Download Αφιέρωμα (.pdf)
Αφιέρωμα Online (@ scribd.com)
Εδώ και καιρό υπήρχε η σκέψη να κάνω κάποιο αφιέρωμα για καλλιτέχνες που μου αρέσουν ή έχω δεθεί με το έργο τους, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε ο χρόνος και η διάθεση να πιαστώ και να ασχοληθώ με κάτι που κατά βάση χρειάζεται οργάνωση και αναζήτηση στοιχείων. Έτσι το είχα αφήσει μελλοντικά ανοικτό ώστε να γίνει κάτι…
Στις ιδέες για ποιον καλλιτέχνη θα έκανα ένα αφιέρωμα, ήταν αρκετοί ,αλλά δυστυχώς και πάλι με πρόλαβε ο χρόνος ,ή πιο σωστά διατυπωμένα, με πρόλαβαν τα γεγονότα.
Και τι εννοώ;
Μα φυσικά την είδηση του θανάτου του Λάκη Καραλή.
Ο Λάκης ήταν ένας από τους καλλιτέχνες που μου είχαν κεντρίσει την περιέργεια με τον στίχο του, αλλά και την κριτική του μέσα από αυτόν στο γραφειοκρατικό ΚΚΕ αλλά και γενικότερα στην αγκυλωμένη αριστερά μέσα στους συμβιβασμούς της μεταπολίτευσης.
Ένας Λάκης Καραλής που λοιδορήθηκε από το ΚΚΕ αλλά και κατηγορήθηκε μέχρι και τις μέρες μας ως προβοκάτορας, και όλα αυτά επειδή είπε τα πράγματα με το άνομα τους (διότι βλέπεις η αλήθεια είναι σκληρό πράγμα και βλάπτει όσους θέλουν να κρύβονται μέσα στην “ορθοδοξία” τους αποφεύγοντας να κάνουν τον λόγο τους πράξη, να Επαναστατήσουν). Αυτός ήταν και ένας άλλος λόγος να ασχοληθώ περισσότερο μαζί του και όχι απλά να ακούσω τα κομμάτια του, αλλά να ενδιαφερθώ για να μάθω πράγματα περί αυτού.
Δυστυχώς όσα στοιχεία κατάφερα να βρω ήδη περιέχονταν στο έντυπο βιβλιαράκι από το δίσκο στο “supermarket” που επανακυκλοφόρησε τον προηγούμενο χρόνο, έτσι αποφάσισα το αφιέρωμα στο Λάκη Καραλή να γίνει ουσιαστικά ένα αφιέρωμα του Λάκη μέσα από το δίσκο του και όσα περιέχονται σε αυτόν, όσα περισσότερα κατάφερα να βρω είτε ως κείμενο είτε ως φωτογραφικό υλικό υπάρχει στις σελίδες που παρουσιάζετε και στις οποίες υπάρχει και η πηγή όπου το βρήκα.
Ουσιαστικά είναι ένα φωτογραφικό αφιέρωμα μέσα από κείμενα , στίχους και φωτογραφίες τόσο του Λάκη Καραλή αλλά και του Κοροβέση , όσο και του Βότση και των παραγωγών της επανέκδοσης του δίσκου του. Με λίγα λόγια είναι ένα αφιέρωμα κολλάζ του Λάκη Καραλή μέσα από τον δίσκο του.
Καλό ταξίδι Λάκη,
Να μας βλέπεις από κει πάνω και όταν ξεφεύγουμε ρίχνε κανένα τραγουδάκι ώστε να βρίσκουμε πάλι το δρόμο μας
ΚΙΚΟ
02/07/2009
Το έγραψε ο Αντώνης Μποσκοϊτης από απροσεξία, αλλά εσείς το επαναλάβατε στο αφιέρωμα σας. Διπλή λοιπόν η αβλεψία. “Δεν ήταν ποπ καλλιτέχνης, δεν έβγαινε στις τηλεοράσεις και μόνο στον 902, στο Κόκκινο 105.5 στο Κανάλι 1, ίσως και στην Κρατική ραδιοφωνία, έπαιζαν τα τραγούδια του…”.
Σκεφτείτε το λίγο καλύτερα, μήπως μετά τον 902 τον είχαν καλέσει να παίξει και στο “Σπίτι του λαού” για την Κεντρική Επιτροπή και τη διαπαιδαγώγηση της ΚΝΕ; Οσο για την ΕΡΑ, φαντάζομαι πως τον έβγαλαν και στο παγκόσμιο δίκτυο για τον απόδημο ελληνισμό… Τώρα που τα λέμε, νομίζω πως είχε παίξει και στο Ηρώδειο…
{ΑΘΑΝΑΤΑ ΠΑΙΔΙΑ}
Μακάρι να΄ταν Όνειρο
Μακάρι να ήταν Ψέμα.
Μα οι ελπίδες μου θολές,
τις φόρεσα για Στέμμα!!!
Μικρά παιδιά σαν ήμασταν
και παίζαμε κρυφτό,
στις γειτονιές ακούγονταν,
το ποδοβολητό.
Κι΄ήμασταν όλοι Αθάνατοι
Δεν ξέραμε για Χάρο…
Μόνο παιχνίδια στήναμε,
με νύφες και κουμπάρο!!!
Στης μάνας την αυλή,
Ολόγιομο φιλί.
Στης μάνας την αυλή,
η αγάπη προκαλεί.
Για μένα ήσουν πρώτος.
Ψηλός,μελαχροινός,
Με τη φωνή σου έσταζε
Μέλι ο Ουρανός…
Τραγούδι σαν ξεκίναγες,
στα πέλαγα με πήγαινες…
Με μαγική κιθάρα,
τα δάχτυλά σου αρμένιζες,
και μου΄δινες λαχτάρα…
ΟΧΙ!!!Δεν είσαι άρρωστος…
Μόνο, μιά μπόρα είναι…
΄Ελα κοντά μου Αδερφέ,
Στάσου εδώ και…ΜΕΙΝΕ!!!
Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΣΟΥ ΑΔΕΡΦΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ.
{ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ}
Βραδιάζει…
Κι΄η νύχτα την καρδιά μου
κομματιάζει!!!
Κουλουριασμένη
σα φίδι νωθρό,
τη ματιά σου θωρώ,
τη ματιά σου,
Μετρώ!!!
΄Οσα τραγούδια
κι΄αν τραγουδήσω,
τον πόνο που δίνεις,
δε θα νικήσω!!!
~Σε νάρκες πατάω,
~Ταραχή που κρατάω!!!
~Αδερφέ μου,
~Πού πάς?
~Γύρισε πίσω,
~Κι΄ας…ξεψυχήσω!!!
Η ΑΔΕΡΦΟΥΛΑ ΣΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑ.
{“ΑΜΑΡΤΙΑ”…είπε η ΜΑΡΙΑ}
Όσο ζούσα,με έριχναν μέσα σε λάσπες…
Όσο ζούσα,με κυνηγούσαν και με χτύπαγαν από παντού αλύπητα.
