Ήταν κάποτε μια φορά
Σε τόπους ξένους , σε μέρη μακρινά
Μια καρδιά αγέρωχη, δυνατή
Γεμάτη πείσμα , καλή μα σκληρή
Ανεξάρτητη , λεύτερη /με χαρίσματα πολλά
Ευαισθησίες , συναισθήματα / καλή καρδιά
Που πολλοί προσπάθησαν να ανοίξουν / μα έμενε απόμακρα κλειστή
Μέχρι μια στιγμή
Που στα μέρη αυτά
Ξεπρόβαλε από το πουθενά
Μια άσχημη γριά μάγισσα / την πήρε αγκαλιά
Την κράτησε ζεστά , τρυφερά
Της ψιθύρισε λόγια κρυφά
Τόσο απλά, μα τόσο δυνατά
Ένα ξόρκι αγάπης / ελευθερία
Λέξεις απλές με ουσία
ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ
ΝΑ ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ
ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΟΛΩΝ ΤΟ ΚΑΛΟ
ΟΤΙ ΔΙΝΕΙΣ , ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΤΑΣ ΠΙΣΩ
Η καρδιά σπαρτάρισε ξαφνικά
Άρχισε να ζεσταίνει και να ανοίγει
Φτερούγισε για πρώτη φορά
Μια λάμψη βγηκε από το πουθενά
Η γριά μάγισσα άρχισε να φεγγοβολά
Να αλλάζει όψη , να ομορφαίνει
Και μια όμορφη κοπέλα πλέον να την κρατά
Πριν φύγει της ψιθυρίζει ξανά
Πλέον μείνε εσύ
Με μια προτροπή
Χαμηλά μην πετάς
Το φως του ηλίου να κοιτάς
Θα σε ζεσταίνει να σε καλά
Δίνοντας της ένα φιλί
Της εκμυστηρεύτηκε είσαι για πολλά
Και χάθηκε στον ορίζοντα εκεί
Η καρδιά δεν κατάλαβε πολλά
Μα τα κράτησε μέσα της καλά
Άρχισε να ηρεμεί
Να αλλάζει, να γαληνεύει
Να καλλιεργεί τα χαρίσματα
Τις ευαισθησίες , τα συναισθήματα
Οι χειμώνες πέρασαν
Η άνοιξη ερχόταν
Η καρδιά άρχισε να ανθεί
Βάσεις να οικοδομει
Ρίζες να απλώνει και να ζει
Αυτή αγέρωχη εκεί
Άρχισε να γίνετε αγαπητή / για πρωτη φορα
Και ξάφνου, από το πουθενά
Ηρθε και την βρήκε μια κοπελιά
Της έδωσε αγάπη , την πήρε αγκαλιά
Της γνώρισε τον έρωτα
Την έκανε ερωτευμένα να την κοιτά
Ασυναίσθητα θυμήθηκε τα λόγια από παλιά
Θυμήθηκε τι είπε η μάγισσα η γριά
ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ
ΝΑ ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ
ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΟΛΩΝ ΤΟ ΚΑΛΟ
ΟΤΙ ΔΙΝΕΙΣ , ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΤΑΣ ΠΙΣΩ
Τα ακολούθησε πιστά
Ο καιρός πέρασε ήτανε καλά
Ερωτευμένη, να ζει και να κοιτά
Μέχρι μια σκοτεινή και κρύα βραδιά
Προδοθηκε από φίλους / και την κοπελια
Η καρδιά έσπασε σε κομμάτια
Άρχισαν να τρέχουν / πόνο τα μάτια
Κι όμως δεν μίσησε και συγχώρεσε πια
Γιατί είχε μάθει πρώτα να αγαπά
Κλείστηκε μέσα της ξανά
Τον κόσμο γύρισε όλο πια
Μα η γριά μάγισσα πουθενά
Έψαχνε να βρει την ζεστασιά
Να την πάρει ξανά αγκαλιά
Να της πει λόγια όπως παλιά
Να νιώσει αγάπη και όχι πόνο πια
Ένα κρύος αέρας να την ζώνει
Τα δάκρυα να παγώνουν
Πλέον αγάπη να μην νιώθει
Όλα όσα βλέπει να την πληγώνουν
Βαθιά να την παγώνουν
Ακόμα και όταν ξυπνά
Θυμάται , και την ξανά πληγώνουν
Όσο και να δίνει ζεστασιά
Ο πάγος να έχει παχύνει
Να μην λιώνει
Σκληρός και να την παγώνει
Να την πιέζει και να την ματώνει
Πλέον να κείτεται εκεί
να μην νιώθει στιγμή
απόμακρη , σκληρή
άψυχο σώμα νεκρή
ακίνητη ψάχνοντας για αγκαλιά
τα χείλη παγωμένα ξερά
ματιά ορθάνοιχτα με δάκρυα παγωμένα πια
αντηχούν τα λόγια της γριάς μάγισσας ειρωνικά
ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ
ΝΑ ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ
ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΟΛΩΝ ΤΟ ΚΑΛΟ
ΟΤΙ ΔΙΝΕΙΣ , ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΤΑΣ ΠΙΣΩ
πολύ ωραίο…θα έλεγα οτι είναι παραμύθι,περισσότερο για “μεγάλα παιδιά”.. Παραμύθι που πρέπει να διαβάσει κάποιος, και με την σειρά του να μεταφέρει το μήνυμα στις μικρότερες ηλικίες.
“ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ
ΝΑ ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ
ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΟΛΩΝ ΤΟ ΚΑΛΟ
ΟΤΙ ΔΙΝΕΙΣ , ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΤΑΣ ΠΙΣΩ”
polu kalo kiko. psisou na to melopiisis.
***ΤΙ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΙΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ, ΚΙΚΟ ΜΟΥ? ΤΙ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΘΕΙΑ, ΕΡΩΤΙΚΗ, ΕΝΙΩΣΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕΣ? ΤΙ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ , ΑΝΑΒΛΥΖΕΙ, ΟΤΑΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ? ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΚΙΚΟ!!! ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ. Αυτό το ποίημα σου είναι ιδιαίτερα ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ. Είναι Μοναδικό, ΚΙΚΟ ΜΟΥ!!! Πολύ θα ήθελα, να μελοποιηθεί, σε παρακαλώ πολύ. Και μακάρι, να μπορούσα να το τραγουδήσω. Κάνε το, κάνε το, ΚΙΚΟ. ΜΗΝ ΤΟ ΑΦΗΣΕΙΣ ΕΤΣΙ…Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ, ΘΑ ΤΟ ΕΞΥΨΩΣΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ. ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ!!! ΘΑ ΤΟ ΜΑΘΩ, ΝΑ ΤΟ ΛΕΩ. ΟΤΑΝ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΕΞΩ, ΝΑ ΑΠΑΓΓΕΛΩ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΣΟΥ, ΑΥΤΟΥΣ, ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΒΑΘΕΙΑ ΜΕ ΑΚΟΥΜΠΗΣΑΝ, ΕΜΕΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ.
Σ΄ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΓΙ΄ΑΥΤΟ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΕΣ. ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΤΕΛΙΚΑ, ΠΟΥ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ. ΕΣΤΩ ΚΙ΄ΕΤΣΙ. ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΔΩ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ, ΝΑ ΔΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ, ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ ΛΟΓΙΑ…ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ.
KIKO MOY. KAI ΕΔΩ, ΕΙΧΑ ΓΡΑΨΕΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ…ΤΙ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ? ΔΕΣΠΟΙΝΑ.
[Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΣΟΥ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ ΛΑΚΗ ΚΑΡΑΛΗ}.
***Απελπισμένη βαδίζω, σαν να είμαι μες σε κατάρα,
ανάμεσα στο πλήθος…
~Ούτε και βλέπω τα ανθρώπινα πρόσωπα.
***Για μένα, ΑΔΕΡΦΕ, υπάρχεις μες τα μάτια μου,
υπάρχεις σ΄όλο μου το αδύναμο κορμί, κυλάς μέσα στο αίμα μου.
***Χαμένε ΑΔΕΡΦΕ , ΠΑΝΕΜΟΡΦΕ ΑΡΧΑΙΕ ΘΕΕ, τ΄Ονομά σου Απόστολος, έκλεισαν οι δρόμοι.
***Γύρω μου βλέπω Οδοφράγματα.
***Και κείνο το θλιβερό σπιτικό μας, μοιάζει μ΄ένα τεράστιο ΤΕΡΑΣ, είναι πιά στοιχειωμένο.
***Χωρίς ΕΣΕΝΑ ΑΔΕΡΦΕ, μοναδικό στολίδι και σταγόνα της παρηγοριάς, της καμμένης ψυχής μου, έσβησαν, εξαφανίστηκαν όλα..
****ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ, ΑΔΕΡΦΟΥΛΗ ΜΟΥ! ΟΛΟΓΙΕΜΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΟΥ!
~~ΜΕ ΒΛΕΠΕΙΣ?
~~~Εγώ, η αγαπημένη σου αδερφούλα, σε Εκλιπαρώ.
~~Σε Εκλιπαρώ με σπλάχνα που με σφάζουν, από ανείπωτο πόνο, να γίνεις ο ΄ΗΡΩΑΣ ΜΟΥ.
~~ΣΗΚΩ ΑΠΟΣΤΟΛΕ ΜΟΥ.
~~ΑΛΛΑΞΕ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΣΟΥ.
~~ΚΟΙΤΑ! Σου έφερε Στέμμα με ζαφείρια, για να στο φορέσω΄Αρχοντά μου.
~ΜΥΣΤΗ ΜΟΥ, ΑΔΕΡΦΕ, κράτησέ με…
~Πλανιέμαι θλιβερό απολίθωμα, μέσα στην οριστική απουσία σου!!!
Η ΑΔΕΡΦΗ ΣΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ.