Το άλλο πανεπιστημιακό άσυλο

Τριανταπέντε χρόνια συμπληρώθηκαν από την πτώση της δικτατορίας και οι νοσταλγοί της δεν παύουν να μηχανεύονται τρόπους για τη συρρίκνωση της δημοκρατίας. Αυτή τη φορά στόχος είναι η ελεύθερη διακίνηση ιδεών μέσα στα Πανεπιστήμια.

Το καλοκαίρι είναι κατά κανόνα μια περίοδος ύφεσης των φοιτητικών κινητοποιήσεων και, κατ’ επέκταση, της δημόσιας συζήτησης για το πανεπιστημιακό άσυλο. Χάρη στην πρόσφατη εκλογική «επιτυχία» της ακροδεξιάς, η φετινή περίοδος των διακοπών φαίνεται όμως πως θ’ αποτελέσει τελικά εξαίρεση.

Τούτη τη φορά, ωστόσο, η συζήτηση περί ασύλου δεν προκαλείται από τη μετατροπή των πανεπιστημιακών χώρων σε καταφύγιο (ή ορμητήριο) διαδηλωτών που συγκρούονται με την αστυνομία. Αντικείμενό της αποτελεί, αντίθετα, η προσπάθεια επανοριοθέτησης του σκληρού πυρήνα του ασύλου, που μέχρι σήμερα θεωρούνταν δεδομένος ακόμη κι από τους υποστηρικτές της ανενόχλητης εισόδου των ΜΑΤ στα ΑΕΙ: της προσφυγής στους πανεπιστημιακούς χώρους για την απόλυτη προστασία της ελευθερίας του λόγου κι ακύρωση κάθε απόπειρας ποινικοποίησης των αιρετικών απόψεων, αναλύσεων κι επεξεργασιών.

Αναφερόμαστε, φυσικά, στην εκστρατεία που βρίσκεται σε εξέλιξη τους τελευταίους μήνες για το κλείσιμο του γνωστού δικτυακού τόπου αντιπληροφόρησης Athens Indymedia, με πρώτο βήμα το αίτημα εκδίωξης του υπολογιστή που τον εξυπηρετεί (server) από το «άσυλο» του ΕΜΠ.

Το περασμένο Σάββατο περιγράψαμε συνοπτικά την κοινοβουλευτική πτυχή της καμπάνιας: τις διαδοχικές σχετικές ερωτήσεις του ΛΑΟΣ στη Βουλή και την ταχύτατη συμμόρφωση προς αυτές, τόσο του υφυπουργού Παιδείας Σπύρου Ταλιαδούρου όσο και του «ιδιωτικοποιημένου» ΟΤΕ. Με δεδομένη τη σοβαρότητα του ζητήματος και τα κρίσιμα πολιτικά διακυβεύματα, καλό είναι ωστόσο ν’ ασχοληθούμε κάπως αναλυτικότερα με την ουσία της υπόθεσης.

Από το Σιάτλ στο Πολυτεχνείο

Το Athens Indymedia αποτελεί τμήμα του ομώνυμου διεθνούς δικτύου αντιπληροφόρησης που πρωτοδημιουργήθηκε το Νοέμβριο του 1999 στο Σιάτλ, από ακτιβιστές του κινήματος ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, για τη μεταξύ τους ανταλλαγή απόψεων και πληροφοριών. Κάθε επιμέρους Indymedia λειτουργεί αυτόνομα, με αυτοτελή εσωτερική λειτουργία και δικό του πολιτικό προσανατολισμό (στο ευρύτερο συνήθως ρεύμα της ελευθεριακής αριστεράς).

Κοινό χαρακτηριστικό είναι η παράλληλη λειτουργία μιας συντακτικής ομάδας (που επιμελείται τη βασική δομή του σάιτ) και της ανεξέλεγκτης «συνεισφοράς» ειδήσεων, μεταφράσεων, φωτογραφιών, βίντεο, σχολίων κλπ από τους χρήστες, η ανωνυμία των οποίων είναι τεχνικά εξασφαλισμένη. Διακηρυγμένο στόχο αυτής της πολιτικής συνιστά η κατάργηση του διαχωρισμού μεταξύ «πομπού» και «δέκτη» της ενημέρωσης.

Οσο για την αντιπληροφόρηση, ως τέτοια χαρακτηρίζεται από το αθηναϊκό σάιτ η «διάδοση της πληροφορίας από την οπτική όλων εκείνων που αγωνίζονται, που η φωνή τους και οι διεκδικήσεις τους δεν πρόκειται ποτέ να ακουστούν από τα καθεστωτικά μέσα, μεταδίδοντας μια πραγματικότητα έτσι όπως την έχουν βιώσει μέσα από τους κοινωνικούς και πολιτικούς τους αγώνες».

To Athens Indymedia λειτούργησε για πρώτη φορά το Νοέμβριο του 2001, με πρωτοβουλία μιας εικοσαριάς ακτιβιστών της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου που είχαν έρθει σε επαφή με την αντίστοιχη διεθνή πρακτική κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων της Πράγας και της Γένοβα. Οπως όλες οι συλλογικότητες του χώρου, γνώρισε κι αυτό εσωτερικές τριβές και διασπάσεις, με σημαντικότερη αυτήν που οδήγησε το 2007 στη δημιουργία του παράλληλου δικτυακού τόπου Indy.gr.

Η απόδοση του εγχειρήματος υπήρξε μάλλον άνιση, σε άμεση κατά κανόνα συνάρτηση προς το εκάστοτε επίπεδο ανάπτυξης των κοινωνικών κινημάτων. Η μεγαλύτερη επιτυχία του Indymedia αφορά την παροχή άμεσης κι άπλετης ενημέρωσης γι’ αυτά τα ίδια κινήματα (εργατικό, αντιαυταρχικό, αντιρατσιστικό) και ιδίως για τις πτυχές τους που τα επίσημα ΜΜΕ συνήθως αγνοούν, συσκοτίζουν ή παραποιούν.

Πολύτιμη υπήρξε επίσης η πληροφόρηση για τη σκοτεινή πλευρά της δράσης των διωκτικών υπηρεσιών, από την καθημερινή αστυνομική βία (στα Εξάρχεια ή αλλού) ώς το «αντιτρομοκρατικό» καλοκαίρι του 2002 και το συνεχιζόμενο ανθρωποκυνηγητό κατά των «λαθρομεταναστών». Οι ακριβείς συνθήκες του φόνου του Αλέξη Γρηγορόπουλου μεταδόθηκαν π.χ. από το Indymedia κι όχι από τους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, που αρχικά αναπαρήγαγαν άκριτα την επίσημη αστυνομική εκδοχή περί «μαζικής επίθεσης αναρχικών» κατά των πιστολέρο αστυνομικών. Το ίδιο έγινε και με τις φωτογραφίες από τις συνθήκες κράτησης συλληφθέντων μεταναστών στην Ελασσόνα, αποκάλυψη που οδήγησε σε διαθεσιμότητα του διοικητή της τοπικής συνοριοφυλακής («Ε» 29.8.08).

Για τις απεργίες, τις διώξεις συνδικαλιστών και τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης, το Indymedia αποτελεί βασική πηγή πληροφοριών, όπως και το καθημερινό «ημερολόγιό» του για κάθε λογής εναλλακτικές πολιτικές, ενημερωτικές ή πολιτιστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα. Στο επίπεδο της «κεντρικής» πολιτικής, εσωτερικής και διεθνούς, δεν διαφέρει αντίθετα από τα υπόλοιπα μπλογκ, καθώς περιορίζεται μοιραία στην αναπαραγωγή (και το σχολιασμό) ειδήσεων από τα «κανονικά» ΜΜΕ. Στο ίδιο επίπεδο κινούνται και οι «ηλεκτρονικές συζητήσεις» του, με αναπαραγωγή όλων των χαρακτηριστικών του είδους, θετικών (αμεσότητα) ή αρνητικών (ανωνυμογραφία – πλαστοπροσωπία).

«Το ΚΕΠΙΚ της αναρχίας»

Μια πρώτη εκστρατεία κατά του Athens Indymedia σημειώθηκε από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ το φθινόπωρο του 2002, στα πλαίσια της συντονισμένης «αντιτρομοκρατικής» καμπάνιας που συνόδευσε την εξάρθρωση της 17Ν. Η απόκλιση του σάιτ απ’ την υστερική τρομολαγνία των ημερών οδήγησε σε κραυγές για το κλείσιμό του, ιδίως μετά τη μαζική διαδήλωση της 1ης Οκτωβρίου.

Την ίδια ακριβώς περίοδο σημειώθηκε και η απόπειρα αστυνομικής «διείσδυσης» στις γραμμές του: υποκρινόμενος έναν άσχετο θαυμαστή που «ήθελε να προτείνει κάποιες ιδέες», ο επικεφαλής της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος της ΕΛΑΣ Μάνος Σφακιανάκης επιχείρησε να έρθει σε επαφή με τα μέλη της συντακτικής ομάδας. Δυστυχώς, ο (όχι και τόσο έμπειρος, τότε) αστυνομικός ξέχασε να «σβήσει» τα «ίχνη» της πραγματικής ταυτότητάς του απ’ τα ψευδώνυμα e-mail που έστειλε, οπότε τον πήραν είδηση κι έφαγε το αναμενόμενο διαδικτυακό «ξεφώνημα».

Η τωρινή καμπάνια ξεκίνησε αμέσως μετά το φόνο του Γρηγορόπουλου. Στις 8 Δεκεμβρίου, ενώ όλη η Ελλάδα συγκλονιζόταν από τις μαχητικές διαδηλώσεις ενάντια στην αστυνομική βία και την κυβέρνηση Καραμανλή, το ακροδεξιό σάιτ του «Πατριωτικού Συλλόγου Θερμοπύλαι» αποκάλυψε ότι ο σέρβερ του Indymedia φιλοξενείται στο σύστημα του ΕΜΠ. Την αμέσως επόμενη μέρα έκανε την εμφάνισή του ο «εξειδικευμένος» δικτυακός τόπος «Λουκέτο τώρα στο Indymedia!» (Stop-Indymedia) κι ακολούθησε ομώνυμο γκρουπ συζήτησης στο Facebook. Στις 10.12, ο «Θερμοπύλαι» δημοσίευσε ονόματα, τηλέφωνα και e-mail καθηγητών κι υπαλλήλων του ΕΜΠ, καλώντας το κοινό να «διαμαρτυρηθεί» και ν’ απαιτήσει το κλείσιμο «της ιστοσελίδας των αναρχικών». Η σκυτάλη παραδόθηκε κατόπιν στους βουλευτές του ΛΑΟΣ.

Η άμεση σχέση του λογοκριτικού εγχειρήματος με την αστυνομική καταστολή της νεανικής εξέγερσης είναι προφανής. «Οι διαχειριστές και οι χρήστες [sic] του Athens Indymedia έχουν παραβεί τις προβλεπόμενες από το ελληνικό Σύνταγμα διατάξεις περί υποδαύλισης βίας και επεισοδίων κατά των συμπολιτών τους» ισχυρίζεται χαρακτηριστικά η ιδρυτική διακήρυξη του Stop-Indymedia, ενώ το ξενόγλωσσο κείμενο του ίδιου σάιτ (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά και …σερβικά) διακηρύσσει πως «οι ελληνικές ταραχές του περασμένου Δεκεμβρίου έδειξαν το πραγματικό πρόσωπο της άκρας Αριστεράς, ένα πρόσωπο βίας, τρομοκρατίας και βανδαλισμού».

Ως βοηθητικά επιχειρήματα επιστρατεύονται ο «αντεθνικός χαρακτήρας» του εχθρού (που «επιθυμεί την πλήρη κατάργηση των ενόπλων δυνάμεων επειδή κάποιοι σύντροφοί τους είναι φυγόστρατοι και κότες» και «υποστηρίζει την ύπαρξη δήθεν ‘εθνοτικών μειονοτήτων’ στην Ελλάδα»), καθώς και το «συμμαχικό» βαρύ πυροβολικό: το Indymedia, διαβάζουμε, «έχει κατηγορηθεί στις ΗΠΑ, την Ιταλία και τη Βρετανία γιά υπόθαλψη τρομοκρατικών ενεργειών και Αντισημιτισμό»!