Όσο ζούσα,νερό τους έδινα κι΄αυτοί μου έδιναν ένα ποτήρι γεμάτο δηλητήριο να πιώ…
Οσο ζούσα,ήμουν ο “καλός Λάκης”και μου έδιναν φορτία να κουβαλάω στους ήδη τυραννισμένους ώμους μου…
Όσο ζούσα, με είχαν για σκλάβο.Απλήρωτο.Τους ύψωνα στα σύννεφα και ΄κείνοι με προσγείωναν σε άγρια βράχια τυραννώντας την κουρασμένη ψυχή μου…
Οσο ζούσα, με τύλιγαν σε φλόγες δαιμονισμένες,και μ΄έκαιγαν, κι εγώ ήμουν καρτερικός…
Γυναίκες με πλησίασαν για να καταστρέψουν το αγνό πνεύμα μου και θέλησαν να με ρίξουν στην αφάνεια και την ντροπή…
Όσο ζούσα,όλοι με αδίκησαν,με πρόδωσαν,με πούλησαν σε φτηνά σκλαβοπάζαρα…
Αυτά όλα, δεν είναι Αμαρτία τάχα?
Τώρα που πέθανα,άκουσα μιά γυναίκα να λέει πως “καλό είναι να μην υπάρχουν εντάσεις ανάμεσά μας,διότι είναι “Αμαρτία”για τη μνήμη μου…
ΧΑ!…Τώρα που πέθανα…ΧΑ!…Τί γελοίο,τί φαιδρό,τί ψέμα, τί ζοφερό…
Τώρα που πέθανα,θυμήθηκαν να με σεβαστούν!!! ΧΑ…ΧΑ!!!
Μπράβο γυναίκα εσύ! Μ΄έκανες και γέλασα μέσα στον τάφο μου…ΑΜΑΡΤΙΑ?ΧΑ…ΧΑ…
ΤΩΡΑ??? ΧΑΑΑΑ….!
Η ΑΔΕΡΦΗ ΣΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ.
{ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΑΦΕΙΟ}
Μιά φορά κι΄έναν καιρό,
ήρθε ο Καραλής θαρρώ,
με ειλημμένες αποφάσεις,
τολμηρές και μ΄αντιφάσεις!!!
~Εγώ θέατρο θ΄ανοίξω
και το σπίτι του Παπά
τώρα πλέον μου ανήκει,
πωλητήριο θα βάλω,
κι ό,τι “πιάσω” θα ν΄ρεγκάλο!!!…
Κι΄έτσι γίναν οι βουλές του
και οι βαθειές επιθυμιές του,
πως σαν θέατρο θα έχει,
όλον τον ντουνιά κατέχει…
Μα δεν ήταν όμως έτσι…
Σαν τον Βέγγο Ετούτος τρέχει,
σ΄έναν άνισο αγώνα,
για να βρεί, μιά…πολυθρόνα!!!
Κοπελλούδες κι΄αγοράκια,
επεράσαν για…σουβλάκια…
κοπελλίτσες με κοντές φουστίτσες,
ήπιαν πορτοκαλαδίτσες…
Αγοράκια με ταλέντο,
έτρωγαν τον πασατέμπο…
~Κι΄άλλες ήρθαν μέσα εκεί,
σαν να ήταν μιά ταβέρνα,
και την κάναν τουμπεκί…
~Μία είπε,πως δεν ξέρει τί είναι ΑΖΑΧ…
‘ Αλλη είπε,πως αυτή μόνο πίνει ένα χάπι,
που είν΄το ΧΑΝΑΧ…
~Άλλη είπε,”πως εγώ γουστάρω δόξα,κι΄όχι να φυλάω την πόρτα”.
Πέρασαν και “αδερφές”
κουνιστές και λυγερές…
Μα σαν είδαν τη δουλειά,
προτιμήσαν να “την κάνουν”
΄Ωστε μέση, Μην “ξεκάνουν”!!!
Κι΄ο φτωχός ο Καραλής
Στέκει άναυδος Μπεκρής,
Μες τη μέση του Θεάτρου,
Τάχα, ποιόν να προσκυνήσει,
ώστε να τον βοηθήσει???
Σκούπα παίρνει , το σφυρί και το αμόνι,
το βιδώνει, ξεβιδώνει
του΄πεσε το παντελόνι…
Μα οι μικρές οι πριγκιπέσσες,
Βάζοντας γερές κομπρέσσες,
Δεν κοιτάν τον Καραλή,
Μον΄τα ρούχα τους βαστάνε,
για την πρώτη Προβολή!
Τόσο δε τον αγαπούν,
Δήθεν, τάχα, τον πονούν,
Περιμένουν στη σειρά, όχι για να τις πηδήξει,
Μα στο πάλκο να τις ρίξει….
Σίδερα μασάει, όχι ο Κουταλιανός,
Μα ο καλός μου Αδερφός!
Πέτρες κουβαλάει,με το χέρι του τις σπάει,
έχει γίνει Μπετατζής,
και πιστεύω, πως για μένα,
Κάλλιο να ΄ταν…Νταβατζής!!!
΄Αλλος μπαίνει, άλλος φεύγει.
Άλλος μένει, μα πολύ
Δεν υπομένει, “Στου Βαφείου τη δουλειά”
χασισάκι πάει και παίρνει
στου Θεάτρου, μιάν ανήλιαγη γωνιά…
Κι΄έτσι τώρα ξαπλωμένοι,
εντελώς μαστουρωμένοι,
γιά ποιά Τέχνη να μιλήσουν,
ώστε να ορθοποδήσουν?
Πάλι ο Καραλής μπροστά,
τα μαζεύει τα σκατά,
και αντί να τους τα χώσει
μες στο στόμα να τα σπρώξει
και γερά να τα βουλώσει,
άλλα βρίσκει εργαλεία,
για να αρχίσει,μιάν καινούργια αγγαρεία!!!
Τί κι΄αν είναι Σκηνοθέτης,
Τί κι΄αν είναι Και Συνθέτης,
Τί κι΄αν είναι Αρχηγός?
Όλα εκεί τα καταθέτει,
Και Ψυχή σαν διαθέτει,
Θα τον πάρει ο ποταμός…
Ε,και τί να λέμε τώρα,για ετούτο
“ΤΟ ΒΑΦΕΙΟ”?
Το ΄γραψε κι η Εφημερίδα,
Μα εγώ, ποτέ δεν είδα,
Τούτον δω τον Αρχηγό,
Μιά φορά, έστω να παίρνει,
τη Δική του “Τη μερίδα…”!!!
Όλοι μπαίναν και ετρώγαν,
όλοι μπαίναν και τα πίναν,
μιά ουζάκι, μιά σφυνάκι,
να και κάι μεζεδάκια,
τί καλά που ν΄τα πιττάκια,
Μα…ποιός όμως θα πληρώνει
έστω, τα εισιτηριάκια???
Ολοι λένε Καληνύχτα
Και εσύ Ρε Καραλή,
Πέσε μέσα Εις την Πίττα!!!
Μα αυτός μυαλό δε βάζει
κι΄η καρδιά μου αναστενάζει!
Και αρχίζω εγώ να τρέχω,
δεξιά κι΄αριστερά,κι΄οποια visa
εγώ αντέχω, να την κάνω προσφορά!
Όλες τότε τις επήρα,
τί να κάνω η κακομοίρα,
Καραλή για να συντρέξεις,
δε γνωρίζεις πού θα μπλέξεις…
Και εμπλέχτηκα πολύ στων γραφείων τη βουή,
με σφραγίδες κι΄υποσχέσεις,
μα…τρέχα όμως τώρα,έτσι γρήγορα
Να χέσεις,
μιά κι οι βίζες γίναν όπλα,
έτοιμες για κατασχέσεις!!!
