Month: March 2011

ΟΥΤΕ ΣΤΟΝ Α.ΒΕΛΗΣΣΑΡΙΟ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ….

ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ.

 

Μετά την τοποθέτηση   της προτομής του Χίτη Γρίβα στον Άγιο Βελησάριο ο πατριωτικός σύνδεσμος Λάρισας έχει μετατρέψει την πλατεία σε τόπο ρατσιστικής και φασιστικής προπαγάνδας. Ο Γρίβας κατά την Γερμανική κατοχή ίδρυσε την φιλοβασιλική και αντικομμουνιστική οργάνωση Χ.Η Χ λειτούργησε εκ μέρους της εξόριστης κυβέρνησης του Κάιρου και των Άγγλων ενώ δεν πολέμησε ποτέ τους Γερμανούς.Μετά την απελευθέρωση και κατά τα Δεκεμβριανά οι Χίτες πολέμησαν τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στην μάχη της Αθήνας στο πλευρό των ταγματασφαλιτών και των Άγγλων,ενώ συνέχισαν την τρομοκρατική και δολοφονική της δράση ενάντια στους αντάρτες κατά περίοδο της “λευκής τρομοκρατίας”  μετά την προδοτική συμφωνία της Βάρκιζας. Τη δεκαετία του ’60 συνέχισε την φασιστική του δράση με τον ΕΟΚΑ Β’ όπου δολοφονούσε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους κομμουνιστές. Μετά το 67′ ο ΕΟΚΑ Β’ συνεργάστηκε με την Χούντα και συμμετείχε στο πραξικόπημα και την ανατροπή του Μακάριου όπου εν τέλει οδήγησε στην Τόυρκικη εισβολή.

Ο πατριωτικός σύνδεσμος ιδρύθηκε το 1998 και από τότε μέχρι σήμερα είχε στενή συνεργασία με τη φιλοναζιστική  ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ . Στις τελευταίες ευρωεκλόγες ο πρόεδρος του Αστέριος Χάμος έθεσε υποψηφιότητα, στο ψηφοδέλτιο της Χρυσής Αυγής.Ως ανταμοιβή τα “φιλαράκια” του επισκέπτονται συχνά πυκνά την Λάρισα πραγματοποιώντας συγκεντρώσεις και πορείες. Κατά την διάρκεια αυτών χτυπήθηκαν ανυποψίαστοι μετανάστες ενώ ελληνικές σημαίες κυμάτιζαν μαζί με ναζιστικές. Φυσικά όλα αυτά δεν έχουν μείνει αναπάντητα, όποτε βγήκαν στο δρόμο για να προπαγανδίσουν το ρατσισμό και την ξενοφοβία, το μίσος για οτιδήποτε διαφορετικό ήμασταν απέναντι τους. Μια φορά μάλιστα οι δοιμιρίες των ΜΑΤ δεν πρόλαβαν να τους γλιτώσουν.

Ο αντιφασισμός όμως δεν αφορά μόνον εμάς, πρέπει να γίνει κομμάτι όλης της κοινωνίας. Ξέρουμε οτί στις δύσκολες μέρες που διανύουμε αλλά και στις πιο δύσκολες που θα έρθουν η ρατσιστική και φασιστική προπαγάνδα μπορεί να βρεί πρόσφορο εδαφος στην αγανάκτηση του κόσμου.Ας μην ξεχνάμε οτι η άνοδος των Ναζί στην Γερμανία ήρθε όταν η χώρα υπέφερε από τις κακουχίες του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου.Ο εχθρός όμως δεν κρύβεται στους ανθρώπους με διαφορετικό χρώμα, συνήθειες, ήθη και έθιμα.

Το καπιταλιστικό σύστημα είναι αυτό που καταλήστεψε τις χώρες τους όπως κάνει σήμερα και με την Ελλάδα και τους ανάγκασε να μεταναστέψουν. Εχθρός της κοινωνίας,είναι τα μεγαλοαφεντικά και το κράτος που με πρόσχημα την κρίση επιτίθονται σε όλα τα εργασιακά και κοινωνικά κεκτημένα, μέσο των Μ.Μ.Ε. προσπαθούν να αποσπάσουν τη συννένεση των καταπιεσμένων μιλώντας για Εθνική ενότητα.

Υπάρχνουν άραγε κοινά συμφέροντα του κόσμου της δουλειάς, ή της ημιαπασχόλησης, ή της μαύρης εργασίας με τον Κ.Πάγκαλο και τους κάθε λογής Ελληνες εφοπλιστές;

Στην πραγματικότητα η μόνη ιδεολογία της άκρας δεξιάς, του Πατριωτικού συνδέσμου, της Χρυσής Αυγής είναι αυτή της διατήρησης της αστικής τους καταγωγής και τα όσα τους προσφέρει…

Τον τελευταίο καιρό θέλωντας να ριζοσπαστικοποιήσουν την προπαγάνδα τους, μπας και μπερδέψουν κανέναν, κατέβηκαν στους δρόμους μαζί με παπάδες και καλόγριες διαδηλώνοντας ενάντια στη κάρτα του πολίτη.Το παπαδαριό μιλάει για τον ερχομό του αντίχριστου σε ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας, και ο πατριωτικός κατακρίνει το φακέλωμα των Ελλήνων πολιτών τη στιγμή που ο γενικός γραμματέας της Χρυσής Αυγής Μιχαλολιάκος ήτανε πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών της ΕΥΠ όπου είχε φακελωμένους τους πάντες.

 

 

ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΒΑΘΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟΝ – ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ…

 

 

 

ΙΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ   ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

Είναι απίστευτη η υποκρισία της ελληνικής πολιτείας και της ελληνικής κοινωνίας και μάλλον φτάνει η ώρα που θα πληρωθεί ακριβά.

Σε μια εποχή που σχεδόν όλοι μιλούν για την ανάγκη να επικρατήσει νομιμότητα στη χώρα, ελάχιστοι είναι αυτοί που επιθυμούν τη νομιμοποίηση των μεταναστών. Τους προτιμούν παράνομους. Μα οι περισσότεροι μετανάστες θέλουν τη νομιμοποίηση, για να φύγουν από την Ελλάδα και να πάνε σε μια πλούσια ευρωπαϊκή χώρα.

Από τη στιγμή που η πλειοψηφία των μεταναστών θα φύγουν από την Ελλάδα μόλις νομιμοποιηθούν, γιατί τόσοι Έλληνες δεν επιθυμούν τη νομιμοποίηση των μεταναστών; Δεν λένε πολλοί «να φύγουν οι μετανάστες»; Ε, αν νομιμοποιηθούν, θα φύγουν.

