KIKO

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

Μια φορά και ένα καιρό ήταν η Αννούλα…

Η Αννούλα κόρη ενός κομμουνιστή  που λόγο μετεμφυλιακών διώξεων έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια με πολλές μετακινήσεις για να μπορέσουν  να επιβιώσουν οικογενειακώς.

Με την πτώση της χούντας οργανώσανε τη μαθητική κίνηση «ΑΕΜ Κομνηνός» θέλοντας και αυτοί να συμβάλλουνε σε όλες εκείνες τις συναρπαστικές αλλαγές που συνέβαιναν γύρω τους.

Στα φοιτητικά της χρόνια την συνάρπασε ο λόγος του Ανδρέα Παπανδρέου και η διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, ενώ ταυτόχρονα εξελίσσεται σε μαχόμενη φεμινίστρια θέλοντας να….. αλλάξει τα πάντα γύρω της.
Ενεργό και οργανωμένο μέλος στη Νεολαία ΠΑΣΟΚ και συγχρόνως Πρόεδρος των Φοιτητών της Σχολής της και μέλος της σημαντικής τότε κίνησης γυναικών είχε την τύχη να ζήσει όλες τις εκφάνσεις του ελεύθερου πλέον φοιτητικού κινήματος.
Τις ατέλειωτες συζητήσεις στο αμφιθέατρο, τις συγκρούσεις με έντονα ιδεολογικά χαρακτηριστικά, τους αγώνες για δημοκρατικές ελευθερίες και μια καλύτερη ζωή, για ένα άλλο επίπεδο σπουδών, για την ισότητα των δύο φύλων.

Έτσι περνώντας τα χρόνια και οι καιροί ήρθε η επαγγελματική της αποκατάσταση και η πολιτική της διαδρομή σε αυτόν το δύσμοιρο τόπο…

Να διδάσκει στο ΤΕΙ Κοζάνης , στην εταιρία του Αντώνη Τρίτση και να εκλέγεται στην νομαρχιακή επιτροπή του πασοκ . Έπειτα   να εκλέγεται νομάρχης Καστοριάς , αναλαμβάνει την Προεδρία του ΕΟΜΜΕΧ και στη συνέχεια τη Γενική Γραμματεία Βιομηχανίας. Αργότερα εκλέγεται βουλευτής Κοζάνης και ορίζεται υφυπουργός ανάπτυξης.

Έπειτα φεύγει στα ξένα ως  Επίτροπος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μετά από χρόνια γυρίζει ξανά στην Ελλάδα όπου εκλέγεται βουλευτής Αθηνών και στις τελευταίες εκλογές ορίζεται υπουργός παιδείας…

Από κει και περά αναδομεί και καταστρέφει την όποια παρεχόμενη  “δωρεάν” παιδεία υπήρχε μέχρι τότε…

Καταργεί το άσυλο ελεύθερης διακίνησης ιδεών την στιγμή που σύμφωνα με μαρτυρίες στο πεζοδρόμιο της πλατείας Συντάγματος, απέναντι από τη Βουλή, απαγορεύεται η συνάθροιση έστω και δύο ατόμων, με το επιχείρημα ότι η παρουσία ατόμων εκεί συνιστά συγκέντρωση, παράνομη στο μέτρο που δεν έχει ζητηθεί η σχετική άδεια από την αστυνομία.

Ενώ κάνοντας όλα αυτά χαριεντίζεται με φασίστες από τα έδρανα της βουλής

Και οι φοιτητές επιστρέφουν εν έτη 1896 να υπερασπίζονται το άσυλο και να επιδιώκουν την εθιμοτυπική του ύπαρξη στην συνείδηση της κοινωνίας .

Επίσης μη αρκούμενη σε όλα όσα δημιούργησε πλάθοντας τον γύψο γύρω από μια ελληνική κοινωνία που πνίγετε από τα βάρη μιας άκρατης καπιταλιστικής κρίσης  απαγορεύει στην εκπαιδευτική κοινότητα να έχει οποιαδήποτε πολιτική τοποθέτηση ή να κάνει οποιαδήποτε πολιτική τοποθέτηση.

Και με όλα αυτά ΤΟ ΠΟΥΛΙ ξανά προς τον ουρανό τραβά…

ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΟΥ ΚΟΨΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΤΑ ΦΤΕΡΑ

Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ

ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΟΣΙΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΡΕΜΑ

Πηγές:

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1332253

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1332511

http://www.diamantopoulou.gr/beta/index.php?option=com_content&view=article&id=4&Itemid=2

Σκοπίμως διαστρεβλώνουν την αλήθεια ή κάνουν λάθος όσοι διατυμπανίζουν ότι η αναρχία είναι μια πολιτική φιλοσοφία που ευαγγελίζεται ένα σύστημα χωρίς αρχές, ότι ο κάθε ένας κάνει ό,τι γουστάρει και λοιπά φαιδρά.

Αποκρύπτουν ότι αναρχία σημαίνει ένα σύστημα χωρίς άρχοντες, χωρίς επιβαλλόμενη εξουσία.

ΑΠΟ ΤΑ φιλοσοφικά συστήματα (θεωρίες, αφηγήσεις) του Διαφωτισμού είναι το μόνο που πλησιάζει τη Δημοκρατία, την κατάσταση εκείνη στην οποία το μόνο κράτος είναι ο δήμος, ο λαός, για όσους έχουν ξεχάσει τις πολύτιμες έννοιες της παράδοσης. Ουδεμία σχέση με τη βία έχει η αναρχία· συνηγορεί όμως υπέρ του ξεσπάσματος αυτής, όταν είναι λαϊκή (όταν η καταπίεση των ελίτ κατά των λαϊκών στρωμάτων φτάνει στο απροχώρητο).

Σ’ ΕΝΑ ενημερωτικό φυλλάδιο που εξέδωσε η λονδρέζικη αντιτρομοκρατική υπηρεσία προτρέπονται οι πολίτες να καταδίδουν στα αστυνομικά τμήματα τους αναρχικούς (!). Ακούγεται ίσως ανατριχιαστικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μια σύγχρονη δημοκρατία (σήμερα στο Λονδίνο, αύριο στο Παρίσι, τη Στοκχόλμη, μεθαύριο στο Σαράγιεβο, την Αθήνα και πάει λέγοντας…). Είναι εν τούτοις απορίας άξιον να εκδίδεται μια τέτοια απόφαση που ποινικοποιεί τις ιδέες, μιας και ο καπιταλισμός είναι μια τεράστια χοάνη που απορροφά και ευτελίζει τα πάντα, ακόμη κι εκείνα που επιβουλεύονται την ύπαρξή του. Ο καπιταλισμός γνωρίζει ότι είναι ανίκητος, διότι είναι γνωστή η μικρότητα (νωθρότητα) του ανθρώπου. Απλώς οι Λονδρέζοι καπιταλιστές προβαίνουν σε μια επίδειξη (γελοίας) αυταρχικότητας και ας γελοιοποιούν το πνεύμα, τις ιδέες, την ελευθερία. Ετσι κι αλλιώς, όσοι υπηρετούν πιστά το σύστημα, εκεί και παντού, έχουν χάσει κάθε επαφή με τις έννοιες αυτές.