Τί τα θες και τί γυρεύω,
με τα λόγια τα πολλά?…
΄Ακρη εκεί,ποτέ δεν βγάζω,
ούτε και το λογαριάζω,
Μα ετούτο θα φωνάξω:
“Μες σε τούτο το ,
του Θεάτρου το Σχολείο,
γράψτε απ΄έξω…ΚΑΦΕΝΕΙΟ!!!
΄ΟΛΑ ΤΖΑΜΠΑ, ΟΛΑ ΦΤΗΝΑ
Ο ΛΑΟΣ ΝΑ΄ΝΑΙ ΚΑΛΑ!
{ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΔΙΝΩ
ΚΑΙ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΑΦΗΝΩ,
ΣΚΕΤΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ!!!
ΚΙ ΟΥΤΕ ΒΕΒΑΙΑ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ,
ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΜΙΑ…ΔΙΑΘΗΚΗ}!!!!.
Με πολύ αγάπη κουρασμένε μου αδερφούλη.ΤΟ ΔΕΣΠΟΙΝΑΚΙ ΣΟΥ.
{Η ΠΕΡΙΠΟΛΙΑ} ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΦΥΛΑΞΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ “ΒΑΦΕΙΟ”
Μιά ωραία Κυριακή,
μες σε βραδινή ποδοσφαιρική γιορτή,
κάτω εκεί εις τον Περαία,
Με τον Ολυμπιακό παρέα,
Ξεκινήσαν από άλλη γειτονιά,
στου Θεάτρου τη γωνιά,
κάτι ακράτητα παιδιά,
τα μισά ήταν Αλβανάκια,
άλλα τόσα ήταν γυφτάκια.
Και με λυγερά κορμάκια,
και τα πονηρά ματάκια,
τρέξανε για Ριφιφί
Στου Θεάτρου την αυλή,
Με ιδιοκτήτη, “Εναν ΄Αγιο Καραλή
που ήταν απ΄τ΄Αναμπακλί”!
΄Ετσι πήδηξαν πορτάκια,
πήδηξαν και τα χαντάκια,
μέσα μπήκαν
και ό,τι βρήκαν τα τραβήξαν
σαν μαγκάκια,
έξω στ΄άλλα τα σοκάκια,
και αφού είχαν πανηγύρι,
τα επήγαν στο τσαντήρι…
Μα σε λίγο, ήρθαν περιπολικά,
με πολλά φωτιστικά,
με σειρήνες ανοιγμένες,
μες σε γειτονιές, χαμένες…
Πήγαν όλοι στο τσαντήρι
Με τα όπλα ανοιγμένα,
Σαν κοκκόρια σηκωμένα,
Κι΄αρχινήσαν Ερωτήσεις,
Μα αντί για απαντήσεις,
Ουρλιαχτά σαν ακουστήκαν,
Ολοι τότε σταματήσαν!
~Και τί βλέπουν είν΄αστείο,
μα και σκέτο μεγαλείο,
΄Οταν ένας Αρουραίος,
μες του Μπάτσου την αγκάλη,
χόρευε “το πεντοζάλι…!!”.
Εεεεε, τί άλλο, τί τα θες,
{Τέτοιο θέαμα δεν βλέπεις,
κάθε μέρα να το έχεις}.
Και αυτή η Τραγωδία
έχει γίνει τώρα πλέον,
Μιά Γενναία Κωμωδία!
~Με τον μπάτσο να ουρλιάζει,
Άγκαλιά με αρουραίο,
Τόσο, να τονε τρομάζει!
~Κι΄έτσι μία άλλη μέρα,
Ο σωστός ο Καραλής,
Που δεν είναι παραλής,
Σκέφτηκε, πως το Θέατρο
να σώσει, πρέπει και
να το “Περικυκλώσει”!
Κι΄αρχινά περιπολίες,
Κυριακές μα και Αργίες…!
~Μόνο τούτο θα του πω:
“Πως αν έβαλε σκοπό,
Για να βγεί Περιπολία,
Πρέπει αμέσως να φορέσει
Ενός Γενναίου Στρατηγού,
Μιάν Ωραίαν Πανοπλία!!!”.
Η ΑΔΕΡΦΟΥΛΑ ΣΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΓΛΥΚΕΙΕ ΜΟΥ ΛΑΚΗ.ΘΥΜΑΣΑΙ ΟΜΟΡΦΕ ΜΟΥ, ΠΟΣΟ ΕΙΧΑΜΕ ΓΕΛΑΣΕΙ , ΜΑ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΕΙΧΕΣ ΣΤΕΝΟΧΩΡΕΘΕΙ ΜΟΝΑΔΙΚΕ ΜΟΥ ΑΔΕΡΦΕ?
{Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΑΣ ,ΛΑΚΗ ΜΟΥ}
***{Τί να μου κάνουν δάκρυα δυό και στεναγμοί σαράντα δυό Μανούλα μου?….!}
~Μανούλα μου γλυκειά,
ο γιόκας σου αρρώστησε
και η καρδιά μου σκόρπισε!!!
Μανούλα, αν Τον βλέπεις,
Απ΄το κρεβάτι βγάλτον,
και σε Μετάξια Βάλτον!!!
Μανούλα, ο Αδερφούλης μου,
Εμένα, δεν μ΄ακούει…
Λύγισε το κορμάκι του,
΄Εκλεισε το στηθάκι του!!!
Μανούλα μου, στο λέω
πως κάθε μέρα, κλαίω…
Τον λατρεμένο Γιό Σου,
Σ΄Αγίους κι΄αν τον έταξες,
Μιά μέρα για να γειάνει,
Αυτός πολύ παράκουσε,
και θέλει να Αποθάνει!!!
~Στείλτε του ΕΣΥ, ένα Μήνυμα,
Στείλ’ Του ΕΣΥ ένα “Γράμμα”!..
Κάνε καλή μανούλα μου,
Στον Πόνο του, ΤΟ…ΘΑΥΜΑ!!!
“Τί να μου κάνουν δάκρυα δυό και στεναγμοί σαράντα δυό μανούλα μου?”
~Αυτό θα τραγουδάω,
σε Σένα Προσευχή…!
Και δώσε ΤΗΝ {ΕΥΧΗ}!
Η ΑΔΕΡΦΗ ΣΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ – ΛΑΚΗ ΜΟΥ – ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ.
[ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΤΟ ΜΟΥ ΑΔΕΡΦΟ ΑΠΟΣΤΟΛΟ}
**Στο Ζάππειο μιά μέρα,
περιπατούσα,
Συνάντησα μιά νέα,
Μαυρομαλλούσα!!!
Είχε κοντό μαλλάκι,
Τη λέγανε Μαράκι,
Και πάντα εφορούσε
Κοντό παντελονάκι!!!
Σαν είδα το Μαράκι,
Τσακίρικο ματάκι,
μου έμοιαζε μαγκάκι,
στενό το κωλαράκι!
Ετούτο το Μαράκι,
Καθόταν στο παγκάκι,
και τότε αμέσως είπα,
Μ΄αρέσει το βυζάκι!!!
