨; Έτσι και μείς, καθότι είμαστε οι σύγχρονοι «ληστοσυμμορίται», «αναρχοκομουνισταί», καθότι είμαστε από κείνους που τη ¨Βάρκιζα¨ δεν αναγνώρισαν ποτέ, καθότι για μας, κανένας ¨Δεκέμβρης¨ δεν τέλειωσε ποτέ…
ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩ ΑΠ’ ΤΟ ΧΟΡΟ ΠΟΛΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΞΕΡΕΙ
Πάντα οι κακές εκβάσεις ενός αγώνα χρεώνονται σε όσους τον διεξάγουν. Όποιος είναι στο δρόμο εκτίθεται και ρισκάρει και όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως στα παραμύθια, οι θεατές σπεύδουν να διαμαρτυρηθούν(εκ του ασφαλούς φυσικά). Κι όμως, η θέση του θεατή είναι βαμμένη με αίμα. Γίνανε όλοι ειδικοί από τον καναπέ και απευθυνόμενοι σε αυτόν από το γυαλί δεν καταλαβαίνουν πως το πνιγμένο δίκιο θα ξεσπάσει ακόμα πιο βίαια και ισοπεδωτικά. Μάλλον αυτό θέλουν για να το χρησιμοποιήσουν όπως και τώρα. Δεν πρέπει να τους κάνουμε αυτό το δώρο. Πρέπει να πασχίσουμε να συνειδητοποιήσουν οι εξεγερμένοι την σωστή χρήση των όπλων μας. Πρέπει να’ ναι ευδιάκριτο πως κάνουμε ότι μπορούμε σ’ αυτή την κατεύθυνση. Δεν πρέπει η πάλη μας με την ασχήμια να καταντήσει χορός μαζί της και στο βαθμό που αυτό συμβαίνει φέρουμε τις ευθύνες μας. Γι’ αυτό είμαστε μουδιασμένοι. Γιατί σε αντίθεση με τους εχθρούς μας, υπολογίζουμε την ανθρώπινη ζωή και όταν αυτή χάνετε άδικα σπεύδουμε να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας πριν επιτεθούμε σε όλους όσους φταίνε πολύ πριν από μας. Σε όσους παίρνουν προβάδισμα, γιατί σαν πρώτη σκέψη έχουν το πως θα εκμεταλλευτούν ένα θάνατο, δημιουργώντας τις συνθήκες και για άλλους. Στο κράτος στα αφεντικά, στα μμε, στην κοινωνία γενικότερα, που συναινεί σιωπώντας και όταν η βία που δημιουργεί σκάει στα μούτρα της νίπτει τας χείρας της και ψάχνει τον αποδιοπομπαίο τράγο για τα εγκλήματα της. Ο τυφλός κυνισμός είναι προϊόν της καπιταλιστικής κοινωνίας. Είναι η ισοπέδωση κάθε έννοιας αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και ανθρωπιάς. Είναι η νίκη της λογικής ¨όλοι εναντίον όλων¨ που οδηγεί στην νίκη των ¨ισχυρών¨. Είναι ένα απ’ τα όπλα του εχθρού που οπλίζεται και τοποθετείται στα χέρια μας, για να στραφεί ενάντια στην ίδια μας την τάξη. Δεν πρέπει να τον αφήσουμε σε χλωρό κλαρί..
«..πρέπει να μας ορίζει αυτό που λέμε εξωστρέφεια και ανάμεσα στους κόλπους μας να ψάχνουμε συνέχεια, να μην απορροφάμε ιδέες του συστήματος, πάντα να χτυπάμε την ρίζα του προβλήματος…»
Η κοινωνική ανισότητα, η φτώχεια και η εξαθλίωση οδηγούν καθημερινά στην απώλεια ανθρώπινων ζωών. Αν οι θεατές δεν παραιτηθούν από την δολοφονική τους θέση και αν δεν ενδυναμωθεί ένα κίνημα ουσιαστικής επίθεσης απέναντι στην νέα οικονομική και κοινωνική κατρακύλα, αν δεν σταματήσει επιτέλους η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο να θεωρείται φυσιολογική, αν δεν απαλλοτριώσουμε τις ζωές μας απ’ τα χέρια των αφεντικών μας και αν συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως όλα αυτά είναι μάταια, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Αν κινηθούμε επιθετικά προς όλες τις αιτίες που οδήγησαν στους «πρώτους νεκρούς του ΔΝΤ» θα προλάβουμε τους επόμενους, αλλιώς στρώνουμε το έδαφος για τα χειρότερα που θα’ ρθουν. Αφού τα αφεντικά θέλουν πόλεμο ας φροντίσουμε να τον χάσουν. Σίγουρα δεν ξεκινήσαμε καλά.. Ας επανορθώσουμε, τώρα που..
«..τα αντίπαλα στρατόπεδα χωρίζονται ξανά
ή με την εξέγερση ή με την κανονικότητα
ή με τις κουκούλες φίλοι μου ή με τις γραβάτες.
¡HASTA LA MUERTE! Mis amigos..
ή πιο απλά..
ραντεβού στα γουναράδικα».
Η ΑΠΑΘΕΙΑ ΣΤΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
γιάννης
(μεθυσμένα ξωτικά)
Μπραχάμι
12/5/10