Η πραγματικότητα είναι πως θέλουμε –και χρειαζόμαστε- τους μετανάστες αλλά τους θέλουμε χωρίς δικαιώματα. Δηλαδή, θέλουμε σκλάβους. Να δουλεύουν φτηνά, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, να είναι υπάκουοι και –αν είναι δυνατόν- να μην κυκλοφορούν στους δρόμους μας.

Όλη αυτή η υστερία για τους «μετανάστες που έχουν έρθει στην Ελλάδα, για να απειλήσουν τις ζωές μας και τις δουλειές μας» είναι ένα ψέμα – είναι ένα ψέμα που λέγεται συνέχεια. Οι μετανάστες δεν έρχονται στην Ελλάδα – οι μετανάστες περνάνε από την Ελλάδα. Αλλά δεν τους αφήνουμε να περάσουν. Τους εγκλωβίζουμε εδώ.

Πριν από μερικά χρόνια, η εθνική οδός περνούσε μέσα από την πόλη της Πάτρας. Αν θυμάμαι καλά, οι κάτοικοι της Πάτρας ήταν αντίθετοι στη δημιουργία της νέας εθνικής οδού –η οποία περνάει έξω από την Πάτρα-, επειδή επιθυμούσαν να περνάνε τα αυτοκίνητα και τα λεωφορεία μέσα από την πόλη, ώστε να κάνουν στάση και οι οδηγοί και οι επιβάτες να αφήνουν τα ωραία τους χρήματα. Φυσικά, τα υπεραστικά λεωφορεία έκαναν υποχρεωτικά στάση στην Πάτρα.

Περνούσα κι εγώ μέσα από την Πάτρα, για πάρα πολλά χρόνια. Από την ημέρα που φτιάχτηκε η νέα εθνική οδός, δεν έχω περάσει ούτε μια φορά μέσα από την Πάτρα. Δεν είναι η Πάτρα ο προορισμός μου – αλλού πηγαίνω. Το ίδιο ισχύει και για χιλιάδες μετανάστες (όπως αυτοί στη φωτογραφία που προσπαθούν να ανέβουν σε μια νταλίκα κοντά στο λιμάνι της Πάτρας, για να μπουν στο πλοίο και να πάνε στην Ιταλία).

Η μεγάλη ανοησία των ξεπουλημένων συνδικαλιστών και των Ελλήνων εργαζομένων ήταν ότι δεν απαίτησαν από την πρώτη στιγμή από τις κυβερνήσεις οι μετανάστες να έχουν τους ίδιους όρους εργασίας, τις ίδιες συλλογικές συμβάσεις και τα ίδια δικαιώματα με τους Έλληνες. Με αυτόν τον τρόπο, οι μετανάστες χρησιμοποιήθηκαν επί δεκαετίες ως φτηνά χέρια, έγιναν αντικείμενο αισχρής εκμετάλλευσης και –μοιραία- υπονόμευσαν τα εργατικά κεκτημένα των Ελλήνων εργαζομένων. Στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτα. Τώρα πια το πουλάκι πέταξε και στην Ελλάδα του Μνημονίου οι εργασιακές σχέσεις, τα εργατικά δικαιώματα –αλλά ακόμα και η εργασία πια- είναι ανέκδοτο τόσο για τους Έλληνες όσο και για τους μετανάστες.

Δεν ήθελε και ιδιαίτερο μυαλό για να αντιληφθεί κάποιος πως, αν οι μετανάστες εργάζονται ανασφάλιστοι, είναι σίγουρο πως θα έρθει η στιγμή που και εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες εργαζόμενοι θα είναι ανασφάλιστοι. Δεν ήθελε και ιδιαίτερη ευφυία, για να καταλάβει κάποιος πως η νόμιμη εργασία των μεταναστών συμφέρει και τους Έλληνες εργαζόμενους, αφού θα τόνωνε τα ασφαλιστικά ταμεία και τις συντάξεις. Επίσης, θα δημιουργούσε ένα ισχυρό κοινό μέτωπο απέναντι σε όσους θα προσπαθούσαν να καταπατήσουν τα εργατικά δικαιώματα.

Αντί να ζητηθούν ίσα δικαιώματα και για τους μετανάστες, τους βλέπαμε –και τους βλέπουμε- επί χρόνια να κάνουν τις πιο σκληρές δουλειές. Φτηνά εργατικά χέρια και ανασφάλιστη εργασία. Όταν κάποιος μετανάστης έπεφτε θύμα εργατικού ατυχήματος –και ήταν εκατοντάδες αυτοί-, σχεδόν κανείς δεν έδινε σημασία. Άλλωστε, τις περισσότερες φορές δεν το μαθαίναμε καν –οι εργάτες μετανάστες χωρίς δικαιώματα είναι σαν να μην υπάρχουν. Ακόμα και πριν από 3 μήνες, ο Αιγύπτιος καθαριστής τζαμιών με τα τέσσερα παιδιά που σκοτώθηκε ενώ δούλευε ανασφάλιστος -ημέρα Κυριακή στο υπουργείο …Εργασίας- δεν απασχόλησε κανέναν παρά μόνο δέκα μέρες μετά τον θάνατό του.

Την ίδια εποχή που οι μετανάστες πέθαιναν στη δουλειά ή στα εργατικά ατυχήματα, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες εργάτες νόμιζαν πως είναι πια Κροίσοι και χόρευαν τσιφτετέλια πάνω στα τραπέζια, έχοντας την οικτρή αυταπάτη πως έχουν γίνει ίδιοι με τον εφοπλιστή που καθόταν στο διπλανό τραπέζι. Οι καιροί άλλαξαν και πολλοί απ’ αυτούς τους εργάτες βρίζουν σήμερα τους μετανάστες και είναι έτοιμοι να ψηφίσουν ΛΑΟΣ και Χρυσή Αυγή. Όταν δεν έχεις συναίσθηση και συνείδηση του ποιος είσαι, από πού έρχεσαι και πού πας, ο κατήφορος δεν έχει τέλος.

Η εγκληματικότητα στην Ελλάδα του 2011 είναι ένα τεράστιο θέμα –με πολλές γνωστές αιτίες- και ένα μέρος αυτού του θέματος είναι η εγκληματικότητα των μεταναστών. Βέβαια, όσοι την επικαλούνται ξεχνούν να αναφέρουν πως άνθρωποι που είναι εγκλωβισμένοι σε μια χώρα και δεν μπορούν να φύγουν, ζουν στην απόλυτη εξαθλίωση, τους κυνηγάει η αστυνομία και ο κάθε υπερπατριώτης, δεν μπορούν να βρουν δουλειά, δεν έχουν πού να μείνουν και δεν έχουν φαγητό θα στραφούν σχεδόν αναγκαστικά στην παρανομία και το έγκλημα. Εντάξει, κάποιοι μπορεί να αυτοκτονήσουν και κάποιοι άλλοι να κάνουν απεργία πείνας -για να κερδίσουν κάποια στοιχειώδη δικαιώματα- αλλά ακόμα κι αυτοί μας ενοχλούν. Τι θέλουμε τελικά; «Θέλουμε να φύγουν!» «Μα, δεν τους αφήνουμε! Τους κρατάμε παράνομους εδώ!»

Η νομιμοποίηση των μεταναστών και η καταγραφή των στοιχείων τους θα τους απέτρεπε από το να στραφούν στην παρανομία και θα έκανε πιο ασφαλή την ελληνική κοινωνία. Αλλά, όταν δεν ξέρουμε πόσοι είναι, πώς ονομάζονται και πού μένουν, τι ακριβώς ζητάμε από αυτούς τους ανθρώπους; Βέβαια, η ελληνική κυβέρνηση δεν γνώριζε –μέχρι πριν από μερικούς μήνες- πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, οπότε πώς θα μπορούσε να έχει στοιχεία για τους μετανάστες; Κι όμως, αυτή είναι μια από τις δουλειές των κυβερνήσεων σε όλον τον κόσμο.

Είμαι βέβαιος πως η σχεδόν ανύπαρκτη πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων στο μεταναστευτικό θέμα δεν είναι καθόλου τυχαία. Ο κανονισμός «Δουβλίνο ΙΙ» -τον οποίο επικαλούνται οι ελληνικές κυβερνήσεις- είναι ένα ισχυρό επιχείρημα, αλλά το ερώτημα είναι «γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ψήφισαν το ‘Δουβλίνο ΙΙ’ το 2003; Τι έκανε η κυβέρνηση Καραμανλή, όταν το μεταναστευτικό ζήτημα γιγαντώθηκε;». Σε κάθε περίπτωση, ο κανονισμός «Δουβλίνο ΙΙ» θα τροποποιηθεί οπωσδήποτε –και υπό την πίεση του μεγάλου μεταναστευτικού ρεύματος από τις αραβικές χώρες-, οπότε οι μάσκες θα πέσουν.

Οι μετανάστες ήταν ένας από τους κύριους παράγοντες για το «οικονομικό θαύμα» της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια. Σήμερα, χρησιμοποιούνται από την κυβέρνηση –και μέρος του πολιτικού συστήματος- για να απορροφήσουν την οργή ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να μην στραφεί εναντίον τους. Θέλει κότσια για να τα βάλεις με την εξουσία που σε οδήγησε στη χρεοκοπία, την ανεργία και τον εξευτελισμό αλλά είναι πιο εύκολο να ξεσπάσεις σε μετανάστες χωρίς δικαιώματα από το Πακιστάν και τη Σρι Λάνκα.

Είναι άσχημο να την πατάς συνέχεια και να πέφτεις σε όλες τις λούμπες που θέλουν να σε ρίξουν. Την ώρα που κάποιοι θα κυνηγούν τους εξαθλιωμένους μετανάστες, εγώ θα έχω το νου μου σε κάτι άλλους μετανάστες, πλούσιους και νόμιμους. Τους λένε «επενδυτές». Και έρχονται για να αγοράσουν ό,τι έχει απομείνει από την ξεπουλημένη χώρα μας.

Οι μετανάστες είναι παράνομοι στην Ελλάδα, επειδή δεν θέλουμε να είναι νόμιμοι. Δεν μας συμφέρει – ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Είναι τέτοια η κατρακύλα της ελληνικής κοινωνίας που –μακάρι να βγω ψεύτης- δεν θα αργήσει η μέρα που οι Έλληνες θα εργάζονται παράνομα στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Παράνομα και φτηνά. Έλληνες λαθρομετανάστες. Τι; Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος; Άργησες.

 

pitsirikos.net/2011/03/έλληνες-λαθρομετανάστες/

Εάν ελεγκτής μας ζητήσει το εισιτήριο ή τα στοιχεία μας:

1.             Αρνούμαστε να δώσουμε τα στοιχεία μας στον ελεγκτή. Στοιχεία δίνουμε μόνο αν μας τα ζητήσει οποιοσδήποτε αστυνομικός (ακόμα και εκτός υπηρεσίας), πταισματοδίκης ή ειρηνοδίκης, που θα βρίσκεται ή θα έλθει στο λεωφορείο/τρένο.

2.            Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε τον ελεγκτή οπουδήποτε. Ούτε βέβαια οποιονδήποτε security.  Αν μας εξαναγκάσει να τον ακολουθήσουμε με τη βία, του κάνουμε μήνυση για παράνομη βία, εκβίαση και παράνομη κατακράτηση. Καλούμε τότε εμείς την αστυνομία και απαιτούμε τη σύλληψή του. Συγκρατούμε σε κάθε περίπτωση τα διακριτικά του (αριθμός στο καρτελάκι του).  Αν βιαζόμαστε να φύγουμε, συγκρατούμε τα διακριτικά του και του κάνουμε μήνυση αργότερα.

3.            Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να περιμένουμε την άφιξη της αστυνομίας.

4.            Για μεγαλύτερη ταχύτητα στη λήξη του επεισοδίου, κατεβαίνουμε στην επόμενη στάση, χωρίς δισταγμό.

5.            Η αστυνομία δεν μπορεί να μας συλλάβει (μόνο να πάρει τα στοιχεία μας) διότι το αδίκημα διώκεται κατ’ έγκληση. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχει υποβληθεί μήνυση από τον νόμιμο εκπρόσωπο της εταιρίας (όχι υπάλληλο) συγκεκριμένα για το δικό μας πρόσωπο (πράγμα αδύνατο).

6.            Εάν ο οδηγός αρνείται να ανοίξει τις πόρτες (παγιδεύοντας έτσι και τους άλλους επιβάτες), του δηλώνουμε ότι διαπράττει παράνομη κατακράτηση και ότι θα τον μηνύσουμε (πράγμα που κάνουμε εφόσον οδηγηθούμε τελικά στο τμήμα), απευθυνόμενοι ταυτόχρονα και τους συνεπιβάτες μας, εξηγώντας ότι αυτό που κάνει ο οδηγός και ο ελεγκτής είναι παράνομο και ότι όπως σε όλα τα άλλα ζητήματα, η κυβέρνηση, μας τα παίρνει εκβιαστικά και τα δίνει σε εταιρίες και τράπεζες. Με επίγνωση του δίκιου μας, κάνουμε συμμάχους τους συνεπιβάτες μας.

7.             Εάν έλθουν οι αστυνομικοί, τους δίνουμε τα στοιχεία μας και απαιτούμε να συλλάβουν αμέσως, τον ελεγκτή ή και τον οδηγό, διότι μας κράτησαν παράνομα εντός του λεωφορείου (ή γραφείου ή σταθμού κλπ), και ζητούμε να εφαρμόσουν την αυτόφωρη διαδικασία και να οδηγηθούν οι υπαίτιοι, αμέσως στο αστυνομικό τμήμα.

8.            Αστυνομικοί που αρνούνται να συλλάβουν τον ελεγκτή/οδηγό κατόπιν της μήνυσής μας, διαπράττουν παράβαση καθήκοντος. Μπορούμε να τους μηνύσουμε και να υποβάλουμε έγγραφη Αναφορά εναντίον τους στο ΑΤ., κοινοποιούμενη στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.

9.            Σε κάθε περίπτωση επικοινωνούμε με τα τηλέφωνα των Επιτροπών Αγώνα του «Δεν πληρώνω», απ’ όπου δεχόμαστε τη βοήθεια συναγωνιστών και δικηγόρων μελών του κινήματος.

 

http://denplirono.wordpress.com/2011/03/05/%ce%b1%cf%81%ce%bd%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b5-%ce%bd%ce%b1-%cf%80%ce%bb%ce%b7%cf%81%cf%8e%cf%83%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5-%ce%b5%ce%b9%cf%83%ce%b9%cf%84%ce%ae%cf%81%ce%b9%ce%bf-%cf%83/#more-613

Σήμερα 10.2.2011 τα μέλη των Επιτροπών Αγώνα «Δεν πληρώνω» Ιωσήφ Παπαδόπουλος και Κώστας Κωνσταντόπουλος στη διέλευση τους από την Αττική Οδό ζήτησαν την έκδοση πιστωτικού λόγω αδυναμίας πληρωμής. Οι υπάλληλοι αρνήθηκαν την έκδοση του νόμιμου φορολογικού στοιχείου, αρνήθηκαν να επιτρέψουν την διέλευση των συμπολιτών μας, ενώ ταυτόχρονα άνδρες της τροχαίας που παρευρίσκονταν τους κάλεσαν να περάσουν από τα διόδια προκειμένου να μην δημιουργήσουν πρόβλημα στις διελεύσεις .Τα μέλη των ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΑΓΩΝΑ ζήτησαν την συνδρομή των αστυνομικών οργάνων για την άρνηση έκδοσης πιστωτικού και για την παράνομη κατακράτηση και αντί αυτού εισέπραξαν από τους «προστάτες του πολίτη το ντροπόσημο Ρέππα ¨ενώ αφαιρέθηκαν και οι πινακίδες των οχημάτων τους. Σημειωτέον ότι τα μέλη των Επιτροπών μας συνοδεύουν Γαλλικό τηλεοπτικό δίκτυο που κάνει ρεπορτάζ για τα διόδια στην Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή τα μέλη μας μαζί με τον προϊστάμενο των διοδίων και τον υπάλληλο θα κατευθυνθούν μετά από δική τους απαίτηση στο Αστυνομικό τμήμα Παπάγου προκειμένου να υποβάλλουν μηνύσεις κατά: Των υπευθύνων της Αττικής Οδού για παράνομη κατακράτηση και άρνηση έκδοσης νόμιμων φορολογικών στοιχείων όσο και κατά των αστυνομικών της τροχαίας για παράνομη κατακράτηση και παράβαση καθήκοντος. Ο εθνικός εργολάβος μπορεί να πιστεύει ότι εκτός από το πολιτικό προσωπικό της χώρας μπορεί να χρησιμοποιεί και τα θεσμικά όργανα υπέρ των συμφερόντων του. Γελιέται οικτρά. Η ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ ανήκει στους εργαζόμενους και τους φορολογούμενους πολίτες που την έχουν χρυσοπληρώσει. Δεν θα επιτρέψουμε να κερδοσκοπούν σε βάρος μας. Δεν θα επιτρέψουμε να λεηλατούν τη δημόσια περιουσία. Την απάντησή μας θα παίρνουν καθημερινά με συλλογικά μαζικά ανοίγματα της οδού μέχρι να τα μαζέψουν και να φύγουν. Οι εργολάβοι και η κυβέρνησή τους.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΣΥΜΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΔΑΦΝΗΣ

ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΠΕΣΕ ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΛΑΜΠΡΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ

 

 

Η καλύτερη πολιτική τιμή

για έναν σύντροφο που έχασε

τη ζωή του στον αγώνα

είναι η συνέχιση του αγώνα του.

Τα ξημερώματα της 10 Μάρτη του 2010 στη Δάφνη ο σύντροφος μας στον Επαναστατικό Αγώνα Λάμπρος Φούντας έχασε τη ζωή του πολεμώντας τα ένοπλα σκυλιά του καθεστώτος.

Τα ξημερώματα της 10 Μάρτη του 2010 ήταν ο Επαναστατικός Αγώνας που έχασε ένα κομμάτι του εαυτού του στη Δάφνη. Είμαστε εμείς που πέσαμε και σηκωθήκαμε για να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, για να συνεχίσουμε τον αγώνα του συντρόφου.

Ήταν οι μέρες που ο Επαναστατικός Αγώνας βρισκόταν στην τελική ευθεία για την πραγματοποίηση ενός ακόμα χτυπήματος. Ενός χτυπήματος που θ’ αποτελούσε έναν ακόμη σταθμό στην αγωνιστική πορεία που ξεκινήσαμε εν όψει της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Την πορεία αυτή χαράξαμε μαζί με τον σύντροφο Λάμπρο Φούντα σε μια περίοδο που η χρηματοπιστωτική κρίση βρισκόταν στα αρχικά της στάδια. Τότε, δεν είχε γίνει ακόμη κατανοητή σε πολλούς ούτε η έκταση ούτε το βάθος της. Στην Ελλάδα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας είχε πειστεί από την καθεστωτική προπαγάνδα της τότε κυβέρνησης, πως η κρίση δεν πρόκειται να πλήξει τη χώρα, της οποίας η οικονομία στηρίζοταν σε «γερά θεμέλια», ενώ αντιμετωπιζόταν ως μια δύσκολη μεν, αντιμετωπίσιμη δε επιπλοκή στη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που με τους κατάλληλους χειρισμούς από την οικονομική και πολιτική ελίτ μπορούσε να μην επεκταθεί σε άλλους τομείς της οικονομίας.

Ως πολιτική συλλογικότητα είμαστε πεπεισμένοι πως η παγκόσμια κρίση που πυροδοτήθηκε από το σκάσιμο της φούσκας των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων χαμηλής φερεγγυότητας στης ΗΠΑ, ήταν ένα μεγάλο χτύπημα σε μια από τις πλέον κεντρικές λειτουργίες του συστήματος -για να είμαστε πιο ακριβείς στον αιμοδότη της παγκόσμιας οικονομίας- τον χρηματοπιστωτικό τομέα, που ήρθε ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα της συστημικής κρίσης, η οποία υπέβοσκε για δεκαετίες, πλήττοντας τη μια μετά την άλλη κάθε διάσταση του συστήματος: την κοινωνική, την οικονομική, την πολιτική, την περιβαλλοντολογική.

Είμαστε πεπεισμένοι πως η κρίση αυτή θα έπληττε με ιδιαίτερη σφοδρότητα και την Ελλάδα, καθώς η χώρα για χρόνια βούλιαζε λόγω του υπέρογκου δημόσιου χρέους. Το 2009 για το συγκεκριμένο ζήτημα γράφαμε: «Στην Ελλάδα, όπως και σε πολλές άλλες χώρες, βρισκόμαστε υπό ένα καθεστώς δουλείας, με το υπερεθνικό κεφάλαιο να επιβάλλει με τον βούρδουλα του χρέους και των ελλειμμάτων, τους πιο απεχθείς όρους φορολόγησης, εργασίας, αμοιβών και συνταξιοδοτήσεων, όρους που καμιά κοινωνία δεν μπορεί και δεν πρέπει να ανέχεται. Όπως δεν πρέπει να ανέχεται για το συμφέρον των μεγάλων τοκογλύφων, ντόπιων και ξένων, να κόβονται οι δημόδιες δαπάνες, να ξεψυχούν τομείς όπως η δημόσια υγεία, να κλείνουν νοσοκομεία. Οι εγκληματίες που ηγούνται της διεθνούς χρηματαγοράς, ήδη έχουν ξεκινήσει τη μεγάλη κερδοσκοπική εφόρμηση στην αγορά του χρέους, καθώς τα στοιχήματα για την κατάρρευση διαφόρων χωρών βρίσκονται στην κορυφή των προτιμήσεων της αγοράς». (1)

Στο ίδιο κείμενο, στους πρώτους μήνες του 2009, μιλούσαμε για τους όρους που η υπερεθνική οικονομική και πολιτική εξουσία θα απαιτούσε απο την καταχρεωμένη Ελλάδα, όρους που ένα χρόνο αργότερα είδαμε στο μνημόνιο της τρόικας: «Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είναι διατεθειμένη να δεχτεί εν λευκώ κάθε όρο του μεγάλου κεφαλαίου, όσο δυσβάσταχτος και αν είναι, να επιβάλει δια πυρός και σιδήρου και τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες επιταγές που τις υποδεικνύει η αγορά και οι πολιτικές συμμαχίες που την υπηρετούν, όπως η Ε.Ε και να ματώσει την ελληνική κοινωνία, προκειμένου ν’ ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές της. Πιστεύει βέβαια πως, για πολιτικούς λόγους που αφορούν την καθεστωτική σταθερότητα στη χώρα και στην ευρύτερη περιοχή, οι αγορές δεν θα την εγκαταλείψουν».

Βέβαια, η κυβέρνηση της Ν.Δ. μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, απαξιώθηκε πλήρως στα μάτια της διεθνούς οικονομικής και πολιτικής ελίτ, αφού φάνηκε ανίκανη να διαχειριστεί μια κοινωνική έκρηξη και κατ’ επέκταση κρίθηκε ακατάλληλη να διαχειριστεί ένα ιδιαίτερα ευμετάβλητο κοινωνικό πεδίο, έτσι όπως αυτό διαμορφωνόταν καθώς η χώρα βυθιζόταν όλο και πιο βαθιά στην κρίση. Γι’ αυτό και η ίδια η ελίτ «έσπρωχνε» την τότε κυβέρνηση πρός την έξοδο απο την εξουσία, προωθώντας το ΠΑΣΟΚ ως το πιο κατάλληλο κόμμα, για να διασφαλίσει την όσο το δυνατό ομαλότερη πορεία της χώρας πρός την νέα οικονομική και πολιτική συνθήκη που ζούμε σήμερα και που ορίζεται απο την κατοχική συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Τρόικας ( ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ ).

Ένα χρόνο πρίν την υπογραφή του μνημονίου στο ίδιο κείμενο αναφερόμαστε στην αναγκαιότητα μιας επαναστατημένης κοινωνίας να επιβάλλει στάση πληρωμών, λέγοντας: «η πολιτική βούληση για μια κοινωνία ν’ αποτινάξει μια για πάντα το ζυγό του χρέους απο πάνω της, όχι μόνο γιατί δεν τον αντέχει αλλά γιατί δεν τον θέλει, είναι συνυφασμένη με την απόφαση ν’ αντιπαρατεθεί με το σύνολο της πολιτικής εξουσίας, με την απόφαση να έρθει σε ρήξη με το οικονομικό και πολιτικό σύστημα, με την απόφαση ν’ ανατρέψει το καθεστώς που την κρατάει σκλαβωμένη».

Όσον αφορά την αναπόφευκτη και τυπική πλέον χρεωκοπία του ελληνικού οικονομικού συστήματος, τον Ιανουάριο του 2009 γράφαμε: «Η προσεχής κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και η κοινωνική αναταραχή που θ’ ακολουθήσει, μπορεί να πυρροδοτήσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς οι κοινωνίες τους βρίσκονται ήδη σε δεινή οικονομική και κοινωνική θέση».(2)

Είμαστε πεπεισμένοι σαν συλλογικότητα και το είχαμε καταγράψει ήδη απο το 2005 (3), πως η ελληνική οικονομία όχι μόνο δεν ήταν ισχυρή αλλά πως ήταν ιδιαίτερα επιρρεπής στις αναταράξεις μιας επικείμενης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Το σκάσιμο της φούσκας των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων χαμηλής φερεγγυότητας στις ΗΠΑ, για εμάς απλώς σήμανε την έναρξη της μεγάλης κρίσης, «της μεγαλύτερης στην ιστορία του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς. Και αυτό γιατί αφορά την πρώτη πραγματικά παγκόσμια κρίση μεγάλου μεγέθους, η οποία διαχέεται σε κάθε φάσμα της οικονομικής δραστηριότητας και εξαπλώνεται σε όλον τον πλανήτη λόγω της έντονης αλληλεξάρτησης σε συνθήκες οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Επίσης, παρά τις σοβαρές ποιοτικές διαφορές με την κρίση του ’29, είναι πιο σοβαρή απο εκείνη, όχι μόνο λόγω της ευρήτητας αλλά και λόγω του γεγονότος ότι το σύστημα εκείνη την περίοδο μπορούσε πιο εύκολα να ελεγχθεί». (4)

Την ίδια περίοδο μιλούσαμε για την επόμενη κρίση στην αγορά των τροφίμων που θα ερχόταν ως αποτέλεσμα των κερδοσκοπικών «παιχνιδιών» της οικονομικής ελίτ στα χρηματιστήρια, όπου «επενδύονται» στην πείνα και στην εξόντωση ολόκληρων φτωχών πληθυσμών τα πλεονάσματα κεφαλαίων που συσσώρευονται στην χρηματοοικονομική σφαίρα.

Είχαμε μιλήσει για τις επόμενες εξεγέρσεις στις χώρες της καπιταλιστικής περιφέρειας που θα πυροδοτούσαν οι ελλείψεις στο ψωμί και στα βασικά τρόφιμα. Σήμερα ο λαϊκός ξεσηκωμός στις χώρες της Β. Αφρικής, που στη Λιβύη έχει πάρει τον χαρακτήρα της ένοπλης σύγκρουσης για την ανατροπή του καθεστώτος, αποτελεί μια εικόνα από το μέλλον των χωρών του καπιταλιτικού κέντρου. Είναι μια εικόνα από το μέλλον το δικό μας που δεν πρόκειται να αργήσει να έρθει.

Η κρίση για εμάς, για τον σύντροφο Λάμπρο Φούντα, θα άνοιγε νέους ορίζοντες για τους επαναστάτες και θα μας πρόσφερε τη μοναδική ευκαιρία, να προωθήσουμε την επαναστατική υπόθεση. «Αυτή άλλωστε είναι και η ευκαιρία που προσφέρει κάθε μεγάλη οικονομική κρίση. Είναι η εποχή που κορυφώνεται η κοινωνική, πολιτική αλλά και η ηθική απαξίωση απέναντι σε ένα καθεστώς που βρίσκεται στη μέγιστη παρακμή του. Είναι η εποχή που αναμένονται οι μέγιστες κοινωνικές αντιδράσεις και οι κοινωνικές εκρήξεις. Είναι η εποχη που μια πραγματικά αισχρή μειοψηφία ωφελείται πλέον από το οικονομικό και πολιτικό αυτό σύστημα. Είναι η εποχή που ανοίγουν οι μεγαλύτερες ρωγμές ανάμεσα στην ελίτ και τους υπερασπιστές τους από τη μία και στο μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας που μαστίζει η κρίση από την άλλη. Είναι η εποχή που δίνεται η μοναδική ευκαιρία στις επαναστατικές δυνάμεις να δράσουν προς την κατεύθυνση της επανάστασης». (5)

Έχοντας ως πυξίδα πάντα την τελική σύγκρουση με το καθεστώς για την ανατροπή και την κοινωνική επανάσταση, είχαμε εκπονήσει ως οργάνωση μαζί με τον σύντροφο Λάμπρο Φούντα ένα σχέδιο δράσης το οποίο είχε δυο κεντρικές πολιτικές κατευθύνσεις. Η πρώτη αφορούσε την όσο το δυνατό μεγαλύτερη συμβολή μας στην αποσταθεροποίηση ενός ήδη ασταθούς, λόγω κρίσης, καθεστώτος. Για το σκοπό αυτό προγραμματίζαμε βάση της ανάλυσής μας, χτύπηματα που στόχευαν σε θεσμούς, οργανισμούς και μηχανισμούς οι οποίοι έπαιζαν ένα σημαντικό ρόλο στη δημιουργία της κρίσης, τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα, που κατέχουν κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση των σύγχρονων οικονομικών και πολιτικών συνθηκών, που ευθύνονται γαι το νέο ολοκληρωτισμό. Για εμάς ήταν καθήκον επαναστατικό, όχι απλώς να μην μείνουμε θεατές στη κρίση, αλλά να επιχειρήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις και με κάθε κόστος να κάνουμε τη κρίση αυτή όσο πιο σοβαρή γίνεται για το ίδιο το σύστημα, να σαμποτάρουμε κάθε δυνατότητα ξεπεράσματός της. Ήταν χρέος μας να πλήξουμε την οικονομική και πολιτική ελίτ, να πλήξουμε αυτούς που ευθύνονται για τη φτώχεια, τη δυστυχία, την ανέχεια, το θάνατο που μαστίζει τη χώρα μας και όλο τον πλανήτη. Ήταν χρέος μας να χτυπήσουμε την ελίτ που όχι μόνο είναι υπεύθυνη για την κρίση αλλά βλέπει σ’ αυτήν την ευκαιρία για ν’ αυξήσει την οικονομική της δύναμη, για ν’ αυξήσει την κοινωνική ισχύ της. Ήταν χρέος μας να την πλήξουμε όσο μπορούμε και να βαθύνουμε τα ρήγματα στο ήδη ευάλωτο καθεστώς, να συμβάλουμε όσο το δυνατό περισσότερο στην παραπέρα αποσταθεροποίησή του. Ήταν χρέος μας ως επαναστατική οργάνωση να σπρώξουμε το καθεστώς προς την κατάρρευση.

