Δεν καλυπτόμαστε από την μοναχική μας ύπαρξη στο αστικό τοπίο μόνο με την ιδιότητα του πελάτη, του δέκτη, του θεατή, του καταναλωτή, του εργαζόμενου. Θέλουμε έναν χώρο εκτός σπιτιού (και εκτός επαγγελματικής στέγης) που να στεγάζει εμάς και όχι τα πορτοφόλια μας, που να στεγάζει τα μικρά μας ονόματα και όχι τα επίθετά μας…
Δεν καλυπτόμαστε από την κοινωνική δικτύωση μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μέσα σ’ ένα δωμάτιο. Θέλουμε να γνωριστούμε και να ζήσουμε με τους ανθρώπους που συμφωνούμε ή έχουμε κοινά ενδιαφέροντα και ίδιες ανησυχίες
άνθρωποι που μπορεί να συνυπάρχουμε στην ίδια γειτονιά, στην ίδια πόλη, να περπατάμε βιαστικά στο ίδιο πεζοδρόμιο χωρίς να υποψιαζόμαστε ότι πίσω από τις άγνωστες φάτσες βρίσκονται ενδιαφέροντα μυαλά και ελκυστικές προσωπικότητες…
Με όρους αμεσοδημοκρατικούς, αντι-ιεραρχικούς, μη κερδοσκοπικούς, οικονομικά ανεξάρτητους και πολιτικά ακηδεμόνευτους ξεκινάμε μια αυτόνομη προσπάθεια να δημιουργήσουμε μια κοινότητα μέσα στην κοινωνία, μια κοινωνία ανθρώπων μέσα στην πόλη, μια συλλογικότητα ενάντια στην ατομικότητα, την ιδιώτευση, την εμπορευματοποίηση, μια συλλογικότητα από την κοινωνία, μια συλλογικότητα όχι για την κοινωνία αλλά με την κοινωνία, μια συλλογικότητα από τα κάτω, μια συλλογικότητα που συνειδητοποιεί τα προβλήματα και αποτελεί μέρος της λύσης, που στέκεται αλληλέγγυα σε όσους και όσες έχουν προβλήματα, έναν κόσμο που χωράει και άλλους κόσμους…
Αυτός ο χώρος φιλοδοξεί να στεγάσει συζητήσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις/ βιβλιοσυζητήσεις, προβολές, αντιμαθήματα (μαθήματα χωρίς οικονομική σχέση δασκάλου και μαθητή), βιβλιοθήκη, εικαστικά εργαστήρια, ομάδες έκφρασης, ομάδες δράσης, συλλογικότητες που θα δημιουργηθούν ανάμεσά μας ή συμβαδίζουν μαζί μας, εκδηλώσεις και μαζώξεις που καλύπτουν τις ανάγκες μας για έκφραση, για συντροφικότητα, για ανθρώπινη καθημερινότητα, για ψυχαγωγία, για αυτοδιαχείριση τόσο του ελεύθερου χρόνου μας όσο και της ζωής μας συνολικά. Αυτός ο χώρος φιλοδοξεί να στεγάσει όνειρα και συναισθήματα, να είναι το πέρασμα από το «τι έχουμε» στο «τι θέλουμε»…
Αυτός ο χώρος φιλοδοξεί να στεγάσει όλους εμάς…
Στην παροιμία/προτροπή/συμβουλή των γιαγιάδων μας να απλώνουμε τα πόδια μας μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα εμείς δειλά-δειλά αλλά και γενναία απλώνουμε τα χέρια μας και παράλληλα αρχίζουμε μια προσπάθεια να μεγαλώσουμε το πάπλωμα… ένα πάπλωμα φιλόξενο και πολύχρωμο, που δεν καλύπτει την γύμνια μας αλλά θερμαίνει τις διαπροσωπικές μας σχέσεις…
Αυτόν τον χώρο, λοιπόν, σε καλούμε να δυναμώσεις, να στηρίξεις, να βελτιώσεις και να συνδιαμορφώσεις με την παρουσία σου και με την ενεργή συμμετοχή σου…
Την Πέμπτη στις 15/4 στις 18:00 ανοίγουμε το χώρο! Σας περιμένουμε στο ισόγειο της Θουκυδίδου 7, στους Έξι Δρόμους, ώστε να γνωριστούμε, να «βαφτίσουμε» το στέκι, να φάμε (φέρνουμε το φαγητό μας και το μοιραζόμαστε), να πιούμε, να συζητήσουμε…
Να φέρετε την καλή σας διάθεση, τις ιδέες σας, τα ανοιχτά μυαλά σας, την καλή καρδιά σας, τα χαμόγελά σας, τους φίλους σας…
Παρακαλώ πέστε μου:
Πώς είναι δυνατόν να μετατραπεί ένας Σύλλογος Συνταξιούχων, λ.χ. ο Σύνδεσμος Συνταξιούχων Διπλωματικών Υπαλλήλων, σε καταναλωτικό Συνεταιρισμό, που να πετυχαίνει είτε άτοκες δόσεις σε αγαθά ή και ειδικές χαμηλές τιμές στα μέλη του;
Τι διαδικασία ακολουθείται; Τι σχετικά νομικά κείμενα υπάρχουν;
Με τι επιχειρήματα και με τι δεδομένα μπορεί κανείς να κάνει μια απόλυτα πειστική εισήγηση στο Διοικητικό Συμβούλιο του Συνδέσμου;
baskin
Μαΐου 8th, 2010 on 19:59
Θέτετε ένα σύνθετο και σημαντικό θέμα. Δεν γνωρίζω τα νομικά κείμενα, αλλά πιστεύω ότι οι μηχανισμοί που αναφέρετε δεν χρειάζονται ιδιαίτερη νομική υπόσταση για να λειτουργήσουν.
Το θέμα είναι κατ’ εμένα η συνειδητοποίηση της ισχύος του καταναλωτή ειδικά όταν συνεταιρίζεται. Πιστεύω ότι απλά χρειάζεται απαγκίστρωση από τον διακοσμητικό ρόλο που έχουν όλοι οι σύλλογοι και απευθείας επαφή και διαπραγμάτευση με τις επιχειρήσεις. Επιβράβευση αυτών των επιχειρήσεων που συμμετέχουν και απομόνωση των καρτέλ με ταυτόχρονη ανάπτυξη καταναλωτικής κουλτούρας.