“την τελευταία εβδομάδα 20-30 μετανάστες τραυματίστηκαν από χτυπήματα αστυνομικών”
Ζούρι Αμπντέρ
“Με χτύπησαν πριν από 20 μέρες, έχει βγει ο ώμος μου”
18χρονος Μουράτ
“Με έκαψαν με καμινέτο.Ξέρω ποιος αστυνομικός το έκανε. Στο Τμήμα Ομονοίας”
Σαλέμ
“Δεν θέλω άδεια παραμονής, δεν θέλω τίποτα. Μόνο να μου φτιάξουν τα δόντια που μου σπάσανε”
16χρονος Καρίμ
“Μας στριμώχνουν τις νύχτες και μας χτυπάνε. Αστυνομικοί με μπλε στολές. Μερικούς μάς πηγαίνουν στο Τμήμα Ομονοίας, σκίζουν όποιο χαρτί υπάρχει επάνω μας, μας πήραν και τα κινητά τηλέφωνα…”
πρόεδρος της μαροκινής κοινότητας
“Τα σημάδια που φέρουν προφανώς προκλήθηκαν από κλομπ και κλοτσιές. Αν κάποιος είναι παραβάτης, τον συλλαμβάνεις. Είναι ακατανόητη η πρακτική τού “περνάω και δέρνω!..””
Νικ. Κανάκης, πρόεδρος της οργάνωσης “Γιατροί του κόσμου”
“ρατσιστική κτηνωδία της ΕΛ.ΑΣ. με στόχο να τρομοκρατήσει και να διασκορπίσει τους μετανάστες που δεν μπορεί να συλλάβει γιατί γέμισαν τα κρατητήρια”
Θαν. Κούρκουλας από την “Κίνηση Απελάστε τον Ρατσισμό”
Mp3, 13mb, “38+9 Χιλιοστά” από “Στρατοσφαιρική @νταρσία”
Video, 55.5mbμε αδημοσίευτες και δημοσιευμένες φωτογραφίες και βίντεο από την εξέγερση του Δεκέμβρη
Διασκευή του “38 χιλιοστά” των “Αδιέξοδο” για τη δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά στις 17-11-85 από αστυνομικό στα εξάρχεια.
Στις 6-12-2008 μια ακόμη σφαίρα (9 mm) από όπλο αστυνομικού στα εξάρχεια δολοφονεί τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο πυροδοτώντας αλυσιδωτές εκρήξεις ανταρσίας, μετατρέποντας τις ατομικές μας σιωπές σε συλλογική κραυγή.
Η φωτιά του Δεκέμβρη δε σβήνει, γιατί η φωτιά καίει μέσα μας
Για τον Αλέξη
Για τον Μιχάλη
Για όλους μας
Στίχοι:
Αίμα, χιλιάδων αθώων θέλω να δω να βάφει τους δρόμους.
Αίμα, χιλιάδων αθώων θέλω να τρέξει για εκδίκηση.
Δήμιοι δημοσιογράφοι,
Δήμιοι αστυνομικοί,
Δήμιοι δικαστικοί υπάλληλοι,
Δήμιοι ευυπόληπτοι πολίτες.
Εκδίκηση. Εκδίκηση. Εκδίκηση. Εκδίκηση.
Αίμα, η φριχτή ανάμνηση 6 Δεκέμβρη, Μεσολογγίου και Τζαβέλα.
Αίμα, η τελευταία εικόνα πριν κυριαρχήσει η οργή.
Αθώοι δημοσιογράφοι,
Αθώοι αστυνομικοί,
Αθώοι δικαστικοί υπάλληλοι,
Αθώοι ευυπόληπτοι πολίτες.
Εκδίκηση. Εκδίκηση. Εκδίκηση. Εκδίκηση.
Δεν ήταν μόνος αυτός που πυροβόλησε,
είχε μαζί του κι άλλους αφανείς δήμιους.
Είχε μαζί του τους ενάρετους.
Είχε μαζί του τους έντιμους.
Είχε μαζί του τους ηθικούς.
Είχε μαζί του τους δίκαιους.
Είχε μαζί του τους φιλήσυχους.
Οι δήμιοι είναι αθώοι. Οι ένοχοι νεκροί.
Οι δήμιοι είναι αθώοι. Οι ένοχοι νεκροί.
Εκδίκηση. Εκδίκηση. Εκδίκηση. Εκδίκηση.
Αίμα, χιλιάδων αθώων θέλω να δω να βάφει τους δρόμους.
Αίμα, χιλιάδων αθώων θέλω να τρέξει για εκδίκηση.
Αθώοι δημοσιογράφοι,
Αθώοι αστυνομικοί,
Αθώοι δικαστικοί υπάλληλοι,
Αθώοι ευυπόληπτοι πολίτες.
Εκδίκηση. Εκδίκηση. Εκδίκηση. Εκδίκηση.
Μια σφαίρα σκοτώνει τον Μιχάλη, μια σφαίρα σκοτώνει τον Αλέξη,
μια σφαίρα σκοτώνει εμένα, εσένα, το μυαλό και τη σκέψη.
Εξέγερση. Εξέγερση. Εξέγερση. Εξέγερση.
Τα 22 hip hop κομμάτια του CD έχουν κοινωνικοπολιτικό προσανατολισμό, αναφέρονται κατά κύριο λόγο σε προσωπικά βιώματα, και είναι παντελώς απόμακρα από το σύνδρομο του χρηματόδουλου νεο-RAPά των ακριβών αυτοκινήτων, και των σεξιστικών τραμπουκισμών.
Με λίγα λόγια είναι Javaspa!
Τα track χωρίζονται σε 4 ενότητες:
Ενάντια στη μισθωτή εργασία
Battle στο Battle
Η “σκληρή” πραγματικότητα βιωμένη από την πλευρά των καταπιεσμένων,η οποία περιέχει και ένα κομμάτι αφιερωμένο στον Β. Μποτζατζή.
Το ντεμο ειχε κυκλοφορησει σε πολυ λιγα αντιτυπα και ειχε δωθει κυριως σε φιλους.Περιεχει 13 κομματια (αναμεσα τους και τα τρια γνωστα που εχουν βγει στο 7″).
«Μόλις είδαμε το λιμενικό, ο Γ… έσκισε τη βάρκα και βρεθήκαμε στο νερό. Δεν ήξερα κολύμπι και άρχισα να χτυπάω τα χέρια μου φωνάζοντας στ’ αγγλικά «ελπ, ελπ». Σε λίγο άρχισα να πίνω νερό και κατάλαβα ότι θα πεθάνω. Σκέφτηκα τη μάνα μου, ότι θα την δω και δεν ένιωσα φόβο. Μετά θυμάμαι να ανοίγω τα μάτια μου και να κρυώνω. Ημουν πάνω στο καράβι του λιμενικού και μας πήγαιναν στην Μυτιλήνη.
15χρονος Αφγανός
«Νόμιζα ότι… πέθανα.
Οταν φτάσαμε στη Μυτιλήνη, μας πήγαν στο κέντρο κράτησης. Αργότερα θα μάθαινα ότι ο φίλος μου είχε πνιγεί. Μου έδωσαν κουβέρτες και με έβαλαν σε ένα μεγάλο δωμάτιο. Το πρώτο που θυμάμαι είναι η μυρωδιά. Νόμιζα ότι κάποιος είχε πεθάνει. Οτι εγώ μπορεί να είχα πεθάνει και να τα έβλεπα στο όνειρό μου ενώ στην πραγματικότητα σάπιζα», αφηγείται 16χρονος Αφγανός.
