Τρανή κουβέντα να μην πεις
λεν τα σοφά γερόντια,
καλλίτερα τρανή μπουκιά
να μασουλάς στα δόντια.

Μα ο Θόδωρος ο Πάγκαλος
εδώ μας τα χαλάει,
σε υπέρογκες ποσότητες
και τρώει και μιλάει.

Κι είπε: «Μαζί τα φάγαμε
τα φράγκα στην Ελλάδα»,
μα ίδιο τρώει ένας αμνός
και ίδιο μια αγελάδα;

Ηλίου φαεινότερο
ποιοι φάγανε την κρέμα
και ποιοι γλύψαν τα κόκαλα
που βρήκανε στο ρέμα.

Των πρώτων ο εκπρόσωπος
είναι η αφεντιά του,
σαράντα πέντε ζυγαριές
δεν πιάνουν τα κιλά του.

Αυτοί ως καπιταλιστές
χειρίζονται κομπίνες,
όμως σοσιαλιστικά
μοιράζουνε ευθύνες.

Γι’ αυτό προτείνω να ελεγχθεί
του Πάγκαλου το ξύγκι,
κάθε γραμμάριο τόσα δις
το χρέος να ξεσφίγγει.

—

Γεννιόμαστε γυμνοί, υγροί και πεινασμένοι. Μετά τα πράγματα χειροτερεύουν…(Άγνωστος)

Φαντάσου να μην υπήρχε παράδεισος.

Είναι εύκολο αν προσπαθήσεις,

Ούτε κόλαση από κάτω μας

Από πάνω μας μόνο ουρανός

Φαντάσου όλοι οι άνθρωποι

Να ζουν για το σήμερα…

Φαντάσου να μην υπήρχαν χώρες

Δεν είναι δύσκολο να το κάνεις,

Κανένας λόγος για να σκοτώσεις ή να σκοτωθείς

Και καμία θρησκεία

Φαντάσου όλοι οι άνθρωποι

Να ζουν ειρηνικά…

Μπορείτε να πείτε ότι είμαι ονειροπόλος

Αλλά δεν είμαι ο μοναδικός

Ελπίζω κάποια μέρα να ενωθείς μαζί μας

Και όλος ο κόσμος να γίνει ένα…

Φαντάσου να μην υπήρχε ιδιοκτησία

Αναρωτιέμαι αν μπορείς,

Καμία πείνα ή ανάγκη για απληστία

Οι άνθρωποι να είναι αδέλφια

Φαντάσου οι άνθρωποι

Να μοιράζονται όλον τον κόσμο…

Μπορείς να πεις ότι είμαι ονειροπόλος

Αλλά δεν είμαι ο μοναδικός,

Ελπίζω κάποια μέρα να ενωθείς μαζί μας

Και όλος ο κόσμος να γίνει ένα

John Lennon

[youtube width=”500″ height=”344″]http://www.youtube.com/watch?v=r9bEHz59Dyw[/youtube]

Το τραγούδι έγραψε ο Nino Rota για την ταινία “Film d’amore e d’anarchia”.

Ένας αναρχικός καταδιώκεται απο τους καραμπινιέρους και καταφεύγει σε ένα μπουρδέλο.

Οί πουτάνες τον κρύβουν αλλά οι καραμπινιέροι τον ανακαλύπτουν .

Προσπαθεί να αυτοκτονήσει με ένα σκουριασμένο πιστόλι φωνάζοντας “ζήτω η αναρχία” αλλά το πιστόλι δεν δουλεύει (ούτε αυτό) και συλλαμβάνεται.

Μουσική: Νίνο Ρότα
Στίχοι: Λίνα Βερτμίλλερ
Πρώτη εκτέλεση: Άννα Μελάτο (στην ταινία της Βερτμύλλερ “Ιστορία έρωτα και αναρχίας”).
Haris Alexiou – Canzone Arrabbiata (Canto per me)
Composer: Nino Rota
Lyrics: Lina Wertmuller
Film “D’ amore e d’ anarchia” (Anna Melato)

Canto per chi non ha fortuna
canto per me
canto per rabbia questa luna
contro di te
contro chi e ricco e non lo sa
chi sporchera la verita
cammino e canto
la rabbia che mi fa

Penso a tanta gente nell’oscurita
alla solitudine della citta
penso alle illusioni dellumanita
tutte le parole che ripetera

Canto per chi non ha fortuna
canto per me
canto per rabbia questa luna
contro di te
canto a quel sole che verra
tramontera rinascera
alle illusioni
alla rabbia che mi fa

Μετάφραση στίχων:

