Day: December 17, 2008

Ανακοίνωση νο. 4
Πριν καμιά ώρα εμφανίστηκαν γύρω στους 50 γραφειοκράτες συνδικαλιστές και οι μπράβοι τους, οι οποίοι αποπειράθηκαν να μπουν στο κατειλλημένο κτήριο της ΓΣΕΕ. Ο κόσμος μέσα από την κατάληψη τους εμπόδισε και τους απομάκρυνε πέρα από τον πεζόδρομο.
Είναι προφανές ότι το κράτος δε μπορεί να χτυπήσει φανερά την κίνηση μας αυτή τη στιγμή. Ωστόσο, από ότι φαίνεται το παρακράτος έχει αρχίσει να κινητοποιείται προκειμένου να τους βγάλει από τη δύσκολη θέση.
Έχει καλεστεί συνέλευση στις 18:00 στο κτήριο της ΓΣΕΕ, καλούμε όλους τους εργαζόμενους και όλες τις εργαζόμενες να στηρίξουν αυτή την κίνηση με την παρουσία τους εδώ.

ΑΛΗΤΕΣ ΛΕΡΕΣ ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ

Μία απάντηση σε αυτό τον κόσμο από το απελευθερωμένο κτήριο της ΓΣΕΕ

Ο Παναγόπουλος το πρωί μας δήλωσε ότι δεν είμαστε εργάτες, γιατί οι εργάτες είναι στη δουλειά τους. Αυτό ανάμεσα στα πολλά φανερώνει και το ποια είναι η «δουλειά» του Παναγόπουλου. Η «δουλειά» του Παναγόπουλου είναι οι εργάτες να είναι στη δουλειά τους και να κάνει ότι περνάει από το χέρι του προκειμένου οι εργάτες να είναι στη δουλειά τους και μόνο εκεί.

Εδώ όμως και δέκα μέρες οι εργάτες εκτός από τη δουλειά τους έχουν βγει και στο δρόμο. Και αυτό ο Παναγόπουλος και ο κάθε Παναγόπουλος δεν μπορεί να το κρύψει ακόμα και αν καταφέρει να κρύψει τον ήλιο που φωτίζει τα βήματα μας και την οργή μας στους δρόμους αυτής της πόλης.

Είμαστε εργαζόμενοι, είμαστε άνεργοι (που πληρώνουμε με απολύσεις στο πετσί μας τη συμμετοχή μας στις απεργίες της ΓΣΕΕ, όταν οι ίδιοι που τις καλούν παίρνουν προαγωγές), είμαστε συμβασιούχοι από δουλειά σε δουλειά, είμαστε μαύροι τυπικά ή άτυπα σε προγράμματα stage και επιδοτούμενες θέσεις για τη μείωση της ανεργίας. Είμαστε κομμάτι αυτού του κόσμου και είμαστε εδώ. Και όποιος θέλει να καταλάβει ας καταλάβει.

Είμαστε εξεγερμένοι εργαζόμενοι. Τέλος.

Και όλα μας τα ένσημα είναι όλα ένα προς ένα κερδισμένα με αίμα, ιδρώτα, βία, τσακισμένες μέσες, χέρια, γόνατα, πόδια, κεφάλια.

Όλος αυτός ο κόσμος από εμάς τους εργάτες έχει φτιαχτεί.

ΥΓ. Ακούσαμε σε ραδιοφωνικό σταθμό ότι η κίνηση μας είναι καλλιτεχνική παρέμβαση. Αποδεχόμαστε το χαρακτηρισμό μόνο στο βαθμό που το προλεταριάτο θα καταργήσει τη τέχνη και τη φιλοσοφία (μαζί με το κράτος και το κεφάλαιο…).

Δύο οργισμένοι προλετάριοι από την απελευθερωμένη ΓΣΕΕ.

ΜΙΑ ΠΡΟΧΕΙΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ «κ.» ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟ ΓΙΑ ΤΙΣ –ΠΡΟ ΟΛΙΓΗΣ ΩΡΑΣ- ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤΗ ΝΕΤ.

