Category: Αναδημοσιεύσεις

Λάβαμε ενα μειλ με μαρτυρία για την δράση της χ.α για ευνοήτους λόγους δεν αποκαλύπτουμε το όνομα του αποστολέα που μας περιγράφει τα εξης:

”Σημερα ειδα ραμματα στο κεφαλι ενος γνωστου μου ρωσσοποντιου και τον ρωτησα τι του συνεβη.η απαντηση ηταν απιστευτη… συμμετειχε σε ενα ντου της χα σε ενα σπιτι οπου διεμεναν πακιστανοι υπηκοοι στον ασπροπυργο και κυριολεκτικα τους θερισαν!

το’παιξα ανηξερος-σχεδον γοητευμενος- και αρχισα να τον ρωταω τι γινεται εκει

Οποιος λοιπον συμμετεχει ενεργα σε τετοιες επιχειρησεις εχει πρωτ’απ’ολα δωρεαν ρουχισμο(μπλουζακια-παντελονια-αρβυλες) της χα αλλα και εξοπλισμο (στιλετα-ροπαλα ακομα και πιστολια).επισης εχουν εκπτωση 40% σε συγκεκριμενα σουπερ μαρκετ και 65% εκπτωση σε πρατηρια της nike και της addidas!!!

φυσικα δεν τελειωνει εδω…οποιος συμμετεχει σε επιχειρησεις μετα τις 10 το βραδυ (οι οποιες μου αφησε να εννοηθει οτι ειναι δολοφονικες απο τους σκληρους πυρηνες) λαμβανει ενα bonus το μηνα περι τα 500 ευρω!!!

οι επιθεσεις ειναι πολυ καλα οργανωμενες με τσιλιαδορους και σε συννενοηση με τις αστυνομικες αρχες!!!στις επιχειρησεις αυτες η πλειοψηφια που λαμβανει μερος ειναι αλλοδαποι μεταναστες(ρωσσοι-αλβανοι κ.α.) και οι ”ελληνες” που συμμετεχουν κανουν χρηση κοκαινης η οποια κι αυτη ειναι δωρεαν φυσικα…

”ελα να δεις πως ειναι..περναμε πολυ ωραια…” μου ειπε…πισω απ’αυτη τη μαστιγα που ονομαζεται χα υπαρχουν οπως διαφαινεται ευποροι μεγαλοκαταστηματαρχες και μεγαλοκαρχαριες οι οποιοι πριμοδοτουν την οργανωση αυτη με σκοπο αλλου ειδους οφελη ενω οι θεσμοι και οι νομοι του κρατους δεν ισχυουν γι’αυτους αφου η αστυνομια τους προστατευει πολυ καλα!!!μεταναστες για λιγα χρηματα χτυπουν και σκοτωνουν μεταναστες…κραμερ εναντιον κραμερ και η τρελα αυτη που θα καταληξει?

ομως το χειροτερο ειναι οτι ολοι εμεις τους παρακολουθουμε αποσβολωμενοι ενω αυτοι γιγαντονωνται μεσα στην ελλειπη δημοκρατικης παιδειας αστικη ταξη η οποια προκειμενου να διαφυλαξει τη περιουσια και την εκμεταλευση της αλλα και τα τοσα χρονια ανοχης σ’ ενα ατελειωτο πολιτικο αλισβερισι τωρα εναποθετει τις ελπιδες της στη βια, στην επιβολη, στην τρομοκρατια και τον φασισμο της εγκληματικης οργανωσης που ονομαζεται χα.

φευγοντας μου ψυθιρισε ”οτι προβλημα εχεις παρε με τηλεφωνο….”

αυτα τα ολιγα…παρακαλω το ονομα μου να μεινει μεταξυ μας…..ο αγωνας συνεχιζεται….”

τα συμπεράσματα δικα σας,ας αναλογιστούμε ολοι και ολες αν έχουμε πάρει αρκετά στα σοβαρά τον φασισμό…

http://www.erea.gr

«Αντιφασιστικός αγώνας σε κάθε γειτονιά»

                 Δημοσιογραφική απάντηση στη συμμορία της Χρυσής Αυγής

Ναζιστικοί χαιρετισμοί / ελληνικές σημαίες και η συμμορία των δολοφόνων.

Αυτοί είναι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού μας δυστυχώς. Οι εκπρόσωποι της πιο επαίσχυντης βίας (αυτής που με τη λογική της αγέλης επιτίθεται σε αδύναμους ανθρώπους) στυγνοί δολοφόνοι, υβριστές της ίδιας της ανθρώπινης ζωής. Αυτοί είναι οι μιντιοπρόβλητοι υπερασπιστές του χτυπημένου απο την κρίση λαού.

Χθες εκδήλωσαν… «έμπρακτα» την αλληλεγγύη  τους σε απεργούς – εργάτες στα ΜΜΕ. Με χειρονομίες, μούντζες-κωλοδάχτυλα, βρισιές, απειλές και ΝΑΖΙΣΤΙΚΟΥΣ χαιρετισμούς για άλλη μια φορά έδειξαν σε όλους όσους  δεν θέλουν να ακούσουν, να μάθουν ή και να ξεχάσουν με ποιανών το μέρος είναι. Μούτζωναν και έβριζαν ανθρώπους του μεροκάματου που παλεύουν για ένα καλύτερο άυριο. ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν μούτζωναν ή δεν έβριζαν τον Πρεντετέρη, τον Καψή και όλους τους πρόθυμους μνημονιακούς εντεταλμένους κονδυλοφόρους. Έβριζαν απλούς εργαζόμενους ανθρώπους που μάχονται για καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Αυτή ειναι η Χρυσή Αυγή. Αυτοί ειναι οι Χρυσαυγίτες: Σκυλιά των αφεντικών και σίγουρα όχι με την πλευρα των απεργών, των απολυμένων, των απλήρωτων, των αγωνιζομένων.

Εξάλλου το μακρύ χέρι του κεφαλαίου που (υπο)στηρίζουν υβρίζοντας απεργούς τους ταϊζει μια χαρά απο τα τηλεοπτικά παράθυρα καθημερινά. Προσπαθεί εναγωνίως να ξεπλύνει τα αιματοβαμένα χάλια τους με αστειάκια και δήθεν αντικειμενικότητα ή ακόμα και με “το γάντι” σκληράδα απο “αδέκαστους ερευνητές” και από αχειρωανθρωπάκια της μικρής οθόνης. Όσα όμως δεν θέλουν τα  “καλόπαιδα”  μελανοχίτωνες να μαθευτούν και να ακουστούν οι αγωνιζόμενοι τα ξέρουν ήδη.

Ξέρουν ότι όπου δεν φτάνει η απόλυση του αφεντικού, φτάνει ο τραμπουκισμός του φασίστα και όπου δεν φτάνει η τρομοκρατία του εργοδοτικού φτάνουν τα μπράτσα του φουκωτού και όπου δεν φτάνει  το γκλοπ του μπάτσου φτάνει το ρόπαλο και το μαχαίρι του ΝΑΖΙ.

Οι αγωνιστές και οι εργάτες όμως έχουν μνήμη και δεν ξεχνούν, πως εκεί που φτάνει η δύναμη της οργής του λαού δεν μπορεί να φτάσει κανένα από τα νοσηρά σχέδια όλων των ρουφιάνων μαζί.”

Υ.Γ (1) Φωτογραφίες/ πηγή  : Μαχόμενη Δημοσιογραφία

Υ.Γ (2)  Οδηγός μοτοσικλέτας από το κομβοι των νεοναζί φορούσε κράνος μπάτσου λευκό σπαστό , το ανάλογο κουκουλάκι από μέσα και από πάνω τα γυαλιά ηλίου. Ο τρόπος οδήγησης όπως αυτός των μπατσων.  Οι τελευταίοι της συμμορίας ήταν οι Ζηταδες, Δελτάδες και οι (αη)ΔΙΑΣ που ακολουθούσαν στην ουρά της πορείας – αλλά δεν καταλάβαμε αν ήταν σε εντεταλμένη υπηρεσία συνοδοί τους η απλά διαδήλωναν μαζί τους…

Υ.Γ (3) Σε μια αντίστοιχη ” μηχανοκίνητη πορεία της συμμορίας των νεοναζί” το Σαββατοκύριακο στην Κυψέλη, ο εκ των πρωτοπαλίκαρων της Χ.Α. Ηλίας Παναγιώταρος όταν οι αστυνομικοί τους σταμάτησαν για έλεγχο τους έβρισε και λακούβιασε τον ουρανό ενός ΙΧ αλλά φυσικά ουτε που τον άγγιξαν τα όργανα της στρατοχωροφυλακής – όπως προκύπτει και από το βίντεο που ακολουθεί – χτύπησε ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο ενώ στο τέλος του ίδιου βίντεο ακούγεται να μιλά …για τον “τζιτζιοφόγκο αξιωματικό στη ΓΑΔΑ” … Κατά τα άλλα οι μπάτσοι δεν τους καλύπτουν ουτε δουλεύουν όλοι μαζί (!)  Για του λόγου το αληθές… το επίμαχο βίντεο… « «Παναγιώταρος Κυψέλη, νέα ήθη και έθιμα» : http://www.youtube.com/watch?v=hd_9GJgVd4g

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Υ.Γ (4)  Το  σύνθημα με το οποίο οι δημοσιογράφοι απεργοί «χαιρέτησαν» τους χρήσιμους ηλίθιους της συμμορίας της χρυσής αυγής… που παρέλασε στο κέντρο  ήταν πολύ συγκεκριμένο:

                        «Φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες»

Υ.Γ (5) Και έτσι για να μας θυμάστε και να σας «χαιρετούν» όπως σας πρέπει σε κάθε γειτονιά.

Πινακίδες κυκλοφορίας των νεοναζί από το κομβόι τους:

ΙΡΕ  595 / ΒΖΙ  107 /  ΙΗΜ 319 / ΙΟΕ  629 / ΧΕΚ 694 / ΒΝΗ 452 / ΖΡΤ  933 /

ΤΡΒ  32 /  ΙΟΧ –6

κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ

ομάδα αντιπληροφόρηση πάντα παρών

ρεπόρτερ του πεζοδρομίου.

O,ΤΙ μπορεί να ειπωθεί για την ψηφοφορία μπορεί να συνοψιστεί σε μια φράση.

Να ψηφίζεις σημαίνει να παραιτείσαι απ’ τη δύναμή σου.

Να εκλέγεις έναν ή πολλούς αφέντες, για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα, σημαίνει ν’ αποποιείται κανείς την ελευθερία του.

Πες τον απόλυτο μονάρχη, συνταγματικό βασιλιά, ή απλό βουλευτή, ο υποψήφιος που ανεβάζεις στο θρόνο, στο έδρανο, ή την πολυθρόνα, θάναι πάντοτε ο αφέντης σου. Πρόκειται για πρόσωπα που βάζεις “πάνω” απ’ το νόμο, δοσμένου πως έχουν τη δύναμη να φτειάχνουν τους νόμους, και επειδή είναι αποστολή τους να βλέπουν ότι τους υπακούουν.

Να ψηφίζεις είναι αρμοδιότητα των ηλιθίων.

Είναι τόσο ανόητο όσο να πιστεύεις πως οι άνθρωποι, απ’ την ίδια πάστα με μας, θ’ αποκτήσουν σε μια στιγμή, με το κτύπημα μιας καμπάνας, τη γνώση και την αντίληψη των πάντων. Φυσικά έτσι είναι. Το εκλεγμένο σου πρόσωπο θα πρέπει να νομοθετεί πάνω σε κάθε θέμα υπό το φως του φεγγαριού· πώς ένα κουτί σπίρτα έπρεπε ή δεν έπρεπε να γίνει, ή πώς να κάμουν πόλεμο· πώς να βελτιωθεί η γεωργία, ή πώς να σκοτώσουν μια φυλή Αράβων ή λίγους Νέγρους με τον καλλίτερο τρόπο. Πιθανώς να πιστεύεις πως η ευφυΐα τους θ’ αυξηθεί ανάλογα με την ποικιλία των θεμάτων στα οποία θα επικεντρωθούν· αλλ’ η ιστορία και η εμπειρία διδάσκει τ’ αντίθετο.

Η κατοχή της εξουσίας έχει μια εξωφρενική επίδραση· τα κοινοβούλια επέφεραν πάντοτε δυστυχία.

Στις διοικητικές συνελεύσεις, μ’ ένα μοιραίο τρόπο, η βούληση που επικρατεί είναι κείνη κάτω του μέσου όρου, τόσο ηθικά όσο και διανοητικά.

Να ψηφίζεις σημαίνει να προετοιμάζεις προδότες και μια αισχρή προδοσία.

Οι εκλέκτορες πιστεύουν σίγουρα στην ειλικρίνεια των υποψηφίων, κι αυτό είναι ως ένα βαθμό υπαρκτό ενώ η ζέση και η θέρμη του διαγωνισμού παραμένει.

Αλλά κάθε μέρα έχει κι ένα αύριο. Απ’ τη στιγμή που οι συνθήκες μεταβάλλονται, όμοια κι οι άνθρωποι αλλάζουν. Σήμερα ο υποψήφιός σου υποκλίνεται ταπεινά ενώπιόν σου· αύριο θα πει “φτου” σε σένα. Από ένα ζητιάνο ψήφων έχει μετατραπεί σ’ έναν αφέντη σου.

Πώς μπορεί ένας εργάτης, που εντάχθηκε από σένα στην άρχουσα τάξη, νάναι ίδιος όπως πριν, δοσμένου ότι τώρα μπορεί να μιλήσει στο πλαίσιο της ισότητας με τους άλλους καταπιεστές; Κοίταξε τη δουλοπρέπεια του καθενός απ’ αυτούς, γραμμένη σ’ όλο του το πρόσωπο, ύστερα απ’ την επίσκεψη σ’ έναν “υπουργό βιομηχανίας”, ή όταν ο Βασιλιάς τον προσκαλεί στον προθάλαμο της αυλής του !

Η ατμόσφαιρα του “Οίκου” δεν είναι για βαθειές αναπνοές· είναι διεφθαρμένη. Εάν στείλετε έναν από σας σ’ ένα βρωμερό μέρος, δε θα πρέπει να εκπλαγείτε ύστερα εάν έρθει πίσω σε σάπια κατάσταση.

Ως εκ τούτου, μη συμμετέχεις με την ελευθερία σου.

Μην ψηφίζεις!

Αντί να εμπιστεύεσαι την υπεράσπιση των συμφερόντων σου σε Άλλους, δες το πράγμα από μόνος σου. Αντί να προσπαθείς να επιλέξεις συμβούλους που θα σε καθοδηγούν σε μελλοντικές πράξεις, κάνε το αυτό από μόνος σου, και κάνε το τώρα! Άνθρωποι καλής θέλησης δε θα έπρεπε να κοιτάνε μάταια για μακρό χρονικό διάστημα για την ευκαιρία.

Το να φορτώνουμε στους ώμους των άλλων την ευθύνη των πράξεων κάποιου είναι ανανδρία.

Μην ψηφίζεις!

Από το MOTHER EARTH (εκδ. Έμμα Γκόλντμαν)

Πηγή: http://classwar.espiv.net

Πέρσι, η μικρότερη κόρη μου, γυρίζοντας από το σχολείο μου είπε: «Βρίσκομαι σε μεγάλη αμηχανία. Μου εξήγησαν ότι όλοι έχουν καθήκον να ψηφίζουν. Εν τω μεταξύ, εσύ δεν ψηφίζεις. Εξήγησέ μου γιατί!»

Είχα, τότε, καλά επιχειρήματα, σήμερα είναι ακόμα καλύτερα.

Κάποτε οι πολιτικές ιδέες είχαν σημασία στα μάτια των πολιτών και καθόριζαν την εκλογική τους επιλογή. Υπήρχε τότε ένα πολύ ξεκάθαρο όριο ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά, ανάμεσα στους προοδευτικούς και τους συντηρητικούς. Ήδη όμως από τότε φαινόταν καθαρά ότι οι κοινωνικές κατακτήσεις είχαν κερδηθεί πρώτα απ’ όλα στους δρόμους, με τις εξεγέρσεις, τις απεργίες ή τις μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις. Οι λαϊκοί ρήτορες και οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι σοσιαλιστές και «κομμουνιστές» απέδιδαν κατόπιν στον εαυτό τους τα εύσημα και επωφελούνταν για
να ασκούν την επιρροή τους στις μάζες. Χωρίς την αποφασιστικότητα των διεκδικητικών κινημάτων δεν θα υπήρχε ούτε μείωση του χρόνου εργασίας, ούτε πληρωμένες διακοπές, ούτε δικαιώματα περίθαλψης, επίδομα ανεργίας, προνόμια που οι πολυεθνικές μαφίες κατεδαφίζουν σήμερα, με τη βοήθεια των κυβερνήσεων της δεξιάς και της αριστεράς.