Τώρα στο Ζάππειο μένω,
Πηγαίνω ξαποσταίνω,
Και πικρο-ανασαίνω,
Στης μοναξιάς το τραίνο!…
Δεν βρίσκω το παγκάκι,
Μα ούτε το Μαράκι.
Κοπέλλι, απ΄την Κρήτη,
Με βλέπει απ΄το Φεγγίτη!!!
ΜΕ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΛΑΚΗ ΜΟΥ ΤΟ ΔΕΣΠΟΙΝΑΚΙ ΣΟΥ.ΑΔΕΡΦΗ ΣΟΥ.
“Η ΚΟΤΑ” ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΠΑΝΙΟ ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ ΛΑΚΗ.
***΄Οταν παίρνεις τη Δόξα,
Σε πιάνει μιά λόξα!
Κι΄έπειτα άλλη ζητάς!!!
Κι΄όταν πίσω, σπίτι γυρίσεις,
Φαγητό θα ζητήσεις…
**Και τότε θα κλάψει κι΄η δόξα,
και τρέχα να βρεις,
να σφάξεις μιά…Κότα!!!
“΄Αντε, κουνήσου…
Θα σβήσουν
Τα φώτα!!!”.
Η ΑΔΕΡΦΗ ΣΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ.ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΠΟΣΟ ΓΕΛΑΣΑΤΕ, ΤΟΤΕ ΟΛΟΙ….
{ΘΑ ΕΡΘΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ} ΑΥΤΟ ΛΑΚΗ, ΤΟ ΕΓΡΑΨΑ ΓΙΑΤΙ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΠΡΙΝ “ΦΥΓΕΙΣ”
ΕΙΔΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑ. ΤΟ΄ΞΕΡΑ…ΤΟ ΕΝΙΩΣΑ ΠΩΣ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΣ. {ΤΟ ΠΡΟΑΙΣΘΗΜΑ}
Σε λίγο που θα “Φύγεις”
πάρε με μαζί σου…
Σε λίγο…στο τελευταίο σου ταξίδι,
θα έχω ένα ΦΙΔΙ.
Κι΄εκείνο θα φιλήσω,
Ψυχή για να αφήσω.
Σε λίγο…το νήμα της σπάνιας ζωής σου
σαν θα κοπεί,
θα σε περιμένω
κρατώντας Αστραπή!
Πάρε με κοντά σου,
Δίπλα στη Σεπτή αγκαλιά σου.
Θα “Φύγουμε” κι οι Δυό.
Κόκκινο κρασί θα πιώ.
Στο πρόσωπό σου το γλυκό,
Μ΄αυτό θα σε ποτίσω,
και ΚΕΙ ΣΑΝ ΘΑ ΜΕΘΥΣΩ,
μαχαίρι θα κρατήσω!
Ψηλά θα το σηκώσω,
Σφιχτά θα το καρφώσω…
Μες τα δικά μου στήθη
Και θα χαθούν τα Πλήθη!!!
Ο Ουρανός μαγεύτηκε,
απ΄τη δική μου Αγάπη!
Κανένας δεν κινήθηκε
έμοιαζε μ΄απάτη!
Μπήκα στο…”μονοπάτι” σαν νύφη στολισμένη
Μαζί σου, αγκαλιασμένη.
Αδερφέ μου, Αετέ μου…
Αδερφέ μου Σύντροφέ μου…
Αδερφέ Παρηγοριά μου,
Πάρε όλη την Καρδιά μου!!!
**Για μένα ΄Ησουν Αθάνατος!
Και πώς να το Πιστέψω,
πως ΕΙΣΑΙ ΄ΣΥ ΘΝΗΤΟΣ,
ΣΑΝ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΘΕΟΣ???….
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ. ΜΕ ΒΑΘΥ ΣΕΒΑΣΜΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ.
{ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΜΟΥ}
*Πενθώ Αδερφέ μου!!!
Πενθώ και βουλιάζω
μέσα σε μιά μαύρη
Θάλασσα
Που μ΄έριξε ο αβάσταχτος
Πόνος Σου…
Πενθώ Μονάχη!
Σε κοφτερό βράχο
κρατιέμαι,
ματώνοντας τα δάχτυλά μου…
Από πού να στηριχτώ
Αγαπημένε?
Αιωρούμαι αδερφέ μου,
αντικρύζοντας το χάος
που καραδοκεί, να με συντρίψει!…
Πενθώ μαζί με τους ανείπωτους
γλυκούς χτύπους της καρδιάς σου…
Πενθώ, μαζί με την υγρή Γη,
που σε ζήτησε και σε πήρε…
Δεν με λυπάται τούτη η ΓΗ!!!
Δεν με βλέπει που έγινα
ένα “σώμα”, με τον άγριο βράχο?
*Γατζώνομαι…παλεύω…
Αγκομαχώ…Αδελφέ μου….
**ΜΗΝ ΜΕ…’ΣΠΡΩΞΕΙΣ”!!!
ΣΕ ΦΙΛΩ ΓΛΥΚΑ ΛΑΚΗ ΜΟΥ. ΤΟ ΑΔΕΡΦΑΚΙ ΣΟΥ.ΤΟ ΔΕΣΠΟΙΝΑΚΙ ΣΟΥ.
{ΔΕΥΤΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΝ ΑΣΠΑΣΜΟΝ}
***Ο δικός Σου ο θυμός,
Είν΄για μένα μισεμός…
Ο δικός σου ο θυμός,
Στην Ψυχή μου ο σεισμός!!!
΄Ησουν άρρωστος δυό χρόνια,
με καρκίνο στα πνευμόνια…
Αδιαφόρησες πολύ,
Και εμάς όλους μας στέλνεις,
σ΄ένα Τελευταίο Φιλί!
“Δεύτε τελευταίον Ασπασμόν”!!!
Δεν προλάβαμε να πούμε,
΄Ενα απλό “Πάτερ Ημών”!!!!…
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ Η ΑΔΕΡΦΗ ΣΟΥ.
{ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ ΛΑΚΗΣ ΚΑΡΑΛΗΣ}
***΄Ησουν μεγάλος Δάσκαλος…
Δάσκαλος Σοφός,
Σπάνιος Ουρανός
Και Προμηθέας ζωντανός!!!
΄Οταν ΕΣΥ μιλούσες
Σιωπούσαν όλα τα πουλιά,
Τρίζανε τα κορμιά…
Σε ΄Ατι άσπρο κάλπασες,
Κι΄ολη τη γη εχάραξες…
Πλατάνι ΄ησουν δροσερό,
Συνέτριβες το άδικο
το ξίφος σου εθέριζε,
Ο,τι ήτανε κακό!!!
Με βλέπεις Αδερφέ?
Βασιλιά των Ψυχών
Ταπεινών και Φτωχών?
Δίδαξες την Αγάπη
Αγκάλιασες το Λαό σου
Μεγάλε Μύστη
Προσκυνώ στο Βωμό Σου!!!
Βιβλική η φωνή σου…
Τα πλήθη καλούσες
΄Ομορφος Τειρεσίας,
Τα σημάδια εξηγούσες…
Τίποτα δεν κράτησες
για ΣΕΝΑ…
Φτωχός “οδηγούσες”
ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ
Στητός Περπατούσες…
Για μένα για όλους
Είσαι ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!
Στο φλοίσβο ονειρεύσου,
Νεραϊδες που είν΄δικές σου!!!
