Day: July 17, 2010

Η αντιμετώπιση που επιφυλάσσει το κράτος απέναντι στους αιχμαλώτους επαναστάτες και πολιτικούς εχθρούς του είναι δεδομένη.

Εκδικητικότητα, σαδισμός, φυσική και ψυχολογική βία, ασέβεια στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αδιαφορία για την υγεία, τη σωματική ακεραιότητα, την ίδια την ανθρώπινη ζωή.

Γιατί η ασφάλεια του κράτους και του καθεστώτος, η στέρηση της ελευθερίας είναι πάνω απ’ όλα, πάνω απ’ την ίδια τη ζωή και τα «ανθρώπινα δικαιώματα».

Για τους αξιωματούχους του κράτους, την πολιτική και οικονομική ελίτ και τους πλούσιους, τα «ανθρώπινα δικαιώματα» δεν αφορούν παρά μόνο τους ίδιους και τους ταξικά όμοιούς τους.

Δεν αφορούν τον λαό, τους φτωχούς, τους εξαθλιωμένους, τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους απόμαχους της δουλειάς, τους μετανάστες, αυτούς που ψάχνουν στα σκουπίδια των λαϊκών αγορών για να φάνε.

Δεν αφορούν ούτε τους φυλακισμένους -κοινωνικούς κρατούμενους, των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία προέρχεται από τα φτωχά λαϊκά στρώματα και των οποίων η ζωή για το σύστημα δεν αξίζει απολύτως τίποτα.

Και δεν αφορούν φυσικά ούτε τους επαναστάτες και πολιτικούς κρατούμενους, για τους οποίους το σύστημα επιδιώκει ανέκαθεν τη φυσική και ηθική εκμηδένιση.

Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, η συντρόφισσα-συναγωνίστριά μου Ρούπα Παναγιώτα και εγώ, οι οποίοι είμαστε μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, στερούμαστε το δικαίωμα του επισκεπτηρίου χάρη στην εισαγγελέα των φυλακών Κορυδαλλού, η οποία απορρίπτει για «λόγους ασφαλείας» τη μεταγωγή μου στο μαιευτήριο «Αλεξάνδρα» για να επισκεφθώ τη συντρόφισσά μου η οποία θα φέρει στον κόσμο το γιο μας, τον νεαρότερο πολιτικό κρατούμενο της ελληνικής «δημοκρατίας».

Επίσης απορρίπτει για τους ίδιους «λόγους ασφαλείας» την αίτησή μου να μεταβώ για επισκεπτήριο στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, γιατί η συντρόφισσά μου αδυνατεί λόγω βεβαρημένης κατάστασης να μεταβεί αυτή για επισκεπτήριο στις ανδρικές φυλακές έτσι όπως υποτίθεται συνηθίζεται μέχρι τώρα.

Απαιτώντας, λοιπόν, τα «αυτονόητα» ως σύντροφος και ως πατέρας να επισκέπτομαι τη συντρόφισσα-συναγωνίστριά μου και το γιο μας, κατεβαίνω σε απεργία πείνας από 15 Ιουλίου για να ικανοποιηθούν τα εξής δύο αιτήματά μου:

1. Να μεταβώ για επισκεπτήριο στο μαιευτήριο «Αλεξάνδρα» στις 25 Ιουλίου έτσι ώστε να δω τη συντρόφισσά μου Ρούπα Παναγιώτα και το γιο μας, καθ’ όσον έχει προγραμματιστεί τοκετός με καισαρική στις 24 Ιουλίου και θα παραμείνει εκεί για νοσηλεία για κάποιες μέρες και

2. Να μεταβαίνω εγώ για επισκεπτήριο στις γυναικείες φυλακές τον πρώτο καιρό μετά τον τοκετό λόγω της αναπόφευκτης αδυναμίας της συντρόφισσάς μου και του γιου μας να μετακινηθούν.

Οσο και αν πιστεύουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί ότι φυλακίζοντάς μας θα ξεμπερδέψουν πολιτικά με εμάς, κάνουν λάθος. Είτε έξω είτε μέσα από τις φυλακές ο αγώνας για εμάς είναι ζήτημα τιμής και αξιοπρέπειας, θα συνεχιστεί.

Ο επαναστατικός αγώνας συνεχίζεται.

ΝΙΚΟΣ ΜΑΖΙΩΤΗΣ

Βρίσκομαι στη φυλακή για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα, για την οποία έχω αναλάβει την πολιτική ευθύνη. Έχω ήδη δηλώσει μέσω κοινής επιστολής με τους συντρόφους μου Νίκο Μαζιώτη και Κώστα Γουρνά και εξακολουθώ να δηλώνω πως δεν θα σταματήσω να μάχομαι το οικονομικό και πολιτικό καθεστώς ακόμα και μέσα από τη φυλακή. Γνωρίζω πως η πολιτική μου επιλογή να συμμετέχω στον Επαναστατικό Αγώνα καθώς και η στάση μου μέσα από τη φυλακή με κατατάσσει στους δηλωμένους πολιτικούς εχθρούς του συστήματος, γεγονός που όχι μόνο δεν αρνούμαι αλλά είναι επιλογή μου και με τιμά.

Καθώς είναι γνωστό στους πολιτικούς μου αντιπάλους πως καμία «ειδική αντιμετώπιση» και μορφή πίεσης δεν πρόκειται να με λυγίσει, η εκδικητικότητά τους στρέφεται ανοιχτά εναντίον του αγέννητου γιου μου, ο οποίος και υφίσταται τις συνέπειες αυτής της «ειδικής αντιμετώπισης» από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και αντιμετωπίζεται πλέον ως πολιτικός κρατούμενος. Εξηγούμαι:

Από την αρχή της σύλληψής μου δεν είχα στο ελάχιστο πιο προσεκτική αντιμετώπιση ως έγκυος από «αντιτρομοκρατική» και ΕΚΑΜ που με κρατούσαν και αναλάμβαναν τις μεταφορές μου. Υποβλήθηκα στην «ειδική αντιμετώπιση» της απόλυτης απομόνωσης στα χωρίς αέρα κελιά των 1×2,5 μ. του 12ου ορόφου, με το φως αναμμένο όλο το 24ωρο (στην ουσία πρόκειται για μέθοδο ψυχολογικού βασανισμού) για πέντε μέρες, της μεταφοράς και παραμονής μου σε εισαγγελέα και ανακριτή δεμένη πισθάγκωνα για ώρες, της μεταφοράς μου στις φυλακές της Θήβας δεμένη με τον ίδιο τρόπο (σε καμία έγκυο δεν φοράνε χειροπέδες όταν τη μεταφέρουν, πολύ περισσότερο δεν τις φοράνε κατά τον τρόπο που τις φορούσαν σε μένα), της βίαιης αντιμετώπισής μου κατά τη μεταφορά μου στο γραφείο της ανακρίτριας, που τελικά είχε ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό μου. Κατόπιν έντονης δικής μου διεκδίκησης και αφού φοβήθηκαν μην αποβάλω στην «αντιτρομοκρατική», με πήγαν τελικά για εξετάσεις σε εφημερεύον νοσοκομείο.

Κατά τους δύο περίπου μήνες που κρατήθηκα στις φυλακές της Θήβας, και ενώ υπήρξαν ενδείξεις από προηγούμενες ιατρικές εξετάσεις ότι πιθανώς να έπασχα από σοβαρή επιπλοκή της κύησης, η οποία, αν δεν αντιμετωπιζόταν άμεσα, θα μπορούσε να δημιουργήσει πολύ σοβαρά προβλήματα στην εγκυμοσύνη μου, την εξέταση που θα επιβεβαίωνε τη συγκεκριμένη επιπλοκή την πραγματοποίησα με ενάμιση μήνα καθυστέρηση και αφού προηγουμένως αντέδρασα έντονα στην εγκληματική για την υγεία μου, και κατ’ επέκταση για την υγεία και τη ζωή του παιδιού μου, αδιαφορία της φυλακής και της γραφειοκρατίας.

Είναι, βέβαια, δεδομένο ότι οι κρατούμενοι στις φυλακές που χρειάζονται ιατρική φροντίδα αντιμετωπίζονται τις περισσότερες φορές πρώτα ως κρατούμενοι και δευτερευόντως ως ασθενείς. Είναι χαρακτηριστική η φράση του γυναικολόγου της Θήβας πως δεν μπορώ να απαιτώ να κάνω όλες τις εξετάσεις και με τη συχνότητα που θα τις έκανα αν δεν ήμουν στη φυλακή, φράση που αποκαλύπτει τη ρατσιστική αντιμετώπιση που έχουν οι κρατούμενοι και κρατούμενες ασθενείς από τις ιατρικές υπηρεσίες ορισμένων τουλάχιστον φυλακών, αντιμετώπιση που συχνά βάζει σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή τους.

«Ειδικά μέτρα ασφαλείας»

Στη δική μου περίπτωση οι «ιατρικές φροντίδες» της φυλακής είχαν σαν αποτέλεσμα να παραμείνω επί ενάμιση μήνα με πρόβλημα υγείας, να μην υποβάλλομαι στις απαραίτητες εξετάσεις, τις οποίες ο γιατρός της φυλακής έκρινε ως επουσιώδεις, δημιουργώντας μου συνεχώς προβλήματα στο να τις πραγματοποιήσω, παρ’ ότι η ίδια τις ζητούσα επανειλημμένως, και, αφού τελικά οδηγήθηκα στο νοσοκομείο της Λιβαδειάς και επιβεβαιώθηκε η συγκεκριμένη επιπλοκή, να συνεχίσω να μην έχω τη δυνατότητα ν’ αντιμετωπίσω το πρόβλημα, περιμένοντας τον Καστανίδη και τον Χρυσοχοΐδη ν’ αποφασίσουν πότε θα γίνει η μεταγωγή μου στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου και θα μπορούσα ν’ αντιμετωπίσω αποτελεσματικότερα τα προβλήματα.

Την πρώτη εικόνα των «ειδικών μέτρων ασφαλείας» που θα επέβαλλε το υπουργείο προστασίας του καθεστώτος (πρώην δημόσιας τάξης) για κάθε μεταφορά μου σε νοσοκομείο την είχα στη Λιβαδειά, όπου «χρειάστηκαν» πολλές δεκάδες ένστολων και μη μπάτσων από διάφορες περιοχές της Κεντρικής Ελλάδας και της Αθήνας, με τη συμμετοχή φυσικά της «αντιτρομοκρατικής» καθώς και ομάδας των ΕΚΑΜ, που με συνόδευαν και είχαν ακροβολιστεί στο νοσοκομείο. Να σημειώσω πως στη μεταφορά μου σε αυτό το νοσοκομείο ήμουν επίσης δεμένη με χειροπέδες.

Και αν η καθυστέρηση της μεταφοράς μου στο νοσοκομείο της Λιβαδειάς για τις απαραίτητες εξετάσεις οφειλόταν στην αδιαφορία του ιατρικού προσωπικού των φυλακών της Θήβας και στη γραφειοκρατία, η καθυστέρηση της μεταγωγής μου στην Αθήνα οφειλόταν αποκλειστικά στην ωμή εκδικητικότητα του Χρυσοχοΐδη, που καλυπτόταν πίσω από τα «ειδικά μέτρα ασφαλείας», τα οποία επέβαλλε για κάθε μετακίνηση και μεταγωγή μου. Αυτή η διαπίστωση δεν είναι απλώς μια εκτίμηση, αφού από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό στη διεύθυνση των φυλακών της Θήβας πως αντιμετωπίζω σοβαρή επιπλοκή στην κύηση, η οποία πλέον κινδύνευε, άρχισε από μεριάς της διεύθυνσης μια διαδικασία πιέσεων προς τα υπουργεία δικαιοσύνης και δημόσιας τάξης, αλλά και στους Καστανίδη και Χρυσοχοΐδη προσωπικά, για την άμεση μεταγωγή μου στην Αθήνα. Παρ’ όλα αυτά, η μεταγωγή μου καθυστέρησε μιάμιση εβδομάδα, χωρίς εν τω μεταξύ να μου παρέχεται ιατρική φροντίδα σχετικά με το πρόβλημα που αντιμετωπίζω, καθυστέρηση που οφειλόταν στα «ειδικά μέτρα ασφαλείας».

Οι καθυστερήσεις λόγω των μέτρων που διατάσσει ο Χρυσοχοΐδης για μένα δεν σταματούν εδώ. Την αμέσως επομένη της άφιξής μου στις φυλακές Κορυδαλλού, ένα έκτακτο περιστατικό επέβαλε την επιτόπου πλέον μεταφορά μου στο νοσοκομείο. Και ενώ σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση η μεταφορά αυτή θα είχε γίνει πολύ σύντομα, εγώ έπρεπε να περιμένω για ώρες τις «ειδικές δυνάμεις» και τα ΕΚΑΜ να συγκεντρωθούν. Εννοείται πως στο νοσοκομείο Τζάνειο όπου με πήγαν, ήμουν συνεχώς περιτριγυρισμένη από πάνοπλους ΕΚΑΜίτες οι οποίοι, όπως είναι φυσικό, προξένησαν πανικό στους διαδρόμους των έκτακτων περιστατικών. Η ίδια εικόνα επικράτησε και στο Αλεξάνδρα, στο οποίο με παρέπεμψαν οι γιατροί του Τζανείου λόγω αναρμοδιότητας του νοσοκομείου.

Βασικό ζητούμενο για μένα είναι πως, εξαιτίας αυτών των «ειδικών μέτρων ασφαλείας» που λαμβάνονται για κάθε μεταφορά μου σε νοσοκομείο, τίθεται συνεχώς σε κίνδυνο η υγεία και η ζωή του παιδιού μου.

«Στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα»

Οι συγκεκριμένες πιέσεις και η εκδικητικότητα των πολιτικών μου αντιπάλων, όμως, δεν σταματούν εδώ. Αυτός ο ιδιότυπος πόλεμος συνεχίστηκε με τις συνθήκες της πενθήμερης νοσηλείας μου στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα. Εκεί βρέθηκα σ’ έναν ασφυκτικό κλοιό από μπάτσους και υπό καθεστώς απομόνωσης. Οι φρουροί που βρίσκονταν έξω από το δωμάτιο – κελί στο οποίο έμενα με παρενοχλούσαν συνεχώς με μια αδιάκοπη παρακολούθηση –ακόμα και σε πολύ ιδιαίτερες στιγμές στις οποίες αναγκαζόμουν να φωνάζω και να κάνω χειρονομίες για να φύγουν.

Την πρακτική αυτή μόνο ως ωμό ψυχολογικό πόλεμο μπορώ να τη χαρακτηρίσω. Να σημειώσω πως βρισκόμουν μόνη και συνεχώς κλειδωμένη σ’ ένα μικρό δωμάτιο του α’ ορόφου, με κάγκελα και χωρίς επαφή με άλλους ανθρώπους πλην του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Αυτή η διαστροφική πρακτική στην οποία είχαν επιδοθεί, κατ’ εντολή των προϊσταμένων τους, άντρες και γυναίκες μπάτσοι, να με παρακολουθούν συνεχώς από το τζάμι της κλειδωμένης πόρτας, σταμάτησε σε μεγάλο βαθμό ύστερα από δική μου έντονη παρέμβαση και αφού προσθέσανε επιπλέον δυνάμεις έξω από το παράθυρο του δωματίου – κελιού όπου βρισκόμουν.