Μια οφθαλμοφανής υπηρεσιακή λογική διαπερνά, τέλος, τη σχετική επιχειρηματολογία. Δεν είναι μόνο ο Παναγιώτης Δούμας που παραθέτει ως ακαταμάχητο τεκμήριο την πληροφορία ότι «το Indymedia για την ηγεσία της αστυνομίας αποτελεί το ΚΕΠΙΚ [Κέντρο Επικοινωνιών] της αναρχίας και της τρομοκρατίας στην Ελλάδα» («Ελεύθερος Κόσμος» 5.7.09). Εξίσου εύγλωττη είναι και η υποδοχή της κίνησης Ταλιαδούρου από το Stop-Indymedia: «Για να θεωρήσει σωστό ο Υφυπουργός Παιδείας να ζητήσει εξηγήσεις απ’ τον Πρύτανη του ΕΜΠ, τότε προφανώς υπάρχει κάποιος λόγος, νομικός ή συνταγματικός. Εκτός κι αν αμφισβητούν ορισμένοι τις προθέσεις του ίδιου του Υπουργού» (10.2).

Απ’ τη «διείσδυση» στο «δίκτυο»

Ο ακροδεξιός χαρακτήρας της όλης κίνησης είναι αναμφισβήτητος. Τα γραφεία του «Π.Σ. Θερμοπύλαι» εγκαινιάστηκαν το 2004 από τον Κώστα Πλεύρη, ο οποίος ήταν ομιλητής στις 7 από τις 46 εκδηλώσεις που έχουν πραγματοποιηθεί εκεί. (Ακολουθούν ο Βορίδης με 4 παρουσίες κι ο Αδωνις με 3, ενώ από μια φορά εμφανίστηκαν ο υιός Πλεύρης, ο Γεωργαλάς, ο Καραθάνος, ο Καλεντερίδης, ο Θύμιος Παπανικολάου κι ο εκπρόσωπος Τύπου του Μεϊμαράκη, Νίκος Χιδίρογλου). Οπως αποκάλυψε στην ηλεκτρονική έκδοση της «Ε» ο συνάδελφος Μπάμπης Πολυχρονιάδης (6.2.09), η διεύθυνση και το τηλέφωνο του «Π.Σ. Θερμοπύλαι» ταυτίζονται με αυτά του ΛΑΟΣ Περιστερίου, το δε Stop-Indymedia γράφεται από τον ίδιο άνθρωπο με το «Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Κώλου», ένα εμετικό «χιουμοριστικό» σάιτ αποκαλυπτικό για το πνευματικό επίπεδο του χώρου.

Χαρακτηριστική για τους πολιτικοϊδεολογικούς προσανατολισμούς των διωκτών του Indymedia είναι η (αυτό)παρουσίαση της τελευταίας ομιλίας του Πλεύρη (31.5.09): «Στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα του συλλόγου», διαβάζουμε, ο ομιλητής «χειμαρρώδεις [sic] όπως πάντα, καθήλωσε το ακροατήριο», διακηρύσσοντας ότι «ο Ελληνικός λαός θα κληθεί κάποτε να διαλέξει μια Ελλάδα χωρίς Δημοκρατία ή μια Δημοκρατία χωρίς Ελλάδα». Και, φυσικά, «καταχειροκροτήθηκε από το κοινό».

Εκτός από λάτρεις μιας «Ελλάδας χωρίς Δημοκρατία», οι διώκτες του Indymedia διακρίνονται επίσης για την ίδια ακριβώς «υπόθαλψη της βίας» που χρεώνουν στο στόχο τους. Ιστοσελίδες που διαφημίζει το Stop-Indymedia ξεχειλίζουν π.χ. από προτροπές για φυσική εξολόθρευση των «ανθελλήνων προδοτών», των «αριστερών φασιστών» κ.ο.κ.

Ανέκδοτο θυμίζει, τέλος, η αναπαραγωγή και προβολή κάποιων ακραίων ή προβοκατόρικων κειμένων (π.χ. επιδοκιμασιών των φόνων αστυνομικών) που ανώνυμοι χρήστες «έσπρωξαν» στο Indymedia αλλά «κόπηκαν» ταχύτατα από τους διαχειριστές του. Το «ΚΕΠΙΚ της αναρχίας» κατηγορείται έτσι για κείμενα αναρτημένα όχι στο ίδιο αλλά στα σάϊτ που ζητούν το κλείσιμό του!

Η «αξιοποίηση» της ανωνυμογραφίας του Indymedia από την εγχώρια ακροδεξιά, για τους δικούς της σκοτεινούς λόγους, είναι άλλωστε μια παλιά ιστορία. Απόδειξη, το ιστορικό «ξεκατίνιασμα» μεταξύ (και) ηγετικών στελεχών του «χώρου», που ξεκίνησε σε σελίδα διαλόγου του Indymedia το 2003 και συνεχίζεται αδιάκοπα μέχρι τις μέρες μας (http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=149283).

Σημείο τομής για τη (μερική) εγκατάλειψη του αντιεξουσιαστικού σάιτ απ’ τους ακροδεξιούς θαμώνες του φαίνεται πως αποτέλεσε η πρόσφατη ανάπτυξη της «μπλογκόσφαιρας». Ο πρόεδρος της νεολαίας ΛΑΟΣ καμάρωνε π.χ. πρόσφατα στην κομματική «Α1» (27.9.08) πως ο «τομέας δημιουργικού» της οργάνωσής του «συντονίζει ένα δίκτυο μπλόγκερς που κάνει την ‘Ελευθεροτυπία’ και άλλα ‘φίλια’ μέσα να παραμιλούν για την παρουσία των ‘κακών’ στο ελληνικό διαδίκτυο».

Φυσικά,το κόμμα του Καρατζαφέρη δεν πρωτοτυπεί καθόλου στην επιστράτευση αυτών των «αυθόρμητων» μορφών «προσωπικής έκφρασης» για τη διοχέτευση της γκρίζας προπαγάνδας του. Το ίδιο κάνουν και φορείς του επίσημου κράτους. Θυμίζουμε, απλά, την περίφημη συνάντηση της Ντόρας Μπακογιάννη με μια ομάδα μπλόγκερ στο ΥΠΕΞ, για την αποτελεσματικότερη προβολή των «εθνικών μας θέσεων» (16.4.08).

Το άσυλο στο στόχαστρο

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο Indymedia. Η νομικίστικη επικέντρωση των διωκτών του στην «εξωακαδημαϊκή» χρήση του δικτύου του ΕΜΠ δεν μπορεί να κρύψει το βαθιά πολιτικό περιεχόμενο της αντιπαράθεσης. Από το ίδιο δίκτυο εξυπηρετούνται εξάλλου και οι δικτυακοί τόποι φοιτητικών παρατάξεων ή άλλων φορέων, χωρίς να ενοχληθεί κανείς.

Κατά κοινή ομολογία, η παρουσία του σάιτ μέσω ΕΜΠ δεν αποσκοπεί στην αποφυγή του οικονομικού κόστους (κάπου 80 ευρώ το μήνα, ποσό γελοίο για δικτυακό τόπο με χιλιάδες σταθερούς χρήστες και δεκάδες χιλιάδες επισκέψεις την ημέρα), αλλά στην αυξημένη προστασία που εξασφαλίζει στον σέρβερ το πανεπιστημιακό άσυλο.

«Ας πληρώσει το Indymedia ένα εξυπηρετητή, ώστε να μπορούν να το κλείσουν οι αρχές και να μην κρύβονται πίσω από τον πρύτανη και το ‘άσυλο’ του Πολυτεχνείου», ξεκαθαρίζει π.χ. χωρίς περιστροφές το σάιτ του «Θερμοπύλαι» (8.2.09). «Η ύπαρξη του ασύλου επιτρέπει την ατιμωρησία ακόμη και όταν γίνονται εγκληματικές ενέργειες, όπως η παροχή προσωπικών δεδομένων», εξηγεί απ’ την πλευρά του ο Πολατίδης (12.7). Παρόμοια συλλογιστική αναπτύσσει και το ομόφρον Greek Alert (9.7.09), σε κείμενό του που αναπαράγεται αυθημερόν στον ιστότοπο του «Ρεσάλτο».

Μετά το «ΚΕΠΙΚ των αναρχικών», έχουν άλλωστε σειρά κι άλλοι δικτυακοί τόποι, ανεπιθύμητοι στους αυτόκλητους προασπιστές του έθνους και της (πόσο δημοκρατικής;) «νομιμότητας».

Αμέσως μετά τα πρώτα εξώδικα του ΟΤΕ, ο Π.Σ. «Θερμοπύλαι» αποφαινόταν π.χ. πως είναι «γεμάτα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα με παράνομους εξυπηρετητές (servers) αναρχοαριστερών ιστοσελίδων» (12.7). Παραθέτει μάλιστα τα ονόματα, e-mail και τηλέφωνα των αρμόδιων καθηγητών και υπαλλήλων, για τον παντοειδή -προφανώς- «σωφρονισμό» τους (8.7). Ο δε Πολατίδης του ΛΑΟΣ δήλωνε ευθαρσώς στον «Ελεύθερο Κόσμο» (12.7) πως «όλες οι ιστοσελίδες» που (κατ’ αυτόν) «παραβαίνουν τους όρους της συμβάσεως» μεταξύ ΟΤΕ και Εθνικού Δικτύου Έρευνας και Τεχνολογίας «πρέπει να απομακρυνθούν» και να μην υπάρξουν «νομικά τερτίπια» για την επαναφορά τους.

Τελικός στόχος, διευκρινίζει η χουντική εφημερίδα που φιλοξένησε τη συνέντευξη, είναι η εξάλειψη «της μιαρής παρουσίας των άπλυτων και του αριστερού παρακράτους μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα». Εν ανάγκη, όπως θάλεγε κι ο πρώτος φίρερ του χώρου, σε μια «Ελλάδα χωρίς Δημοκρατία»…

Το προφίλ του επίδοξου λογοκριτή

Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που απαιτούν το κλείσιμο του αθηναϊκού Indymedia; Ας απομακρυνθούμε λίγο απ’ τα επώνυμα στελέχη της εγχώριας ακροδεξιάς και του ευρύτερου «πατριωτικού χώρου», κι ας αναζητήσουμε το προφίλ του χαμηλόβαθμου δυναμικού αυτού του σύγχρονου λογοκριτικού κινήματος. Στο ίδιο, μάλιστα, πεδίο του «κυβερνοχώρου» όπου κυκλοφορούν και οι θαμώνες του επάρατου «ΚΕΠΙΚ της αναρχίας».

Το γκρουπ «Λουκέτο τώρα στο Indymedia!» που έχει ανοίξει στο Facebook, ως παρακλάδι της ομώνυμης ιστοσελίδας, διαθέτει συνολικά 29 «υπεύθυνους». Σχεδόν όλοι χρησιμοποιούν ψευδώνυμα, τα στοιχεία όμως που δίνουν για τους εαυτούς τους μιλούν από μόνα τους. Εξίσου ενδιαφέροντα συμπεράσματα θα μπορούσαν να βγουν και από τη μελέτη των ταυτοτήτων των 2.707 απλών «μελών» του γκρουπ, ένα τέτοιο εγχείρημα ξεπερνά ωστόσο κατά πολύ τα πλαίσια του παρόντος άρθρου.

«Διευθυντής» του γκρουπ είναι κάποιος «Βασίλης Μακεδόνας», που δηλώνει «υποστηρικτής» διασημοτήτων όπως ο Νίκος Γκάλης κι ο αγιορίτης Γέρων Παΐσιος. Ως υπαρχηγοί του φέρονται ο «Ελλην Πολίτης» και κάποιος «Μιχάλης Γεωργάκης», με ενδιαφέροντα που κινούνται από τη ζωοφιλία μέχρι το Playboy. Από τους τρεις υπόλοιπους «διαχειριστές», οι δυο («Μέγας Διαχειριστής» και «Βασίλειος Μακεδόνας» – διαφορετικό πρόσωπο, υποθέτουμε, απ’ τον προαναφερθέντα «Βασίλη») αποφεύγουν να δώσουν το παραμικρό στίγμα για την προσωπικότητα ή τα ενδιαφέροντά τους. Ορατά είναι τα χαρακτηριστικά μόνο του τρίτου, που υπογράφει ως «Ελληνικό DNA»: «υποστηρικτής» κι αυτός του Γέροντα Παϊσίου και ταυτόχρονα της Μόνικα Μπελούτσι, λαϊκών αοιδών (Γονίδης, Σφακιανάκης, Τερζής), της ιστοσελίδας «Σαλονίκη και Γουστάρω» και «φίλος» της φοιτητικής οργάνωσης του ΛΑΟΣ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.