Οργισμένο τραγούδι

Τραγουδάω για όποιον δεν έχει τύχη
τραγουδάω για μένα
οργισμένο τραγούδι λέω για τούτο το φεγγάρι ενάντια σε σένα
ενάντια σ όποιον είναι πλούσιος και δεν το ξέρει
σ όποιον λερώνει την αλήθεια
περπατώ και τραγουδάω για την οργή
που μέσα μου φουντώνει

Σκέφτομαι τόσο κόσμο στο σκοτάδι
στης πόλης μέσα τη μοναξιά
σκέφτομαι τις χίμαιρες του ανθρώπου
όλα τα λόγια που λέει και ξαναλέει

Τραγουδάω για όποιον δεν έχει τύχη
τραγουδάω για μένα
οργισμένο τραγούδι λέω για τούτο το φεγγάρι ενάντια σε σένα
τραγουδάω για τον ήλιο που θάρθει
θα πάει στη δύση θ ανέβει στην ανατολή
τραγουδάω για τις χίμαιρες και την οργή που με πνίγει.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΕΞΙ ΠΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ

ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΤΑΞΙΚΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΛΥΛΕΓΓΥΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΤΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΝΕΤΕ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΟΥΜΕ…..

ΕΙΣ ΤΟ ΕΠΑΝΙΔΕΙΝ ΛΟΙΠΟΝ..

Venceremos

δεκεμβρίου αγγίγματα

[επαίτης]

«Το Δεκέμβριο, ζωγράφισα ένα σκιάχτρο μέσα σε χέρσο χωράφι. Να τρομάξει των  λαίμαργων πουλιών το σινάφι».

Χρώματα, αποχρώσεις, γητέματα αναισχυντίας
πάνω σε άβουλη παλέτα,
δυσωδία μπαγιάτικης κόνξας άγονου ερωτισμού
και τα πινέλα ανάσκελα νεκρά, σκεβρωμένες επιθυμίες,
τα μέθυσαν
και ύστερα με φιλήδονα αγγίγματα τους έκοψαν τις γλώσσες.

«Το Δεκέμβριο, παρατήρησα για πρώτη φορά με ειλικρίνεια το χρώμα των μαλλιών σου, εκεί χαμηλά στο λαιμό σου, την ώρα που σκέπασες με το φουλάρι το πρόσωπό σου».

Βαυκαλίζουσα ακτιβιστική υποκρισία,
λογαριάζεις
τις ανάσες και τα δάκρυα,
ανακρίνεις
το αίμα στο μέτωπο,
ανασκαλεύεις
τις πληγές συντάσσοντας ηδυπαθή διαβατήρια προσήλωσης,

το Δεκέμβριο,
τα πιο μειλίχια ονόματα γυναικών είναι τα δισύλλαβα,
λιγώνουν το νου δίχως λάγνα αγγίγματα.

* με αφορμή τα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου

Πηγή: chimeres.gr

Download Αφιέρωμα (.pdf)

Αφιέρωμα Online (@ scribd.com)

Εδώ και καιρό υπήρχε η σκέψη να κάνω κάποιο αφιέρωμα για καλλιτέχνες που μου αρέσουν ή έχω δεθεί με το έργο τους, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε ο χρόνος και η διάθεση να πιαστώ και να ασχοληθώ με κάτι που κατά βάση χρειάζεται οργάνωση και αναζήτηση στοιχείων. Έτσι το είχα αφήσει μελλοντικά ανοικτό ώστε να γίνει κάτι…

Στις ιδέες για ποιον καλλιτέχνη θα έκανα ένα αφιέρωμα, ήταν αρκετοί ,αλλά δυστυχώς και πάλι με πρόλαβε ο χρόνος ,ή πιο σωστά διατυπωμένα, με πρόλαβαν τα γεγονότα.

Και τι εννοώ;

Μα φυσικά την είδηση του θανάτου του Λάκη Καραλή.

Ο Λάκης ήταν ένας από τους καλλιτέχνες που μου είχαν κεντρίσει την περιέργεια με τον στίχο του, αλλά και την κριτική του μέσα από αυτόν στο γραφειοκρατικό ΚΚΕ αλλά και γενικότερα στην αγκυλωμένη αριστερά μέσα στους συμβιβασμούς της μεταπολίτευσης.

Ένας Λάκης Καραλής που λοιδορήθηκε από το ΚΚΕ αλλά και κατηγορήθηκε μέχρι και τις μέρες μας ως προβοκάτορας, και όλα αυτά επειδή είπε τα πράγματα με το άνομα τους (διότι βλέπεις η αλήθεια είναι σκληρό πράγμα και βλάπτει όσους θέλουν να κρύβονται μέσα στην “ορθοδοξία” τους αποφεύγοντας να κάνουν τον λόγο τους πράξη, να Επαναστατήσουν). Αυτός ήταν και ένας άλλος λόγος να ασχοληθώ περισσότερο μαζί του και όχι απλά να ακούσω τα κομμάτια του, αλλά να ενδιαφερθώ για να μάθω πράγματα περί αυτού.

Δυστυχώς όσα στοιχεία κατάφερα να βρω ήδη περιέχονταν στο έντυπο βιβλιαράκι από το δίσκο στο “supermarket” που επανακυκλοφόρησε τον προηγούμενο χρόνο, έτσι αποφάσισα το αφιέρωμα στο Λάκη Καραλή να γίνει ουσιαστικά ένα αφιέρωμα του Λάκη μέσα από το δίσκο του και όσα περιέχονται σε αυτόν, όσα περισσότερα κατάφερα να βρω είτε ως κείμενο είτε ως φωτογραφικό υλικό υπάρχει στις σελίδες που παρουσιάζετε και στις οποίες υπάρχει και η πηγή όπου το βρήκα.

Ουσιαστικά είναι ένα φωτογραφικό αφιέρωμα μέσα από κείμενα , στίχους και φωτογραφίες τόσο του Λάκη Καραλή αλλά και του Κοροβέση , όσο και του Βότση και των παραγωγών της επανέκδοσης του δίσκου του. Με λίγα λόγια είναι ένα αφιέρωμα κολλάζ του Λάκη Καραλή μέσα από τον δίσκο του.

Καλό ταξίδι Λάκη,

Να μας βλέπεις από κει πάνω και όταν ξεφεύγουμε ρίχνε κανένα τραγουδάκι ώστε να βρίσκουμε πάλι το δρόμο μας

ΚΙΚΟ

02/07/2009

«Δεν είναι το τραγούδι μου απλοϊκό κι ευχάριστο σαν το τενεκεδένιο σήμα μιας πολιτικής παράταξης ή ενός αθλητικού συλλόγου. Δεν κολακεύει τις συνήθειές σας ούτε και διασκεδάζει την αμηχανία σας, την οικογενειακή σας πλήξη ή την ερωτική σας ανεπάρκεια. Δεν είναι το τραγούδι μου μονόφωνη αρτηρία ούτε μια πολυφωνική και λαϊκή υστερία. Είναι μια μυστική πηγή, μια στάση πρέπουσα και ηθική απέναντι στα ψεύδη του καιρού μας, ένα παιχνίδι ευφάνταστο μ’ απρόβλεπτους κανόνες, μια μελωδία απρόσμενη που γίνεται δική σας, δεμένη αδιάσπαστα με άφθαρτες λέξεις ποιητικές και ξαναγεννημένες…».

«Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα»

«καμία πολιτική σκοπιμότητα δεν θα με κάνει να πω το μαύρο-άσπρο και το άσπρο-μαύρο, συνεπώς δεν είμαι το κατάλληλο στοιχείο για συμπαράσταση σε οργανωμένες καταστάσεις».

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=VrTiHX_QhBQ[/youtube]

« Η απόφασή μου είναι να μην ξαναπατήσω στην Ελλάδα όσο θα υπάρχουν αυτοί οι αλήτες που κυβερνάνε σήμερα. Κάθε μέρα κι αποκαλύπτεται μια πιο εφιαλτική πραγματικότητα, που οι “κύριοι” αυτοί ανεξέλεγκτα επιβάλλουν.
Οι δίκες, οι ποινές που επιβάλλουν, τα γεγονότα της Κύπρου, η βαθιά ανηθικότητά τους, μ’ έχουν κάμει βαθιά απελπισμένο για το παρόν και το μέλλον της χώρας μας….Θα ησυχάσω μόνο σαν τους δω κρεμασμένους στο Σύνταγμα, τους σημερινούς παράγοντες και κυβερνήτες. Όχι μόνον τους Παπαδόπουλο και Σία, αλλά και όλα τα ανώνυμα ζωύφια που χρόνια τώρα και μ’ όλες τις καταστάσεις, κυβερνάν πραγματικά την χώρα. Γι’ αυτό και δεν υποστηρίζω θνησιγενείς αλλαγές. Γι’ αυτό και υπήρξα εναντίον κάθε “προοδευτικής” κινήσεως. Το κράτος δεν λειτουργούσε με προοδευτικές κυβερνήσεις. Γιατί είναι φτιαγμένο από χωροφύλακες. Με τον Παπαδόπουλο βρήκε την ταυτότητά του. Να μια ευκαιρία να ξεριζωθεί. Η Μόνη.»

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=sKFt9Dtc0kE[/youtube]

«…Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς.

Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ’ τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.

Εξύβριση αρχής – έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής – έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και, δυστυχώς, γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια – όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.

Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν’ αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου… κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν… ανακαλύπτονται.

Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ’ αφέλεια, σ’ όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δε συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (…) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό, τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ.»

Πηγή: tvxs.gr