Όλες τις μέρες που νοσηλευόμουν στο Αλεξάνδρα μου απαγόρευσαν τα επισκεπτήρια συγγενών – πλην ενός την εβδομάδα για μισή περίπου ώρα – και τα τηλέφωνα – πλην ενός τηλεφωνήματος την ημέρα για ένα λεπτό και σε ένα μόνο πρόσωπο (συγγενή ή δικηγόρο) –, ελαχιστοποίησαν τον χρόνο παραμονής των δικηγόρων, από τους οποίους κρατούσαν όλα τα προσωπικά αντικείμενα (τσάντες, τηλέφωνα κ.λπ.) και επέβαλαν τη συνεχή παρουσία της φρουράς σε κάθε ιατρική και νοσηλευτική επίσκεψη.

Αποτέλεσμα του γεγονότος ότι κάθε ιατρική και νοσηλευτική επίσκεψη και εξέταση γινόταν πάντα υπό την επίβλεψη αστυνομικών ήταν η καταστρατήγηση κάθε έννοιας ιατρικού απορρήτου καθώς όλες οι λεπτομέρειες του ιατρικού μου ιστορικού γίνονταν γνωστές σε κάθε μπάτσο που τύχαινε να βρίσκεται εκεί.

Η συνεχής παρακολούθηση κάθε εξέτασης, κάθε συζήτησης με τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό δεν αφορούσε πλέον μόνο εμένα αλλά ήταν μια ωμή επέμβαση στο έργο των γιατρών, το οποίο αντιμετώπιζαν ως μια ακόμα «πιθανή απειλή για την ασφάλεια».

Η υποβολή της σχέσης ασθενούς – γιατρού σ’ ένα καθεστώς διαρκούς ελέγχου από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τους πολιτικούς τους προϊσταμένους, οι οποίοι ενημερώνονται λεπτομερώς για κάθε ιατρική εξέλιξη, υπονομεύει αυτή την ιδιαίτερη σχέση και παρεμποδίζει αναπόφευκτα την ομαλή ιατρική λειτουργία και θεραπεία. Εν τέλει η όλη διαδικασία νοσηλείας μετατρέπεται σε αντικείμενο διαστροφικού ελέγχου από την οργανωμένη εξουσία, γεγονός που την αλλοτριώνει.

Αυτές οι «ειδικές συνθήκες κράτησης», που μου επιβάλλονται κατά τη διάρκεια παραμονής μου σε νοσοκομείο, δεν κατοχυρώνονται από κανένα νόμο. Η αντιμετώπιση του κάθε νοσηλευόμενου κρατουμένου εξαρτάται από τον «κίνδυνο» που αυτός αποτελεί για την «ασφάλεια» και από τις «πιθανότητες ν’ αποδράσει». Συνεπώς, κάθε μέτρο ασφαλείας (παρουσία μπάτσων σε εξετάσεις, χειρουργεία κ.λπ.) καθορίζεται είτε από τους πολιτικούς προϊσταμένους των μπάτσων είτε από τους επιχειρησιακούς και κάποιες φορές αφήνεται στην κρίση αυτών που αποτελούν τη φρουρά του κρατούμενου. Έτσι, έχουμε περιπτώσεις όπου αστυνομικός παρίσταται σε τοκετό με τη δικαιολογία ότι η κρατούμενη μπορεί να αποδράσει.

Δεν έχω επικαλεστεί και ούτε πρόκειται να επικαλεστώ τον ανθρωπισμό οποιουδήποτε πολιτικού μου αντιπάλου. Δεν πιστεύω ότι ενδιαφέρει τους πάσης φύσεως εξουσιαστές η επιβίωση και η υγεία του παιδιού μου και πολύ περισσότερο η δική μου. Αντιθέτως, πιστεύω πως αν είχαν τα περιθώρια, αν δεν λάμβαναν υπόψη τους το πολιτικό κόστος, θα αφηνόμουν στην πλήρη εγκατάλειψη και το πιθανότερο θα ήταν – λόγω πολλών παραγόντων και της υψηλού κινδύνου, σύμφωνα με την άποψη των γιατρών, εγκυμοσύνης μου – να μην μπορούσα ν’ αντεπεξέλθω και ο γιος μου να μην επιβίωνε. Δεν είναι υπερβολή να πω πως αυτό θα επιθυμούσαν οι διώκτες μου προκειμένου να πάρουν την καλύτερη γι’ αυτούς εκδίκηση.

Είναι εξάλλου γεγονός πως η όποια σωστή ιατρική φροντίδα λαμβάνω αυτή τη στιγμή οφείλεται στους γιατρούς του νοσοκομείου Αλεξάνδρα, που με αφορμή το έκτακτο περιστατικό που μου συνέβη πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, ολοκλήρωσαν μια πλήρη ιατρική διάγνωση και έβαλαν ένα σωστό προσανατολισμό για την από εδώ και στο εξής αντιμετώπιση των προβλημάτων μου.

«Αυτονόητο δικαίωμα»

Δεν πιστεύω σε κανέναν de facto σεβασμό οποιωνδήποτε ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων από το καθεστώς, καθώς και τα μεν και τα δε υπάγονται και καθορίζονται από τους όρους και την ένταση του κοινωνικού και ταξικού πολέμου που σε κάθε ιστορική περίοδο διεξάγεται.

Γι’ αυτούς που απαρτίζουν την οικονομική και πολιτική ελίτ, ο ανθρωπισμός και η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν αφορά κανέναν άλλον πέραν των ταξικά ομοίων τους και των οικογενειών τους. Δεν αφορά τους προλετάριους, τους φτωχούς, τους μη έχοντες που αρρωσταίνουν και πεθαίνουν υπό τις όλο και πιο άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης που ισχύουν για τα χαμηλά κοινωνικά και ταξικά στρώματα.

Οι φτωχοί είναι υποχρεωμένοι να υποσιτίζονται, να τρέφονται με δηλητήρια, να μην έχουν στοιχειώδη ιατρική περίθαλψη, να πεθαίνουν στα ράντζα των υπό διάλυση δημόσιων νοσοκομείων. Οι παραπάνω δεδομένες για τις τελευταίες δεκαετίες κοινωνικές συνθήκες γίνονται όλο και πιο άγριες λόγω της βαθιάς οικονομικής κρίσης στην οποία έχει βυθιστεί το καθεστώς, με αποτέλεσμα όλο και πιο πολλά κοινωνικά στρώματα να περνούν στην κατηγορία των αποκλεισμένων, να καταδικάζονται σ’ έναν αργό θάνατο, ενώ τα εδώ και χρόνια υποβαθμισμένα δημόσια νοσοκομεία καταρρέουν υπό το βάρος των περικοπών των δημοσίων δαπανών που επιβάλλει η κυβέρνηση και η τρόικα (Ε. Επιτροπή, ΔΝΤ, ΕΚΤ) η οποία και ελέγχει πλήρως την οικονομική λειτουργία της χώρας και το δημόσιο χρήμα.

Το αυτονόητο δικαίωμα για όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους στη διατροφή, τη στέγαση, την υγεία, τη ζωή ήδη καταστρατηγείται για όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, καθώς το καθεστώς κλέβει μισθούς, συντάξεις και δημόσιο χρήμα προκειμένου να διασωθεί η οικονομική και πολιτική ελίτ και να διασφαλιστεί η διαιώνιση της εξουσίας της.

Ο ανθρωπισμός τους δεν αφορά τους φυλακισμένους που στοιβάζονται στις φυλακές – αποθήκες ψυχών, που αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι τρίτης κατηγορίας από το καθεστώς και που η αξία ζωή τους κοστολογείται ανάλογα με την έκταση που θα λάβει ο θάνατός τους σε μια στήλη εφημερίδας.

Ο ανθρωπισμός τους δεν αφορά τους εχθρούς του συστήματος, για τους οποίους, στην πραγματικότητα και παρά τις όποιες γελοίες διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης περί σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα επιθυμούσαν τη φυσική τους εξόντωση. Αν κάτι τους εμποδίζει είναι, όπως προανέφερα, το πολιτικό κόστος και μόνο αυτό.