Για πολιτικότερες εκδοχές, πρέπει να περάσουμε στους απλούς «υπεύθυνους» (ή «officers»). Ο «Μολών Λαβέ» έχει βάλει στη θέση της φωτογραφίας του το σήμα της «Χρυσής Αυγής», ενώ ο «Ellinas Greek Antifasistas» σαν μοναδικό στοιχείο δίνει τη φιλία του με τον «Ελληνικό DNA». Ο «Ελλάς Μακεδονία» δηλώνει απλώς ΠΑΟΚτζής, ενώ ο «Περικλής Πατριώτης» παραθέτει ως «φίλους» του το «Γιώργο Παπαδόπουλο» (με φωτογραφία του δικτάτορα) κι άλλους επώνυμους φασίστες. Πνευματικότερες ανησυχίες προβάλλει ο «Rbn Hellas RadioAntistasi», «υποστηρικτής» του Νίτσε, του Γιούκιο Μισίμα κι ενός ναζιστικού ραδιοσταθμού.

Το «Δεξί Εξτρέμ» πάλι, με το έμβλημα της ΝΔ στη θέση της φωτογραφίας του, ταλαντεύεται ανάμεσα στις ποικίλες εκδοχές του «μεσαίου χώρου»: δηλώνει «υποστηρικτής» ταυτόχρονα της ΝΔ και της Χρυσής Αυγής, του Μπερλουσκόνι και του Πούτιν. Παρόμοια διλήμματα αντιμετωπίζει κι ο «Εθνικιστής Κρητικός» απ’ το Ρότσεστερ της Ν. Υόρκης: «υποστηρικτής» της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, δεν διστάζει να βάλει αντί για φωτογραφία του το βασικό σύνθημα της Χρυσής Αυγής («Ή Ελλάς ή Τέφρα»). Επιπλέον, έχει «φίλο» (από) τη νεολαία του ΛΑΟΣ στο Πάντειο και λατρεύει την ιστοσελίδα «Ναι ρε, γεννηθήκαμε και θα πεθάνουμε Ελληνες». Πιο κατασταλαγμένοι φαίνονται ο «Greek Nationalist» (που δηλώνει ευθαρσώς χρυσαυγίτης) κι ο «ΦΟΣ ΠΑΠΕΙ», που διακηρύσσει τη λατρεία του για τον Καρατζαφέρη, το ΛΑΟΣ και τα κομματικά ή συνοδοιπορούντα ΜΜΕ.

«Υποστηρικτής» του ακροδεξιού ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ, ο ελληνοκύπριος «Ζήνων Κιτιεύς» αντί για τη φάτσα του έχει βάλει τη γνωστή φωτογραφία με το νεαρό Παλαιστίνιο που πετροβολά ένα ισραηλινό τανκ. Κάπως περίεργη βέβαια φαντασίωση για «υπεύθυνο» ενός γκρουπ που απαιτεί την πάταξη όσων υπέπεσαν στο αδίκημα της «υποδαύλισης επεισοδίων και βανδαλισμών», η εθνοθρησκευτική όμως ταυτότητα του άρματος φαίνεται πως επιτρέπει μια κάποια απόκλιση από τις αρχές της «μη βίας».

Την παράσταση κλέβουν ωστόσο ο «Μοναχικός Λύκος (Macedonia)» και η φωτογραφία του: κουκουλοφόρος, με αυτόματο τουφέκι Μ-16 κι εκτοξευτή οπλοβομβίδων Μ-203 ανά χείρας, την ελληνική σημαία και μια «πουλάδα» για φόντο. Προφανώς η ευαίσθητη ψυχή του δεν άντεξε τη διάχυτη βία των πρόσφατων Δεκεμβριανών, και βγήκε για σαφάρι στο Διαδίκτυο…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Μπάμπης Πολυχρονιάδης,

«Οι ‘Θερμοπύλες’, το Indymedia και η ανωνυμία του διαδικτύου”

(http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=14494)

Η πρώτη αποκάλυψη της πολιτικής ταυτότητας των διωκτών του Indymedia.

«ΑΝΤΙ-Media»

(Αθήνα 2008, εκδ. Αντισχολείο)

Συλλογή κειμένων για τη λειτουργία των ΜΜΕ την τελευταία εικοσαετία, ιδωμένη απ’ τη σκοπιά της ριζοσπαστικής κοινωνικής αντιπολίτευσης. Ενδιαφέρουσα κριτική στη «σχέση Indymedia», ιδίως όσον αφορά τις ηλεκτρονικές «συζητήσεις», με έμφαση στα προβλήματα που γεννά (και τα εμπόδια που θέτει στη μετατροπή του «επαναστατικού καφενείου» σε πραγματική δράση) η ανωνυμία των «συνομιλητών». Χαρακτηριστικό προειδοποιητικό απόσπασμα από κείμενο που πρωτοκυκλοφόρησε το 2002 – και που σήμερα θα μπορούσε να αφορά το σύνολο της ανώνυμης ή ψευδώνυμης “μπλογκόσφαιρας”: «Ποιού τη γνώμη ακούς στα Indymedia; Είναι πολιτική ομάδα, σύντροφος, μπάτσος, φασίστας, κνίτης, πλαστογράφος, ο πατέρας και η μάνα σου; Ποιός ακούει αυτά που γράφει ελαφρά τη καρδία ο κάθε ανεύθυνος και περιπλανώμενος προσκυνητής των πληροφοριών; Αυτή η ανεύθυνη έως κι επικίνδυνη αθλιότητα έχει δουλέψει ήδη και θα συνεχίσει να δουλεύει στο εσωτερικό των ‘πλουραλιστικών’ Indymedia, ακριβώς γιατί η έλλειψη ευθύνης αποτελεί δομικό τους συστατικό» (σ.96-7).

William Colby

«30 ans de CIA»

(Παρίσι 1978, εκδ. Le Livre de Poche)

Απομνημονεύματα ενός πράκτορα κι εν συνεχεία διοικητή της CIA. Συνοπτική αναφορά στο μηχανισμό διοχέτευσης, αναπαραγωγής και διασποράς ενός μίγματος «ειδήσεων» (αληθινών ή αληθοφανών) που η υπηρεσία θεωρούσε ότι θα μπορέσουν να συμβάλουν στην απόκρουση του «ερυθρού κινδύνου».

Ελευθεροτυπία, 26/7/2009

Πάτρα, Κυριακή 12 Ιουλίου 2009. Χτυπάει το κινητό τηλέφωνο στις 5:30 και δεν είναι ο «γαλατάς» (εξάλλου αυτός είναι μεγαλοκεφαλαιούχος πια) αλλά μέλος της Κίνησης Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών της πόλης που μας ειδοποίησε ότι η πληροφορία, που είχαμε από το προηγούμενο βράδυ ότι θα κατεδάφιζαν τον καταυλισμό και θα διώχνανε «της γης τους κολασμένους» από την πόλη, βγήκε αληθινή.

Ντυθήκαμε στα γρήγορα και ξεκινήσαμε με ένα αυτοκίνητο για τον καταυλισμό. Στη διασταύρωση της παραλιακής οδού Όθωνος-Αμαλίας με τη σιδηροδρομική γραμμή Πατρών-Αθηνών το περιπολικό μας κλείνει το δρόμο (Ηρώων Πολυτεχνείου-Λιμενικός Σταθμός «Παναγιώτης Κανελλόπουλος»). Στρίβουμε και ανεβαίνουμε την Αράτου και μετά ξανά στην Αγίου Ανδρέου ως την Καρόλου, όπου μυρίζει σαν να είχαν ρίξει δακρυγόνα. Προχωράμε στην Έλληνος Στρατιώτου παράλληλα με τις γραμμές του τρένου. Βρίσκουμε και άλλα μέλη της Κίνησης που προσπαθούν να φτάσουν στον καταυλισμό.

Ήδη φαίνονται μερικοί Αφγανοί που έχουν εκδιωχθεί και περπατούν κι αυτοί κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής μη γνωρίζοντας πού πρέπει να πάνε. Στρίβουμε στη λεωφόρο Κανελλοπούλου (ο δρόμος ταχείας κυκλοφορίας που μέσω της παραλιακής φτάνει σε χρόνο dt στο εμπορικό λιμάνι και φτιάχτηκε για τις ανάγκες των Ολυμπιακών Αγώνων) και κατεβαίνουμε στην παραλιακή. Πάλι ένα περιπολικό μας κόβει το δρόμο.

Παρκάρουμε σε πάρκινγκ δίπλα στο κύμα. Βγαίνουμε μουδιασμένοι σκεφτόμενοι την έκταση της αποκλεισμένης περιοχής: σε μια έκταση μήκους 6 χιλιομέτρων και πλάτους 2 χιλιομέτρων απαγορεύεται η είσοδος πολιτών. Για να καταλάβετε, ώ άνδρες Αχαιοί, τι σημαίνει Ελληνική Δημοκρατία 21ου αιώνα. Φτάνουμε περπατώντας στον καταυλισμό. Μας περιμένουν 6 διμοιρίες ΜΑΤ (γαλάζιες και πράσινες φόρμες). Οι συγκεντρωμένοι είμαστε 21 άτομα. Ίσα που φτιάχνουμε σωματείο. Η αναλογία ΜΑΤ/Πολίτες είναι 7 προς 1. Γουάου! Στο μεταξύ έχουν συλλάβει σε άλλα σημεία 5 νέους/ες που προσπαθούσαν να φτάσουν στον καταυλισμό. Προκλητικοί οι «αρχηγοί» της αστυνομίας που νιώθουν πια ότι επιτέλους «αυτοί είναι το κράτος». Πουθενά ο εισαγγελέας. Πουθενά υπεύθυνοι της νομαρχίας, της περιφέρειας και του δήμου με πρωτόκολλα κατεδάφισης. Μόνο μετά από πιέσεις μας και λόγω της παρουσίας τηλεοπτικών καμερών έφτασε ανώτερο στέλεχος της Περιφέρειας και επιδείκνυε δημαγωγικά κάποια χαρτιά.

Πουθενά υπεύθυνοι κοινωνικής πολιτικής των τοπικών και νομαρχιακών αρχών. Άρχισαν να καταφτάνουν επιταγμένα πούλμαν. Ακούμε την εξής έντονη στιχομυθία:
Κάποιος «αστεράτος» αστυνομικός: «Ήρθες επιτέλους;»
Οδηγός πούλμαν: «Ναι, αλλά δεν έχω βάλει πετρέλαιο. Πού θα πάμε, τελικά;»
«Αστεράτος» αστυνομικός: «Τι λες ρε βλάκα; Δεν έχεις βάλει πετρέλαιο. Τι είσαι ‘συ ρε;»
Οδηγός πούλμαν: «Μα δεν μου είχαν πει ότι θα πάμε μακριά.»
«Αστεράτος» αστυνομικός: «Τσακίσου, βάλε πετρέλαιο, ρε»
Οδηγός πούλμαν: «Μάλιστα!»

Και κάνει όπισθεν για να φύγει. Κάθε φορά που κινιόταν κάποιο όχημα να’ σου οι ΜΑΤατζήδες να μας στριμώχνουν στη γωνία. Κάποια στιγμή μία γιατρός μέλος της Κίνησης προσπαθεί να εξηγήσει στους επικεφαλής ότι έχει έρθει το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ για να δει έναν ανήλικο τραυματία που έχει ανοίξει η πληγή του. Τίποτα. Οι επικεφαλής της αστυνομίας αποφάσισαν ότι εκτός από φύλακες της τάξης είναι και μεγαλογιατροί και αποφάνθηκαν ότι δεν έχει ανάγκη ο τραυματίας και ότι μόνος του δήλωσε πως δεν θέλει ιατρική βοήθεια. Η γιατρός απωθείται βίαια από τους ΜΑΤατζήδες. Πέφτουμε πάνω τους για να την πάρουμε από τα χέρια της. Τα πνεύματα ηρεμούν. Δεν προλαβαίνουμε να ανασάνουμε και σκάει μύτη προκλητικός ένας «κάτοικος»-»αγανακτισμένος πολίτης» και αρχίζει να μας βρίζει λέγοντας ότι εμείς και οι Αφγανοί φταίμε για την ανεργία επειδή φεύγουν οι τουρίστες από την Πάτρα λόγω καταυλισμού!!!

Έρχονται, λοιπόν, ένα διώροφο πούλμαν και τρία κανονικά. Μαζεύουν ανήλικους στο ένα και τους ξαποστέλνουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην…Κόνιτσα. Σε ένα άλλο βάζουνε όσους έχουν ροζ κάρτα ως αιτούντες άσυλο. Τους πάνε σε ξενοδοχείο δίπλα στα ΚΤΕΛ (μεταξύ τους ένας τραυματίας τον οποίο πήρε το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ από εκεί). Στο διώροφο πούλμαν και σε άλλο ένα βάζουν όσους δεν έχουν χαρτιά και ανήλικους που οι αστυνομικοί αυθαίρετα βάφτισαν ενήλικους. Αυτούς δεν γνωρίζει κανείς πού τους πήγαν. Μια δημοσιογράφος τοπικού καναλιού, που ουρλιάζει για την αναγκαιότητα της αποχής από τις εκλογές ως διαμαρτυρία για τις πολιτικές του κράτους λέει ότι θα τους πάνε στο Κιλκίς (έχει κι εκεί στρατόπεδο συγκέντρωσης;).

Αφού δεν έμεινε «αφγανικό ρουθούνι» στην Αχαΐα, γύρω στις 8 και τέταρτο μπουκάρουν μπουλντόζες, φορτηγά, υπάλληλοι της νομαρχίας και του δήμου, αλλά οι εκλεγμένες «αρχές» ακόμα να φανούν. Σε λίγο ακούμε τον απαίσιο θόρυβο που κάνουν τα υλικά των πρόχειρων κατασκευών των «κολασμένων» που γκρεμίζονται. Γκρεμίζουν ακόμη και το τζαμί που είχαν υποσχεθεί ότι δεν θα το πείραζαν. Όμως, λίγα λεπτά αργότερα, ξαφνικά βλέπουμε φλόγες να ξεπηδούν από το χώρο αυτό. Πώς τα κατάφεραν τα «σαΐνια»; Μέσα σε ελάχιστα λεπτά οι φλόγες έχουν φτάσει τα 15-20 μέτρα ύψος απειλώντας αιώνιους ευκαλύπτους και τις γύρω πολυκατοικίες. Η φωτιά τους έχει ξεφύγει, μαζί, βέβαια, με την φήμη ότι την έβαλαν οι «αόρατοι Αφγανοί» που κατάφεραν να σπάσουν τον αποκλεισμό και σαν φαντάσματα να ξεγλιστρήσουν. Και υπάρχει κόσμος που τους πιστεύει. Το άκουσα με τα αυτιά μου το απόγευμα που γύριζα στην Αθήνα με το λεωφορείο. Ελπίζω τώρα που η φωτιά κατέκαψε τις καλύβες των «εξαποδώ» οι φιλήσυχοι πολίτες των συλλόγων «Η Πόλις Εάλω» θα νιώσουν ότι θα έχουν εξαγνιστεί και θα ξαναφέρουν τους τουρίστες …στην «πεντακάθαρη» Πάτρα των «χωρίς λακκούβες μεγάλων πεζοδρομίων», στην Πάτρα των κτιρίων-φαντασμάτων, την Πάτρα που δεν σέβεται την ιστορία της.

Αργότερα, ξεκίνησε νέα επιχείρηση-σκούπα. Αυτή τη φορά στην νότια παραλία στόχος ήταν οι Σουδανοί πρόσφυγες και μετανάστες που αυτοί δεν έχουν ούτε παράγκες για να τους «στεγάσουν». Μόνο κουβέρτες και χαρτόνια. Και αυτοί «εξαφανίστηκαν» για να μη χαλούν την μόστρα της νότιας Πάτρας των εγκαταλελειμμένων εργοστασίων, των οικοδομών της δεκαετίας του ‘80 που σαν ανοιχτές πληγές χάσκουν γιατί δεν τέλειωσαν ποτέ. Έτσι, λοιπόν, τώρα που διώξαμε τους ανεπιθύμητους «μουσαφίρηδες» μπορούμε να ζήσουμε καλά και αυτοί χειρότερα. Θα σας θυμίσω μόνο ότι «μουσαφιράτ» στα πέρσικα σημαίνει «ταξίδι» όπως είναι ο τίτλος του εξαίρετο βιβλίο του Βασίλη Λαδά που ήταν εκεί στην πρώτη γραμμή χτες και που δεν αφήνανε οι αστυνομικοί να έρθει σε επαφή με τους εκδιωκόμενους, λες και δεν ισχύει κανένα δικαίωμα για τους «κολασμένους». Ο μετανάστης, ο πρόσφυγας, «ο χωρίς χαρτιά» ξένος μπαίνει στο περιθώριο του όρου «ανθρωπότητα». Αν δεν αντιδράσουμε όλοι και όλες στην πολιτική αυτή, τα επόμενα πούλμαν όχι μόνο θα πηγαίνουν σε άγνωστο προορισμό αλλά θα έχουν και καλυμμένα τα παράθυρα, όπως τα τρένα της μεγάλης σφαγής των Ναζί.

Εδώ Πάτρα. Εδώ οδός Ηρώων Πολυτεχνείου. Εδώ καταυλισμός προσφύγων και μεταναστών. Τώρα αντί για τανκ εισβάλλουν μπουλντόζες και φορτηγά. Τώρα αντί στρατευμάτων μπουκάρουν τα γαλάζια και πράσινα ΜΑΤ. Τώρα, αντί για φοιτητές/τριες που ζητούσαν «ψωμί-παιδεία-ελευθερία», στη σειρά με τα βαλιτσάκια τους ανήλικοι και ενήλικες Αφγανοί που ζητούν ένα πιάτο φαΐ ή να φτάσουν στη Δυτική Ευρώπη για να γλιτώσουν από τη φωτιά και το σίδερο του πολέμου Ταλιμπάν και ΝΑΤΟ (με τη συμμετοχή της Ελλάδας). Τώρα, κεντρικές, περιφερειακές και τοπικές γαλάζιες και πράσινες δημοκρατικά εκλεγμένες (συνεπικουρούμενες από μαύρες) άπονες εξουσίες αντί της στυγνής δικτατορικής στρατιωτικής κυβέρνησης. Τώρα, σε αγαστή συνεργασία ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑ.Ο.Σ. βρήκαν το νέο «εχθρό λαό» στο πρόσωπο του μετανάστη και του πρόσφυγα, αντί του «λαός ενωμένος – ποτέ νικημένος.

Πηγή: tvxs.gr

Στιγμιότυπο 1^ο: Κατά τη διάρκεια των 2 εβδομάδων πριν την πορεία πραγματοποιούνται σε μια σειρά συνοικιών της Αττικής παρεμβάσεις αντιπληροφόρησης, συγκεντρώσεις, προβολές video, μοιράσματα κειμένων, εκτεταμένες αφισοκολλήσεις. Σε κεντρικό επίπεδο πραγματοποιούνται μίνι πορείες, μαζικές αφισοκολλήσεις και μοιράσματα κειμένων ελληνικών και πολύγλωσσων.

Στιγμιότυπο 2^ο: Την Τρίτη το απόγευμα η μαζική προσέλευση του κόσμου από νωρίς στη συγκέντρωση στην πλατεία Ομονοίας δείχνει ότι η διαδήλωση που θα ακολουθήσει θα είναι μεγάλη. 8:20μμ η τελευταία ανακοίνωση από την μικροφωνική. Η πορεία ξεκινάει τα επόμενα λεπτά από πλατεία Ομονοίας για να πάει μέσω 3^ης Σεπτεμβρίου, Κοδριγκτώνος, πλατεία Αγ. Παντελεήμονα, Πιπίνου και Αδμήτου στην πλατεία Αττικής.

Στιγμιότυπο 3^ο: Κατεβαίνοντας στο δρόμο αποκαλύπτεται το μέγεθος της διαδήλωσης. Είμαστε σίγουρα 2500 άνθρωποι, κάποιοι μιλούν για 3000. Αναρχικοί/-ες, αντιεξουσιαστές/στριες, αλληλέγγυοι/-ες, ανυπότακτοι νεολαίοι. Ιδιαίτερα σημαντική η παρουσία πολλών μετανάστες. Στην πίσω πλευρά της πορείας -προς τιμήν τους- ένα ολιγομελές μπλοκ του ΕΕΚ (τροτσκιστική οργάνωση). Οι γραμμές μας πυκνές, ο παλμός δυνατός. 4 διμοιρίες μπροστά μας, 4 διμοιρίες πίσω μας, πολλές διμοιρίες στα παράλληλα στενά και όλη η δύναμη των μηχανοκίνητων ομάδων Δ και Ζ.

Στιγμιότυπο 4^ο: Πορευόμαστε στην 3^η Σεπτεμβρίου, περνάμε από την πλατεία Βικτωρίας και στρίβουμε στην Κοδριγκτώνος για να βγούμε στην πάνω πλευρά της πλατείας του Αγ. Παντελεήμονα. Εκεί είναι μαζεμένοι 60-70 μισάνθρωποι ρατσιστές του σύγχρονου Τάγματος Ασφαλείας που τιτλοδοτείται «επιτροπή κατοίκων». Λίγο πριν τη συμβολή με την Αχαρνών διαπιστώνουμε ότι οι διμοιρίες των ΜΑΤ που προπορεύονται δεν τους περιορίζουν στο εσωτερικό της πλατείας αλλά τοποθετούνται δεξιά και αριστερά τους. Σταματάμε 50 μέτρα πριν την Αχαρνών. 20 φασιστοειδή μας κουνάνε μολότοφ και μας προκαλούν να πλησιάσουμε. Διατηρούμε τη θέση μας και εισέρχονται εκείνοι στην Κοδριγκτώνος, μέσα από τα ΜΑΤ, εκτοξεύοντας φωτοβολίδες με πιστόλια-στυλό, πέτρες και μολότοφ. Μια έρχεται προς το μέρος μας ενώ με μια δεύτερη πάνε να καούν μεταξύ τους. Οι μπροστινές μας αλυσίδες διατηρούν την ψυχραιμία τους και αντεπιτίθενται με πέτρες, φωτοβολίδες και σημαίες. Σε λιγότερο από ένα λεπτό τους έχουμε ξαποστείλει πίσω στα ΜΑΤ τα οποία αναλαμβάνουν δράση πετώντας μας δακρυγόνα και κρότου λάμψης από την Αχαρνών την ίδια στιγμή που επιτίθενται και από τα πλάγια (από την οδό Φυλής) για να αναγκάσουν την εμπροσθοφυλακή μας που συγκρούεται σε οπισθοχώρηση. Η Κοδριγκτώνος πνίγεται στα δακρυγόνα. Κάποιοι σύντροφοι και συντρόφισσες τραυματίζονται από την πλάγια επίθεση των ΜΑΤ.

Στιγμιότυπο 5^ο: Η πίσω περιφρούρηση μετατρέπεται σε κεφαλή της πορείας οδηγώντας την προς την Πατησίων. Διμοιρία που παρεμποδίζει τη διέλευση στη συμβολή 3^ης Σεπτεμβρίου και Κοδριγκτώνος οπισθοχωρεί στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ο περισσότερος κόσμος καταφεύγει στην ΑΣΟΕΕ, η οποία μετατρέπεται σε ορμητήριο σύγκρουσης με τις δυνάμεις καταστολής για τις επόμενες δύο ώρες.

Στιγμιότυπο 6^ο: 2 ημέρες μετά, την Πέμπτη 9 Ιουλίου, ο Μαρκογιαννάκης, υφυπουργός εσωτερικών στον τομέα της δημόσιας τάξης (εισαγγελέας επί χούντας), πηγαίνει στην πλατεία Αγ. Παντελεήμονα επισημοποιώντας την αναγνώριση του στη φασιστο«επιτροπή κατοίκων» και στα αίσχη της. Οι «κάτοικοι» του θέτουν ζήτημα εκκένωσης της κατάληψης Villa Amalias και με την αποχώρησή του 30 εξ’ αυτών (χουλιγκανοφασίστες) επιχειρούν επίθεση στην κατάληψη με μολότοφ, φωτοβολίδες και καπνογόνα από την οδό Φυλής (μόλις είχε τελειώσει θεατρική παράσταση στην αυλή του σπιτιού) για να αναχαιτιστούν από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες και να τραπούν σε άτακτη φυγή αφήνοντας πίσω τους και 3 αχρησιμοποίητες μολότοφ.

Σχόλιο Τα ρατσιστικά και κατασταλτικά πογκρόμ του τελευταίου διαστήματος ξεδιπλώθηκαν κατά κύριο λόγο στην Αθήνα. Το σοβαρότερο όμως μέχρι στιγμής περιστατικό ήταν η εκκένωση, ισοπέδωση και εμπρησμός του προσφυγικού καταυλισμού στην Πάτρα, τα ξημερώματα της περασμένης Κυριακής 12 Ιουλίου. Εδώ πλέον οι ναζιστικές πρακτικές του δημοκρατικού καθεστώτος έγιναν εξόφθαλμες.

Προφανή συμπεράσματα

1) Μετά τις πολύμορφες αναρχικές-αντιεξουσιαστικές κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος ενάντια στα ρατσιστικά και κατασταλτικά πογκρόμ, με αποκορύφωμα την πορεία της 7^ης Ιουλίου, το κράτος απαγορεύοντας ουσιαστικά τη διέλευση της πορείας από τον Αγ. Παντελεήμονα (βάζοντας μπροστά τα φασιστοειδή) θέλησε να πει την τελευταία λέξη διασφαλίζοντας την επιβολή του απαρτχάιντ. Ταυτόχρονα, απέφυγε μια «επίσημη» απαγόρευση για την τήρηση των δημοκρατικών προσχημάτων.

