Το άλλο πανεπιστημιακό άσυλο
Τριανταπέντε χρόνια συμπληρώθηκαν από την πτώση της δικτατορίας και οι νοσταλγοί της δεν παύουν να μηχανεύονται τρόπους για τη συρρίκνωση της δημοκρατίας. Αυτή τη φορά στόχος είναι η ελεύθερη διακίνηση ιδεών μέσα στα Πανεπιστήμια.
Το καλοκαίρι είναι κατά κανόνα μια περίοδος ύφεσης των φοιτητικών κινητοποιήσεων και, κατ’ επέκταση, της δημόσιας συζήτησης για το πανεπιστημιακό άσυλο. Χάρη στην πρόσφατη εκλογική «επιτυχία» της ακροδεξιάς, η φετινή περίοδος των διακοπών φαίνεται όμως πως θ’ αποτελέσει τελικά εξαίρεση.
Τούτη τη φορά, ωστόσο, η συζήτηση περί ασύλου δεν προκαλείται από τη μετατροπή των πανεπιστημιακών χώρων σε καταφύγιο (ή ορμητήριο) διαδηλωτών που συγκρούονται με την αστυνομία. Αντικείμενό της αποτελεί, αντίθετα, η προσπάθεια επανοριοθέτησης του σκληρού πυρήνα του ασύλου, που μέχρι σήμερα θεωρούνταν δεδομένος ακόμη κι από τους υποστηρικτές της ανενόχλητης εισόδου των ΜΑΤ στα ΑΕΙ: της προσφυγής στους πανεπιστημιακούς χώρους για την απόλυτη προστασία της ελευθερίας του λόγου κι ακύρωση κάθε απόπειρας ποινικοποίησης των αιρετικών απόψεων, αναλύσεων κι επεξεργασιών.
Αναφερόμαστε, φυσικά, στην εκστρατεία που βρίσκεται σε εξέλιξη τους τελευταίους μήνες για το κλείσιμο του γνωστού δικτυακού τόπου αντιπληροφόρησης Athens Indymedia, με πρώτο βήμα το αίτημα εκδίωξης του υπολογιστή που τον εξυπηρετεί (server) από το «άσυλο» του ΕΜΠ.
Το περασμένο Σάββατο περιγράψαμε συνοπτικά την κοινοβουλευτική πτυχή της καμπάνιας: τις διαδοχικές σχετικές ερωτήσεις του ΛΑΟΣ στη Βουλή και την ταχύτατη συμμόρφωση προς αυτές, τόσο του υφυπουργού Παιδείας Σπύρου Ταλιαδούρου όσο και του «ιδιωτικοποιημένου» ΟΤΕ. Με δεδομένη τη σοβαρότητα του ζητήματος και τα κρίσιμα πολιτικά διακυβεύματα, καλό είναι ωστόσο ν’ ασχοληθούμε κάπως αναλυτικότερα με την ουσία της υπόθεσης.
Από το Σιάτλ στο Πολυτεχνείο
Το Athens Indymedia αποτελεί τμήμα του ομώνυμου διεθνούς δικτύου αντιπληροφόρησης που πρωτοδημιουργήθηκε το Νοέμβριο του 1999 στο Σιάτλ, από ακτιβιστές του κινήματος ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, για τη μεταξύ τους ανταλλαγή απόψεων και πληροφοριών. Κάθε επιμέρους Indymedia λειτουργεί αυτόνομα, με αυτοτελή εσωτερική λειτουργία και δικό του πολιτικό προσανατολισμό (στο ευρύτερο συνήθως ρεύμα της ελευθεριακής αριστεράς).
Κοινό χαρακτηριστικό είναι η παράλληλη λειτουργία μιας συντακτικής ομάδας (που επιμελείται τη βασική δομή του σάιτ) και της ανεξέλεγκτης «συνεισφοράς» ειδήσεων, μεταφράσεων, φωτογραφιών, βίντεο, σχολίων κλπ από τους χρήστες, η ανωνυμία των οποίων είναι τεχνικά εξασφαλισμένη. Διακηρυγμένο στόχο αυτής της πολιτικής συνιστά η κατάργηση του διαχωρισμού μεταξύ «πομπού» και «δέκτη» της ενημέρωσης.
Οσο για την αντιπληροφόρηση, ως τέτοια χαρακτηρίζεται από το αθηναϊκό σάιτ η «διάδοση της πληροφορίας από την οπτική όλων εκείνων που αγωνίζονται, που η φωνή τους και οι διεκδικήσεις τους δεν πρόκειται ποτέ να ακουστούν από τα καθεστωτικά μέσα, μεταδίδοντας μια πραγματικότητα έτσι όπως την έχουν βιώσει μέσα από τους κοινωνικούς και πολιτικούς τους αγώνες».