Στο δωμάτιο υπήρχαν πιο πολλοί άντρες, αλλά κάποιες φορές φέρνανε γυναίκες με παιδιά. Εκεί είδα και άκουσα πράγματα που θα ήθελα να μην έχω ζήσει…»
16χρονος Αφγανός
«Ο φίλος μου έλεγε ότι δεν θέλουμε άσυλο και να μην μας πάρουν αποτυπώματα. Τελικά μας πήραν αποτυπώματα, μας έδωσαν ένα χαρτί και μας έδιωξαν. Νόμιζα ότι το ίδιο βράδυ θα ήμουν στην Αγγλία, στο Λονδίνο και το χαρτί θα με βοηθούσε. Τελικά, το χαρτί έλεγε να εγκαταλείψω τη χώρα σε 30 ημέρες…»
16χρονος Πακιστανός
«…Την άλλη μέρα μάς πήγανε στους αστυνομικούς. Μου μιλάγανε ελληνικά και δεν καταλάβαινα. Μετά κάποιος αστυνομικός μου είπε “χάου όλντ” και άρχισε να μετράει με τα δάχτυλά του. Εγώ έδειξα με τα δάχτυλά μου 14»
ανήλικος από το Ιράκ
«Στην Αθήνα έμεινα 4 μήνες. Δούλευα σε ένα ράφτη, σε ένα υπόγειο κάπου στην Κυψέλη και τα μισά λεφτά μου τα έπαιρνε ο Ελληνας για το ενοίκιό μου. Πληρώσαμε 500 ευρώ ο καθένας και μας έφεραν στην Πάτρα. Εχω προσπαθήσει να φύγω 4 φορές. Δεν τα κατάφερα. Τις δύο με πιάσανε και με πήγανε στο τμήμα, όπου έφαγα ξύλο. Προσπαθώ να μπω κατευθείαν στο πλοίο και όχι μέσα σε φορτηγό»
14χρονος από το Αφγανιστάν
«…Ξεκινήσαμε να περάσουμε από τις γραμμές του τρένου για να βγούμε στο λιμάνι. Εκεί κρυφτήκαμε κάτω από φορτηγά και περιμέναμε. Ο φίλος μου είχε φέρει σχοινιά για να δεθούμε από κάτω. Τότε ήρθε η πολιτσία. Ολοι άρχισαν να τρέχουν και να προσπαθούν να κρυφτούν. Εμένα με πρόλαβαν. Με πήγαν σε λεωφορείο της αστυνομίας και μου έδεσαν τα χέρια. Το λεωφορείο γέμισε και ξεκινήσαμε για Αθήνα, για το Αλλοδαπών»
15χρονος Πακιστανός
«Δεν περίμενα από την Ελλάδα να δείχνει τέτοια συμπεριφορά. Μετάνιωσα που ήρθα. Εμείς οι Αφγανοί δεν θέλουμε πόλεμο, γιατί αν ήμασταν πολεμιστές θα μέναμε στο Αφγανιστάν. Στην τηλεόραση κάθε μέρα βλέπαμε να μιλάνε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά εμείς που ήρθαμε στην Ευρώπη είδαμε κάτι άλλο»
Ξεκίνησα τα πρώτα μου βήματα ως δημοσιογράφος-ρεπόρτερ σε έναν τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό στη Φιλαδέλφεια. Ασχολούμουν, κυρίως, με ζητήματα στέγασης, που ανέκυπταν στην πόλη.
Σε μία από τις αρχαιότερες πόλεις των Η.Π.Α, τα προβλήματα στέγασης, φυσικά και δεν έλειπαν, όταν η πλειοψηφία των κτισμάτων ήταν, μόνιμα, σε κακή κατάσταση και ειδικά σε περιοχές, όπου ζούσαν μαύροι, Πουερτορικανοί και φτωχοί αλλοδαποί.
Υπήρξα ρεπόρτερ σε διαφορετικές περιοχές της πόλης (…) και μου είναι αδύνατο να ξεχάσω μία διαδήλωση για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, που οργάνωσαν οι ένοικοι μίας πολυκατοικίας σε μία συνοικία στη νοτιοδυτική Φιλαδέλφεια. (…)
Η εξωτερική όψη των κτιρίων ήταν ελκυστική και ξεχωριστή, χάρη σε διακοσμητικές επεμβάσεις -σύμβολα μίας επαναστατικής εποχής- των αρχιτεκτόνων, οι οποίοι, σαν πραγματικοί καλλιτέχνες, φρόντισαν για την ομορφιά των κτισμάτων.
Όταν με ενημέρωσε ένας διοργανωτής της διαδήλωσης, έτρεξα και μπήκα μέσα στο κτίριο.
Οι συνθήκες που επικρατούσαν μου έκοψαν την ανάσα. Τα ταβάνια έπεφταν επικίνδυνα μέσα σε παιδικά δωμάτια, τα υδραυλικά ήταν πρόχειρα διορθωμένα και, γενικά, η έλλειψη επιδιορθώσεων μετέτρεπε το κτίριο σε απειλή για την ασφάλεια όλων των ενοίκων.
Οι διαδηλωτές δεν έκρυβαν την οργή τους.
Όταν μετά από χρόνια ξανασκέφτηκα την ιστορία, συνειδητοποίησα, ότι το ζήτημα δεν ήταν η στέγαση. Το θέμα ήταν η αντίσταση. Αυτό έδωσε νόημα σε αυτήν τη συμπτωματική ιστορία, διότι αντιπροσώπευε την αντίσταση της εργατικής τάξης στην καθημερινή αδικία και τις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης, που αντιμετώπιζαν.
Πολλά χρόνια αργότερα, μέσα στους τενεκέδες του Αμερικανικού Οίκου του Πόνου (η φυλακή), θα ερχόταν και η σειρά μου. (…)
Πράγματα που είδα στο «διάδρομο του θανάτου»
Για καθένα από τους χιλιάδες ανθρώπους που ήταν φυλακισμένοι ολόγυρά μου, θα μπορούσα να πω μία ξεχωριστή ιστορία για τους λόγους που βρίσκονταν εκεί – ή καλύτερα, για τη διαδικασία που οδήγησε στην καταδίκη τους.
Το αμερικανικό σύστημα δικαιοσύνης μοιάζει με μηχανή του κιμά: αν το κοιτάξεις προσεκτικά τα γρανάζια της είναι σαπισμένα.
Έχω γράψει πολλά άρθρα για παράνομα ή άδικα καταδικασμένους κρατούμενους, που υπέστησαν απερίγραπτη βία. Που υπήρξαν θύματα διεστραμμένης γραφειοκρατίας ή τέτοιας απανθρωπιάς που σου σηκώνει την τρίχα.
To 1995, τιμωρήθηκα αρκετές φορές, επειδή «επιδόθηκα σε δημοσιογραφικές εργασίες». Χρειάστηκαν χρόνια αγώνα μέσα σε δικαστικές αίθουσες, για να παραδεχτούν, επιτέλους, ότι το αμερικανικό Σύνταγμα παρείχε το δικαίωμα και την προστασία τέτοιων εργασιών. (…)
Ούτε υπολογιστές, ούτε ραδιόφωνα ή cd
Οι υπολογιστές δεν έχουν θέση, ακόμα, στη φυλακή. Λαμβάνω γράμματα, στα οποία μου δίνουν τα email τους, θεωρώντας δεδομένο, ότι έχω πρόσβαση στο ίντερνετ. Εδώ, δεν υπάρχουν ούτε υπολογιστές, ούτε κασετόφωνα. Είμαστε σαν δεινόσαυροι, που ζουν σε άλλη εποχή, και ζουν, γενικά, «χωρίς».
Ανακάλυψη ενός κινητού τηλεφώνου. «Τι είναι αυτό;»
Πρόσφατα, ένας κρατούμενος, ο Αμίν, αποφυλακίστηκε μετά από επανάληψη της δίκης του, αφού είχε περάσει 20 χρόνια φυλάκισης με θανατική ποινή. Όταν του επέστρεψαν τα υπάρχοντά του και ήταν έτοιμος να φύγει, ένας άλλος κρατούμενος, που μόλις είχε αφεθεί ελεύθερος, είδε ότι ο Άμιν ένιωθε χαμένος και του έδωσε το κινητό του για τηλεφωνήσει σε κάποιον. Ο Άμιν τα έχασε. Δεν ήξερε ούτε τι ήταν αυτό, ούτε πως λειτουργούσε. «Γκατζετάκι από το Star trek», το χαρακτήρισε.
Κάποιες άλλες ιστορίες, όμως, δεν θέλουμε να τις σκεφτόμαστε.
Πριν από κάποιους μήνες, ένας κρατούμενος, ο Bill Tilley, κουρασμένος από τα χρόνια που είχε περάσει στους γκρι τοίχους του κελιού του, έβγαλε τα κορδόνια των παπουτσιών του και κρεμάστηκε. Κάποιες ημέρες πριν την αυτοκτονία του, είχε εκμυστηρευτεί σε συγκρατούμενούς του, ότι πίστευε πως είχε καρκίνο και ότι δεν άντεχε να ξαναπεράσει τέτοιο μαρτύριο. Ουσιαστικά, ανακοίνωνε την αυτοκτονία του και πως προτιμούσε να πεθάνει, παρά να υποφέρει κι άλλο. (…)
Στην πόρτα του κελιού του έγραφε «Τελείωσα με αυτήν την ιστορία. Με πόνο.»
Υπάρχουν χιλιάδες ιστορίες στον Οίκο του Πόνου και έχω γράψει αρκετές από αυτές. Αυτό είναι ο άσος στο μανίκι μου, που ούτε ο πιο ατρόμητος δημοσιογράφος δεν μπορεί να «νικήσει». Ναι, αυτό είναι το όπλο μου. Και σκοπεύω να το χρησιμοποιώ με τον ίδιο επαγγελματισμό και συνέπεια, όπως όταν ήμουν ελεύθερος.
Παρόλο που αυτός ο κόσμος είναι κρυμμένος και δεν τον βλέπει πολύς κόσμος, παραμένει δημόσιος, κοινός κόσμος, γιατί τον συντηρούν οι φόροι του πολίτη.
Δεν πρέπει και οι πολίτες να ξέρουν πού επενδύονται τα χρήματά τους; (…)
Μάχομαι για να μην είμαι εδώ. Αλλά είμαι εδώ! Κι όσο είμαι εδώ, θα είμαι ενεργός.