Για τους παραπάνω λόγους οι επιλογές των στόχων μας γίνονταν με τέτοιο τρόπο ώστε να ικανοποιείται η πολιτική ανάγκη να δράσουμε εναντίον κομβικής πολιτικής σημασίας στόχους και συγχρόνως να είναι δυνατή η πραγματοποίηση χτυπημάτων που δεν θα είχαν απλώς συμβολικό χαρακτήρα, αλλά θα κατάφερναν να πλήξουν στο μέγιστο δυνατό βαθμό που μας επέτρεπε κάθε φορά η αντίστοιχη χωροταξία, τις ίδιες τις υποδομές του συστήματος.

Η δεύτερη πολιτική κατεύθυνση αφορούσε την όσο το δυνατό μεγαλύτερη συμβολή μας στην πολιτική και κοινωνική απονομιμοποίηση του καθεστώτος. Φιλοδοξία μας ήταν να συμβάλουμε όσο μπορούμε στη θεωρητική και ιδεολογική αποδόμησή του και όσων το στηρίζουν. Επίσης, επιδιώκαμε να συμβάλουμε στον εμπλουτισμό της επαναστατικής επιχειρηματολογίας ενάντια στους διάφορους αριστερούς καλοθελητές του συστήματος, που βλέπουν τη κρίση ως ευκαιρία για να αναβαθμιστούν πολιτικά και για να αποκτήσουν ένα ρόλο – ρυθμιστή στη «βελτίωση» και τον «εξανθρωπισμό» του συστήματος. Για αυτούς τους πολιτικούς αριβίστες οι εκδηλώσεις της κοινωνικής αγανάκτησης και οργής είναι απλώς εργαλεία χρήσης για τον δικό τους στόχο που συνδέεται με τη συνδιαχείρηση του συστήματος και με το μοίρασμα της εξουσιαστικής πίτας.

Φιλοδοξία της συλλογικότητάς μας ήταν να βοηθήσουμε στη θεωρητική «οχύρωση» της ανατρεπτικής δράσης που πρόκειται να δοκιμαστεί ιδιαίτερα εν μέσω του ρευστού πολιτικού περιβάλλοντος, έτσι όπως αυτό διαμορφώνεται λόγω της πολυδιάστατης συστημικής κρίσης, η οποία βαθαίνει όλο και περισσότερο.

Με βάση αυτό το πολιτικό πλαίσιο και το συλλογικό σχέδιο δράσης, ο Επαναστατικός Αγώνας άνοιξε έναν κύκλο δράσης εν μέσω της παγκόσμιας κρίσης με επιθέσεις εναντίον στόχων όπως η Citibank, η Eurobank και το Χρηματιστήριο. Στη συνέχιση αυτού του κύκλου δράσης εντασσόταν η προπαρασκευαστική ενέργεια της απαλλοτρίωσης του οχήματος στη Δάφνη, στις 10 Μάρτη του 2010, κατα τη διάρκεια της οποίας ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας έδωσε τη μάχη με τους μπάτσους.

Τελικός μας στόχος, τελικός στόχος του ίδιου του συντρόφου μας, ήταν να μην επιτρέψουμε η κρίση του συστήματος να γίνει ευκαιρία για το κράτος και τ’ αφεντικά για μια γενικευμένη πολιτική και οικονομική αναδιάρθρωση προς την κατεύθυνση της ακόμη μεγαλύτερης συγκέντρωσης κοινωνικής ισχύος στα χέρια της κυρίαρχης αισχράς μειοψηφίας. Να μεγαλώσουμε την κρίση αξιοπιστίας του συστήματος, να συμβάλουμε στην τελική χρεοκοπία του.

Ως Επαναστατικός Αγώνας, ως συλλογικότητα μαζί με τον σύντροφο Λάμπρο Φούντα είχαμε μια κοινή επιλογή: Να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να κάνουμε την κρίση ευκαιρία για την ανατροπή του καθεστώτος, ευκαιρία για την Κοινωνική Επανάσταση.

Τελικά, ο σύντροφος Λάμπρος έδωσε την ίδια του την ζωή σ’ αυτό τον σκοπό. Έδωσε τη ζωή του προετοιμάζοντας ένα ακόμη χτύπημα – απάντηση στο καθεστώς. Έδωσε τη ζωή του πολεμώντας όχι απλώς τους μπάτσους σ’ ένα στενό της Δάφνης. Έδωσε τη ζωή του για να μην περάσει η κατοχή της ελληνικής κυβέρνησης, του ΔΝΤ, της Ε.Ε και της ΕΚΤ. Για να μην περάσει η σύγχρονη χούντα του κράτους και του κεφαλαίου. Για να μην περάσει ο νέος ολοκληρωτισμός που η οικονομική και πολιτική ελίτ θέλει να επιβάλλει σε όλο τον πλανήτη με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση. Ο σύντροφος έδωσε τη ζωή του πολεμώντας ώστε να γίνει η κρίση ευκαιρία για την Κοινωνική Επανάσταση.

Αυτό ήταν το πολιτικό και ιστορικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται ο επαναστάτης Λάμπρος Φούντας. Η δράση του ήταν άμεσα συνεδεμένη με τα μεγαλύτερα ζητήματα που αφορούν την ελληνική κοινωνία αλλά και όλο τον πλανήτη. Γι’ αυτό και του αρμόζει να γίνει «σημαία» αντίστασης στην κατοχική κυβέρνηση, «σημαία» αντίστασης και αγώνα ενάντια στην οικονομική και πολιτική ελίτ, «σημαία» αντίστασης και αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Γι’ αυτό και του αρμόζει να γίνει «σημαία» στον αγώνα για την απελευθέρωση όλων των ανθρώπων. Να γίνει «σημαία» της Κοινωνικής Επανάστασης.

Τον σύντροφο Λάμπρο Φούντα δεν τον γνωρίσαμε φυσικά, στους κόλπους του Επαναστατικού Αγώνα. Όλοι μας έχουμε τις ίδιες πολιτικές καταβολές καθώς προερχόμαστε από την ίδια κινηματική μήτρα. Όλοι μας στον Επαναστατικό Αγώνα είμασταν, είμαστε και θα είμαστε αναρχικοί και μοιραζόμαστε πολλές κοινές στιγμές αγώνα. Μια σημαντική αγωνιστική στιγμή για τον σύντροφο και για κάποιους από εμάς ήταν το Πολυτεχνείο του ’95. Πολυάριθμες άλλες πολιτικές συναντήσεις σε αγώνες είχαν προηγηθεί πριν ανταμώσουμε στον Επαναστατικό Αγώνα. Στη συλλογικότητα που σημάδεψε τη συντροφική μας σχέση με τον Λάμπρο Φούντα με τον πλέον καθοριστικό τρόπο. Στη συλλογικότητα που φράσεις όπως «η ολόψυχη αφοσίωση στον αγώνα» βρίσκει την έννοια της στο πρόσωπο του συντρόφου. Και που εμείς δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε, γιατί εγκαταλείπουμε μια κοινή ιστορία, εγκαταλείπουμε τις κοινές επιθυμίες, εκαταλείπουμε τους κοινούς στόχους. Εγκαταλείπουμε τον ίδιο τον σύντροφο. Εγκαταλείπουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Για εμάς τους συντρόφους του στον Επαναστατικό Αγώνα δεν είναι νεκρός. Είναι στο αίμα μας και στον αέρα που αναπνέουμε σαν αγωνιστές. Είναι μέσα στους στόχους και τους σκοπούς μας. Είναι ένα με την οργάνωση και τον αγώνα μας. Είναι κάθε μέρα, κάθε στιγμή παρών. ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΣ .

 

 

Συγκέντρωση στις 10 Μάρτη και ώρα 16:00 μ.μ. στην πλατεία Καλογήρων στη Δάφνη και πορεία στο σημείο που ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας έδωσε τη μάχη με τους μπάτσους.

 

 

Κώστας Γουρνάς, Πόλα Ρούπα, Νίκος Μαζιώτης

 

 

 

 

(1) Προκήρυξη ανάληψης ευθύνης για την απόπειρα ανατίναξης των κεντρικών γραφείων της Citibank στην Κηφησιά στις 18/02 και την έκρηξη στο υποκατάστημα της Citibank στη Ν.Ιωνία στις 09/03 αντίστοιχα.

(2) Προκήρυξη ανάληψης ευθύνης για την ένοπλη επίθεση εναντίον των ΜΑΤ στο υπουργείο Πολιτισμού στις 05/01/2009.

(3) Προκήρυξη ανάληψης ευθύνης για την έκρηξη στο υπουργείο Απασχόλησης στις 02/06/2005 και την έκρηξη στο υπουργείο Οικονομίας στις 12/02/2005.

(4) Προκήρυξη ανάληψης ευθύνης για την απόπειρα ανατίναξης των κεντρικών γραφείων της Citibank στην Κηφησιά και την έκρηξη στο υποκατάστημα της Citibank στη Ν.Ιωνία.

(5) Προκήρυξη ανάληψης ευθύνης για την ένοπλη επίθεση εναντίον των ΜΑΤ στο υπουργείο Πολιτισμού.

Οι γιατροί που στεκόμαστε στο πλευρό των 300 μεταναστών εργατών απεργών πείνας και στο δίκαιο – ηρωϊκό αγώνα για τη νομιμοποίησή τους, καταγγέλλουμε σε όλους τους Έλληνες και ξένους εργαζόμενους τις τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης και της βάρβαρης πολιτικής της που αρνείται έστω και την ύστατη στιγμή την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων τους. Με παρωδίες διαλόγου και προσποιητό «ανθρωπισμό» ακόμα και τώρα, παρά το πολύμορφο και ισχυρό μέτωπο αλληλεγγύης από συνδικάτα, μαζικούς φορείς, πολιτικές και πολιτιστικές οργανώσεις, επιμένει να καλλιεργεί τα ρατσιστικά, φοβικά και διαιρετικά αντανακλαστικά στους εργαζόμενους με δηλώσεις τύπου «αν νομιμοποιήσω εσάς θα πρέπει να νομιμοποιήσω 500.000!!!».

Έπειτα από 43 ημέρες απεργίας πείνας η κατάσταση από ιατρικής-επιστημονικής πλευράς για την υγεία των συνανθρώπων μας είναι πλέον ανεξέλεγκτη και σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να αποδειχτεί μη αντιστρεπτή, ακόμα και με νοσοκομειακή υποστήριξη.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο της αντιμεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ και της Ευρώπης – Φρούριο, θα βάψει τα χέρια της με το αίμα των ξένων εργατών; Θα επαναλάβει τον κυνισμό της Θάτσερ απέναντι στους ιρλανδούς απεργούς πείνας που συγκλόνισε όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα; Το πολιτικό συμφέρον και ο καιροσκοπισμός θα υπερισχύσει του ανθρωπισμού και του δημοκρατικού δικαίου; ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ Η ΕΥΘΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΗ ΤΗΣ.

Καταγγέλλουμε επίσης την προσπάθεια κυβερνητικών υγειονομικών παραγόντων καθώς και ελάχιστων «συναδέλφων» που είτε με προσπάθεια βίαιης σίτισης είτε με επίδειξη αδιαφορίας για τη νοσηλεία των μεταναστών, παραβιάζοντας τον όρκο του Ιπποκράτη, επιχειρούν να ξεφτιλίσουν τον αγώνα τους και να ρίξουν τις ευθύνες στους ίδιους.

Οι 300 μετανάστες που από την Τρίτη 25 Ιανουαρίου κάνουν απεργία πείνας, στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, απαιτώντας να νομιμοποιηθούν και να μην δουλεύουν σε αυτή τη χώρα χωρίς χαρτιά και χωρίς δικαιώματα, έχουν ήδη νικήσει. Παρά τους καθημερινούς εξευτελισμούς και την υπερεκμετάλλευση διδάσκουν πολιτισμό και αξιοπρέπεια. Ο αγώνας τους είναι δίκαιος, στρέφεται ενάντια στα τείχη του αίσχους που υψώνονται στα σύνορα  και στα γκέτο της ντροπής που φτιάχνονται στις πόλεις, ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία, την αστυνομική βαρβαρότητα, τη ρατσιστική και τη φασιστική τρομοκρατία.

Αυτή η κυβέρνηση που συμμετείχε και συμμετέχει στις ιμπεριαλιστικές εισβολές στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, που υποστηρίζει το κράτος-τρομοκράτη Ισραήλ, που δεν έχει κανένα πρόβλημα να δώσει τη Σούδα στους Αμερικανούς για νέες επεμβάσεις (και άρα νέα κύματα μεταναστών) δίνει δικαιώματα μόνο στους ισχυρούς.

Είναι η ίδια κυβέρνηση που έχει κηρύξει πόλεμο κατά της κοινωνίας, που καταστρέφει εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα, που καταδικάζει στη φτώχεια και την ανασφάλεια εκατομμύρια έλληνες εργαζόμενους, άνεργους και συνταξιούχους. ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙ ΟΛΟΥΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ.

 

ΟΛΟΙ ΤΩΡΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ 300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ. ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ.