Λέγομαι Κώστας Σαλάπας και είμαι διορθωτής. Δεν είμαι ούτε δεξιός, ούτε αριστερός, ούτε κεντρώος, ούτε τίποτα. Δεν θέλω να ανήκω πουθενά πολιτικά. Προτιμώ να δηλώνω απλώς σκεπτόμενος. Δεν ξέρω αν έχω πολύ μυαλό ή λίγο, αυτό δεν θα το κρίνω εγώ, αλλά ξέρω ότι όσο έχω, το βάζω και δουλεύει το ρημάδι. Και αυτό το πράγμα, ρε γαμώτο, με πόνο το λέω, μια ζωή μού δημιουργεί προβλήματα. Επίσης, έχω χοντρό πρόβλημα με την αδικία. Δεν μπορώ να την αντέξω. Από μικρό παιδί είχα θέμα με αυτό. Δεν χρειάζεται να είσαι αριστερός για να μην αντέχεις την αδικία, ούτε είναι στάνταρ ότι αν είσαι δεξιός ή οτιδήποτε άλλο θα είσαι στη θέση αυτού που αδικεί.
Ετσι, λοιπόν, όταν ο Γιώργος Δήμας, οικονομικός διευθυντής της «SportDay», μας κάλεσε όλους τους εργαζόμενους της εφημερίδας και μας είπε «ή υπογράφετε μείωση κατά 25% στον μισθό σας ή απολύεστε», ένιωσα ότι αδικούμαι κατάφωρα, ότι τόσα χρόνια δουλειάς και εργασιακών κατακτήσεων πάνε στον βρόντο, ότι βιάζεται η προσωπικότητά μου, ότι αν δεχόμουν δεν θα μπορούσα να ξαναμπώ στη δουλειά μου με το κεφάλι ψηλά. Οτι θα έχανα την αξιοπρέπειά μου ως άτομο. Και όταν έγινε η ψηφοφορία μεταξύ των εργαζομένων και από τα 50 άτομα που ψηφίσαμε οι 43 είπαν «όχι», οι 6 είπαν «ναι» και 1 έριξε άκυρο (παρένθεση: για να ρίξεις άκυρο σε τέτοια ψηφοφορία πρέπει να είσαι πιο γραφικός κι από γάιδαρο σε καρτ ποστάλ νησιού των Κυκλάδων), χάρηκα πολύ. Είπα ότι «ναι, ρε φίλε, υπάρχει φιλότιμο σε αυτόν τον κόσμο, θα πολεμήσουμε, δεν θα πέσουμε έτσι αμαχητί». Πού να ’ξερα…
Πού να ’ξερα ότι κάποιοι «συνάδελφοί» μου από την επόμενη μέρα κιόλας θα ανέβαιναν ένας ένας να υπογράψουν, κρυφά από τους άλλους, για να σώσουν τη θεσούλα τους.
Πού να ’ξερα ότι κανένας δεν θα καταλάβαινε πως υπογράφοντας τη μείωση καταπατάς τις συλλογικές συμβάσεις και αυτόματα τα δικαιώματά σου ως εργαζομένου, πράγματα για τα οποία κάποιοι, κάποτε, έχυσαν αίμα για να τα έχουμε (είχαμε…) εμείς σήμερα.
Πού να ’ξερα ότι κανένας δεν θα καταλάβαινε πως αν λέγαμε όλοι «όχι», δεν θα μπορούσαν να μας κάνουν τίποτα. Τι διάολο, ρε φίλε, θα απέλυε όλη την εφημερίδα; Και μετά τι; Θα την έβγαζε μόνος του; Δυστυχώς, όλοι οι «συνάδελφοί» μου είναι το ίδιο ένοχοι για την απόλυση τη δική μου και της κοπέλας μου, της Αρετής Μαυρομμάτη, όσο και ο Γιώργος ο Δήμας. Δυο απολυμένοι μέσα σ’ ένα σπίτι δεν είναι και λίγοι, τι λέτε κι εσείς «συνάδελφοι»;
Πού να ’ξερα ότι κάποιοι, όπως ο προϊστάμενος του ατελιέ, Ορέστης Κούλπας, θα εκτελούσαν διατεταγμένη υπηρεσία και θα έψηναν με βδελυρά λόγια τον κόσμο, φοβίζοντάς τον, να υπογράψει. Και θα τα κατάφερναν κιόλας…
Πού να ’ξερα ότι κάποιοι άλλοι, όπως ο Δημήτρης ο Μπαλής, θα έβγαιναν σε συνέλευση των εργαζομένων και θα έλεγαν ότι είναι άδικο αυτός να παίρνει λιγότερα και εμείς να συνεχίζουμε να δουλεύουμε με τα ίδια που παίρναμε και πριν. Οπως και ότι ο Διονύσης ο Ελευθεράτος αρνήθηκε «λόγω πολιτικών πεποιθήσεων». Πιο σιχαμένη και κατάπτυστη δήλωση δύσκολο το βλέπω να ξανακούω.
