Η γενιά της γιαγιάς μου ήταν άνθρωποι που ονειρεύονταν να δουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν καλύτερα από όσο μεγάλωσαν αυτοί.
Η γενιά των γονιών μου είναι άνθρωποι που κυνήγησαν το όνειρό τους για να μην χρειαστεί ποτέ να κοιτάξουν πίσω και τα παιδιά τους να έχουν καλύτερη δουλειά (δουλεία) από αυτούς.
Η γενιά μου είναι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στα όνειρα γιατί ποτέ δεν είδαν δικά τους.
Χρόνια 25 + είναι αρκετός καιρός για να καταλάβεις ότι αυτοί που ονειρεύονταν για μας ότι θα ζήσουμε καλύτερα από αυτούς , με καλύτερες δουλειές σε καλύτερες συνθήκες , σίγουρα μας αγαπάνε και μας νοιάζονται , πως θέλουν το καλό μας .
Αλλά 25 χρόνια είναι λίγα για να μάθεις να αντιμετωπίζεις την βλακεία τους, την ηλιθιότητα τους, την φτήνια τους, την ευκολία τους , την μικρότητα τους , την κακία τους , την τυφλότητα τους , την πουστιά τους , την προδοσία τους.
Χρόνος λίγος για να μάθεις να αφουγκράζεσαι ότι γίνεται γύρω σου και όχι να ακούς μονάχα
Όμως είναι αρκετός για να καταλάβει ότι όλα αυτά , οι καλύτερες δουλειές με προοπτικές ανέλιξης , τα καλύτερα πτυχία, τα άριστα απολυτήρια , η κοσμιοτατη διαγωγή είναι άχρηστα, είναι ένα τίποτα.
Γιατί;
Γιατί τα πτυχία σου δεν πιάνουν πια τίποτα ,πέρα από άλλο ένα πράγμα να ξεσκονίζεις.
Γιατί εδώ υπάρχουν μόνο θέσεις εργασίας με ψίχουλα που δεν μπορείς να ζήσεις αξιοπρεπώς , και γύρω άνεργοι, άνεργοι που δημιουργούνται για να υπάρχουν ώστε να μην ζητάς καλύτερες συνθήκες ,καλύτερα μεροκάματα.
Γιατί αμέσως θα απολυθείς και ένας από αυτούς θα έρθει στην θέση σου και θα πας στην θέση του επειδή ζήτησες κάτι καλύτερο.
Γιατί αυτή θα είναι η θέση σου και στο μέλλον, και αν ονειρευτείς κάτι καλύτερο ,αν θελήσεις κάτι καλύτερο και δανειστείς από ΑΥΤΟΥΣ, μετά θα δουλεύεις μόνο για ΑΥΤΟΥΣ και τα ψίχουλα σου θα τα δίνεις πίσω σε ΑΥΤΟΥΣ
Γιατί σε λίγο δεν θα ονειρεύεσαι τίποτα, ΑΠΛΩΣ θα περιφέρεσαι μέσα στις καταθέσεις που θα φυλάς για την κηδεία σου , μέσα στην τρομουστερία τους τηλεοπτική και μη, μέσα στο φόβο και στις ανασφάλειες που σου δημιουργούν για να σε έχουν από κάτω τους, μέσα στις ανασφάλειες της ζωής σου που σε ηρεμιστικά και ψυχολόγους θα ψάχνεις την ασφάλεια που ποθείς επειδή είσαι ποια μόνος δίχως φίλους , μέσα στην ασφάλεια που σου πλασάρουν για να ζεις μόνος ,αμπαρωμένος και απόμακρος από όλους τους άλλους για να μην έχουν τον κίνδυνο να δράσεις συλλογικά.
Ξέρεις κάτι?
Βαρέθηκα , εσένα ,τον κόσμο σου , ΟΛΑ
Είναι όλα τόσο αποπνικτικά ,τόσο βαρετά.
Βαρέθηκα…
Όχι να μαθαίνω, ούτε να παρατηρώ, ούτε να ζω, ούτε να ονειρεύομαι ούτε να απογοητεύομε.
Βαρέθηκα τα ίδια, βαρέθηκα να γίνονται όλα ίδια, να είναι όλοι ίδιοι.
Βαρέθηκα… και πάνω από όλα, βαρέθηκα το όραμα τους που μας θέλει ίδιους.
Πτυχιούχους άνεργους.
Πτυχιούχους ανέραστους.
Πτυχιούχους φοβισμένους.
Πτυχιούχους ξοφλημένους.
Πτυχιούχους χωρίς όνειρα, χωρίς φαντασία
Γι αυτό άντε γαμήσου…
Να πάει να γαμηθεί το οικονομικό κραχ σου και ο κόσμος που μας παρέδωσες .
Για να φτιάξω τον κόσμο που θέλω να ονειρεύομαι
Για να ονειρεύομαι πως η γενιά μου δεν θα ονειρεύεται μόνο για τα παιδιά της.
Για να ονειρεύομαι πως η γενιά μου δεν θα ονειρεύεται μόνο για την πάρτη της.
Για να ονειρεύομαι πως η γενιά μου θα ονειρεύεται ελεύθερα.
Γιατί ονειρεύτηκες λάθος.
Γιατί ονειρεύτηκες μόνος.
Γιατί εγώ ονειρεύομαι εμάς
Γιατί μας ονειρεύομαι μαζί.