« Μας σταματούν στο δρόμο για έλεγχο. Τους δείχνουμε τα χαρτιά μας και εκείνοι αφοι κοιτάξουν στα γύρω μπαλκόνια για το αν τους βλέπει κανείς, μας τραβούν απόμερα μας χτυπούν και μας βρίζουν. Μετά μας διώχνουν η μας αφήνουν κάτω σακατεμένους και φεύγουν…για να συνεχίσουν την περιπολία τους»
μαρτυρία μετανάστη ΕφετείοΙούνης 09.
Είμαστε ολοι/ες εσωτερικοί μετανάστες.
Στο παλαιό εφετείο, στη Σωκράτους – στον εγκαταλειμμένο αυτό στάβλο πρωην «ανάκτορο» της ελληνικής δημοκρατίας και της «δικαιοσινης» που βρήκαν καταφύγιο εκατοντάδες ανθρώπινες ψυχές φαίνεται ότι η Δημοκρατία συνεχίζει το δικαστικό της «λειτούργημα» και εξακολουθεί να«τιμωρεί» το «διαφορετικό».
Στην αποθήκη ανθρώπινων ψυχών. «Δικάζεται» και «καταδικάζεται» από το κράτος δικαίου η αλληλεγγύη η αξιοπρέπεια ο σεβασμός. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια στραγγαλίζεται στα άθλια απομεινάρια των σκουπιδιών του κράτους και της εξουσίας. Εκεί όπου στοιβάζονται άνθρωποι σε βρόμικα και άθλια δωμάτια χωρίς ηλεκτρικό –νερό και αποχέτευση
Η Αθήνα δεν έχει ξυπνήσει ακόμη.
Όμως από πολύ νωρίς το πρωί οι αστυνομικές δυνάμεις ως στρατός κατοχής βρίσκονται παραταγμένες στην Ομόνοια , στην Αγίου Κωνσταντίνου,στην πλατεία Καραϊσκάκη. Περιπολικά και πεζές περιπολίες πίνουν καφέ κουβεντιάζοντας με σεκιουριταδες και διάφορα φιλαράκια τους με πολιτικά..
Μενάνδρου και αγίου Κωνσταντίνου, το μικρό αδιέξοδο στενάκι που οδηγεί υποτίθεται στο κάτι καλύτερο…. Στο παλιό εγκαταλειμμένο κτίριο του εφετείου όπου στεγάζονται σε απάνθρωπες και άθλιες συνθήκες οι τελευταίοι εναπομείναντες μετανάστες, κυρίως Αραβες. Από τη Σομαλία το Ιράκ την Αφρική την Παλαιστίνοι το Μαρόκο την Αλγερία
Ένα πολύ μεγάλο τμήμα των μεταναστών από τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία έχουν ήδη φύγει.
Αποθήκες ψυχών.
Στο εφετείο, στις αποθήκες ψυχών ο έξω κόσμος χωρίζεται από τον μέσα από δυο κομμένα κάγκελα.
Ένα λύγισμα του κορμιού πάνω από το μαντρότοιχο και γλιστράς από το αυτοσχέδιο άνοιγμα στις σιδεριές. Ο άλλος κόσμος… Για τους περισσότερους/ες φαντάζει εξωπραγματικός και απίστευτος ενώ για κάποιους άλλους χαρακτηρίζεται ως αποτρόπαιο θέαμα που χαλάει τα χριστά ήθη της ελληνικής κοινωνίας. Για όλους όσοι έχουν σηκώσει τα λάβαρα του ρατσισμού της ξενοφοβίαςτου μίσους και της διχόνοιας η συνταγή έρχεται από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί.
Καταδικάζουν το διαφορετικό το αλλόθρησκο το κάθε μη ελληνικό σε εξόντωση και εξαφάνιση.
Εξ άλλου πιο εύκολα εξαφανίζονται οι άνθρωποι χωρίς χαρτιά οι οποίοι μάλιστα βρίσκονται και σε καθεστώς «γκετοποιησης» «απομόνωσης». Ουσιαστικά για το κράτος –το βαθύ κράτος και τοπαρακράτος αυτοί οι άνθρωποι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ παρά μόνο σαν μια «βρώμικη» μάζα κρέατος.
Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι.
Τα σημάδια των ξυλοδαρμών τους από τα αστυνομικά όργανα της τάξης εμφανή στα σώματα τους. Δεν είναι σημάδια από ένα χτύπημα αλλά από βασανιστήρια που τα έκαναν ένστολοι μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας επειδή ο τάδε πιτσιρικάς μαροκανος ένας ιρακινός ένας αφρικανός βρέθηκε στο δρόμο της πεζής περιπολίας και κρίθηκε ύποπτος .
Και που είχε χαρτιά δεν σήμαινε τίποτα γιατί όπως οι ένστολοι φασίστες έκριναν δεν είχε σεβασμό και τρόπους προς τα όργανα…
Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών… δεν μένει μόνο στις λέξεις του γνωστού συνθήματος που βροντοφωνάζετε,αλλά προχωράει πιο μακριά και γίνεται πράξη καθημερινά σε αυτό το άθλιο κτίριο του εφετείου.
Ένα τσουρέκι αγορασμένο ρεφενέ, ένα μπουκάλι χυμός, έναν καφέ, ένα πακέτο τσιγάρα, ότι έχει ο καθένας το μοιράζεται με τον διπλανό του.
Οι περισσοτεροι θελουν να πανε στην Ιταλία η στη γαλλία. Αναζητούν δουλειά, φαγητό και θελουν να ζουν σαν ανθρωποι και όχι σαν ποντικια σε αθλιες τρογλες.
Το νερό είναι κομμένο στο παλαιό εφετείο όπως και το ρεύμα.
Χρησιμοποιούν πλαστικά μπουκάλια για να κάνουν μπάνιο.
Τα υπάρχοντας τους ελάχιστα. Ένα στρώμα ανάμεσα στα γκρεμισμένα
πορτοπαράθυρα λίγα σκεπάσματα ένα δυο μπλουζάκι κρεμασμένα από καρφί στον ξεφτισμένο από την υγρασία τοίχο.
«Μας κατηγορούν ότι βρομάμε αλλά δεν έχουμε καν νερό να πιούμε. Κάνουμε μπάνιο μετά φέροντας νερό σε κουβάδες και μπουκάλια.»
«Μας κατηγορούν ότι κλέβουμε ότι ληστεύουμε ότι βιάζουμε. Τίποτα από αυτά δεν κάνουμε. Δεν έχω ούτε δέκα λεπτά στην τσέπη μου αλλά αυτά που μας καταλογίζουν δεν τα κάνουμε. Μόνο δουλειά ζητάμε για να φάμε»
«Είμαστε άνθρωποι αλλά μας διώχνουν από παντού. Άμα γυρίσω στο Ιράκ θα με σκοτώσουν μόνο και μόνο επειδή κατάφερα να φύγω»
Στην γειτονία του εφετείου στην Αθήνα δεν υπήρχαν τηλεοπτικά συνεργεία ούτε οι γνωστές κορώνες μίσους. Έλειπαν οι αγανακτισμένοι πολίτες της χρυσής αυγής που τους βλέπουμε να περιφέρονται ως κάτοικοι Ομονοίας, ως κάτοικοι, Πατησίων, ως κάτοικοι του Αγίου Παντελεήμονα.
Τα καλέσματα μίσους διώκονται ποινικά όπως και ο ρατσισμός. Ο φασισμός και οι δολοφονικές συμμορίες όχι.Ο φασισμός ο ρατσισμός και η ξενοφοβία εκκολάπτεται μεθοδευμένα και φωλιάζει σε συγκεκριμένα ιδεολογήματα, πολιτικές και πρακτικές αν μη τι άλλο φασίζουσα αντίληψης και νοοτροπίας.
Υ.Γ (1) Ένας από τους μετανάστες έχει έρθει δυο φορές στην Ελλάδα με βάρκα.
Ο ίδιος δεν ξέρει κολύμπι.
Την πρώτη φορά ήρθε με ένα φουσκωτό με θαλασσοταραχή φορώντας για σωσίβιο μια σαμπρέλα. Συνελήφθη λίγες ημέρες αργότερα στην Αθήνα… και απελάθηκε.
Επέστρεψε τρεις μήνες αργότερα. Πάλι με βάρκα, πάλι με θαλασσοταραχή αυτή τη φορά χωρίς σωσίβιο αλλά δεμένος έξω από την ξύλινη βάρκα με ένα σκοινί.
Μαζί τους στο ήδη υπερφορτωμένο καρυδότσουφλο ήταν και τρία βρέφη.
Υ.Γ (2) στα αραβικά Sachafeσυμβολίζει τη φιλία την αδελφοσύνη και τη συντροφικότητα
Ενας απο τους Φασίστες της εγκληματικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής που περιφέρεται από συνοικία σε συνοικία δηλώνοντας αγανακτισμένος πολίτης…
Τις τελευταίες ημέρες και με αφορμή τα όσα συμβαίνουν με τους μετανάστες τόσο στον Άγιο Παντελεήμονα όσο και στο παλιό Εφετείο στη Μενάνδρου τα ρουφιανοκάναλα -κυρίως- αλλα και κάποια άλλα αστικά μμε ξαφνικά ανακάλυψαν έναν… (και καλα) ”αγανακτισμένο” κάτοικο του Αγίου Παντελεήμονα.