*Γοργόνες που σε φίλησαν
Γοργόνες που σου μίλησαν
Δάκρυα που κύλησαν
Ζαφείρια, που σε Τίμησαν!!!
*Εγώ, στέκω ΕΔΩ!!!
Δός μου Ψυχή, για να σε ΔΩ!!!
Η ΑΔΕΡΦΗ ΣΟΥ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ.
{Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΑΞΗ- ΔΙΑΛΟΓΟΣ}
~Ο ΘΕΑΤΡΑΝΘΡΩΠΟΣ: Γλυκειά μμου, σε αγάπησα!!!
~Η ΗΘΟΠΟΙΟΣ: Μα πώς, πολύ απορώ!
~Ο ΘΕΑΤΡΑΝΘΡ.Μήτε και ΄γω γνωρίζω, στο κρύβω από καιρό.
~ΗΘΟΠΟΙΟΣ:Πολύ με κολακεύεις αχ Δάσκαλε ΕΣΥ…
~ΘΕΑΤΡ. Δεν σε κολακεύω. Στη ματιά σου ταξιδεύω…
ΗΘΟΠΟΙΟΣ. Και τί θα γίνει τώρα? Αυτό, μοιάζει με μπόρα.
ΘΕΑΤΡ.Εγώ δεν σε πιέζω. Εσύ αποφασίζεις, ψυχή ΕΣΥ ΟΡΙΖΕΙΣ…
ΗΘΟΠ.Εσένα εγώ θαυμάζω, κορώνα μου σε βάζω.
*Κι ενώθηκαν τα χείλη, σ΄ένα βαθύ φιλί,
ενός Σοφού Δασκάλου,
μα ηθοποιός μουρλή!!!
Και εκείνη ανεβαίνει
σε σκαλιά Θεάτρου μπαίνει
και ποτέ δεν κατεβαίνει…
Κοιτάξτε με, Δοξάστε με!
Η αγάπη του Δασκάλου
Με επήγεν στα ψηλά,
Μου πετάξαν τα μυαλά!
Και περνούσανε τα χρόνια…
Η ηθοποιός γελούσε,
και ο Δάσκαλος σιωπούσε…
ΘΕΑΤΡΑΝ. Ω Θεά μου…
Μιά αρρώστεια με κατέχει
το κορμί μου, δεν αντέχει.
ΗΘΟΠΟΙΟΣ: Ξαπλωμένος είσαι τώρα.
Σε Νοσοκομείο μένεις…
΄Αλλο πιά, τί περιμένεις?
Εκουράστηκα κι΄εγώ,
να σε βλέπω, δεν μπορώ.
Και αφού εγώ είμαι νέα,
Κάλεσε μεταφορέα!
Κι΄ούτε σ΄έχω παντρευτεί…
Μα απλώς “ερωτευτεί”….
Φύγε τώρα μακριά μου.
Κι΄αν ΕΣΥ, έχεις καρκίνο,
΄αλλη αγάπη δεν σου δίνω…
Τώρα πάω στην Αγγλία,,
Για Ανώτερα Σχολεία!!!…
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ.
{ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΜΟΥ “ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ”.
Ομως τα λόγια,
΄Λάμψαν αστραπή,
Κι΄έσβησαν πιά,
Σε νεκρική σιωπή.
ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ!!!
Κι΄αν έφεραν
τα λόγια μου θυμό,
Μπροστά μου, ένας δρόμος,
Χωρίς γυρισμό!
ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ…
΄Ολα πετάξαν.
Μαύρα πουλιά,
που τρομάξαν…
Δε βλέπω το Φάρο,
Μα μόνο το Χάρο.
ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ…
Στεφάνια κηδείας,
Πικρής Συνοδείας,
Πομπής που σαλεύει,
τον Πόνο Θεριεύει!!!
ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ…
Κι΄εδώ Φοβάμαι
το Τέλος να δω!!!
Είναι τώρα αργά,
τα όνειρα Πέθαναν,
ΚΑΙ ΜΕΝΑ ΜΕ ΕΘΑΨΑΝ!!!
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ. Η ΑΔΕΡΦΗ ΣΟΥ.
{Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ}
Τώρα δε νιώθω τίποτα…
Τώρα το κρύο πήρα…
Αφού Εσένα Χτύπησε, Ξανά
Μιά απαίσια Μοίρα!!!
Εσύ, Είσαι ο Δάσκαλος
Και ΄μεις οι μαθητές Σου…
Δύσβατο Μονοπάτι Διάλεξες,
Τον ΄Ανθρωπο σαν …
Μέσα στο Μάθημά Σου
Γινότανε τα Θαύματα
Της Διδαχής Οράματα…
Δρόμος σε περιμένει,
Και στέκουμε θλιμμένοι…!
Στο Μάθημα μας έλεγες
Πάντα να Πολεμάμε…
Μα τώρα Μείναμε Βουβοί,
ΕΣΕΝΑ ΝΑ ΚΟΙΤΑΜΕ!!!
Σαν σε αρρώστεια πέφτεις,
Πάλι μιά Μάχη…Τρέφεις…
Δάσκαλε! Ηρθαμε να σ΄αγγίξουμε,
Ήρθαμε να σε δούμε…
Κι ΕΣΥ σαν Δάσκαλος Σωστός,
Σηκώθηκες σαν Αετός…
Ω ΔΑΣΚΑΛΕ!!!
Μην μας αφήσεις μόνους.
Παιδιά σου εμείς σαν είμαστε,
Δεν ξέρουμε από “Πόνους”!!!…
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ ΜΕ ΑΠΕΙΡΗ ΑΓΑΠΗ. Η ΑΔΕΡΦΗ ΣΟΥ.
