Πάτρα, Κυριακή 12 Ιουλίου 2009. Χτυπάει το κινητό τηλέφωνο στις 5:30 και δεν είναι ο «γαλατάς» (εξάλλου αυτός είναι μεγαλοκεφαλαιούχος πια) αλλά μέλος της Κίνησης Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών της πόλης που μας ειδοποίησε ότι η πληροφορία, που είχαμε από το προηγούμενο βράδυ ότι θα κατεδάφιζαν τον καταυλισμό και θα διώχνανε «της γης τους κολασμένους» από την πόλη, βγήκε αληθινή.

Ντυθήκαμε στα γρήγορα και ξεκινήσαμε με ένα αυτοκίνητο για τον καταυλισμό. Στη διασταύρωση της παραλιακής οδού Όθωνος-Αμαλίας με τη σιδηροδρομική γραμμή Πατρών-Αθηνών το περιπολικό μας κλείνει το δρόμο (Ηρώων Πολυτεχνείου-Λιμενικός Σταθμός «Παναγιώτης Κανελλόπουλος»). Στρίβουμε και ανεβαίνουμε την Αράτου και μετά ξανά στην Αγίου Ανδρέου ως την Καρόλου, όπου μυρίζει σαν να είχαν ρίξει δακρυγόνα. Προχωράμε στην Έλληνος Στρατιώτου παράλληλα με τις γραμμές του τρένου. Βρίσκουμε και άλλα μέλη της Κίνησης που προσπαθούν να φτάσουν στον καταυλισμό.

Ήδη φαίνονται μερικοί Αφγανοί που έχουν εκδιωχθεί και περπατούν κι αυτοί κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής μη γνωρίζοντας πού πρέπει να πάνε. Στρίβουμε στη λεωφόρο Κανελλοπούλου (ο δρόμος ταχείας κυκλοφορίας που μέσω της παραλιακής φτάνει σε χρόνο dt στο εμπορικό λιμάνι και φτιάχτηκε για τις ανάγκες των Ολυμπιακών Αγώνων) και κατεβαίνουμε στην παραλιακή. Πάλι ένα περιπολικό μας κόβει το δρόμο.

Παρκάρουμε σε πάρκινγκ δίπλα στο κύμα. Βγαίνουμε μουδιασμένοι σκεφτόμενοι την έκταση της αποκλεισμένης περιοχής: σε μια έκταση μήκους 6 χιλιομέτρων και πλάτους 2 χιλιομέτρων απαγορεύεται η είσοδος πολιτών. Για να καταλάβετε, ώ άνδρες Αχαιοί, τι σημαίνει Ελληνική Δημοκρατία 21ου αιώνα. Φτάνουμε περπατώντας στον καταυλισμό. Μας περιμένουν 6 διμοιρίες ΜΑΤ (γαλάζιες και πράσινες φόρμες). Οι συγκεντρωμένοι είμαστε 21 άτομα. Ίσα που φτιάχνουμε σωματείο. Η αναλογία ΜΑΤ/Πολίτες είναι 7 προς 1. Γουάου! Στο μεταξύ έχουν συλλάβει σε άλλα σημεία 5 νέους/ες που προσπαθούσαν να φτάσουν στον καταυλισμό. Προκλητικοί οι «αρχηγοί» της αστυνομίας που νιώθουν πια ότι επιτέλους «αυτοί είναι το κράτος». Πουθενά ο εισαγγελέας. Πουθενά υπεύθυνοι της νομαρχίας, της περιφέρειας και του δήμου με πρωτόκολλα κατεδάφισης. Μόνο μετά από πιέσεις μας και λόγω της παρουσίας τηλεοπτικών καμερών έφτασε ανώτερο στέλεχος της Περιφέρειας και επιδείκνυε δημαγωγικά κάποια χαρτιά.

Πουθενά υπεύθυνοι κοινωνικής πολιτικής των τοπικών και νομαρχιακών αρχών. Άρχισαν να καταφτάνουν επιταγμένα πούλμαν. Ακούμε την εξής έντονη στιχομυθία:
Κάποιος «αστεράτος» αστυνομικός: «Ήρθες επιτέλους;»
Οδηγός πούλμαν: «Ναι, αλλά δεν έχω βάλει πετρέλαιο. Πού θα πάμε, τελικά;»
«Αστεράτος» αστυνομικός: «Τι λες ρε βλάκα; Δεν έχεις βάλει πετρέλαιο. Τι είσαι ‘συ ρε;»
Οδηγός πούλμαν: «Μα δεν μου είχαν πει ότι θα πάμε μακριά.»
«Αστεράτος» αστυνομικός: «Τσακίσου, βάλε πετρέλαιο, ρε»
Οδηγός πούλμαν: «Μάλιστα!»

Και κάνει όπισθεν για να φύγει. Κάθε φορά που κινιόταν κάποιο όχημα να’ σου οι ΜΑΤατζήδες να μας στριμώχνουν στη γωνία. Κάποια στιγμή μία γιατρός μέλος της Κίνησης προσπαθεί να εξηγήσει στους επικεφαλής ότι έχει έρθει το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ για να δει έναν ανήλικο τραυματία που έχει ανοίξει η πληγή του. Τίποτα. Οι επικεφαλής της αστυνομίας αποφάσισαν ότι εκτός από φύλακες της τάξης είναι και μεγαλογιατροί και αποφάνθηκαν ότι δεν έχει ανάγκη ο τραυματίας και ότι μόνος του δήλωσε πως δεν θέλει ιατρική βοήθεια. Η γιατρός απωθείται βίαια από τους ΜΑΤατζήδες. Πέφτουμε πάνω τους για να την πάρουμε από τα χέρια της. Τα πνεύματα ηρεμούν. Δεν προλαβαίνουμε να ανασάνουμε και σκάει μύτη προκλητικός ένας «κάτοικος»-»αγανακτισμένος πολίτης» και αρχίζει να μας βρίζει λέγοντας ότι εμείς και οι Αφγανοί φταίμε για την ανεργία επειδή φεύγουν οι τουρίστες από την Πάτρα λόγω καταυλισμού!!!

Έρχονται, λοιπόν, ένα διώροφο πούλμαν και τρία κανονικά. Μαζεύουν ανήλικους στο ένα και τους ξαποστέλνουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην…Κόνιτσα. Σε ένα άλλο βάζουνε όσους έχουν ροζ κάρτα ως αιτούντες άσυλο. Τους πάνε σε ξενοδοχείο δίπλα στα ΚΤΕΛ (μεταξύ τους ένας τραυματίας τον οποίο πήρε το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ από εκεί). Στο διώροφο πούλμαν και σε άλλο ένα βάζουν όσους δεν έχουν χαρτιά και ανήλικους που οι αστυνομικοί αυθαίρετα βάφτισαν ενήλικους. Αυτούς δεν γνωρίζει κανείς πού τους πήγαν. Μια δημοσιογράφος τοπικού καναλιού, που ουρλιάζει για την αναγκαιότητα της αποχής από τις εκλογές ως διαμαρτυρία για τις πολιτικές του κράτους λέει ότι θα τους πάνε στο Κιλκίς (έχει κι εκεί στρατόπεδο συγκέντρωσης;).