Πολύ σύντομα είδαμε το εργατικό κίνημα να γίνεται γραφειοκρατικό. Φάνηκε ότι τα κόμματα και τα συνδικάτα τα απασχολούσε περισσότερο η αύξηση της εξουσίας τους παρά η προστασία ενός προλεταριάτου που μέχρι τη δεκαετία του 1960 υπερασπιζόταν μια χαρά τον εαυτό του. Το κόκκινο έγινε ροζ και το ρόδο φυλλορρόησε. Καθώς ο σοσιαλδημοκρατικός ρεφορμισμός γινόταν καπνός, η απάτη του λεγόμενου «κομμουνιστικού» κινήματος κατέρρεε με τη διάλυση της σταλινικής αυτοκρατορίας, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο σε μια πραγματική αποικιοποίηση των μαζών. Η ανάδυση και η κυριαρχία μιας οικονομίας κατανάλωσης ήρθαν όντως στην κατάλληλη στιγμή να αντισταθμίσουν τα δυσάρεστα αποτελέσματα της απο-αποικιοποίησης που οι λαοί του τρίτου κόσμου είχαν αποσπάσει διά της βίας.

Ο μύθος της κοινωνίας της ευδαιμονίας, που προπαγανδίζει ο καταναλωτισμός και που καταγγέλθηκε απ’ το Μάη του ’68, αποσυντίθεται σήμερα και συνοδεύει στη χρεοκοπία του τον χρηματιστηριακό καπιταλισμό, που η κερδοσκοπική του φούσκα σκάει και αποκαλύπτει
γύρω μας το κενό που δημιούργησε το τρελό χρήμα, το χρήμα που χρησιμοποιείται για την αναπαραγωγή του σε κλειστό κύκλωμα (όχι χωρίς να γεμίζουν στο διάβα του οι τσέπες των μαφιόζων μπίζνεσμαν και των πολιτικών, που μόλις ξαναεκλεγούν θα συστήσουν λιτότητα).

Εν τω μεταξύ το σουπερμάρκετ έγινε το πρότυπο της δημοκρατίας: διαλέγουμε ελεύθερα οποιοδήποτε προϊόν, φτάνει να το πληρώνουμε βγαίνοντας. Το σημαντικό για την οικονομία και αυτούς που επωφελούνται είναι να μας κάνουν να καταναλώνουμε οτιδήποτε για να ανεβαίνει ο τζίρος. Μέσα στην πελατειακή πολιτική που μας μαστίζει σήμερα, οι ιδέες δεν έχουν περισσότερη αξία από ένα διαφημιστικό φυλλάδιο. Αυτό που μετράει για τον υποψήφιο είναι να μεγαλώσει την εκλογική του πελατεία, ώστε να πάνε οι δουλειές του καλύτερα για τα εγωιστικά του συμφέροντα.

Tι θα πει πραγματική δημοκρατία; Μια συνέλευση πολιτών διαλέγει αντιπροσώπους για να υπερασπιστούν τις διεκδικήσεις της, τους δίνει εντολή να την εκπροσωπούν και τους ζητάει να δώσουν λόγο για την επιτυχία ή την αποτυχία της αποστολής τους. Όμως, σε τι θα με κπροσωπούσαν αυτοί που:
–κλέβουν τον δημόσιο πλούτο,
–χρησιμοποιούν τους δασμούς και τους φόρους των μισθωτών και των μικροεπαγγελματιών για να ξελασπώσουν τις καταχρήσεις των μπάνγκστερ,
–διαχειρίζονται τα νοσοκομεία σαν κερδοσκοπικές επιχειρήσεις χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ασθενείς,
–προωθούν τα σχολεία-στρατόπεδα και κατασκευάζουν φυλακές και κλειστά κέντρα αντί να πολλαπλασιάζουν τα μικρά σχολεία,
–υποστηρίζουν τις μαφίες των αγροτικών προϊόντων που εκτρέπουν τη διατροφή από τη φύση,
–καταστρέφουν τους τομείς προτεραιότητας (μεταλλουργία, υφαντουργία, κατοικία, ταχυδρομεία, μεταφορές, υαλουργία, εργοστάσια αγαθών χρήσιμων στην κοινωνία);

Απ’ την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά, αυτό που προέχει είναι η αναζήτηση πελατείας, είναι η εξουσία, το ψέμα, η απάτη και τα φούμαρα. Είναι η περιφρόνηση του φουκαρά που ρίχνει στα χαμένα την εμπιστοσύνη του στην κάλπη χωρίς να σκέφτεται τη χολέρα της απογοήτευσης που, καθώς τον οδηγεί εξαγριωμένο στην τυφλή λύσσα, τον προετοιμάζει για τη βαρβαρότητα του «ο καθένας για πάρτη του» και του «όλοι εναντίον όλων».
Μα, θα πείτε, δεν είναι όλοι οι πολιτικοί διεφθαρμένοι, δεν ξοδεύουν όλοι το χρήμα του φορολογούμενου σε επαγγελματικά ταξίδια, σε έξοδα παραστάσεως, σε διάφορες καταχρήσεις. Μερικοί είναι έντιμοι και αφελείς. Σίγουρα, αλλά αυτοί δεν μένουνε καιρό στην αρένα.
Εν τω μεταξύ χρησιμοποιούνται για προπέτασμα από τους διψασμένους για εξουσία, τους άρρωστους για κυριαρχία, τους διαχειριστές της εκλογικής φάρσας, τους προαγωγούς ενός ίματζ που κοτσάρουν παντού χωρίς να φοβούνται τη γελοιοποίηση. Ας μην παρεξηγηθώ: αν και η κοινοβουλευτική δημοκρατία σαπίζει όρθια, δεν προτείνω ούτε να την εξαφανίσουμε ούτε να την ανεχθούμε σαν το μη χείρον. Δεν θέλω ούτε το «Βούλωσ’ το!» ούτε το «Μη σταματάς να μιλάς!». Θέλω να ξαναβρεί η πολιτική το αρχικό της νόημα: τέχνη της διακυβέρνησης της πολιτείας. Θέλω μια άμεση δημοκρατία που να πηγάζει όχι από δαρμένους, προδομένους πολίτες που λένε «καλά είμαι εδώ», αλλά από άνδρες και γυναίκες που νοιάζονται να προάγουν παντού την αλληλεγγύη και την πρόοδο του ανθρώπου.

Όταν τοπικές κοινότητες δρώντας συνολικά –στο πρότυπο των διεθνών ομοσπονδιών–
αποφασίσουν την αυτοδιαχείρισή τους και εξετάσουν:
–Με ποιο τρόπο θα προωθηθεί η δημιουργία μορφών δωρεάν ενέργειας προς χρήση όλων.
–Πώς θα ιδρυθεί ένας επενδυτικός συνεταιρισμός που θα χρηματοδοτήσει την οικοδόμησή της.
–Πώς θα τεθεί σε λειτουργία η συλλογική διαχείριση ενός επενδυτικού ταμείου συγκροτημένου με τέτοια χρηματοδοτική συμμετοχή που να καθιστά δυνατή την άρνηση των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων να καταβάλλουν τους δασμούς και τους φόρους που επιβάλλει το Κράτος-μπάνγκστερ.
–Πώς θα γενικευθεί η κατάληψη των εργοστασίων και η διαχείρισή τους από τους εργαζόμενους σε αυτά.
–Πώς θα οργανωθεί μια τοπική παραγωγή που θα προορίζεται για κατανάλωση από τις τοπικές και τις ομόσπονδες κοινότητες, ώστε να γλιτώσουμε από τις κομπίνες της αγοράς και να εξασφαλίσουμε σιγά σιγά τη δωρεάν διάθεση των αγαθών επιβίωσης, που καταργεί το χρήμα. (Μην πείτε πως είναι ουτοπία! Αυτό ακριβώς έκαναν το 1936 οι ελευθεριακές κοινότητες της Καταλονίας και της Αραγoνίας, πριν να τις συντρίψουν οι κομμουνιστές.)
–Πώς θα διαδοθεί η ιδέα και η πρακτική αυτού του δωρεάν που είναι το μόνο απόλυτο όπλο απέναντι στο εμπορευματικό σύστημα.
–Πώς θα ευνοηθεί η εξάπλωση των λεγόμενων βιολογικών αγροκτημάτων και η διείσδυσή τους μέσα στις πόλεις.
–Πώς θα πολλαπλασιαστούν μικρές σχολικές μονάδες γειτονιάς, απ’ όπου να έχουν εξοριστεί οι έννοιες του συναγωνισμού, του ανταγωνισμού και της αλληλοσφαγής. Ουτοπικό; Όχι. Στο Μεξικό, στο Σαν Κριστομπάλ, το Πανεπιστήμιο της Γης προτείνει μια δωρεάν εκπαίδευση στους πιο διαφορετικούς τομείς (συν τους παραδοσιακούς: εργαστήρια τσαγκαράδων, μηχανικών, ηλεκτρονικών, σιδηρουργίας, φυσικής καλλιέργειας, μαγειρικής, μουσικής, ζωγραφικής κτλ). Η μόνη απαιτούμενη ιδιότητα είναι η επιθυμία για μάθηση. Δεν υπάρχουν διπλώματα, αλλά ζητιέται από αυτούς «που ξέρουν» να μεταδίδουν δωρεάν και παντού τις γνώσεις τους.
–Πώς θα προικιστούν οι τοπικές κοινότητες με υγειονομικούς σταθμούς, όπου θα μπορεί να εξασφαλίζεται η βασική περίθαλψη με τη βοήθεια αγροτικών και συνοικιακών γιατρών.
–Πώς θα οργανωθεί ένα δίκτυο δωρεάν μεταφορών, που να μη μολύνει.
–Πώς θα τεθεί σε λειτουργία μια ενεργή αλληλεγγύη με στόχο τα παιδιά, τους γέροντες, τους αρρώστους και τους αναπήρους, τα άτομα με νοητικές δυσκολίες.
–Πώς θα φτιαχτούν εργαστήρια καλλιτεχνικής δημιουργίας ανοιχτά σε όλους.
–Πώς θα μετατραπούν τα σουπερμάρκετ σε αποθήκες, όπου τα προϊόντα, τερπνά και ωφέλιμα, θα ανταλλάσσονται με πράγματα ή με υπηρεσίες, με στόχο να εξαφανιστεί το χρήμα και η εξουσία.

Τότε θα ψηφίσω. Με πάθος!!!

Τίτλος πρωτότυπου: Pourquoi je ne vote pas

1η έκδοση: Siné Hebdo, τ. 80, 17/3/2010

Έκδοση στην ελληνική γλώσσα: Bibliothèque des enfants perdus, Αθήνα 2010

(Μτφρ. natadipa)

Πηγή: http://classwar.espiv.net

Το τηλεφώνημα από τη φυλακή με πετυχαίνει ανύποπτη. Είναι ο Αφγανός πρόσφυγας, πρώην μαθητής μου, Αζίζ. «Στη φυλακή!» εμπεδώνω. Του έκαναν εξακρίβωση στοιχείων στα Γκούντις και αποφάσισαν ότι το χαρτί του είναι πλαστό. Αυτό δε γίνεται, διότι ήταν φωτοτυπία: το χαρτί του το είχαν κλέψει πριν μια βδομάδα στην Ομόνοια μαζί με τα τελευταία του εκατό ευρώ. Έτσι βρέθηκε στο κρατητήριο: επειδή οι κάφροι της Πέτρου Ράλλη βαριούνται να κάνουν εξακρίβωση. Είναι πολύ δύσκολο πράγμα: αρκεί να στείλουν φαξ ή να τηλεφωνήσουν στην αστυνομία Λέσβου όπου εκδόθηκε το χαρτί, μια διαδικασία πέντε λεπτών. Στη χειρότερη, θα μπορούσαν να πάρουν αποτυπώματα και να τσεκάρουν στην διεθνή βάση αποτυπωμάτων, αντί να γεμίζουν τις φυλακές κατασπαταλώντας το δημόσιο χρήμα.
Έτσι ο Αζίζ και ο αδελφός του βρίσκονται, τέσσερις μέρες ήδη, στο κρατητήριο ανηλίκων. «Δασκάλα, είναι πολύ άσχημα εδώ, δεν ξέρω πότε θα βγω», κλαίει· δύο χρόνια τώρα που τον γνωρίζω, πρώτη φορά κλαίει.
Πού σκατά είναι το Μενίδι; Κανείς δεν ξέρει· ούτε το google maps. Παίρνω τον X. τον Π. τον Κ. ο οποίος θα με πάει κιόλας.

Φτάνουμε στην εξωτική ‘Αμυγδαλέζα’, που ακούγεται σα ρετρό ζαχαροπλαστείο, στις πέντε.
Περιμένω δέκα λεπτά μέσα στο κρύο: είναι απόσταση είκοσι μέτρων αλλά θα μας παραλάβει όχημα, όπως στα αεροδρόμια· δεν θυμίζει όμως αεροδρόμιο αυτός ο σκουπιδότοπος των είκοσι μέτρων. Επιβιβάζομαι και κατευθύνομαι στα κάγκελα, αλλά με σταματάνε. Γιατί; Λες να μου δαγκώσει κανένας δύστυχος ανήλικος-εκκολαπτόμενος-Χάνιμπαλ Λέκτερ το χέρι;
«Είμαι δασκάλα, το παιδί υπήρξε μαθητής μου, εφόσον πιστοποιώ ότι είναι αυτός θέλω να τον αφήσετε», λέω. Ας γελάσω.
Μου δείχνουν ένα μέρος σαν τουαλέτα με χοντρό τζάμι και τρυπούλες. Σκάει ένας κοκαλιάρης Αζίζ με ένα τεράστιο χαμόγελο· θυμάμαι έναν στίχο που έγραψε στο μάθημα: «Γι’ αυτόν που θα το μεταφράσει/ γι’ αυτόν πρέπει να είμαστε χαρούμενοι»: χαμογελάει λοιπόν έξτρα για χάρη μας. Δε μπορούμε να αγκαλιάσουμε τον εγκληματία, δεν θέλουμε να κολλήσουμε τη μούρη στις βρωμερές τρυπούλες, άρα ουρλιάζουμε στα αγγλικά για να ακουγόμαστε. Τι έφαγες, ρωτάω, για να τσεκάρω αν τους ταΐζουν – ψάρι. «Η φυλακή είναι χάλια», λέει, «χειρότερα από το Ιράν, χειρότερα από την Παγανή Λέσβου, που έκλεισε λόγω ζωωδών συνθηκών». «Χειρότερα από την Παγανή»: εγώ άμα ήμουνα φυλακή θα γκρεμιζόμουνα από ευθιξία σ’ αυτήν την κουβέντα. «Δεν αλλάζουν σεντόνια, κοιμάμαι στων δέκα προηγούμενων», λέει ο πάντα περιποιημένος Αζίζ. Στο τηλέφωνο μού είχε ζητήσει πετσέτα: για να φτάσει να ζητήσει κάτι, ποιος ξέρει τι τους δώσαν. Χαλαρώνω: δεν κατασπαταλιέται τελικά το δημόσιο χρήμα, πάντως όχι σε μπουγάδες.

Υπάρχουν τρία δωμάτια, ένα με Αλβανούς και Άραβες, ένα με Πακιστανούς, ένα με Αφγανούς – είναι με δικούς του. Καλά που τους έφεραν στων ανηλίκων – στων ενηλίκων ξέρουμε τι παθαίνουν τα αγοράκια. Ο αδελφός του όμως έχει σαλτάρει: ο επόμενος υποψήφιος για να πηδήξει από το μπαλκόνι, όπως ο μεταναστάκος που, παρότι αποφυλακιζόταν σε δύο μέρες, αυτοκτόνησε. «Μα γιατί», αναρωτήθηκαν τα μήντια, «αφού όπου να ‘ναι θα έβγαινε!» Και μένα άμα με κλείσεις εδώ μέσα θα το εξετάσω το ενδεχόμενο. Πόσο μάλλον ο ψυχικά ταλαιπωρημένος από πόλεμο, ξυλοδαρμένος από το λιμενικό, ορμονικά αναμπουμπουλιασμένος, πεταμένος έφηβος που έχει να δει τη μάνα του χρόνια και έχει ήδη ΚΑΘΕ ΛΟΓΟ να αυτοκτονήσει.