Ο συγκεκριμένος τύπος, λοιπόν, όπου βρεί κάμερα πάει και στήνεται απο πίσω προκειμένου την κατάλληλη στιγμή να πετάξει κάποια ”φαρμακερή” ατάκα και έτσι ο δημοσιοκάφρος να γυρίσει το μαρκούτσι του στο στόμα του ”αγανακτισμένου” για να κάνει και αυτος ο… κατακαημένος μια δήλωση. «Φτάινε οι λαθρομετανάστες. Φταίνε οι μετανάστες. Φτώχεια, ανεργία, αρρώστιες… Όλα απο αυτους προκαλούνται. Να φύγουν όλοι τώρα»!!!
Η στιγμή της ”καταξίωσης” για τον συγκεκριμένο ήρθε πριν απο τρείς ημέρες όταν τον έβγαλε (ποιός άλλος) ο Ευαγγελάτος στο πιο ξενοφοβικό δελτίο ”ειδήσεων” που υπάρχει στο χαζοκούτι. Πάλι το ίδιο παραμύθι… «Οι λαθρομετανάστες φταίνε για το ένα, για το άλλο, για την άλωση της πόλης (Istanbul τα… τελευταια χρόνια), για τα 400 χρόνια… σκλαβιάς» και άλλα πολλα. Απο εκείνη την στιγμή και μετά ο τύπος έχει γυρίσει σχεδόν όλα τα τηλεπαράθυρα!!! Σε κάθε ευκαιρία διαχωρίζει την θέση του απο την ”Χρυσή Αυγή” (και καλα) και ξεκαθαριζει πως ο ίδιος δεν έχει κανένα πρόβλημα με τους μετανάστες απλα… καλό θα ήταν να γυρίσουν στην πατρίδα τους! Πλήρης ψυχική συγχυση…
Ο συγκεκριμένος τυπάκος, ωστόσο, πουλάει τρελο παραμύθι σε όλους (ή έτσι νομίζει, τουλάχιστον) γιατι είναι γνωστό τι σκατά κουβαλάει μέσα στο άδειο του κεφάλι. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
Το όνομα του είναι Δημήτρης Πιπίκιος.Έφεδρος λοχίας πεζοναυτών (!!!). Τυχαίο προφανώς… Πρόεδρος του Στρατιωτικού Συνδέσμου Ελλήνων Εφέδρων. (!!!) Επίσης τυχαίο… Επιπλέον προπαγανδίζει την ”χρυση αυγη” σε σποτάκι (σχετικο link με το βίντεο παρακάτω) για τις πρόσφατες ευρωεκλογές όπου εμφανίζεται (όλως τυχαίως πάλι αυτός) ως ”ταλαίπωρος” κάτοικος που όλοι -πλήν της χρυσής αυγής- τον έχουν εγκαταλείψει!!!
Σε πρόσφατο πέσιμο των φίλων του μπάτσων στο παλιό εφετείο, συνομιλούσε και έδινε οδηγίες σε δυο χρυσαυγουλα. Έναν ”ανδρα” και μία ”γυναίκα” η οποία μάλιστα φορούσε και μπλούζα ACAB – Hellas (τρομάρα της). Εδω για όσους δεν γνωρίζουν πρέπει να σημειώσουμε οτι το ACAB σημαίνει «All Cops Are Bastards». Σε οτι αφορά τα χρυσαυγουλα, ωστόσο, το «Bastards» μετατρέπεται αυτομάτως σε… «Brothers». Ο Πιπίκιος, μάλιστα, εμφανίστηκε στους δημοσιογράφους που ήταν στο σημείο ως αγανακτισμένος κάτοικος της περιοχής που δεν ανέχεται άλλο να τον κλεβουν, να τον χτυπούν και να τον βιάζουν (!!!!) οι λαθρομετανάστες. Δεν άφηνε, μάλιστα, να τραβούν φωτογραφίες τους μπάτσους γιατί -λέει- ειναι πιθανόν κάποιοι ”άπλυτοι” (εμάς εννοούσε) να τις δημοσιευσουν στο ”εντεμιδια”!!!
Πέρα απο κάτοικος της Μενάδρου, ωστόσο, στα κανάλια τις τελευταίες ημέρες δηλώνει και κάτοικος Αγίου Παντελεήμονα και βέβαια χρησιμοποιεί την γνωστή επιχειρηματολογία. Μην σας προκαλέσει καθόλου εντύπωση αν αυριο- μεθαυρίο ο Πιπίκιος εμφανιστεί ως κάτοικος Μεταξουργείου, Πατησίων, Παγκρατίου, Κολωνού ή οποιασδήποτε άλλης συνοικίας της Αθήνας όπου οι φίλοι του μπάτσοι αποφασίσουν να εφαρμόσουν τις κατασταλτικές μεθόδους τους πάνω στους μετανάστες.
Το ερώτημα που δημιουργείται, πάντως, είναι ένα: Είμαστε κακοπροαιρετοι και θεωρούμε πως τα κάναλια μέχρι και σήμερα (δεν) ήξεραν τι σκατα είναι ο συγκεκριμένος τύπος και γι’ αυτο του έδιναν βήμα για να πει τις μπούρδες του. Απο σήμερα, ωστόσο, που γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει Δημήτρης Πιπίκιος (πολυκάτοικος- χρυσαυγίτης έφεδρος λοχίας πεζοναυτών) θα του ξαναδώσουν βήμα;;; Πολυ πιθανό…
Υ.Γ (2) Είμαστε υποχρεωμένοι να δείξουμε το πρόσωπο του εν λόγο φασίστα που περιφέρεται παντού ως αγανακτισμένος πολιτης. ΔΕΝ αναπαράγουμε τα μηνύματα των φασιστών της χρυσής αυγής. Το παρα κάτω video είναι στο youtube και προπαγανδίζει με ρατσιστικές και φασιστικές αθλιότητες τα ασπόνδυλα. Εκτοξεύονται απειλές και μηνύματα επικίνδυνα, καλώντας τον λαό στη διχόνοια και το μίσος.
Πράξεις που σύμφωνα και με τον δικονομικό κώδικα αποτελούν αδικήματα και διώκονται ποινικά.
http://www.youtube.com/watch?v=Tq71Xj4JJLk (Προπαγανδιστικο βίντεο ”χρυσής αυγής”. Ιδιαίτερη προσοχή απο το χρονικό σημείο 4:50 έως 5:05 –προς το τέλοσ- οπου ο συγκεκριμένος φασίστας εμφανίζεται για πολλοστή φορά σε τηλεπαράθυρα)
Ο πολιτικός πρόσφυγας από τη Γουϊνέα Abdurahamane Touré και ο Paul Caratini “Simpol”, Γάλλος συνθέτης και τραγουδιστής του χιπ χοπ στο Παρίσι, έγραψαν «το τραγούδι της Κωνσταντίνας». Το τραγούδι θα ακουστεί για πρώτη φορά σήμερα, στο 2ο Φεστιβάλ Αλληλεγγύης και Πολιτισμού της Ένωσης Αφρικανών Γυναικών «Ζούμε δίπλα, γιατί όχι μαζί;», που θα γίνει στην Πλατεία Αμερικής.
Πολύ γνωστός στη Γουϊνέα και σε όλη τη δυτική Αφρική, ο 28χρονος συνθέτης, τραγουδιστής της ραπ και του χιπ χοπ και επικεφαλής του συγκροτήματος Puissance Maldingue, Αμπντουραχαμάν Τουρέ, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει εσπευσμένα τη χώρα του τον περασμένο Αύγουστο, όταν του έγινε σαφές ότι κινδύνευε η ζωή του από τη δικτατορία που κυβερνούσε τη χώρα του (σχετικό άρθρο υπάρχει στην ιστοσελίδα του BBC).
Μετά από πολλές περιπέτειες, βρέθηκε να περνάει το Αιγαίο μαζί με άλλους μετανάστες (έχει τραβήξει σχετικό φιλμ με το κινητό του) πριν καταλήξει, το Σεπτέμβρη του 2008, στην Αθήνα. Στη διήμερη εκδήλωση της «Ένωσης Αφρικανών Γυναικών» και του κινήματος «Όχι στο Ρατσισμό από τη Κούνια» στη Πλατεία Αμερικής, ο –εντελώς άγνωστος- Τουρέ ζήτησε την άδεια να τραγουδήσει, ανέβηκε στην εξέδρα και… έβαλε φωτιά στους εκατοντάδες Αφρικανούς που μέχρι τότε παρακολουθούσαν από τις παρυφές της πλατείας.
Εκεί γνωρίστηκε με τη Σόνια Μητραλιά της «Κούνιας» που, όντας και παλιά φίλη και γνώριμη της Κωνσταντίνας Κούνεβα (από τους κοινούς αγώνες για τα δικαιώματα των γυναικών), είχε την έμπνευση να του ζητήσει να γράψει ένα τραγούδι πάνω σε στίχους της βασισμένους σε κείμενο του σωματείου καθαριστριών της Κωνσταντίνας.