΄ {Η ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ}ΣΤΙΣ 27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2007-ΠΩΣ “ΣΩΘΗΚΕ” ΤΟ Θ.ΒΑΦΕΙΟ-
***Και γέμισαν οι δρόμοι της Αθήνας έτσι ξαφνικά σαν από θαύμα, με ποιητές, με ανυποψίαστο κόσμο, που ο “Μέγας Οραματιστής,Θεατράνθρωπος,Ποιητής Λάκης Καραλής”τους έδωσε στο χέρι από ένα χαρτί,με ποίημα του Σεφέρη,το οποίο σιγά-σιγά θέριευε από στόμα σε στόμα, απήγγειλαν όλοι μαζί, δυνατά και με πίστη,τους όμορφους στίχους..Ο Υπέροχος Αυτός Ημίθεος Καραλής,αληθινός πιά Προμηθέας Δεσμώτης,βαδίζει σταθερά το βράδυ αυτό της Πέμπτης, μαζί με τα παιδιά του χειροποίητου θεάτρου του, τους ηθοποιούς, τους φίλους,τους γνωστούς μα και αγνώστους που απορημένοι έβλεπαν να γίνεται για πρώτη φορά στη ζωή τους μιά Ιερή τελετή,μιά Πομπή γεμάτη ανθρωπιά,ποίηση,φως,αλήθεια,μεγαλείο, μιά Πομπή,που ποτέ δεν ξανάγινε στα χρονικά δεδομένα της Αθήνας. Δεν ήταν διαδήλωση.Δεν ήταν κάτι που γίνεται συχνά.Δεν ήταν κάτι το συνηθισμένο.Ηταν η ίδια η μαγεία,που έφτανε στον ουρανό,με τον Αρχιερέα Καραλή,να ψέλνει χορικά μέρη από τη “Μήδεια”και άκουγες μιά βιβλική φωνή,να πάλλεται στον αέρα, με τόση αγάπη με τέτοια ανείπωτη αφοσίωση,που σταμάτησαν οι δείχτες των ρολογιών.Οι άνθρωποι έπαψαν να μιλάνε.Τα αυτοκίνητα στάθηκαν ανήμπορα μέσα σε τούτη τη γεμάτη μυστήριο και μυσταγωγία Πομπή,που οι στεντόριες φωνές τους απλώνονταν παντού και η “Μήδεια”ήταν ευτυχισμένη που τη ζωντάνεψε ένας Μεγαλουργός,ένας Δραματικός Θεατράνθρωπος Λάκης Καραλής,γιός παπά,και την πρόσφερε ως μήνυμα διαμαρτυρίας Ποιητικής Ανύψωσης”Ναι στην Ποίηση.Οχι στην Εκποίηση!!!”.Θέλουν το θέατρο ΒΑΦΕΙΟ να το πάρουν οι μεγάλοι καρχαρίες ου διαθέτουν κοφτερά δόντια και έχουν μοναδικό στόχο το αισχρό κέρδος,αγνοώντας αδιαφορώντας σκληρά και αμετάκλητα για ό,τι συντρίμμι κι αν αφήσουν στο πέρασμά τους.Μα όμως απόψε βουβάθηκε η πόλη.Χωρίς φόβο προχωρεί η Πομπή,υμνώντας την Ποίηση,την τέχνη,οι καρδιές λύγισαν,έπεσε σιγή και ακούγονταν μόνον πρώτη η φωνή του Αρχηγού και μετά όλοι οι άλλοι.Μιά παράξενη λάμψη στα πρόσωπά τους,τους οδηγούσε και ο χορός σκέπασε την πολύβουη άχαρη πόλη,όλοι στέκονταν ευλαβικά μαγεμένοι απ΄αυτό το θείο έργο, που έβλεπαν για πρώτη φορά στα μάτια τους.Και προχωρούσαν..και προχωρούσαν..Χάριζαν την Ενωση,τη Μυσταγωγία των Υμνων, η “Μήδεια δάκρυσε!”.Πώς να φανταστεί,πως μία μέρα θα γινόταν η ίδια “Ωδή” και “Δύναμη”,μετά από τόσους αιώνες στα στόματα ανθρώπων που ζητούσαν να μείνει εκεί στο χώρο της στο ΒΑΦΕΙΟ και να μην την πάρουν ποτέ από εκείνους που τοσο αγαπήθηκε και που ο Καραλής της φύσηξε μιά νέα Διάσταση?ποτέ κανείς,από τους ανθρώπους της τέχνης του πολιτισμού δε σκέφτηκε να κάνει κάτι τέτοιο.Κανείς μα κανείς.Μόνο μιά τεράστια καρδιά ανοιχτού κατακόκκινου τριαντάφυλλου ποτισμένου με σταγόνες από ακριβά δάκρυα του Λάκη Καραλή,αυτή,βγήκε μέσα από τα στήθη κι΄αγκάλιασε όλο τον κόσμο σε μιάν αλλιώτικη γιορτή,σ΄ένα βάδισμα αβίαστο ακούραστο αληθινό βαθύ χωρίς φτηνά συνθήματα.Κι΄ακολουθούσαν τυφλωμένοι όλοι οι διαβάτες κι η καρδιά το κόκκινο αυτό τριαντάφυλλο απλωνόταν-απλωνόταν και γινόταν τα φύλλα του τεράστια και περικύκλωνε με δέος και σεβασμό κάθε τί πολύτιμο,οπως είνα ο αρχαίος πολιτισμός μας,όπως είναι οι ρίζες αυτές που κουβαλάμε εμείς οι έλληνες,κάποιοι το γνωρίζουν κάποιοι το έχουν εντελώς ξεχάσει.Δεν είχαν ξαφνικά πόδια αυτοί οι παράξενοι άνθρωποι,που πήγαιναν κατ΄ευθείαν σε απολιθωμένα πολιτικά πρόσωπα της χώρας,σε σαθρά βάθρα,σε σκοτεινές ψυχές,παραδομένες στην παρανομία και στη σήψη.Οχι,δεν είχαν πόδια.Είχαν άσπρα μεταξένια φτερά και είχαν απογειωθεί από το έδαφος,οδηγούμενοι από τον Μεγάλο Πρωτομάστορα Λάκη Καραλή.Είχαν γίνει ένα Σώμα άρρηκτα δεμένο σφιχτά αγκαλιασμένο για να πουν μιάν Αλήθεια.”Γιατί μας πετάνε στο δρόμο””Πού φταίξαμε άραγε και κάποιο πολιτικό πονηρο αδηφάγο μάτι στύλωσε το βλέμμα του πάνω μας,με τόσο ψυχρή μανία,ακράτητη κερδοσκοπία?”.Έτος 2007.Τίποτα δεν άλλαξε στους σκοπούς και τα σχέδια των πολιτικών αρχηγών που μιλάνε απ΄τα ακριβά τους μπαλκόνια σ΄ένα λαό παραδομένο οικτρά απατημένο από τα πομπώδη άδεια λόγια τους. Πάντα έτσι γινόταν.Πάντα έτσι θα γίνεται.Αυτό θα συμβαίνει.Τίποτα δεν αλλάζει εδώ πέρα.Ο λίθος που κρατάει τη λεγόμενη “Δημοκρατία”είναι σφυρηλατημένος ζωγραφισμένος,εδώ και αιώνες με τα ίδια αιματοβαμμένα μάτια απληστίας και μιάς έννομης αμαρτίας,απαράλλαχτης όσα χρόνια κι αν περάσουν!Για πού όδευε λοιπόν τούτη η αμόλυντη τεράστια φωνή κρατώντας τα ΄Αχραντα Μυστήρια ως λάβαρο και ανεβασμένη απο τη ΓΗ ζητούσε να ακουστεί σε πεθαμένες ψυχές σε μαυρισμένες ψυχές σε καρδιές που δεν ένιωθαν πλέον τίποτα πέρα από το να χαίρονται τσεπώντας λαίμαργα χρήμα,χρήμα χρήμα?