Ζούμε σε ένα υπέροχο κόσμο. Μετά απο εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης, οι άνθρωποι ζουν σε τεράστιες κοινωνίες σε όλα τα μέρη του πλανήτη. Αυτές οι κοινωνίες όμως είναι άνισες όσον αφορά το πλούτο και την εξουσία. Ενώ μερικά άτομα έχουν περισσότερα απο όσα θα μπορούσαν ποτέ να χρησιμοποιήσουν, και δεν χρειάζονται, πολλοί απο εμάς υποφέρουμε απλά για να έχουμε ένα πιάτο φαγητό. Η κοινωνία μας είναι χωρισμένη σε δυο τάξεις, την άρχουσα τάξη που είναι ένα απειροελάχιστο ποσοστό των περισσότερων απο 6 δισεκατομμυρίων ανθρώπων της Γης, και την εργατική τάξη στην οποία ανήκουμε η συντριπτική πλειοψηφία απο εμάς. Το σύστημα που μας χωρίζει ονομάζεται καπιταλισμός.
Μερικοί πιστεύουν οτι η εργατική τάξη είναι μόνο οι άντρες εργάτες στα εργοστάσια, μα δεν εννοούμε αυτό. Η εργατική τάξη δεν είναι απλά αυτοί που δουλεύουν στα εργοστάσια αλλά περιλαμβάνει όλους εμάς που αναγκαζόμαστε να πουλάμε την εργατική μας δύναμη για να επιβιώσουμε. Η εργατική τάξη περιλαμβάνει τα άτομα που εργάζονται, είτε είναι σε εργοστάσιο είτε σε γραφείο, καφετέρια ή κατάστημα. Περιλαμβάνει επίσης και τα άτομα που είναι άνεργα και δεν μπορούν να βρουν δουλειά, αλλά και τα άτομα που αρνούνται να εργαστούν και επιζούν με τα λιγοστά επιδόματα που δίνει το κράτος. Τα άτομα που δεν εργάζονται για την άρχουσα τάξη επιτρέπουν στη τελευταία να κρατάει τους μισθούς χαμηλούς. Η εργατική τάξη επίσης περιλαμβάνει γονείς που κάθονται σπίτι με τα παιδιά τους, μεγαλώνοντας την επόμενη γενιά. Γενικά, αν δεν είσαι ιδιοκτήτης επιχείρησης, αν δεν είσαι στη κυβέρνηση, αν δεν είναι ανεξάρτητος οικονομικά (πχ από κληρονομιά) τότε κατά πάσα πιθανότητα είσαι μέλος της εργατικής τάξης.
Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί η εργατική τάξη είναι τόσο σημαντική στον αγώνα για τη κατάργηση του καπιταλισμού και το χτίσιμο μιας καλύτερης και πιο δίκαιας κοινωνίας. Με τους μεγάλους μας αριθμούς, εμείς τα μέλη της εργατικής τάξης, εάν κατανοήσουμε τη μεγάλη δύναμη που έχουμε ως σύνολο, μπορούμε να απειλήσουμε την ύπαρξη των τάξεων. Αλλά ο μεγάλος μας αριθμός δεν είναι αρκετός για να καταστρέψει αυτό το σαπισμένο σύστημα. Ως εργαζόμενοι δημιουργούμε πλούτο για τα αφεντικά κάθε μέρα στις δουλειές μας. Λίγο απο αυτό το πλούτο μας τον επιστρέφουν με τη μορφή μισθού, αλλά το περισσότερο μας το κλέβουν. Ο κλεμμένος μας πλούτος συχνά ονομάζεται υπεραξία.
Είναι η υπεραξία που μας κλέβουν τα αφεντικά που δημιουργεί το πλούτο τους. Αλλά επειδή τα προϊόντα και οι υπηρεσίες που δημιουργούν αυτή την υπεραξία έρχονται από τα χέρια και τα μυαλά των εργατών, αν όλοι μαζί κάνουμε απεργία τότε μπορούμε να κάνουμε τα αφεντικά να πραγματοποιήσουν τις απαιτήσεις μας. Βραχυπρόθεσμα οι απεργίες μας βοηθούν να βελτιώσουμε τις αποδοχές μας και τις συνθήκες εργασίας, και να αυξάνουμε τη συλλογική μας αυτοπεποίθηση και το συναίσθημα αλληλεγγύης. Αλλά μακροπρόθεσμα μια γενική απεργία σε όλους τους χώρους εργασίας θα ήταν το πρώτο βήμα μιας επανάστασης που θα διόρθωνε τις παλιές αδικίες και θα άνοιγε νέους ορίζοντες οργάνωσης για τη δημιουργία μιας κοινωνίας όπου κανείς δεν θα υπέφερε από τη πείνα, τη δίψα, την έλλειψη στέγης, μια κοινωνία όπου θα μπορούσαμε να προσφέρουμε με όλο μας το δυναμικό και να καλύπτουμε όλες μας τις ανάγκες. Ο αγώνας για αυτό, ο αγώνας των εργατών ενάντια στα αφεντικά, συχνά ονομάζεται ταξική πάλη.
