Από τις 23/4/2010 που ανακοινώθηκε η προσφυγή στο Δ.Ν.Τ. και στο μηχανισμό στήριξης της ευρωζώνης με την επιβολή του μνημονίου και της διαχείρισης του πλούτου που παράγει η εργατική τάξη από την τρόικα αλλά και όλα όσα επιβλήθηκαν μετέπειτα με συνεχείς εκβιασμούς για την συνέχιση του προγράμματος ληστρικής κλοπής του βίου μας και της όλο ένα και μεγαλύτερης μας υποδούλωσης, η εργατική τάξη καθημερινά αλλά και εκφραζόμενη μέσα από 24ωρες και 48ωρες πανεργατικές απεργίες που αναγκαζόταν να εξαγγείλει η ξεπουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ εξέφραζε σε όλους τους βαθμούς το “ΟΧΙ” της σε αυτήν την πολιτική. Μια άρνηση και ένα “ΟΧΙ” ,που όσο περνούσε ο καιρός και εφαρμοζόντουσαν τα μέτρα που πρόσταζε το ΚΕΦΑΛΑΙΟ για την καταστροφή των εργασιακών δικαιωμάτων και την εξαθλίωση που επέβαλε σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης , γινόταν όλο και πιο συνειδησιακή και λάμβανε όλο και περισσότερο εξεγερσιακά χαρακτηριστικά από μεγάλα τμήματα της. Με αποτέλεσμα να υπάρχουν όλο και πιο έντονες αντιδράσεις κάθε φορά που ετοιμαζόντουσαν να ψηφίσουν της εντολές των τεχνοκρατών της τρόικας και του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ.
Έτσι φτάσαμε στις 31 Οκτωβρίου , 10 μέρες σχεδόν μετά το πέρας της 48ωρης απεργίας όπου βρήκε σχεδόν 1 εκατομμύριο κόσμο να κατεβαίνει απεργώντας στο δρόμο και να δημιουργεί μια αίσθηση που αποτυπώνεται στην φράση “μέχρι εδώ δεν πάει άλλο, ούτε βήμα παραπέρα” . Μια αίσθηση, που παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες των συστημικών δυνάμεων να την βάλουν και να την εκφράσουν σε πλαίσια εκλογών και αστικού κοινοβουλευτικού έλεγχου , έμεινε να περιμένει την επόμενη ημερομηνία να εκφραστεί ανέντακτα και ακηδεμόνευτα. Βλέποντας ο Παπανδρέου όλα αυτά αλλά και τον αναβρασμό που επικρατεί και μέσα στο πλαίσιο των συστημικών δυνάμεων και κρίνοντας ότι οι μέρες του είναι μετρημένες, πήρε την απόφαση να πετάξει το μπαλάκι στον ΛΑΟ για αποφασίσει αυτός μέσω δημοψηφίσματος για την εφαρμογή ή μη της νέας δανειακής σύμβασης που συμφώνησε με την τρόικα και το ΚΕΦΑΛΑΙΟ. Μια απόφαση που από την μια κάλυπτε την πολιτική υστεροφημία του ίδιου του Παπανδρέου αλλά από την άλλη προκάλεσε έντονους τριγμούς και στην πολιτική ηγεσία της ευρωζώνης αλλά και στις χρηματοπιστωτικές αγορές του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ σε ένα πιθανό “ΟΧΙ” του ελληνικού λαού στο αναμενόμενο δημοψήφισμα.
Για αυτό τον λόγο το ίδιο το ΚΕΦΑΛΑΙΟ αποφάσισε να ρίξει την κυβέρνηση μέσω των βουλευτών που ελέγχει (όλοι γνωρίζουμε για τις σχέσεις αλληλοσύνδεσης κεφαλαίου και βουλευτών μέσω “χορηγιών” για να τις εκλογικές ανάγκες τους) ώστε να αποφύγει το πιθανό κραχ ( οικονομικό κραχ του κεφαλαίου αλλά και κατάρρευση του οικοδομήματος της ευρωζώνης με τα τετελεσμένα δεδομένα που θα είχαν δημιουργηθεί ) που θα προέκυπτε από το “ΟΧΙ” του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα. Με αυτά και αυτά, οδήγησαν μια κυβέρνηση η οποία κατέρρεε σε παραίτηση, ώστε μέσα σε λίγα βράδια να κατασκευάσουν μια κυβέρνηση πλήρης συνεργασίας του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ και “υποδούλωσης” της εργατικής τάξης αυτού του τόπου, χωρίς να κρατούν πλέον ούτε τα προσχήματα της ΑΣΤΙΚΗΣ τους δημοκρατίας. Τρέμοντας ακόμα και να πάνε σε εκλογές φοβούμενοι την οργή της εργατικής τάξης και αδυνατώντας πλέον να την ελέγξουν και για να αποφύγουν την αλλαγή των πλαστών ποσοστών που παράγουν οι εκλογές, δημιούργησαν μια πραξικοπηματική κυβέρνηση συνεργασίας όλου του φάσματος του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ για να καταφέρουν και να συνεχίσουν την ύπαρξη τους και την διάσωση τους στο ίδιο συστημικό πλαίσιο που δημιουργεί τις κρίσεις του καπιταλισμού για την δημιουργία μεγαλύτερων κερδών του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ στις πλάτες της εργατικής τάξης.
Μια εργατική τάξη που δεν πρέπει και αυτή την φορά να δεχτεί την ψευδαίσθηση ότι κάτι θα αλλάξει με την επιβολή μιας κυβέρνησης συνεργασίας – “εθνικής σωτηρίας” η οποία και καλα θα δράσει για την σωτηρία και για την κοινωνική και εθνική συνοχή της κοινωνίας. Μια εργατική τάξη που αυτή την φόρα θα πρέπει να γονατίσει και να γκρεμίσει αυτή την πραξικοπηματικά επιβαλλόμενη κυβέρνηση του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ που στόχο έχει την συνέχιση της εξαθλίωσης που βιώνουμε καθημερινά και της καταστροφής κάθε εργασιακού δικαιώματος που ακόμα υφίσταται. Μια πραξικοπηματική κυβέρνηση η οποία σε κάθε άρνηση και αντίδραση στην επιβολή των μέτρων για τα οποία δημιουργήθηκε θα απαντάει με αφόρητη καταστολή, μην έχοντας πλέον κανένα ενδοιασμό και μη φοβούμενη οποιοδήποτε πολίτικο κόστος μπορεί να προκληθεί. Μια πραξικοπηματική κυβέρνηση η οποία είναι το τελευταίο χαράκωμα του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ το οποίο θα χτυπήσει αλύπητα την εργατική τάξη ώστε να οικοδομήσει στις πλάτες αυτής την συνέχεια της κυριαρχίας του. Μια εργατική τάξη που μαζί με τα τμήματα της με συνειδητά εξεγερσιακά χαρακτηριστικά θα πρέπει να πάρει την ζωή και το μέλλον στα χέρια της, να αποφασίζει η ίδια σύμφωνα με τα συμφέροντα της αυτόνομα , αντιεραρχικά και να δημιουργήσει τις δομές που χρειάζονται για την δημιουργία μιας κοινωνίας από τα κάτω χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για μια κοινωνία ΙΣΟΤΗΤΑΣ , ΑΛΛΥΛΕΓΓΥΗΣ , ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ.
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΩΝ ΚΤΙΡΙΩΝ
ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ
ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