Στο Παρίσι, όπου «πέρασε» μετά από τρίμηνη παραμονή στην Ελλάδα, ο Τουρέ έγραψε το «τραγούδι της Κωνσταντίνας», μαζί με το Γάλλο μουσικό και συνεργάτη του στο νεότευκτο συγκρότημά τους Noir/Blanc και το εκτέλεσε στα γαλλικά, ελληνικά και αγγλικά, μαζί με Ελληνίδα τραγουδίστρια. Περιττό να προσθέσουμε ότι όλα αυτά έγιναν και γίνονται αφιλοκερδώς, από ανθρώπους που δεν το βάζουν κάτω και εξακολουθούν να αγωνίζονται και να πιστεύουν στην αλληλεγγύη…
Την περασμένη Πέμπτη, 28/5, κατά τις 6 το απόγευμα επισκεφτήκαμε την πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα. Ησυχία επικρατούσε στην πλατεία. Μετανάστης ουδείς. Κάποια παιδιά καθόντουσαν έξω από την κλειστή πια παιδική χαρά. Μιλήσαμε μαζί τους. Ένα αγοράκι 11 ετών μας δήλωσε ότι δεν επιθυμεί τους ξένους διότι «μας έχουν βρωμίσει την πλατεία». Το 14ων ετών κορίτσι που καθόταν δίπλα του είχε διαφορετική άποψη: «εγώ πιστεύω πως δεν τα προκαλούν οι ξένοι αυτά, όλοι βάζουν το χεράκι τους. Μπορεί να υπάρχουν κακοί ξένοι, αλλά υπάρχουν και κακοί έλληνες. Θα πρέπει να βοηθήσουμε όλοι μαζί την κατάσταση. Θα πρέπει αν μην είμαστε τόσο εγωκεντρικοί, να μην σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας, θα πρέπει να βρούμε έναν τρόπο ώστε να ζούμε καλύτερα όλοι μαζί» Το τρίτο αγόρι όμως 13 ετών διαφωνούσε απολύτως «πρέπει να τους διώξουμε τους βρωμιάρηδες» και συνέχισε εξιστορώντας μας περιφανώς το χθεσινό συμβάν: «ένας από εμάς εχθές έδιωχνε έναν ξένο και ο ξένος άρχισε να φωνάζει και τότε ο δικός μας τον έριξε στα κάγκελα και τον χτύπησε και έπειτα ήρθε ένας άλλος από εμάς με ντουντούκα και του ζήταγε χαρτιά κι έπειτα τον χτύπησε και αυτός με την ντουντούκα και ο ξένος έφυγε»
η παιδική χαρά μια εβδομάδα πριν τα γεγονότα
Εντός ολίγου άρχισαν να συρρέουν στην πλατεία 40-50 αντιεξουσιαστές, αποκαλούμενοι «αλληλέγγυοι των μεταναστών». Με ταχείες κινήσεις και τον απαραίτητο εξοπλισμό άρχισαν να σπάνε την αλυσίδα που κρατούσε κλειστές τις καγκελένιες πόρτες εισόδου της παιδικής χαράς της πλατείας, τις οποίες είχε σφραγίσει, ιδία βουλήσει, η επιτροπή κατοίκων του Αγ. Παντελεήμονα, με τη δικαιολογία ότι «το βράδυ οι Αφγανοί έμπαιναν στο πάρκο, έσπαγαν τις κούνιες και τα παιδιά τους δεν μπορούσαν να παίξουν». Σύμφωνα βέβαια με μαρτυρίες άλλων κατοίκων (Ελλήνων) στα πέριξ της πλατείας, ουδέποτε είχε δημιουργηθεί πρόβλημα με τους Αφγανούς και τα παιδιά τους. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε τελευταία με την παραπληροφόρηση από τα τηλεοπτικά ΜΜΕ και τις σχετικές κινητοποιήσεις ένθεν και ένθεν. Εντύπωση πάντως προκαλεί η απουσία φύλακα της παιδικής χαράς.
η παιδική χαρά μια εβδομάδα πριν τα γεγονότα
Αφού ολοκλήρωσε το έργο της αφαιρώντας εξολοκλήρου τις καγκελένιες πόρτες της παιδικής χαράς, η ομάδα των αντιεξουσιαστών αποχώρησε με τη συνοδεία των ΜΑΤ και τη σκυτάλη πήρε η Επιτροπή κατοίκων του Αγ. Παντελεήμονα – περί τα 25 άτομα μεγάλης ηλικίας (50-70). Κατά πως μάθαμε, η διαδικασία αυτή, με κάποιες παραλλαγές, επαναλαμβάνεται καθημερινά τους τελευταίους μήνες. Με ντουντούκες καλούσαν τον κόσμο να βγει από τα σπίτια του «Μην κάθεστε τα σπίτια σας, κατεβείτε μαζί μας, εσείς τους τρώτε στη μάπα». Μια ομάδα ανέλαβε να αποκαταστήσει την τάξη στο πάρκο τοποθετώντας ένα αυτοσχέδιο κοντραπλακέ στην είσοδο του πάρκου, στη θέση της πόρτας, επί του οποίου έγραψαν με μπλε μπογιά τη λέξη Ελλάς! Σαφές το μήνυμα: το πάρκο ανήκει στους Έλληνες και θα το κρατήσουμε ελληνικό ακόμα κι αν αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη στέρηση της απόλαυση του πάρκου ακόμα και από τους ίδιους τους Έλληνες. Αυτή εξάλλου δεν είναι και η ιστορία της μικρής και απομονωμένης πλην τίμιας και καθαρόαιμης Ελλαδίτσας μας;
η παιδική χαρά μια εβδομάδα τώρα
Προσπαθήσαμε να μιλήσουμε με όσους παρευρίσκονταν στην πλατεία. Αρκετοί (Έλληνες) μας εκμυστηρεύτηκαν πως φοβούνται πλέον να κατέβουν στην πλατεία, πως φοβούνται όχι τους ξένους αλλά τους Έλληνες και πως συμφωνούν με την κίνηση των αναρχικών να ανοίξουν το πάρκο, μια και δεν τολμούν να το πράξουν οι ίδιοι. (Σημειώνουμε ότι ο πατέρας Προκόπιος του Αγ. Παντελεήμονα δέχεται καθημερινά προπηλακισμούς από την Επιτροπή κατοίκων εξαιτίας της πρωτοβουλίας του να οργανώνει συσσίτια για τους ενδεείς μετανάστες της περιοχής.) Άλλοι βέβαια διαφώνησαν σφόδρα και, εν μέσω ύβρεων και μπουκαλιών που εκσφενδόνιζαν κατά πάνω μας ώστε να μας καταστήσουν σαφέστατη την απαίτησή τους να φύγουμε από την «πλατεία τους», υποστήριζαν πως αφού δεν υπάρχει κράτος να τους προστατεύσει έχουν πάρει το νόμο στα χέρια τους. Α, ναι η πλατεία τελεί πράγματι υπό κατάληψη, την έχουν καταλάβει 20-25 έλληνες εις βάρος όχι μόνο των αλλοδαπών αλλά κυρίως των ελλήνων κατοίκων της περιοχής.
***
Αντί για επίλογο θα παραθέσω μια σύντομη ιστορία:
Ένας κύριος κάθεται στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα και καπνίζει πακιστανικά τσιγάρα. Στην ερώτηση μας σχετικά με την κατάσταση στην πλατεία απαντά συνοπτικά: «είμαι κομμουνιστής και ρατσιστής». Όσον αφορά τα τσιγάρα που καπνίζει, η απάντησή του είναι επίσης σαφής: «αυτά δεν με πειράζουν, είναι φτηνά και καλά τσιγάρα». Η σύντομη αυτή στιχομυθία αποδίδει εύληπτα τον σκληρό πυρήνα του προβλήματος της μετανάστευσης. Οι χώρες υποδοχής θέλουν τα προϊόντα και την εργασία, αλλά όχι τους ανθρώπους που φέρουν τα προϊόντα και εκτελούν την εργασίας. Εδώ και έναν αιώνα οι ενασχολούμενοι με το μεταναστευτικό ζήτημα προσπαθούν, ανεπιτυχώς φυσικά, να βρουν με ποιο τρόπο θα δέχονται εισροές εργατικών χεριών και ουχί ανθρώπων – κατά την περίφημη φράση του Max Frisch «We asked for workers, and human beings came».
Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης μετά από τις ευρωεκλογές παγιώθηκε η τάση της ακροδεξιάς και εθνικιστικών μορφωμάτων. Όχι πως δεν το είχαμε καταλάβει πιο πριν ή δεν γνωρίζαμε την ύπαρξή τους, απλά πλέον απέκτησαν μια ορατότητα που θα τους δώσει μεγαλύτερο θάρρος να δράσουν. Σε όλες τις χώρες η δύναμη των ξενοφοβικών παρατάξεων αυξήθηκε επικίνδυνα. Όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες προτιμούν από την ανθρώπινη αλληλεγγύη, την αγκαλιά ενός ακροδεξιού κόμματος που τους παρέχει “ασφάλεια” από τον φόβο της συνύπαρξης με εξαθλιωμένους ανθρώπους. Δυστυχώς φαίνεται πως τα ακροδεξιά κόμματα μπορούν να επηρεάσουν την πολιτική ατζέντα ασκώντας σημαντική επιρροή, κάτι που ήδη να συμβαίνει στην Ελλάδα με το ΛΑΟΣ που πόνταρε στην ξενοφοβία για να αντλήσει ψηφοφόρους να θέτει ήδη ζήτημα μεταναστευτικής πολιτικής. Η δημόσια ανασφάλεια κυρίως λόγω της περιόδου “ισχνών αγελάδων” στα οικονομικά και οι συνεχείς κοινωνικές κρίσεις που δημιουργούνται λόγω των ανισοτήτων, δημιουργούν ένα σκηνικό που ωφελεί την ακροδεξιά στο να εγκλωβίσει τον δημόσιο λόγο στις καιροσκοπικές επιδιώξεις της. Τα κόμματα αυτά όπως έχει διαπιστωθεί είναι φορείς αναπαραγωγής διακρίσεων και πολιτικά ορθού λόγου, μιλώντας με “κοινή λογική” και δίνοντας απλοϊκές απαντήσεις για σημαντικά θέματα. Πρόσφατο παράδειγμα στην ελληνική περίπτωση τα γεγονότα που συμβαίνουν στον Άγιο Παντελεήμονα, όπου αντί για ουσιαστικές λύσεις, οι ακροδεξιοί κύκλοι αναμασούν ρατσιστικές ατάκες με στόχο να διεγείρουν το θυμικό των απελπισμένων πολιτών.
Το ΛΑΟΣ κατάφερε να εκμεταλλευτεί κοινωνικές φοβίες και κλειστοφοβικά σύνδρομα, ώστε να κινητοποιήσει έναν αντιμεταναστευτικό ζήλο και να πάρει υπό την σκέπη του δυσαρεστημένους πολίτες, χρησιμοποιώντας τους μετανάστες ως την αιχμή του δόρατος της πολιτικής τους. Για ιστορικούς λόγους (δικτατορία Μεταξά, Χούντα, Ναζιστική κατοχή) η ακροδεξιά στην Ελλάδα δεν μετατράπηκε ποτέ σε υπολογίσιμη δύναμη αφού συνδέθηκε με μελανές σελίδες. Όμως φαίνεται ότι οι Έλληνες δεν έχουν καλή μνήμη και έδωσαν ένα ποσοστό κοντά στο 8% στο κόμμα του Καρατζαφέρη, ενώ 25000 (ίσως και λίγοι παραπάνω) ψήφισαν την Χρυσή Αυγή, μια καθαρά φασιστική οργάνωση. Το ΛΑΟΣ υιοθέτησε την πάγια ιδεολογία της Ακροδεξιάς κυρίως σ’ επικοινωνιακό επίπεδο δημιουργώντας μια βάση που συμβιώνουν οι συνωμοσίες, οι “προδότες”, οι πανταχού εχθροί της Ελλάδας, ακόμα και οι Σιωνιστές με την Νέα Παγκόσμια Τάξη! Το ΛΑΟΣ κατάφερε να συνδυάσει αντιφατικά μεταξύ τους πράγματα όπως η αμφισβήτηση του Συστήματος και ο αντιαμερικανισμός (στοιχεία της Αριστεράς) και την λατρεία της παράδοσης και τον αντι-εκσυγχρονισμό (στοιχεία της Δεξιάς). Ένα χυδαία λαϊκίστικο μόρφωμα, που καπηλεύεται τον πατριωτισμό και την αρχαία παράδοση για να αναπτύξει την ρητορεία του.
Ακόμη κι η ίδια η διαδικασία των εκλογών δημιουργεί αδιέξοδα, ένας θεσμός που θεωρείται ως η “κορυφαία στιγμή της Δημοκρατίας” αλλά δεν φαίνεται να την νιώθουν δική τους αρκετοί άνθρωποι. Τα κόμματα λοιπόν του κοινοβουλίου σε μεγάλο ποσοστό δεν εκφράζουν πλέον την κοινωνία αφού έφτασαν σε παρακμή, δεν παράγουν πλέον ιδεολογίες ούτε πολιτική. Χρειάζεται να δημιουργηθούν νέοι πολιτικοί τόποι, τα κόμματα να ανανεωθούν κι όχι να παραμένουν μεταπολιτευτικά μουσειακά εκθέματα, εκφράζοντας μόνο τον ίδιο τους τον εαυτό. Οι νέες γενιές οφείλουν να τα “αλώσουν”, να δημιουργήσουν τους δικούς τους σχηματισμούς και δομές, απορρίπτοντας τα αποφάγια που τους άφησαν οι γονείς τους. Να αμφισβητήσουν τον ίδιο τον ρόλο των κομμάτων στο πολιτικό σύστημα. Το αυγό του φιδιού έσπασε όχι μόνο λόγω της ανόδου της ακροδεξιάς, αλλά κυρίως λόγω της αηδίας για το Κράτος. Το κράτος του Βατοπεδίου, της Siemens και των λοιπών σκανδάλων…ανεξαρτήτως χρώματος. Το κράτος των πελατειακών σχέσεων, της παρατεταμένης λιτότητας, των πεταμένων στα σκουπίδια ευκαιριών. Η ακροδεξιά είναι επικίνδυνη και για έναν επιπλέον λόγο: Μπορεί να καμουφλάρεται εύκολα συνδυάζοντας λαϊκισμό, αυταρχισμό, εθνοκεντρισμό, σοβινισμό, φιλελευθερισμό, δημοκρατικότητα προσανατολισμένη στον “λαό”, αντικοινοβουλευτισμό, εναντίωση στο πολιτικό κατεστημένο και πολιτικό συγκεντρωτισμό, αντιπλουραλισμό. Κυρίως τα ακροδεξιά κόμματα είναι καθαρά προσωποκεντρικά όσο αφορά την δομή τους, αλλά τεχνηέντως θέλουν και την ύπαρξη δημοψηφισμάτων όπου η γνώμη του λαού συμπλέει με του “αρχηγού”. Έτσι ο εξουσιαστής χρησιμοποιεί ως πρόσχημα των αποφάσεών του την “λαϊκή εντολή”. Η ακροδεξιά επίσης, προσπαθεί να οικειοποιηθεί θέσεις της Αριστεράς, ενώ θεωρεί πως όλοι είναι ίσοι αρκεί να διαφέρουν! Δηλαδή σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία οι αλλοδαποί δεν πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα, ίσοι θεωρούνται οι γηγενείς μόνο.
Οι προκλήσεις που έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε είναι πολλές ως κοινωνία. Δεν πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα των ΜΜΕ, στην προπαγάνδα των εύκολων λύσεων και των ψευδο-ισορροπιών. Το πολιτικό σύστημα αναφέρεται πλέον μόνο στον εαυτό του κι έχει πάψει να αποτελεί το μέσο για την επίτευξη των συμφερόντων των πολιτών. Ναι ο κυνισμός, η αδιαφορία, η απάθεια παραμένουν μεγάλοι εχθροί ΑΛΛΑ οφείλουμε να καταλάβουμε πως όποιος δεν παλεύει για την ανατροπή των υπαρχουσών εξουσιαστικών δομών, η σηψαιμία στα σπλάχνα αυτής της κοινωνίας θα παραμένει.
Αλλεπάλληλοι επιθανάτιοι ρόγχοι, αίματα από τη μύτη και το στόμα. Οι παλμοί πέφτουν και η καρδιά σταματάει να δίνει σήμα. Κλοτσιές στην πόρτα του θαλάμου, φωνές. Μάταια γιά αρκετή ώρα φωνάζουμε τους δεσμοφύλακες να ανοίξουν. Ο πρώτος που φτάνει, ψυχρός, κυνικός, δέσμιος του διαρκή του φόβου γιά απόδραση μέσω σκηνοθετημένων περιστατικών αλλά και των πολλών ταινιών που βλέπει, αρνήθηκε κατηγορηματικά να ξεκλειδώσει. Ούτε καν η θέα του αιμόφυρτου σε κώμα παιδιού δεν τον συγκίνησε. Έπρεπε, λέει, να ενημερώσει το διευθυντή. Άλλο ένα δεκάλεπτο καθυστέρησης και η καρδιά του Σπύρου Γαρδικλή δεν αντέχει άλλο. Η πόρτα του σωφρονισμού γίνεται συνώνυμο με την πύλη για τον Άδη. Δεν υπάρχει φορείο γιά να μετακινήσει το νεκρό, ενώ παράλληλα είναι γνωστό ότι όταν κλειδώνουν τα κελιά και τους θαλάμους η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και το ιατρικό προσωπικό εξαφανίζονται. Η καταμέτρηση των κρατουμένων είναι η τελευταία διαδικασία. Και σήμερα έλειπε ο Σπύρος. Οι υπόλοιποι απλά μετράμε τους νεκρούς μας και ορισμένοι ορκιζόμαστε εκδίκηση.