2) Η φασιστική επίθεση στη Villa Amalias έγινε στο πλαίσιο της πλέον εξόφθαλμης σύμπραξης-συνεργασίας (πολιτικής και επιχειρησιακής) κράτους-παρακράτους. Έγινε με τη σφραγίδα και όλες τις επισημότητες της επίσκεψης Μαρκογιαννάκη στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα και των χαριεντισμών του με την «επιτροπή κατοίκων».

3) Το «πείραμα» κράτους-ακροδεξιών στον Αγ. Παντελεήμονα δεν θα περιοριστεί στη συγκεκριμένη πλατεία. Ήδη ελληνόψυχοι «κάτοικοι» καλούν σε συγκέντρωση αύριο Τετάρτη 15 Ιούλη, 7:30μμ στην πλατεία Αττικής (στην οποία πηγαίνουν τα απογεύματα και ένας αριθμός μεταναστών από αυτούς που εκδιώχθηκαν από την πλατεία Αγ. Παντελεήμονα). Κοινά στοιχεία σε κάθε αντίστοιχη προσπάθεια θα είναι: α) η ύπαρξη αρκετών μεταναστών από Κεντρική Ασία, Μέση Ανατολή, ίσως και Αφρική στην επιλεγμένη κάθε φορά πλατεία, β) η ύπαρξη αστυνομικού τμήματος σε απόσταση αναπνοής, γ) η ύπαρξη ενός μικρού αριθμού ακροδεξιών από την περιοχή που να είναι διατεθειμένοι να τρέξουν το θέμα με την υποστήριξη των ανώτερων κλιμακίων τους και της αστυνομίας.

4) Ομοίως δε θα σταματήσουν και οι δράσεις ενάντια στα ρατσιστικά και κατασταλτικά πογκρόμ και τις φασιστικές επιθέσεις.

Συντρόφισσες, σύντροφοι: επαγρύπνηση, μεθοδικότητα, καθαρό μυαλό, συλλογικοποίηση και αποφασιστικότητα…

αναδημοσίευση από το http://anarxiko-resalto.blogspot.com/

Τα γεγονότα της αρχής έχουν ήδη γίνει γνωστά. Μπροστά τα ΜΑΤ και πίσω οχυρωμένοι με καδρόνια, πέτρες και μολότοφ οι Χρυσαυγίτες χτύπησαν την πορεία των αναρχικών-αντιεξουσιαστών που κατηφόριζε προς την πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα. Αυτά που δεν είναι γνωστά ακολούθησαν μετά την αναγκαστική υποχώρηση της πορείας και τα καταθέτουμε γιατί υπήρξαμε αυτόπτες μάρτυρες.

Τα φασιστοειδή ήταν μαζεμένα στο πεζοδρόμιο μπροστά στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα. Μερικοί φορούσαν κράνη, καναδυό κουκούλες, κάποια ξυρισμένα κεφάλια έλαμπαν, ενώ κουμάντο έκαναν ένας τύπος μεγάλης ηλικίας που δεν έδειχνε για Χρυσαυγίτης κι ένας άλλος, τριανταπεντάρης περίπου, που έδινε εντολές με ντουντούκα. Απέναντι, και στις δυο γωνίες, ήταν από μια διμοιρία των ΜΑΤ που έδιναν την Αχαρνών στην κυκλοφορία. Πλησιάζοντας είδαμε αναταραχή στη φασιστική ομήγυρη. Ξαφνικά διαπιστώσαμε ότι έχουν πιάσει έναν νεαρό και τον χτυπάνε. «Αυτός βάζει τις φωτογραφίες μας στο Ιντερμίντια» (!) φώναζε ένας με κράνος και προσπαθούσε να χτυπήσει το παιδί με το παλούκι που κρατούσε. «Εχουν πιάσει και αιχμάλωτο; Δημοσιογράφος είμαι», είπαμε στον επικεφαλής των ΜΑΤάδων. Τότε έδειξε να ξυπνάει, ενώ μέχρι τότε έκανε πως δεν έβλεπε. Φώναξε στη διμοιρία να κινηθούν προς το φασιστολόι, αλλά μόνο τρεις τον ακολούθησαν! Χώθηκαν μέσα στον κύκλο και προσπάθησαν να τραβήξουν το νεαρό, μιλώντας φιλικά στους Χρυσαυγίτες, οι οποίοι εξαγριώθηκαν και άρχισαν να χτυπούν όλοι μαζί το παιδί. Τα ρούχα του ήταν καταξεσκισμένα. Δεχόταν μπουνιές, κλοτσιές και χτυπήματα με ξύλα. Οι ΜΑΤάδες μίλησαν με τους επικεφαλής των Χρυσαυγιτών και η ντουντούκα άρχισε να φωνάζει «πίσω, πίσω». Οση ώρα οι ΜΑΤάδες μετέφεραν το παιδί στο απέναντι πεζοδρόμιο Χρυσαυγίτες έτρεχαν και το χτυπούσαν με μπουνιές και κλοτσιές, χωρίς οι ΜΑΤάδες να κάνουν τίποτα για να το προστατέψουν. Οταν έφτασαν στη γωνία, επειδή ήταν κόσμος συγκεντρωμένος, έκαναν έναν κλοιό γύρω από το νεαρό, όμως και πάλι Χρυσαυγίτες πλησίαζαν και έβριζαν. Απειλούσαν δε τον εμφανώς χτυπημένο νεαρό ότι ξέρουν το σπίτι του και θα τον κανονίσουν κ.λπ.

Μετά από λίγο, ήρθαν άλλοι ΜΑΤάδες έκαναν κλοιό και άρχισαν να απομακρύνουν το νεαρό. «Τον συλλάβατε;», ξαναρωτήσαμε τον αξιωματικό των ΜΑΤάδων. «Οχι τον πάμε στο Τμήμα για να τον προστατέψουμε και να κάνει μήνυση κατ’ αγνώστων», απάντησε. «Μα εδώ έχουν γίνει ένα σωρό αυτόφωρα αδικήματα, μπροστά στα μάτια σας και δεν κάνατε καμιά σύλληψη, πώς να βρεθούν μετά οι άγνωστοι;», παρατηρήσαμε. Ο ΜΑΤάς έμεινε για μια στιγμή κόκαλο και μετά γύρισε την πλάτη και πήγε να βρει τους άντρες του στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Είναι φανερό πως δεν πρόκειται μόνο για τις καλές προσωπικές σχέσεις ΜΑΤάδων-Χρυσαυγιτών. Είναι φανερό ότι οι ΜΑΤάδες έχουν εντολές για συνεργασία. Και οι εντολές έρχονται από ψηλά.

από την ΚΟΝΤΡΑ 11/07/09

δεκεμβρίου αγγίγματα

[επαίτης]

«Το Δεκέμβριο, ζωγράφισα ένα σκιάχτρο μέσα σε χέρσο χωράφι. Να τρομάξει των  λαίμαργων πουλιών το σινάφι».

Χρώματα, αποχρώσεις, γητέματα αναισχυντίας
πάνω σε άβουλη παλέτα,
δυσωδία μπαγιάτικης κόνξας άγονου ερωτισμού
και τα πινέλα ανάσκελα νεκρά, σκεβρωμένες επιθυμίες,
τα μέθυσαν
και ύστερα με φιλήδονα αγγίγματα τους έκοψαν τις γλώσσες.

«Το Δεκέμβριο, παρατήρησα για πρώτη φορά με ειλικρίνεια το χρώμα των μαλλιών σου, εκεί χαμηλά στο λαιμό σου, την ώρα που σκέπασες με το φουλάρι το πρόσωπό σου».

Βαυκαλίζουσα ακτιβιστική υποκρισία,
λογαριάζεις
τις ανάσες και τα δάκρυα,
ανακρίνεις
το αίμα στο μέτωπο,
ανασκαλεύεις
τις πληγές συντάσσοντας ηδυπαθή διαβατήρια προσήλωσης,

το Δεκέμβριο,
τα πιο μειλίχια ονόματα γυναικών είναι τα δισύλλαβα,
λιγώνουν το νου δίχως λάγνα αγγίγματα.

* με αφορμή τα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου

Πηγή: chimeres.gr

Τι είναι το NoBorder

Το ΝoBorder ’09 προέκυψε ως ανάγκη να πραγματοποιηθεί εδώ στη Λέσβο, καθώς τα τελευταία χρόνια το νησί αποτελεί κεντρική πύλη εισόδου χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών που θέλουν να έρθουν στην Ευρώπη. Επιπλέον, 2 χλμ. έξω από τη Μυτιλήνη, στην Παγανή, βρίσκεται το κέντρο κράτησης, στο οποίο οδηγούνται οι μετανάστες και πρόσφυγες μόλις φτάσουν στη Λέσβο.

Το Συντονιστικό No Border Λέσβος 2009 είναι μία συνέλευση ατόμων και ομάδων από όλη την Ευρώπη.
Λειτουργεί με τοπικές συνελεύσεις, και οι αποφάσεις λαμβάνονται από κοινού.
Είναι ανοιχτό σε άτομα και ομάδες, εκτός κομμάτων και ΜΚΟ.
Ένα πρόγραμμα κεντρικών δράσεων έχει διαμορφωθεί γύρω από συγκεκριμένες θεματικές (βλ. πρόγραμμα) και καλούμε όσες/όσους θέλουν να συμμετέχουν στη διεξαγωγή του να στείλουν τις προτάσεις τους μέχρι 31 Ιουλίου (ώστε το τελικό πρόγραμμα να διαμορφωθεί έγκαιρα) στο
workshops.noborder.lesvos@espiv.net
προτείνοντας ιδέες για δράσεις, εργαστήρια, συζητήσεις, παρουσιάσεις.

Εδώ,λοιπόν, στη Λέσβο, όπου αποτυπώνεται καθαρά το καθεστώς ελέγχου των ευρωπαϊκών συνόρων, σας καλούμε, 25-31 Αυγούστου 2009, να αποκτήσουμε από κοινού την εμπειρία της συνοριογραμμής, να συζητήσουμε, να συντονιστούμε, να αγωνιστούμε:

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΝΕΟ-ΕΠΕΚΤΑΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΠΡΟΩΘΗΣΗΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗ ΒΑΝΑΥΣΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΡΑΙΟΣ
ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΧΩΡΟΙ ΥΠΟΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ
ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ NO BORDER ΛΕΣΒΟΣ 2009
noborder.lesvos.2009@gmail.com
www.noborderlesvos09.gr