To Athens Indymedia λειτούργησε για πρώτη φορά το Νοέμβριο του 2001, με πρωτοβουλία μιας εικοσαριάς ακτιβιστών της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου που είχαν έρθει σε επαφή με την αντίστοιχη διεθνή πρακτική κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων της Πράγας και της Γένοβα. Οπως όλες οι συλλογικότητες του χώρου, γνώρισε κι αυτό εσωτερικές τριβές και διασπάσεις, με σημαντικότερη αυτήν που οδήγησε το 2007 στη δημιουργία του παράλληλου δικτυακού τόπου Indy.gr.
Η απόδοση του εγχειρήματος υπήρξε μάλλον άνιση, σε άμεση κατά κανόνα συνάρτηση προς το εκάστοτε επίπεδο ανάπτυξης των κοινωνικών κινημάτων. Η μεγαλύτερη επιτυχία του Indymedia αφορά την παροχή άμεσης κι άπλετης ενημέρωσης γι’ αυτά τα ίδια κινήματα (εργατικό, αντιαυταρχικό, αντιρατσιστικό) και ιδίως για τις πτυχές τους που τα επίσημα ΜΜΕ συνήθως αγνοούν, συσκοτίζουν ή παραποιούν.
Πολύτιμη υπήρξε επίσης η πληροφόρηση για τη σκοτεινή πλευρά της δράσης των διωκτικών υπηρεσιών, από την καθημερινή αστυνομική βία (στα Εξάρχεια ή αλλού) ώς το «αντιτρομοκρατικό» καλοκαίρι του 2002 και το συνεχιζόμενο ανθρωποκυνηγητό κατά των «λαθρομεταναστών». Οι ακριβείς συνθήκες του φόνου του Αλέξη Γρηγορόπουλου μεταδόθηκαν π.χ. από το Indymedia κι όχι από τους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, που αρχικά αναπαρήγαγαν άκριτα την επίσημη αστυνομική εκδοχή περί «μαζικής επίθεσης αναρχικών» κατά των πιστολέρο αστυνομικών. Το ίδιο έγινε και με τις φωτογραφίες από τις συνθήκες κράτησης συλληφθέντων μεταναστών στην Ελασσόνα, αποκάλυψη που οδήγησε σε διαθεσιμότητα του διοικητή της τοπικής συνοριοφυλακής («Ε» 29.8.08).
Για τις απεργίες, τις διώξεις συνδικαλιστών και τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης, το Indymedia αποτελεί βασική πηγή πληροφοριών, όπως και το καθημερινό «ημερολόγιό» του για κάθε λογής εναλλακτικές πολιτικές, ενημερωτικές ή πολιτιστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα. Στο επίπεδο της «κεντρικής» πολιτικής, εσωτερικής και διεθνούς, δεν διαφέρει αντίθετα από τα υπόλοιπα μπλογκ, καθώς περιορίζεται μοιραία στην αναπαραγωγή (και το σχολιασμό) ειδήσεων από τα «κανονικά» ΜΜΕ. Στο ίδιο επίπεδο κινούνται και οι «ηλεκτρονικές συζητήσεις» του, με αναπαραγωγή όλων των χαρακτηριστικών του είδους, θετικών (αμεσότητα) ή αρνητικών (ανωνυμογραφία – πλαστοπροσωπία).
«Το ΚΕΠΙΚ της αναρχίας»
Μια πρώτη εκστρατεία κατά του Athens Indymedia σημειώθηκε από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ το φθινόπωρο του 2002, στα πλαίσια της συντονισμένης «αντιτρομοκρατικής» καμπάνιας που συνόδευσε την εξάρθρωση της 17Ν. Η απόκλιση του σάιτ απ’ την υστερική τρομολαγνία των ημερών οδήγησε σε κραυγές για το κλείσιμό του, ιδίως μετά τη μαζική διαδήλωση της 1ης Οκτωβρίου.
Την ίδια ακριβώς περίοδο σημειώθηκε και η απόπειρα αστυνομικής «διείσδυσης» στις γραμμές του: υποκρινόμενος έναν άσχετο θαυμαστή που «ήθελε να προτείνει κάποιες ιδέες», ο επικεφαλής της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος της ΕΛΑΣ Μάνος Σφακιανάκης επιχείρησε να έρθει σε επαφή με τα μέλη της συντακτικής ομάδας. Δυστυχώς, ο (όχι και τόσο έμπειρος, τότε) αστυνομικός ξέχασε να «σβήσει» τα «ίχνη» της πραγματικής ταυτότητάς του απ’ τα ψευδώνυμα e-mail που έστειλε, οπότε τον πήραν είδηση κι έφαγε το αναμενόμενο διαδικτυακό «ξεφώνημα».