ΘΑ ΗΤΑΝ εντούτοις ευχής έργον, εάν μπορούσαμε να εμβαπτισθούμε στα (ιαματικά) νάματα της Αναρχίας. Θα αντιλαμβανόμασταν αμέσως τι σημαίνει αλληλεγγύη, τι σημαίνει γειτονιά, τι λαϊκή τέχνη, τι συνύπαρξη, τι χορός, τι έρωτας, τι έκσταση, τι συνεταιρισμός, τι φιλία. Θα έμπαινε ξαφνικά η ποίηση στη ζωή μας, θα αποπεζοποιείτο έστω η ανιαρή και δυσβάσταχτη καθημερινότητα. Πού τέτοια πράγματα. Εδώ η πόζα πάει σύννεφο από τον πιο ταπεινό ώς το μεγαλύτερο αλαζόνα, αρκεί να αποκτήσουν μια θεσούλα και να ασκούν εξουσία… Φτωχά «εγώ», αμόρφωτα, ράθυμα, άπονα, εθελόδουλα (για τούτο και παραμένουν «εγώ»…).

ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ από τους αναρχικούς η κοινωνία· οι αναρχικοί ζουν μέσα στην κοινωνία, φροντίζουν γι’ αυτήν, υπερασπίζονται το ελάχιστον της αξιοπρέπειάς της. Η κοινωνία κινδυνεύει απ’ αυτούς που τάχα θέλουν να την προστατεύσουν από κινδύνους· η εξουσία είναι ο κίνδυνος. Και δυστυχώς η εξουσία δεν είναι μόνο στους κυβερνητικούς θεσμούς-γρανάζια. Η εξουσία τρέχει απ’ τα μπατζάκια του καθενός μας· και ας λέμε άλλα.

Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟ

Σύμφωνα με δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας, την Τετάρτη 27/07/2011, στο Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων που εκδικάζει την υπόθεση για το «τροχαίο» ατύχημα λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, ο κ. Μιχ.Δημητρακόπουλος, συνήγορος του κ. Κεντέρη,  απευθυνόμενος στον μάρτυρα κ. Φίλιππο Συρίγο, είπε, «Κι έχουμε δικαστές που σχολιάζονται, επειδή καταδίκασαν τους αληταράδες των «Πυρήνων» και κάνετε αγώνα γι αυτούς, γιατί είναι τα καλά παιδιά».

Εμείς, οι γονείς των καταδικασθέντων στη δίκη για ΣΠΦ, δηλώνουμε ότι δεν επιτρέπουμε σε κανένα κ. Δημητρακόπουλο να αποκαλεί τα παιδιά μας με τέτοιους χαρακτηρισμούς, όχι μόνον γιατί είναι παιδιά μας, όχι μόνον γιατί καταδικάστηκαν αυθαίρετα, εκδικητικά και χωρίς αποδείξεις  σε 130 χρόνια φυλάκισης, όχι μόνον γιατί αυτή η δίκη και η απόφασή της αποτελεί μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της δικονομίας κι έχει προκαλέσει  πλήθος αντιδράσεων από όλους τους δημοκρατικά σκεπτόμενους ανθρώπους (βλ. συνέντευξη τύπου συνηγόρων στις 27/07 με πολυπληθές ακροατήριο), αλλά και το κυριότερο, γιατί τα παιδιά αυτά χαρακτηρίζονται από υψηλότατο αίσθημα ευθύνης, ειλικρίνειας, αλληλεγγύης και εντιμότητας, το οποίο απέδειξαν  εντός και εκτός της δικαστικής αίθουσας.

Η αξιοπρέπεια αυτών των παιδιών που υπερασπίστηκαν  με λόγια περήφανα τις ιδέες τους, την πολιτική τους δράση και τις φιλικές τους σχέσεις  είναι κάτι άγνωστο, ακατανόητο και ίσως επίφοβο για τους «χώρους» που κινείται ο κ. Δημητρακόπουλος.