Αφού δεν έμεινε «αφγανικό ρουθούνι» στην Αχαΐα, γύρω στις 8 και τέταρτο μπουκάρουν μπουλντόζες, φορτηγά, υπάλληλοι της νομαρχίας και του δήμου, αλλά οι εκλεγμένες «αρχές» ακόμα να φανούν. Σε λίγο ακούμε τον απαίσιο θόρυβο που κάνουν τα υλικά των πρόχειρων κατασκευών των «κολασμένων» που γκρεμίζονται. Γκρεμίζουν ακόμη και το τζαμί που είχαν υποσχεθεί ότι δεν θα το πείραζαν. Όμως, λίγα λεπτά αργότερα, ξαφνικά βλέπουμε φλόγες να ξεπηδούν από το χώρο αυτό. Πώς τα κατάφεραν τα «σαΐνια»; Μέσα σε ελάχιστα λεπτά οι φλόγες έχουν φτάσει τα 15-20 μέτρα ύψος απειλώντας αιώνιους ευκαλύπτους και τις γύρω πολυκατοικίες. Η φωτιά τους έχει ξεφύγει, μαζί, βέβαια, με την φήμη ότι την έβαλαν οι «αόρατοι Αφγανοί» που κατάφεραν να σπάσουν τον αποκλεισμό και σαν φαντάσματα να ξεγλιστρήσουν. Και υπάρχει κόσμος που τους πιστεύει. Το άκουσα με τα αυτιά μου το απόγευμα που γύριζα στην Αθήνα με το λεωφορείο. Ελπίζω τώρα που η φωτιά κατέκαψε τις καλύβες των «εξαποδώ» οι φιλήσυχοι πολίτες των συλλόγων «Η Πόλις Εάλω» θα νιώσουν ότι θα έχουν εξαγνιστεί και θα ξαναφέρουν τους τουρίστες …στην «πεντακάθαρη» Πάτρα των «χωρίς λακκούβες μεγάλων πεζοδρομίων», στην Πάτρα των κτιρίων-φαντασμάτων, την Πάτρα που δεν σέβεται την ιστορία της.

Αργότερα, ξεκίνησε νέα επιχείρηση-σκούπα. Αυτή τη φορά στην νότια παραλία στόχος ήταν οι Σουδανοί πρόσφυγες και μετανάστες που αυτοί δεν έχουν ούτε παράγκες για να τους «στεγάσουν». Μόνο κουβέρτες και χαρτόνια. Και αυτοί «εξαφανίστηκαν» για να μη χαλούν την μόστρα της νότιας Πάτρας των εγκαταλελειμμένων εργοστασίων, των οικοδομών της δεκαετίας του ‘80 που σαν ανοιχτές πληγές χάσκουν γιατί δεν τέλειωσαν ποτέ. Έτσι, λοιπόν, τώρα που διώξαμε τους ανεπιθύμητους «μουσαφίρηδες» μπορούμε να ζήσουμε καλά και αυτοί χειρότερα. Θα σας θυμίσω μόνο ότι «μουσαφιράτ» στα πέρσικα σημαίνει «ταξίδι» όπως είναι ο τίτλος του εξαίρετο βιβλίο του Βασίλη Λαδά που ήταν εκεί στην πρώτη γραμμή χτες και που δεν αφήνανε οι αστυνομικοί να έρθει σε επαφή με τους εκδιωκόμενους, λες και δεν ισχύει κανένα δικαίωμα για τους «κολασμένους». Ο μετανάστης, ο πρόσφυγας, «ο χωρίς χαρτιά» ξένος μπαίνει στο περιθώριο του όρου «ανθρωπότητα». Αν δεν αντιδράσουμε όλοι και όλες στην πολιτική αυτή, τα επόμενα πούλμαν όχι μόνο θα πηγαίνουν σε άγνωστο προορισμό αλλά θα έχουν και καλυμμένα τα παράθυρα, όπως τα τρένα της μεγάλης σφαγής των Ναζί.

Εδώ Πάτρα. Εδώ οδός Ηρώων Πολυτεχνείου. Εδώ καταυλισμός προσφύγων και μεταναστών. Τώρα αντί για τανκ εισβάλλουν μπουλντόζες και φορτηγά. Τώρα αντί στρατευμάτων μπουκάρουν τα γαλάζια και πράσινα ΜΑΤ. Τώρα, αντί για φοιτητές/τριες που ζητούσαν «ψωμί-παιδεία-ελευθερία», στη σειρά με τα βαλιτσάκια τους ανήλικοι και ενήλικες Αφγανοί που ζητούν ένα πιάτο φαΐ ή να φτάσουν στη Δυτική Ευρώπη για να γλιτώσουν από τη φωτιά και το σίδερο του πολέμου Ταλιμπάν και ΝΑΤΟ (με τη συμμετοχή της Ελλάδας). Τώρα, κεντρικές, περιφερειακές και τοπικές γαλάζιες και πράσινες δημοκρατικά εκλεγμένες (συνεπικουρούμενες από μαύρες) άπονες εξουσίες αντί της στυγνής δικτατορικής στρατιωτικής κυβέρνησης. Τώρα, σε αγαστή συνεργασία ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑ.Ο.Σ. βρήκαν το νέο «εχθρό λαό» στο πρόσωπο του μετανάστη και του πρόσφυγα, αντί του «λαός ενωμένος – ποτέ νικημένος.