Χθες Τρίτη 9 Ιουνίου 2009, ομάδα ρατσιστών πραγματοποίησε επίθεση εναντίον δυο γονέων και του παιδιού τους στην παιδική χαρά του Αγ. Παντελεήμονα. Τα ρατσιστικά φαινόμενα και τα φαινόμενα λιντσαρίσματος πολιτών και γονιών συνεχώς αυξάνουν.
Μετά από τις ρατσιστικές επιθέσεις που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα εναντίον μεταναστών, τις τελευταίες ημέρες πυκνώνουν συνεχώς τα ρατσιστικά περιστατικά και εναντίον Ελλήνων.
«Αγανακτισμένοι πολίτες» και ρατσιστικές οργανώσεις απέκλεισαν την πλατεία Αγ. Παντελεήμονα και τη παιδική χαρά.Έβρισαν ζευγάρι Ελλήνων γιατί πήγαν το παιδί τους στην παιδική χαρά. Με απειλές προς τον πατέρα «θα πεθάνετε» «θα σας θάψουμε ζωντανούς εδώ» «θάνατος στους προδότες» κι άλλα χυδαία που δεν γίνεται να δημοσιευτούν, προσπάθησαν να τους διώξουν. Κάποιοι άρχισαν να βρίζουν «μούλο» και «μπάσταρδο» το παιδί που υπέστη σοκ!
Στη συνέχεια η μεγάλη αστυνομική δύναμη, περίπου 30-40 άνδρες, παρενέβη για να «ηρεμήσει» τα πράγματα. Η παρουσία τους «εξόργισε» τους ρατσιστές γιατί δεν τους άφηναν να λιντσάρουν τους Έλληνες.
Μετά από λίγο όμως και υπό τα απαθή βλέμματα της αστυνομίας κάποιοι ρατσιστές μπήκαν στην παιδική χαρά και χτύπησαν και τον πατέρα και τη μητέρα του παιδιού. Άλλοι ρατσιστές εκτόξευαν ξύλα και μπουκάλια εναντίον τους και του παιδιού τους που έκλαιγε πανικόβλητο.
Οι γονείς μεταφέρθηκαν στο Α.Τ. Αγ. Παντελεήμονα, ενώ στη διαδρομή οι ρατσιστές εφορμούσαν μέσα από τις αστυνομικές δυνάμεις για να τους λιντσάρουν. Μαζεύτηκαν έτσι έξω από το Α.Τ. προσπαθώντας να μπουν μέσα και να λιντσάρουν εκ νέου τους γονείς.
Επίθεση δέχτηκαν επίσης και οι δικηγόροι οι οποίοι πήγαν στο Α.Τ..
Αν αυτή η ρατσιστική τρομοκρατία δεν σταματήσει άμεσα εμείς οι γονείς του Αγ. Παντελεήμονα θα είμαστε τα επόμενα θύματα των ρατσιστικών πογκρόμ. Κινδυνεύουμε να σακατέψουν και εμάς και τα παιδιά μας γιατί έχουμε το «θράσος» να θέλουμε τα παιδιά μας να παίξουν στην παιδική χαρά και να μην αποδεχόμαστε τη ρατσιστική βία.
Σήμερα που δεν έχουμε το δικαίωμα να παίζουν τα παιδιά μας στην πλατεία της γειτονιάς μας, σήμερα που απειλούμαστε με ομαδικό λιντσάρισμα από ρατσιστές με την ανοχή και την υποβοήθηση αστυνομικών δυνάμεων, θα παραμείνουμε όμηροι των ρατσιστών;
Πρέπει να δώσουμε απάντηση με τη δική μας παρουσία στη πλατεία. Δεν δεχόμαστε το δίλημμα «ή ρατσιστές ή δαρμένοι από τους ρατσιστές».
Καλούμε όλους τους αρμόδιους να πάρουν αμέσως μέτρα.
Καλούμε τους φορείς να πάρουν θέση εμπράκτως και να στηρίξουν το δικαίωμα των πολιτών στην ελεύθερη κίνηση και των παιδιών στο παιχνίδι χωρίς ρατσιστές και λιντσαρίσματα: Τα κόμματα και οι πολιτικές οργανώσεις. Τις κοινωνικές οργανώσεις. Οι σύλλογοι των καθηγητών και των δασκάλων των σχολείων της περιοχής. Οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων. Η Διδασκαλική Ομοσπονδία.
* Μπαμπά, ο δάσκαλος μας είπε ότι στις 7 Ιουνίου έχουμε εκλογές και ότι όλοι εσείς οι μεγάλοι πρέπει να πάτε να ψηφίσετε.
* Έχει δίκιο παιδί μου..
* Τί είναι οι εκλογές μπαμπά;
* Τη μέρα εκείνη πηγαίνουμε οι μεγάλοι άνθρωποι στα σχολεία. Εκεί μας δίνουν κάτι χαρτάκια με τα ονόματα κάποιων ανθρώπων και σημειώνουμε σ’ αυτά ποιοι απ’ αυτούς θέλουμε να γίνουν αρχηγοί .
* Και τί δουλειά κάνουν οι αρχηγοί μπαμπά; Τί τους χρειαζόμαστε;
* Να μας λένε τι να κάνουμε..
* Και που ξέρουν αυτοί τι πρέπει να κάνουμε;
* Κοίταξε. Μαζεύονται, μιλάνε και το βρίσκουν.
* Εσείς οι άλλοι μπαμπά, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό;
* Όχι, παιδί μου.
* Γιατί;
* Έχουμε άλλες δουλειές..
* Τί δουλειές;
* Να κάνουμε τις δουλειές που μας είπαν οι προηγούμενοι αρχηγοί.
* Κι αν δεν τις κάνετε;
* Τότε μας μαλώνουν και μας τιμωρούν.
* Όπως κάνει ο δάσκαλος στο σχολείο;
* Ναι, παιδί μου.
* Εσύ μπαμπά θα πας στις εκλογές;
* Όλοι πρέπει να πηγαίνουμε.
* Χα , χα ,χα. Νομίζω μπαμπά πως είσαι βλάκας.
* Γιατί παιδί μου; Εσύ τί θα έκανες;
* Εγώ μπαμπά όταν θέλω να παίξω, φωνάζω τους φίλους μου. Λέει ο καθένας τι παιχνίδι θέλει να παίξουμε. Πολλές φορές τσακωνόμαστε. Άλλες συμφωνούμε. Εάν δεν συμφωνούν όλοι, τότε βλέπουμε.. Τη μία γίνεται το χατίρι το δικό μου, την άλλη του Κωστάκη, την άλλη της Μαρίας. Πάντως, στο τέλος παίζουμε κάτι. Δεν βάζουμε αρχηγό να μας πει τί θα παίξουμε.
Αν είσαι νέος , ζητάς όσα δικαιούσαι και αγωνίζεσαι για κάτι καλύτερο …
Τότε είσαι επικίνδυνος….
Πολύ επικίνδυνοςγια αυτή την κοινωνία
Εδώ και μήνεςόλο το σύστημα , όλοι όσοι το δομούν είτε ως θεσμοί είτε και ως φυσικά πρόσωπα , και μαζί τους συμπαρασύροντας λίγο πολύ τους πάντες να ασχοληθούνμε τα πεπραγμένα τους, έχουν δημιουργήσει μια κατάσταση όπου βλέπουμε καθημερινός την λεηλασία του “εθνικού” πλούτου και του “εθνικού” συμφέροντος μέσω διαφόρων σκανδάλων στα οποία όσοι τα δημιούργησανκαι πρωτοστάτησαν σε αυτά είτε αθωώνουν τους εαυτούς τους (παραγραφή) είτεφυγαδεύονται ώστε να μην τύχει και μιλήσει “κατά λάθος” κάποιος από αυτούς είτεμέσω της καθυστέρησης της “δικαιοσύνης” επέρχεται η παραγραφή τονόσων έχουν κάνει. Και οι μόνοι που ίσως διωχθούν είναι όσοι δεν γνωρίζουν τίποτακαι μπλέχτηκαν στην όποια υπόθεση είτε από παραλείψεις τους είτελόγο ότι είδαν την πίτα και τόλμησαν και αυτοί να απλώσουν το χέρι να πάρουν κάποιο ψίχουλο.
Την ίδια στιγμή το ίδιο σύστημαφέρεται εκδικητικά σε όσους ζητάνε όσα δικαιούνται ή αγωνίζονται για κάτι καλύτερο.
Μια νεαρή κρατούμενος , η Χριστίνα Κυρημοπούλουπου βρίσκεται στη φυλακή ουσιαστικά από τα δεκατρία της, χωρίς οικογένεια και αγράμματη, που δεν έχει καν ταυτότητα, ούτε ληξιαρχική πράξη, είχε κάνει αίτηση για συγχώνευση των ποινών της και το δικαστήριο την έκανε δεκτή. Με την επιστροφή της στις φυλακές Κορυδαλλού οι “σωφρονιστές” της, επιχείρησαν να της κάνουν κολπική εξέταση. Η Χριστίνα αρνήθηκε, άλλωστε το δικαιούται. Στην αξιοπρέπεια της Χριστινας, απάντησαν με την κτηνωδία της απομόνωσης.