Οι γονείς των καταδικασθέντων στη δίκη για τη ΣΠΦ

Λέγομαι Κώστας Σαλάπας και είμαι διορθωτής. Δεν είμαι ούτε δεξιός, ούτε αριστερός, ούτε κεντρώος, ούτε τίποτα. Δεν θέλω να ανήκω πουθενά πολιτικά. Προτιμώ να δηλώνω απλώς σκεπτόμενος. Δεν ξέρω αν έχω πολύ μυαλό ή λίγο, αυτό δεν θα το κρίνω εγώ, αλλά ξέρω ότι όσο έχω, το βάζω και δουλεύει το ρημάδι. Και αυτό το πράγμα, ρε γαμώτο, με πόνο το λέω, μια ζωή μού δημιουργεί προβλήματα. Επίσης, έχω χοντρό πρόβλημα με την αδικία. Δεν μπορώ να την αντέξω. Από μικρό παιδί είχα θέμα με αυτό. Δεν χρειάζεται να είσαι αριστερός για να μην αντέχεις την αδικία, ούτε είναι στάνταρ ότι αν είσαι δεξιός ή οτιδήποτε άλλο θα είσαι στη θέση αυτού που αδικεί.
Ετσι, λοιπόν, όταν ο Γιώργος Δήμας, οικονομικός διευθυντής της «SportDay», μας κάλεσε όλους τους εργαζόμενους της εφημερίδας και μας είπε «ή υπογράφετε μείωση κατά 25% στον μισθό σας ή απολύεστε», ένιωσα ότι αδικούμαι κατάφωρα, ότι τόσα χρόνια δουλειάς και εργασιακών κατακτήσεων πάνε στον βρόντο, ότι βιάζεται η προσωπικότητά μου, ότι αν δεχόμουν δεν θα μπορούσα να ξαναμπώ στη δουλειά μου με το κεφάλι ψηλά. Οτι θα έχανα την αξιοπρέπειά μου ως άτομο. Και όταν έγινε η ψηφοφορία μεταξύ των εργαζομένων και από τα 50 άτομα που ψηφίσαμε οι 43 είπαν «όχι», οι 6 είπαν «ναι» και 1 έριξε άκυρο (παρένθεση: για να ρίξεις άκυρο σε τέτοια ψηφοφορία πρέπει να είσαι πιο γραφικός κι από γάιδαρο σε καρτ ποστάλ νησιού των Κυκλάδων), χάρηκα πολύ. Είπα ότι «ναι, ρε φίλε, υπάρχει φιλότιμο σε αυτόν τον κόσμο, θα πολεμήσουμε, δεν θα πέσουμε έτσι αμαχητί». Πού να ’ξερα…
Πού να ’ξερα ότι κάποιοι «συνάδελφοί» μου από την επόμενη μέρα κιόλας θα ανέβαιναν ένας ένας να υπογράψουν, κρυφά από τους άλλους, για να σώσουν τη θεσούλα τους.
Πού να ’ξερα ότι κανένας δεν θα καταλάβαινε πως υπογράφοντας τη μείωση καταπατάς τις συλλογικές συμβάσεις και αυτόματα τα δικαιώματά σου ως εργαζομένου, πράγματα για τα οποία κάποιοι, κάποτε, έχυσαν αίμα για να τα έχουμε (είχαμε…) εμείς σήμερα.
Πού να ’ξερα ότι κανένας δεν θα καταλάβαινε πως αν λέγαμε όλοι «όχι», δεν θα μπορούσαν να μας κάνουν τίποτα. Τι διάολο, ρε φίλε, θα απέλυε όλη την εφημερίδα; Και μετά τι; Θα την έβγαζε μόνος του; Δυστυχώς, όλοι οι «συνάδελφοί» μου είναι το ίδιο ένοχοι για την απόλυση τη δική μου και της κοπέλας μου, της Αρετής Μαυρομμάτη, όσο και ο Γιώργος ο Δήμας. Δυο απολυμένοι μέσα σ’ ένα σπίτι δεν είναι και λίγοι, τι λέτε κι εσείς «συνάδελφοι»;
Πού να ’ξερα ότι κάποιοι, όπως ο προϊστάμενος του ατελιέ, Ορέστης Κούλπας, θα εκτελούσαν διατεταγμένη υπηρεσία και θα έψηναν με βδελυρά λόγια τον κόσμο, φοβίζοντάς τον, να υπογράψει. Και θα τα κατάφερναν κιόλας…
Πού να ’ξερα ότι κάποιοι άλλοι, όπως ο Δημήτρης ο Μπαλής, θα έβγαιναν σε συνέλευση των εργαζομένων και θα έλεγαν ότι είναι άδικο αυτός να παίρνει λιγότερα και εμείς να συνεχίζουμε να δουλεύουμε με τα ίδια που παίρναμε και πριν. Οπως και ότι ο Διονύσης ο Ελευθεράτος αρνήθηκε «λόγω πολιτικών πεποιθήσεων». Πιο σιχαμένη και κατάπτυστη δήλωση δύσκολο το βλέπω να ξανακούω.
Πού να ’ξερα ότι ο εκπρόσωπος της ΕΣΗΕΑ, Μανώλης Παναγιωτόπουλος, όταν έκανα σε μια συνέλευση την πρόταση να συστήσουμε μια επιτροπή που θα ανέβει στον Δήμα και θα του πει ότι δεν ανεβαίνει κανένας μόνος του να υπογράψει, θα μου απαντούσε ότι «ρε Κώστα, αφού δεν υπάρχει ελπίδα, θα μας καλέσει έναν έναν και κο κο κο κο κο κο κο κο κο κο κο κο». Τώρα, αν αυτή είναι στάση εκπροσώπου, εγώ είμαι ακροβάτης στο τσίρκο του Πεκίνου και κάνω ζογκλεριλίκια με δέκα σερβίτσα για σούπα και τα μαχαιροπίρουνα παρέα.
Πού να ’ξερα ότι ούτε καν η ΕΣΗΕΑ δεν θα ήταν ικανή να κάνει κάτι για μας, γιατί δεν μπορεί να βγάλει πρόεδρο λόγω του ότι το συμβούλιό της αποτελείται από έντεκα κοκόρια που κάνουν σε κάθε συνέλευση κόντρα ποιος την έχει μεγαλύτερη αντί να δουλεύουν για να μας προστατέψουν. Και δεν φταίει μόνο ο Τσαλαπάτης, κύριοι. Μπορεί να είναι ο χειρότερος, αλλά το γιαούρτι (ή το ξύλο, ποτέ δεν ξέρεις…) θα το φάτε όλοι μαζί στα μούτρα κάποια μέρα.
Γιατί δεν τα ’ξερα όλα αυτά; Τελικά δεν έχω και πολύ μυαλό… Ή μάλλον είμαι ρομαντικός, δεν ξέρω. Τουλάχιστον δεν είμαι τόσο ρομαντικός ώστε να πιστεύω ότι θα ξαναβρώ δουλειά στον Τύπο. Ποιος ξέρει, μπορεί να διαπρέψω ως μπάρμαν. Ή ως μουσικός, που είναι και η άλλη δουλειά μου. Και δεν είμαι και τόσο ρομαντικός ώστε να μην καταλαβαίνω ότι ακόμα κι αν δηλώνεις αριστερός, όπως ο «κύριος» Δήμας, μπορείς να φέρεσαι σαν τον χειρότερο φασίστα στους εργαζομένους σου. Τουλάχιστον ας είναι για μια φορά άνδρας στη ζωή του και ας έχει το θάρρος τον επόμενο που θα απολύσει να τον κοιτάξει στα μάτια, όπως του έγραψα και στο μήνυμα που του έστειλα. Και ας αφήσει και μουστάκι μισό δάχτυλο, να βάλει και δερμάτινη μπότα και να βολτάρει με βάδισμα της χήνας στους διαδρόμους της εφημερίδας.
Οσο για σας, φίλοι μου, σας εύχομαι πρώτα απ’ όλα να είστε κι εσείς σκεπτόμενοι, είτε αριστεροί είστε είτε δεξιοί. Και θα τα πούμε σε κάνα μπαρ. Ή σε καμιά συναυλία…

Κώστας Σαλάπας (και Αρετή Μαυρομμάτη)
Απολυμένοι διορθωτές «SportDay».

Η Χούντα δεν τελείωσε το ’73  28η προς 29η μέρα στη Σύναγμα.
Τα Ματ χτύπησαν με σαρωτική επίθεση τους αγανακτισμένους στο Σύνταγμα,
γιατί φώναζαν συνθήματα αντιμπατσικά…

«Το Μπατσόκ είναι εδώ, τώρα φέρνει και  στρατό…πάνω στο Λυκαβητό.”

Επίδειξη δύναμης και στρατιωτικής πυγμής με άνωθεν εντολές… Μετά τις 15 Ιούνη μια νέα  κατασταλτική μέθοδος  εκκαθαριστικής επιχείρησης εναντίων των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα. Την έβαλαν σε εφαρμογή στις 2 παρα 10 τα ξημερώματα,,,και ενώ οι 300 βουλευτές ειχαν  διαπράξει  την ξετσίπωτη και  ντροπιαστική τους κίνηση εμπιστοσύνης… στην βορειο-αμερικανόδουλη κυβέρνηση παπανδρεού… και των δοσίλογων ρουφιανων προδοτών βλέπε  Παγκαλου κλπ χοντρόπετσα καθάρματα, που κουβαλάνε το ΔΝΔ των χιτών ταγματασφαλιτών και μαυραγοριτών… όπως ο παππούς του. Μάλιστα   είχαν ήδη αποχωρήσει από το κτήριο της αστικής δημοκρατίας τους.
Παρά την επιχείρηση σκούπα που επιχείρησαν  προσπαθώντας να καταπνίξουν την λαϊκή οργή και αγανάκτηση … μια ώρα μετα η πλατεία …όταν γεμάτη κόσμο που τραγουδούσε και χόρευε μαντινάδες από το λυράρη… γιορτάζοντας μια ακόμη δυναμική νικη του κινήματος.
Τίμημα, δυο συλληφθέντες, στα λουλουδάδικα (σίγουρα)  δεκάδες τραυματίες από χτυπήματα, άλλοι τοσοι/ες με αναπνευστικά προβλήματα… Παρόλα αυτά η τρομοκρατία τους δεν πέρασε.