Δε με αφήνουν να του δώσω τις σοκολάτες: μπορεί να έχουν μέσα καμιά λίμα και σε εφτά μήνες να λιμάρει τελικά κάποιο κάγκελο από το οποίο θα χωρέσει, εφόσον θα είναι πια σαράντα κιλά. Πάνω που τείνω την πετσέτα, μου την αρπάζουν και την ξετυλίγουν! «Πρώτη σου φορά σε φυλακή, ε;» χαριτολογεί ο φύλακας που είδε να σαστίζω με το ταχυδακτυλουργικό· λες και είναι φυσιολογικό όλο αυτό το κατσικωμένο καθεστώς ελέγχου. Έχω δει ταινίες. Αλλά όσες ταινίες κι αν έχω δει, αυτή η φάση εδώ, με τους καγκελωμένους δήθεν παράνομους, είναι άλλο πράμα.

Προλαβαίνω να του σφίξω ενδοκαγκελικώς το χέρι.
Στην έξοδο με πιάνει λίγο κλάμα και πολύ τσαντίλα, με τους μπάτσους που προτιμάν να μπουζουριάζουν, τους νόμους που δεν επιτρέπουν σοκολάτες, την Ευρώπη – που φταίει για όλα.
Αναρωτιέμαι αν θα τους δώσουν πίσω τα κινητά τους όταν βγουν· ενίοτε οι αστυνομικοί τα τσεπώνουν. Και μετά δε μπορεί να τους βρει ούτε η μάνα τους από την Καμπούλ. Τους αστυνομικούς δεν τους νοιάζει αν οι μαυριδεροί ανήλικοι έχουν μάνες. Ούτε μένα με νοιάζει αν η ακτινοβολία των κλεμμένων βλάψει τους βλαμμένους εγκέφαλους.
Κοιτάω πίσω μου φεύγοντας. Οι βλαμμένοι έξω· το λαμπερό παιδί, μέσα.

ΕΥΗ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ

Σκοπίμως διαστρεβλώνουν την αλήθεια ή κάνουν λάθος όσοι διατυμπανίζουν ότι η αναρχία είναι μια πολιτική φιλοσοφία που ευαγγελίζεται ένα σύστημα χωρίς αρχές, ότι ο κάθε ένας κάνει ό,τι γουστάρει και λοιπά φαιδρά.

Αποκρύπτουν ότι αναρχία σημαίνει ένα σύστημα χωρίς άρχοντες, χωρίς επιβαλλόμενη εξουσία.

ΑΠΟ ΤΑ φιλοσοφικά συστήματα (θεωρίες, αφηγήσεις) του Διαφωτισμού είναι το μόνο που πλησιάζει τη Δημοκρατία, την κατάσταση εκείνη στην οποία το μόνο κράτος είναι ο δήμος, ο λαός, για όσους έχουν ξεχάσει τις πολύτιμες έννοιες της παράδοσης. Ουδεμία σχέση με τη βία έχει η αναρχία· συνηγορεί όμως υπέρ του ξεσπάσματος αυτής, όταν είναι λαϊκή (όταν η καταπίεση των ελίτ κατά των λαϊκών στρωμάτων φτάνει στο απροχώρητο).

Σ’ ΕΝΑ ενημερωτικό φυλλάδιο που εξέδωσε η λονδρέζικη αντιτρομοκρατική υπηρεσία προτρέπονται οι πολίτες να καταδίδουν στα αστυνομικά τμήματα τους αναρχικούς (!). Ακούγεται ίσως ανατριχιαστικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μια σύγχρονη δημοκρατία (σήμερα στο Λονδίνο, αύριο στο Παρίσι, τη Στοκχόλμη, μεθαύριο στο Σαράγιεβο, την Αθήνα και πάει λέγοντας…). Είναι εν τούτοις απορίας άξιον να εκδίδεται μια τέτοια απόφαση που ποινικοποιεί τις ιδέες, μιας και ο καπιταλισμός είναι μια τεράστια χοάνη που απορροφά και ευτελίζει τα πάντα, ακόμη κι εκείνα που επιβουλεύονται την ύπαρξή του. Ο καπιταλισμός γνωρίζει ότι είναι ανίκητος, διότι είναι γνωστή η μικρότητα (νωθρότητα) του ανθρώπου. Απλώς οι Λονδρέζοι καπιταλιστές προβαίνουν σε μια επίδειξη (γελοίας) αυταρχικότητας και ας γελοιοποιούν το πνεύμα, τις ιδέες, την ελευθερία. Ετσι κι αλλιώς, όσοι υπηρετούν πιστά το σύστημα, εκεί και παντού, έχουν χάσει κάθε επαφή με τις έννοιες αυτές.

ΘΑ ΗΤΑΝ εντούτοις ευχής έργον, εάν μπορούσαμε να εμβαπτισθούμε στα (ιαματικά) νάματα της Αναρχίας. Θα αντιλαμβανόμασταν αμέσως τι σημαίνει αλληλεγγύη, τι σημαίνει γειτονιά, τι λαϊκή τέχνη, τι συνύπαρξη, τι χορός, τι έρωτας, τι έκσταση, τι συνεταιρισμός, τι φιλία. Θα έμπαινε ξαφνικά η ποίηση στη ζωή μας, θα αποπεζοποιείτο έστω η ανιαρή και δυσβάσταχτη καθημερινότητα. Πού τέτοια πράγματα. Εδώ η πόζα πάει σύννεφο από τον πιο ταπεινό ώς το μεγαλύτερο αλαζόνα, αρκεί να αποκτήσουν μια θεσούλα και να ασκούν εξουσία… Φτωχά «εγώ», αμόρφωτα, ράθυμα, άπονα, εθελόδουλα (για τούτο και παραμένουν «εγώ»…).

ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ από τους αναρχικούς η κοινωνία· οι αναρχικοί ζουν μέσα στην κοινωνία, φροντίζουν γι’ αυτήν, υπερασπίζονται το ελάχιστον της αξιοπρέπειάς της. Η κοινωνία κινδυνεύει απ’ αυτούς που τάχα θέλουν να την προστατεύσουν από κινδύνους· η εξουσία είναι ο κίνδυνος. Και δυστυχώς η εξουσία δεν είναι μόνο στους κυβερνητικούς θεσμούς-γρανάζια. Η εξουσία τρέχει απ’ τα μπατζάκια του καθενός μας· και ας λέμε άλλα.

Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟ

Σύμφωνα με δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας, την Τετάρτη 27/07/2011, στο Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων που εκδικάζει την υπόθεση για το «τροχαίο» ατύχημα λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, ο κ. Μιχ.Δημητρακόπουλος, συνήγορος του κ. Κεντέρη,  απευθυνόμενος στον μάρτυρα κ. Φίλιππο Συρίγο, είπε, «Κι έχουμε δικαστές που σχολιάζονται, επειδή καταδίκασαν τους αληταράδες των «Πυρήνων» και κάνετε αγώνα γι αυτούς, γιατί είναι τα καλά παιδιά».

Εμείς, οι γονείς των καταδικασθέντων στη δίκη για ΣΠΦ, δηλώνουμε ότι δεν επιτρέπουμε σε κανένα κ. Δημητρακόπουλο να αποκαλεί τα παιδιά μας με τέτοιους χαρακτηρισμούς, όχι μόνον γιατί είναι παιδιά μας, όχι μόνον γιατί καταδικάστηκαν αυθαίρετα, εκδικητικά και χωρίς αποδείξεις  σε 130 χρόνια φυλάκισης, όχι μόνον γιατί αυτή η δίκη και η απόφασή της αποτελεί μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της δικονομίας κι έχει προκαλέσει  πλήθος αντιδράσεων από όλους τους δημοκρατικά σκεπτόμενους ανθρώπους (βλ. συνέντευξη τύπου συνηγόρων στις 27/07 με πολυπληθές ακροατήριο), αλλά και το κυριότερο, γιατί τα παιδιά αυτά χαρακτηρίζονται από υψηλότατο αίσθημα ευθύνης, ειλικρίνειας, αλληλεγγύης και εντιμότητας, το οποίο απέδειξαν  εντός και εκτός της δικαστικής αίθουσας.

Η αξιοπρέπεια αυτών των παιδιών που υπερασπίστηκαν  με λόγια περήφανα τις ιδέες τους, την πολιτική τους δράση και τις φιλικές τους σχέσεις  είναι κάτι άγνωστο, ακατανόητο και ίσως επίφοβο για τους «χώρους» που κινείται ο κ. Δημητρακόπουλος.

Οι γονείς των καταδικασθέντων στη δίκη για τη ΣΠΦ

Λέγομαι Κώστας Σαλάπας και είμαι διορθωτής. Δεν είμαι ούτε δεξιός, ούτε αριστερός, ούτε κεντρώος, ούτε τίποτα. Δεν θέλω να ανήκω πουθενά πολιτικά. Προτιμώ να δηλώνω απλώς σκεπτόμενος. Δεν ξέρω αν έχω πολύ μυαλό ή λίγο, αυτό δεν θα το κρίνω εγώ, αλλά ξέρω ότι όσο έχω, το βάζω και δουλεύει το ρημάδι. Και αυτό το πράγμα, ρε γαμώτο, με πόνο το λέω, μια ζωή μού δημιουργεί προβλήματα. Επίσης, έχω χοντρό πρόβλημα με την αδικία. Δεν μπορώ να την αντέξω. Από μικρό παιδί είχα θέμα με αυτό. Δεν χρειάζεται να είσαι αριστερός για να μην αντέχεις την αδικία, ούτε είναι στάνταρ ότι αν είσαι δεξιός ή οτιδήποτε άλλο θα είσαι στη θέση αυτού που αδικεί.
Ετσι, λοιπόν, όταν ο Γιώργος Δήμας, οικονομικός διευθυντής της «SportDay», μας κάλεσε όλους τους εργαζόμενους της εφημερίδας και μας είπε «ή υπογράφετε μείωση κατά 25% στον μισθό σας ή απολύεστε», ένιωσα ότι αδικούμαι κατάφωρα, ότι τόσα χρόνια δουλειάς και εργασιακών κατακτήσεων πάνε στον βρόντο, ότι βιάζεται η προσωπικότητά μου, ότι αν δεχόμουν δεν θα μπορούσα να ξαναμπώ στη δουλειά μου με το κεφάλι ψηλά. Οτι θα έχανα την αξιοπρέπειά μου ως άτομο. Και όταν έγινε η ψηφοφορία μεταξύ των εργαζομένων και από τα 50 άτομα που ψηφίσαμε οι 43 είπαν «όχι», οι 6 είπαν «ναι» και 1 έριξε άκυρο (παρένθεση: για να ρίξεις άκυρο σε τέτοια ψηφοφορία πρέπει να είσαι πιο γραφικός κι από γάιδαρο σε καρτ ποστάλ νησιού των Κυκλάδων), χάρηκα πολύ. Είπα ότι «ναι, ρε φίλε, υπάρχει φιλότιμο σε αυτόν τον κόσμο, θα πολεμήσουμε, δεν θα πέσουμε έτσι αμαχητί». Πού να ’ξερα…
Πού να ’ξερα ότι κάποιοι «συνάδελφοί» μου από την επόμενη μέρα κιόλας θα ανέβαιναν ένας ένας να υπογράψουν, κρυφά από τους άλλους, για να σώσουν τη θεσούλα τους.
Πού να ’ξερα ότι κανένας δεν θα καταλάβαινε πως υπογράφοντας τη μείωση καταπατάς τις συλλογικές συμβάσεις και αυτόματα τα δικαιώματά σου ως εργαζομένου, πράγματα για τα οποία κάποιοι, κάποτε, έχυσαν αίμα για να τα έχουμε (είχαμε…) εμείς σήμερα.
Πού να ’ξερα ότι κανένας δεν θα καταλάβαινε πως αν λέγαμε όλοι «όχι», δεν θα μπορούσαν να μας κάνουν τίποτα. Τι διάολο, ρε φίλε, θα απέλυε όλη την εφημερίδα; Και μετά τι; Θα την έβγαζε μόνος του; Δυστυχώς, όλοι οι «συνάδελφοί» μου είναι το ίδιο ένοχοι για την απόλυση τη δική μου και της κοπέλας μου, της Αρετής Μαυρομμάτη, όσο και ο Γιώργος ο Δήμας. Δυο απολυμένοι μέσα σ’ ένα σπίτι δεν είναι και λίγοι, τι λέτε κι εσείς «συνάδελφοι»;
Πού να ’ξερα ότι κάποιοι, όπως ο προϊστάμενος του ατελιέ, Ορέστης Κούλπας, θα εκτελούσαν διατεταγμένη υπηρεσία και θα έψηναν με βδελυρά λόγια τον κόσμο, φοβίζοντάς τον, να υπογράψει. Και θα τα κατάφερναν κιόλας…
Πού να ’ξερα ότι κάποιοι άλλοι, όπως ο Δημήτρης ο Μπαλής, θα έβγαιναν σε συνέλευση των εργαζομένων και θα έλεγαν ότι είναι άδικο αυτός να παίρνει λιγότερα και εμείς να συνεχίζουμε να δουλεύουμε με τα ίδια που παίρναμε και πριν. Οπως και ότι ο Διονύσης ο Ελευθεράτος αρνήθηκε «λόγω πολιτικών πεποιθήσεων». Πιο σιχαμένη και κατάπτυστη δήλωση δύσκολο το βλέπω να ξανακούω.
Πού να ’ξερα ότι ο εκπρόσωπος της ΕΣΗΕΑ, Μανώλης Παναγιωτόπουλος, όταν έκανα σε μια συνέλευση την πρόταση να συστήσουμε μια επιτροπή που θα ανέβει στον Δήμα και θα του πει ότι δεν ανεβαίνει κανένας μόνος του να υπογράψει, θα μου απαντούσε ότι «ρε Κώστα, αφού δεν υπάρχει ελπίδα, θα μας καλέσει έναν έναν και κο κο κο κο κο κο κο κο κο κο κο κο». Τώρα, αν αυτή είναι στάση εκπροσώπου, εγώ είμαι ακροβάτης στο τσίρκο του Πεκίνου και κάνω ζογκλεριλίκια με δέκα σερβίτσα για σούπα και τα μαχαιροπίρουνα παρέα.
Πού να ’ξερα ότι ούτε καν η ΕΣΗΕΑ δεν θα ήταν ικανή να κάνει κάτι για μας, γιατί δεν μπορεί να βγάλει πρόεδρο λόγω του ότι το συμβούλιό της αποτελείται από έντεκα κοκόρια που κάνουν σε κάθε συνέλευση κόντρα ποιος την έχει μεγαλύτερη αντί να δουλεύουν για να μας προστατέψουν. Και δεν φταίει μόνο ο Τσαλαπάτης, κύριοι. Μπορεί να είναι ο χειρότερος, αλλά το γιαούρτι (ή το ξύλο, ποτέ δεν ξέρεις…) θα το φάτε όλοι μαζί στα μούτρα κάποια μέρα.
Γιατί δεν τα ’ξερα όλα αυτά; Τελικά δεν έχω και πολύ μυαλό… Ή μάλλον είμαι ρομαντικός, δεν ξέρω. Τουλάχιστον δεν είμαι τόσο ρομαντικός ώστε να πιστεύω ότι θα ξαναβρώ δουλειά στον Τύπο. Ποιος ξέρει, μπορεί να διαπρέψω ως μπάρμαν. Ή ως μουσικός, που είναι και η άλλη δουλειά μου. Και δεν είμαι και τόσο ρομαντικός ώστε να μην καταλαβαίνω ότι ακόμα κι αν δηλώνεις αριστερός, όπως ο «κύριος» Δήμας, μπορείς να φέρεσαι σαν τον χειρότερο φασίστα στους εργαζομένους σου. Τουλάχιστον ας είναι για μια φορά άνδρας στη ζωή του και ας έχει το θάρρος τον επόμενο που θα απολύσει να τον κοιτάξει στα μάτια, όπως του έγραψα και στο μήνυμα που του έστειλα. Και ας αφήσει και μουστάκι μισό δάχτυλο, να βάλει και δερμάτινη μπότα και να βολτάρει με βάδισμα της χήνας στους διαδρόμους της εφημερίδας.
Οσο για σας, φίλοι μου, σας εύχομαι πρώτα απ’ όλα να είστε κι εσείς σκεπτόμενοι, είτε αριστεροί είστε είτε δεξιοί. Και θα τα πούμε σε κάνα μπαρ. Ή σε καμιά συναυλία…

Κώστας Σαλάπας (και Αρετή Μαυρομμάτη)
Απολυμένοι διορθωτές «SportDay».

Η Χούντα δεν τελείωσε το ’73  28η προς 29η μέρα στη Σύναγμα.
Τα Ματ χτύπησαν με σαρωτική επίθεση τους αγανακτισμένους στο Σύνταγμα,
γιατί φώναζαν συνθήματα αντιμπατσικά…

«Το Μπατσόκ είναι εδώ, τώρα φέρνει και  στρατό…πάνω στο Λυκαβητό.”