Η τωρινή καμπάνια ξεκίνησε αμέσως μετά το φόνο του Γρηγορόπουλου. Στις 8 Δεκεμβρίου, ενώ όλη η Ελλάδα συγκλονιζόταν από τις μαχητικές διαδηλώσεις ενάντια στην αστυνομική βία και την κυβέρνηση Καραμανλή, το ακροδεξιό σάιτ του «Πατριωτικού Συλλόγου Θερμοπύλαι» αποκάλυψε ότι ο σέρβερ του Indymedia φιλοξενείται στο σύστημα του ΕΜΠ. Την αμέσως επόμενη μέρα έκανε την εμφάνισή του ο «εξειδικευμένος» δικτυακός τόπος «Λουκέτο τώρα στο Indymedia!» (Stop-Indymedia) κι ακολούθησε ομώνυμο γκρουπ συζήτησης στο Facebook. Στις 10.12, ο «Θερμοπύλαι» δημοσίευσε ονόματα, τηλέφωνα και e-mail καθηγητών κι υπαλλήλων του ΕΜΠ, καλώντας το κοινό να «διαμαρτυρηθεί» και ν’ απαιτήσει το κλείσιμο «της ιστοσελίδας των αναρχικών». Η σκυτάλη παραδόθηκε κατόπιν στους βουλευτές του ΛΑΟΣ.
Η άμεση σχέση του λογοκριτικού εγχειρήματος με την αστυνομική καταστολή της νεανικής εξέγερσης είναι προφανής. «Οι διαχειριστές και οι χρήστες [sic] του Athens Indymedia έχουν παραβεί τις προβλεπόμενες από το ελληνικό Σύνταγμα διατάξεις περί υποδαύλισης βίας και επεισοδίων κατά των συμπολιτών τους» ισχυρίζεται χαρακτηριστικά η ιδρυτική διακήρυξη του Stop-Indymedia, ενώ το ξενόγλωσσο κείμενο του ίδιου σάιτ (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά και …σερβικά) διακηρύσσει πως «οι ελληνικές ταραχές του περασμένου Δεκεμβρίου έδειξαν το πραγματικό πρόσωπο της άκρας Αριστεράς, ένα πρόσωπο βίας, τρομοκρατίας και βανδαλισμού».
Ως βοηθητικά επιχειρήματα επιστρατεύονται ο «αντεθνικός χαρακτήρας» του εχθρού (που «επιθυμεί την πλήρη κατάργηση των ενόπλων δυνάμεων επειδή κάποιοι σύντροφοί τους είναι φυγόστρατοι και κότες» και «υποστηρίζει την ύπαρξη δήθεν ‘εθνοτικών μειονοτήτων’ στην Ελλάδα»), καθώς και το «συμμαχικό» βαρύ πυροβολικό: το Indymedia, διαβάζουμε, «έχει κατηγορηθεί στις ΗΠΑ, την Ιταλία και τη Βρετανία γιά υπόθαλψη τρομοκρατικών ενεργειών και Αντισημιτισμό»!
Μια οφθαλμοφανής υπηρεσιακή λογική διαπερνά, τέλος, τη σχετική επιχειρηματολογία. Δεν είναι μόνο ο Παναγιώτης Δούμας που παραθέτει ως ακαταμάχητο τεκμήριο την πληροφορία ότι «το Indymedia για την ηγεσία της αστυνομίας αποτελεί το ΚΕΠΙΚ [Κέντρο Επικοινωνιών] της αναρχίας και της τρομοκρατίας στην Ελλάδα» («Ελεύθερος Κόσμος» 5.7.09). Εξίσου εύγλωττη είναι και η υποδοχή της κίνησης Ταλιαδούρου από το Stop-Indymedia: «Για να θεωρήσει σωστό ο Υφυπουργός Παιδείας να ζητήσει εξηγήσεις απ’ τον Πρύτανη του ΕΜΠ, τότε προφανώς υπάρχει κάποιος λόγος, νομικός ή συνταγματικός. Εκτός κι αν αμφισβητούν ορισμένοι τις προθέσεις του ίδιου του Υπουργού» (10.2).
Απ’ τη «διείσδυση» στο «δίκτυο»
Ο ακροδεξιός χαρακτήρας της όλης κίνησης είναι αναμφισβήτητος. Τα γραφεία του «Π.Σ. Θερμοπύλαι» εγκαινιάστηκαν το 2004 από τον Κώστα Πλεύρη, ο οποίος ήταν ομιλητής στις 7 από τις 46 εκδηλώσεις που έχουν πραγματοποιηθεί εκεί. (Ακολουθούν ο Βορίδης με 4 παρουσίες κι ο Αδωνις με 3, ενώ από μια φορά εμφανίστηκαν ο υιός Πλεύρης, ο Γεωργαλάς, ο Καραθάνος, ο Καλεντερίδης, ο Θύμιος Παπανικολάου κι ο εκπρόσωπος Τύπου του Μεϊμαράκη, Νίκος Χιδίρογλου). Οπως αποκάλυψε στην ηλεκτρονική έκδοση της «Ε» ο συνάδελφος Μπάμπης Πολυχρονιάδης (6.2.09), η διεύθυνση και το τηλέφωνο του «Π.Σ. Θερμοπύλαι» ταυτίζονται με αυτά του ΛΑΟΣ Περιστερίου, το δε Stop-Indymedia γράφεται από τον ίδιο άνθρωπο με το «Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Κώλου», ένα εμετικό «χιουμοριστικό» σάιτ αποκαλυπτικό για το πνευματικό επίπεδο του χώρου.