Πού να ’ξερα ότι ο εκπρόσωπος της ΕΣΗΕΑ, Μανώλης Παναγιωτόπουλος, όταν έκανα σε μια συνέλευση την πρόταση να συστήσουμε μια επιτροπή που θα ανέβει στον Δήμα και θα του πει ότι δεν ανεβαίνει κανένας μόνος του να υπογράψει, θα μου απαντούσε ότι «ρε Κώστα, αφού δεν υπάρχει ελπίδα, θα μας καλέσει έναν έναν και κο κο κο κο κο κο κο κο κο κο κο κο». Τώρα, αν αυτή είναι στάση εκπροσώπου, εγώ είμαι ακροβάτης στο τσίρκο του Πεκίνου και κάνω ζογκλεριλίκια με δέκα σερβίτσα για σούπα και τα μαχαιροπίρουνα παρέα.
Πού να ’ξερα ότι ούτε καν η ΕΣΗΕΑ δεν θα ήταν ικανή να κάνει κάτι για μας, γιατί δεν μπορεί να βγάλει πρόεδρο λόγω του ότι το συμβούλιό της αποτελείται από έντεκα κοκόρια που κάνουν σε κάθε συνέλευση κόντρα ποιος την έχει μεγαλύτερη αντί να δουλεύουν για να μας προστατέψουν. Και δεν φταίει μόνο ο Τσαλαπάτης, κύριοι. Μπορεί να είναι ο χειρότερος, αλλά το γιαούρτι (ή το ξύλο, ποτέ δεν ξέρεις…) θα το φάτε όλοι μαζί στα μούτρα κάποια μέρα.
Γιατί δεν τα ’ξερα όλα αυτά; Τελικά δεν έχω και πολύ μυαλό… Ή μάλλον είμαι ρομαντικός, δεν ξέρω. Τουλάχιστον δεν είμαι τόσο ρομαντικός ώστε να πιστεύω ότι θα ξαναβρώ δουλειά στον Τύπο. Ποιος ξέρει, μπορεί να διαπρέψω ως μπάρμαν. Ή ως μουσικός, που είναι και η άλλη δουλειά μου. Και δεν είμαι και τόσο ρομαντικός ώστε να μην καταλαβαίνω ότι ακόμα κι αν δηλώνεις αριστερός, όπως ο «κύριος» Δήμας, μπορείς να φέρεσαι σαν τον χειρότερο φασίστα στους εργαζομένους σου. Τουλάχιστον ας είναι για μια φορά άνδρας στη ζωή του και ας έχει το θάρρος τον επόμενο που θα απολύσει να τον κοιτάξει στα μάτια, όπως του έγραψα και στο μήνυμα που του έστειλα. Και ας αφήσει και μουστάκι μισό δάχτυλο, να βάλει και δερμάτινη μπότα και να βολτάρει με βάδισμα της χήνας στους διαδρόμους της εφημερίδας.
Οσο για σας, φίλοι μου, σας εύχομαι πρώτα απ’ όλα να είστε κι εσείς σκεπτόμενοι, είτε αριστεροί είστε είτε δεξιοί. Και θα τα πούμε σε κάνα μπαρ. Ή σε καμιά συναυλία…
Κώστας Σαλάπας (και Αρετή Μαυρομμάτη)
Απολυμένοι διορθωτές «SportDay».