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του αγωνιστή Σίμου Σεϊσίδη που το καθεστώς έχει κατατάξει με τη βοήθεια μιας σειράς αστυνομικών σεναρίων και εικασιών στον κατάλογο των εχθρών του. Ο Σεϊσίδης αφού τραυματίστηκε σοβαρά από σφαίρα μπάτσου και κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του, αντιμετώπισε καθ’ όλη τη διάρκεια της νοσηλείας του όλα τα διαθέσιμα μέσα ψυχολογικού βασανισμού και εκδίκησης από τους διώκτες και επίδοξους δολοφόνους του: απομόνωση, παρουσία μπάτσων εντός της ΜΕΘ, διαρκής παρενόχλησή του, παρεμπόδιση του έργου των γιατρών και των νοσηλευτών – ενώ έφτασαν στο σημείο να επιβάλουν αστυνομική επίβλεψη ακόμα και κατά τη διάρκεια του ακρωτηριασμού του ποδιού του.

Αυτή η κτηνώδης συμπεριφορά των μηχανισμών καταστολής απέναντι στον Σίμο Σεϊσίδη ολοκληρώθηκε με την απόφαση να προφυλακιστεί και ενώ η υγεία του βρίσκεται σε αυτή την πολύ άσχημη κατάσταση.

«Επιζητούν εκδίκηση»

Η επίκληση των όποιων ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων συνιστά μια αναχρονιστική πρακτική και αναφέρεται στ’ απομεινάρια μιας εποχής όπου μια σειρά κοινωνικών και ταξικών συμβιβασμών ρύθμιζαν τις ισορροπίες μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζόμενων, επιτρέποντας τη διατήρηση της καθεστωτικής ομαλότητας και ειρήνης. Αυτές οι ισορροπίες είναι παρελθόν, οι ταξικοί και κοινωνικοί συμβιβασμοί έχουν ακυρωθεί από το ίδιο το σύστημα που επιτίθεται όλο και πιο άγρια στην κοινωνία, ενώ η καθεστωτική ειρήνη κρέμεται από μια κλωστή.

Μέσα στην τρέχουσα ιστορική περίοδο είναι γνωστό πως το σύστημα, η πολιτική και οικονομική εξουσία και όσοι την απαρτίζουν εισπράττουν συνεχώς και με κάθε τρόπο την κοινωνική κατακραυγή. Από την άλλη, επαναστατικές δυνάμεις, όπως ο Επαναστατικός Αγώνας, βρίσκουν όλο και μεγαλύτερο κοινωνικό έρεισμα.

Παρά τις προσπάθειες του καθεστώτος να μας δυσφημίσει ως πολιτικά πρόσωπα και ν’ απαξιώσει τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα, η οργάνωσή μας εισπράττει την πολιτική αποδοχή από μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, η οποία και τελικά θα στραφεί σε επιλογές και πρακτικές ρήξης και βίαιης σύγκρουσης με το σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς.

Μέσα από το συγκεκριμένο ιστορικό πρίσμα και ενώ οι εξουσιαστές εκδηλώνουν ένα ιδιαίτερα εκδικητικό μένος εναντίον όσων μάχονται το ετοιμόρροπο πλέον σύστημα, μπορεί να ερμηνευτεί με πολιτικούς όρους η συμπεριφορά των κατασταλτικών μηχανισμών, και του Χρυσοχοΐδη προσωπικά, απέναντί μου, αφού επιζητώντας την εκδίκηση για τον Επαναστατικό Αγώνα και για την πολιτική μου στάση απειλούν συνεχώς και με κάθε διαθέσιμο μέσο την υγεία και τη ζωή του παιδιού μου.

Επειδή όλο το χρονικό διάστημα που βρίσκομαι στη φυλακή τίποτε δεν μου χαρίστηκε και κάθε ιατρική φροντίδα ήταν αποτέλεσμα διεκδίκησης από μεριάς μου, δηλώνω πως θα συνεχίσω να διεκδικώ την απαραίτητη ιατρική και φαρμακευτική μέριμνα και θα μάχομαι για την υγεία και τη ζωή του. Προκειμένου να γίνει αυτό, απαιτώ:

-Να μην επαναληφθεί οποιαδήποτε καθυστέρηση στη μεταφορά μου στο νοσοκομείο, είτε αφορά προγραμματισμένο ραντεβού για ιατρικές εξετάσεις είτε κάποιο έκτακτο περιστατικό, με τη δικαιολογία της τήρησης των «ειδικών μέτρων ασφαλείας». Ιδίως στη δεύτερη περίπτωση, και η παραμικρή καθυστέρηση είναι δεδομένο ότι μπορεί να είναι καθοριστική για την επιβίωση του παιδιού μου. Να τονίσω πως δεν μ’ ενδιαφέρει πόσους και τι είδους ένοπλους θα συγκεντρώσουν, είτε για τη μεταφορά μου είτε για την παραμονή μου στο νοσοκομείο. Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι πως ο χρόνος συγκέντρωσης αυτών των δυνάμεων λειτουργεί εις βάρος της ζωής του γιου μου που συνεχώς μπαίνει σε κίνδυνο.

-Να μην υπάρξει καμία παρέμβαση από πρόσωπα της κυβέρνησης και από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς σχετικά με το πού θα νοσηλευτώ και πάλι για λόγους «ασφαλείας». Θα πρόκειται για μία ακόμη ωμή πράξη εκδίκησης.

-Να μην επαναληφθεί το ελεεινό καθεστώς απομόνωσης και διαρκούς ελέγχου που μου επέβαλαν στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα, το οποίο μόνο προβλήματα στην ομαλή έκβαση της νοσηλείας μου μπορεί να προκαλέσει, ενώ μπορεί να καθορίσει με τον πλέον αρνητικό τρόπο και τον τοκετό.

-Να μην παρίσταται κανένας φρουρός στις εξετάσεις μου, στις επισκέψεις των γιατρών, στις φροντίδες των νοσηλευτριών και, βέβαια, να μην παρίσταται μπάτσος – ούτε γυναίκα – στην αίθουσα του τοκετού, πρακτική που αποτελεί τη μέγιστη προσβολή της αξιοπρέπειας των γυναικών κρατουμένων. Επίσης, το ιατρικό μου ιστορικό, τα προσωπικά μου στοιχεία που συνδέονται μ’ αυτό και το σώμα μου, όχι μόνο δεν μπορώ ν’ ανεχτώ να βρίσκονται υπό τον διαστροφικό έλεγχο των κατασταλτικών μηχανισμών, αλλά θεωρώ όλη αυτή τη διαδικασία από μόνη της πρακτική πολέμου, τιμωρίας και εκδίκησης από τους πολιτικούς μου αντιπάλους που την επιβάλλουν.

-Να σταματήσει το επίσης εκδικητικό καθεστώς απομόνωσης, να μπορώ να δέχομαι επισκέψεις και να μπορώ να επικοινωνώ τηλεφωνικά. Επίσης, να μπορώ να έχω την 24ωρη φροντίδα συγγενικών μου προσώπων, γεγονός απολύτως απαραίτητο.

Επειδή μέχρι στιγμής, όποτε με αναλάμβανε το υπουργείο καθεστωτικής τάξης και η αντιτρομοκρατική, αντιμετώπιζα συνεχώς προβλήματα που απειλούσαν την υγεία και τη ζωή του γιου μου, δηλώνω πως, αν δεν γίνουν σεβαστές οι παραπάνω βασικές προϋποθέσεις για να έχω έναν ασφαλή τοκετό, αυτό θα σημαίνει πως όχι μόνο δεν έχουν καμία πρόθεση οι πολιτικοί μου αντίπαλοι να σταματήσουν να στοχεύουν το παιδί μου, αλλά πως θέλουν να επιμείνουν και να εντείνουν αυτόν τον πόλεμο.