Χαρακτηριστική για τους πολιτικοϊδεολογικούς προσανατολισμούς των διωκτών του Indymedia είναι η (αυτό)παρουσίαση της τελευταίας ομιλίας του Πλεύρη (31.5.09): «Στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα του συλλόγου», διαβάζουμε, ο ομιλητής «χειμαρρώδεις [sic] όπως πάντα, καθήλωσε το ακροατήριο», διακηρύσσοντας ότι «ο Ελληνικός λαός θα κληθεί κάποτε να διαλέξει μια Ελλάδα χωρίς Δημοκρατία ή μια Δημοκρατία χωρίς Ελλάδα». Και, φυσικά, «καταχειροκροτήθηκε από το κοινό».
Εκτός από λάτρεις μιας «Ελλάδας χωρίς Δημοκρατία», οι διώκτες του Indymedia διακρίνονται επίσης για την ίδια ακριβώς «υπόθαλψη της βίας» που χρεώνουν στο στόχο τους. Ιστοσελίδες που διαφημίζει το Stop-Indymedia ξεχειλίζουν π.χ. από προτροπές για φυσική εξολόθρευση των «ανθελλήνων προδοτών», των «αριστερών φασιστών» κ.ο.κ.
Ανέκδοτο θυμίζει, τέλος, η αναπαραγωγή και προβολή κάποιων ακραίων ή προβοκατόρικων κειμένων (π.χ. επιδοκιμασιών των φόνων αστυνομικών) που ανώνυμοι χρήστες «έσπρωξαν» στο Indymedia αλλά «κόπηκαν» ταχύτατα από τους διαχειριστές του. Το «ΚΕΠΙΚ της αναρχίας» κατηγορείται έτσι για κείμενα αναρτημένα όχι στο ίδιο αλλά στα σάϊτ που ζητούν το κλείσιμό του!
Η «αξιοποίηση» της ανωνυμογραφίας του Indymedia από την εγχώρια ακροδεξιά, για τους δικούς της σκοτεινούς λόγους, είναι άλλωστε μια παλιά ιστορία. Απόδειξη, το ιστορικό «ξεκατίνιασμα» μεταξύ (και) ηγετικών στελεχών του «χώρου», που ξεκίνησε σε σελίδα διαλόγου του Indymedia το 2003 και συνεχίζεται αδιάκοπα μέχρι τις μέρες μας (http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=149283).
Σημείο τομής για τη (μερική) εγκατάλειψη του αντιεξουσιαστικού σάιτ απ’ τους ακροδεξιούς θαμώνες του φαίνεται πως αποτέλεσε η πρόσφατη ανάπτυξη της «μπλογκόσφαιρας». Ο πρόεδρος της νεολαίας ΛΑΟΣ καμάρωνε π.χ. πρόσφατα στην κομματική «Α1» (27.9.08) πως ο «τομέας δημιουργικού» της οργάνωσής του «συντονίζει ένα δίκτυο μπλόγκερς που κάνει την ‘Ελευθεροτυπία’ και άλλα ‘φίλια’ μέσα να παραμιλούν για την παρουσία των ‘κακών’ στο ελληνικό διαδίκτυο».
Φυσικά,το κόμμα του Καρατζαφέρη δεν πρωτοτυπεί καθόλου στην επιστράτευση αυτών των «αυθόρμητων» μορφών «προσωπικής έκφρασης» για τη διοχέτευση της γκρίζας προπαγάνδας του. Το ίδιο κάνουν και φορείς του επίσημου κράτους. Θυμίζουμε, απλά, την περίφημη συνάντηση της Ντόρας Μπακογιάννη με μια ομάδα μπλόγκερ στο ΥΠΕΞ, για την αποτελεσματικότερη προβολή των «εθνικών μας θέσεων» (16.4.08).
Το άσυλο στο στόχαστρο
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο Indymedia. Η νομικίστικη επικέντρωση των διωκτών του στην «εξωακαδημαϊκή» χρήση του δικτύου του ΕΜΠ δεν μπορεί να κρύψει το βαθιά πολιτικό περιεχόμενο της αντιπαράθεσης. Από το ίδιο δίκτυο εξυπηρετούνται εξάλλου και οι δικτυακοί τόποι φοιτητικών παρατάξεων ή άλλων φορέων, χωρίς να ενοχληθεί κανείς.
Κατά κοινή ομολογία, η παρουσία του σάιτ μέσω ΕΜΠ δεν αποσκοπεί στην αποφυγή του οικονομικού κόστους (κάπου 80 ευρώ το μήνα, ποσό γελοίο για δικτυακό τόπο με χιλιάδες σταθερούς χρήστες και δεκάδες χιλιάδες επισκέψεις την ημέρα), αλλά στην αυξημένη προστασία που εξασφαλίζει στον σέρβερ το πανεπιστημιακό άσυλο.
