Το μεγαλύτερο «επίτευγμα» του επελαύνοντος καπιταλισμού τις τελευταίες τρεις δεκαετίες είναι η εκμηδένιση των συλλογικών οραμάτων. Μέσα στην ολοκληρωτική δικτατορία της οικονομίας, της κατανάλωσης, του θεάματος, οι πάντες πορεύονται μόνοι τους, τυφλωμένοι, χωρίς πυξίδα. Οι πάντες πλην των αφεντικών.
Η συνθήκη αυτής της αποξένωσης γεννά τους όρους μιας αντίδρασης όπου όσο η οργή και το μίσος μπορούν να πλεονάζουν, άλλο τόσο η αντίληψη και το κριτήριο μπορούν να είναι ελλιπή. Στη Μarfin της οδού Σταδίου ασκήθηκε με ανεπίτρεπτη ελαφρότητα μια πρακτική (εμπρησμός μιας τράπεζας) που κατ'αρχήν απαιτεί υπευθυνότητα.
Η ίδια συνθήκη της αποξένωσης γέννησε – για κάποιους άλλους ανθρώπους – τους όρους του φόβου. Δέσμιοι ενός εργοδοτικού εκβιασμού (από ό,τι οι ίδιοι οι συνάδελφοι τους καταθέτουν), εν τέλει εγκληματικά κλειδωμένοι μέσα στον εργασιακό τάφο της οδού Σταδίου.
Εκεί που καταστροφικά συναντήθηκαν το μίσος και ο φόβος, χάθηκαν τρεις εργαζόμενοι. Και πάνω στα πτώματα τους, έστησαν χορό οι Βγενόπουλοι. τα media, η εξουσία, οι ένστολοι μισθοφόροι τους.
Αυτές τις κρίσιμες ώρες της περισυλλογής, νιώθω ότι ως επαναστάτες (ας μου επιτραπεί ο πληθυντικός, γιατί γνωρίζω πως οι απόψεις μου εκφράζουν κι άλλους συντρόφους) δίνουμε λόγο κατ' αρχήν σ' αυτούς που θρηνούν τους τρεις ανθρώπους τους. Δίνουμε λόγο επίσης στο Κίνημα και την Ιστορία του. Αφεντικά, εξουσιαστές, μιντιακά κοράκια, μπάτσοι, παραμένουν παντοτινοί εχθροί μας.
Εκεί που συναντήθηκαν η αλητεία και η σπέκουλα
Προς τι αυτό το κείμενο μου στην παρούσα στιγμή; Πού «κολλάω»; Για τους εγκέφαλους της ΓΑΔΑ φαίνεται ότι απλώς κολλάω παντού. Εδώ και μια δεκαετία σχεδόν, ο… περίφημος «Χρονομέτρης» των «ληστών με τα μαύρα», ο «Ταξιδιώτης» του Επαναστατικού Αγώνα, ο «Ταμίας» του «επαναστατικού ταμείου», φωτογραφικά ταυτίζονται στο πρόσωπο μου και γέμισαν δεκάδες σελίδες αστυνομικού ρεπορτάζ.Ώς εδώ καλά. Ας προσθέσουν λίγο αλατοπίπερο στο γεύμα του αναγνωστικού κοινού. Εξάλλου καμία από τις παραπάνω (φαντασιακές) δραστηριότητες μου δεν νιώθω ότι προσθέτει στοιχεία απαξίας στον δικό μου κώδικα αξιών.
Ο θάνατος όμως τριών εργαζόμενων ως αποτέλεσμα ελαφρότητας και – μάλλον – ανοησίας είναι κάτι που απλώς η συνείδηση μου δεν μπορεί να αποδεχτεί. Και πάνω σε αυτά τα «νέα κόλπα» φαίνονται να πειραματίζονται οι εγγλεζο-σπουδασμένοι εγκέφαλοι της ΓΑΔΑ. Αυτό που δεν κατάφεραν τόσα χρόνια, το επιχειρούν τώρα με μια προσέγγιση που πέρα από την ποινική εξόντωση θα περιλαμβάνει και την ηθική απαξίωση.
Την Πέμπτη 6 Μάη στις 11.00 μ.μ., στο μετρό του Αγίου Δημητρίου, αστυνομικοί σε μια στημένη επιχείρηση με προσήγαγαν στη ΓΑΔΑ. Σε περίπτωση που επρόκειτο για μια απλή προσαγωγή θα με είχαν πάει στο διπλανό Α.Τ. Ηλιουπόλεως. Στη ΓΑΔΑ δεν με ρώτησαν τίποτα, δεν μου είπαν τίποτα. Μια ώρα αργότερα – έτσι απλά – με άφησαν να φύγω. Μια στημένη φάμπρικα για σχεδιαζόμενες «αναγνωρίσεις».
Τι ήταν αυτό που νομοτελειακά θα ακολουθούσε; Οι συνήθεις «διαρροές» στον Τύπο. Η «Καθημερινή» της 11ης Μάη διαφωτίζει το κοινό ότι στον εμπρησμό της Marfin ενέχονται«.. .θαμώνες γνωστού στεκιού – καφενείου των Εξαρχείων που στο παρελθόν έχει εμπλακεί σε υποθέσεις τρόμοκρατίας». Τυγχάνει να συχνάζω και να εργάζομαι, μαζί με φίλους και συντρόφους, στο «γνωστό στέκι-καφενείο».
Έχω να πω ότι στα διασκεδαστικά σενάρια τους εδώ και χρόνια έχω επιδείξει μια απαξιωτική και στωική ανοχή. Η «κόκκινη γραμμή» αυτής της ανοχής «τεντώνει» πέραν του δέοντος όταν επιχειρείται να μου αποδοθεί μια πράξη σαν της Marfin. Στα 41 μου χρόνια έμαθα να ξεχωρίζω καλά ποιοι είναι οι εχθροί μου .Έμαθα να τους σημαδεύω.
Συμμετείχα στη μεγάλη διαδήλωση της 5ης Μάη μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες λαού της Αθήνας. Μαζί με χιλιάδες άλλους διαδηλωτές έμπρακτα αντιστάθηκα στους πραιτωριανούς που για μια ακόμα φορά έπνιξαν την πόλη στα χημικά. Και την επόμενη φορά, θα είμαι πάλι εκεί.
Για τους αγώνες που έρχονται…
Συνεχίζουμε.
ΚΩΣΤΑΣ («Ταξιδιώτης – Χρονομέτρης -Ταμίας, αλλά όχι βλάκας») ΚΑΛΑΡΕΜΑΣ