Κάλεσμα του NoBorder

Ζούμε σ’ έναν κόσμο βίας, αδικίας και εκμετάλλευσης. Αιώνες τώρα, εθνικά Κράτη και αφεντικά εκμεταλλεύονται τη γη και τους ανθρώπους της για να πλουτίζουν και να διαιωνίζουν την κυριαρχία τους, αφήνοντας πίσω τους θάνατο, καταστροφή και ξεριζωμό. Τα εκατομμύρια των ανθρώπων που βιώνουν στο πετσί τους τούς διάφορους -προληπτικούς ή μη- πολέμους, την πείνα, την περιβαλλοντική καταστροφή και τη λεηλασία των φυσικών πόρων του τόπου τους δεν κατέβηκαν από τον ουρανό. Είναι τα θύματα των διεθνών και εθνικών πολιτικών που στηρίζουν τον καπιταλισμό και ταυτόχρονα οι θύτες της ανάδειξης του ζητήματος της μετανάστευσης και των συνόρων σε κομβικό σημείο για όσους και όσες παλεύουν για την καταστροφή αυτού του συστήματος. Υπό καθεστώς ομηρίας και βρισκόμενοι στην κατώτερη θέση της κοινωνικής ιεραρχίας οι μετανάστες-πρόσφυγες δέχονται τη μεγαλύτερη πίεση από το πλέγμα των σχέσεων εξουσίας και εκμετάλλευσης, οδηγούμενοι σε συνθήκες πλήρους εξαθλίωσης.
Στη θάλασσα
Στη Λέσβο, στα ανατολικά σύνορα της «Ευρώπης-Φρούριο», χιλιάδες μετανάστες-πρόσφυγες, γυναίκες, άντρες και παιδιά, εξαναγκάζονται να διασχίσουν, με κάθε μέσο, το υδάτινο σύνορο που τους χωρίζει από μια αξιοπρεπή και αξιοβίωτη ζωή. Το ελληνικό λιμενικό και οι «επιχειρήσεις ασφαλούς αποτροπής» που αυτό διεξάγει αποτελούν την πρώτη τους επαφή με το «ευρωπαϊκό όνειρο»: δολοφονίες, βυθίσεις βαρκών, βασανιστήρια, ληστείες και καψόνια συνιστούν το πρώτο καλωσόρισμα του ελληνικού κράτους. Τα τελευταία δύο χρόνια, στις επιχειρήσεις αυτές συμπράττει με πλωτά και εναέρια μέσα και η Frontex (Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Διαχείριση των Εξωτερικών Συνόρων της Ε.Ε). Η Frontex αποτελεί στην ουσία έναν ανεξάρτητο παραστρατιωτικό μηχανισμό καταστολής που έχει στηθεί στο πλαίσιο της Ε.Ε. για να εκπαιδεύει τις τοπικές αρχές, να συντονίζει και να ομογενοποιεί τον έλεγχο των συνόρων. Ξεκινώντας από τα σύνορα, προωθεί την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας.
Φτάνοντας
Στη στεριά πια, οι μετανάστες-πρόσφυγες στοιβάζονται, ως μάζα, στα περίφημα Κέντρα Υποδοχής που, εκσυγχρονισμένα ή μη, ξεφυτρώνουν ανά την επικράτεια. Στη λογική των Lager -των στρατοπέδων συγκέντρωσης των Ναζί- υπενθυμίζουν πως η διαχείριση του πληθυσμού από την κυριαρχία μπορεί να λειτουργεί και πέρα από τα όρια της αστικής νομιμότητας. Ως κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και εξαίρεσης, όποτε αποφασιστεί, μπορεί να επεκταθεί και στους ευρωπαίους πολίτες. Οι φυλακές αυτές έχουν στηθεί για να κανονικοποιούν τις ροές της μετανάστευσης προς την Ευρώπη και για να τιμωρούν τους μετανάστες-πρόσφυγες για το μοναδικό τους «έγκλημα»: την έλλειψη χαρτιών. Στην τοπική φυλακή στην Παγανή και σε άθλιες συνθήκες, οι μετανάστες φακελώνονται, διαχωρίζονται σε χρήσιμους και μη, απελαύνονται άμεσα ή όχι, μαθαίνουν να είναι πειθήνιοι και εκπαιδεύονται στην αποδοχή της υποτιθέμενης κατωτερότητάς τους. Ό,τι θεωρεί, δηλαδή, ως απαραίτητα προσόντα για το σύγχρονο δουλοπάροικο η καπιταλιστική μηχανή.
Δουλεύοντας
Ο εργασιακός παράδεισος που έχουν στήσει τα αφεντικά είναι εδώ και τους περιμένει στη συνέχεια. Τους περιμένει γιατί είναι απαραίτητοι και πέφτουν σαν χρυσή βροχή στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Αλλά υπό κάποιες βασικές προϋποθέσεις: χωρίς χαρτιά, χωρίς δικαιώματα, ως φτηνό εργατικό δυναμικό για τα μικρά και μεγάλα αφεντικά, επισφαλείς, «μαύροι», με χαμηλά ή και απλήρωτα μεροκάματα, αντιμέτωποι με τον θεσμισμένο ρατσισμό και την κοινωνικά διάχυτη ξενοφοβία. Μια εικόνα από το μέλλον, αλλά και το παρόν, και των «ντόπιων» εργαζομένων, που μόνο η έμπρακτη κοινωνική αλληλεγγύη και η ανάπτυξη κοινών αγώνων με τους μετανάστες-πρόσφυγες μπορεί να αντιστρέψει.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, ακολουθώντας τη συνάντηση NoBorder στο Calais της Γαλλίας από τις 23-29 Ιούνη και συνεχίζοντας τη δεκαετή παράδοση των NoBorder σε όλον τον κόσμο, θα βρεθούμε στη Λέσβο από τις 25 ως τις 31 Αυγούστου 2009. Ξεκινάμε από το αδιαπραγμάτευτο: ελευθερία μετακίνησης για όλους και όλες, πέρα και πάνω από εθνικά σύνορα. Αρνούμαστε το καθεστώς ιδιότυπης ομηρίας που βιώνουν κομμάτια του παγκόσμιου πληθυσμού. Αρνούμαστε κάθε πλασματικό διαχωρισμό μεταξύ των καταπιεσμένων, μεταξύ ανθρώπων με χαρτιά και χωρίς χαρτιά. Ενάντια στα σύγχρονα Lager και στις εθνοκρατικές ιδεολογίες, οργανώνουμε τις απαντήσεις και τις αντιστάσεις μας, για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, πατρίδες και χαρτιά.
Το Δεκέμβρη που μας πέρασε, ντόπιοι και μετανάστες, βρεθήκαμε όλοι μαζί στο δρόμο ενάντια σ’ όσα μας κλέβουν τη ζωή. Αναπτύξαμε και καλλιεργήσαμε υπάρχοντες και νέους δεσμούς, κατακτώντας, μεταξύ άλλων, μια μεγάλη αλήθεια: στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι!
Καλή αντάμωση!

Πρόγραμμα του NoBorder

Τρίτη 25 Αυγούστου

‘Αφιξη

Τετάρτη 26/08

Ευρωπαϊκό καθεστώς μετανάστευσης

Αυτή τη μέρα θα συζητήσουμε για το καθεστώς συνόρων και μετανάστευσης προσπαθώντας να συνδυάσουμε θέματα ευρωπαϊκών πολιτικών, εμπειριών από μετανάστες/ριες, πολιτικών δράσεων και κινητοποιήσεων από διαφορετικά σημεία των Ευρωπαϊκών συνόρων (με έμφαση σε Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία). Το βράδυ θα πραγματοποιηθεί ανοιχτή συζήτηση εκδήλωση στην πόλη της Μυτιλήνης.

Πέμπτη 27/08

Δημιουργώντας σχέσεις με την τοπική κοινωνία

Καθώς ένας από τους βασικούς στόχους τoυ camp είναι η επικοινωνία και ευαισθητοποίηση της τοπικής κοινωνίας αυτή τη μέρα θα γίνουν εκδηλώσεις, συζητήσεις και δράσεις σε διάφορα μέρη του νησιού

(Μόλυβος, Πλωμάρι, Καλλονή, Αγιάσος).

Παρασκευή 28/08

Κέντρα κράτησης

Τα θέματα ποινικοποίησης της μετανάστευσης, κράτησης, απομόνωσης και δικαιωμάτων θα είναι κεντρικά ζητήματα συζήτησης αυτή τη μέρα. Το απόγευμα θα πραγματοποιηθεί διαδήλωση στο κέντρο κράτησης της

Παγανής, ένα από τα χειρότερα της Ελλάδας.

Σάββατο 29/08

Frontex, καθεστώς συνόρων

Κεντρικό ζήτημα συζήτησς θα είναι η φύλαξη των συνόρων (συνοριοφύλακες, λιμενικό) αλλά και η συνεχώς αυξανόμενη δράση της Frontex στα Ευρωπαϊκά σύνορα. Το απόγευμα θα γίνει μια δράση στο λιμάνι.

Κυριακή 30/08

Εργασία, Επισφάλεια, Μετανάστευση

Βασικός στόχος αυτής της μέρας είναι να συνδέσει το ζήτημα της μετανάστευσης με αυτό της εργασίας και της επισφάλειας, ενώ επίσης θα τεθούν υπό συζήτηση θέματα εθνικότητας, τάξης, φύλου και

θρησκευτικής ταυτότητας.

Δευτέρα 31/08

Κλείσιμο του camp

Συνέλευση

Καθημερινά

Διαχειρστική συνέλευση για τη λειτουργία του camp και τεχνικά-πολιτικά ζητήματα που θα προκύπτουν), σεμινάρια, συζητήσεις, προβολές.

Όσες ομάδες θέλουν να κάνουν σεμινάρια τις μέρες του camp, ας επικοινωνήσουν μέχρι 31 Ιούλη στο

workshops.noborder.lesvos@espiv.net

Πρόλαβα μια εποχή που οι δημοσιογράφοι ήταν δημοσιογράφοι και όχι τηλεπερσόνες και μεγαλοπαράγοντες. Τότε τα δελτία ήταν μισής ώρας και έπαιζαν πραγματικές ειδήσεις, ενώ οι εφημερίδες στηρίζονταν στο ρεπορτάζ. Πρόλαβα μια εποχή όπου ο κόσμος αισθανόταν το δημοσιογράφο δίπλα του, σύμμαχο ενάντια στην αδικία και όχι ένα λαμόγιο.

Αυτά συνέβαιναν πριν από 20 χρόνια. Σήμερα τα τηλεοπτικά δελτία έχουν μετεξελιχθεί σε lifestyle μαγκαζίνο ή σε εκπομπές γνώμης όπου ο θεατής πρώτα ακούει το σχόλιο και μετά την είδηση. Οι εφημερίδες από την άλλη έχουν γίνει πολυέντυπα που προσφέρουν αυτοκίνητα, σκάφη, σπίτια, σερβίτσια και 2ταινίες dvd στον αποβλακωμένο από τον καταναλωτισμό αναγνώστη τους. Περιγράφουν μάλιστα με λεπτομέρειες συναντήσει που δεν έγιναν ποτέ, όπως αυτή των Καραμνλή-Ερντογάν.

Πέρα από τις ευθύνες των εκδοτών- ιδιοκτητών, πέρα από την οικονομική κρίση, μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κρίση που μαστίζει το χώρο της ενημέρωσης έχουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι μεμονωμένα και συλλογικά.

Σχετικά με την ευθύνη του καθενός μας βλέπω πως το επάγγελμα έχει γεμίσει με ανθρώπους που λένε πρόθυμα «ναι» σε όλα για να επιβιώσουν. Μωροφιλόδοξοι που δεν τους πειράζει να κάνουν λίγες εκπτώσεις στην αξιοπρέπεια τους προκειμένου να γίνουν διάσημοι.

Υπάρχουν άνθρωποι που αν τους ζητηθεί να πηδήξουν από το μπαλκόνι «γιατί αυτό κάνει νούμερα» μπορεί και να πηδήξουν. Σε συζητήσεις γύρω από αυτό το θέμα έχω ακούσει τις πιο παράδοξες απαντήσεις: «Αν δεν το κάνω εγώ θα είναι κάποιος άλλος», ή «εγώ εντολές εκτελώ». Το πρώτο μου θυμίζει απαντήσεις διεφθαρμένων Μεξικανών αστυνομικών που συνεργάζονται με τα καρτέλ ναρκωτικών. Το δεύτερο μου θυμίζει τις απαντήσεις των ναζί εγκληματιών πολέμου στη δίκη της Νυρεμβέργης.

Σχετικά τώρα με τη συλλογική ευθύνη, αυτή βρίσκεται στο συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων. Οι απεργίες και οι καταγγελίες είναι καλές σε ό,τι έχει να κάνει με τα κρίσιμα εργασιακά ζητήματα. Τι γίνεται όμως με την ουσία του πράγματος, με την ποιότητα της δουλειάς; Τίποτα. Η μεγαλύτερη ένωση δημοσιογράφων της χώρας δεν ασχολείται σχεδόν καθόλου με την επαγγελματική επιμόρφωση των μελών της. Με άλλα λόγια, «η δημοσίευσις που αποτελεί την ψυχή της δικαιοσύνης» έχει αφεθεί στην τύχη της.

Είναι χαρακτηριστικό πως από τον Ιανουάριο του 2008 ως τον Ιούλιο του 2009 η ΕΣΗΕΑ είχε οργανώσει μόνο ένα σεμινάριο ορθοφωνίας και ένα συνέδριο με τίτλο «Η ποίηση σήμερα». Την ίδια περίοδο δεν οργανώθηκε τίποτα για τις νέες τεχνολογίες ή που να εξετάζει ζητήματα ηθικής και αξιοπιστίας στην ενημέρωση. Θα αισθανόμουν ειλικρινά χαρούμενος αν έβρισκα στον ιστότοπο της Ένωσης έστω και μια καταδικαστική ανακοίνωση για το ρεπορτάζ με την υποτιθέμενη συνάντηση Καραμανλή- Ερντογάν. Δεν βρήκα τίποτα. Και θα ήμουν ευτυχής αν μάθαινα πως το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων κήρυξε 24ωρη απεργία σε κάποιον τηλεοπτικό σταθμό απαιτώντας να ανεβαίνει η ποιότητα του δελτίου. Μέχρι να συμβεί αυτό θα ενημερώνομαι από το διαδίκτυο και θα κοιτώ τη χώρα μου με τα μάτια ενός ξένου. Θα βλέπω τα ΜΜΕ να μαστίζονται από επεμβάσεις κέντρων εξουσίας και να αποτελούν πεδίο δράσης μηχανισμών διοχέτευσης πληροφοριών.
Θα βλέπω δημοσιογράφους να χορεύουν χέρι χέρι με πολιτικούς το χορό του Ζαλόγγου. Με ολέθριες συνέπειες για το κλάδο την ενημέρωση, την κοινωνία και τη δημοκρατία.