«Ας πληρώσει το Indymedia ένα εξυπηρετητή, ώστε να μπορούν να το κλείσουν οι αρχές και να μην κρύβονται πίσω από τον πρύτανη και το ‘άσυλο’ του Πολυτεχνείου», ξεκαθαρίζει π.χ. χωρίς περιστροφές το σάιτ του «Θερμοπύλαι» (8.2.09). «Η ύπαρξη του ασύλου επιτρέπει την ατιμωρησία ακόμη και όταν γίνονται εγκληματικές ενέργειες, όπως η παροχή προσωπικών δεδομένων», εξηγεί απ’ την πλευρά του ο Πολατίδης (12.7). Παρόμοια συλλογιστική αναπτύσσει και το ομόφρον Greek Alert (9.7.09), σε κείμενό του που αναπαράγεται αυθημερόν στον ιστότοπο του «Ρεσάλτο».
Μετά το «ΚΕΠΙΚ των αναρχικών», έχουν άλλωστε σειρά κι άλλοι δικτυακοί τόποι, ανεπιθύμητοι στους αυτόκλητους προασπιστές του έθνους και της (πόσο δημοκρατικής;) «νομιμότητας».
Αμέσως μετά τα πρώτα εξώδικα του ΟΤΕ, ο Π.Σ. «Θερμοπύλαι» αποφαινόταν π.χ. πως είναι «γεμάτα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα με παράνομους εξυπηρετητές (servers) αναρχοαριστερών ιστοσελίδων» (12.7). Παραθέτει μάλιστα τα ονόματα, e-mail και τηλέφωνα των αρμόδιων καθηγητών και υπαλλήλων, για τον παντοειδή -προφανώς- «σωφρονισμό» τους (8.7). Ο δε Πολατίδης του ΛΑΟΣ δήλωνε ευθαρσώς στον «Ελεύθερο Κόσμο» (12.7) πως «όλες οι ιστοσελίδες» που (κατ’ αυτόν) «παραβαίνουν τους όρους της συμβάσεως» μεταξύ ΟΤΕ και Εθνικού Δικτύου Έρευνας και Τεχνολογίας «πρέπει να απομακρυνθούν» και να μην υπάρξουν «νομικά τερτίπια» για την επαναφορά τους.
Τελικός στόχος, διευκρινίζει η χουντική εφημερίδα που φιλοξένησε τη συνέντευξη, είναι η εξάλειψη «της μιαρής παρουσίας των άπλυτων και του αριστερού παρακράτους μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα». Εν ανάγκη, όπως θάλεγε κι ο πρώτος φίρερ του χώρου, σε μια «Ελλάδα χωρίς Δημοκρατία»…
| “Εβραιοκομμουνιστικές συνωμοσίες”
Μια από τις πιο διαδεδομένες κατηγορίες που απευθύνουν κατά του Athens Indymedia οι διώκτες του, αφορά την υποτιθέμενη χρηματοδότησή του από το Ιδρυμα Σόρος. «Πίσω από το Indymedia γνωρίζουμε ότι βρίσκεται ο κ. Τζορτζ Σόρος», υποστήριξε π.χ. με κάθε σοβαρότητα ο βουλευτής του ΛΑΟΣ Ηλίας Πολατίδης στη Βουλή (9.4.09).
Πώς πρόκυψε όλη αυτή η μυθολογία; Δυο είναι τα «στοιχεία» που επιστρατεύονται από τη σχετική παραφιλολογία:
* Η …άρνηση του Indymedia της Αργεντινής, το φθινόπωρο του 2002, να δεχτεί μια προσφορά υπολογιστών από το «Ινστιτούτο Ανοιχτής Κοινωνίας» του Σόρος. Γραμμένη στο λογοτεχνίζον στιλ των Ζαπατίστας, η άρνηση αυτή προκάλεσε ένα σύντομο διάλογο στο εσωτερικό του διεθνούς δικτύου, με κυρίαρχες τις εχθρικές τοποθετήσεις απέναντι σε τέτοιου είδους «φιλανθρωπίες». Τόσο το αθηναϊκό Indymedia όσο κι αυτό της Θεσσαλονίκης (που λειτουργούσε ως το 2005) τάχθηκαν σταθερά εναντίον οποιασδήποτε επαφής με το Ιδρυμα Σόρος. Η τοποθέτησή τους αυτή υπήρξε δημόσια και τα σχετικά κείμενα είναι προσβάσιμα στο διαδίκτυο.
* Η δεύτερη πηγή (και προσφιλέστερη, λόγω ιδεολογικής συγγένειας) είναι ένα άρθρο του αμερικανικού θινκ τανκ «Ακρίβεια στα ΜΜΕ» (Accuracy in Media ή ΑΙΜ) δημοσιευμένο τον Οκτώβριο του 2004, παραμονές των τότε προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ, με τον εντυπωσιακό τίτλο «Η κρυφή ατζέντα του Σόρος: ναρκωτικά, χρήματα, τα ΜΜΕ και η πολιτική εξουσία». Εκεί αναφέρεται παρεμπιπτόντως -και χωρίς την παραμικρή τεκμηρίωση- ότι «το Ινστιτούτο Ανοιχτής Κοινωνίας έχει συνεισφέρει 70.000 στο ακροαριστερό Ανεξάρτητο Κέντρο Τύπου ή Indymedia, γνωστό ως μια ‘ανεξάρτητη κολλεκτίβα συλλογής ειδήσεων’, οι σέρβερ του οποίου κατασχέθηκαν από μια ομοσπονδιακή αστυνομική υπηρεσία στις 7 Οκτωβρίου. Η ενέργεια φαίνεται πως συνδεόταν με μια έρευνα για τη διεθνή τρομοκρατία, τις απαγωγές ή το ξέπλυμα χρήματος».
Δεν είμαστε φυσικά σε θέση να γνωρίζουμε αν κάποιο αμερικανικό Indymedia εισέπραξε όντως αυτό το ποσό. Το σίγουρο είναι πως η συγκεκριμένη πηγή μόνο «έγκυρη» δεν μπορεί να θεωρηθεί. Αποτελεί ένα κατακίτρινο «λόμπι Τύπου» της αμερικανικής «νέας (άκρο)δεξιάς», στρατευμένο στην καταπολέμηση κάθε αριστερής (ή έστω φιλελεύθερης) επιρροής στα ΜΜΕ.
Η ΑΙΜ ιδρύθηκε το 1969, όταν ο αμερικανικός Τύπος είχε στραφεί κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, για να τον επαναφέρει στην «εθνικά ορθή» τροχιά. Το σάιτ της (http://www.aim.org) είναι αποκαλυπτικό για το είδος «ελέγχου» που ασκεί: τα (σημερινά) αμερικανικά ΜΜΕ κατηγορούνται π.χ. για «νοοτροπία αγέλης αγριόσκυλων κατά της φυλακής τρομοκρατών του Γκουαντανάμο» (3.8.06), διακηρύσσεται δε πως «δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία ότι οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ βασανίζουν οποιονδήποτε» (4.7.06). Αν εμείς θεωρούμε τον Σόρος δίαυλο προώθησης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, η ΑΙΜ τον κατηγορεί για υπονόμευση της αντιτρομοκρατικής πολιτικής των ΗΠΑ. Οσο για το φαιδρό προεκλογικό άρθρο του 2004, προσπαθούσε απλά να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τη διαπλοκή της κυβέρνησης Μπους με τη Χαλιμπάρτον, μεταφέροντας τη συζήτηση στη χρηματοδότηση των Δημοκρατικών από τον «εθνικά επικίνδυνο» Σόρος. Στις 18.2.08, τέλος, η ΑΙΜ «αποκάλυψε» τις κομμουνιστικές διασυνδέσεις του …Ομπάμα, ένας νεανικός φίλος του οποίου (το 1971-79) είχε κατηγορηθεί (το 1951) από την Επιτροπή Μακάρθι ως μέλος του ΚΚ!
Θα περίμενε κανείς, αυτή η χοντροκομμένη προπαγάνδα των ακροδεξιών λόμπι του Μπους να αντιμετωπιστεί στην «αντιαμερικάνικη» χώρα μας με τη δέουσα ειρωνεία. Αμ δε! Η ουγγροεβραϊκή καταγωγή του Σόρος φαίνεται πως αρκεί, τόσο εδώ όσο και πέραν του Ατλαντικού, ως «αποδεικτικό στοιχείο» για την υποτιθέμενη διεθνή «συνωμοσία» κατά των «πατριωτών» απανταχού της υδρογείου.
«Η πρώτη πόλη που έκαψαν οι κουκουλοφόροι της παγκόσμιας διακυβέρνησης και του Indymedia, ήταν το Seattle το 1999», μας πληροφορεί χαρακτηριστικά στο μπλογκ του ο παλαίμαχος δημοσιογράφος Σπύρος Χατζάρας, πριν μας διαβεβαιώσει πως ο ίδιος ακριβώς «ιδιωτικός στρατός της Sheri Herndon, του Open Society Institute, του Ford Foundation, του Glaser Foundation, και του Tides Foundation επιτέθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβρη του 2008». Για να καταλήξει, εδώ και λίγες μέρες (19.7.09), στη συγκλονιστική αποκάλυψη πως «οι Εβραιοαριστεροί του Σόρος [είναι οι] πρωταγωνιστές του επαγγελματικού αντιρατσισμού» εν Ελλάδι. |
Το προφίλ του επίδοξου λογοκριτή
Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που απαιτούν το κλείσιμο του αθηναϊκού Indymedia; Ας απομακρυνθούμε λίγο απ’ τα επώνυμα στελέχη της εγχώριας ακροδεξιάς και του ευρύτερου «πατριωτικού χώρου», κι ας αναζητήσουμε το προφίλ του χαμηλόβαθμου δυναμικού αυτού του σύγχρονου λογοκριτικού κινήματος. Στο ίδιο, μάλιστα, πεδίο του «κυβερνοχώρου» όπου κυκλοφορούν και οι θαμώνες του επάρατου «ΚΕΠΙΚ της αναρχίας».