Επίδειξη δύναμης και στρατιωτικής πυγμής με άνωθεν εντολές… Μετά τις 15 Ιούνη μια νέα  κατασταλτική μέθοδος  εκκαθαριστικής επιχείρησης εναντίων των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα. Την έβαλαν σε εφαρμογή στις 2 παρα 10 τα ξημερώματα,,,και ενώ οι 300 βουλευτές ειχαν  διαπράξει  την ξετσίπωτη και  ντροπιαστική τους κίνηση εμπιστοσύνης… στην βορειο-αμερικανόδουλη κυβέρνηση παπανδρεού… και των δοσίλογων ρουφιανων προδοτών βλέπε  Παγκαλου κλπ χοντρόπετσα καθάρματα, που κουβαλάνε το ΔΝΔ των χιτών ταγματασφαλιτών και μαυραγοριτών… όπως ο παππούς του. Μάλιστα   είχαν ήδη αποχωρήσει από το κτήριο της αστικής δημοκρατίας τους.
Παρά την επιχείρηση σκούπα που επιχείρησαν  προσπαθώντας να καταπνίξουν την λαϊκή οργή και αγανάκτηση … μια ώρα μετα η πλατεία …όταν γεμάτη κόσμο που τραγουδούσε και χόρευε μαντινάδες από το λυράρη… γιορτάζοντας μια ακόμη δυναμική νικη του κινήματος.
Τίμημα, δυο συλληφθέντες, στα λουλουδάδικα (σίγουρα)  δεκάδες τραυματίες από χτυπήματα, άλλοι τοσοι/ες με αναπνευστικά προβλήματα… Παρόλα αυτά η τρομοκρατία τους δεν πέρασε.

Ούτε η ντεμεκ τρομοκρατία και η αυτό βαφτισμένη περιφρούρηση φασισταριων  της Χρυσης Αυγής και του καρατζαφερικό μορφώματος τους λάος και αλλων δολοφονών τσογλανιών αυτοχρισθέντες αναρχοκομουνιστοφαγους  ΔΕΝ ΠΈΡΑΣΕ.
Εκείνοι που άμεσα αναζητούν τη σύγκρουση σε κάθε τους κινηση… και θελουν να τραβηξουν κόσμο γυρω τους, , με βρώμικο, προβληματικο ΄επικινδυνο τροπο στηριζόμενοι τα πατριωτικά ναζιστικά ιδεώδη τους…. Καλυμενοι από τα συνθήματα που λανσαρουν «Ελλας ελλας η ταν η επι τας» και αλλα πατριωτικά του κώλου παίζουν καλό παιχνιδάκι με την ανοχη… των ψυχραιμότερων που αμφιβάλαμε εαν θα συνεχίσουν να είναι οι ψυχραιμότεροι και κάποια στιγμή αποφασίσουν να μην χαϊδεύουν τα γουρούνια αλλα να τα πετάξουν εξω με κλοτσιές και παραδειγματικά…
Δυο τύποι λοιπόν ένας με μαύρα ρουχαλάκια και καπελάκι τζοκει με το ΑΕΚ στη πίσω μέρος και τυλιγμενος με μια ελληνική σημαία καθως και ένα φιλακαρι του με γκρι μπλουζάκι και τζιν παντελόνι… σπο τος 7 και ξεκίνησαν ένα ρεσιτάλ ουρλιαχτών και άναρθρων κραυγών περι κόκκαλων ηρών και αξίες … πατριοναζιστικές.
Έβριζαν τα Ματ σεξιστικά και τουςε έλεγαν να κατεβάσουν ασπίδες…. Γιατί οι 300 σπαρτιάτες πολέμησαν για όλους μας και για να μπορουμε να αναπνέουμε ελεύθερα όλοι μας… Αλλά δεν μας έπεισε… γιατί εκεί στην εσωτερική πλευρα του μπρατσου στο δεξί χερι είχε ο κυριος αυτούς ο τρίμερα αγανακτισμένος… ένα τατουάζ με διπλό πελεκι.
Μετά κρέμασαν την ελληνική σημαια στη σιδεριά-τοιχος των μπατσων…. και μετά ένας σασφαλιτης από την πλευρό του φραγμού των ΜΑΤ εσωτερικά πήγε και την… αποκαθήλωσε… Όταν η αφορμή για να ξεκινήσουν πάλι αυτοί οι δυο το παραλήρημα περί προδοτών… και να μαζευτεί και άλλος κόσμος του είδους τους και να φωνάζουν προδοτες… χτυπώντας κάγκελα και βρίζοντας,,, ακατάληπτα…
Λίγο αργότερα… μια άλλη λεκτική αντιπαραθεση ξεκινησε με τους μπατσους στην πλευρα με το τοίχος στη βουλή μετά τα λουλουδαδικα.

«Μπατσοι γουρουνια δολοφονο騻Οι μπατσοι δεν είναι παιδιά των εργατών είναι τα σκυλια των αφεντικών» «ελλας ελληνων αστυνομικών ρουφιανων δολοφονων και βασανιστών. Εκτοξευτικέ προς τα προκλητικά γουρούνια των ΜΑΤ ένα μεγάλο λουτρινο αγιοβασιλιατικο αρκουδάκι,  μπουκαλάκια νερό και πολύ σαλιο…

Η βουλή στο εσωτερικό προαύλιο άρχισε να μαυρίζει από τα ένστολα καθάρματα που έπαιρναν θέσεις παντού και έκαναν φραγμούς ακόμη και 6 κορδονιών και κατέκλυσαν τις σκλάβες πανω από τον άγνωστο στρατιώτη αλλα και ολο το πάνω προαύλιο.
Ο φόβος μην εισβάλει το πλήθος στη βουλή και τους παρει φαλάγγι, ειχε φέρει δεκάδες διμοιρίες περιφερικά αλλα και μεσα στη βουλή, ενώ στο Λυκαβηττό.. ειταν σε εντιμότητα να παρέμβουν στα αστυνομοτραρα στρατα βλέπε ΕΚΑΜ. Παράλληλα τη γνωστή αύρα – κανονάκι νερού, χτες το είχαν βγάλει στη Βας. Σοφίας πίσω από το φραγμό στα λουλουδαδικα…

Λίγο αργότερα… κάποιοι αυτοεκλεγμενοι τιμωροί… εθνοφασιστοπατερες…. Κατάλοιπα της Φρειδερίκης της «Χ» και των γερμανοτσολιαδων, των ρουφιανων και τον ταγματασφιλτων,  + πιτσιρικια φασιστακια καμένα … έστησαν μια προβοκάτσια, η καλύτερα προσπάθησαν να στήσουν… αλλά πω πω τι κράμα τι κρίμα τι κρίμα  δεν ειχε καλό αποτέλεσμα.   Δεν θαφτήκαν στο οδοστρομα της πανεπιστημίου με συνοπτικές διαδικασίες, η δεν εγιναν λίπασμα για τα δεντρα και τα φυτα τα παρτέρια.

Η στημένη χρυσαυγιτικη προβοκάτσια…

Μια ομάδα 30 τραμπούκων φουσκωτών φασισταριών που έδιναν  τον εθνικοπατριοτικο τους   χείμαρρο βλακείας διαπληκτιζόμενοι με τα Ματ στο σιδερένιο φραγμο –τοίχος στα λουλοδαδικα… ξεκίνησαν πογκρόμ εναντίων… αναρχικών σ. που έφτασαν από την πανεπιστημίου προς το σύνταγμα. Αναχαιτίστηκαν τα φαντάσματα… αναίμακτα σχεδόν. Ε αυτοί πρέπει να φύγουν κακήν κακός από την πλατεία μαζί με τα ασφαλιταρια φιλαράκι τους και τα κοπροσκυλά των ΜΑΤ που τους έχουν υπο την ομπρέλα του ελληνικού εθνοσήμου στη στολή τους.

Αντίσταση και ανυπακοή…

28 προς 29η μερα και οι μπάτσοι οργανωμένα και με σαφέστατες εντολές έκαναν επίδειξη δύναμης και πρόβα των σχεδίων τους. Λίγες μόλις μέρες μετά την πρώτη σαρωτική επίθεση των ΜΑΤ στις 15 Ιουνη , τα ΜΑΤ με νεο σχέδιο… κάνουν πρόβα τσενεραλε για  σαρώνουν ανελέητα τον κόσμο και εισβάλουν στο σύνταγμα απο παντού για να πνίξουν τη λαική  αγανάκτηση.

Η διμοιρία της επίθεσης και οι άνωθεν εντολές…

Λίγα λεπτά μετα τη 1.3ο διμοιρία των Ματ τρέχει στην Κριεζοτου. Παίρνει εντολή και φρενάρει. Επιστρέφει τρέχοντας στη βας. Σοφίας δίπλα στο φραγμό από την πλευρά της Πανεπιστημίου. Οι προθέσεις είναι εμφανείς από την πρώτη στιγμή, πάει να σπρώξει τον κόσμο που είναι τόσο στο δρόμο οσο και στο πεζοδρόμιο

Οι ομάδες «ψυχραιμίας μπαίνουν μπροστά με τα χέρια ψηλά. «Ήρεμα ηρεμα, κανουμε ειρηνική διαμαρτυρία»  Φωνάζουν στους μπάτσους και βάζουν μπροστά στα κορμιά τους. Η απάντηση είναι κατηγορηματική και απλή… από τα Ματ ¨Τι ειρηνική ρε μαλάκα, εδώ μας  βρίζεται» και ακολουθεί συντονισμένη επίθεση των μπάτσων. Εκτοξευτήκαν πλαστικα μπουκάλια νερού καφέδες και ένα μεταλλικός σωλήνας…
Τα ΜΑΤ ορμούν… δακρυγόνα ξυλο χτυπήματα λιντσαρίσματα δυο διαδηλωτών που σέρνονται κάτω και ξυλοκοπούνται ανελεητα από τα «παιδιά με τα ροπαλακια»
Τα Ματ προελαύνουν και διώχνουν τον κόσμο προς Πανεπιστημίου.

Την ιδια στιγμή και εν ο κοσμος δεν φεύγει, εφορμούνε οι διμοιρίες από τη Βουλή προς την Αμαλίας και την Οθωνος… και κάνουν σκούπα. Από την κατω πλευρό βγαίνουν διμοιρίες, μεσα από τις Νίκης και το υπουργείο Οικονομικών κυκλώνοντας το σύνταγμα και από κατω ενώ οι δολοφόνοι της βίας Δίας δέλτα γάμα έψιλον,  εισβάλουν προς το σύνταγμα από τη Φιλελλήνων και μένουν εκεί με φάρους μαρσαρίσματα και καουμποιλίκια.

Κάδοι σκουπιδιών κλείνουν το δρόμο και εμποδίζουν την κυκλοφορία οχημάτων από το Σύνταγμα προς Φιλελλήνων για να μην παρασυρθεί ο κοσμος που τρέχει προς τα κάτω πανικόβλητος. Τα ΜΑΤ κάνουν συνέχεια επιθέσεις… μέχρι τις 3 και 10 οπού αρχαΐζουν σαν καλο ρυθμισμένες μηχανές να αποχωρούν….
Η πλατεία συντάγματος…. Γεμίζει κοσμώ…. Στη βουλή πάνω το ίδιο και τα γιουχαισματα πέφτουν βροχή στα μπατσόπουλα…

Το Σύνταγμά είναι ένα διαμάντι… που θέλει περιποίηση και φροντιδα. Νεες ιδές και φαντασία. Το σύνταγμα συγκλονιστικό. Ζούμε ιστορικές στιγμές. Καθορίζουμε τη ζωή μας και παλεύουμε για αυτήν. Έμμεσα για το μέλλον , άμεσα για τη προσωπική μας ακεραιότητα και των διπλανών συντρόφων φίλων άγνωστων αγανακτισμένων. Απέναντι στην εξουσία και τους δολοφόνους της.
Μπορούμε στο σύνταγμα να σκοτώσουμε τον μπάτσο που έχουμε μέσα μας.
Θέλει προσπάθεια, υπομονή, κουράγια, αντοχές και καλή σκέψη. Τα έχουμε όλα και τα επεξεργαζόμαστε καλά, μη μείνουμε στάσιμοι. Ας δυναμώσουμε και άλλο. Μας φοβούνται μας τρέμουν. Τους κάνουμε να έχουν χάσει τον ύπνο και τον ξύπνιο τους. Στο χέρι μας είναι να μη μας χειραγωγήσουν.

Τους δείξαμε οτι μπορούμε και με άμυνα και με παθητική αντίσταση  μπορούμε και με αντι-βία μπορούμε και με όλα. Μπορούμε με ψυχή βαθιά. Ας τα συγχρονίσουμε καλύτερα για καλύτερα αποτελέσματα.

Μιλάνε και αναφέρονται στη Μεταπολίτευση. Ο μεγαλύτερος λαϊκός ξεσηκωμός μετά τη Μεταπολίτευση. Λάθος μέγα. Αν πάμε πιο βαθιά στην ιστορία θα δούμε οτι 29 ημέρες και νύχτες το Σύνταγμα δεν έχει κρατηθεί ποτέ. Ούτε το 1944. Στα Δεκεμβριανά.

Θες με μουσική, θες με τα κορμιά μας. θες με δόντια, θες με τα νύχια..θές με πέτρα , θές με τα χερια. Το Σύνταγμα κρατιέται και είναι λεύτερο και ανυπάκουο. Ας το κανουμε τη δική μας  Καταλονία, ας το κάνουμε το δικό μας γαλατικό χωρίο, ας το κάνουμε προπύργιο αντίστασης και ανυπακοής. Ας το κάνουμε τον τάφο της μιζέριας  και της ηττοπάθειας

Δυο προτάσεις και μια σκέψη:

=====(Δε χρειάζονται  φα ντασματα στην πλατεία. Ούτε πάνω ούτε κάτω ούτε αριστερά ουτε δεξιά ούτε σε καμιά γωνία. Μόνο στις τρύπες τους)  Ας αλλάξουμε τα συνθήματα των φασιστών ας τους πετάξουμε έξω γιατί είναι επικίνδυνοι και χειρότεροι από τους μπάτσους. Είναι φασίστες. Μπορούμε καλύτερα χωρίς αυτούς. Το ίδιο ισχύει και με τα ένστολα γουρούνια αλλά και τα κρατικά σκυλιά με τα πολιτικά. Ας οργανωθούμε καλύτερα, ας δούμε πιο μπροστά από αυτούς. και αν ξαναμπούν στην καρδιά του συντάγματος να φυλάνε τα άδεια μάρμαρα (ντεμεκ οτι θα μας έχουν διαλύσει) γιατί εμείς θα μαστε στη Βουλή, η απλά να τους έρθει ξαφνικό…και να τους πνίξουμε στο σιντριβάνι.

=====Το σύνταγμα μπορεί να γεννήσει την εξέγερση στις γειτονιές. Να συνεχιστεί η αντίσταση στις γειτονίες, όταν οι τραπεζίτες και τα κρατικά σκυλιά θα πηγαίνουν να κάνουν κατασχέσεις σπιτιών στα σπίτια μας και συνοδεία μπάτσων θα θυροκολλούν… τις τραπεζικές μπίζνες. κανένα σπίτι, σε τραπεζίτη. Ας το προχωρήσουμε ας πετάξουμε τους σπόρους σε κάθε σοκάκι…

=====Ας κατεβούν οι χιλιάδες άνεργοι στο σύνταγμα, οι χιλιάδες οικογένειες χωρίς ρεύμα… οι τραπεζοκόμοι, οι καθαρίστριες… ας κατεβούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, σπάζοντας μια φορά τη μπάλα του φόβου που έχουν δέσει στο πόδι τους κάνοντας πέρα τους ωχαδερφισμού και της μίζερης ηττοπάθεια τους. να γίνομαι ακόμη περισσότερες χιλιάδες… ας γίνουμε ένα και δυο και τρία… εκατομμύρια κόσμος…. ας γίνουμε πολλά εκατομμύρια κόσμος σε όλο τον κόσμο. Είμαστε δισεκατομμύρια περισσότεροι/ες . Είναι ελάχιστοι και τρομοκρατημένοι… τόσο… που και στην  τουαλέτα…. με μπράβους και σωματοφύλακες πάνε.

Το Σύνταγμα είναι το όπλο μας. Δεν το πουλάμε δεν το υποσκάπτουμε δεν το αφοπλίζουμε δεν το χαρίζουμε. Το διεκδικούμε το απαιτούμε και το έχουμε. Γιατί είναι δικό μας και τώρα μιλάμε εμείς…

κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ

Το καλύτερο  ευχαριστώ είναι η αλληλεγγύη στην πράξη. Ανέκδοτη φωτογραφία από προσωπικό αρχείο ρεπόρτερ. Είναι από τα δεκεμβριανά του 2008 – (18/12/2008) Στην πανεπιστημίου στο  οφθαλμιατρείο. Τα ΜΑΤ πετάνε δεκάδες χημικά στον κόσμο κατά πρόσωπο.  Ασφυξία.  Αναρχικοί σώζουν « τη φωτογραφική μηχανή»  δημοσιογράφου.  Τρεις άνθρωποι ξεφτίλισαν το κράτος και την καταστολή. Και ο φωτορεπόρτερ  4.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΪΑ :  «ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ» -δίπλα μας-  ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ>  τους θέλουμε ; και αν όχι γιατί τους χαϊδεύουμε… ακόμη.