Ο «κύριος» Παναγόπουλος είπε στο κρατικό κανάλι, πως «κάποιοι νεαροί κατέλαβαν το κτίριο της ΓΣΕΕ […] και πως αν ήταν χειρωνάκτες εργάτες, θα ήταν σε γιαπιά τέτοια ώρα […]»
Αυτός ο απίθανος τύπος, μεγαλοστέλεχος της Εθνικής Τράπεζας που «εκπροσωπεί» τους εργάτες, πού είναι τέτοια ώρα και τι ξέρει από γιαπιά;
Σε όλη του τη ζωή υπήρξε τεχνοκράτης, διευθυντικό στέλεχος σε ΔΕΚΟ, κομματικός ρουσφετολόγος και νεκροθάφτης αγώνων.
Ο εν λόγω εκφραστής της πασοκικής πολιτικής εντός του εργατικού κινήματος, μένει στα β. προάστια, καπνίζει πούρα και αμοίβεται παχυλά, από την Εθνική Τράπεζα και τη ΓΣΕΕ, ενώ διαχειρίζεται και τεράστια κρατικά και ευρωπαϊκά κονδύλια.
Πήρε προαγωγή από το αφεντικό του, ενώ οι συνδικαλιστές απαγορεύεται να προάγονται κατά τη θητεία τους και την αποδέχθηκε.
Οργάνωσε συνέδριο της ΓΣΕΕ για τα 90χρονα μέσα στο αμφιθέατρο της Εθνικής, δηλαδή του αφεντικού του του Αράπογλου, με επιχορήγηση του υπουργείου Εξωτερικών, δείχνοντας τις διαθέσεις του και την ταξική του θέση.

Ας πάει να κάτσει με τα αφεντικά ο Παναγόπουλος, όπως κάνει κάθε μέρα. Όπως κάνει όταν υπογράφει τις Συλλογικές Συμβάσεις με τους εργοδότες, που μας εξασφαλίζουν τους χαμηλότερους μισθούς στην Ευρώπη.

Πως τολμάει να εγκαλεί τους εξεγερμένους εργάτες, αυτός που πρωτοστατεί στην καταστολή κάθε εργατικής διεκδίκησης;

Εδώ στην κατειλημμένη ΓΣΕΕ, έχουμε μπροστά μας μια πλάκα που μνημονεύει τις ηγεσίες της. Πάνω απ’ το όνομα του Παναγόπουλου, έχει κι άλλα ονόματα γραφειοκρατών που εξαγόρασαν μια αμοιβή βουλευτή, θάβοντας εργατικές διεκδικήσεις: Κανελλόπουλος, Πρωτόπαπας, Πολυζωγόπουλος. Έχει ακόμα αυτή η πλάκα τα ονόματα των δοτών εργατοπατέρων της Χούντας και της Κατοχής. Εκεί αξίζει να βρίσκεται ο Παναγόπουλος.

Εμάς ας μας αφήσει εκεί που είμαστε πάντα: στη δουλειά μας, στην ανεργία μας, στην ταξική μας θέση, στα νυχτερινά ωράρια, στο δρόμο, στην εξέγερση των ημερών, στο δρόμο…

Αν ανησυχεί ο Παναγόπουλος για αυτούς που τώρα δουλεύουν, ας ησυχάσει. Θα έρθουν εδώ στην απογευματινή συνέλευση της κατάληψης, που θα ανοίξει τις πόρτες του κτιρίου σε όσους χρόνια τις κλείνει ο ίδιος. Θα αφήσουν αύριο τις δουλειές τους –τη μέρα που ο ίδιος αρνήθηκε να καλέσει απεργία- για να κατέβουν στο δρόμο και να εκφράσουν την οργή τους.
Μια οργή που ο Παναγόπουλος δε μπορεί και δε θέλει να αντιληφθεί, γιατί οι παχυλοί μισθοί του και ο κατασταλτικός του ρόλος, αυτό του υπαγορεύουν…
Εδώ είμαστε λοιπόν…

Προλεταριακή Πρωτοβουλία (όχι και τόσο νεαρών) Νυχτερινών Εργαζομένων
απ’ την Απελευθερωμένη ΓΣΕΕ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ ΓΕΝΝΟΥΝ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ..

Τα σκυλιά που φυλάνε καλά τα αφεντικά τους χτυπούν ανελέητα εργάτες, φοιτητές, μαθητές για να καταστείλουν το υπέρτατο δικαίωμα του ανθρώπου να είναι ελεύθερος, το καθήκον του να πολεμά για την ελευθερία στην έκφραση, το δικαίωμα για μια καλύτερη ζωή χωρίς χρηματιστήρια ανήθικων αξιών, εμπορευματοποίηση και υστερική καταναλωτική λατρεία, χωρίς ξενοφοβία, με αλληλεγγύη προ μετανάστες, συνανθρώπους με κοινά ιδανικά κι οράματα ισότητας και δικαιώματος στην διαφορά.

Η εν ψυχρώ, η κτηνώδης δολοφονία του Αλέξη, ενός 15 άχρονου παιδιού ήταν το παγόβουνο που έλιωσε για να δημιουργήσει την οργισμένη αντίδραση της λαοθάλασσας με μπροστάρηδες τους νέους ανθρώπους, τα παιδιά με τα μαύρα που τους λένε αλήτες και δεν έχουν μάθει να σκύβουν το κεφάλι δουλοπρεπώς στους κάθε μπάτσους της κοινωνίας μας, υψώνουν το ανάστημά τους πάνω από τις ασπίδες και τα καρκινογόνα χημικά, βροντοφωνάζουν τη μια και μοναδική αλήθεια ξεσκίζοντας τη σιωπή των καθώς πρέπει φιλήσυχων δημοκρατικαναπεδοπολιτών, των ηδονοβλεψιών της καλποεκλογοτρυπίδας της ανοργασμικής τηλεαποχαύνωσης.

Συλλαμβάνουν 12 άχρονα και 13 άχρονα που τολμούν να αντιστέκονται στη κρατική βία, ρομποτοποίηση της ζωής τους, να αντιμιλάνε, να εκφράζονται να ουρλιάζουν καταγγέλλοντας πως δεν θέλουν να γίνουν σκλάβοι των υλικών αγαθών, της άρχουσας τάξης που δίνει άλλοθι σε δολοφόνους φασίστες με τη προβιά του εκλογοδημοκράτη της μειοψηφικής εξουσίας, της ολιγαρχίας των χοντροκοιλαράδων με τα σκατοσάκκουλα για μυαλά, να μη γίνουν τέλος σαν τους πατεράδες τους, τις μανάδες τους, τους πνευματοκτόνους βολεμένους δημοσιουπαλληλίσκους δάσκαλο-καθηγητάδες στις φυλακές που έχουν για σχολεία που τους μιλάνε για το πολυτεχνείο σαν μια γιορτούλα που έγινε και δεν τους λένε πως αυτοί που κυβερνάνε τώρα είναι η γενιά του πολυτεχνείου που πουλήθηκε για τη καρέκλα του βολευτή.

Ποιός δεν έχει νιώσει τη βία, τον εξευτελισμό από τους ράμπο της αστυνομοκρατίας που γαλουχούνται από την εκάστοτε κυβέρνηση αδιακρίτως να βγάζουν την ψυχοπάθειά τους πάνω σε ανήλικα, σε γυναίκες, αλλοδαπούς, σε εξαρτημένα παιδιά, τσιγγάνους και σε όσους θέλουν να είναι διαφορετικοί. Τι διάολο δημοκρατία είναι αυτή που θέλει ΜΑΤ και ΜΕΑ να την προστατεύουν από μαθητές, τι απειλή σοβαρή μπορεί να υπάρχει από συνταξιούχους και τους ξυλοφορτώνουν; Όλη αυτή η κοκαϊνομανείς υποκουλτούρα των σκυλάδικων είναι μεγαλύτερη απειλή αλλά εκεί πάνε στα μπουζουκοτραγωδομάζα που η Ελλάδα αναστενάζει οι υπουργοί και κυβερνήτες της νταλκαδοκαψούρας της κλαψομούνικης, της μισογύνικης…

Κάνουν τα πάντα να πείσουν τους άνεργους, ανασφάλιστους, τη γενιά των 400 ευρό πως φταίνε οι φτωχοί άμοιροι εργάτες, οι μετανάστες που έχουν υποστεί τα πάνδεινα για να γλιτώσουν το πόλεμο στη χώρα τους και δεν φταίνε οι πολυεθνικές που θησαυρίζουν, καθοδηγώντας τους κωλογλύφτες πολιτικούς για να ψηφίζουν μπάσταρδα εργατονομοσχέδια, για να στέλνουν στο τάφο εργάτες στο πέραμα, στα γιαπιά, στα εργοστάσια να δουλεύουνε άμισθοι, απλήρωτοι, ανασφάλιστοι (το ιδανικό τους είναι κάποτε να τους παρακαλάμε για να ασκήσουμε το δικαίωμα της δουλείας).

Κουκουλοφόροι μπάτσοι συλλαμβάνονται μόνο από τις κάμερες εν ώρα εργασίας κι “εμπορίου” και είναι κοινά μυστικά πως χαφιεδορουφιάνοι μας πουλούν προστασία με την προβιά-μάσκα του αναρχικού, του κομμουνιστή, του ανθρώπου μεταμφιεσμένοι μασκαράδες, μεταλλαγμένοι σε φρικιά με μαλλιά και γενιά μέχρι τον κώλο τους, περπατούν παριστάνοντας τους φίλους, συντρόφους, πλιατσικολογώντας, καίγοντας μαγαζάκια, μικροπερίπτερα ταμπουρωμένοι πίσω από τη σιδερόφραχτη ομάδα ανεμίζοντας τη πλαστική σημαία λάβαρο των αγανακτισμένων τηλεκατευθυνόμενων πολιτών της εθνοναζιστικής νοοτροπίας…κι όλα αυτά για 3 και 60!!! (είναι πολλά τα λεφτά Άρη).

Που διάολο είναι η αριστερά όταν δεν παίζει πιτσικουλιές με αλληλοκατηγορίες, με προβοκατόρικες ενέργειες που ενισχύουν την θέση τους στο σύστημα και τους κάνει να απολαμβάνουν τα έσοδα από το κράτος που δήθεν του αντιστέκονται κι είναι που είναι αυτοί οι ίδιοι το κράτος, ο στυγνός έμπορας ιδανικών.

Το όπιο του λαού η εκκλησία άφαντη, παραδομένη στη θεία και πνευματική ενασχόλησή της αποθηκεύει λίπος, εκατομμύρια ευρό τζογάρει με την ανοχή του κράτους σε χρηματιστήρια και ιδρύει εταιρίες πλουτισμού τη στιγμή που η φτώχεια, η ανέχεια έχει γονατίσει από τα δάνεια, τα φροντιστήρια της παραπαιδείας, της ασυδοσίας αφεντικών, σούπερ μάρκετ ιδεολογίας των μέσων μαζικής εξημέρωσης που κατασκευάζουν μεγαλοδικηγορίσκους των πρωινάδικων, των πρωινάδικων μεταξύ τυριού και αχλαδιού εκτελούν ζωές, ανθρώπινα δικαιώματα, καθοδηγούν τον λαό στο πνευματικό σκοτάδι λεηλατώντας την ανάγκη πραγματικής ενημέρωσης χωρίς πολυεθνικές, μεγαλοδιαφημιστικές καμπάνιες που στηρίζουν τα κανάλια και με τους πληρωμένους κονδυλοφόρους, φερέφωνα της κυβερνητικής αλαζονείας, αδιαλλαξίας, τραμπουκισμού.

Ποιόν να πιστέψουν οι νέοι άνθρωποι, σε ποιόν πολιτικό; Αυτόν που άφησε τον πατέρα τους άνεργο, που τον έστειλε σακάτη σε κάποιο γιαπί, που πνίγηκε σε ναυάγιο, που πέθανε γιατί ήταν φτωχός και δεν είχε φακελάκι για το γιατρό; γιατί δεν υπάρχει κρεβάτι σε νοσοκομείο; εντατική μονάδα; γιατί δεν υπάρχει έλεος και πληρώνουν μόνο οι φτωχοί; γιατί έχουν κάνει τα σχολεία βιομηχανία παραπαιδείας;

Από τη μια η απληστία του πλούτου και από την άλλη η εξαθλίωση που τον σέρνουν τα όργανα του κράτους φονιά. Που θα πάει; Που έχει χρέος να πάει. Η μόνη απάντηση είναι ο δρόμος, να κατέβει στο δρόμο να αντιμετωπίσει τη ζωή, τη πραγματική ζωή και θα την απαιτήσει φτύνοντας κατάμουτρα τους σύγχρονους ταγματασφαλίτες , τους τοκογλύφτες τραπεζοπολιτικάντηδες, τα κομματόσκυλα μισθοφόρους που πελατολογούν πάνω στην χαμένη ευτυχία του, τη ζωή που του κλέβουνε, θα βάλει φωτιά στο σύστημα της αναξιοκρατίας, της αθλιότητας που τον εξαναγκάζουν να παραδεχτεί τη σκλαβιά του. Πως μπορείτε να το ζητάτε αυτό από την πιο περήφανη γενιά των τελευταίων 40 χρόνων; Είναι η γενιά που μας δείχνει το δρόμο για αγώνες, για αντίδραση με την ανυπακοή για καθήκον του μέσα στην αρένα του στυγνού καπιταλισμού, του σύγχρονου δουλεμπορίου ελπίδων. Μας δείχνουν το δρόμο της αυτοργάνωσης, αυτοδιάθεσης μακριά από εργατοπατέρες και κονδυλοφόρους δημοσιογραφίσκους των ΜΜΕ που κόπτονται με κροκοδείλια δάκρυα ανάμεσα σε χορό εκατομμυρίων ευρώ διαφημίσεις και κρατικές χορηγίες για το μέλλον της νεολαίας ξεχνώντας να πούνε την αλήθεια, πως αυτοί είναι το σύστημα που του συντρίβει τις ζωές. Αλλά κύριοι αυτά τα παιδιά δεν θα τα κοροιδέψετε άλλο. Σας έχουν καταλάβει, σας έχουν νιώσει καλά στο πετσί τους κι όσες κλωτσιές τους δώσετε θα σας τις γυρίσουν πολλαπλάσιες και όσα ναρκωτικά τους ποτίσατε θα έρθει η ώρα της εκδίκησης που θέλει το όνειρο για ένα καλύτερο αύριο να παίρνει φωτιά.

Είμαστε μαζί σας παιδιά. Είμαστε όλοι παιδιά κι αν δεν μας σεβόσαστε, δεν σέβεστε το παιδικό όνειρο που έχουμε μέσα μας τότε θα έρθει η ώρα που θα φοβηθείτε την οργισμένη εξέγερση του ονείρου μας για ελευθερία, ισότητα, αλληλεγγύη. Το μέλλον ανήκει στα παιδιά και δεν θα έρθει από μόνο του.

Μήπως ήρθε ή ώρα και πρέπει να διαλέξεις με ποιούς θα πας και ποιούς θα αφήσεις;

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.

Χωρίς Αιτία! Ξυλοδαρμός και σύλληψη κοπέλας μπροστά στη μητέρα της

Ανεβάζω αυτή τη μαρτυρία για μια εντελώς παρανοϊκή σύλληψη και κακοποίηση μιας κοπέλας που ούτε σε διαδήλωση συμμετείχε, ούτε πείραξε κανέναν. Επίσης, δεν θελω να ακούσω οτι βρισκόταν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, γιατι αν υπάρχει ένα λάθος σημείο αυτό βρίσκεται στον εγκέφαλο αυτών των επικίνδυνων τραμπούκων που φροντίζουν υποτίθεται για την ασφάλεια μας.
…μου φαινεται κάπως ειρωνικό πως το προηγούμενο πόστ που ανέβασα είναι ο “πρακτικός οδηγός σε περίπτωση σύλληψης” και όταν το διάβαζα έλεγα απο μέσα μου
Σήμερα με ξύπνησε ένα τηλεφώνημα και έτσι έμαθα τι συνέβη χθες το μεσημέρι στη Μυρτώ.

Το κείμενο είναι της Xripol

Η Ιστορία

Η Μυρτώ είναι μία φίλη 26 χρονών που εργάζεται και κάνει το μεταπτυχιακό της στο Brighton της Αγγλίας. Εδώ και λίγες μέρες έχει έρθει στην Αθήνα για τις γιορτές. Είναι ζωντανός άνθρωπος, καλλιτέχνης, ιδεολόγος, χορτοφάγος, φιλική, γεμάτη ιδέες και όνειρα…
Είναι καλή ερασιτέχνης φωτογράφος και συνήθως κυκλοφορεί με τη φωτογραφική της μηχανή. Το Φεβρουάριο σκοπευει (ή σκόπευε…) να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα.

Στο δρόμο:
Εχθές, Δευτέρα 15/12 λίγο πριν τις 2:00 το μεσημέρι, περπατούσε βιαστικά μαζί με τη μητέρα της για να προλάβουν ανοικτή την τράπεζα. Το σπίτι τους είναι στου Γκύζη, κάποιους δρόμους πίσω από την Ασφάλεια. Ήθελαν να πάνε στη στάση μετρό των Αμπελοκήπων. Δύο δρόμους πάνω από την Γ.Α.Δ.Α, τους σταμάτησαν τα Μ.Α.Τ, λέγοντάς τους να μην προχωρήσουν άλλο, αλλά να πάνε από άλλο δρόμο. Η μητέρα της κοντοστάθηκε και έπιασε την κουβέντα με έναν αστυνομικό, ρωτώντας τον ποιά στάση μετρό είναι ανοικτή, από ποιό δρόμο να πάνε κλπ.
Η Μυρτώ στάθηκε κι εκείνη, περιμένοντάς την στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Τότε ένας «άνδρας» των ΜΑΤ την πλησίασε λέγοντάς της «τι κάνεις εδώ ρε κωλόπαιδο?! Δεν σου είπαμε να φύγεις από δω?!». Η Μυρτώ εκνευρίστηκε με τον τρόπο του και έκατσε εκεί φωνάζοντας «περιμένω τη μητέρα μου (δείχνοντάς την), είτε το πιστεύεις είτε όχι!».
Μετά από μισό λεπτό, μπροστά στα μάτια της μητέρας της, τέσσερεις άνδρες των ΜΑΤ ήρθαν κατά πάνω της. Της έριξαν κλωτσιά στην πλάτη κι εκείνη έπεσε στο δρόμο. Η Μυρτώ είναι λίγο πάνω από 50 κιλά. Όπως είναι φυσικό, άρχισε να φωνάζει και να τους βρίζει. Η μητέρα της άρχισε να φωνάζει πανικόβλητη και να τους παρακαλάει να αφήσουν ήσυχη τη Μυρτώ.
Κάποιοι άνδρες των Μ.Α.Τ τη σταματούσαν από το να πάει κοντά στην κόρη της, όσο οι άλλοι τέσσερεις είχαν γυρίσει το χέρι της Μυρτούς πίσω από την πλάτη κρατώντας την κάτω στο δρόμο. Την κλωτσούσαν στην κοιλιά, στα πόδια, στα πλευρά, βρίζοντάς την χυδαία και σεξιστικά!
Εκείνη αντέδρασε και προσπάθησε να τους ξεφύγει. Τέτοια ήταν η οργή της που τα κατάφερε για λίγο, παρόλο που στην προσπάθεια της παραλίγο να χάσει το χέρι της. Οι αστυνομικοί όμως ήταν πολλοί. Εκείνη την ώρα ήρθαν στο μέρος της «οι άνδρες με τα μπλε» (με κράνη κλπ) και της είπαν «προσαγωγή!». Η Μυρτώ τους είπε –εξουθενωμένη από το ξύλο αλλά και οργισμένη-, «εντάξει, μόνο μην με αγγίζετε! Θα περπατήσω μόνη μου».
Τότε ένας απ’ αυτούς πήγε από πίσω της και έκανε πάνω της την κλασική χυδαία κινήση προσποίησης σεξ.
Στο δρόμο για την Γ.Α.Δ.Α την έβριζαν (λέγοντάς της το πώς θα την γ…) κι έφαγε κι άλλη κλωτσιά στην πλάτη. Η μητέρα της ακολουθούσε.
Κάθε τόσο η Μυρτώ τους ρωτούσε γιατί κατηγορείται, αλλά κανείς βέβαια δεν της έλεγε.
Όταν έφτασαν, δεν άφηναν τη μαμά της να ανέβει μαζί με τη Μυρτώ (και τη συνοδεία της), αλλά ένας (πιο «καλός») τελικά την άφησε.

Στη Γ.Α.Δ.Α:
Στον 11ο όροφο της Ασφάλειας γινόταν χαμός. Πολλά παιδιά, που τα τραβούσαν από δω κι από κει.
Τη Μυρτώ την έβαλαν σε ένα δωμάτιο (φυσικά αφήνοντας απ’ έξω τη μαμά), που είχε 2 καναπέδες. Στον ένα καθόταν ένας έφηβος 17 χρονών –όπως έμαθε αργότερα η Μυρτώ- που έκλαιγε ασταμάτητα (όσο ήταν εκεί η Μυρτώ, αυτό το παιδί -με σπασμένα τα νεύρα- δεν σταμάτησε καθόλου να κλαίει). Στο δωμάτιο ήταν 2 άνδρες γύρω στα 30, καλοβαλμένοι και μοντέρνα ντυμένοι. Είπαν στη Μυρτώ να κάτσει στον ένα καναπέ. Αμέσως της είπαν (βρίζοντάς την) να σηκωθεί και να πάει να κάτσει στον άλλο καναπέ. Η Μυρτώ δεν μιλούσε. Με το που σηκώθηκε για να πάει στον άλλο καναπέ (δίπλα στο παιδί που έκλαιγε) την κλώτσησαν στην πλάτη.
Η Μυρτώ έμεινε στην Ασφάλεια γύρω στις 3,5 ώρες. Όσο ήταν σ’ αυτό το δωμάτιο, οι μπάτσοι δεν την κτύπησαν ξανά, με κλωτσιές. Της έκαναν ψυχολογικό πόλεμο, εξευτελίζοντας την προσωπικότητά της. Πλησίαζαν το πρόσωπό τους γύρω στα 10 εκατοστά από το δικό της και αποκαλώντας την …διάφορα, της περιέγραφαν το πως θα «ασελγήσουν» επάνω της. Κάθε τόσο της τραβούσαν τα μαλλιά.
Όταν ρώτησε πόσο θα κρατήσει αυτό κι αν αργούν πολύ ακόμα, ο ένας της είπε να τον ξαναρωτήσει το ίδιο πράγμα όταν θα την π… όλοι μαζί.
Επειδή βρήκαν στην τσάντα της τη φωτογραφική μηχανή, τη ρωτούσαν επίμονα κάθε λίγο αν είναι δημοσιογράφος. Όταν η Μυρτώ έλεγε ότι δεν είναι, την έβριζαν.
Δεν είχε μαζί της ελληνική ταυτότητα, αλλά είχε χαρτιά (ταυτότητα από τη σχολή της, πάσο κλπ) από την Αγγλία. Η μητέρα της είχε ταυτότητα μαζί της.
Όταν είδαν αυτά τα χαρτιά, έδειξαν πιο εξοργισμένοι και τη ρωτούσαν τι γυρεύει στην Ελλάδα!
Η Μυρτώ τους είπε ότι ήρθε στην πόλη της, για να κάνει Χριστούγεννα με τη μητέρα της, αλλά εκείνοι της έλεγαν ότι δεν την πιστεύουν και ότι είναι ξένος δημοσιογράφος, σκουλήκι κλπ…
Είδαν τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει αυτές τις μέρες και ήθελαν να κατασχέσουν την κάρτα μνήμης της μηχανής, αλλά η Μυρτώ δεν την έδινε. Επειδή έχει σχετικά καλή Digital SLR μηχανή, την ειρωνευόντουσαν για το πώς είχε τέτοια μηχανή, ενώ δεν είναι δημοσιογράφος και πώς την αγόρασε, πόσο κοστίζει και τέτοια…
Αργότερα, μπήκε στο δωμάτιο η δικηγόρος του 17χρονου. Αμέσως μαζεύτηκαν λίγο οι μπάτσοι και έγιναν πιο «ευγενικοί». Έκανε κάποιες συνεννοήσεις για το παιδί. Όπως άκουσε η Μυρτώ, το παιδί είπε ότι αστυνομικοί έβαλαν πέτρες στις τσέπες του, καθώς τον ανέβαζαν στον 11ο όροφο… (αυτός όπως είπαμε, δεν σταμάτησε καθόλου να κλαίει).
Μετά η δικηγόρος πλησίασε τη Μυρτώ. Τότε τη σταμάτησαν οι μπάτσοι, λέγοντάς της ότι η κοπέλα εκπροσωπείται ήδη και ότι ο εκπρόσωπος της είναι απ’ έξω.
Η δικηγόρος απάντησε ότι απ’ έξω είναι η μητέρα της κοπέλας κι ότι μόλις τη διόρισε δικηγόρο και της Μυρτούς, όταν είδε ότι έμπαινε στο δωμάτιο ως δικηγόρος του άλλου παιδιού.
Είπε στη Μυρτώ να μη φοβάται.
Έκανε κάποιες συνεννοήσεις, χαρτούρα κλπ. Η κατηγορία της τελικά ήταν «αντίσταση κατά της αρχής».
Την άφησαν να φύγει. Ο 17χρονος έμεινε εκεί.
Μετά πήγε στο νοσοκομείο. Στον Ερυθρό Σταυρό που εφημέρευε. Ήταν γεμάτο έφηβους.
Η Μυρτώ, που δεν μπορεί και τα νοσοκομεία, έφυγε μετά από λίγο χωρίς να βγάλει ακτινογραφία. Ήθελε μόνο να πάει σπίτι της και να βγάλει τη βρωμιά από πάνω της. Το μόνο που ήθελε απεγνωσμένα, ήταν να πλυθεί. Κι ας πόναγε παντού.

Έξω από το δωμάτιο στον 11ο όροφο, μπροστά στη δικηγόρο, ένας αστυνομικός της έκανε το εξής χιούμορ:
«σκέψου και την καλή πλευρά. Σε φέραμε εδώ γιατί σε περάσαμε για 10 χρόνια νεώτερη!»

Επίλογος:
Πώς αισθάνεται η Μυρτώ; Μόνο όποιος έχει ζήσει κάτι τέτοιο μπορεί να την καταλάβει.
Μου είπε ότι αισθάνεται άδεια. Σαν μετά από βιασμό. Πιο πολύ απ’ όλα την τρόμαξε ο εαυτός της. Αυτό μου είπε. Από άνθρωπος δυναμικός, αλλά ειρηνιστής, είδε τον εαυτό της να θέλει να σκοτώσει. Δεν ήθελε να πετάξει πέτρα ή να διαμαρτυρηθεί. Μετά από λίγο δεν τους μιλούσε καθόλου. Δεν τους απαντούσε. Ήθελε μόνο να τους σκοτώσει με τα ίδια της τα χέρια. Τίποτ’ άλλο. Αυτό την τρόμαξε πιο πολύ απ΄ όλα.
Μετά αμφισβήτησε το νόημα των ονείρων της.

Η Μυρτώ, εκεί που περπατούσε με τη μητέρα της, σωφρονίστηκε από την κρατική μηχανή.

by http://alepouda.blogspot.com/