Πού πάς Μεγάλες Δάσκαλε που σταμάτησες απόψε κάθε τί, μέσα στην καθημερινότητα και του έδωσες την Ελπίδα,το Ποίημα,το Ρομαντισμό το Κερί που θα στάζει λυπημενο πάνω στο τσιμέντο της ασυδωσίας και του εξευτελισμού?Είσαι ο ΈΝΑΣ.Και ο Μοναδικός που φόρεσε απόψε μεταξένια φτερά βρήκε μιά βαθειά δυνατή φωνή, σαν να βγαίνει μέσα από βράχο και την ύψωσες δείχοντας το Αγιο Δισκοπότηρο με το διπλωμένο μέσα σε ύφασμα πορφυρού χρώματος,που είναι το Σώμα και το Αίμα ενός άλλου οραματιστή που τ΄ονομά του ήταν Ιησούς?Και σ΄ακολουθούν.Σ΄ακολουθούν υπνωτισμένοι από τούτο το πολύτιμο λάβαρο το ακριβό σκαλισμένο δισκοπότηρο που βαστάς,ψέλνοντας μιά τραγωδία που έμεινε παρακαταθήκη στην Ελλάδα. Στην Πατρίδα Ελλάδα?Πού είναι τώρα αυτή η Πατρίδα σου, Προμηθέα-Καραλή?Σε βλέπει?Σε ακούει?Καταλαβαίνει τον παλμό σου?Αραγε αυτοί που ήταν μέσα στις πολυθρόνες τους,και βγήκαν ως τα παράθυρα να δούνε τί συμβαίνει αυτή τη νύχτα,τί να σκέφτηκαν?Τί λόγια να ψιθύρισαν για τούτο το Εργο το μοναδικό στην Εποχή μας,που ξετυλίγονταν μπροστά τους?Φοβήθηκαν?Θαύμασαν?Απόρησαν?Χλεύασαν?΄Εσκυψαν ? ΄Η μήπως μόνο χλεύασαν αυτή την αλλόκοτη μάζα γι΄αυτούς,που στάθηκε τόσο αιφνίδια μπροστά τους και κούνησαν με ειρωνεία το κεφάλι τους?΄Αγνωστο να απαντηθεί.Και γνωρίζω πως δε νοιάζεσαι Αδερφέ μου,για το ποιοί σε άκουσαν και πώς σε άκουσαν.Εσύ,ήσουν δοσμένος στεφανωμένος με τη δική σου Δόξα με τα λάφυρα τα τιμημένα που ποτέ Σου δεν πρόδωσες.Και δίπλα σου,ήταν άγνωστοι μα τους έκανες κι΄αυτούς δικούς σου,τους κέρδισες αστραπιαία κι΄έτρεξαν κοντά σου,να πάρουν τη δική σου Ανάσα που ενέπνεε και φτωχούς και πλουσίους!*Κάποιοι θέλουν να σβήσουν τα φώτα στην Πύλη του Μοναστηριού σου ΒΑΦΕΙΟ.Μα κι΄αν ακόμα σβήσουν τα άγια αυτά φώτα εσύ,θα στέκεις στην πύλη σου Ορθός,Στητός και κάπου εκεί θα έρθει ο δικός σου Αρχάγγελος και θα σου δώσει ένα σπαθί λαμπερό και κοφτερό.Και θα σε διατάξει:”Προχώρα!Είσαι γεννημένος για μιά τεράστια Αποστολή.Δεν ηττήθηκες.Εσύ Ποτέ,δεν ηττείσαι.Η συνέχιση της αποστολής σου σε περιμένει”.Ολοι εμείς οι αδαείς προσμένουμε το επόμενο βήμα σου.Ο Αρχάγγελος σου χάρισε το σπαθί.Μήνυμα που καίει τα σωθικά.Μήνυμα που σε Καλεί η ίδια η Ιστορία.Διότι ΕΣΥ Καραλή,έγραψες Ιστορία.Για να τη διαβάζουν,οι επόμενες γενιές που έρχονται…Το Έργο σου τεράστια παρακαταθήκη.Κοίταξε πάνω Αδερφέ μου!Ανοιξαν οι Ουρανοί και τ΄Αγγελούδια τρέχουν κάνουν κύκλους πάνω σε άσπρα σύννεφα.ΝΑΙ!Οι Αρχάγγελοι σου φωνάζουν μιάν Αλήθεια.Οι Αρχάγγελοι πανηγυρίζουν που ΕΣΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ για να τους υμνήσεις χωρίς προδοσίες,χωρίς να λυγίσεις,χωρίς να πατήσεις ποτέ το Μεγάλο Ορκο που έδωσες΄όταν τ΄αστέρι σ΄ακούμπησε τη στιγμή που γεννήθηκες. Απόστολε Καραλή! Μ΄ακούς? Απόστολε Καραλή! Με βλέπεις?Απόψε το βράδυ οι Θεοί του Ολύμπου κι αυτοί σου κατέθεσαν στεφάνια..Ενας-ένας..Απόστολε Καραλή!Στάσου.Κι΄άκου τις Σάλπιγγες που παιανίζουν για Σένα,ένα μουσικό σκοπό,γλυκό και παράξενο. Σε Τιμούν ως Ιστορικό πρόσωπο!-Μα εδώ όμως αγαπημένε μου Αδερφέ,θα μιλήσω-αν μου επιτρέπεις-με άλλα λόγια.Κι ίσως είναι πικρά,μα δεν παύουν να είναι οι Αλήθειες.Σαν αδερφή σου, είδα το τί έκαναν οι πρώην σύντροφοί σου,πριν χρόνια στο Μεγάλο αγώνα,που και εκεί ΕΣΥ έγινες ολοκαύτωμα.Μα εκείνοι αδερφέ μου,όσο κι΄αν εσύ υπηρετούσες το “Σκοπό” κι ήθελες να συλλάβεις το μεγάλο “Στόχο”,εκείνοι σε πρόδωσαν.Είναι όλοι τους σήμερα το 2007 με χρήμα, με άνεση,με υψηλές θέσεις,με παχυλούς μισθούς και πολλοί δε απ΄αυτούς απολαμβάνουν τη ζωή τους,μέσα στη χλιδή κυριολεκτικά…Και θέλω να σε ρωτήσω πως αφού έζησες τρεις ΖΩΕΣ μέχρι τώρα,με όλα όσα έκανες,λογικό είναι,ότι δεν αρκούσε μόνο μία ΖΩΗ,γιατί δεν κοιτάς μπροστά πλέον,γιατί δεν λες “Αρκετά!Φτάνει.Ως εδώ.Τώρα είναι η δική μου σειρά,μετά τόσους Δαίδαλους πέρασα,περπάτησα,με κύκλωσαν.Παρέδωσα ό,τι πολυτιμότερο υπάρχει στην πατρίδα μου και έξω απ΄αυτήν και τώρα ήρθε η στιγμή να γυρίσω τις πλάτες μου σε όλους Εσάς που με θαυμάζατε,στις φαρδειές σας πολυθρόνες και τις τεράστιες πισίνες σας…Ναι. Με θαυμάζετε.Μπράβο σας”.Καραλή μου θα έρθω και στο τώρα.Στο Θέατρο.Ντρέπομαι και αναθεματίζω όλους αυτούς που ήρθαν να δουν και να μιλήσουν με στομφώδη λόγια για το στήσιμο ενός Θεάτρου,τόσο διαφορετικού από όλα τ΄άλλα,.Και που εδώ,έπαιξε σημαντικό ρόλο η διαρκής πίεση μιάς γυναίκας.Το πιστεύω αυτό.Σε πίεζε,σε πίεζε,σε έπνιγε…το Θέατρο…να κάνουμε Θέατρο…Θέατρο…Αυτοί, αδερφέ μου,έκαναν το ντεμπούτο τους,ήπιαν τα καταπέτασμα,έφαγαν μέχρι σκασμού,τραγούδησαν γιατί ήταν μεθυσμένοι,άντρες και γυναίκες,όλοι μαζί αυτοί, ένα κουβάρι,μαζεμένοι άχρηστοι που έπαιξαν με τη μεγάλη ευαισθησία σου,με τη μεγάλη Αγάπη σου και σε παράτησαν μετά…Ελάχιστοι εκλεκτοί,πολύ ελάχιστοι σε στήριξαν,έμειναν στο πλευρό σου.
