ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ

Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης μετά από τις ευρωεκλογές παγιώθηκε η τάση της ακροδεξιάς και εθνικιστικών μορφωμάτων. Όχι πως δεν το είχαμε καταλάβει πιο πριν ή δεν γνωρίζαμε την ύπαρξή τους, απλά πλέον απέκτησαν μια ορατότητα που θα τους δώσει μεγαλύτερο θάρρος να δράσουν. Σε όλες τις χώρες η δύναμη των ξενοφοβικών παρατάξεων αυξήθηκε επικίνδυνα. Όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες προτιμούν από την ανθρώπινη αλληλεγγύη, την αγκαλιά ενός ακροδεξιού κόμματος που τους παρέχει “ασφάλεια” από τον φόβο της συνύπαρξης με εξαθλιωμένους ανθρώπους. Δυστυχώς φαίνεται πως τα ακροδεξιά κόμματα μπορούν να επηρεάσουν την πολιτική ατζέντα ασκώντας σημαντική επιρροή, κάτι που ήδη να συμβαίνει στην Ελλάδα με το ΛΑΟΣ που πόνταρε στην ξενοφοβία για να αντλήσει ψηφοφόρους να θέτει ήδη ζήτημα μεταναστευτικής πολιτικής. Η δημόσια ανασφάλεια κυρίως λόγω της περιόδου “ισχνών αγελάδων” στα οικονομικά και οι συνεχείς κοινωνικές κρίσεις που δημιουργούνται λόγω των ανισοτήτων, δημιουργούν ένα σκηνικό που ωφελεί την ακροδεξιά στο να εγκλωβίσει τον δημόσιο λόγο στις καιροσκοπικές επιδιώξεις της. Τα κόμματα αυτά όπως έχει διαπιστωθεί είναι φορείς αναπαραγωγής διακρίσεων και πολιτικά ορθού λόγου, μιλώντας με “κοινή λογική” και δίνοντας απλοϊκές απαντήσεις για σημαντικά θέματα. Πρόσφατο παράδειγμα στην ελληνική περίπτωση τα γεγονότα που συμβαίνουν στον Άγιο Παντελεήμονα, όπου αντί για ουσιαστικές λύσεις, οι ακροδεξιοί κύκλοι αναμασούν ρατσιστικές ατάκες με στόχο να διεγείρουν το θυμικό των απελπισμένων πολιτών.

Το ΛΑΟΣ κατάφερε να εκμεταλλευτεί κοινωνικές φοβίες και κλειστοφοβικά σύνδρομα, ώστε να κινητοποιήσει έναν αντιμεταναστευτικό ζήλο και να πάρει υπό την σκέπη του δυσαρεστημένους πολίτες, χρησιμοποιώντας τους μετανάστες ως την αιχμή του δόρατος της πολιτικής τους. Για ιστορικούς λόγους (δικτατορία Μεταξά, Χούντα, Ναζιστική κατοχή) η ακροδεξιά στην Ελλάδα δεν μετατράπηκε ποτέ σε υπολογίσιμη δύναμη αφού συνδέθηκε με μελανές σελίδες. Όμως φαίνεται ότι οι Έλληνες δεν έχουν καλή μνήμη και έδωσαν ένα ποσοστό κοντά στο 8% στο κόμμα του Καρατζαφέρη, ενώ 25000 (ίσως και λίγοι παραπάνω) ψήφισαν την Χρυσή Αυγή, μια καθαρά φασιστική οργάνωση. Το ΛΑΟΣ υιοθέτησε την πάγια ιδεολογία της Ακροδεξιάς κυρίως σ’ επικοινωνιακό επίπεδο δημιουργώντας μια βάση που συμβιώνουν οι συνωμοσίες, οι “προδότες”, οι πανταχού εχθροί της Ελλάδας, ακόμα και οι Σιωνιστές με την Νέα Παγκόσμια Τάξη! Το ΛΑΟΣ κατάφερε να συνδυάσει αντιφατικά μεταξύ τους πράγματα όπως η αμφισβήτηση του Συστήματος και ο αντιαμερικανισμός (στοιχεία της Αριστεράς) και την λατρεία της παράδοσης και τον αντι-εκσυγχρονισμό (στοιχεία της Δεξιάς). Ένα χυδαία λαϊκίστικο μόρφωμα, που καπηλεύεται τον πατριωτισμό και την αρχαία παράδοση για να αναπτύξει την ρητορεία του.

Ακόμη κι η ίδια η διαδικασία των εκλογών δημιουργεί αδιέξοδα, ένας θεσμός που θεωρείται ως η “κορυφαία στιγμή της Δημοκρατίας” αλλά δεν φαίνεται να την νιώθουν δική τους αρκετοί άνθρωποι. Τα κόμματα λοιπόν του κοινοβουλίου σε μεγάλο ποσοστό δεν εκφράζουν πλέον την κοινωνία αφού έφτασαν σε παρακμή, δεν παράγουν πλέον ιδεολογίες ούτε πολιτική. Χρειάζεται να δημιουργηθούν νέοι πολιτικοί τόποι, τα κόμματα να ανανεωθούν κι όχι να παραμένουν μεταπολιτευτικά μουσειακά εκθέματα, εκφράζοντας μόνο τον ίδιο τους τον εαυτό. Οι νέες γενιές οφείλουν να τα “αλώσουν”, να δημιουργήσουν τους δικούς τους σχηματισμούς και δομές, απορρίπτοντας τα αποφάγια που τους άφησαν οι γονείς τους. Να αμφισβητήσουν τον ίδιο τον ρόλο των κομμάτων στο πολιτικό σύστημα. Το αυγό του φιδιού έσπασε όχι μόνο λόγω της ανόδου της ακροδεξιάς, αλλά κυρίως λόγω της αηδίας για το Κράτος. Το κράτος του Βατοπεδίου, της Siemens και των λοιπών σκανδάλων…ανεξαρτήτως χρώματος. Το κράτος των πελατειακών σχέσεων, της παρατεταμένης λιτότητας, των πεταμένων στα σκουπίδια ευκαιριών. Η ακροδεξιά είναι επικίνδυνη και για έναν επιπλέον λόγο: Μπορεί να καμουφλάρεται εύκολα συνδυάζοντας λαϊκισμό, αυταρχισμό, εθνοκεντρισμό, σοβινισμό, φιλελευθερισμό, δημοκρατικότητα προσανατολισμένη στον “λαό”, αντικοινοβουλευτισμό, εναντίωση στο πολιτικό κατεστημένο και πολιτικό συγκεντρωτισμό, αντιπλουραλισμό. Κυρίως τα ακροδεξιά κόμματα είναι καθαρά προσωποκεντρικά όσο αφορά την δομή τους, αλλά τεχνηέντως θέλουν και την ύπαρξη δημοψηφισμάτων όπου η γνώμη του λαού συμπλέει με του “αρχηγού”. Έτσι ο εξουσιαστής χρησιμοποιεί ως πρόσχημα των αποφάσεών του την “λαϊκή εντολή”. Η ακροδεξιά επίσης, προσπαθεί να οικειοποιηθεί θέσεις της Αριστεράς, ενώ θεωρεί πως όλοι είναι ίσοι αρκεί να διαφέρουν! Δηλαδή σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία οι αλλοδαποί δεν πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα, ίσοι θεωρούνται οι γηγενείς μόνο.

Οι προκλήσεις που έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε είναι πολλές ως κοινωνία. Δεν πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα των ΜΜΕ, στην προπαγάνδα των εύκολων λύσεων και των ψευδο-ισορροπιών. Το πολιτικό σύστημα αναφέρεται πλέον μόνο στον εαυτό του κι έχει πάψει να αποτελεί το μέσο για την επίτευξη των συμφερόντων των πολιτών. Ναι ο κυνισμός, η αδιαφορία, η απάθεια παραμένουν μεγάλοι εχθροί ΑΛΛΑ οφείλουμε να καταλάβουμε πως όποιος δεν παλεύει για την ανατροπή των υπαρχουσών εξουσιαστικών δομών, η σηψαιμία στα σπλάχνα αυτής της κοινωνίας θα παραμένει.

Πηγή: No More Trends