Αυτές τις μέρες επιχειρείται μια συστηματική δημιουργία εννοιών από τα mainstream ΜΜΕ και η προσεκτική χρήση λέξεων, αλλά και εικόνων που διαμορφώνουν ένα κλίμα. Έχοντας συμμετάσχει από τα μαθητικά μου χρόνια σε διαδηλώσεις, έχοντας αντίστοιχα αναγνώσματα και επαφή με χώρους που λειτουργούν με αυτο-οργάνωση, είμαι σε θέση να αντιληφθώ με μεγάλη ασφάλεια το τι ακριβώς βρίσκεται, αλλά και γιατί βρίσκεται, κάτω από τις κουκούλες. Νόμιζα πως ολοένα και περισσότεροι είναι σε θέση να το αντιληφθούν. Παρόλα αυτά, τόσο καιρό έκανα το λάθος να θεωρώ πως δεν είναι δυνατόν να υπάρχει τόση άγνοια.
Περνάω λοιπόν αμέσως στην “ανάλυση” του τι σημαίνει κουκουλοφόρος. Κουκουλοφόρος λοιπόν είναι πολύ απλά οποιοσδήποτε φέρει κουκούλα. Η κουκούλα – ως γνωστόν – χρησιμοποιείται από μερίδα πολιτών αυτής της χώρας τον καιρό αυτό όχι για λόγους μόδας αλλά για τους πρακτικούς λόγους που θα αναφέρω παρακάτω και δεν αποτελεί αδίκημα (ακόμα αν και το πρότεινε ο βουλευτής της ΝΔ κος Μιχαλολιάκος) με τους όρους της αστικής δημοκρατίας στην οποία ζούμε. Οι λόγοι λοιπόν είναι οι ακόλουθοι:
Καταρχήν το να μη γίνει γνωστό το πρόσωπο και η ταυτότητα του ατόμου που τη χρησιμοποιεί. Ως αντεπιχείρημα ακούγεται συχνά ότι κάθε ένας πρέπει να μπορεί να κάνει ό,τι επιλέγει, με εμφανές πρόσωπο. Αν αυτό συνέβαινε, τότε καμία εξέγερση ή επανάσταση δεν θα είχε σημειωθεί. Διαχρονικά, εκείνος που επιδιώκει την ανατροπή, μιας όποιας, κατάστασης εξουσίας (ξένη κυριαρχία, δικτατορία, ανατροπή αστικού δημοκρατικού πολιτεύματος κ.α.) δεν επιθυμεί την αναγνώριση της ταυτότητάς του καθώς αυτό θα τερματίσει τη δράση του (τερματισμός δράσης προς ανιδιοτελή ή εμμέσως ιδιοτελή σκοπό) αλλά και θα περιορίσει απόλυτα την όποια ατομική του ελευθερία ή ακόμα και την ύπαρξή του (άμεσα ιδιοτελής αίσθηση απειλής). Τέλος, η κουκούλα προστατεύει – εν μέρει – από δακρυγόνα και χημικά.
Αναρχικός-Αντιεξουσιαστής
Αντιεξουσιαστής είναι οποιοσδήποτε θέτει εαυτόν εναντίον της εξουσίας και κατά συνέπεια – μέσα από την ατομική του δράση – επιδιώκει έναν τρόπο λειτουργίας των συστημάτων στα οποία εμπλέκεται (οικογένεια, κοινωνία, λοιπές ομάδες), ο οποίος δεν θα είναι συμβατός με οποιαδήποτε εξουσιαστική διαδικασία.
Αναρχικός είναι οποιοσδήποτε επιθυμεί και οραματίζεται μια κοινωνία χωρίς εξουσία η οποία θα διαχειρίζεται τις ανάγκες της και θα αποφασίζει μέσω της αυτο-οργάνωσης. Ο ορισμός που δίνω δεν είναι πλήρης, καθώς αυτό δεν είναι δυνατό για έναν πολιτικό όρο. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο όρος αναρχικός δε συνεπάγεται μια κατάσταση χωρίς ατομικές αρχές αλλά χωρίς εξουσία.
Οι δύο παραπάνω έννοιες όμως, σχεδόν ταυτίζονται από τα ΜΜΕ. Από που προκύπτει πως όποιος φοράει κουκούλα αυτές τις μέρες είναι κατά ανάγκη και αναρχικός ή αντιεξουσιαστής; Από τον τηλεοπτικό σταθμό MEGA τις πρώτες ώρες των γεγονότων ακούστηκε μάλιστα η ερώτηση: “Είναι φοιτητές ή κουκουλοφόροι;” Απαγορεύεται δηλαδή ο φοιτητής να είναι και κουκουλοφόρος;
Γνωστός-Άγνωστος
Μια άλλη λέξη που χρησιμοποιείται ευρέως… Αυτή καταλαβαίνουν όλοι τι σημαίνει. Όμως ποιοι είναι οι γνωστοί-άγνωστοι; Για μένα μέσα στο πλήθος αυτό οι περισσότεροι είναι άγνωστοι, με κουκούλες ή χωρίς, και ξέρω πως δε βρίσκονται στο δρόμο για να γνωριστούμε. Γιατί δηλαδή θα έπρεπε να είναι γνωστοί στους δημοσιογράφους που χρησιμοποιούν τον όρο;
Η χρήση και η σύγχυση των όρων είναι εσκεμμένη μέσα στο γενικότερο μήνυμα ότι τα Εξάρχεια βρίθουν περιθωριοποιημένων (οι “καλοί” βρίσκονται στο Κολωνάκι και τη Γλυφάδα), οι αναρχικοί είναι αλήτες κλπ. Είναι τόσος ο θυμός των μέσων για την οποιαδήποτε αντίδραση συνταράσσει την εξουσία (όχι μόνο την κυβέρνηση) που σπεύδουν είτε να τη φιμώσουν (ελάχιστα μεταδίδουν ειδήσεις για συγκεντρώσεις και ειδικά για όσες δεν έχουν επεισόδια), είτε να τη μεταδώσουν παραποιημένη.
Κακά τα ψέματα. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου οι έννοιες κοινωνική ειρήνη και δημοκρατία είναι επίπλαστες και ψευδείς. Ουδεμία σχέση έχει, ακόμα και με τη δημοκρατία, η επιλεκτική και διαστρεβλωμένη ενημέρωση, η κρατική βία, η διαπλοκή, η απουσία ευκαιριών για τους νέους, η περιχαρακωμένη εκπαίδευση και οι μισθοί πείνας. Δημοκρατία κύριοι, δε σημαίνει «μίλα εσύ δε σ’ ακούει κανείς εγώ κάνω ότι γουστάρω». Μην κοκορεύεστε λοιπόν πως η δημοκρατία γεννήθηκε εδώ. Ακόμα και η αρχαιοελληνική δημοκρατία είναι αντικείμενο κριτικής στο εδώ και τώρα, αλλά ούτε καν αυτή δεν μπορείτε να εφαρμόσετε σήμερα…
Κουκούλα αυτές τις μέρες δε φοράνε μόνο αναρχικοί. “Κουκούλα” φοράει όλο το εξεγερμένο κομμάτι της κοινωνίας, που δεν ανέχεται άλλο την πρόκληση. Μέσα σε αυτό το κομμάτι ανήκουν νέοι που δεν ασχολήθηκαν ποτέ ξανά με την πολιτική, αναρχικοί, ανένταχτοι, ενταγμένοι, μετανάστες, χρήστες ουσιών, άλλα περιθωριοποιημένα και ετικετοποιημένα κομμάτια του κοινωνικού μας συνόλου, ευαίσθητοι άνθρωποι που έχουν το ελάττωμα να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Όλο αυτό είναι κίνημα από ανθρώπους που ο καθένας από το δικό του μετερίζι φέρνει αυτή την κοινωνία ένα βήμα πιο κοντά στην ανατροπή, ένα βήμα πιο κοντά στην κοινωνική υγεία.
Θα αναρωτηθεί κάποιος: «Μα καλά, με βία;» Η αναρχική θεωρία καταδικάζει τη βία στην αναρχική κοινωνία. Ο πυρετός όμως δεν είναι η ασθένεια. Ο πυρετός είναι το σύμπτωμα. Μέσω αυτού, ο υγιής οργανισμός αντιστέκεται στη νόσο. Εξάλλου, ακόμη κι αν το δούμε με επικοινωνιακούς όρους, η επικοινωνία και η ποιότητά της δεν εξαρτώνται μόνο από τον ομιλητή αλλά και από τον ακροατή. Αν η εξουσία δεν ακούει τους πολίτες της, τότε θα αναγκαστεί…
Σας παρακαλώ μην μπαίνετε για μια ακόμα φορά σε συγκρίσεις “καλής” και “κακής” εξουσίας σε αυτή τη χώρα. Η σύγκριση έγινε κατά το παρελθόν και έδειξε πως δεν είναι η διέξοδος στο κοινωνικοπολιτικό αδιέξοδο αυτής της χώρας. Ξαφνικά λοιπόν, ο συντηρητικός – πολιτικά – Έλληνας ανακάλυψε πως το ΠΑΣΟΚ και ο George Papandreou είναι το χάπι που θα φέρει τη λύση… Ίδιο χάπι, ίδιο χρύσωμα… Αν είσαι υγιής πολιτικά και δε σου αρέσει η βία διαδήλωσε ειρηνικά, κατέβα στις ελεύθερες πολιτικές δομές και διατύπωσε την άποψή σου. Αποσύνδεσε την πολιτική από τα κόμματα, ανέλαβε την ευθύνη σου ως Πολίτης. Αυτό είναι πολιτική υγεία. Άκου, μίλα και πάψε να χρησιμοποιείς ως άλλοθι για την γκρίνια σου το “λάθος χαρτί” που ρίχνεις μια φορά κάθε 4 χρόνια.
Όσο για τα μαγαζιά που κάηκαν; Αναρωτιέστε τι μπορεί να σκέφτεται κάποιος που το κάνει; Από το «δε με νοιάζουν οι βιτρίνες μπροστά σε μια ζωή», το «κι εσύ φταις γιατί σαν αφεντικό συμμετέχεις στον πιεστικό μηχανισμό των 700 ευρώ» μέχρι το «εγώ είμαι εδώ έξω και παλεύω κάθε μέρα κι εσείς με αγνοείτε, τώρα που τα σπάω θα με ακούσετε». Εδώ που τα λέμε, αν δεν είχαν γίνει επεισόδια δεν θα είχε ακουστεί το θέμα, όπως έχει γίνει σε τόσες άλλες περιπτώσεις και όπως γίνεται από τότε που τα επεισόδια μειώθηκαν. Αλλά ακόμα και όσοι, μετά τα παραπάνω, δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει εκεί έξω, θα περιοριστώ στο να σας πω πως οι κουκουλοφόροι – όπως σας αρέσει να τους αποκαλείτε – δεν είναι κόμμα. Ο καθένας έχει ατομική ευθύνη για ό,τι κάνει. Αν λοιπόν τη στιγμή που κάποιος είναι στο δρόμο και πετάει πέτρες, κάποιος άλλος αποφασίσει να κάψει ένα ψιλικατζίδικο, αντιλαμβάνεστε πως δεν είναι συλλογική αλλά προσωπική επιλογή αυτού που το κάνει και ο οποίος φέρει την ευθύνη για αυτό.
Να ξυπνήσουμε λοιπόν. Το να μένουμε σε ένα “τώρα” που μας παραβιάζει, το να μένουμε στο δεδομένο γιατί θέλουμε να βρούμε έτοιμο το πολιτικό αύριο δεν είναι η λύση. Η λύση είναι η αντίληψη και η ανατροπή ενός συστήματος που μας προσβάλλει και η αντικατάστασή του από τη βούλησή μας. Ο πρόεδρος της Γαλλίας και της Ε.Ε. κος Σαρκοζί δήλωσε πρόσφατα: «Στις δημοκρατίες δεν αποφασίζει ο δρόμος». Λάθος κε Σαρκοζί. Τις δημοκρατίες τις δημιουργεί, τις συντηρεί και τις ανατρέπει ο δρόμος. Για αυτόν υπάρχουν και σε αυτόν απευθύνονται. Οι δημοκρατίες δεν κατοικούν σε φυλακές, σε μουντά πολιτικά γραφεία, σε βρώμικες δοσοληψίες και σε παιδικά δωμάτια ανέργων πτυχιούχων… Στο δρόμο κατοικούν. Εκεί παίρνουν αέρα και αναπνέουν.
© enfo.gr – Στέφανος Σταυρινός