Οποιαδήποτε άσχημη εξέλιξη της εγκυμοσύνης μου υπό αυτές τις εχθρικές και εκδικητικές συνθήκες, οποιοσδήποτε νέος κίνδυνος για τη ζωή του γιου μου θα είναι μια ωμή απόπειρα πολιτικής δολοφονίας του αγέννητου παιδιού μου, το οποίο εννοείται πως δεν είναι κρατούμενος και ας αντιμετωπίζεται ως αιχμάλωτος πολέμου. Αυτή την απόπειρα δολοφονίας χρεώνω κατ’ αρχήν προσωπικά στον Χρυσοχοΐδη.

Συνυπεύθυνοι όμως θα είναι οι πολιτικοί και επιχειρησιακοί του υφιστάμενοι, ο Παπανδρέου και το σύνολο της κυβέρνησης.

Πόλα Ρούπα

Φυλακές Κορυδαλλού

από το http://blognonserviam.wordpress.com/

Το σαββατοκύριακο 3 και 4 Ιούλη έγινε όπως κάθε χρόνο στην Πάρνηθα το διήμερο οδοιπορικό αντίστασης της Πρωτοβουλίας Αγώνα από το λόφο του Στρέφη. Το διήμερο πραγματοποιήθηκε με επιτυχία στο χώρο του παλιού Ξενία της Πάρνηθας, στην πορεία όμως σημαδεύτηκε από την αποκάλυψη μια προβοκάτσια ολκής η οποία αν είχε επιτύχει θα μπορούσε να το ακυρώσει, να το ενοχοποιήσει ή και να το τινάξει στην κυριολεξία στον αέρα.

Λίγες μέρες μετά την πραγματοποίησή του και συγκεκριμένα το Σάββατο 10 Ιούλη η αστυνομία ανακοίνωσε ότι από έρευνά της στο χώρο του παλιού Ξενία, κατόπιν πληροφόρησής της, βρέθηκε αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός. Η πρώτη εκτίμηση ήταν ότι η τοποθέτηση και η εύρεση αυτής της βόμβας δεν ήταν παρά μια βρώμικη και ύπουλη προβοκάτσια σε βάρος της εκδήλωσης. Όπως φάνηκε όμως στη συνέχεια ήταν κάτι περισσότερο και χειρότερο από μια απλή προβοκάτσια.

Με δεδομένο προφανώς ότι η βόμβα δεν έσκασε και βρέθηκε ως στοιχείο αυτούσια  στα χέρια της αστυνομίας (πράγμα που φυσικά δεν θα συνέβαινε αν είχε εκραγεί), εμφανίστηκε και παραδόθηκε ένα άτομο, όπως δημοσιεύτηκε στα ΜΜΕ, το οποίο είπε την ιστορία που προφανώς είχε προετοιμάσει προκειμένου να ελαφρύνει ποινικά τη θέση του και να πέσει όσο το δυνατόν στα μαλακά. Μεταξύ άλλων είπε ότι είχε τοποθετήσει τον μηχανισμό προ 20 ημέρου αλλά για «δοκιμαστικούς» λόγους και παραδέχθηκε ότι είχε επιχειρήσει να τον ενεργοποιήσει χωρίς όμως να επιτύχει την έκρηξή του.

Το γεγονός ότι μέσα σε αυτό το 20ήμερο που κατέθεσε ο ίδιος, συνέπιπτε η παρουσία της βόμβας του στο Ξενία με μια διήμερη πολιτική εκδήλωση στον ίδιο χώρο προσπεράστηκε σαν να μην είχε συμβεί. Με βάση όμως αυτό το στοιχείο όπως προκύπτει από τα λεγόμενα του ίδιου τρία ήταν τα ενδεχόμενα εφόσον είχε επιχειρηθεί όντως η ενεργοποίησή της :  α) να εκραγεί πριν τη διήμερη συγκέντρωση των συντρόφων οδηγώντας στην απαγόρευση κι ακύρωση της, β) να εκραγεί μετά τη πραγματοποίησή της προκαλώντας, το λιγότερο, σύγχυση και αλλοίωση των χαρακτηριστικών της και ενοχοποίησή των συντρόφων και

γ) και χειρότερο, να εκραγεί κατά τη διάρκεια της προξενώντας τραυματισμούς μεταξύ των συγκεντρωμένων συντρόφων και προκαλώντας ταυτόχρονα την ενοχοποίησή τους. Ευτυχώς δεν εκράγη και δεν συνέβη τίποτα από αυτά.

Το άτομο που παραδόθηκε κι ομολόγησε την τοποθέτηση βόμβας στο Ξενία είναι ο Χρήστος Λουκόπουλος ένας πρώην στρατιωτικός και μπράβος της νύχτας που συνδέεται με άτομα του υποκόσμου και της άκρας δεξιάς. Για παράδειγμα είχε συλληφθεί το 2007 για απόπειρα ανθρωποκτονίας στην οποία εμπλέκονταν ο τότε επιχειρηματίας της νύχτας Μπ. Λαζαρίδης και το πρωτοπαλίκαρο του Χρήστος Ρήγας. Ειδικότερα αυτός ο Χ.. Ρήγας εμφανίστηκε στις εκλογές ως υποψήφιος βουλευτής της νεοναζιστικής συμμορίας Χρυσής Αυγής και διατηρεί καφέ-μπαρ στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα όπου και συνελήφθη στον Φλεβάρη του 2010 με έναν άλλο χρυσαυγίτη για παράνομη οπλοκατοχή. Ο ίδιος ο Λουκόπουλος είχε συλληφθεί επίσης τον Ιούλη του 2009 μαζί με άλλα δυο άτομα μέσα σε αυτοκίνητο με το οποίο μετέφεραν αυτοσχέδιους εμπρηστικούς μηχανισμούς.

Όπως δημοσιεύτηκε στα ΜΜΕ και σύμφωνα με την ίδια την αστυνομία η βόμβα που τοποθέτησε κι ενεργοποίησε ο Λουκόπουλος ήταν ισχυρή και αν εκρηγνυόταν  θα προξενούσε μεγάλη καταστροφή ακόμα και κατάρρευση μέρους του Ξενία.

Από εκεί και πέρα όμως ακολούθησε συγκάλυψη της υπόθεσης από την αστυνομία και αποσιώπησή της από τον τύπο ενώ επιχειρήθηκε ο αποπροσανατολισμός όσον αφορά τον πραγματικό στόχο αυτής της ισχυρής βόμβας, που μόνο δοκιμαστική δεν ήταν, καθώς επίσης η υποβάθμισή της σοβαρότητας και των ενδεχόμενων συνεπειών της. Πολύ εύκολα λοιπόν για μερικούς επιχειρήθηκε η γραφικοποίηση του υποκείμενου που επιχείρησε να ανατινάξει το Ξενία και πολύ βολικά προσπεράστηκε σαν τυχαίο το γεγονός ότι τοποθέτησε τη βόμβα του στον ίδιο χώρο και χρόνο που πραγματοποιήθηκε η διήμερη εκδήλωση της Πρωτοβουλίας  Αγώνα από το λόφο του Στρέφη.

Σύμπτωση εκπληκτική και καθόλου τυχαία μιας και δεν προκύπτει άλλος στόχος για τη βόμβα που βρέθηκε στο Ξενία από την συγκέντρωση των αγωνιστών που πραγματοποιούνταν εκεί. Και εθελοτυφλούν όσοι δεν βλέπουν ότι σύμφωνα με όλα τα γνωστά έως τώρα δεδομένα αυτός ήταν κατά πάσα πιθανότητα  ο στόχος της βόμβας και όχι κάποιος άγνωστος άλλος, όπως θα ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε ο Λουκόπουλος, η αστυνομία και τα ΜΜΕ που συγκαλύπτουν κι αποσιωπούν τις πραγματικές διαστάσεις της υπόθεσης.