Το γκρουπ «Λουκέτο τώρα στο Indymedia!» που έχει ανοίξει στο Facebook, ως παρακλάδι της ομώνυμης ιστοσελίδας, διαθέτει συνολικά 29 «υπεύθυνους». Σχεδόν όλοι χρησιμοποιούν ψευδώνυμα, τα στοιχεία όμως που δίνουν για τους εαυτούς τους μιλούν από μόνα τους. Εξίσου ενδιαφέροντα συμπεράσματα θα μπορούσαν να βγουν και από τη μελέτη των ταυτοτήτων των 2.707 απλών «μελών» του γκρουπ, ένα τέτοιο εγχείρημα ξεπερνά ωστόσο κατά πολύ τα πλαίσια του παρόντος άρθρου.
«Διευθυντής» του γκρουπ είναι κάποιος «Βασίλης Μακεδόνας», που δηλώνει «υποστηρικτής» διασημοτήτων όπως ο Νίκος Γκάλης κι ο αγιορίτης Γέρων Παΐσιος. Ως υπαρχηγοί του φέρονται ο «Ελλην Πολίτης» και κάποιος «Μιχάλης Γεωργάκης», με ενδιαφέροντα που κινούνται από τη ζωοφιλία μέχρι το Playboy. Από τους τρεις υπόλοιπους «διαχειριστές», οι δυο («Μέγας Διαχειριστής» και «Βασίλειος Μακεδόνας» – διαφορετικό πρόσωπο, υποθέτουμε, απ’ τον προαναφερθέντα «Βασίλη») αποφεύγουν να δώσουν το παραμικρό στίγμα για την προσωπικότητα ή τα ενδιαφέροντά τους. Ορατά είναι τα χαρακτηριστικά μόνο του τρίτου, που υπογράφει ως «Ελληνικό DNA»: «υποστηρικτής» κι αυτός του Γέροντα Παϊσίου και ταυτόχρονα της Μόνικα Μπελούτσι, λαϊκών αοιδών (Γονίδης, Σφακιανάκης, Τερζής), της ιστοσελίδας «Σαλονίκη και Γουστάρω» και «φίλος» της φοιτητικής οργάνωσης του ΛΑΟΣ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.
Για πολιτικότερες εκδοχές, πρέπει να περάσουμε στους απλούς «υπεύθυνους» (ή «officers»). Ο «Μολών Λαβέ» έχει βάλει στη θέση της φωτογραφίας του το σήμα της «Χρυσής Αυγής», ενώ ο «Ellinas Greek Antifasistas» σαν μοναδικό στοιχείο δίνει τη φιλία του με τον «Ελληνικό DNA». Ο «Ελλάς Μακεδονία» δηλώνει απλώς ΠΑΟΚτζής, ενώ ο «Περικλής Πατριώτης» παραθέτει ως «φίλους» του το «Γιώργο Παπαδόπουλο» (με φωτογραφία του δικτάτορα) κι άλλους επώνυμους φασίστες. Πνευματικότερες ανησυχίες προβάλλει ο «Rbn Hellas RadioAntistasi», «υποστηρικτής» του Νίτσε, του Γιούκιο Μισίμα κι ενός ναζιστικού ραδιοσταθμού.
Το «Δεξί Εξτρέμ» πάλι, με το έμβλημα της ΝΔ στη θέση της φωτογραφίας του, ταλαντεύεται ανάμεσα στις ποικίλες εκδοχές του «μεσαίου χώρου»: δηλώνει «υποστηρικτής» ταυτόχρονα της ΝΔ και της Χρυσής Αυγής, του Μπερλουσκόνι και του Πούτιν. Παρόμοια διλήμματα αντιμετωπίζει κι ο «Εθνικιστής Κρητικός» απ’ το Ρότσεστερ της Ν. Υόρκης: «υποστηρικτής» της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, δεν διστάζει να βάλει αντί για φωτογραφία του το βασικό σύνθημα της Χρυσής Αυγής («Ή Ελλάς ή Τέφρα»). Επιπλέον, έχει «φίλο» (από) τη νεολαία του ΛΑΟΣ στο Πάντειο και λατρεύει την ιστοσελίδα «Ναι ρε, γεννηθήκαμε και θα πεθάνουμε Ελληνες». Πιο κατασταλαγμένοι φαίνονται ο «Greek Nationalist» (που δηλώνει ευθαρσώς χρυσαυγίτης) κι ο «ΦΟΣ ΠΑΠΕΙ», που διακηρύσσει τη λατρεία του για τον Καρατζαφέρη, το ΛΑΟΣ και τα κομματικά ή συνοδοιπορούντα ΜΜΕ.