Πηγή: tvxs.gr

Στιγμιότυπο 1^ο: Κατά τη διάρκεια των 2 εβδομάδων πριν την πορεία πραγματοποιούνται σε μια σειρά συνοικιών της Αττικής παρεμβάσεις αντιπληροφόρησης, συγκεντρώσεις, προβολές video, μοιράσματα κειμένων, εκτεταμένες αφισοκολλήσεις. Σε κεντρικό επίπεδο πραγματοποιούνται μίνι πορείες, μαζικές αφισοκολλήσεις και μοιράσματα κειμένων ελληνικών και πολύγλωσσων.

Στιγμιότυπο 2^ο: Την Τρίτη το απόγευμα η μαζική προσέλευση του κόσμου από νωρίς στη συγκέντρωση στην πλατεία Ομονοίας δείχνει ότι η διαδήλωση που θα ακολουθήσει θα είναι μεγάλη. 8:20μμ η τελευταία ανακοίνωση από την μικροφωνική. Η πορεία ξεκινάει τα επόμενα λεπτά από πλατεία Ομονοίας για να πάει μέσω 3^ης Σεπτεμβρίου, Κοδριγκτώνος, πλατεία Αγ. Παντελεήμονα, Πιπίνου και Αδμήτου στην πλατεία Αττικής.

Στιγμιότυπο 3^ο: Κατεβαίνοντας στο δρόμο αποκαλύπτεται το μέγεθος της διαδήλωσης. Είμαστε σίγουρα 2500 άνθρωποι, κάποιοι μιλούν για 3000. Αναρχικοί/-ες, αντιεξουσιαστές/στριες, αλληλέγγυοι/-ες, ανυπότακτοι νεολαίοι. Ιδιαίτερα σημαντική η παρουσία πολλών μετανάστες. Στην πίσω πλευρά της πορείας -προς τιμήν τους- ένα ολιγομελές μπλοκ του ΕΕΚ (τροτσκιστική οργάνωση). Οι γραμμές μας πυκνές, ο παλμός δυνατός. 4 διμοιρίες μπροστά μας, 4 διμοιρίες πίσω μας, πολλές διμοιρίες στα παράλληλα στενά και όλη η δύναμη των μηχανοκίνητων ομάδων Δ και Ζ.

Στιγμιότυπο 4^ο: Πορευόμαστε στην 3^η Σεπτεμβρίου, περνάμε από την πλατεία Βικτωρίας και στρίβουμε στην Κοδριγκτώνος για να βγούμε στην πάνω πλευρά της πλατείας του Αγ. Παντελεήμονα. Εκεί είναι μαζεμένοι 60-70 μισάνθρωποι ρατσιστές του σύγχρονου Τάγματος Ασφαλείας που τιτλοδοτείται «επιτροπή κατοίκων». Λίγο πριν τη συμβολή με την Αχαρνών διαπιστώνουμε ότι οι διμοιρίες των ΜΑΤ που προπορεύονται δεν τους περιορίζουν στο εσωτερικό της πλατείας αλλά τοποθετούνται δεξιά και αριστερά τους. Σταματάμε 50 μέτρα πριν την Αχαρνών. 20 φασιστοειδή μας κουνάνε μολότοφ και μας προκαλούν να πλησιάσουμε. Διατηρούμε τη θέση μας και εισέρχονται εκείνοι στην Κοδριγκτώνος, μέσα από τα ΜΑΤ, εκτοξεύοντας φωτοβολίδες με πιστόλια-στυλό, πέτρες και μολότοφ. Μια έρχεται προς το μέρος μας ενώ με μια δεύτερη πάνε να καούν μεταξύ τους. Οι μπροστινές μας αλυσίδες διατηρούν την ψυχραιμία τους και αντεπιτίθενται με πέτρες, φωτοβολίδες και σημαίες. Σε λιγότερο από ένα λεπτό τους έχουμε ξαποστείλει πίσω στα ΜΑΤ τα οποία αναλαμβάνουν δράση πετώντας μας δακρυγόνα και κρότου λάμψης από την Αχαρνών την ίδια στιγμή που επιτίθενται και από τα πλάγια (από την οδό Φυλής) για να αναγκάσουν την εμπροσθοφυλακή μας που συγκρούεται σε οπισθοχώρηση. Η Κοδριγκτώνος πνίγεται στα δακρυγόνα. Κάποιοι σύντροφοι και συντρόφισσες τραυματίζονται από την πλάγια επίθεση των ΜΑΤ.