Το αναμφισβήτητο γεγονός είναι ότι αυτή η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε σε ένα χώρο που ήταν παγιδευμένος και επί ένα διήμερο συνυπήρξαν εκεί μερικές δεκάδες άνθρωποι, ανάμεσά τους και μικρά παιδιά, με μια  βόμβα έτοιμη να εκραγεί και που σύμφωνα με αυτόν που την τοποθέτησε δεν είχε εκραγεί ανεξάρτητα της θέλησης του παρότι αυτός την ενεργοποίησε.

Αυτό που δεν είναι πλήρως και ευρύτερα γνωστό είναι η πιθανή σχέση αυτών των ανθρώπων με τον μηχανισμό που βρισκόταν διαρκώς δίπλα τους και ο συνακόλουθος κίνδυνος που αντιμετώπιζαν κάθε στιγμή. Στην εκδήλωση συμμετείχαν αρκετοί άνθρωποι, περισσότεροι από όσους την καλούσαν και δεν είναι ακόμα γνωστό για όλους το πως κινήθηκαν στον παγιδευμένο χώρο και με τι ήρθαν σε επαφή. Κάποιοι λόγω εργασίας, διακοπών ή απουσίας τους για άλλους λόγους πληροφορήθηκαν αργοπορημένα την ανακάλυψη της βόμβας κι άργησαν να επικοινωνήσουν με τους υπόλοιπους. Για αυτό και κάθε μέρα προκύπτουν νέα δεδομένα για τις πιθανές συνέπειες που υπήρξαν από την ακούσια αυτή σχέση των ανθρώπων που συμμετείχαν στο διήμερο με τη βόμβα που υπήρχε εκεί.

Οι πρώτοι από όσους συμμετείχαν έφθασαν στο Ξενία το μεσημέρι του Σαββάτου 3 Ιούλη και η εκδήλωση ξεκίνησε με  γενικό καθαρισμό του χώρου. Ακολούθησε εγκατάσταση στο χώρο, ανάρτηση πανό και αναγραφή συνθημάτων, συζήτηση, προβολή ταινίας και νυχτερινή κατασκήνωση ακριβώς δίπλα του. Την επομένη μέρα συνεχίστηκε από ένα αριθμό ανθρώπων η αναγραφή μεγάλων συνθημάτων στους τοίχους του Ξενία ενώ άλλοι περιηγήθηκαν στην γύρω περιοχή της Πάρνηθας. Το διήμερο ολοκληρώθηκε με την αποχώρηση και των τελευταίων το απόγευμα της Κυριακής 4 Ιούλη. Σε όλο το ενδιάμεσο διάστημα υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι που κινούνταν ανύποπτοι σε όλα τα σημεία του χώρου χωρίς κανείς να γνωρίζει τι ακριβώς έκανε ο καθένας αφού κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι εκεί βρισκόταν μια βόμβα.

Έτσι είναι πιθανόν ότι υπήρξαν περισσότερες φορές από μία προσέγγιση στον εκρηκτικό μηχανισμό και κίνδυνος έκρηξης από την επαφή μαζί του.

Για παράδειγμα πρώτο, άτομο που κινούνταν στο εσωτερικό του Ξενία κατά τη διάρκεια του καθαρισμού του χώρου είδε ένα βαρέλι το οποίο έπιασε και το ταρακούνησε για να δει αν ήταν γεμάτο, χωρίς ευτυχώς να το ανοίξει. Μια βδομάδα αργότερα ανακοινώθηκε ότι ο εκρηκτικός μηχανισμός είχε βρεθεί μέσα σε βαρέλι. Και σε επίσκεψη συντρόφων που έγινε στο Ξενία το βαρέλι αυτό δεν υπήρχε πια εκεί και προφανώς το είχε πάρει η αστυνομία.

Για παράδειγμα δεύτερο, συνέβη το εξής περιστατικό του οποίου δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τη σημασία και τις πιθανές συνέπειες του εκείνη τη στιγμή: άτομο που αναζητούσε στο χώρο ένα σκοινάκι για κάποια μικροεργασία βρήκε, μέσα στο Ξενία  στο οποίο επικρατούσε σκοτάδι, ένα είδος καλώδιου και το τράβηξε αγνοώντας με τι πιθανά να συνδεόταν. Βλέποντάς το στο φως το λεπτό αυτό καλώδιο είχε χρώμα πορτοκαλί και στη μια άκρη του κρεμόταν ένα μεταλλικό αντικείμενο αλλά δεν έδωσε περισσότερη σημασία. Μετά τη χρησιμοποίηση του σε μικροεργασίες τής εκδήλωσης αυτό το καλώδιο αφέθηκε στο χώρο αλλά και αυτό επίσης απουσίαζε κατά την επίσκεψη που έγινε στο χώρο μετά την ανακοίνωση εύρεσης της βόμβας και προφανώς το είχε πάρει η αστυνομία.

Ωστόσο πρέπει ίσως να ειπωθεί ότι με μια προσεκτικότερη αναζήτηση στο χώρο βρέθηκε ένα μικρό μέρος του που διέλαθε της αστυνομικής έρευνας από το οποίο έλλειπε η μεταλλική του άκρη αλλά είχε πάνω του μικρή καρτέλα που έγραφε: DANGER BLASTING CAP – PELIGRO DETONADORES – DANGER DETONATEUR. Μια αναζήτηση στο google έδωσε κάποιες πρώτες ενδεικτικές απαντήσεις για το τι ήταν…

Αυτά προς το παρόν τουλάχιστον, για μια ουσιαστικότερη πληροφόρηση και κατανόηση του τι επιχειρήθηκε και διακυβεύτηκε σε βάρος των ανθρώπων που συμμετείχαν στο διήμερο οδοιπορικό αντίστασης στην Πάρνηθα.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!

Καμιά ανοχή και συγκάλυψη στις προβοκάτσιες και τις τρομοκρατικές επιχειρήσεις εναντίον κοινωνικών αγωνιστών.

Η κρατική καταστολή και η παρακρατική τρομοκρατία δεν θα ανακόψουν τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κοινωνικό αγώνα.

Συνεχίζουμε…

Πηγή: athens.indymedia.org

Το κείμενο αυτό είναι μια προσωπική κατάθεση, που γίνεται για να ενισχύσω την θεώρηση ότι είναι καιρός να μιλήσουμε για τα “ενδότερά” μας,  που αναλύω σε άλλο κείμενο.

Πριν ακόμη πάω σχολείο ήμουν εξαιρετικά θηλυπρεπής. Στον ήχο ενός τραγουδιού λικνιζόμουν με απίστευτη ευχαρίστηση, όταν έλειπε η μητέρα μου από το σπίτι έπαιρνα τα ρούχα της και τα φορούσα, βαφόμουν στον καθρέφτη του μπάνιου, και λάτρευα την αισθητική και την κινησιολογία των γυναικών. Παρεπιπτόντως, το πέος μου ποτέ δεν με ενόχλησε –  γενικά πάντα εντόπιζα την ουσία όχι στην υλικότητα, αλλά σε φευγαλέες και θνητές αισθητικές και επιτελεστικότητες. Από την ίδια μικρή ηλικία, ένιωθα μια απίστευτα θερμή έλξη (καθαρά σεξουαλική/ερωτική) για τους φίλους του πατέρα μου: Μεγάλες, σκληρες αρσενικές φιγούρες, που η έμπιστη και προστατευτική τους αγκαλιά συνταίριαζε απίστευτα με την αιθέρια, εύθραυστη και γυναικεία εικόνα που είχα για την ύπαρξή μου. Μια πέτρα που κάθονταν δίπλα σε ένα μεταξένιο ύφασμα. Να έχετε υπ’ όψιν σας ότι σε εκείνη την ηλικία, σε εκέινο το σπίτι, και σε εκείνη την εποχή (τέλη 80ς) δεν υπήρχε κανένα αισθητικό, γλωσσικό ερέθισμα που να παραπέμπει σε οτιδήποτε γκέι, κουίρ, ομοερωτικό. Ίσα – ίσα.