Γιώργος  Αυγερόπουλος
από την εφημερίδα «Εναλλακτικός Τύπος»
την εφημερίδα των εργαζομένων του «Ελεύθερου Τύπου»

Στις φυλακές, εκτός από το συνδικάτο του εγκλήματος, υπάρχει και…  Το συνδικάτο της ανθρωπιάς

Στο κελί 80. Στις 30 Μαρτίου του 2006. Ενας περίεργος θόρυβος λίγο πριν από τα μεσάνυχτα ξυπνάει τους κρατούμενους της ακτίνας Δ’ στις φυλακές Κορυδαλλού. Ο θόρυβος δυναμώνει, σπάνε τζάμια, φαίνονται οι πρώτες φλόγες. Επικρατεί πανικός. Οι κρατούμενοι έχουν πιαστεί από τα κάγκελα και ζητάνε βοήθεια. Στο κελί 80 κάηκαν ζωντανοί εκείνη τη νύχτα τρεις κρατούμενοι, ενώ ακόμη ένας, που βρέθηκε σε κωματώδη κατάσταση, ξεψύχησε λίγες ώρες αργότερα στο νοσοκομείο.

«Αργησαν να τους ανοίξουν. Ο φύλακας ήρθε μετά από μισή ώρα για να ξεκλειδώσει το κελί. Γι’ αυτό κάηκαν οι 4 άνθρωποι. Οσοι ήμασταν τότε στον Κορυδαλλό ξέρουμε πως η φωτιά σχετίζεται με διακίνηση ναρκωτικών και την έβαλε υπάλληλος της φυλακής ρίχνοντας εύφλεκτο υλικό κάτω από την πόρτα του κελιού. Οι συγκεκριμένοι κρατούμενοι θα πήγαιναν εκείνο το πρωινό στον ανακριτή προκειμένου να καταθέσουν για διακίνηση ναρκωτικών στις φυλακές. Την παραμονή της ανάκρισης τους άλλαξαν αιφνιδιαστικά κελί και από την Γ’ ακτίνα, τους μετέφεραν στη Δ, εκεί δηλαδή που τους έκαψαν. Για να μη μιλήσουν».

Στο μοιραίο κελί

Ο Παναγιώτης Γεωργιάδης ήταν κρατούμενος τότε στο απέναντι από το μοιραίο κελί. Ο εφιάλτης εκείνης της νύχτας έχει ξανάρθει πολλές φορές από τότε στον ύπνο του. Δεν είναι όμως αυτό το μόνο περιστατικό που έχει ζήσει τα 8 χρόνια που είναι κρατούμενος. Δεν είναι σε θέση να μετρήσει πόσες φορές ξύπνησε δίπλα σε νεκρούς συγκρατούμενούς του. Ανθρώπους που πέθαναν από τα ναρκωτικά και την αδιαφορία. «Η ηρωίνη είναι σαν το πασατέμπο στις φυλακές. Τη βρίσκεις παντού. Και τα κελιά γεμάτα σύριγγες, δίπλα μας, παντού».

Το καλοκαίρι του 2007 κι ενώ νοσηλευόταν στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, κατέβασε ο ίδιος από την κρεμάλα νεαρό συγκρατούμενό του. «Ξυπνήσαμε το πρωί και σηκώθηκε να πάει στην τουαλέτα. Αργούσε όμως να γυρίσει και πήγα να δω τι γίνεται. Τον βρήκα κρεμασμένο με ένα σεντόνι που το έδεσε σ’ ένα δοκάρι που είχε η πόρτα του μπάνιου, έβαλε τέλος στη ζωή του». Γελάει όταν τον ρωτάμε εάν αποδόθηκαν ευθύνες για τα περιστατικά αυτά. «Εχουν διενεργηθεί ΕΔΕ χωρίς αποτέλεσμα».

Μαλανδρίνο, Λάρισα, Βόλος, Κορυδαλλός, Χαλκίδα, Τρίκαλα, Διαβατά, Κέρκυρα. Είχε την τύχη να περάσει από όλα τα σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας. Εχει κοιμηθεί σαν το ζώο μαζί με 100 κρατουμένους στις φυλακές της Αμφισσας. Εχει σιχαθεί τον εαυτό του στα βρωμερά κελιά της Χίου. Εχει μείνει στην απομόνωση των φυλακών της Χαλκίδας για περίπου ένα χρόνο.

Απεργία πείνας

Το 2006 ξεκίνησε απεργία πείνας υποστηρίζοντας ότι οι αποφάσεις για τις οποίες εκτίει ποινή φυλάκισης δεν τον αφορούν και τα δικαστήρια δεν μπαίνουν στην ουσία της υπόθεσης, ενώ δεν του δίνουν τη δυνατότητα να εργαστεί, δικαίωμα που έχουν όλοι οι κρατούμενοι. Για μεγάλο χρονικό διάστημα δεχόταν μόνο αλατόνερο και ζάχαρη για να κρατηθεί στη ζωή, προκαλώντας όμως βλάβες σε ζωτικά του όργανα. Εμεινε στο Τζάνειο νοσοκομείο με μηχανική υποστήριξη για πολύ καιρό. Κάθε φορά που έπεφτε σε κώμα τού έδιναν ορό. Βγαίνοντας από το νοσοκομείο είχε φτάσει τα 39 κιλά από τα 130 που ήταν πριν. Τα προβλήματα υγείας που είχαν δημιουργηθεί απαιτούσαν παράταση της νοσηλείας του. Συνολικά παρέμεινε στο νοσοκομείο περίπου δύο χρόνια, αλλά το πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί από την απεργία πείνας δεν μπόρεσε να το αντιμετωπίσει οριστικά. Τα κάτω του άκρα παραμένουν από τότε κατεστραμμένα. Σήμερα, στην ευθεία βαδίζει σχετικά καλά, αλλά δεν μπορεί να περπατήσει σε ανηφόρα ή να ανεβεί σκάλες.

Ασυμβίβαστος

Ο Παναγιώτης Γεωργιάδης δεν είναι ένας συνηθισμένος κρατούμενος. Δεν συμβιβάστηκε με αυτό που του συνέβη, περιμένοντας να κυλήσει ο χρόνος για να επιστρέψει στην κανονική του ζωή. Δεν αποδέχτηκε τους κανόνες της φυλακής. Από την πρώτη στιγμή που πέρασε την πόρτα της δραστηριοποιείται συνδικαλιστικά.

Παθιάζεται, οργίζεται και καταγγέλλει με όποιον τρόπο μπορεί ό,τι περίεργο βλέπει να συμβαίνει πίσω από τα κάγκελα. Δικτυώνεται με τους κρατουμένους σε όλες τις φυλακές της χώρας. Ετσι καταφέρνει να φτιάξει και να συντονίζει με επιτυχία ένα εσωτερικό δίκτυο ενημέρωσης. Διενεργεί έρευνα για όποιον ύποπτο θάνατο κρατουμένου στις φυλακές. Τάσσεται αυτοβούλως υπερασπιστής των συγκρατουμένων του τόσο σε επίπεδο νομικής μεσολάβησης όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Η οικονομική του κατάσταση, άλλωστε, το επιτρέπει αφού διατηρούσε μια βιοτεχνία με στολές προστασίας εργαζομένων, η οποία ήταν ευημερούσα για πολλά χρόνια. Βοηθάει τις οικογένειες φτωχών και άπορων φυλακισμένων Ελλήνων και αλλοδαπών, ενώ πρωτοστατεί στην κατασκευή ενός ξενώνα μέσα από την «Πρωτοβουλία για την Αποφυλάκιση των Κρατουμένων» που θα φιλοξενεί τους άστεγους που βγαίνουν από τη φυλακή.

Αυτή του η δράση ήταν ο λόγος, όπως λέει, που του στέρησαν για χρόνια το δικαίωμα να εργαστεί στη φυλακή ώστε να μειώσει την ποινή του. Ολες οι αιτήσεις που υπέβαλε για ημερομίσθια απορρίπτονταν, όπως κι αυτές με τις οποίες ζητούσε να κάνει χρήση του ευεργετήματος της άδειας. «Απειθαρχία με το σύστημα» ήταν η απάντηση του Πειθαρχικού Συμβουλίου της φυλακής Κορυδαλλού. Επτά χρόνια και δεν του είχαν χορηγήσει ούτε μία φορά άδεια.

Αδεια

Σε απόλυτη αντίθεση με την άποψη των κρατούντων έρχεται όμως το βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών (το 1268 του 2007), με το οποίο διατάσσεται η χορήγηση άδειας στον Παναγιώτη Γεωργιάδη. Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον μάλιστα το σκεπτικό του Δικαστικού Συμβουλίου για τις συνδικαλιστικές πρωτοβουλίες που έχει αναπτύξει ο κρατούμενος στις φυλακές: «Είναι ενεργό μέλος της κοινωνίας, λέει το βούλευμα, εκδηλώνει ενδιαφέρον για τα κοινά και παρά τα τελεσθέντα αδικήματα, απολαύει αποδοχής και μεγάλης εκτίμησης από το κοινωνικό περιβάλλον του. Εμπνέει σεβασμό στους συγκρατούμενούς του διότι μάχεται για τη βελτίωση των συνθηκών κράτησης στις φυλακές, ενώ οι σχέσεις του με την οικογένειά του, τη σύζυγό του και τέσσερα ανήλικα τέκνα θεμελιώνονται σε αμοιβαία αγάπη και επιθυμία για νέα αρχή».

Ετσι παίρνει την πρώτη του άδεια τον Ιανουάριο του 2008. Μετά την επιστροφή του στη φυλακή τον μεταφέρουν στις φυλακές της Χαλκίδας και τον βάζουν στο κελί 9. Στην απομόνωση. Στο «κιούπι», όπως το λένε οι γνωρίζοντες, ένα κελί σαν δοχείο απ’ όπου για να δεις το φως της μέρας πρέπει να έχεις ή λαιμό καμηλοπάρδαλης ή να σηκώνεις συνεχώς το κεφάλι προς τα πάνω.

«Εζησα 11 μήνες εκεί. Σιωπή απόλυτη. Αυτή που σε τρελαίνει. Σε ένα θάλαμο 6 επί 9 κοιμόμασταν 21 άνθρωποι, ο ένας πάνω στον άλλο και σ’ ένα προαύλιο 10 επί 10 προαυλιζόμαστε. Δύο τουαλέτες για όλους, να πιάνεις ουρά από τη νύχτα για να μπεις μέσα το πρωί. Οσο για μπάνιο; Ενα μπάνιο για 21 άτομα φτάνει και περισσεύει…».

Γιατί στην απομόνωση; τον ρωτάμε. «Τους είχα μπει στο ρουθούνι, γι’ αυτό και μου απέρριπταν τα αιτήματά μου για εργασία. Επειδή είμαι μέλος της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, μέλος της ΑΚΟΑ, επειδή ήμουν υποκινητής των απεργιών και των κινητοποιήσεων στις φυλακές. Δεν ήθελε, λοιπόν, το υπουργείο Δικαιοσύνης να έχω επικοινωνία με άλλους κρατούμενους. Ηταν ένας τρόπος εξόντωσης και τιμωρίας μου».

Από την απομόνωση βγήκε τον Φεβρουάριο του 2009. Εκτοτε μεταφέρθηκε στις αγροτικές φυλακές της Κασσαβέτειας του Βόλου, αφού στο μεταξύ έγινε δεκτό το αίτημά του να κάνει ημερομίσθια για να μειώσει το υπόλοιπο της ποινής του.

Ερήμην

Πώς έφτασε όμως στη φυλακή; Η μοίρα φαίνεται πως του έπαιξε ένα περίεργο παιχνίδι. Στα χέρια της Αντιτρομοκρατικής «βρέθηκαν», άγνωστο πώς, 90 καταδικαστικές αποφάσεις στο όνομα Παναγιώτης Γεωργιάδης του Γεωργίου, που είχαν εκδοθεί ερήμην του κατηγορουμένου, γι’ αυτό κι εκκρεμούσαν σε βάρος του εντάλματα σύλληψης. Οι κατηγορίες ήταν σε βαθμό κακουργήματος για κλοπές αυτοκινήτων. Συνολικά οι ποινές ανέρχονταν σε πάρα πολλά χρόνια. Κατά συγχώνευση, έπεσαν στα 25.

Σε εκτέλεση αυτών των αποφάσεων ο Παναγιώτης Γεωργιάδης βρίσκεται από το 2002 στη φυλακή. «Τους λέω ότι δεν είμαι εγώ αυτός, έχει γίνει λάθος, πρόκειται για πλεκτάνη, αλλά δεν με ακούει κανείς. Κάποιες αποφάσεις αναφέρονται στο 1961, τότε δηλαδή που εγώ ήμουν 12 χρόνων, κάποιες άλλες έχουν διαφορετικό μητρώνυμο. Απευθύνομαι στον εισαγγελέα των φυλακών, στον επόπτη των φυλακών, στον διευθυντή, στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Εχουν όλοι κλειστά τα αυτιά τους».

Υστερα από αγώνες ετών αθωώθηκε για τις 84 από τις 90 αποφάσεις αφού έγινε δίκη, στην ακροαματική διαδικασία της οποίας αποδείχτηκε ότι αυτές δεν αφορούσαν τον συγκεκριμένο κατηγορούμενο αλλά κάποιον άλλο με το ίδιο ονοματεπώνυμο. Εκκρεμούν 6 αποφάσεις σε βάρος του.

Αλλά και τα χρόνια που προηγήθηκαν της φυλακής δεν ήταν ανέμελα για τον Παναγιώτη Γεωργιάδη. Το πάρε-δώσε του με την Αστυνομία είχε αρχίσει πολύ πριν. Ηταν 8 ετών όταν συνελήφθη για πρώτη φορά.

Ελιανού και Σίφνου γωνία. Σε μια νεοκλασική μονοκατοικία στην Πλάκα. Μια χούφτα παιδιών, ανάμεσά τους και ο Παναγιώτης, ανεβασμένα στην ταράτσα, πετούν κεραμίδια στους αστυνομικούς. Σε μια Αθήνα που καίγεται ολόκληρη τον Μάιο του 1956. Η εκτέλεση στην Κύπρο των αγωνιστών Καραολή και Δημητρίου είχε φέρει καθημερινές ταραχές και διαδηλώσεις.

Η παρέα των πιτσιρικάδων συλλαμβάνεται και μεταφέρεται στην Ασφάλεια στην Μπουμπουλίνας. «Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία από την Αστυνομία». Στα κρατητήρια της Μπουμπουλίνας ο μικρός Παναγιώτης έμεινε 7 ημέρες. Τον έβγαλε από κει ένας μακρινός θείος του, ο μοναδικός του συγγενής στην Αθήνα αφού οι γονείς του αλλά και τα αδέρφια τους ήταν εξόριστοι.

Το 1958 βρίσκει τον Παναγιώτη στη Σουηδία μαζί με τους γονείς του, που στο μεταξύ έχουν χάσει την ελληνική ιθαγένεια. Στη Σουηδία τελειώνει το δημοτικό σχολείο, ενώ η μητέρα του που είχε σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία και ο πατέρας του που είχε τελειώσει το Πολυτεχνείο εργάζονται εκεί.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1963, μπαίνει στους Λαμπράκηδες, ενώ διαδηλώνει στους δρόμους της Αθήνας κατά του πολέμου στο Βιετνάμ. Οποτε το σκάει από το 8ο Γυμνάσιο, όπου φοιτά, είναι για να μπει μπροστάρης στις μαραθώνιες πορείες ειρήνης υπό τη σημαία του κινήματος του Αγγλου ακτιβιστή Ράσελ. Κι ας είναι μόνο 15 ετών.

Στην Μπουμπουλίνας

Αν και πιτσιρικάς, είναι συχνός «φιλοξενούμενος» στα κρατητήρια της Μπουμπουλίνας. Ο πατέρας του τον στέλνει πίσω στη Σουηδία το 1965. Στην Ελλάδα επιστρέφει μετά την πτώση της χούντας, όχι όμως για να μείνει. Τον έχει κερδίσει η Σουηδία και η συμπάθεια που τρέφει για τον Ούλοφ Πάλμε. Εχοντας ως βάση τη Στοκχόλμη και μέσα από ένα δίκτυο στήριξης που έχει αναπτύξει η κυβέρνηση του μεγάλου ειρηνιστή, δίνει το «παρών» ως εθελοντής σε όποια γωνιά της Γης αναπτύσσεται επαναστατικό κίνημα. Από την Αφρική μέχρι τον Λίβανο, τη Λατινική Αμερική κι όπου αλλού επικρατούν δικτατορίες. Στο διάστημα αυτό πηγαινοέρχεται και στην Ελλάδα, συμμετέχοντας μέσα από τον χώρο της ανένταχτης Αριστεράς σε ό,τι σημαντικό γίνεται εδώ.

Σήμερα εκτίει το υπόλοιπο της ποινής του, για τις 6 καταδικαστικές αποφάσεις που εκκρεμούν σε βάρος του, στις αγροτικές φυλακές της Κασσαβέτειας του Βόλου.

Καλλιεργεί τη γη ενώ συνεχίζει να βοηθά με όποιον τρόπο μπορεί όσους κρατούμενους τον έχουν ανάγκη. Επιστρέφοντας στη φυλακή από την τελευταία του άδεια, τον Μάρτιο, πήρε μαζί του 16 κιβώτια με ρούχα για να τα δώσει στους συγκρατούμενούς του στον Βόλο. Σε 14 μήνες θα ανοίξει οριστικά για τον Παναγιώτη η πόρτα των φυλακών. *

Της ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΛΙΑΤΣΟΥ

Πηγή Φωτογραφίας: pisoselides.blogspot.com

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=AaE7lSCSEHg&feature=player_embedded[/youtube]

Πρέπει άμεσα να μαζευτούν όσο πιο πολλές υπογραφές γίνεται. Η Χριστίνα δεν θα αντέξει άλλο στο κελί

Πηγή: athens.indymedia.org

tvxs.gr

Λίγες ημέρες έπειτα από την αμφιλεγόμενη γνωμοδότηση του απελθόντος εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Σανιδά αναφορικά με την ανωνυμία των bloggers, ένα ακόμα περιστατικό έρχεται να επιβεβαιώσει ότι κάτι τρέχει με το Ιντερνετ.

Ο ΟΤΕ απέστειλε εξώδικο στο Εθνικό Δίκτυο Ερευνας και Τεχνολογίας, με το οποίο ουσιαστικά τού ζητάει να διακόψει εντός πέντε ημερών (!) την πρόσβαση που έχει αποκτήσει το αντιεξουσιαστικό portal Athens Indymedia στο δίκτυο οπτικών ινών του οργανισμού. Σε διαφορετική περίπτωση ο ΟΤΕ επισημαίνει ότι θα προβεί στην άσκηση παντός νόμιμου δικαιώματός του – με ό,τι συνεπάγεται το τελευταίο.

Στο εξώδικο παρατίθεται απόσπασμα από κοινοβουλευτική ερώτηση του βουλευτή Σερρών του ΛΑΟΣ Ηλία Πολατίδη (της 18ης Ιουνίου) που καταγγέλλει ότι «το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο επιτρέπει την πρόσβαση σε τρίτον που εμφανίζεται με την ιστοσελίδα Indymedia Athens, ο οποίος προβαίνει στη χρήση των συγκεκριμένων ινών και γενικότερα του συγκεκριμένου δικτύου για σκοπούς οι οποίοι δεν έχουν ουδεμία σχέση με την έρευνα και την εκπαίδευση». Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ΟΤΕ προχώρησε στην κοινοποίηση του εξωδίκου και στην «Κοινωνία της Πληροφορίας», και στον υπουργό Ανάπτυξης, και στον υπουργό Μεταφορών και Επικοινωνιών.

Ο οργανισμός θεωρεί ότι γίνεται εσφαλμένη χρήση του δικτύου του, διότι είχε συνάψει συμφωνία με το Εθνικό Δίκτυο Ερευνας και Τεχνολογίας να διατεθεί μέρος του δικτύου των οπτικών ινών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο για εκπαιδευτικούς λόγους και αντ’ αυτού το Πολυτεχνείο διέθεσε ηλεκτρονικούς πόρους στο Indymedia. Το ζήτημα του Indymedia απασχολεί έντονα τη διοίκηση του οργανισμού, διότι έφτασε στο κοινοβούλιο διά της ερώτησης του κ. Πολατίδη (ο οποίος ανταποκρίθηκε θετικά σε σχετική, λίαν παρατεταμένη καμπάνια της εθνικιστικής εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος»).

Επιπλέον, πολύς λόγος για τον προαναφερθέντα διαδικτυακό τόπο έγινε το ματωμένο Δεκέμβρη του 2008. Το Indymedia είθισται να «χρεώνεται» το συντονισμό της δράσης των αντιεξουσιαστών και των κουκουλοφόρων, και την ανάρτηση άρθρων και ειδήσεων από τον ευρύτερο χώρο της αναρχίας και της μαχόμενης -ενίοτε και της ένοπλης- Αριστεράς. Οι εξελίξεις αναμένονται ραγδαίες.

Πηγή: athens.indymedia.org

Download Αφιέρωμα (.pdf)

Αφιέρωμα Online (@ scribd.com)

Εδώ και καιρό υπήρχε η σκέψη να κάνω κάποιο αφιέρωμα για καλλιτέχνες που μου αρέσουν ή έχω δεθεί με το έργο τους, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε ο χρόνος και η διάθεση να πιαστώ και να ασχοληθώ με κάτι που κατά βάση χρειάζεται οργάνωση και αναζήτηση στοιχείων. Έτσι το είχα αφήσει μελλοντικά ανοικτό ώστε να γίνει κάτι…

Στις ιδέες για ποιον καλλιτέχνη θα έκανα ένα αφιέρωμα, ήταν αρκετοί ,αλλά δυστυχώς και πάλι με πρόλαβε ο χρόνος ,ή πιο σωστά διατυπωμένα, με πρόλαβαν τα γεγονότα.

Και τι εννοώ;

Μα φυσικά την είδηση του θανάτου του Λάκη Καραλή.

Ο Λάκης ήταν ένας από τους καλλιτέχνες που μου είχαν κεντρίσει την περιέργεια με τον στίχο του, αλλά και την κριτική του μέσα από αυτόν στο γραφειοκρατικό ΚΚΕ αλλά και γενικότερα στην αγκυλωμένη αριστερά μέσα στους συμβιβασμούς της μεταπολίτευσης.

Ένας Λάκης Καραλής που λοιδορήθηκε από το ΚΚΕ αλλά και κατηγορήθηκε μέχρι και τις μέρες μας ως προβοκάτορας, και όλα αυτά επειδή είπε τα πράγματα με το άνομα τους (διότι βλέπεις η αλήθεια είναι σκληρό πράγμα και βλάπτει όσους θέλουν να κρύβονται μέσα στην “ορθοδοξία” τους αποφεύγοντας να κάνουν τον λόγο τους πράξη, να Επαναστατήσουν). Αυτός ήταν και ένας άλλος λόγος να ασχοληθώ περισσότερο μαζί του και όχι απλά να ακούσω τα κομμάτια του, αλλά να ενδιαφερθώ για να μάθω πράγματα περί αυτού.

Δυστυχώς όσα στοιχεία κατάφερα να βρω ήδη περιέχονταν στο έντυπο βιβλιαράκι από το δίσκο στο “supermarket” που επανακυκλοφόρησε τον προηγούμενο χρόνο, έτσι αποφάσισα το αφιέρωμα στο Λάκη Καραλή να γίνει ουσιαστικά ένα αφιέρωμα του Λάκη μέσα από το δίσκο του και όσα περιέχονται σε αυτόν, όσα περισσότερα κατάφερα να βρω είτε ως κείμενο είτε ως φωτογραφικό υλικό υπάρχει στις σελίδες που παρουσιάζετε και στις οποίες υπάρχει και η πηγή όπου το βρήκα.

Ουσιαστικά είναι ένα φωτογραφικό αφιέρωμα μέσα από κείμενα , στίχους και φωτογραφίες τόσο του Λάκη Καραλή αλλά και του Κοροβέση , όσο και του Βότση και των παραγωγών της επανέκδοσης του δίσκου του. Με λίγα λόγια είναι ένα αφιέρωμα κολλάζ του Λάκη Καραλή μέσα από τον δίσκο του.

Καλό ταξίδι Λάκη,

Να μας βλέπεις από κει πάνω και όταν ξεφεύγουμε ρίχνε κανένα τραγουδάκι ώστε να βρίσκουμε πάλι το δρόμο μας

ΚΙΚΟ

02/07/2009