Ενώ την ώρα που εισαγγελέας ζήτησε την παράταση της κράτησης ανηλίκου για ακόμα 6 μήνες που συνελήφθη στα επεισόδια του περασμένου Δεκεμβρίου εξαντλώντας την αυστηρότητά της ελληνικής Δικαιοσύνης ενώ αδρανεί μπροστά σε γεγονότα που πλήττουν ανεπανόρθωτα το δημόσιο βίο (οι πρωταγωνιστές του σκανδάλου της Siemens διαφεύγουν στο εξωτερικό παρακάμπτοντας τον ελληνικό νόμο και οι «εγκέφαλοι» υποθέσεων όπως το Βατοπέδι και τα Ομόλογα παραμένουν ελεύθεροι.).
Η δικαιοσύνη εν τέλει δεν είναι τυφλή, ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΗ.
ΣΕ ΜΙΑ ΑΣΤΙΚΗ “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΝΙΩΘΕΙ ΟΤΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΗΣ .
ΓΙ ΑΥΤΟ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΚΑΙ ΖΗΤΑΣ ΟΣΑ ΔΙΚΑΙΟΥΣΑΙ ΕΙΣΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥΣ
Στον απόηχο του συλλογικού δράματος όμως που βιώνουν χιλιάδες μετανάστες στη χώρα μας, όταν παραβιάζονται συστηματικά οι θρησκευτικές, κοινωνικές και πολιτικές τους ελευθερίες, συνυπάρχουν και οι ατομικές τραγωδίες, σαν αυτές των 45 συλληφθέντων μεταναστών από την πορεία της Παρασκευής. Παρασκευή απόγευμα φθάνει η ομάδα Νομικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών στη ΓΑΔΑ όπου κρατούνται οι συλληφθέντες. Μετά από 6 ώρες αναμονής, εισέρχεται στο κτίριο, τα αίματα στο ασανσέρ και στο πάτωμα του 6ου ορόφου είναι ενδεικτικά της «φιλοξενίας» που επιφύλαξαν οι αρχές στους συλληφθέντες μετανάστες. Το αυτόφωρο ορίζεται για το πρωί του Σαββάτου. Οι μετανάστες περνούν όλο το πρωινό μέσα στις κλούβες με χειροπέδες, εμφανώς καταπονημένοι και φοβισμένοι. Το απόγευμα ο εισαγγελέας απαγγέλει κατηγορίες στους συλληφθέντες, μεταξύ αυτών ο 13χρονος Εμντί Α. από το Μπαγκλαντέζ. Προχωρά στο εσωτερικό του κτιρίου της Ευελπίδων δεμένος με χειροπέδες – όπως άλλωστε προσιδιάζει σε κάθε επικίνδυνο κακοποιό- με βλέμμα ανάμικτο απορίας και τρόμου στραμμένο προς τους συγκεντρωμένους δημοσιογράφους και τους δικηγόρους. Είναι ασυνόδευτος, έχει έρθει μόνος του στη χώρα και δεν έχει χαρτία, είναι δηλαδή «ένας επικίνδυνος λαθρομετανάστης, απ’ αυτούς που μας κλέβουν τις δουλειές και διαπράττουν εγκλήματα» σύμφωνα με το κυριάρχο στερεότυπο. Εξάλλου απ’ ότι φαίνεται η ταυτότητα «μετανάστης» υποκαθιστά την ταυτότητα «παιδί». Οι κατηγορούμενοι παίρνουν αναβολή για την Τρίτη, οι περισσότεροι αφήνονται ελεύθεροι, ο Εμντί όχι. Παρά την απόφαση του εισαγγελέα να άρει την κράτηση του, η Αστυνομία αποφασίζει έκνομα την κράτηση του στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ και κάνει πρόταση απέλασης. Η νομοθεσία για την περίπτωση των ασυνόδευτων ανήλικων αλλοδαπών προβλέπει ότι αναλαμβάνει την προσωρινή εποπτεία τους ο εισαγγελέας ανηλίκων και ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δικαιούται να κάνει αίτηση ασύλου και να εξασφαλίσει την παραμονή του στη χώρα. Αλλά προφανώς «οι νόμοι είναι για να παραβιάζονται» ακόμα και από τους λειτουργούς τους. Κάποτε ο Μενέλαος Λουντέμης έγραψε για ένα παιδί που μετράει τ’ άστρα, αυτές τις μέρες ένα άλλο παιδί μετράει κάγκελα και η δημοκρατία μας τις πληγές της.
ΕΝΑΣ ΕΛΑΧΙΣΤΟΣ ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟ ΣΤΑΜΑΤΗ ΜΕΣΗΜΕΡΗ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΣΤΙΣ 3 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΜΟΛΙΣ ΥΠΑΡΞΕΙ ΧΡΟΝΟΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΑΜΑΤΗ ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΕΛΕΓΕΣ
“ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΔΙΝΗ ΟΡΘΙΟ ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ ΜΑ ΕΣΥ ΔΕΝ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΨΑΧΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΕΙΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΜΑΘΑΝΕ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΙ ΕΓΩ ΞΕΝΟΣ ΣΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΕΛΛΑΣ”
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ…
ΕΤΣΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ
Τη πρώτη μέρα θα φορέσουνε οι μπάτσοι χειροπέδες στο λαιμό τους και τα παιδάκια θα ξεράσουνε το γάλα στων μανάδων τα βυζιά οι δικαστές θα φυλακίσουνε ισόβια τον άγνωστο θεό τους κι οι ποιητές θα αφιερώσουν τα τραγούδια τους σε μπάσταρδα γατιά. Ημέρα δεύτερη κι οι δάσκαλοι θα κάψουν τα ανέραστα χαρτιά τους τη τρίτη μέρα οι παπάδες θα βαφτίσουνε τα αγέννητα μωρά οι στρατηγοί με τα παράσημα ξεβράκωτοι θα αρμέξουνε τα αυγά τους και μαύρα φίδια θα ξαπλώσουνε με νάζι στα προεδρικά σκαλιά.
Έτσι θα γίνει, έτσι θα γίνει έτσι ακριβώς όπως στο λέω, όπως στο λέω έτσι θα γίνει γιατί αν δε γίνει, γιατί αν δε γίνει σε μία νύχτα θα τα κάνουμε εμείς γυαλιά καρφιά.
Τέταρτη μέρα τα αγάλματα το σκάνε από τις βίλες των ευνούχων εφημερίδες ραδιόφωνα κανάλια δίχως προφυλαχτικά τη πέμπτη μέρα φοιτητές κάνουν εκπαίδευση σε κόρες τραπεζούχων κι οι στρατιώτες απολύονται και παίρνουν για ενθύμιο τη σκοπιά. Την έκτη μέρα ο υπουργός με τη τσατσά τον ζιγκολό και τον χειρούργο πιάνουν δουλειά επτά με τρείς στο εργοστάσιο πού ‘χει κάρβουνο λευκό το κόμμα πάει οριστικά διακοπές σ’ ένα χοτέλ του Ακαπούλκο και την εβδόμη οι σημαίες κολυμπάνε με γιαούρτι στον αφρό.
1) ΜΕΘΑΩ ΣΤΙΣ ΡΩΓΜΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ (1989) http://rapidshare.com/files/66486204/ME8AW.rar
Η Χριστίνα Κυριμοπουλου είναι τσιγγάνα και κρατείται στις φυλακές από 14 – 15 ετών για κλοπές που έκανε με άλλους ανήλικους τσιγγάνους., αρνείται την σωρεία των κλοπών, δέχεται μερικές στις ήταν υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών.
Τώρα έχει ποινές 8 χρόνων και κανονικά πρέπει σε λίγους μήνες να αποφυλακιστεί.
Όμως δεν έχει που να πάει, πάλι στο δρόμο θα καταλήξει με πρεζόνια, αν δεν βρεθεί ένα κατάλληλο περιβάλλον να τη στηρίξει , να της βρει μια δουλεία. Να την μορφώσει,. είναι αγράμματη.
Έχει σοβαρά προβλήματα, είναι μόνη χωρίς χρήματα, ρούχα …τίποτα.
Η επιμελήτρια ανηλίκων που την παρακολουθεί είναι πολύ καλή , αλλά τι να κάνει μόνη της, όταν η φυλακή έπρεπε να τη στείλει για αρχή σε κλινική ψυχικής υγείας διότι. κάνει συνέχεια απόπειρες αυτοκτονίας..
Αν συνεχίσει έτσι, το μόνο που της απομένει είναι ο θάνατος…
Το υπουργείο δικαιοσύνης καλύτερα να ασχοληθεί με τις ανθρώπινες στοιβαγμένες ψυχές…κι όχι με τις βιτρίνες του Κολωνακίου
ΕΜΕΙΣ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙ’ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ
ΕΣΕΙΣ ΜΙΛΑΤΕ ΓΙΑ ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΒΙΤΡΙΝΕΣ
Ακολουθει συνέντευξη με την δικηγόρο της Χριστίνας ,Χρύσα Πετσιμέρη, στο tvxs.gr.