Month: August 2011

Σκοπίμως διαστρεβλώνουν την αλήθεια ή κάνουν λάθος όσοι διατυμπανίζουν ότι η αναρχία είναι μια πολιτική φιλοσοφία που ευαγγελίζεται ένα σύστημα χωρίς αρχές, ότι ο κάθε ένας κάνει ό,τι γουστάρει και λοιπά φαιδρά.

Αποκρύπτουν ότι αναρχία σημαίνει ένα σύστημα χωρίς άρχοντες, χωρίς επιβαλλόμενη εξουσία.

ΑΠΟ ΤΑ φιλοσοφικά συστήματα (θεωρίες, αφηγήσεις) του Διαφωτισμού είναι το μόνο που πλησιάζει τη Δημοκρατία, την κατάσταση εκείνη στην οποία το μόνο κράτος είναι ο δήμος, ο λαός, για όσους έχουν ξεχάσει τις πολύτιμες έννοιες της παράδοσης. Ουδεμία σχέση με τη βία έχει η αναρχία· συνηγορεί όμως υπέρ του ξεσπάσματος αυτής, όταν είναι λαϊκή (όταν η καταπίεση των ελίτ κατά των λαϊκών στρωμάτων φτάνει στο απροχώρητο).

Σ’ ΕΝΑ ενημερωτικό φυλλάδιο που εξέδωσε η λονδρέζικη αντιτρομοκρατική υπηρεσία προτρέπονται οι πολίτες να καταδίδουν στα αστυνομικά τμήματα τους αναρχικούς (!). Ακούγεται ίσως ανατριχιαστικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μια σύγχρονη δημοκρατία (σήμερα στο Λονδίνο, αύριο στο Παρίσι, τη Στοκχόλμη, μεθαύριο στο Σαράγιεβο, την Αθήνα και πάει λέγοντας…). Είναι εν τούτοις απορίας άξιον να εκδίδεται μια τέτοια απόφαση που ποινικοποιεί τις ιδέες, μιας και ο καπιταλισμός είναι μια τεράστια χοάνη που απορροφά και ευτελίζει τα πάντα, ακόμη κι εκείνα που επιβουλεύονται την ύπαρξή του. Ο καπιταλισμός γνωρίζει ότι είναι ανίκητος, διότι είναι γνωστή η μικρότητα (νωθρότητα) του ανθρώπου. Απλώς οι Λονδρέζοι καπιταλιστές προβαίνουν σε μια επίδειξη (γελοίας) αυταρχικότητας και ας γελοιοποιούν το πνεύμα, τις ιδέες, την ελευθερία. Ετσι κι αλλιώς, όσοι υπηρετούν πιστά το σύστημα, εκεί και παντού, έχουν χάσει κάθε επαφή με τις έννοιες αυτές.

ΘΑ ΗΤΑΝ εντούτοις ευχής έργον, εάν μπορούσαμε να εμβαπτισθούμε στα (ιαματικά) νάματα της Αναρχίας. Θα αντιλαμβανόμασταν αμέσως τι σημαίνει αλληλεγγύη, τι σημαίνει γειτονιά, τι λαϊκή τέχνη, τι συνύπαρξη, τι χορός, τι έρωτας, τι έκσταση, τι συνεταιρισμός, τι φιλία. Θα έμπαινε ξαφνικά η ποίηση στη ζωή μας, θα αποπεζοποιείτο έστω η ανιαρή και δυσβάσταχτη καθημερινότητα. Πού τέτοια πράγματα. Εδώ η πόζα πάει σύννεφο από τον πιο ταπεινό ώς το μεγαλύτερο αλαζόνα, αρκεί να αποκτήσουν μια θεσούλα και να ασκούν εξουσία… Φτωχά «εγώ», αμόρφωτα, ράθυμα, άπονα, εθελόδουλα (για τούτο και παραμένουν «εγώ»…).

ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ από τους αναρχικούς η κοινωνία· οι αναρχικοί ζουν μέσα στην κοινωνία, φροντίζουν γι’ αυτήν, υπερασπίζονται το ελάχιστον της αξιοπρέπειάς της. Η κοινωνία κινδυνεύει απ’ αυτούς που τάχα θέλουν να την προστατεύσουν από κινδύνους· η εξουσία είναι ο κίνδυνος. Και δυστυχώς η εξουσία δεν είναι μόνο στους κυβερνητικούς θεσμούς-γρανάζια. Η εξουσία τρέχει απ’ τα μπατζάκια του καθενός μας· και ας λέμε άλλα.

 

Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟ

Σύμφωνα με δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας, την Τετάρτη 27/07/2011, στο Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων που εκδικάζει την υπόθεση για το «τροχαίο» ατύχημα λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, ο κ. Μιχ.Δημητρακόπουλος, συνήγορος του κ. Κεντέρη,  απευθυνόμενος στον μάρτυρα κ. Φίλιππο Συρίγο, είπε, «Κι έχουμε δικαστές που σχολιάζονται, επειδή καταδίκασαν τους αληταράδες των «Πυρήνων» και κάνετε αγώνα γι αυτούς, γιατί είναι τα καλά παιδιά».

Εμείς, οι γονείς των καταδικασθέντων στη δίκη για ΣΠΦ, δηλώνουμε ότι δεν επιτρέπουμε σε κανένα κ. Δημητρακόπουλο να αποκαλεί τα παιδιά μας με τέτοιους χαρακτηρισμούς, όχι μόνον γιατί είναι παιδιά μας, όχι μόνον γιατί καταδικάστηκαν αυθαίρετα, εκδικητικά και χωρίς αποδείξεις  σε 130 χρόνια φυλάκισης, όχι μόνον γιατί αυτή η δίκη και η απόφασή της αποτελεί μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της δικονομίας κι έχει προκαλέσει  πλήθος αντιδράσεων από όλους τους δημοκρατικά σκεπτόμενους ανθρώπους (βλ. συνέντευξη τύπου συνηγόρων στις 27/07 με πολυπληθές ακροατήριο), αλλά και το κυριότερο, γιατί τα παιδιά αυτά χαρακτηρίζονται από υψηλότατο αίσθημα ευθύνης, ειλικρίνειας, αλληλεγγύης και εντιμότητας, το οποίο απέδειξαν  εντός και εκτός της δικαστικής αίθουσας.

Η αξιοπρέπεια αυτών των παιδιών που υπερασπίστηκαν  με λόγια περήφανα τις ιδέες τους, την πολιτική τους δράση και τις φιλικές τους σχέσεις  είναι κάτι άγνωστο, ακατανόητο και ίσως επίφοβο για τους «χώρους» που κινείται ο κ. Δημητρακόπουλος.

 

Οι γονείς των καταδικασθέντων στη δίκη για τη ΣΠΦ