Τελειώνοντας Λάκη μου,σε συγχαίρω που έσωσες το ΘΕΑΤΡΟ.Δεν έσωσες όμως , τη ζωή σου, που τόσο πολύ ανησυχούσα και στα έλεγα…στα έλεγα…Μα ΕΣΥ, δεν μ΄άκουγες…δεν μ΄άκουγες….ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΛΑΚΗ? ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΠΑΛΗΘΕΥΤΩ?…ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ ΝΑ ΕΠΑΛΗΘΕΥΤΩ…ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ?????………………ΣΕ ΦΙΛΩ.ΤΟ ΔΕΣΠΟΙΝΑΚΙ ΣΟΥ. \
{ΥΜΝΟΣ ΣΤΟ ΛΑΚΗ ΚΑΡΑΛΗ}
*Δεν είμαι ΄γω για να σου πω,
Ποιό είναι το γραμμένο,
Δικό σου Πεπρωμένο…
Όμως ΕΣΥ που είσαι ο βασιλιάς,
Ο πρίγκιπας με ξίφος,
Μην μπήγεις τούτο πιο βαθειά,
στο ίδιο σου το στήθος!
*Γιατί είναι κρίμα σοβαρό,
Πρώτος που σέρνεις το χορό,
Να πέσεις, να λυγίσεις.
Αφού τόσα ουράνια έδωσες,
Γιατί το βασανίζεις
σε κόπους το χαρίζεις,
Ετούτο το μυαλό
και δάκρυα ποτίζεις,
Εμέ που σ΄αγαπώ?
*Τί άλλο πλέον θέλεις
και ΄τρέχεις σαν παιδί?
Εγώ όλα θα στα δώσω
κι ούτε θα μετανοιώσω!
*Τη δόξα σαν επήρες,
δεν φτάνει δεν αρκεί?
Κορμί βασανισμένο
πολύ τραυματισμένο,
Φτάνει να το πονάς!
Είναι καιρός για σένα,
τραγούδια να μιλάς,
πάνω σε γαρύφαλλο
να κάτσεις, να κοιτάς!…
*Και ΄μεις φτωχοί και ταπεινοί
Μπροστά Σου θα σταθούμε,
Μύρα θα σε ποτίσουμε,
Για ένα “Ευχαριστώ”
Και χάρισέ μας μόνο,
Χαμόγελο γλυκό!!!
Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΣΟΥ ΑΔΕΡΦΗ ΔΕΣΠΟΙΝΟΥΛΑ.
{ΣΤΗ ΜΑΡΙΑ} ΔΥΣΤΥΧΩΣ Ο,ΤΙ ΕΙΠΑ, Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΕΓΙΝΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ.-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2008- ΚΑΗΚΕ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΚΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗ ΣΑΛΑΜΙΝΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ. Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΕ. ΕΓΡΑΨΑ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ:
*Μαρία!
Αν ο Καραλής θέλει να αυτοκτονήσει,φιάχνοντας μόνος, ξανά, ένα καμμένο σπίτι, που βρίσκεται στη γαμημένη Σαλαμίνα και εύχομαι – ποτέ μα ποτέ να μην το έχτιζαν οι γονείς-εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα.Ο Καραλής για μένα, είναι πλέον τρελλός. Δε σέβεται τον εαυτό του, και μοιάζει σαν να ζητέι απεγνωσμένα να γίνει Η Ρ Ω Α Σ!!!
Να του δώσω κι΄άλλα χρήματα. Ε, και?Αν αυτός πηγαίνει και σκάβει εκεί, ασβεστώνει εκεί και πέφτει λιπόθυμος και κάνει πάλι τα ίδια, ΜΙΑ ΖΩΗ ΘΥΣΙΑ, κι΄εσύ κάθεσαι στην Κρήτη για βαφτίσια και κουφέτα, μπράβο. Κι΄εσύ είσαι νέα. Τί σε νοιάζει στο κάτω-κάτω?
Να τα λέμε ωμά. Ο ΚΑΡΑΛΗΣ όμως θα πάρει έναν τάφο, και θα τον στήσουν αντριάντα-άγαλμα-προτομή σε κάποια πλατεία. Πολύ ωραία!!!Θα πω, πως είναι άξιος της τύχης του…Δεν πάει άλλο…Θέλει να πεθάνει? Είναι Ελεύθερος. Λυπάμαι. Κι΄εσύ ποιά είσαι τελικά, ρε Μαρία? Δεν το γνωρίζω. Αυτά για μένα είναι οι αλήθειες…Καλές διακοπές εσύ, καλοφιαγμένο φέρετρο τυλιγμένο με σημαία στον ΚΥΡΙΟ ΚΑΡΑΛΗ! ΧΑΙΡΕΤΩ…
Και μη στενοχωριέσαι γι΄αυτά που έγραψα. Δεν αξίζει. Κανένας δεν αγάπησε αληθινά τον Καραλή. Μόνον ΕΓΩ, τον αγάπησα. Και ξέρω, πως θα φύγει σύντομα, από τον Πλανήτη ΓΗ!
{ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 9 2008} [ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΚΗ}
*Και να μην με παρεξηγήσεις Μαρία. Δεν είμαι εγώ, ικανή, να κρίνω κανέναν άνθρωπο.Ομως αυτό δε σημαίνει ότι δεν βλέπω κι ότι δεν μπορώ να εκφράσω, τις σκέψεις μου.Είστε, κάτι κλασσικό στον καλλιτεχνικό χώρο.Ο Δημιουργός ΄Αντρας, ήδη ταλαιπωρημένος φριχτά στη ζωή του, βρίσκει μιά νέα κοπέλλα ηθοποιό ταλαντούχα, κι΄εκείνος την ανεβάζει ως τα σύννεφα. Ο Μέγας Εμπνευστής δε σταματά. Βαδίζει ακέραιος, με όλες τις πληγές του. Η κοπέλλα γίνεται γνωστή, παίρνει τους πρωταρχικούς ρόλους,δέχεται τη δόξα που ούτε στον ύπνο της, δεν είχε ονειρευτεί..
Ομως, η Ρίζα του Πλάτανου,αργά και σταθερά λυγίζει. Γέρνει..΄Ισως ζει τον ΄Ερωτα. Τα φυλλά όμως του τεράστιου πλάτανου πέφτουν, απαλά στη Γη ένα-ένα.
Η νεαρή το βλέπει, το ζει. Και σκέφτεται πως είναι μ΄έναν γέρο πιά…Προβληματίζεται, ίσως…
Ποιά θα είναι η συνέχεια? Η πορεία? Μα εκείνος της χάρισε το Σύμπαν.
***Πάθαινε μικρά εγκεφαλικά μπροστά της….
΄Οχι επειδή ήταν γερασμένος…Μα άγρια ξυλοδαρμένος…
***Πιθανόν να έρθει η μέρα, που η νεαρή γυναίκα να ντυθεί νυφούλα πλάϊ σε κάποιον…
***Κι Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ, να κλείσει για ΠΑΝΤΑ την Αυλαία, μαζί με τα ολόγλυκα της σοφίας μάτια του και να ΑΝΑΛΗΦΘΕΙ!!!
ΣΕ ΦΙΛΩ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ. ΔΕΣΠΟΙΝΑ.