Στιγμιότυπο 5^ο: Η πίσω περιφρούρηση μετατρέπεται σε κεφαλή της πορείας οδηγώντας την προς την Πατησίων. Διμοιρία που παρεμποδίζει τη διέλευση στη συμβολή 3^ης Σεπτεμβρίου και Κοδριγκτώνος οπισθοχωρεί στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ο περισσότερος κόσμος καταφεύγει στην ΑΣΟΕΕ, η οποία μετατρέπεται σε ορμητήριο σύγκρουσης με τις δυνάμεις καταστολής για τις επόμενες δύο ώρες.

Στιγμιότυπο 6^ο: 2 ημέρες μετά, την Πέμπτη 9 Ιουλίου, ο Μαρκογιαννάκης, υφυπουργός εσωτερικών στον τομέα της δημόσιας τάξης (εισαγγελέας επί χούντας), πηγαίνει στην πλατεία Αγ. Παντελεήμονα επισημοποιώντας την αναγνώριση του στη φασιστο«επιτροπή κατοίκων» και στα αίσχη της. Οι «κάτοικοι» του θέτουν ζήτημα εκκένωσης της κατάληψης Villa Amalias και με την αποχώρησή του 30 εξ’ αυτών (χουλιγκανοφασίστες) επιχειρούν επίθεση στην κατάληψη με μολότοφ, φωτοβολίδες και καπνογόνα από την οδό Φυλής (μόλις είχε τελειώσει θεατρική παράσταση στην αυλή του σπιτιού) για να αναχαιτιστούν από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες και να τραπούν σε άτακτη φυγή αφήνοντας πίσω τους και 3 αχρησιμοποίητες μολότοφ.

Σχόλιο Τα ρατσιστικά και κατασταλτικά πογκρόμ του τελευταίου διαστήματος ξεδιπλώθηκαν κατά κύριο λόγο στην Αθήνα. Το σοβαρότερο όμως μέχρι στιγμής περιστατικό ήταν η εκκένωση, ισοπέδωση και εμπρησμός του προσφυγικού καταυλισμού στην Πάτρα, τα ξημερώματα της περασμένης Κυριακής 12 Ιουλίου. Εδώ πλέον οι ναζιστικές πρακτικές του δημοκρατικού καθεστώτος έγιναν εξόφθαλμες.

Προφανή συμπεράσματα

1) Μετά τις πολύμορφες αναρχικές-αντιεξουσιαστικές κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος ενάντια στα ρατσιστικά και κατασταλτικά πογκρόμ, με αποκορύφωμα την πορεία της 7^ης Ιουλίου, το κράτος απαγορεύοντας ουσιαστικά τη διέλευση της πορείας από τον Αγ. Παντελεήμονα (βάζοντας μπροστά τα φασιστοειδή) θέλησε να πει την τελευταία λέξη διασφαλίζοντας την επιβολή του απαρτχάιντ. Ταυτόχρονα, απέφυγε μια «επίσημη» απαγόρευση για την τήρηση των δημοκρατικών προσχημάτων.

2) Η φασιστική επίθεση στη Villa Amalias έγινε στο πλαίσιο της πλέον εξόφθαλμης σύμπραξης-συνεργασίας (πολιτικής και επιχειρησιακής) κράτους-παρακράτους. Έγινε με τη σφραγίδα και όλες τις επισημότητες της επίσκεψης Μαρκογιαννάκη στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα και των χαριεντισμών του με την «επιτροπή κατοίκων».

3) Το «πείραμα» κράτους-ακροδεξιών στον Αγ. Παντελεήμονα δεν θα περιοριστεί στη συγκεκριμένη πλατεία. Ήδη ελληνόψυχοι «κάτοικοι» καλούν σε συγκέντρωση αύριο Τετάρτη 15 Ιούλη, 7:30μμ στην πλατεία Αττικής (στην οποία πηγαίνουν τα απογεύματα και ένας αριθμός μεταναστών από αυτούς που εκδιώχθηκαν από την πλατεία Αγ. Παντελεήμονα). Κοινά στοιχεία σε κάθε αντίστοιχη προσπάθεια θα είναι: α) η ύπαρξη αρκετών μεταναστών από Κεντρική Ασία, Μέση Ανατολή, ίσως και Αφρική στην επιλεγμένη κάθε φορά πλατεία, β) η ύπαρξη αστυνομικού τμήματος σε απόσταση αναπνοής, γ) η ύπαρξη ενός μικρού αριθμού ακροδεξιών από την περιοχή που να είναι διατεθειμένοι να τρέξουν το θέμα με την υποστήριξη των ανώτερων κλιμακίων τους και της αστυνομίας.

4) Ομοίως δε θα σταματήσουν και οι δράσεις ενάντια στα ρατσιστικά και κατασταλτικά πογκρόμ και τις φασιστικές επιθέσεις.

Συντρόφισσες, σύντροφοι: επαγρύπνηση, μεθοδικότητα, καθαρό μυαλό, συλλογικοποίηση και αποφασιστικότητα…

αναδημοσίευση από το http://anarxiko-resalto.blogspot.com/

Τα γεγονότα της αρχής έχουν ήδη γίνει γνωστά. Μπροστά τα ΜΑΤ και πίσω οχυρωμένοι με καδρόνια, πέτρες και μολότοφ οι Χρυσαυγίτες χτύπησαν την πορεία των αναρχικών-αντιεξουσιαστών που κατηφόριζε προς την πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα. Αυτά που δεν είναι γνωστά ακολούθησαν μετά την αναγκαστική υποχώρηση της πορείας και τα καταθέτουμε γιατί υπήρξαμε αυτόπτες μάρτυρες.

Τα φασιστοειδή ήταν μαζεμένα στο πεζοδρόμιο μπροστά στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα. Μερικοί φορούσαν κράνη, καναδυό κουκούλες, κάποια ξυρισμένα κεφάλια έλαμπαν, ενώ κουμάντο έκαναν ένας τύπος μεγάλης ηλικίας που δεν έδειχνε για Χρυσαυγίτης κι ένας άλλος, τριανταπεντάρης περίπου, που έδινε εντολές με ντουντούκα. Απέναντι, και στις δυο γωνίες, ήταν από μια διμοιρία των ΜΑΤ που έδιναν την Αχαρνών στην κυκλοφορία. Πλησιάζοντας είδαμε αναταραχή στη φασιστική ομήγυρη. Ξαφνικά διαπιστώσαμε ότι έχουν πιάσει έναν νεαρό και τον χτυπάνε. «Αυτός βάζει τις φωτογραφίες μας στο Ιντερμίντια» (!) φώναζε ένας με κράνος και προσπαθούσε να χτυπήσει το παιδί με το παλούκι που κρατούσε. «Εχουν πιάσει και αιχμάλωτο; Δημοσιογράφος είμαι», είπαμε στον επικεφαλής των ΜΑΤάδων. Τότε έδειξε να ξυπνάει, ενώ μέχρι τότε έκανε πως δεν έβλεπε. Φώναξε στη διμοιρία να κινηθούν προς το φασιστολόι, αλλά μόνο τρεις τον ακολούθησαν! Χώθηκαν μέσα στον κύκλο και προσπάθησαν να τραβήξουν το νεαρό, μιλώντας φιλικά στους Χρυσαυγίτες, οι οποίοι εξαγριώθηκαν και άρχισαν να χτυπούν όλοι μαζί το παιδί. Τα ρούχα του ήταν καταξεσκισμένα. Δεχόταν μπουνιές, κλοτσιές και χτυπήματα με ξύλα. Οι ΜΑΤάδες μίλησαν με τους επικεφαλής των Χρυσαυγιτών και η ντουντούκα άρχισε να φωνάζει «πίσω, πίσω». Οση ώρα οι ΜΑΤάδες μετέφεραν το παιδί στο απέναντι πεζοδρόμιο Χρυσαυγίτες έτρεχαν και το χτυπούσαν με μπουνιές και κλοτσιές, χωρίς οι ΜΑΤάδες να κάνουν τίποτα για να το προστατέψουν. Οταν έφτασαν στη γωνία, επειδή ήταν κόσμος συγκεντρωμένος, έκαναν έναν κλοιό γύρω από το νεαρό, όμως και πάλι Χρυσαυγίτες πλησίαζαν και έβριζαν. Απειλούσαν δε τον εμφανώς χτυπημένο νεαρό ότι ξέρουν το σπίτι του και θα τον κανονίσουν κ.λπ.

Μετά από λίγο, ήρθαν άλλοι ΜΑΤάδες έκαναν κλοιό και άρχισαν να απομακρύνουν το νεαρό. «Τον συλλάβατε;», ξαναρωτήσαμε τον αξιωματικό των ΜΑΤάδων. «Οχι τον πάμε στο Τμήμα για να τον προστατέψουμε και να κάνει μήνυση κατ’ αγνώστων», απάντησε. «Μα εδώ έχουν γίνει ένα σωρό αυτόφωρα αδικήματα, μπροστά στα μάτια σας και δεν κάνατε καμιά σύλληψη, πώς να βρεθούν μετά οι άγνωστοι;», παρατηρήσαμε. Ο ΜΑΤάς έμεινε για μια στιγμή κόκαλο και μετά γύρισε την πλάτη και πήγε να βρει τους άντρες του στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Είναι φανερό πως δεν πρόκειται μόνο για τις καλές προσωπικές σχέσεις ΜΑΤάδων-Χρυσαυγιτών. Είναι φανερό ότι οι ΜΑΤάδες έχουν εντολές για συνεργασία. Και οι εντολές έρχονται από ψηλά.

από την ΚΟΝΤΡΑ 11/07/09

δεκεμβρίου αγγίγματα

[επαίτης]

«Το Δεκέμβριο, ζωγράφισα ένα σκιάχτρο μέσα σε χέρσο χωράφι. Να τρομάξει των  λαίμαργων πουλιών το σινάφι».

Χρώματα, αποχρώσεις, γητέματα αναισχυντίας
πάνω σε άβουλη παλέτα,
δυσωδία μπαγιάτικης κόνξας άγονου ερωτισμού
και τα πινέλα ανάσκελα νεκρά, σκεβρωμένες επιθυμίες,
τα μέθυσαν
και ύστερα με φιλήδονα αγγίγματα τους έκοψαν τις γλώσσες.

«Το Δεκέμβριο, παρατήρησα για πρώτη φορά με ειλικρίνεια το χρώμα των μαλλιών σου, εκεί χαμηλά στο λαιμό σου, την ώρα που σκέπασες με το φουλάρι το πρόσωπό σου».

Βαυκαλίζουσα ακτιβιστική υποκρισία,
λογαριάζεις
τις ανάσες και τα δάκρυα,
ανακρίνεις
το αίμα στο μέτωπο,
ανασκαλεύεις
τις πληγές συντάσσοντας ηδυπαθή διαβατήρια προσήλωσης,

το Δεκέμβριο,
τα πιο μειλίχια ονόματα γυναικών είναι τα δισύλλαβα,
λιγώνουν το νου δίχως λάγνα αγγίγματα.

* με αφορμή τα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου

Πηγή: chimeres.gr