Ούτε η ντεμεκ τρομοκρατία και η αυτό βαφτισμένη περιφρούρηση φασισταριων  της Χρυσης Αυγής και του καρατζαφερικό μορφώματος τους λάος και αλλων δολοφονών τσογλανιών αυτοχρισθέντες αναρχοκομουνιστοφαγους  ΔΕΝ ΠΈΡΑΣΕ.
Εκείνοι που άμεσα αναζητούν τη σύγκρουση σε κάθε τους κινηση… και θελουν να τραβηξουν κόσμο γυρω τους, , με βρώμικο, προβληματικο ΄επικινδυνο τροπο στηριζόμενοι τα πατριωτικά ναζιστικά ιδεώδη τους…. Καλυμενοι από τα συνθήματα που λανσαρουν «Ελλας ελλας η ταν η επι τας» και αλλα πατριωτικά του κώλου παίζουν καλό παιχνιδάκι με την ανοχη… των ψυχραιμότερων που αμφιβάλαμε εαν θα συνεχίσουν να είναι οι ψυχραιμότεροι και κάποια στιγμή αποφασίσουν να μην χαϊδεύουν τα γουρούνια αλλα να τα πετάξουν εξω με κλοτσιές και παραδειγματικά…
Δυο τύποι λοιπόν ένας με μαύρα ρουχαλάκια και καπελάκι τζοκει με το ΑΕΚ στη πίσω μέρος και τυλιγμενος με μια ελληνική σημαία καθως και ένα φιλακαρι του με γκρι μπλουζάκι και τζιν παντελόνι… σπο τος 7 και ξεκίνησαν ένα ρεσιτάλ ουρλιαχτών και άναρθρων κραυγών περι κόκκαλων ηρών και αξίες … πατριοναζιστικές.
Έβριζαν τα Ματ σεξιστικά και τουςε έλεγαν να κατεβάσουν ασπίδες…. Γιατί οι 300 σπαρτιάτες πολέμησαν για όλους μας και για να μπορουμε να αναπνέουμε ελεύθερα όλοι μας… Αλλά δεν μας έπεισε… γιατί εκεί στην εσωτερική πλευρα του μπρατσου στο δεξί χερι είχε ο κυριος αυτούς ο τρίμερα αγανακτισμένος… ένα τατουάζ με διπλό πελεκι.
Μετά κρέμασαν την ελληνική σημαια στη σιδεριά-τοιχος των μπατσων…. και μετά ένας σασφαλιτης από την πλευρό του φραγμού των ΜΑΤ εσωτερικά πήγε και την… αποκαθήλωσε… Όταν η αφορμή για να ξεκινήσουν πάλι αυτοί οι δυο το παραλήρημα περί προδοτών… και να μαζευτεί και άλλος κόσμος του είδους τους και να φωνάζουν προδοτες… χτυπώντας κάγκελα και βρίζοντας,,, ακατάληπτα…
Λίγο αργότερα… μια άλλη λεκτική αντιπαραθεση ξεκινησε με τους μπατσους στην πλευρα με το τοίχος στη βουλή μετά τα λουλουδαδικα.

«Μπατσοι γουρουνια δολοφονο騻Οι μπατσοι δεν είναι παιδιά των εργατών είναι τα σκυλια των αφεντικών» «ελλας ελληνων αστυνομικών ρουφιανων δολοφονων και βασανιστών. Εκτοξευτικέ προς τα προκλητικά γουρούνια των ΜΑΤ ένα μεγάλο λουτρινο αγιοβασιλιατικο αρκουδάκι,  μπουκαλάκια νερό και πολύ σαλιο…

Η βουλή στο εσωτερικό προαύλιο άρχισε να μαυρίζει από τα ένστολα καθάρματα που έπαιρναν θέσεις παντού και έκαναν φραγμούς ακόμη και 6 κορδονιών και κατέκλυσαν τις σκλάβες πανω από τον άγνωστο στρατιώτη αλλα και ολο το πάνω προαύλιο.
Ο φόβος μην εισβάλει το πλήθος στη βουλή και τους παρει φαλάγγι, ειχε φέρει δεκάδες διμοιρίες περιφερικά αλλα και μεσα στη βουλή, ενώ στο Λυκαβηττό.. ειταν σε εντιμότητα να παρέμβουν στα αστυνομοτραρα στρατα βλέπε ΕΚΑΜ. Παράλληλα τη γνωστή αύρα – κανονάκι νερού, χτες το είχαν βγάλει στη Βας. Σοφίας πίσω από το φραγμό στα λουλουδαδικα…

Λίγο αργότερα… κάποιοι αυτοεκλεγμενοι τιμωροί… εθνοφασιστοπατερες…. Κατάλοιπα της Φρειδερίκης της «Χ» και των γερμανοτσολιαδων, των ρουφιανων και τον ταγματασφιλτων,  + πιτσιρικια φασιστακια καμένα … έστησαν μια προβοκάτσια, η καλύτερα προσπάθησαν να στήσουν… αλλά πω πω τι κράμα τι κρίμα τι κρίμα  δεν ειχε καλό αποτέλεσμα.   Δεν θαφτήκαν στο οδοστρομα της πανεπιστημίου με συνοπτικές διαδικασίες, η δεν εγιναν λίπασμα για τα δεντρα και τα φυτα τα παρτέρια.

Η στημένη χρυσαυγιτικη προβοκάτσια…

Μια ομάδα 30 τραμπούκων φουσκωτών φασισταριών που έδιναν  τον εθνικοπατριοτικο τους   χείμαρρο βλακείας διαπληκτιζόμενοι με τα Ματ στο σιδερένιο φραγμο –τοίχος στα λουλοδαδικα… ξεκίνησαν πογκρόμ εναντίων… αναρχικών σ. που έφτασαν από την πανεπιστημίου προς το σύνταγμα. Αναχαιτίστηκαν τα φαντάσματα… αναίμακτα σχεδόν. Ε αυτοί πρέπει να φύγουν κακήν κακός από την πλατεία μαζί με τα ασφαλιταρια φιλαράκι τους και τα κοπροσκυλά των ΜΑΤ που τους έχουν υπο την ομπρέλα του ελληνικού εθνοσήμου στη στολή τους.

Αντίσταση και ανυπακοή…

28 προς 29η μερα και οι μπάτσοι οργανωμένα και με σαφέστατες εντολές έκαναν επίδειξη δύναμης και πρόβα των σχεδίων τους. Λίγες μόλις μέρες μετά την πρώτη σαρωτική επίθεση των ΜΑΤ στις 15 Ιουνη , τα ΜΑΤ με νεο σχέδιο… κάνουν πρόβα τσενεραλε για  σαρώνουν ανελέητα τον κόσμο και εισβάλουν στο σύνταγμα απο παντού για να πνίξουν τη λαική  αγανάκτηση.

Η διμοιρία της επίθεσης και οι άνωθεν εντολές…

Λίγα λεπτά μετα τη 1.3ο διμοιρία των Ματ τρέχει στην Κριεζοτου. Παίρνει εντολή και φρενάρει. Επιστρέφει τρέχοντας στη βας. Σοφίας δίπλα στο φραγμό από την πλευρά της Πανεπιστημίου. Οι προθέσεις είναι εμφανείς από την πρώτη στιγμή, πάει να σπρώξει τον κόσμο που είναι τόσο στο δρόμο οσο και στο πεζοδρόμιο

Οι ομάδες «ψυχραιμίας μπαίνουν μπροστά με τα χέρια ψηλά. «Ήρεμα ηρεμα, κανουμε ειρηνική διαμαρτυρία»  Φωνάζουν στους μπάτσους και βάζουν μπροστά στα κορμιά τους. Η απάντηση είναι κατηγορηματική και απλή… από τα Ματ ¨Τι ειρηνική ρε μαλάκα, εδώ μας  βρίζεται» και ακολουθεί συντονισμένη επίθεση των μπάτσων. Εκτοξευτήκαν πλαστικα μπουκάλια νερού καφέδες και ένα μεταλλικός σωλήνας…
Τα ΜΑΤ ορμούν… δακρυγόνα ξυλο χτυπήματα λιντσαρίσματα δυο διαδηλωτών που σέρνονται κάτω και ξυλοκοπούνται ανελεητα από τα «παιδιά με τα ροπαλακια»
Τα Ματ προελαύνουν και διώχνουν τον κόσμο προς Πανεπιστημίου.

Την ιδια στιγμή και εν ο κοσμος δεν φεύγει, εφορμούνε οι διμοιρίες από τη Βουλή προς την Αμαλίας και την Οθωνος… και κάνουν σκούπα. Από την κατω πλευρό βγαίνουν διμοιρίες, μεσα από τις Νίκης και το υπουργείο Οικονομικών κυκλώνοντας το σύνταγμα και από κατω ενώ οι δολοφόνοι της βίας Δίας δέλτα γάμα έψιλον,  εισβάλουν προς το σύνταγμα από τη Φιλελλήνων και μένουν εκεί με φάρους μαρσαρίσματα και καουμποιλίκια.

Κάδοι σκουπιδιών κλείνουν το δρόμο και εμποδίζουν την κυκλοφορία οχημάτων από το Σύνταγμα προς Φιλελλήνων για να μην παρασυρθεί ο κοσμος που τρέχει προς τα κάτω πανικόβλητος. Τα ΜΑΤ κάνουν συνέχεια επιθέσεις… μέχρι τις 3 και 10 οπού αρχαΐζουν σαν καλο ρυθμισμένες μηχανές να αποχωρούν….
Η πλατεία συντάγματος…. Γεμίζει κοσμώ…. Στη βουλή πάνω το ίδιο και τα γιουχαισματα πέφτουν βροχή στα μπατσόπουλα…

Το Σύνταγμά είναι ένα διαμάντι… που θέλει περιποίηση και φροντιδα. Νεες ιδές και φαντασία. Το σύνταγμα συγκλονιστικό. Ζούμε ιστορικές στιγμές. Καθορίζουμε τη ζωή μας και παλεύουμε για αυτήν. Έμμεσα για το μέλλον , άμεσα για τη προσωπική μας ακεραιότητα και των διπλανών συντρόφων φίλων άγνωστων αγανακτισμένων. Απέναντι στην εξουσία και τους δολοφόνους της.
Μπορούμε στο σύνταγμα να σκοτώσουμε τον μπάτσο που έχουμε μέσα μας.
Θέλει προσπάθεια, υπομονή, κουράγια, αντοχές και καλή σκέψη. Τα έχουμε όλα και τα επεξεργαζόμαστε καλά, μη μείνουμε στάσιμοι. Ας δυναμώσουμε και άλλο. Μας φοβούνται μας τρέμουν. Τους κάνουμε να έχουν χάσει τον ύπνο και τον ξύπνιο τους. Στο χέρι μας είναι να μη μας χειραγωγήσουν.

Τους δείξαμε οτι μπορούμε και με άμυνα και με παθητική αντίσταση  μπορούμε και με αντι-βία μπορούμε και με όλα. Μπορούμε με ψυχή βαθιά. Ας τα συγχρονίσουμε καλύτερα για καλύτερα αποτελέσματα.

Μιλάνε και αναφέρονται στη Μεταπολίτευση. Ο μεγαλύτερος λαϊκός ξεσηκωμός μετά τη Μεταπολίτευση. Λάθος μέγα. Αν πάμε πιο βαθιά στην ιστορία θα δούμε οτι 29 ημέρες και νύχτες το Σύνταγμα δεν έχει κρατηθεί ποτέ. Ούτε το 1944. Στα Δεκεμβριανά.

Θες με μουσική, θες με τα κορμιά μας. θες με δόντια, θες με τα νύχια..θές με πέτρα , θές με τα χερια. Το Σύνταγμα κρατιέται και είναι λεύτερο και ανυπάκουο. Ας το κανουμε τη δική μας  Καταλονία, ας το κάνουμε το δικό μας γαλατικό χωρίο, ας το κάνουμε προπύργιο αντίστασης και ανυπακοής. Ας το κάνουμε τον τάφο της μιζέριας  και της ηττοπάθειας

Δυο προτάσεις και μια σκέψη:

=====(Δε χρειάζονται  φα ντασματα στην πλατεία. Ούτε πάνω ούτε κάτω ούτε αριστερά ουτε δεξιά ούτε σε καμιά γωνία. Μόνο στις τρύπες τους)  Ας αλλάξουμε τα συνθήματα των φασιστών ας τους πετάξουμε έξω γιατί είναι επικίνδυνοι και χειρότεροι από τους μπάτσους. Είναι φασίστες. Μπορούμε καλύτερα χωρίς αυτούς. Το ίδιο ισχύει και με τα ένστολα γουρούνια αλλά και τα κρατικά σκυλιά με τα πολιτικά. Ας οργανωθούμε καλύτερα, ας δούμε πιο μπροστά από αυτούς. και αν ξαναμπούν στην καρδιά του συντάγματος να φυλάνε τα άδεια μάρμαρα (ντεμεκ οτι θα μας έχουν διαλύσει) γιατί εμείς θα μαστε στη Βουλή, η απλά να τους έρθει ξαφνικό…και να τους πνίξουμε στο σιντριβάνι.

=====Το σύνταγμα μπορεί να γεννήσει την εξέγερση στις γειτονιές. Να συνεχιστεί η αντίσταση στις γειτονίες, όταν οι τραπεζίτες και τα κρατικά σκυλιά θα πηγαίνουν να κάνουν κατασχέσεις σπιτιών στα σπίτια μας και συνοδεία μπάτσων θα θυροκολλούν… τις τραπεζικές μπίζνες. κανένα σπίτι, σε τραπεζίτη. Ας το προχωρήσουμε ας πετάξουμε τους σπόρους σε κάθε σοκάκι…

=====Ας κατεβούν οι χιλιάδες άνεργοι στο σύνταγμα, οι χιλιάδες οικογένειες χωρίς ρεύμα… οι τραπεζοκόμοι, οι καθαρίστριες… ας κατεβούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, σπάζοντας μια φορά τη μπάλα του φόβου που έχουν δέσει στο πόδι τους κάνοντας πέρα τους ωχαδερφισμού και της μίζερης ηττοπάθεια τους. να γίνομαι ακόμη περισσότερες χιλιάδες… ας γίνουμε ένα και δυο και τρία… εκατομμύρια κόσμος…. ας γίνουμε πολλά εκατομμύρια κόσμος σε όλο τον κόσμο. Είμαστε δισεκατομμύρια περισσότεροι/ες . Είναι ελάχιστοι και τρομοκρατημένοι… τόσο… που και στην  τουαλέτα…. με μπράβους και σωματοφύλακες πάνε.

Το Σύνταγμα είναι το όπλο μας. Δεν το πουλάμε δεν το υποσκάπτουμε δεν το αφοπλίζουμε δεν το χαρίζουμε. Το διεκδικούμε το απαιτούμε και το έχουμε. Γιατί είναι δικό μας και τώρα μιλάμε εμείς…

κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ

Το καλύτερο  ευχαριστώ είναι η αλληλεγγύη στην πράξη. Ανέκδοτη φωτογραφία από προσωπικό αρχείο ρεπόρτερ. Είναι από τα δεκεμβριανά του 2008 – (18/12/2008) Στην πανεπιστημίου στο  οφθαλμιατρείο. Τα ΜΑΤ πετάνε δεκάδες χημικά στον κόσμο κατά πρόσωπο.  Ασφυξία.  Αναρχικοί σώζουν « τη φωτογραφική μηχανή»  δημοσιογράφου.  Τρεις άνθρωποι ξεφτίλισαν το κράτος και την καταστολή. Και ο φωτορεπόρτερ  4.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΪΑ :  «ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ» -δίπλα μας-  ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ>  τους θέλουμε ; και αν όχι γιατί τους χαϊδεύουμε… ακόμη.

Οι σύντροφοι δεν δίνουν συντρόφους…

Για  ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ και ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΧΡΗΣΗ. (κανένας συναισθηματισμός και χάδια πια. Έχουμε πόλεμο.)

Μαρτυρία σ.

(Δυο καλόπαιδα  κάνουν επίθεση ένας από πίσω και ο άλλος απο τα πλάγια για να πάρουν τη μάσκα σ. που βρισκόταν στο σύνταγμα στις συγκρούσεις στην Κ. Σερβίας προς την πλευρά της πλατείας πριν τη Σταδίου) Ακολούθησε μια  «στενή» επαφή…   και ευτυχός κανένας δεν βρέθηκε στο οδόστρωμα μεσα στον κακό χαμό με ότι συνεπάγεται από  κάτι τέτοιο. Αν οι μάγκες αυτοί ήταν ασφαλίτες, τότε λυπάμαι πολύ που έληξε αναίμακτα…

Αρπάζοντας τη μάσκα από άνθρωπο που είναι μέσα σε αιθαλομίχλη δακρυγόνων εχει τα εξής αποτελέσματα.

====Ο ενας/μια που χανει ξαφνικά τη μασκα πνίγεται εντελώς αβοήθητος μεσα στα χημικά και πέφτει στην καλύτερη των περιπτώσεων αν δεν τον σαπίσουν οι μπάτσοι και αν δεν τον συλλάβουν η του αρπάξουν φωτογραφική μηχανή κάμερα η ότι κραταει. Η φωτογραφική μου μηχανή έχει συλλήψεις ανθρώπων που ξυλοκοπούνται και το υλικό αυτό από κάποιους μάγκες «φετιχιστές των γηπέδων» δεν υπολογίζεται καθόλου όπως ούτε καν υπολογίζεται η ανθρώπινη  ζωή δίπλα του. Δεν εχω αλληλεγγύη με κάποιον που θα με πετάξει σαν το σκυλί πνιγμένο στα δακρυγόνα για την πάρτη του και τον σκοπό του. Δεν εχω αλληλεγγύη με φασιστακια που δεν υπολογίζουν παρα μόνο την πάρτη τους. Έχω αλληλεγγύη με τον διπλανό μου που πνίγεται από τα δακρυγόνο που χτυπιέται στο κεφάλι και πεφτει και εκει θα πέσω να τον σώσω γιατί είναι δίπλα μου και κινδυνεύει όποιος όλοι όσοι βρισκόμαστε στο πεδίο βολής των ένστολων γουρουνιών. Δεν θα άφηνα -όπως και πολύς άλλος κόσμος, πότε κανέναν στα χέρια των γουρουνιών. Πολύ δε να τον άφηνα εκεί … η θα τον πέταγα… βορά  στα θυρία…

====Σε καμία μάχη… δεν έχουμε περιστατικά αγωνιστές να αφοπλίζουν με τη βία άλλους αγωνιστές δίπλα τους για να να τους πάρουν τα όπλα και πολεμήσουν εκείνοι καλύτερα γιατί έτσι κρίνουν εκείνοι. Αν έπεφτα νεκρός ναι. Τιμή μου να μου πάρει τη μάσκα σύντροφος και να τη χρησιμοποιήσει και όχι να μου την πάρουν οι μπάτσοι για τη δικογραφία τους.

====Η μάσκα από τον μαλάκα που θα την αρπάξει από σ. μέσα στην κόλαση των συγκρούσεων δεν μπορεί να φορεθεί επι τόπου γιατί ήδη είναι λουσμένος στα δακρυγόνα και δεν μπορεί  να αναπνεύσει  ακόμη και αν την βάλει επι τόπου γιατί και η μάσκα είναι γεμάτη χημικό και εσωτερικά.

===Μένει ενας άνθρωπος πεσμένος και πνιγμένος στο δρόμο για να εχει μάσκα ένα κάποιο παιδάκι που δεν έχει. Και γιατί δεν πάει να πάρει από κανα ΜΑΤατζή στην τελική.

Κανένας σοβαρός άνθρωπος αν όχι πραγματικά ηλίθιος καγκουρας υπηρέτης τους «εγω» τους , ουρά  φασίζουσων αντιλήψεων και νοοτροπιών, αν όχι φασιστική  χουλιγκανιά των γηπέδων και της φετιχποίησης του ατομικισμού η  ασφαλίτης,  ΔΕΝ  θα έκανε επίθεση σε διπλανό του σ.  μέσα στη μάχη των συγκρούσεων. Δεν έχει πέτρα στο χέρι δίνει άλλη μάχη, Όχι δεν έχει πέτρα στο χερι γιατί κρατάει φωτογραφική μηχανή. Έχει όμως ένα όπλο που λέγεται φωτογραφική μηχανή, και ένα «μάτι»  που καλύπτει περιφερικά και βλέπει και ενημερώνει για το τι γίνεται και προστατεύει τους δίπλα του, και ενημερώνει  για το αν φεύγει δακρυγόνο, η πέτρα από τα ματ, και φωνάζει. ‘Πέτρα προσοχή, η κρότου λάμψης και το κλωτσά) Στις 11 Μάη τον χτυπημένο κόσμο ποιος τον μάζεψε από κάτω και δεν τον άφησε στα χέρια των ΜΑΤ?

Κανένας σοβαρός άνθρωπος λοιπόν δεν θα έκανε τέτοια βρώμικη επίθεση σε σ. δίπλα του. Επίθεση πισώπλατα  σε οποιοδήποτε άνθρωπος που παλεύει στην πρώτη γραμμή  μονο και μονο για να του αρπάξει τη μάσκα και να τον αφήσει σαν σκυλί  να πνιγεί μέσα στα δακρυγόνα. Κανένας  σοβαρός άνθρωπος δεν θα άφηνε τον διπλανό του σε μια τέτοια κατάσταση στα χέρια των μπάτσων. Ούτε άνθρωπο ούτε φωτογραφική μηχανή με υλικό στα χέρια των μπάτσων.

Την επόμενη φορα σε  ανάλογη επίθεση και όχι μια αλλά δυο φορές, στην κόλαση των χαμηλών στην πρώτη γραμμή,  με κίνδυνο τη σωματική μας ακεραιότητα αλλά και με τον μεγαλύτερο κίνδυνο να χαθεί πολιτικό κινηματικό υλικό με κρατική καταστολή θα αντιμετωπίσουμε τους μάγκες αυτούς ως εχθρούς και όχι ως συντροφους, αλλά ως τσόγλανοι, και καλόπαιδα των φετίχ της πέτρα, αν όχι ως  ασφαλίτες και φασιστικά γουρούνια επικίνδυνους για το κίνημα και για την αντι-πληροφόρηση.