Οι σύντροφοι δεν δίνουν συντρόφους…

Για  ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ και ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΧΡΗΣΗ. (κανένας συναισθηματισμός και χάδια πια. Έχουμε πόλεμο.)

Μαρτυρία σ.

(Δυο καλόπαιδα  κάνουν επίθεση ένας από πίσω και ο άλλος απο τα πλάγια για να πάρουν τη μάσκα σ. που βρισκόταν στο σύνταγμα στις συγκρούσεις στην Κ. Σερβίας προς την πλευρά της πλατείας πριν τη Σταδίου) Ακολούθησε μια  «στενή» επαφή…   και ευτυχός κανένας δεν βρέθηκε στο οδόστρωμα μεσα στον κακό χαμό με ότι συνεπάγεται από  κάτι τέτοιο. Αν οι μάγκες αυτοί ήταν ασφαλίτες, τότε λυπάμαι πολύ που έληξε αναίμακτα…

Αρπάζοντας τη μάσκα από άνθρωπο που είναι μέσα σε αιθαλομίχλη δακρυγόνων εχει τα εξής αποτελέσματα.

====Ο ενας/μια που χανει ξαφνικά τη μασκα πνίγεται εντελώς αβοήθητος μεσα στα χημικά και πέφτει στην καλύτερη των περιπτώσεων αν δεν τον σαπίσουν οι μπάτσοι και αν δεν τον συλλάβουν η του αρπάξουν φωτογραφική μηχανή κάμερα η ότι κραταει. Η φωτογραφική μου μηχανή έχει συλλήψεις ανθρώπων που ξυλοκοπούνται και το υλικό αυτό από κάποιους μάγκες «φετιχιστές των γηπέδων» δεν υπολογίζεται καθόλου όπως ούτε καν υπολογίζεται η ανθρώπινη  ζωή δίπλα του. Δεν εχω αλληλεγγύη με κάποιον που θα με πετάξει σαν το σκυλί πνιγμένο στα δακρυγόνα για την πάρτη του και τον σκοπό του. Δεν εχω αλληλεγγύη με φασιστακια που δεν υπολογίζουν παρα μόνο την πάρτη τους. Έχω αλληλεγγύη με τον διπλανό μου που πνίγεται από τα δακρυγόνο που χτυπιέται στο κεφάλι και πεφτει και εκει θα πέσω να τον σώσω γιατί είναι δίπλα μου και κινδυνεύει όποιος όλοι όσοι βρισκόμαστε στο πεδίο βολής των ένστολων γουρουνιών. Δεν θα άφηνα -όπως και πολύς άλλος κόσμος, πότε κανέναν στα χέρια των γουρουνιών. Πολύ δε να τον άφηνα εκεί … η θα τον πέταγα… βορά  στα θυρία…

====Σε καμία μάχη… δεν έχουμε περιστατικά αγωνιστές να αφοπλίζουν με τη βία άλλους αγωνιστές δίπλα τους για να να τους πάρουν τα όπλα και πολεμήσουν εκείνοι καλύτερα γιατί έτσι κρίνουν εκείνοι. Αν έπεφτα νεκρός ναι. Τιμή μου να μου πάρει τη μάσκα σύντροφος και να τη χρησιμοποιήσει και όχι να μου την πάρουν οι μπάτσοι για τη δικογραφία τους.

====Η μάσκα από τον μαλάκα που θα την αρπάξει από σ. μέσα στην κόλαση των συγκρούσεων δεν μπορεί να φορεθεί επι τόπου γιατί ήδη είναι λουσμένος στα δακρυγόνα και δεν μπορεί  να αναπνεύσει  ακόμη και αν την βάλει επι τόπου γιατί και η μάσκα είναι γεμάτη χημικό και εσωτερικά.

===Μένει ενας άνθρωπος πεσμένος και πνιγμένος στο δρόμο για να εχει μάσκα ένα κάποιο παιδάκι που δεν έχει. Και γιατί δεν πάει να πάρει από κανα ΜΑΤατζή στην τελική.

Κανένας σοβαρός άνθρωπος αν όχι πραγματικά ηλίθιος καγκουρας υπηρέτης τους «εγω» τους , ουρά  φασίζουσων αντιλήψεων και νοοτροπιών, αν όχι φασιστική  χουλιγκανιά των γηπέδων και της φετιχποίησης του ατομικισμού η  ασφαλίτης,  ΔΕΝ  θα έκανε επίθεση σε διπλανό του σ.  μέσα στη μάχη των συγκρούσεων. Δεν έχει πέτρα στο χέρι δίνει άλλη μάχη, Όχι δεν έχει πέτρα στο χερι γιατί κρατάει φωτογραφική μηχανή. Έχει όμως ένα όπλο που λέγεται φωτογραφική μηχανή, και ένα «μάτι»  που καλύπτει περιφερικά και βλέπει και ενημερώνει για το τι γίνεται και προστατεύει τους δίπλα του, και ενημερώνει  για το αν φεύγει δακρυγόνο, η πέτρα από τα ματ, και φωνάζει. ‘Πέτρα προσοχή, η κρότου λάμψης και το κλωτσά) Στις 11 Μάη τον χτυπημένο κόσμο ποιος τον μάζεψε από κάτω και δεν τον άφησε στα χέρια των ΜΑΤ?

Κανένας σοβαρός άνθρωπος λοιπόν δεν θα έκανε τέτοια βρώμικη επίθεση σε σ. δίπλα του. Επίθεση πισώπλατα  σε οποιοδήποτε άνθρωπος που παλεύει στην πρώτη γραμμή  μονο και μονο για να του αρπάξει τη μάσκα και να τον αφήσει σαν σκυλί  να πνιγεί μέσα στα δακρυγόνα. Κανένας  σοβαρός άνθρωπος δεν θα άφηνε τον διπλανό του σε μια τέτοια κατάσταση στα χέρια των μπάτσων. Ούτε άνθρωπο ούτε φωτογραφική μηχανή με υλικό στα χέρια των μπάτσων.

Την επόμενη φορα σε  ανάλογη επίθεση και όχι μια αλλά δυο φορές, στην κόλαση των χαμηλών στην πρώτη γραμμή,  με κίνδυνο τη σωματική μας ακεραιότητα αλλά και με τον μεγαλύτερο κίνδυνο να χαθεί πολιτικό κινηματικό υλικό με κρατική καταστολή θα αντιμετωπίσουμε τους μάγκες αυτούς ως εχθρούς και όχι ως συντροφους, αλλά ως τσόγλανοι, και καλόπαιδα των φετίχ της πέτρα, αν όχι ως  ασφαλίτες και φασιστικά γουρούνια επικίνδυνους για το κίνημα και για την αντι-πληροφόρηση.

(πόσο χαϊδεμένους χαρακτηρισμούς μπορούμε να κάνουμε δλδ όταν μάλιστα  ουρλιάζεις σε κάποιον που σου κάνει μαρς, μέσα στους καπνούς των δακρυγόνων και των ΜΑΤ που εξορμούν σαρωτικά, ότι είσαι  σύντροφος ότι είσαι κινηματικός ρεπόρτερ ότι είσαι ιντιμιαντιάς ότι δεν εισαι ρουφιάνος κλπ κλπ  και  αυτός – γιατί έτσι γουστάρει βάση της εκπαίδευσης του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των γηπέδων,- να συνεχίζει να σε απειλεί και  πάει να σε χτυπήσει για να σου πάρει τη μάσκα.  Ε Όχι. Ως αιδώ.  Δεν έχουμε πλέον  καμία αξιακή θεωρία για τη συντροφικότητα την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια που να ταιριάζει στο τόσο δα με αυτούς του κυρίους.  Η προστασία τους κινήματος είναι μεγαλύτερη από την επικινδυνότητα των χρήσιμων ηλιθίων.   Στην τυφλαμάρα των δακρυγόνων δεν θα άφηνα ποτέ κανένα διπλανό μου αβοήθητο. Ακόμη και αν δεν έβλεπα τίποτα, θα τον τραβούσα προς την ελευθερία δεν θα τον άφηνα να πνίγεται από τα δακρυγόνα.

Για την ιστορία που επαναλαμβάνεται… γιατι η βλακεία… είναι αήττητη. Η μήπως όχι.

Έχουν κλαπεί με το γνωστό  «καλό τρόπο» σε δυο τουλάχιστον περιπτώσεις από φωτορεπόρτερ πρακτορείων και μάλιστα με απειλή σφυριού. Στη μία ο ενας έφυγε με τη μάσκα ο άλλος χωρίς τη μάσκα έπεσε και ξυλοκοπήθηκε από τα ΜΑΤ και προσπάθησαν να του πάρουν και τη μηχανή. Στη 2η περίπτωση μια φωτορεπόρτερ επίσης,   που της πήραν τη μάσκα έμεινε ξερή στην πλατεία Εξαρχείων και την έσωσε ένας μεταλλικό στύλος που στηρίχτηκε για να μην την ποδοπατήσουν οι μπάτσοι. Σε μια άλλη μάλιστα, καλόπαιδα έβγαλαν και  μαχαιρι.» Δώσε τη μάσκα ρε με το καλό» Και το οξύμωρο, ένας που απειλήθηκε ήταν  φωτορεπόρτερ που έβγαλε την φωτο με τον ένοπλο ΜΑΤΑ να σημαδεύει 15 χρονα το Δεκέμβρη, ένας άλλος – απειλήθηκε με μαχαίρι παρακαλώ στη Φειδίου- ήταν ο βασικός μάρτυρας με αποδεικτικά στοιχεία για σ. που της τσάκωσαν το σαγόνι οι μπάτσοι και την κατηγορούσαν για επίθεση. Κλπ κλπ.

Όποιος θέλεις μάσκα είναι πιο πολιτικό να την αρπάξει από μπάτσο και όχι από σ. δίπλα του.

Αυτοί οι τύποι και οι λογικές που κουβαλάνε δεν έχουν σε τίποτα να ξεχωρίσουν με τους φασίστες που ορμάνε σε «κουκουλοφόρους» και τους βγάζουν τις κουκούλες και τους δίνουν στους μπάτσους ουρλίαζοντας πιάστε τους κουκουλοφόρους. Η μόνη διαφορά είναι ότι κάποια καλόπαιδα δεν φωνάζουν πιάστε τους κουκουλοφόρους, σου αρπάζουν τη μάσκα και σε αφήνουν έρμαιο στη λύσσα των μπάτσων που σε πνίγουν στα χημικά…

Οι κάμερες οι φωτορεπόρτερ και οι δημοσιογράφοι που είναι μπροστά ξέρουν θα σας το πουν και επίσημα.  «έμενα με εχουν σώσει αναρχικοί κουκουλοφόροι μπαχαλάκιδες αγανακτισμένοι με ψυχή βαθιά. Θα με σκότωναν τα ΜΑΤ  και εκείνοι  με έσωσαν  βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους»

Υ.Γ :Για την φοτο,

Συγκινητικό και μένα με κάνει πάντα να δακρύζω για τις χαμένες αξίες αλληλεγγύης και συντροφικότητας αλλά και να χαμογελώ γιατί τις ίδιες αξίες  που βρίσκονται στη ψυχή βαθιά όπως τότε  αυτά που δεν ζήσαμε στο Γράμμο και στο Βίτσι αλλά τα  βιώσαμε στα δικά μας δεκεμβριανά και στην καθημερινότητα μας.  Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Παρακαλώ να μην ανοίξει συζήτηση άσκοπη και ανούσια εδώ μέσα. Ας ανοίξουν συζήτηση κάποιοι με το μυαλό τους αν όχι στον καθρέπτη τους. Η ομάδα συναισθηματικής διαχείρισης ισορροπίας και ηρεμίας  του συντάγματος θα τους βοηθήσει οπωσδήποτε. Οι αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι, αυτοί είναι στα γραφεία τους και οι μπάτσοι εκτός των φωτογραφικά της ασφάλειας έχουν και τις κάμερες που τα βλέπουν πανοραμικά. Δεν είναι η κάμερα δίπλα μας ο εχθρός. Οι ασφαλίτες είναι . Για όλους/ες μας.

Η αλληλεγγύη το όπλο μας.

κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ

Μικρές ιστορίες στον καιρό του μνημονίου

Αλβανός εργάτης, χρόνια στην Ελλάδα, ανασφάλιστος και άνεργος εδώ και μήνες χωρίς κανένα εισόδημα πια και ζώντας σε ακραία φτώχεια, παθαίνει ένα ατύχημα. Με έγκαυμα 3ου βαθμού σ΄ένα δάχτυλο του  δεξιού του χεριού από επαφή με το ρεύμα, απευθύνεται σε επαρχιακό νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες, όπου και του τις παρέχουν, αλλά τον πληροφορούν ότι δεν μπορούν να τον νοσηλεύσουν αν τυχόν επιδεινωθεί.

Ο ασθενής ταξιδεύει σε πιο μεγάλη πόλη για να βρει βοήθεια και προσεγγίζει μια Μη  Κυβερνητική Οργάνωση, που τον παραπέμπει σε τριτοβάθμιο νοσοκομείο με ένα ιατρικό σημείωμα για την αρμόζουσα χειρουργική αντιμετώπιση, αφού το άκρο πια φλεγμαίνει.

Το τριτοβάθμιο του απαντά ότι δεν μπορεί να τον νοσηλεύσει (μια και με τις τελευταίες εγκυκλίους απαγορεύεται η εισαγωγή ανασφάλιστων) και τον συμβουλεύει να γυρίσει στην πατρίδα του για να γιατρευτεί…

Το τραυματισμένο δάχτυλο αρχίζει να νεκρώνεται και πια σε γαγγραινώδη κατάσταση ο άρρωστος ξανααπευθύνεται στο ΕΣΥ (σε Κέντρο Υγείας αυτή τη φορά) απελπισμένος.

Εκεί ο εφημερεύων γιατρός διαγιγνώσκει μια σηπτική εστία στο χέρι με γάγγραινα του ενός δακτύλου και επέκταση της φλεγμονής στα παρακείμενα, οπότε κρίνει ότι πλέον υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή του και κινητοποιεί όσους γιατρούς γνωρίζει μαζί με τον διοικητικό μηχανισμό για να εισαχθεί επιτέλους σε άλλο τριτοβάθμιο νοσοκομείο.

Κι αφού ο άρρωστος μας νοσηλεύεται, την επομένη οι υπηρεσίες απαιτούν να τους δώσει προκαταβολή για να προγραμματιστεί το χειρουργείο… έχοντας χάσει πια κάθε κουράγιο, ζητάει από έναν παπά να τον βοηθήσει, δίνει 260 ευρώ και οδηγείται για ακρωτηριασμό.

Τέλος καλό όλα καλά, μπορεί να έχασε ένα δάχτυλο αλλά τουλάχιστον σώθηκε απ΄τη σηψαιμία.

 Πριν μόλις  ένα χρόνο τίποτα απ΄όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, γιατί απλούστατα θα είχε αντιμετωπιστεί έγκαιρα και δωρεάν από την πρώτη του επίσκεψη στο σύστημα υγείας.

Οπότε αυτό το χαμένο δάχτυλο είναι μια ακόμη επιτυχία, που χρεώνεται εξ΄ολοκλήρου στον κ.Λοβέρδο, ακούραστο μαχητή εναντίον της διαφθοράς, ο οποίος μάλιστα πρόσφατα κάλεσε τους ευρωπαίους ομολόγους του να δημιουργήσουν και μια Υγειονομική FRONTEX, γιατί κινδυνεύουμε από τους πρόσφυγες.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ κ.ΥΠΟΥΡΓΕ !! και εις ανώτερα.

Μετά τιμής,
Χριστίνα Κυδώνα,
Γιατρός του εναπομείναντος ΕΣΥ

Πηγή: http://www.alterthess.gr/

Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα, κάποιες σκέψεις μου με βάση τις εμπειρίες μου σε άλλες χώρες που έζησαν την λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού.

Είναι εκπληκτικό πως τα λόγια που ακούω από φασίστες και ΜΜΕ, μέχρι μετριοπαθείς ανθρώπους και ακόμη κι αρκετούς αριστερούς είναι ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια που έχω ακούσει σε μεγαλουπόλεις της Λατινικής Αμερικής. Σε χώρες όπου το ΔΝΤ πέρασε και άφησε πίσω του αυτό ακριβώς που θα αφήσει και στην Ελλάδα.

Σε πόλεις λοιπόν όπως η Λίμα, η Μπογκοτά, το Μπουένος Άιρες, το Μεξικό, επίσης δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις έξω από το σπίτι σου. Επίσης σε σκοτώνουν όχι για μια κάμερα αλλά για ένα ζευγάρι παπούτσια. Επίσης υπάρχουν τεράστιες περιοχές στις πόλεις μέσα όπου κανείς δεν τολμάει να πατήσει ποτέ…κι όταν λέμε κανείς εννοούμε κανείς από τους “φυσιολογικούς” ανθρώπους…αυτούς τους νοικοκυραίους, που κοιτάζουν μόνον την δουλειά τους, τους “φιλήσυχους” ανθρώπους της μεσαίας και ανώτερης τάξης. Όπου κι αν πήγα, σχεδόν κανείς δεν έχει επισκεφθεί αυτές τις περιοχές διότι “ξέρουν ότι θα τους σκοτώσουν”. Σε αυτές τις γειτονιές ζούν “βάρβαροι άνθρωποι” που δολοφονούν για το τίποτα, πού’ναι “βρώμικοι”, που “δεν έχουν πολιτισμό”….

Ω ποία έκπληξις όμως…αυτοί δεν έχουν μετανάστες !! Τότε ποίους φοβούνται; Ποίοι είναι αυτοί οι περιθωριακοί που κάνουν τις πόλεις τους κόλαση και που δεν αφήνουν τους φιλήσυχους πολίτες στην ηρεμία τους. Τι κοινό έχουν με τους δικούς μας “βάρβαρους” που σε κάνουν “να μην μπορείς να κυκλοφορείς στην ίδια σου την πόλη”;

Κοινό σημείο αποτελεί η φτώχεια τους· εξαθλιωμένοι, παραπεταμένοι από την κοινωνία και το κράτος σε περιοχές απροσπέλαστες “ασχημαίνουν τις πόλεις μας και τις κάνουν ανασφαλείς”.

Κι αυτές οι πόλεις πριν 30-40 χρόνια ήταν σαν την παλιά Αθήνα που πολλοί από εμάς ακόμη θυμούνται. Οι άνθρωποι μπορούσαν να κυκλοφορούν μόνοι τους όποια ώρα της ημέρας ή της νύκτας ήθελαν. Τα παιδιά έπαιζαν μόνα στον δρόμο και η εγκληματικότητα δεν ανθούσε…και ύστερα ήρθε ο νεοφιλελευθερισμός. Η μισή κοινωνία τους εξαθλιώθηκε και ζει εκτός συστήματος, παραπεταμένη στα αζήτητα. Από το άλλο μισό κάποιοι τα κουτσοκαταφέρνουν ενώ το υψηλότερο 5% είναι από τα πλουσιότερα του κόσμου.

Οι Αργεντίνοι και οι Περουβιανοί χρησιμοποιούν ακριβώς τα ίδια λόγια όταν μιλάνε για τους δικούς τους απόκληρους· τους συμπατριώτες τους. Να τους διώξουμε, να τους σφάξουμε, να τους στειρώσουμε. Λες και είναι στο DNA μιας συγκεκριμένης μερίδας ανθρώπων το νά’ναι κανείς φτωχός και απελπισμένος.

Επειδή έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια τους ανθρώπους αυτούς, και τους έχω μιλήσει (κάτι που σχεδόν κανείς από τους ντόπιους κατοίκους αυτών των μεγαλουπόλεων δεν έχει κάνει) μπορώ να σας πω ότι είναι εξοργισμένοι, είναι ταπεινωμένοι και ψυχολογικά καταρρακωμένοι. Ψάχνουν μια διέξοδο να βρουν, ένα αυτί να τους ακούσει να αισθανθούν πως κι αυτοί είναι άνθρωποι. Ήταν συγκλονιστική η εμπειρία κάθε φορά που έμπαινα σε παραγκούπολη. Άνθρωποι μαζεύονταν γύρω μου για να μου μιλήσουν, να μου πουν τα παράπονά τους, το πως αισθάνονται που τους έχουν παραπετάξει σαν τα σκουπίδια της κοινωνίας…και μαζεύονταν να μου μιλήσουν όχι επειδή έβλεπαν κάτι το ιδιαίτερο σε εμένα αλλά επειδή ήμουν από τους “απ’έξω”. Απ’τους ανθρώπους που έχουν ζωή, όνειρα και φιλοδοξίες…και παρ’όλα αυτά δεν τους φοβόμουν και είχα έρθει για να τους ακούσω.

Η εξουσία καθ’όλη την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας έδινε στους όχλους εξιλαστήρια θύματα και αποδιοπομπαίους τράγους, χώριζε τον λαό σε δεξιούς κι αριστερούς, κόκκινους και κίτρινους, μαύρους και λευκούς, καθαρόαιμους και μπάσταρδους. Όσο αυτοί αλληλοσφάζονταν η εξουσία πλούτιζε και νεμόταν τους καρπούς της δουλειάς του λαού.

Σας εγγυώμαι λοιπόν πως ακόμη κι αν απελάσουμε και τον τελευταίο μετανάστη, ακόμη κι αν χτίσουμε θαλάσσια κι επίγεια τείχη γύρω από τα σύνορά μας, σε λίγα χρόνια η εγκληματικότητα και η κοινωνική συνοχή θα βρίσκεται ακριβώς στο ίδιο σημείο. Μόνο που αυτήν την φορά δεν θά’ναι μετανάστες αυτοί που θα κατηγορούμε και θα φοβόμαστε αλλά Έλληνες, φτωχοί, εξαθλιωμένοι Έλληνες· και μεταξύ τους θά’ναι πολλοί από αυτούς που τώρα συμμετέχουν στα πογκρόμ κατά των μεταναστών. Το πρόβλημα δεν είναι ο εγκληματίας αλλά αυτό που τον κάνει εγκληματία. Η κοινωνιολογία και η πολιτική οικονομία μας το λένε εδώ και δεκαετίες: αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων = αύξηση της εγκληματικότητας. Όμως η κοινωνία μας συνεχίζει να ζει μέσα στην άρνηση, τον φόβο και τις ψευδαισθήσεις. Γιατί ο φόβος είναι η πεμπτουσία του φασισμού.

Πογκρόμ 12ης Μαΐου 2011/Αθήνα

by Nikolaos Gryspolakis

Ποιος είπε ότι τελείωσαν τα βασανιστήρια; Και ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι το εξπρές του μεσονυχτίου δεν συνεχίζει εν έτη 2011 το θλιβερό του δρόμο; Η ιστορία που θα διηγηθούμε, αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο.
Όλα άρχισαν στις 13 Απριλίου, όταν άντρες του Λιμενικού στον Πειραιά συνέλαβαν 20χρονη Ρουμάνα, η οποία είχε στην κατοχή της ποσότητα ινδικής κάνναβης. Η συνέχεια γνωστή: ανάκριση, απολογία, προφυλάκιση… Ίσως να μην είχε ιδιαίτερη αξία η αναφορά μας στο γεγονός αν δεν είχαν μεσολαβήσει απίστευτες βιαιότητες κατά τη διάρκεια της ανάκρισης. Όχι ότι είναι η πρώτη φορά που οι κρατούμενοι, ιδίως οι κρατούμενες, υφίστανται βασανιστήρια, απλώς δύσκολα προκύπτουν καταγγελίες. Αλλά ας έρθουμε στα γεγονότα, όπως τα περιγράφει στην κατάθεσή της η 20χρονη.
“…Στο Λιμενικό το δήλωσα από την αρχή, αλλά άρχισαν να με χαστουκίζουν. Με ρωτούσαν στα ελληνικά αλλά εγώ δεν καταλάβαινα. Τους είπα στα αγγλικά ότι δεν καταλαβαίνω καλά τα ελληνικά. Βρήκαν πάνω μου ένα βιβλιαράκι με εκφράσεις ελληνικών από τα ρουμανικά. Εκεί ήταν σημειωμένο το “δεν καταλαβαίνω ελληνικά” και συνέχισαν να με χτυπούν χειρότερα (…) Στο Λιμενικό με χτύπησαν άσχημα ιδίως στα χέρια. Τις χειροπέδες μου τις γύρισαν με τα χέρια πίσω και μου έβαλαν σακούλες στο πρόσωπο. Αυτό επαναλήφθηκε δύο φορές με τη σακούλα στο στόμα. Μετά ένας από αυτούς με πήγε σε ένα δωμάτιο, μόνον εγώ και αυτός και άρχισε να με ψαχουλεύει, να με πειράζει στο στήθος και λοιπά. Μετά άρχισε να με δέρνει. Ήρθαν και οι άλλοι μετά. Με ρωτούσαν συνεχώς: “θέλεις πίπα;” “σου αρέσει η πίπα;” Στο πίσω μέρος του ποδιού μου έχω ένα μεγάλο σημάδι. Δεν ξέρω με τι με λαβώσανε. Έχασα τις αισθήσεις μου τρεις φορές. Ένας με κλώτσησε στον πισινό και γενικά δεν ήξερα τι μου γινόταν (…)
Η κοπέλα αυτή τη στιγμή βρίσκεται στις φυλακές Κορυδαλλού.
Η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, καταγγέλλει την απάνθρωπη συμπεριφορά των αντρών του Λιμενικού, τα στοιχεία των οποίων εύκολα μπορούν να προκύψουν από την ώρα σύλληψης και παραμονής της νεαρής στο ανακριτικό λιμενικό γραφείο. Καλούμε το υπουργείο Δικαιοσύνης να πάρει άμεσα θέση, ελπίζοντας ότι η υπόθεση δεν θα μπει στα συρτάρια. Από μας, τουλάχιστον, θα υπάρχει συνέχεια.

http://www.keli.gr/

Όχι πως θέλω να φανώ αγνώμων απέναντι σε αυτή την αρρώστια. Υποστηρίζοντας σε αυτό το κείμενο πως ο μηδενισμός βλάπτει, επιθυμώ εξίσου να πω ότι είναι και απαραίτητος -στον επαναστάτη. Άλλοι μπορούν να επιβιώσουν μια χαρά χωρίς τον μηδενισμό: ο επαναστάτης όμως δεν είναι ελεύθερος να παραμερίσει τον μηδενισμό. Πρέπει να είναι η κακή συνείδηση της εποχής του -γι’ αυτό πρέπει να τη γνωρίζει όσο γίνεται καλύτερα. Ποιος είναι καλύτερος οδηγός για το λαβύρινθο της μοντέρνας ψυχής από τον μηδενισμό, πού θα βρίσκαμε πιο εύγλωττο ψυχολόγο από τον μηδενισμό; Μέσω του μηδενισμού η νεωτερικότητα μιλά την πιο μύχια γλώσσα της: δεν κρύβει ούτε τα καλά, ούτε τα κακά της, έχει απαλλαγεί από όλες τις ντροπές της. Και ανάποδα: κανείς με ακρίβεια την αξία τον μοντέρνου όταν έχει ξεκαθαρίσει μέσα τον τα καλά και τα κακά τον μηδενισμού. Το καταλαβαίνω απολύτως να λέει ένας μουσικός σήμερα “μισώ τον μηδενισμό, αλλά δεν αντέχω πια καμιά άλλη μουσική”. Θα καταλάβαινα όμως κι έναν επαναστάτη που θα υποστήριζε: «Ο μηδενισμός ανακεφαλαιώνει τη νεωτερικότητα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, πρέπει πρώτα να γίνουμε μηδενιστές…»

Απαραίτητη διευκρίνιση

Η συγγραφή του κειμένου αυτού ξεκίνησε το 2009 και αφού έμεινε για αρκετό καιρό στο «συρτάρι», πήρε την τελική του μορφή αρκετούς μήνες πριν τα τραγικά γεγονότα της Marfin. Τραγικά όχι μονάχα λόγω του θανάτου των τριών εργαζομένου αλλά και γιατί ουσιαστικά φρενάρησαν μια λαϊκή εξέγερση εναντίον του Δ.Ν.Τ και της κυβέρνησης. Έτσι, αν η 6η Δεκέμβρη σήμανε την ευρύτερη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας, η 5η Μάη σήμανε την προσωρινή υποχώρηση.
Όλο αυτό το διάστημα πολλά ακούστηκαν περί μηδενισμού. Το ζήτημα όμως του μηδενισμού δεν αφορά μονάχα μια τάση του αναρχικού «χώρου» (έστω και περιφερειακή ή ‘περιθωριακή’). Ολόκληρη η εποχή μας και η κοινωνία είναι βαθιά μηδενιστική και το ξεπέρασμα του μηδενισμού αυτού δεν γίνεται με ευεργετικές απεραντολογίες περί κάποιας γενικής και αόριστης (πάντα ομιχλώδους) ελευθερίας.
Το γνήσιο ξεπέρασμα του μηδενισμού πραγματώνεται θετικά μόνο μέσω ενός κινήματος που θα παλέψει για ένα συγκεκριμένο σκοπό: για την κοινωνική επανάσταση και την δημιουργία της αταξικής κοινωνίας. Μάλιστα, στη σημερινή συγκυρία της επίθεσης του κεφαλαίου και της σταδιακής αφύπνισης των προλετάριων διεθνώς, ένα γνήσια επαναστατικό κίνημα που θα μάχεται στην πράξη για τον κοινωνικό μετασχηματισμό θα παίξει καταλυτικό ρόλο στο ξεπέρασμα όχι μόνο του περιορισμένου “αναρχικού” μηδενισμού, αλλά και του ευρύτερου κοινωνικού μηδενισμού. Το προλεταριάτο ήδη ενσωματώνει αναρχικά συνθήματα ενεργητικού μηδενισμού («να καεί το μπουρδέλο η βουλή»). Στην εξελικτική του κίνηση πιθανότατα να ενσωματώσει (όπως παλιότερα) και τις επαναστατικές ιδέες και πρακτικές, ξεπερνώντας αυτόν τον απλοϊκό -αλλά αναγκαίο ως πρώτο βήμα- μηδενισμό. Γιατί όχι; Τα πάντα ρει…

Αντί εισαγωγής

«Κι αν από τώρα κι ύστερα σου λείψουν όλες οι σκάλες, πρέπει να μάθεις να πατάς στο ίδιο σου το κεφάλι: πώς αλλιώς θα ήθελες να ανέβεις ψηλότερα;» Νίτσε

Ο αναρχικός μηδενισμός είναι μια πολύ σημαντική συνιστώσα του ριζοσπαστικού κινήματος και με την ενεργητικότητα του έχει προσφέρει πολλά. Σε περιόδους κοινωνικής νηνεμίας βοήθησε στη διατήρηση πολλών δυνάμεων του επαναστατικού κινήματος, όταν άλλοι είτε λάκιζαν απογοητευμένοι από το «μάταιο του αγώνα» και ενσωματώνονταν στη ταξική κοινωνία είτε προσεύχονταν για την έλευση της Αγίας Ιστορικής Αναγκαιότητας, τότε που οι ουρανοί θα σχιστούν και θα βρέξει επανάσταση. Ο μηδενισμός λοιπόν στην ενεργητική του μορφή επανέφερε την επαναστατική δράση από το ακαθόριστο μέλλον σε χρόνο ενεστώτα και εν μέσω κοινωνικής ειρήνης κάλυψε την ανάγκη για υπαρξιακή ανταρσία, ανάγκη που είναι θεμελιώδης για το επαναστατικό κίνημα (ας θυμηθούμε ότι για τον Μαρξ η επανάσταση δεν είναι μόνο μια διαδικασία αλλαγής του κόσμου αλλά και μια ταυτόχρονη διαδικασία ατομικής πραγμάτωσης). Ο επαναστάτης δεν θυσιάζεται για την κοινωνία, λέει ο Μαρξ, αλλά αντίθετα θυσιάζει την υπάρχουσα κοινωνία. Ίσως αυτά τα λόγια να πέφτουν βαριά. Στα στομάχια των ορθόδοξων η επανάσταση δεν είναι ένα έξωθεν επιβαλλόμενο καθήκον που πρέπει να εκτελεστεί από ανιδιοτελείς αυτοθυσιαζόμενους οσιομάρτυρες. Αντίθετα, εμπεριέχει και την ατομική ανταρσία, καθώς είναι εκείνο το σημείο όπου η αλλαγή του εαυτού συναντά την αλλαγή του κόσμου).

Ο μηδενισμός λοιπόν προσέφερε πολλά στο ριζοσπαστικό κίνημα. Αλλά ο ακτιβισμός δεν αρκεί. Ο μηδενισμός έχει τα όρια του, τους περιορισμούς του. τις αδυναμίες του και μπορεί να αποτελέσει τροχοπέδη για την παραπέρα ανάπτυξη του ριζοσπαστικού κινήματος. Ο σεχταρισμός, ο ελιτισμός, η αυτοαναφορικότητα, ο ακραίος βολον-ταρισμός, η μεγαλοστομία, ο φετιχισμός, ο πεσιμιστικός ντετερμινισμός, η (κατά φαντασία) αρνησικοσμία και άλλα εγγενή προβλήματα του μηδενισμού δημιουργούν στασιμότητα και από τα στάσιμα νερά μόνο δηλητήριο μπορούμε να περιμένουμε.
Ο μηδενισμός εκπλήρωσε τον ιστορικό του σκοπό, τώρα πρέπει να ξεπεραστεί, αλλά όχι να ενταφιαστεί. Το διαλεκτικό σχήμα της Αρνησης της Αρνησης είναι ιδανικό για το σκοπό μας: καταργεί τη μορφή αλλά όχι και το περιεχόμενο. Το περιεχόμενο υψώνεται σε νέα ανώτερα επίπεδα. Με δυο κουβέντες, το κείμενο αυτό δεν προσπαθεί μόνο να εντοπίσει τις ρίζες του μηδενισμού στον πεσιμισμό και να κριτικάρει τις αδυναμίες του, αλλά και να υποστηρίξει ότι το περιεχόμενο του μηδενισμού μπορεί να οφείλει να βρει μια ανώτερη έκφραση μέσα από ένα κίνημα γνήσια ριζοσπαστικό, γνήσια αντισυστημικό, γνήσια επαναστατικό. Ένα κίνημα που από τα μέσα θα θέτει και ένα σαφή σκοπό: μια ελεύθερη κοινωνία ελεύθερων ατόμων, μέσα από την καταστροφή του κράτους, της μισθωτής εργασίας και της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Μηδενιστές! Αλλη μια προσπάθεια να γίνουμε επαναστάτες!!

Ι.

Ο πεσιμισμός ως γεννήτορας του μηδενισμού

«Ο μηδενισμός ως ψυχολογική κατάσταση πραγματοποιείται όταν έχουμε αναζητήσει ένα “νόημα” σε όλα τα συμβάντα, τη οποίο δεν βρίσκεται εκεί: έτσι ο αναζητητής χάνει τελικά το θάρρος του. Ο μηδενισμός είναι τελικά η συνειδητοποίηση της μακρόχρονης σπατάλης, η αγωνία του “εις μάτην”, η ανασφάλεια, η έλλειψη κάθε ευκαιρίας να συνέλθουμε και να ανακτήσουμε την ηρεμία μας -η ντροπή απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, σαν να τον εξαπατήσαμε για πάρα πολύ καιρό.» Φρ. Νίτσε

Παρά τις πολλές και διαφορετικές μορφές που μπορεί να πάρει ο μηδενισμός (άλλωστε υπάρχουν τόσοι μηδενισμοί όσοι είναι και οι μηδενιστές), η βάση του μηδενισμού είναι μία: ο πεσιμισμός. Στην πολιτική της μορφή η απογοήτευση που μπορεί να γεννήσει είτε μια ηττημένη επανάσταση είτε μια επανάσταση που δεν έρχεται, γεννά τον αναρχικό μηδενισμό, στις διάφορες εκδοχές του (ενεργητικός ή παθητικός, βίαιος ή ειρηνικός, αναρχοατομικισμός, ιλλεγκαλισμός. χαοτισμός, νεολαιίστικες υποκουλτούρες -σαν το punk rock, τον νεοχιπισμό κλπ.). Το “εις μάτην” του αγώνα και το “χαμένο νόημα” μεταφράζονται ποικιλοτρόπως, ανάλογα και με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του υποκειμένου. Παρά το διαφορετικό (ακόμα και εχθρικό μεταξύ τους) περιεχόμενο των διαφόρων μηδενισμών, έχουν κι ένα κοινό σημείο: τεμαχίζουν την επανάσταση ανάμεσα στην ατομική υπαρξιακή ανταρσία και στην κοινωνική δράση για την αλλαγή του κόσμου, προτάσσοντας μόνο την πρώτη ως ρεαλιστική και τη δεύτερη ως “ουτοπία” ή “παραμύθι για μικρά παιδιά”. Το ίδιο κάνουν και οι υπερορθόδοξοι επαναστάτες, με τη διαφορά ότι προτάσσουν τη δεύτερη, θεωρώντας την πρώτη ως “μικροαστικό κατάλοιπο”. Αμφότεροι εσχατολογούν ασύστολα, οι ορθόδοξοι φανερά κι από την πόρτα, οι μηδενιστές από το παράθυρο.

Διαβάσαμε κάπου:
«Ζούμε λοιπόν “το τέλος των ιδεολογιών”, όπως αναφέρει ο Φουκουγιάμα […] Μιλάμε για την απελπισία που εκφράζει την κατάσταση όλων όσων δεν μας έχει απομείνει καμιά ελπίδα να δούμε να αλλάζει η πραγματικότητα που μας επιβάλλουν […] Είμαστε ρεαλιστές και χαιρόμαστε που δεν πρέπει να υπερασπιστούμε το όραμα και την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου που μπορεί να μην έρθει ποτέ […] Οι παράνομες Επαναστατικές οργανώσεις δεν είναι εργαλεία για τον κόσμο του μέλλοντος αλλά πρόταση ζωής για το σήμερα».
Η αποσαρκωμένη εσχατολογία θεωρεί ότι ζει στην εσχατιά της ιστορίας. Όπως κάθε αντιδιαλεκτική ερμηνεία της πραγματικότητας βλέπει τα γεγονότα ως απόλυτα, ασύνδετα και ακίνητα. Η εθελόδουλη κοινωνία ως συμπαγές σύνολο θα μείνει για πάντα έτσι, χωρίς να κινηθεί ποτέ. Το κέρμα της μελλοντολογίας έχει ριφθεί: η πραγματικότητα θα μείνει απαράλλαχτη. Οπότε τι κάνουμε; Ευνουχίζουμε την επανάσταση και το νόημα της ως ενότητας Ατομικής και Κοινωνικής Ανταρσίας και την βαπτίζουμε εκ νέου ως μια απλή “πρόταση ζωής”. Το συντηρητικό μήνυμα της δημιουργίας μιας απλής “ένοπλης όασης” μέσα στο υπάρχον βαπτίζεται “επαναστατική αυτονομία”. Ταυτόχρονα τεμαχίζεται ιδεατά το παρόν από το μέλλον (όσο για το παρελθόν αυτό έχει εξοριστεί οριστικά στα Τάρταρα του Αρνητικού…) λες και οι πράξεις του παρόντος δεν δημιουργούν την μελλοντική πραγματικότητα, λες και το μέλλον φυτεύεται από τους ουρανούς, λες και το χωροχρονικό συνεχές μπορεί να διασπαστεί έτσι απλά, με ένα διάταγμα της Μεταφυσικής. Κι αυτό αποκαλείται ρεαλισμός!!!
Όταν εξετάζουμε ένα κοινωνικό φαινόμενο μόνο με τον τρόπο που εμφανίζεται στο παρόν (ως ακίνητη φωτογραφία της στιγμής), τότε απορροφούμαστε από την μεταφυσική σκέψη. Ένα φαινόμενο πρέπει να το εξετάζουμε διαλεκτικά, όχι μόνο στην παρούσα του μορφή αλλά και στην κίνηση του, στη δυναμική και στις δυνατότητες που εμπεριέχει, καθώς και στην αλληλεπίδραση του με άλλα φαινόμενα. Όπως έγραφε ο Ένγκελς: «Δεν πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο ως σύμπλεγμα έτοιμων πραγμάτων, αλλά ως σύμπλεγμα διαδικασιών, όπου φαινομενικά σταθερά πράγματα και παρόμοια οι ιδεατές απεικονίσεις τους στο μυαλό μας, οι έννοιες, υφίστανται αδιάκοπη αλλαγή γίγνεσθαι και θανάτου». Ρεαλισμός, λοιπόν, είναι η εξέταση των γεγονότων στην κίνηση τους και όχι ο κάθε είδους ντετερμινισμός που προτάσσει είτε την ακινησία των κοινωνικών φαινομένων είτε την προδιαγεγραμμένη κίνηση τους στις ράγες του μηχανιστικού κισμέτ.
Η κυρίαρχη τάση κάθε εποχής βλέπει τον εαυτό της ως έκφραση των καθολικών συμφερόντων ολόκληρης της κοινωνίας, εξ ου και το (αναμασημένο ιδεολόγημα του “τέλους των ιδεολογιών”. Ιδεολόγημα πολύ παλιότερο από τον απολογητή του νεοφιλελευθερισμού Φουκουγιάμα (και αδρά χρηματοδοτούμενου βεβαίως βεβαίως…). Οι κυρίαρχες τάξεις που αποζητούν τη διαιώνιση του ταξικού διαχωρισμού και των ιδιαίτερων συμφερόντων τους πάντα έχουν ανάγκη τον μεταφυσικό τρόπο σκέψης, ώστε να παρουσιάζουν την εκάστοτε κοινωνική δομή ως φυσικά δοσμένη και αμετάβλητη. Οι επαναστάτες όμως, εάν θέλουν να είναι τέτοιοι πέρα από το να αυτοαποκαλούνται ως τέτοιοι, καμιά σχέση δεν πρέπει να έχουν με αυτόν τον αντιδιαλεκτικό τρόπο σκέψης και να κάνουν επικλήσεις στον Φουκουγιάμα.
Η πηγή του απαισιόδοξου αυτού ντετερμινισμού γίνεται φανερή από τα παραπάνω κείμενα: “η απελπισία” όλων εκείνων που “δεν τους έχει απομείνει καμιά ελπίδα” για κοινωνική αλλαγή. Επιστρέφουμε λοιπόν στις πεσιμιστικές ρίζες του μηδενισμού…

ΙΙ.

Σε ποιες, όμως, ιστορικές περιόδους εμφανίζεται ο μηδενισμός; Όταν η κοινωνική ειρήνη προκαλεί την ύφεση του επαναστατικού κινήματος, τότε κάποιοι μαχητές που κυλάει αίμα στις φλέβες τους απαντούν αντανακλαστικά στην παρακμή αυτή, εγκαταλείποντας την ιδέα της κοινωνικής επανάστασης αλλά όχι την άμεση δράση. Εγκαταλείπουν δηλαδή το περιεχόμενο της επανάστασης, διατηρώντας την εξωτερική της μορφή. (Φυσικά υπάρχει και ο παθητικός μηδενισμός που εγκαταλείπει και τα δύο ταυτόχρονα, αλλά εδώ μας ενδιαφέρει μόνο εκείνη η μορφή μηδενισμού που εμπεριέχει σπερματικά τις δυνατότητες του αυτοξεπεράσματος).
Έτσι, για παράδειγμα, ο ρωσικός νιχιλισμός του 19ου αιώνα γεννήθηκε όταν ένα υπεραισιόδοξο επαναστατικό, υλιστικό και επιστημονικό κίνημα επιχείρησε την “κάθοδο προς τον λαό” και γνώρισε την αδιαφορία, την ήττα και την απογοήτευση. Παρόλα αυτά όμως. ο ρωσικός νιχιλισμός δεν εγκατέλειψε την ιδέα της κοινωνικής επανάστασης. Οι διαψευσμένες ελπίδες ενεργοποιούν και τον ευρωπαϊκό αναρχοατομικισμό: τόσο η ήττα της σπουδαιότερης προλεταριακής εξέγερσης, της παρισινής κομμούνας, όσο και η αποκαθήλωση της εργατικής τάξης ως αδιαμφισβήτητου και αυτόματου φορέα της επανάστασης προκάλεσαν αντανακλαστικά την άνοδο μηδενιστικών και ατομικιστικών ρευμάτων. Τόσο ο ρωσικός όσο και ο ευρωπαϊκός μηδενισμός, όταν έπαυε η ύφεση του επαναστατικού κινήματος και παρουσιαζόταν ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας ενσωματώνονταν ξανά στο ευρύτερο κίνημα για την κοινωνική ανατροπή. Μιας και ο μηδενισμός ήταν αντανάκλαση της επαναστατικής ύφεσης δεν είχε λόγους ύπαρξης σε περιόδους κοινωνικών εκρήξεων. Έτσι για παράδειγμα στο πλευρό των κομμουνιστών και των αναρχικών στη γερμανική συμβουλιακή επανάσταση πολεμούν και οι ντανταϊστές, ακόμα και ο στιρνερικός Μαρούτ. Στη Ρωσία στο πλευρό της επανάστασης πολεμούν οι νιχιλιστές και οι φουτουριστές, ενώ ο αναρχοατομικιστής Βικτώρ Σερζ προσχωρεί στον μπολσεβικισμό.
Οι κοινωνικές συνθήκες μέχρι και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν επέτρεπαν κανένα αναχωρητισμό. Ακόμα και αντικαλλιτεχνικές πρωτοπορίες που έκλιναν προς τον μηδενισμό, όπως το dada και ο σουρεαλισμός, αναπτύσσουν έντονη κοινωνική δράση μέσα στους κόλπους του αναρχικού και κομμουνιστικού κινήματος (άλλωστε, ντανταϊστές ήταν και οι ιδρυτές του Κ.Κ. Ρηνανίας), ενώ το ξαδερφάκι τους στην Ιταλία, ο φουτουρισμός, προσχωρεί τελικά στο φασισμό.
Η κοινωνική κατάσταση στη Ευρώπη άλλαξε άρδην μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η κουρασμένη από τους πολέμους Ευρώπη αναζητά την κοινωνική σταθερότητα.
Η δεκαετία του ΄50 ήταν πράγματι μια δεκαετία σταθερότητας στη Δύση, η οποία μέσα από την υπερεκμετάλλευση του τρίτου κόσμου και την ανάπτυξη των παραγωγικών της δυνάμεων κατάφερε να δημιουργήσει μια σχετική αφθονία στους κόλπους της. Η δεκαετία του ΄60 όμως απέδειξε πως “η ιστορία ξεγελά και τους καλύτερους μαθητές της”. Ένα νέο επαναστατικό κίνημα, πολύμορφο και αντιφατικό, γεννήθηκε, άκμασε και δυστυχώς παράκμασε. Μια παρακμή που ολοκληρώθηκε οριστικά και με την πτώση των καθεστώτων του “υπαρκτού σοσιαλισμού”. Το ήδη κατακρεουργημένο από αυτά τα καθεστώτα επαναστατικό κίνημα κατέρρευσε (ανοίγοντας όμως το δρόμο για τη δημιουργία ενός νέου αντιεξουσιαστικού επαναστατικού κινήματος, αφού η τελεσίδικη αποτυχία του εξουσιαστικού μοντέλου επανάστασης γεννά νέες ιστορικές δυνατότητες).
Πλέον, η δυτική κοινωνία ακολουθεί την πορεία που ήδη από την δεκαετία του ’50 δρομολογήθηκε: καταναλωτική κουλτούρα, παθητικότητα, γενίκευση της απολιτίκ διάθεσης, μοιρολατρία, με δυο λέξεις παθητικός μηδενισμός. Η ηττημένη αριστερά, βαθιά μηδενιστική, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να γκρινιάζει για τη μη ορθολογική λειτουργία του καπιταλισμού. Ενίοτε συμμετέχει και ως κυβερνητικός εταίρος (ή καλύτερα εταίρα, μιας και είναι πόρνη που αναμφίβολα διαθέτει πνευματική και αισθητική καλλιέργεια) στη διαχείριση του καπιταλισμού. Έτσι η Αριστερά βολεύεται με το ρόλο του παθητικού γκρινιάρη που εξαντλεί την “αγωνιστικότητα” σε τελετουργικές αναπαραστάσεις αγώνων περασμένων εποχών και ο ‘κομμουνισμός’ της μετατρέπεται σε ένα απλό άρθρο πίστης, που παραπέμπεται για το αόριστο μέλλον, όταν ο ουρανός θα βρέξει επανάσταση και θα επικρατήσει η χιλιόχρονη βασιλεία του σοσιαλισμού. Από την άλλη, η Ακρα Αριστερά έχει μείνει προσηλωμένη στη θρησκευτική ανάγνωση του μαρξισμού (και πολλών ακόμα -ισμών) και ακροβατεί ανάμεσα στον στείρο ακαδημαϊσμό, που μακριά από τον καθαρό αέρα της πράξης αποπνέει μούχλα, και στην αιώνια αναμονή της μεσσιανικής έλευσης των αντικειμενικών συνθηκών.
Αναμφίβολα, υπάρχουν ακόμα αρκετές ζωντανές δυνάμεις στην Αριστερά, αλλά πνίγονται μέσα στη γενικότερη παρακμή της. Με λίγα λόγια, η κοινωνική ειρήνη και η συνακόλουθη επαναστατική ύφεση δημιούργησαν μια Αριστερά ενσωματωμένη και βαθιά μηδενιστική (με την παθητική έννοια του όρου). Από την άλλη ο αναρχικός /αντιεξουσιαστικός χώρος, σε μεγάλο βαθμό έμεινε δέσμιος του υπεραυθορμητισμού του (της παιδικής αρρώστιας του αναρχισμού), ο οποίος βοήθησε μεν στο να κρατήσει επαφή με τις “από τα κάτω” κοινωνικές διεργασίες, αλλά δε βοήθησε στην ψύχραιμη ερμηνεία των διεργασιών αυτών.
Έτσι, σε περιόδους κοινωνικής έντασης οι αναρχικοί έβλεπαν εξεγέρσεις και την επανάσταση προ των πυλών, ενώ σε περιόδους ύφεσης γίνονταν απαισιόδοξοι και μοιρολάτρες. Μέσα σε διάστημα δέκα-δεκαπέντε ετών τμήματα του χώρου ακροβατούσαν ανάμεσα στους δύο ντετερμινισμούς: από το “κουφάλες κρατιστές λίγα χρονάκια ακόμα”, στο “οι αντικειμενικές συνθήκες για την αταξική κοινωνία δε θα έρθουν ποτέ”. Εν τέλει η ανάλυση που κάνουν πολλοί αναρχικοί στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στη ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκονται και όχι στα εργαλεία ανάλυσης που του παρέχει η πλούσια, πλέον, επαναστατική θεωρία!!
Αυτή η ψυχολογικοποίηση της θεωρίας είναι που σε περιόδους κοινωνικής ειρήνης συμβάλλει στην άνοδο μηδενιστικών ρευμάτων. Και αυτά τα μηδενιστικά ρεύματα δεν είναι τίποτα άλλο από αντανάκλαση αυτής της κοινωνικής ειρήνης, που εκφράζεται είτε με τον ειρηνιστικό νεοχιπισμό είτε με τον βίαιο αναρχοατομικισμό. Και όσο δεν υπάρχει ένα ισχυρό επαναστατικό κίνημα (άλλη μια αντανάκλαση των κοινωνικών συνθηκών), ώστε να εντάξει στους κόλπους του αυτά τα μηδενιστικά ρεύματα, τόσο αυτά θα γεννιούνται και θα αναπτύσσονται με τα θετικά τους στοιχεία (που δεν είναι λίγα), αλλά και με τα αρνητικά τους (που είναι πολλά).

Μηδενισμός και κοινωνία

Ο Νίτσε έλεγε ότι η απόφαση των χριστιανών να βλέπουν τον κόσμο ‘κακό και άσχημο’ πράγματι, έκανε τον κόσμο κακό και άσχημο. Κατ’ αναλογία και η απόφαση των μηδενιστών να βλέπουν την κοινωνία (ως κοινωνία καθεαυτή) ‘κακή και άσχημη’ συμβάλλει στη διατήρηση μιας κοινωνίας κακής και άσχημης. Επιπλέον, οδηγεί και σε μια τεράστια ιδεολογική στρέβλωση: δεν τεμαχίζουν μονάχα την επανάσταση σε Ατομική και Κοινωνική, αλλά βλέπουν κιόλας την ατομική τους επανάσταση ως εξω-κοινωνικό φαινόμενο: «Απευθυνόμαστε σε όλους αυτούς που έχουν αυτοεξοριστεί από αυτήν την κοινωνία και τα ψεύτικα αγαθά της».
Ο εκκοσμικευμένος ασκητικός μηδενισμός του 19ου αιώνα αντικαθίσταται πλέον με ένα αρνησίκοσμο, αντιασκητικό μηδενισμό ο οποίος δεν θέτει κανένα σκοπό πέρα από την ίδια του την αυτοανακύκλωση, μέσω της αυτοαναφορικής βίας που εμφανίζεται ως ‘πρόταση ζωής’ για το σήμερα (ένα ένοπλο χόμπυ μήπως;). Αλλά τι ζητούσε κάποτε ο ρωσικός μηδενισμός: Ο Ντιμίτρι Πισάρεφ έλεγε: «Σύντροφοι! Χτυπάτε δεξιά και αριστερά, από τούτο κανένα κακό δε συνέβη ούτε θα συμβεί. Μας λένε παράσιτα της κοινωνίας. Λάθος! Θέλουμε να είμαστε χρήσιμοι στην κοινωνία. Απλά επί του παρόντος η άρνηση και η ολοκληρωτική καταστροφή της είναι ό,τι πιο χρήσιμο». Βλέπουμε λοιπόν ότι για τους ρώσους νιχιλιστές η άρνηση και η καταστροφή δεν είναι σκοπός αλλά μέσο (όπως και για τον ιλλεγκαλιστή Μάριους Ζακόμπ η παρανομία είναι ένα προσωρινό μέσο και όχι αυτοσκοπός).

Ακόμα και ο απόστολος της παν-καταστροφικής επανάστασης Νετσάγιεφ έγραφε: «Η μελλοντική οργάνωση (σ.σ. της κοινωνίας) θα προκύψει από το λαϊκό κίνημα και τη ζωή. Αυτό όμως είναι δουλειά των επερχόμενων γενεών. Δική μας δουλειά είναι η παθιασμένη, πλήρης, ολοκληρωτική και ανελέητη καταστροφή». Με δυο λόγια, ο ρώσικος μηδενισμός δεν ήταν αυτοαναφορικός που έβλεπα τον εαυτό του ως μέσο και σκοπό ταυτόχρονα, αλλά ήταν ένα επαναστατικό κίνημα που έβλεπε την απόλυτη καταστροφή της υπάρχουσας κοινωνίας ως μέσο για την έλευση του κομμουνισμού (του τραχύ και πρωτολείου κομμουνισμού, που ο Μαρξ αποκαλούσε «κομμουνισμό του στρατώνα»).
Αντίθετα, ο σύγχρονος μηδενισμός βλέπει τον εαυτό του σαν όχημα και προορισμό ταυτόχρονα, διακηρύσσοντας την «έξω-κοινωνική» του φύση και τον ένοπλο (ή άοπλο), βίαιο (ή ειρηνικό) αναχωρητισμό. Αυτή η αντίληψη περί οάσεων και ελεύθερων ζωνών ταυτίζει το μέσο με το σκοπό, γιατί απλούστατα λείπει ο σκοπός! Το αισιόδοξο, όμως, στο όλο ζήτημα είναι ότι ο αναχωρητισμός αυτός υπάρχει μονάχα στα κεφάλια των επίδοξων «έξω-κοινωνικών» επαναστατών, γιατί απλούστατα στον ενοποιημένο κόσμο του καπιταλισμού κάθε αυτό-εξορία από την κοινωνία βρίσκεται στις νεφέλες της ιδεολογίας. Στην όαση του καπιταλισμού όλες οι οάσεις είναι οφθαλμαπάτες…

Δεκεμβριανά 2008
Πραγμάτωση και ξεπέρασμα του Μηδενισμού

«Για τη διαλεχτική φιλοσοφία τίποτα δεν είναι τελικό, απόλυτο, ιερό […] Το ζήτημα δεν είναι να αρνηθώ κάτι, αλλά να αρνηθώ και την άρνηση του. Πρέπει, δηλαδή, να κάνω την πρώτη άρνηση με τέτοιον τρόπο, ώστε να είναι ή να μην μπορεί να γίνει δυνατή η άρνηση της.» Φρ. Ένγκελς

Η εξέγερση του Δεκέμβρη υπήρξε η έμπρακτη άρνηση του παθητικού μηδενισμού της υπάρχουσας κοινωνίας, που με την παθητικότητα της συντηρεί τη βαρβαρότητα που γεννά ο καπιταλισμός. Γιατί αν δούμε τα κοινωνικά φαινόμενα όχι σταθερά και αμετάβλητα αλλά στην κίνηση τους, στην αλληλουχία τους, στην αλληλεπίδραση τους και όχι με σύνορα να υψώνονται μεταξύ τους, τότε μόνο μπορούμε να κατανοήσουμε πως πέρα από την από τα πάνω κρατική επιβολή, είναι και η παθητικότητα αυτή που συνδιαμορφώνει την εξουσιαστική πραγματικότητα που οπλίζει το χέρι του κάθε Κορκονέα. Η εξέγερση ενάντια στον παθητικό μηδενισμό της υπάρχουσας κοινωνίας, λοιπόν, δε θα μπορούσε να πάρει άλλη μορφή, πέρα από τον ενεργητικό μηδενισμό. Με δυο λόγια, η κοινωνία πλάθει τους εξεγερμένους που της αρμόζουν.
Μόνο η ιδεολογική τυφλότητα θα μπορούσε να δει πίσω από την έκρηξη του Δεκέμβρη μια «τυφλή» εξέγερση. Τόσο η επιλογή των στόχων (κατά κύριο λόγο στόχοι του κράτους και του κεφαλαίου) όσο και η γεωγραφική εξάπλωση της εξέγερσης σε ολόκληρο σχεδόν τον ελλαδικό χώρο, όχι μόνο δίνουν στην εξέγερση ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο, αλλά την καθιστούν ως το σπουδαιότερο κοινωνικό γεγονός της ύστερης μεταπολίτευσης. Αλλά το πιο σπουδαίο δεν είναι η εξέγερση καθαυτή, αλλά οι δυνατότητες και η προοπτική εξέλιξης που εμπεριέχει. Γιατί ως επαναστάτες θα πρέπει να γνωρίζουμε και τα όρια της εξέγερσης. Όσο αναλωνόμαστε σε ύμνους και ψαλμωδίες, τη μουμιοποιούμε, την περιορίζουμε στα στενά όρια της αντιδραστικότητας και του ετεροκαθορισμού (της απλοϊκής άρνησης). Η άρνηση της υπάρχουσας αθλιότητας είναι αναμφισβήτητα το πρώτο βήμα. Η εξέγερση και ο μηδενισμός είναι αναγκαίοι. Το Μηδέν πρέπει να γίνει ο βατήρας που θα μας εκτοξεύσει στο άπειρο και όχι η κινούμενη άμμος που θα μας βουλιάξει.
Η άρνηση της άρνησης, η επαναστατική διαλεχτική είναι το επόμενο. Ο ενεργητικός μηδενισμός πρέπει να ξεπεραστεί διαλεχτικά και να υψωθεί εκ νέου μέσα από ένα αντιεξουσιαστικό ριζοσπαστικό κίνημα. Κι αυτό θα πει: όχι πια «χώρος», αλλά Κίνημα! Όχι αυτό το δήθεν «κίνημα» που εννοούν κάποια αριστερίστικα γκρου-πούσκουλα ή κάποιοι ενσωματωμένοι «αντιεξουσιαστές» σε έκπτωση και οι νεοχίπηδες ακολουθητές τους για να διατηρούν τα πολιτικά τους μαγαζάκια, αλλά η επανάσταση σε διαρκή κίνηση, πολύμορφη και ενεργητική.
Εάν ο Δεκέμβρης απέδειξε κάτι, είναι ότι το τέλος της ουτοπίας είναι μια ουτοπία δίχως τέλος. Εάν δε θέλουμε απλώς να αυτοθαυμάζουμε το επαναστατικό μας είδωλο στον καθρέφτη του σεχταρισμού, του φετιχισμού και της αυτοανακύκλωσης, τότε ας στρώσουμε τον κώλο μας για την ανάπτυξη ενός πραγματικά επαναστατικού /ριζοσπαστικού κινήματος. Αυτό είναι το στοίχημα της εποχής μας.

Επανάσταση ή βαρβαρότητα.

Δεκέμβρης 2009
Κ.Κ Κορυδαλλού

http://asynergia.files.wordpress.com/2011/04/gia-to-autokseperasma-tou-mhdenismou.pdf

Την Δευτέρα 4 Απρίλη συμμετείχαμε στη συγκέντρωση έξω από το σπίτι του ειδικού εφέτη ανακριτή Κώστα Μπαλτά. Ο συγκεκριμμένος ανακριτής χειρίζεται μια σειρά από υποθέσεις του αναρχικού χώρου.

Την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα, όπου μαζί με τον ανακριτή Μόκκα προφυλάκισε τους συντρόφους Σ. Νικητόπουλο, Χρ. Κορτέση και Β. Σταθόπουλο ποινικοποιώντας την πολιτική τους δράση και τις συντροφικές τους σχέσεις με τα μέλη του Ε.Α. Στη συνέχεια κάλεσαν μαζικά για ανάκριση δεκάδες αναρχικούς για την υπόθεση αυτή προσπαθώντας να τρομοκρατήσουν ένα μεγάλο κομμάτι του αναρχικού χώρου, και έθεσαν σε δικαστική ομηρία το συγγενικό περιβάλλον εμπλέκοντας τον κουμπάρο και τη γυναίκα του Κ. Γουρνά στη δικογραφία.

Ο Κ. Μπαλτάς δεν δίστασε επίσης να κατασκευάσει ένοπλη οργάνωση στην υπόθεση των συλληφθέντων της 4ης Δεκεμβρίου και προφυλάκισε 6 συντρόφους, κάποιοι εκ των οποίων δεν γνωρίζονταν καν μεταξύ τους. Επιπροσθέτως, πήρε τη δικογραφία αυτή, που βρίθει κατασκευασμένων κατηγοριών και φρονηματικών διώξεων, και την συνέδεσε ποινικά με την υπόθεση της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, την οποία επίσης χειρίζεται. Και εκεί έστησε μια προφανή σκευωρία, όπου ενέπλεξε με τη Σ.Π.τ.Φ. συντρόφους με την οποία δεν είχαν σχέση και φρόντισε να λειτουργήσει όσο πιο εκδικητικά γίνεται, διογκώνοντας τις κατηγορίες για αυτούς που ανέλαβαν την πολιτικη ευθύνη. Το παράδειγμα του Χ. Χατζημιχελάκη που βαρύνεται με την ηθική αυτουργία για ενέργειες που έγιναν όσο αυτός ήταν στη φυλακή είναι χαρακτηριστικό.

Ο Μπαλτάς, μαζί με το συνάφι του, ως εντεταλμένος του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού επιχειρεί την εξόντωση αγωνιστών με αντικαθεστωτική δράση. Έκδικείται με τον πλέον σκληρό τρόπο τους συντρόφους που έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη οργανώσεων (Ε.Α. και Σ.Π.τ.Φ.) σαρώνοντας όλον τον πολιτικό, φιλικό και ενιοτε συγγενικό κύκλο τους με προφυλακίσεις και διώξεις. Στην περίπτωση των έξι συλληφθέντων της 4ης Δεκεμβρίου έφτασε στο σημείο να κατασκευάσει την οργάνωση.

Αυτές τις μέρες περνούσαν από δικαστικό συμβούλιο οι Χρ. Κορτέσης, Β. Σταθόπουλος και Σ. Νικητόπουλος για την παράταση ή μη της ήδη 12μηνης προφυλάκισής τους. Επίσης, ο Μπαλτάς επισκεπτόταν τους κρατούμενους της 4ης Δεκεμβρίου για να τους συμπεριλάβει στη δικογραφία της ΣΠτΦ, ενώ βέβαια συνεχίζεται η δίκη της υπότιθέμενης γιάφκας του Χαλανδρίου.

Σ’ αυτήν λοιπόν τη χρονική συγκυρία επιλέξαμε να συγκεντρωθούμε έξω απ’ το σπίτι του Κ. Μπαλτά για την παρέμβασή μας με αφίσες, τρικάκια και συνθήματα. Κατά την αποχώρησή μας δύο μπάτσοι περιπολικού της αστυνομίας σταμάτησαν σύντροφο. Όσοι αντιλήφθηκαν το γεγονός (κάποιοι είχαν ήδη αποχωρήσει) σταμάτησαν και γύρισαν πίσω κατευθυνόμενοι προς το σημείο όπου ακινητοποίησαν τον σύντροφο. Έτσι, βρεθήκαμε περικυκλωμένοι από δεκάδες ΔΙΑΣ. Στη συνέχεια βρεθήκαμε για ένα 24ωρο στη ΓΑΔΑ και τελικά στο μονομελές με δύο πλημμελήματα, για τα οποία θα δικαστούμε στις 13/4/11.

Όλα αυτά βέβαια είναι ελάχιστα μπροστά σε αυτά που αντιμετωπίζουν αυτοί που βρίσκονται στις φυλακές της δημοκρατίας των Μπαλτάδων.

Λευτεριά στα μέλη του Ε.Α. και της Σ.Π.τ.Φ.

Άμεση απελευθέρωση των 6 συλληφθέντων της 4ης Δεκέμβρη και σε όσους αρνούνται τις κατηγορίες στην υπόθεση του Χαλανδρίου

Καμιά δίωξη στους Β. Σταθόπουλο, Χρ. Κορτέση και Σ. Νικητόπουλο