«Υποστηρικτής» του ακροδεξιού ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ, ο ελληνοκύπριος «Ζήνων Κιτιεύς» αντί για τη φάτσα του έχει βάλει τη γνωστή φωτογραφία με το νεαρό Παλαιστίνιο που πετροβολά ένα ισραηλινό τανκ. Κάπως περίεργη βέβαια φαντασίωση για «υπεύθυνο» ενός γκρουπ που απαιτεί την πάταξη όσων υπέπεσαν στο αδίκημα της «υποδαύλισης επεισοδίων και βανδαλισμών», η εθνοθρησκευτική όμως ταυτότητα του άρματος φαίνεται πως επιτρέπει μια κάποια απόκλιση από τις αρχές της «μη βίας».
Την παράσταση κλέβουν ωστόσο ο «Μοναχικός Λύκος (Macedonia)» και η φωτογραφία του: κουκουλοφόρος, με αυτόματο τουφέκι Μ-16 κι εκτοξευτή οπλοβομβίδων Μ-203 ανά χείρας, την ελληνική σημαία και μια «πουλάδα» για φόντο. Προφανώς η ευαίσθητη ψυχή του δεν άντεξε τη διάχυτη βία των πρόσφατων Δεκεμβριανών, και βγήκε για σαφάρι στο Διαδίκτυο…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Μπάμπης Πολυχρονιάδης,
«Οι ‘Θερμοπύλες’, το Indymedia και η ανωνυμία του διαδικτύου”
(http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=14494)
Η πρώτη αποκάλυψη της πολιτικής ταυτότητας των διωκτών του Indymedia.
«ΑΝΤΙ-Media»
(Αθήνα 2008, εκδ. Αντισχολείο)
Συλλογή κειμένων για τη λειτουργία των ΜΜΕ την τελευταία εικοσαετία, ιδωμένη απ’ τη σκοπιά της ριζοσπαστικής κοινωνικής αντιπολίτευσης. Ενδιαφέρουσα κριτική στη «σχέση Indymedia», ιδίως όσον αφορά τις ηλεκτρονικές «συζητήσεις», με έμφαση στα προβλήματα που γεννά (και τα εμπόδια που θέτει στη μετατροπή του «επαναστατικού καφενείου» σε πραγματική δράση) η ανωνυμία των «συνομιλητών». Χαρακτηριστικό προειδοποιητικό απόσπασμα από κείμενο που πρωτοκυκλοφόρησε το 2002 – και που σήμερα θα μπορούσε να αφορά το σύνολο της ανώνυμης ή ψευδώνυμης “μπλογκόσφαιρας”: «Ποιού τη γνώμη ακούς στα Indymedia; Είναι πολιτική ομάδα, σύντροφος, μπάτσος, φασίστας, κνίτης, πλαστογράφος, ο πατέρας και η μάνα σου; Ποιός ακούει αυτά που γράφει ελαφρά τη καρδία ο κάθε ανεύθυνος και περιπλανώμενος προσκυνητής των πληροφοριών; Αυτή η ανεύθυνη έως κι επικίνδυνη αθλιότητα έχει δουλέψει ήδη και θα συνεχίσει να δουλεύει στο εσωτερικό των ‘πλουραλιστικών’ Indymedia, ακριβώς γιατί η έλλειψη ευθύνης αποτελεί δομικό τους συστατικό» (σ.96-7).
William Colby
«30 ans de CIA»
(Παρίσι 1978, εκδ. Le Livre de Poche)
Απομνημονεύματα ενός πράκτορα κι εν συνεχεία διοικητή της CIA. Συνοπτική αναφορά στο μηχανισμό διοχέτευσης, αναπαραγωγής και διασποράς ενός μίγματος «ειδήσεων» (αληθινών ή αληθοφανών) που η υπηρεσία θεωρούσε ότι θα μπορέσουν να συμβάλουν στην απόκρουση του «ερυθρού κινδύνου».
Ελευθεροτυπία, 26/7/2009
Στιγμιότυπο 1ο: Κατά τη διάρκεια των 2 εβδομάδων πριν την πορεία πραγματοποιούνται σε μια σειρά συνοικιών της Αττικής παρεμβάσεις αντιπληροφόρησης, συγκεντρώσεις, προβολές 
Πρόλαβα μια εποχή που οι δημοσιογράφοι ήταν δημοσιογράφοι και όχι τηλεπερσόνες και μεγαλοπαράγοντες. Τότε τα δελτία ήταν μισής ώρας και έπαιζαν πραγματικές ειδήσεις, ενώ οι εφημερίδες στηρίζονταν στο ρεπορτάζ. Πρόλαβα μια εποχή όπου ο κόσμος αισθανόταν το δημοσιογράφο δίπλα του, σύμμαχο ενάντια στην αδικία και όχι ένα λαμόγιο.
Στις φυλακές, εκτός από το συνδικάτο του εγκλήματος, υπάρχει και… Το συνδικάτο της ανθρωπιάς