(πόσο χαϊδεμένους χαρακτηρισμούς μπορούμε να κάνουμε δλδ όταν μάλιστα  ουρλιάζεις σε κάποιον που σου κάνει μαρς, μέσα στους καπνούς των δακρυγόνων και των ΜΑΤ που εξορμούν σαρωτικά, ότι είσαι  σύντροφος ότι είσαι κινηματικός ρεπόρτερ ότι είσαι ιντιμιαντιάς ότι δεν εισαι ρουφιάνος κλπ κλπ  και  αυτός – γιατί έτσι γουστάρει βάση της εκπαίδευσης του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των γηπέδων,- να συνεχίζει να σε απειλεί και  πάει να σε χτυπήσει για να σου πάρει τη μάσκα.  Ε Όχι. Ως αιδώ.  Δεν έχουμε πλέον  καμία αξιακή θεωρία για τη συντροφικότητα την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια που να ταιριάζει στο τόσο δα με αυτούς του κυρίους.  Η προστασία τους κινήματος είναι μεγαλύτερη από την επικινδυνότητα των χρήσιμων ηλιθίων.   Στην τυφλαμάρα των δακρυγόνων δεν θα άφηνα ποτέ κανένα διπλανό μου αβοήθητο. Ακόμη και αν δεν έβλεπα τίποτα, θα τον τραβούσα προς την ελευθερία δεν θα τον άφηνα να πνίγεται από τα δακρυγόνα.

Για την ιστορία που επαναλαμβάνεται… γιατι η βλακεία… είναι αήττητη. Η μήπως όχι.

Έχουν κλαπεί με το γνωστό  «καλό τρόπο» σε δυο τουλάχιστον περιπτώσεις από φωτορεπόρτερ πρακτορείων και μάλιστα με απειλή σφυριού. Στη μία ο ενας έφυγε με τη μάσκα ο άλλος χωρίς τη μάσκα έπεσε και ξυλοκοπήθηκε από τα ΜΑΤ και προσπάθησαν να του πάρουν και τη μηχανή. Στη 2η περίπτωση μια φωτορεπόρτερ επίσης,   που της πήραν τη μάσκα έμεινε ξερή στην πλατεία Εξαρχείων και την έσωσε ένας μεταλλικό στύλος που στηρίχτηκε για να μην την ποδοπατήσουν οι μπάτσοι. Σε μια άλλη μάλιστα, καλόπαιδα έβγαλαν και  μαχαιρι.» Δώσε τη μάσκα ρε με το καλό» Και το οξύμωρο, ένας που απειλήθηκε ήταν  φωτορεπόρτερ που έβγαλε την φωτο με τον ένοπλο ΜΑΤΑ να σημαδεύει 15 χρονα το Δεκέμβρη, ένας άλλος – απειλήθηκε με μαχαίρι παρακαλώ στη Φειδίου- ήταν ο βασικός μάρτυρας με αποδεικτικά στοιχεία για σ. που της τσάκωσαν το σαγόνι οι μπάτσοι και την κατηγορούσαν για επίθεση. Κλπ κλπ.

Όποιος θέλεις μάσκα είναι πιο πολιτικό να την αρπάξει από μπάτσο και όχι από σ. δίπλα του.

Αυτοί οι τύποι και οι λογικές που κουβαλάνε δεν έχουν σε τίποτα να ξεχωρίσουν με τους φασίστες που ορμάνε σε «κουκουλοφόρους» και τους βγάζουν τις κουκούλες και τους δίνουν στους μπάτσους ουρλίαζοντας πιάστε τους κουκουλοφόρους. Η μόνη διαφορά είναι ότι κάποια καλόπαιδα δεν φωνάζουν πιάστε τους κουκουλοφόρους, σου αρπάζουν τη μάσκα και σε αφήνουν έρμαιο στη λύσσα των μπάτσων που σε πνίγουν στα χημικά…

Οι κάμερες οι φωτορεπόρτερ και οι δημοσιογράφοι που είναι μπροστά ξέρουν θα σας το πουν και επίσημα.  «έμενα με εχουν σώσει αναρχικοί κουκουλοφόροι μπαχαλάκιδες αγανακτισμένοι με ψυχή βαθιά. Θα με σκότωναν τα ΜΑΤ  και εκείνοι  με έσωσαν  βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους»

Υ.Γ :Για την φοτο,

Συγκινητικό και μένα με κάνει πάντα να δακρύζω για τις χαμένες αξίες αλληλεγγύης και συντροφικότητας αλλά και να χαμογελώ γιατί τις ίδιες αξίες  που βρίσκονται στη ψυχή βαθιά όπως τότε  αυτά που δεν ζήσαμε στο Γράμμο και στο Βίτσι αλλά τα  βιώσαμε στα δικά μας δεκεμβριανά και στην καθημερινότητα μας.  Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Παρακαλώ να μην ανοίξει συζήτηση άσκοπη και ανούσια εδώ μέσα. Ας ανοίξουν συζήτηση κάποιοι με το μυαλό τους αν όχι στον καθρέπτη τους. Η ομάδα συναισθηματικής διαχείρισης ισορροπίας και ηρεμίας  του συντάγματος θα τους βοηθήσει οπωσδήποτε. Οι αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι, αυτοί είναι στα γραφεία τους και οι μπάτσοι εκτός των φωτογραφικά της ασφάλειας έχουν και τις κάμερες που τα βλέπουν πανοραμικά. Δεν είναι η κάμερα δίπλα μας ο εχθρός. Οι ασφαλίτες είναι . Για όλους/ες μας.

Η αλληλεγγύη το όπλο μας.

κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ

Μικρές ιστορίες στον καιρό του μνημονίου

Αλβανός εργάτης, χρόνια στην Ελλάδα, ανασφάλιστος και άνεργος εδώ και μήνες χωρίς κανένα εισόδημα πια και ζώντας σε ακραία φτώχεια, παθαίνει ένα ατύχημα. Με έγκαυμα 3ου βαθμού σ΄ένα δάχτυλο του  δεξιού του χεριού από επαφή με το ρεύμα, απευθύνεται σε επαρχιακό νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες, όπου και του τις παρέχουν, αλλά τον πληροφορούν ότι δεν μπορούν να τον νοσηλεύσουν αν τυχόν επιδεινωθεί.

Ο ασθενής ταξιδεύει σε πιο μεγάλη πόλη για να βρει βοήθεια και προσεγγίζει μια Μη  Κυβερνητική Οργάνωση, που τον παραπέμπει σε τριτοβάθμιο νοσοκομείο με ένα ιατρικό σημείωμα για την αρμόζουσα χειρουργική αντιμετώπιση, αφού το άκρο πια φλεγμαίνει.

Το τριτοβάθμιο του απαντά ότι δεν μπορεί να τον νοσηλεύσει (μια και με τις τελευταίες εγκυκλίους απαγορεύεται η εισαγωγή ανασφάλιστων) και τον συμβουλεύει να γυρίσει στην πατρίδα του για να γιατρευτεί…

Το τραυματισμένο δάχτυλο αρχίζει να νεκρώνεται και πια σε γαγγραινώδη κατάσταση ο άρρωστος ξανααπευθύνεται στο ΕΣΥ (σε Κέντρο Υγείας αυτή τη φορά) απελπισμένος.

Εκεί ο εφημερεύων γιατρός διαγιγνώσκει μια σηπτική εστία στο χέρι με γάγγραινα του ενός δακτύλου και επέκταση της φλεγμονής στα παρακείμενα, οπότε κρίνει ότι πλέον υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή του και κινητοποιεί όσους γιατρούς γνωρίζει μαζί με τον διοικητικό μηχανισμό για να εισαχθεί επιτέλους σε άλλο τριτοβάθμιο νοσοκομείο.

Κι αφού ο άρρωστος μας νοσηλεύεται, την επομένη οι υπηρεσίες απαιτούν να τους δώσει προκαταβολή για να προγραμματιστεί το χειρουργείο… έχοντας χάσει πια κάθε κουράγιο, ζητάει από έναν παπά να τον βοηθήσει, δίνει 260 ευρώ και οδηγείται για ακρωτηριασμό.

Τέλος καλό όλα καλά, μπορεί να έχασε ένα δάχτυλο αλλά τουλάχιστον σώθηκε απ΄τη σηψαιμία.

 Πριν μόλις  ένα χρόνο τίποτα απ΄όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, γιατί απλούστατα θα είχε αντιμετωπιστεί έγκαιρα και δωρεάν από την πρώτη του επίσκεψη στο σύστημα υγείας.

Οπότε αυτό το χαμένο δάχτυλο είναι μια ακόμη επιτυχία, που χρεώνεται εξ΄ολοκλήρου στον κ.Λοβέρδο, ακούραστο μαχητή εναντίον της διαφθοράς, ο οποίος μάλιστα πρόσφατα κάλεσε τους ευρωπαίους ομολόγους του να δημιουργήσουν και μια Υγειονομική FRONTEX, γιατί κινδυνεύουμε από τους πρόσφυγες.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ κ.ΥΠΟΥΡΓΕ !! και εις ανώτερα.

Μετά τιμής,
Χριστίνα Κυδώνα,
Γιατρός του εναπομείναντος ΕΣΥ

Πηγή: http://www.alterthess.gr/

Κάτω οι καταχραστές και οι απατεώνες.

Σύλληψη και λογοδοσία.

Να δράσουμε οργανωμένα για να φέρουμε τον κόσμο στους δρόμους και τις πλατείες.

Σήμερα κανείς δεν πιστεύει όσα λένε οι καταχραστές της εντολής του λαού και απατεώνεςεκβιαστές του.

Όλοι ξέρουμε πως ξεγέλασαν τον κόσμο και του πήραν την ψήφο με την υπόσχεση νακαλυτερέψουν τη ζωή του και να τον οδηγήσουν στο φως, ενώ αυτοί καταχράστηκαντην ψήφο του λαού για να τον εκμεταλλευτούν και να τον οδηγήσουν στο σκοτάδικαι την καταστροφή. Δεν χρειάζονται επιχειρήματα γι αυτά τα αυτονόητα. Οκαθένας τα ξέρει και τα καταλαβαίνει σήμερα.

Δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν και να μας ξεγελούν οι οποιοιδήποτε σωτήρεςτου λαού, δεξιοί και αριστεροί, θέτοντας ζητήματα που δεν έχουν θέση σήμερα.

Σήμερα πρόκειται μόνο για το έσχατο κατάντημα ενός λαού που τον καλούν με τη θέλησήτου να δεχθεί να τον οδηγήσουν στην εξαθλίωση και την καταστροφή, με μόνοεπιχείρημα έναν ωμό εκβιασμό («αν δεν δεχθείτε να σας εξαθλιώσουμε, δεν θα σαςδώσουμε λεφτά για να σας βοηθήσουμε»). Είναι ένας γελοίος εκβιασμός. Οιάνθρωποι που μας καλούν εκβιαστικά να συμφωνήσουμε στην εξαθλίωσή μας, «μαςδίνουν λεφτά για να μας βοηθήσουν». Πρέπει να είσαι ηλίθιος για να τουςπιστέψεις. Αυτό πιστεύουν για μας και αυτό διακυβεύεται σήμερα. Είναι το έσχατοκατάντημα. Σ αυτό πρέπει ν απαντήσουμε.

Σήμερα δεν έχουν θέση τα διλήμματα ευρώ ή δραχμή, μέσα ή έξω απ την ΕΕ, ποιασυγκεκριμένη πολιτική «μετά» κ.ο.κ. Το μόνο που πετυχαίνουν είναι να διασπούντην ενότητα του λαού, το μόνο όπλο του, που είναι και παραμένει ακαταμάχητο.

Εκείνο που προέχει σήμερα είναι με βάση την ενότητα και το στόχο που έχουν γίνεικατανοητοί (δηλαδή ν αποκαθηλώσουμε απ τους θρόνους τους που καταχρηστικάκατέχουν, τους απατεώνες και εκβιαστές, να τους συλλάβουμε και να λογοδοτήσουν),να κινητοποιήσουμε τις μεγάλες μάζες του λαού για την επίτευξή τους.

Κανείς δεν πρέπει να έχει την αυταπάτη πως τα σημερινά πλήθη στις πλατείες, αποτελούνκαι το λαό. Είναι μόνο η θέληση και η πρωτοβουλία του λαού σαν δυνατότητα. Γιανα μετουσιωθεί σε πραγματικότητα πρέπει ακόμα να πείσουμε τους εκατοντάδεςχιλιάδες και εκατομμύρια συμπολίτες μας που παραμένουν στα σπίτια τους, νακατέβουν στους δρόμους και τις πλατείες. Αυτό το κράτος με τη σημερινή τουμορφή πρέπει να πάψει να λειτουργεί.

Αλλά και ο λαός δεν υπάρχει σήμερα στην πραγματικότητα, παρά μόνο σαν μια δυνατότητα.Σήμερα υπάρχουν μόνο πλήθη. Ο λαός σαν ενότητα και οντότητα, μπορεί να υπάρξει,μόνο απ τη στιγμή που θα δράσει σαν ένα, που θα συσπειρωθεί γύρω από ένααίτημα, ένα σκοπό που να τον κινητοποιεί. Μιλάμε βέβαια για το λαό σαν πολιτικήοντότητα, που δραστηριοποιείται για ζητήματα επιβίωσης, όχι σαν «ενωμένη»αγορά, σαν συνεχιστές παραδόσεων κ.ο.κ.

Μόνο όταν φανεί το τι μπορεί να πετύχει ο λαός με την ενότητά του, πρέπει νασυζητηθούν και τα «μετά». Γιατί τότε θα φανούν και οι πραγματικές τουςδιαστάσεις και δυσκολίες. Αλλιώς θα τα δει ένας λαός σε ανάταση και εξεγερμένοςκι αλλιώς τα αντιμετωπίζουμε σήμερα, εξαθλιωμένοι ηθικά και διασπασμένοι.Αλλιώς μας αντιμετωπίζουν σήμερα, κι αλλιώς θα μας βλέπουν αύριο, αναπαντήσουμε αρνητικά στο αν είμαστε λαός ηλιθίων, που εθελοντικά μπορεί ναδεχθούμε την εξαθλίωσή μας.

Αυτό δείχνει και το τι πρέπει να κάνουμε σήμερα. Να ξεχυθούμε στις γειτονιέςοργανωμένα και να φέρουμε τον κόσμο στις πλατείες. Μόνο αυτό. Τίποτε άλλο. Καιδεν χρειάζονται πολύπλοκα επιχειρήματα. Ο λαός το έχει καταλάβει: Κάτω οικαταχραστές και οι απατεώνες. Σύλληψη και λογοδοσία.

Σήμερα υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες για κινητοποίηση των μαζών. Πρόκειται μόνο γιαδυνατότητες. Αλλά, όπως είπε κάποιος («σ επαναστατικές στιγμές οι δυνατότητεςευρύνονται χιλιάδες φορές») αυτή η (δυνατότητα για) τεράστια αύξηση τωναριθμών, μπορεί να γεννήσει καινούργια ποιότητα: τον ελληνικό λαό του σήμερα. Καιόχι μόνο.

Γιώργος Παπανικολάου

12 Ιούνη 2011