Σε όλη τη διάρκεια του σχολείου, που τα θραύσματα της ολικής μου ταυτότητας (θηλυπρεπής, ομοφυλόφιλος, μη βαπτισμένος, ξανθός, μη βίαιος, καλλιτέχνης) με καθιστούσαν καθημερινό θύμα ψυχολογικής και φυσικής βίας από το τέρας που λέγεται παιδική αρσενική αγέλη, δεν συμβιβάστηκα ούτε για μία στιγμή. Ποτέ δεν έκρυψα την θηλυκότητά μου. Όχι βέβαια χάρη σε κάποια πρώιμη επαναστατική πολιτική σκέψη. Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο στρέιτ πληθυσμός, είναι ότι αυτή η κινησιολογία δεν είναι ούτε επιτηδευμένη, ούτε προγραμματισμένη να προκαλεί: Πολύ απλά, μας κάνει να αισθανόμαστε πιο άνετα, και βρε αδερφέ παράγει ενδορφίνες και μας κάνει να αισθανόμαστε «ο εαυτός μας» (τα εισαγωγικά για τους Φουκωικούς φίλους μας). Όσο «υποκριτική» είναι αυτή η συμπεριφορά, άλλο τόσο «υποκριτική» είναι και η συμπεριφορά του στρέιτ: Και οι δύο, είναι αποτέλεσμα συνεχούς εξάσκησης σε μια «χορογραφία» που εμπνέεται από ένα άφταστο φαντασιακό πρότυπο – από ένα αρχέτυπο, αν θέλετε.

Θα ήθελα να προσπαθήσουν οι στρέιτ φιλοι μας να κάνουν μια βόλτα στην αθήνα, προσποιούμενοι τους θηλυπρεπεις, και να καταγράψουν την καταιγίδα αρνητικών χημικών ενώσεων που θα λάβει χώρα στους νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου τους, και να καταλάβουν ότι, θανατώνοντας την θηλυπρέπεια μέσα μας, εμείς νιώθουμε έτσι ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗ ΖΩΗ. Υπάρχει ένας μόνιμος «επόπτης» πάνω από το κεφάλι μας, που επιτηρεί την κινησιολογία μας όταν είμαστε σε δημόσιο χώρο, γιατί βρε αδερφέ, κάποια στιγμή κουράζεσαι από την δημόσια διαπόμπευση και/ή το ξύλο. Α, και να υπολογίσετε τις ψυχολογικές συνέπειες που έχει στην χαρακτηροδομή μας αυτή η αιώνια κατάθλιψη.

Παρ’ όλα αυτά ποτέ δεν συμβιβάστηκα. Μέχρι που….

Συμβιβάστηκα την στιγμή της έναρξής του φλερτ μου με τον αναρχικό χώρο, το 2006 με τα Φοιτητικά, και με την οριστική ένταξή μου στο οργανωμένο του, συλλογικό κομμάτι, το 2008.

Μην παρεξηγηθώ: Όσο είμαι κομμάτι αυτού του χώρου, κανείς σύντροφος δεν με έχει κάνει να αισθανθώ άβολα – ίσα ισα, δεν εχω νιώσει ποτέ τόσο άνετα να εκφράζομαι όπως θέλω στην ζωή μου, σε ένα ΟΛΙΚΟ επίπεδο. Και αυτό έχει να κάνει φυσικά με το γεγονός ότι ανήκω σε έναν χώρο όπου μοιράζομαι την ίδια (σχεδον) αντίληψη για την ζωή και τον θάνατο με τους άλλους (πράγμα σπάνιο), αλλά και από το γεγονός ότι απέδειξα ότι τα πουστράκια δεν είμαστε εξωγήινοι, και κυρίως, δεν είμαστε όλοι απολιτίκ και φιλοπασοκικοι υποστηρικτές του Athens Pride.

Για το ότι σκότωσα την γυναίκα μέσα μου, φταίω μόνο εγώ.

Το έκανα για να με πάρετε στα σοβαρά. Δεν είχα χρόνο και ψυχικά αποθέματα για να αρχίσω να χτίζω σχέσεις εμπιστοσύνης με εσάς, τους συντρόφους μου ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ να κάνω ΑΓΩΝΕΣ για να σας αποδείξω ότι η θηλυπρέπεια δεν ισούται με έλλειψη εγκεφάλου ή –η κύρια φοβία μου- με έλλειψη σοβαρότητας. Κυρίως φοβήθηκα ότι εάν αρχίσει η ζωή μου ως καρα-θηλυπρεπής αναρχικός, ίσως να καταδικαζόμουν στην αφάνεια, στις συνελεύσεις απλά να μην με άκουγε κανείς, και στο δρόμο να μην μου είχε κανείς εμπιστοσύνη. Δεν το μετανιώνω, διότι παρ’όλο που γνωρίσατε μια πλευρά μου που δεν είναι «τόσο ο εαυτός μου», ήμουν ειλικρινής μαζί σας σε όλο το ταξίδι αυτό, και γνώρισα ανθρώπους που απλά και ταπεινά θα πω ότι αγάπησα. Φυσικά άλλοι, αρκετοί, με απογοητεύσαν οικτρά.

Όμως δίνω ένα τέλος. Όχι φυσικά στην ύπαρξή μου στον χώρο, αλλά σε μια συντηρητική ταυτότητα που φοβόταν ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να τους είχε φοβηθεί.

Πλέον θα επιστρέψω σε μια εποχή που το σώμα μου θα εκφράζεται όπως θέλει, θα φλερτάρει όποιον από εσάς θέλει, διότι είναι γαμημένα φυσιολογικότατο να γουστάρεις να ερωτευτείς έναν άλλον άνθρωπο (ότι φύλου, φυλής, τάξης, ύψους, κλπ κλπ).

Ρε σύντροφοι, δεν θέλω να είστε στην φάση του στυλ «δεν με νοιάζει τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του», διότι αυτό που κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του, ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ του, αν όχι το κύριο, διότι μας συνοδεύει από την παιδική ηλικία, και ανάλογα με αυτό χτίζεται το ψυχολογικό μας προφίλ.

Πηγή: babylonia.gr

Μία γρήγορη μεν, κατατοπιστική δε αναφορά του τι πάθαν τα σκυλιά σήμερα στο λιμάνι. Σημειώσεις στο τέλος.

Πρώτον: Στις 5 το πρωί μαζεύτηκε κόσμος από σωματεία στον ηλεκτρικό στον Πειραιά καθώς και σε άλλα σημεία τα οποία δεν γνωρίζω ακριβώς. Σιγά σιγά ο κόσμος γινόταν περισσότερος με αποτέλεσμα τα ματ να είναι στην τσίτα από τις 5 συνεχώς… Οι καταπέλτες των πλοίων ήταν σηκωμένοι έτσι ώστε να μην πάνε απεργοί και τους καταλάβουν, βέβαια αυτό τους γύρισε εναντίον και θα εξηγήσω γιατί πιο κάτω. Όλο το λιμάνι κλειδωμένο.