Σε αυτή τη μελλοντική κοινωνία η παραγωγή των αγαθών θα γίνεται σύμφωνα με τις ανάγκες μας και όχι το κυνήγι του κέρδους. Μην έχοντας το πρόβλημα της αδυναμίας πρόσβασης στη πανεπιστημιακή εκπαίδευση, ή την ανάγκη να αναζητάμε έσοδα για μας και τις οικογένειές μας, θα είχαμε τη δυνατότητα να εργαστούμε σε τομείς που μας ενδιαφέρουν και μας γεμίζουν. Τις ανεπιθύμητες εργασίες θα τις μοιραζόμασταν όλες κι ολοι εξίσου. Με ενα σύστημα δημοκρατικών μαζικών συνελεύσεων στις κοινότητές μας και τους χώρους εργασίας μας θα είχαμε όλες κι όλοι ίση συμμετοχή στη διαμόρφωση των αποφάσεων που επηρεάζουν τη ζωή μας. Όλοι όσοι συμμετείχαν εποικοδομητικά σε αυτή τη κοινωνία με όλη τους την ικανότητα θα είχαν το πλήρες δικαίωμα να έχουν όλες τους τις ανάγκες και τις επιθυμίες καλυμμένες. Το χρήμα δεν θα υπήρχε, θα το αντικαθιστούσε μια οικονομία δώρων όπου όλα τα προϊόντα και οι υπηρεσίες θα δινόντουσαν δωρεάν χωρίς την ανάγκη για ανταλλαγή ή οποιαδήποτε άλλη μορφή εμπορίου. Η αλληλοβοήθεια θα αντικαθιστούσε τον ανταγωνισμό. Αυτή η μελλοντική κοινωνία, βασισμένη πάνω στη φράση “απο το κάθε άνθρωπο σύμφωνα με τις ικανότητές του, στο κάθε άνθρωπο σύμφωνα με τις ανάγκες του” είναι γνωστή ως κομμουνισμός.
Σε ένα κομμουνιστικό κόσμο δεν θα υπήρχε λόγος να διατηρούμε τους τεχνητούς διαχωρισμούς που χωρίζουν την εργατική τάξη σήμερα. Χωρίς σύνορα, και άρα χωρίς κράτη, ο κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να ζει σε όποιο μέρος ήθελε. Καθώς η κοινωνία θα λειτουργούσε με τις συνελεύσεις των κοινοτήτων και των χώρων εργασίας, δεν θα υπήρχε λόγος να έχουμε κυβερνήσεις ή πολιτικούς. Η ιδέα πως η εργατική τάξη μπορεί να αποφασίσει για τις ζωές μας, χωρίς κράτος, κυβερνήσεις ή σύνορα, ονομάζεται και αναρχισμός.
Αλλά πως αλλάζουμε τη κοινωνία από το σημερινό καπιταλισμό στο μελλοντικό αναρχικό κομμουνισμό? Εδώ μπορούμε να μάθουμε πολλά από τις προηγούμενες προσπάθειες όπως την Ισπανική Επανάσταση στα μέσα της δεκαετίας του 1930, τη Ρωσική Επανάσταση, καθώς και τις εμπειρίες των αναρχικών στην Ουκρανία τα τέλη της δεκαετίας του 1910, καθώς και την εξέγερση εναντίων των Σοβιετικών στην Ουγγαρία το 1956. Ενώ είναι σημαντικό να μαθαίνουμε από τις νίκες και τις αποτυχίες των αναρχικών και του ευρύτερου εργατικού κινήματος, πρέπει επίσης να είμαστε προσεχτικοί να μην αντιγράφουμε άκριτα στρατηγικές και τακτικές χωρίς να σκεφτόμαστε τις διαφορετικές συνθήκες μεταξύ της σημερινής και της ιστορικής κατάστασης. Σε περιόδους έντονης ταξικής πάλης νέες μορφές οργάνωσης μπορεί να εμφανιστούν που προκαλούν έκπληξη σε όλους. Τελικά, δεν πρέπει ποτέ να χάσουμε τη πίστη στην ικανότητα της εργατικής τάξης να οργανώνεται. Έχουμε δημιουργήσει τα πάντα σε αυτή τη κοινωνία, και αυτό ισχύει και για τις μορφές αγώνα και για τα υλικά αγαθά.
Από τα μαθήματα του παρελθόντος μπορούμε να δούμε πως αυτοί που έχουν την εξουσία ποτέ δεν θα παραδώσουν τον έλεγχο της κοινωνίας. Για να καταστραφεί η σημερινή κατάσταση θα χρειαστεί μια επανάσταση, μια περίοδος τρομερών αλλαγών. Η επιτυχία ή η αποτυχία αυτής της επανάστασης θα εξαρτηθεί απο πολλά πράγματα, αλλά οι μέθοδοι της οργάνωσης θα έχουν μεγάλη σημασία. Μια επανάσταση υπό τον έλεγχο μιας μικρής συμμορίας απλά θα έχει ως αποτέλεσμα μια κοινωνία ελεγχόμενη απο αυτή τη συμμορία. Έτσι αν θέλουμε μια κοινωνία που θα ελέγχεται δημοκρατία από τις μάζες, ο επαναστατικός αγώνας θα πρέπει να είναι κι αυτός στο δημοκρατικό έλεγχο των μαζών. Όποια κι όποιος του δινόταν η υπευθυνότητα να κάνει μια ορισμένη εργασία θα πρέπει να είναι δυνατό να ανακληθεί άμεσα, δηλαδή αν πάρει κάποια απόφαση που έρχεται σε αντίθεση με την απόφαση της συνέλευσης τότε η συνέλευση θα μπορεί να τον αφαιρέσει από τη θέση του και να ακυρώσει την απόφασή του. Τελικά την εξουσία των τελικών αποφάσεων θα την έχουν οι συνελεύσεις, όχι κάποια άτομα με ορισμένους ρόλους. Αυτός ο τρόπος που παίρνονται αποφάσεις ονομάζεται άμεση δημοκρατία.
Μια σημαντικότατη προετοιμασία για την επανάσταση είναι το χτίσιμο της ταξικής συνείδησης των εργατών και της αυτοπεποίθησης. Σήμερα τα περισσότερα μέλη της εργατικής τάξης δεν έχουν μια τέτοια συνείδηση. Μέσα απο το συλλογικό αγώνα μπορούμε να αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε τα κοινά μας συμφέροντα με τα άλλα μέλη της τάξης μας, και να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε πως τα συμφέροντά μας είναι ακριβώς τα αντίθετα από τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης που μας θέλει να δουλεύουμε περισσότερο για λιγότερα χρήματα. Στη Νέα Ζηλανδία, απο τη δεκαετία του 1980, η παραγωγικότητα έχει αυξηθεί ραγδαία ενώ οι πραγματικές αποδοχές έχουν μείνει σταθερές ή μειωθεί. Με άλλα λόγια αυτή τη στιγμή είμαστε σε μια περίοδο ταξικής ήττας. Με τη συλλογική εργασία για τη καλυτέρευση της ζωής μας, μπορούμε να χτίσουμε την αυτοπεποίθησή μας για να αντιμετωπίσουμε όλο και μεγαλύτερα προβλήματα, μέχρι να φτάσουμε στην επαναστατική περίοδο όπου θα μπορέσουμε να αλλάξουμε όλη τη δομή της κοινωνίας. Αυτοί οι αγώνες δεν γίνονται μόνο στους χώρους εργασίας αλλά και στις κοινότητες — για παράδειγμα κινήματα για καλύτερη πρόσβαση σε υπηρεσίες όπως παιδικοί σταθμοί και βιβλιοθήκες, ή για την άμυνα των υπηρεσιών που ήδη έχουμε, όπως τον αγώνα εναντίων των αυξήσεων στη τιμή του νερού. Οι αγώνες εναντίων μορφών καταπίεσης όπως ο σεξισμός και ο ρατσισμός που μας χωρίζουν μεταξύ μας είναι επίσης σημαντικοί αν θέλουμε να αναγνωρίσουμε όλη τη συλλογική μας δύναμη και να επιτρέψουμε τη πλήρη συμμετοχή όλων των μελών της κοινωνίας ισότιμα.
Ενώ ο σεξισμός και ο ρατσισμός επηρεάζονται βαθύτατα από τη ταξική κοινωνία, αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος ύπαρξής τους. Στη πραγματικότητα, οι πατριαρχικές κοινωνίες ιστορικά υπήρχαν και πριν το καπιταλισμό. Ενώ η ταξική κοινωνία αυξάνει αυτές τις μορφές καταπίεσης, και τις χρησιμοποιεί για να ελέγξει την εργατική τάξη, δεν πρέπει να ξεγελαστούμε και να νομίζουμε πως για αυτές τις μορφές καταπίεσης φταίει μόνο ο καπιταλισμός, ούτε οτι θα εξαφανιστούν μαζί του. Αντίθετα, οι αγώνες εναντίων του σεξισμού και του ρατσισμού πρέπει να γίνονται μαζί με τους αγώνες εναντίων της ταξικής κοινωνίας. Αυτοί οι αγώνες αλληλοσυμπληρώνονται — για παράδειγμα το να είσαι μαζί με έναν άλλο σε μια πορεία, όπου βλέπεις το κοινό σας συμφέρον, είναι ένας τρόπος να μειώσουμε ή να σβήσεις εντελώς τις προκαταλήψεις σου εναντίων του.
Σε όλους αυτούς τους αγώνες, πρέπει να είμαστε προσεχτικοί με αυτούς που θέλουν να εκμεταλλευτούν την ταξική μας δύναμη και να την ανακατευθύνουν για το δικό τους συμφέρον. Οι πολιτικοί συχνά προσπαθούν να ελέγξουν τους κοινοτικούς αγώνες, με υποσχέσεις οτι θα μας δώσουν τη νίκη άμα τους ψηφίσουμε στις επόμενες εκλογές. Μπορούμε να νικήσουμε δίχως αυτούς, γιατί με τη συλλογική ταξική μας δύναμη μπορούμε να νικήσουμε με τους δικούς μας όρους. Με τον ίδιο τρόπο, στους αγώνες στους χώρους εργασίας, τα σωματεία εργαζομένων βάζουν όρια στη ταξική μας δύναμη. Αυτό που κάνουν είναι να σιγουρεύουν πως ο αγώνας δεν θα ξεφύγει ποτέ πέρα απο τον έλεγχό τους, και συχνά ξεπουλάνε τους εργάτες που υποτίθεται αντιπροσωπεύουν. Οι μη-κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ) προσπαθούν να επαγγελματοποιήσουν τους οικολογικούς και κοινωνικούς αγώνες, ζητώντας μας να υπογράψουμε διαμαρτυρίες ή να δίνουμε δωρεές, με αποτέλεσμα να μας βγάζουν έξω απο τον αγώνα ενώ αυτοί ενδυναμώνονται ως αντιπρόσωποι των αγώνων για το περιβάλλον, για τις γυναίκες, για τους queer (κουήρ, ΣτΜ: είναι άτομα εναντίων της ετεροκανονικότητας, συχνά με διαφορετικό προσανατολισμό σεξουαλικότητας ή φύλου) κλπ. Πάνω απ όλα, πρέπει να θυμόμαστε πως η αυτο-οργάνωση του αγώνα μας είναι η σημαντικότερη αρχή μας.
Η ενότητα και η αλληλεγγύη της εργατικής τάξης μεταξύ συνόρων και κοινωνικών διαχωρισμών είναι αυτό που τελικά θα μας επιτρέψει να δημιουργήσουμε ένα νέο κόσμο χωρίς καπιταλισμό και κράτος. Δεν ηρωποιούμε την εργατική τάξη — ως ανθρώπινα πλάσματα δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε τέλειες και τέλειοι. Ωστόσο εμείς, η εργατική τάξη, όσα λάθη κι αν έχουμε, δημιουργήσαμε όλο το πλούτο σε αυτή τη κοινωνία — χτίσαμε τις πόλεις, τους μεγάλους σιδηρόδρομους και τα τεράστια καράβια. Πλάσαμε πανέμορφα έργα τέχνης και μουσικής. Γιατρέψαμε ασθένειες και αυξήσαμε το μέσο όρο ζωής. Και μαζί, αν αντιληφθούμε τη δύναμή μας, μπορούμε τελικά να πάρουμε τον έλεγχο των ζωών μας, ελεύθερες και ελεύθεροι απο την εκμετάλλευση, την αποξένωση, και τη καταπίεση. Αυτό το μέλλον, το αναρχικό-κομμουνιστικό, είναι πραγματικά ένα μέλλον που αξίζει να παλέψουμε για αυτό.
http://www.awsm.org.nz
http://awsm.org.nz/?p=349