Δεύτερον: Γύρω στις 6 (ώρες γεγονότων ακριβώς δεν θυμάμαι) ξεκινάνε οι απεργοί να προσπαθήσουν να μπούν στο λιμάνι. Προχωρόντας με αλυσίδες και βροντερά συνθήματα όπως “Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά” και άλλα παρόμοια παράλληλα με την περίφραξη του λιμανιού προς την πύλη Ε3 που είναι τα κρητικά πλοία σε κάποιο σημείο νευτεργάτης συνδικαλιστής παραβίασε μία μικρή πορτούλα στα κάγκελα σε σημείο που δεν είχε ΜΑΤ γιατί δεν υπήρχαν πλοία και μπήκαν οι απεργοί μέσα γρήγορα γρήγορα ξανακάνωντας αλυσίδες. Εκεί εμφανίστηκε μια-δυο διμοιρίες χακι, αλλά με το που σκάσαν δεν προλάβαν να βάλουν μάσκες κτλ οι απεργοί κινούνταν ήδη προς τα κυκλαδίτικα πλοία και προσπάθησαν με γκλοπιές και γιούρια να τους σταματήσουν. ΜΕΓΑ και ΤΡΑΝΟ τους λάθος! Οι απεργοί τους πήραν αμπάριζα, μαζέψαν τόσο ξύλο μέσα σε 5 λεπτά που δεν πρέπει να έχουν ξαναφάει. Εκεί κάποιος έριξε τελικά πολλά χημικά με την φυσούνα και σπάσαν κάπως οι απεργοί. Άλλη μία διμοιρία ήρθε τρέχοντας προς βοηθειά τους αλλά δεν κατάφεραν και πολλά γιατί η πρώτοι μπάτσοι οι μισοί είχαν λακίσει και ΔΕΝ ξαναγυρίσαν είτε γιατί φοβήθηκαν είτε γιατί είχα αρπάξει της χρονιάς τους και πηγαίναν για νοσοκομείο, δεν γνωρίζω. Εκεί οι μισοί απεργοί καταλάβαν ένα πλοίο που είχε δέσει και άλλοι μισοί με αλυσίδες κάτσαν μέτωπο με το πλοίο και οι μπάτσοι βρεθήκαν ανάμεσα.
(Σημείωση: Υπήρχε μπάτσος με σημαντική σωματική διάπλαση ο οποίος μυξοέκλαιγε κανονικά και υπήρχαν και 2-3 μπάτσοι οι οποίοι έτρεμαν και είχαν χεστεί πάνω τους και ούτε με προτροπές του επικεφαλή τους δεν έβγαιναν μπροστά). Σε αυτό το σημείο άλλοι απεργοί σηκώσαν μία πύλη από την θέση της και την ακουμπήσαν παραδίπλα έτσι ώστε να μπορούν να μπουν και να βγουν οι απεργοί εύκολα. Άρα το “οχυρό” του λιμανιού είχε πέσει ήδη από μία μεριά. Εκεί οι απεργοί δεν προσπάθησαν να πάνε ποιο μέσα για δύο λόγους: Πρώτον το ρήγμα είχε γίνει ήδη και απασχολούσαν δυνάμεις των ΜΑΤ και δεύτερον από την άλλη μεριά του λιμανιού σε δύο ή τρία σημεία οι απεργοί μπήκαν και φτάσαν μπροστά στα πλοία.
(Σημείωση δύο: Μία κρότου λάμψης που έριξαν το μόνο αποτέλεσμα που είχε είναι να φάνε τρελό βρισίδι από τους λίγους επιβάτες που έβγαιναν από το KORAIS).

Τρίτο: Αφού το λιμάνι ήδη είχε αλωθεί από τρία σημεία τότε εμφανίστηκαν και άλλες δυνάμεις απεργών οι οποίοι αποκλείσαν το λιμάνι από την έξω μεριά σε όλες τις πύλες. Το αποτέλεσμα δεν γινόταν τίποτα! Σε αυτό το σημείο άρον άρον τα πλοία που πηγαίναν κυκλάδες έλυσαν και ξεκινήσαν να φευγουν χωρίς επιβάτες (και χωρίς το απαιτούμενο πλήρωμα στις περισσότερες γιατί απεργούσε ή δεν πρόλαβε/ήθελε να μπει). Τα περισσότερα έφυγαν 1 με 2 ώρες πριν το κανονικό απόπλου έτσι ώστε οι απεργοί να μην ανέβουν στους καταπέλτες. Εδώ να σημειώσουμε ότι τα γεγονότα και η δράση των απεργών είχε ήδη ξεπεράσει τα οποιαδήποτε σχέδια των κατασταλτικών μηχανισμών. Επίσης πολύ σημαντικό, οι επιβάτες που ήταν στο λιμάνι για να ταξιδέψουν ήταν ελάχιστοι κυριολεκτικά, έχοντας αποτύχει και σε αυτό το επίπεδο να ξανακατεβάσουν κόσμο οι εφοπλιστικές εταιρίες και τα παπαγαλάκια τους.
Ηττημένοι πλέον σε όλα τα επίπεδα οι δυνάμεις καταστολής σιγά σιγά αποχώρησαν σε άλλα σημεία. Σε όσα πλοία οι απεργοί καταλάβαν τους καταπέλτες δεν φύγαν.

Τέταρτον: Σε πολλά πλοία από εκεί και πέρα άρχισαν να καταλαμβάνουν καταπέλτες ή την είσοδο σε αυτούς γιατί πολλούς δεν τους κατεβάσαν καν. Μερικά από αυτά: Νεφέλη, Απόλων, Νήσος χίος, Blue horizon, super fast αρκετά και όλα τα κρητικά που φέυγουν αργά. Το μεσημέρι, μάλλον μετά τις πορείες σε σύνταγμα κτλ κατέβηκαν και άλλοι απεργοί όπου και ενισχύσαν την απεργιακή φρουρά σε όλο το λιμάνι.

Σημειώσεις:
α) Σημαντική κίνηση ηταν η συνεχής μετακίνηση δυνάμεων των απεργών σε διάφορα σημεία από το πρωί, μέσα και έξω από το λιμάνι, έτσι ώστε τα ματ και οι λιμενικοί τα είχαν χάσει τελείως, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν τι σχέδιο υπάρχει ή τι συμβαίνει.
β) Ο κόσμος που πήγε στο λιμάνι για να ταξιδέψει ήταν ελάχιστος, δεν τους βγήκε αυτό το κολπάκι αυτή την φορά. Σε κάποιο σημείο στο blue horizon εμφανίστηκε ένας θίασος 6-7 “αγανακτισμένων” για 5 λεπτά με μία κάμερα, τραβήξαν 1 πλάνο και την κάναν για να μην κάνουν βουτιά στον όμορφο αργοσαρωνικό. Τα πλάνα να τα πέριμένουμε αύριο στην προπαγάνδα των ΜΜΕ…
γ) Τα ΜΑΤ και τα αφεντικά τους είδαν ότι οι απεργοί ήταν αποφασισμένοι και όταν μετά την πρωινή προσπάθεια να τους χτυπήσουν αρπάξαν της χρονιάς τους (βλέπεις εδώ δεν είχαν παιδάκια και κοριτσάκια να πουλήσουν καμποιλίκι και “αντριλίκι”). Τα μαζέψαν άρον άρον.
δ) Το σχέδιο τους “καθαρό λιμάνι” απέτυχε παταγωδώς σε όλα τα επίπεδα, καθάρα και φανερά.
ε) Επειδή έχω συμμετάσχει σε πολλές πορείες και διαδηλώσεις είτε κάνοντας ανταπόκριση είτε σε ακόμα περισσότερες ως διαδηλωτής εδώ και 15 χρόνια το μόνο που έχω να πω είναι το εξής: Εκτίμησα όσο δεν πάει την οργάνωση και το σχέδιο των απεργών, την πειθαρχία που δείξαν στις κινήσεις τους (πραγματικά αρκετές φορές δεν καταλάβαινα τι και πως μέχρι που έβλεπα το αποτέλεσμα) καθώς και το γεγονός του ρόλου που παίζει η οργάνωση! Ειλικρινά πρέπει να γίνει μάθημα σε πολλούς η σωστή οργάνωση και περιφρούρηση διαφόρων δράσεων…

Η συγκεκριμένη ανταπόκριση είναι ελλιπής γιατί είναι φυσικό να μην είμαι σε όλα τα σημεία ταυτόχρονα αν και γύρισα σε πολλά με το μηχανάκι, μίλησα με πολλούς και ειλικρινά το καταχάρηκα! Νίκη σε όλο τον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό!