Πολιτικοί και δημοσιογράφοι τριγυρνάνε κομπάζοντας και προσπαθούν να υποβάλλουν πάνω στο κίνημα μας την δική τους αποτυχημένη λογική. Σύμφωνα με αυτή την λογική εξεγειρόμαστε γιατί η κυβέρνηση μας είναι διεφθαρμένη ή γιατί θέλουμε περισσότερα από τα λεφτά τους ή από τις δουλειές τους.
Αν σπάμε τις τράπεζες αυτό είναι γιατί αναγνωρίζουμε πως τα λεφτά είναι μια βασική αιτία της θλίψης μας. Αν σπάμε βιτρίνες δεν είναι γιατί η ζωή είναι ακριβή, αλλά γιατί οι ανέσεις μας εμποδίζουν να ζήσουμε με κάθε κόστος. Αν χτυπάμε την αισχρή αστυνομία, δεν το κάνουμε μόνο για να εκδικηθούμε για τους νεκρούς συντρόφους μας, αλλά γιατί ανάμεσα σε αυτόν τον κόσμο και σε αυτόν που επιθυμούμε θα στέκονται πάντα ως εμπόδιο.
Ξέρουμε πως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε στρατηγικά. Στην εποχή της αυτοκρατορίας ξέρουμε πως η συνθήκη για μια νικηφόρα εξέγερση είναι το γεγονός ότι εξαπλώνεται, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τα τελευταία χρόνια είδαμε και μάθαμε: Οι σύνοδοι κορυφής, τα φοιτητικά και οι εξεγερση στα γκέτο της Γαλλίας, το Νο-Tav κίνημα στην Ιταλία, η κομμούνα της Οαχάκα, η επιθετική υπεράσπιση της κατάληψης Ungdomshuset στην Κοπενγχάγη, οι συγκρούσεις ενάντια στο εθνικό συνέδριο των δημοκρατικών στις Η.Π.Α. και η λίστα συνεχίζεται.
Γεννημένοι μέσα στην καταστροφή, είμαστε τα παιδιά κάθε κρίσης: πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, οικολογικής. Ξέρουμε πως αυτός ο κόσμος είναι ένα αδιέξοδο. Θα πρέπει να είσαι τρελλός για να κρατιέσαι από τα ερείπιά του. Θα πρέπει να είσαι σοφός αν αυτοοργανώνεσαι. Η πλήρης άρνηση της κομματικής πολιτικής και των κομματικών οργανώσεων δηλώνει το προφανές, δηλαδή ότι είναι μέρος του παλιού κόσμου. Είμαστε τα κακομαθημένα παιδιά αυτής της κοινωνίας αλλά εμείς δεν θέλουμε τίποτα από αυτή. Αυτή είναι η υπέρτατη αμαρτία που δεν θα μας συγχωρήσουν ποτέ. Πίσω από τις κουκούλες είμαστε τα παιδιά σας.
Και οργανωνώμαστε.
Δεν θα καταβάλαμε τόση προσπάθεια στο να καταστρέψουμε την υλικότητα αυτού του κόσμου, τις τράπεζές του, τα σούπερ μάρκετ του, τα αστυνομικά του τμήματα, εάν δεν γνωρίζαμε ότι την ίδια στιγμή υποτιμούμε την ίδια του την μεταφυσική, τα ιδεώδη του, τις ιδέες και τη λογική του.
Τα μήντια θα περιέγραφαν τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας ως μια έκφραση μηδενισμού. Αυτό που δεν πιάνουν είναι ότι κατά την ίδια την διαδικασία προσβολής και παρενόχλησης αυτής της πραγματικότητας, βιώνουμε μια ανώτερη μορφή κοινότητας και μοιράσματος, μια ανώτερη μορφή αυθόρμητης και χαρούμενης οργάνωσης που θέτει την βάση ενός νέου κόσμου.
Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι η εξέγερσή μας, βρίσκει τα δικά της όρια στο ίδιο το γεγονός ότι δημιουργεί μόνο αγνή καταστροφή. Αυτό θα ήταν αλήθεια αν εκτός από τις οδομαχίες, δεν είχαμε στήσει την αναγκαία οργάνωση που απαιτεί ένα μακράς διάρκειας κίνημα: καντίνες που προμηθεύονται από συστηματικές απαλλοτριώσεις, ιατρεία για να περιποιούμαστε τους τραυματίες μας, τα μέσα για να εκδίδουμε τις εφημερίδες μας, το δικό μας ραδιόφωνο. Καθώς απελευθερώνουμε έδαφος από τα χέρια της αυτοκρατορίας του κράτους και της αστυνομίας του, πρέπει να το καταλάβουμε, να το γεμίσουμε και να μεταμορφωσουμε την μέχρι πρότινος χρήση του ώστε να εξυπηρετεί το κίνημα. Έτσι το κίνημα δεν σταματάει ποτέ να αναπτύσσεται.
Σε όλη την Ευρώπη οι κυβερνήσεις τρέμουν. Αυτό που πραγματικά τους τρομάζει περισσότερο δεν είναι οι ιδιου τύπου τοπικές συγκρούσεις, αλλά η ίδια η δυνατότητα να βρεί η δυτική νεολαία κοινό σκοπό, να γίνει ένα και να δώσει σε αυτήν την κοινωνία το τελειωτικό της χτύπημα.
Αυτό είναι ένα κάλεσμα σε όλους αυτούς που το ακούν:
Από το Βερολίνο μέχρι τη Μαδρίτη, από το Λονδίνο μέχρι το Ταρνάκ όλα γίνονται δυνατά.
Η αλληλεγγύη πρέπει να μετατραπεί σε πολυπλοκότητα. Οι αναμετρήσεις πρέπει να διαχυθούν. Κομμούνες πρέπει να αναγγελθούν.
Ώστε η κατάσταση να μην επιστρέψει ποτέ στην κανονικότητα. Ώστε οι ιδέες και οι πρακτικές που μας συνδέουν μεταξύ μας να γίνουν πραγματικοί δεσμοί.
Ώστε να μείνουμε ακυβέρνητοι.
Επαναστατικοί χαιρετισμοί σε όλους τους συντρόφους του κόσμου.
Προς όλους τους φυλακισμένους: θα σας βγάλουμε έξω!
CALL FOR A NEW INTERNATIONAL
Politicians and journalists bragg around, trying to impose on our movement their own failling rationality. We would revolt because our government is corrupted or because we’d like more of their money, more of their jobs.
If we break the banks it’s because we recognize money as one of the central cause of our sadness, if we break down shop windows it’s not because life is expensive but because commodity prevent us from living, at all cost. If we attack the police scum, it’s not only to avenge our dead comrades but because between this world and the one we desire, they will always be an obstacle.
We know that the time has come for us to think strategically. In this Imperial time we know that the condition of a victorious insurrection is that it spreads, at least, on a european level. Those last years we’ve seen and we’ve learnt: The counter-summits worldwide, students and suburban riots in France, the No-Tav movement in Italy, the Oaxaca commune, Montreal’s riots, the offensive defense of the Ungdomshuset squat in Copenhagen, riots against the Republican National Convention in the USA, the list goes on.
Born in the catastrophe, we’re the children of all crisis: political, social, economical, ecological. We know this world is a dead-end. You have to be crazy to cling on its ruins. You have to be wise to self-organize.
There’s an obviousness in the total rejection of party politics and organizations, they’re part of the old world. We’re the spoiled children of this society and we don’t want anything from it. That’s the ultimate sin they’ll never forgive us. Behind the black masks, we are your children. And we’re getting organized
We would not make so much efforts to destroy the materiality of this world, its banks, its supermarkets, its police-station if we didn’t know that at the same time we undermine its very metaphysic, its ideals, its ideas and its rationality.
The media would describe last week events as an expression of nihilism. What they don’t get is that in the very process of assaulting and harrassing this reality, we experience a higher form of community, of sharing, a higher form of spontaneous and joyous organisation which sets the basis of a different world.
One could say our revolt finds its own limit in the very fact it only creates pure destruction. That would be true if, beside the street fights, we hadn’t set up the necessary organisation that requires a long term movement: canteens provided by regular looting, infirmaries to heal our own wounded, the means to print our own newspapers, our own radio. As we liberate territory from the empire of the State and its police, we have to occupy it, to fill it and to transform its uses so it can serve the movement. So the movement never stops to grow.
All over Europe, governments tremble. For sure what scares them the most are not local copycat riots but the very possibility that the western youth finds common cause and rises as one to give this society its final blow.
This is a call to all those who hear it:
From Berlin to Madrid, from London to Tarnac, everything becomes possible.
Solidarity must become complicity. Confrontations have to spread. Communes need to be declared.
So that the situation never goes back to normal. So that the ideas and practices that link us to one another become actual bounds.
So that we can stay ungovernable.
Revolutionary salute to all our comrades worldwide. To all the prisonners, we’ll get you out!
APPEL POUR UNE NOUVELLE INTERNATIONALE
Politiciens et journalistes ouvrent leurs claque-merdes pour nous imposer leur rationalité. Ainsi, nous nous revolterions parce que le gouvernement est corrompu, ou parce que nous voudrions un peu plus de leur argent et de leurs boulots. Mais, si nous cassons les banques c’est parce que nous reconnaissons l’argent comme une des causes principales de la tristesse. Si nous brisons les vitrines ce n’est pas parce que la vie est chère mais parce que la marchandise nous empêche de vivre à tout prix. Si nous attaquons les flics ce n’est pas juste pour venger nos camarades morts mais parce qu’entre ce monde et celui que nous voulons ils seront toujours un obstacle.
Nous savons que le temps est venu pour nous de penser strategiquement. Dans cette époque impériale nous savons que la condition d’une insurrection victorieuse est qu’elle se propage, au moins, à l’échelle européenne. Ces dernieres annees nous avons vu et appris : les contres sommets partout dans le monde, les émeutes des banlieues et des étudiants en France, le mouvement contre le train à grande vitesse en italie, la commune de oaxaca, les émeutes de montreal, la defense offensive de ungdomshuset, les émeutes du RNC aux USA… liste encore en cours.
Nés dans la catastrophe, nous sommes les enfants de toutes les crises : politiques, sociales, économiques, écologique. Nous savons que ce monde est une impasse. Il faut être fou pour s’accrocher à ses ruines. Il faut de la sagesse pour s’auto-organiser. Il y a une évidence dans le rejet total des politiques de partis et d’organisations : ils font partis du vieux monde. Nous sommes les enfants gâtés de cette société et nous ne voulons rien d’elle. C’est le pêché ultime qu’ils ne nous pardonnerons jamais. Derrières les cagoules, nous sommes vos enfants. Et nous nous organisons.
Nous ne mettrions pas autant d’efforts à détruire la matérialité de ce monde, ses banques, ses supermarches, ses commissariats si nous ne savions pas que dans le même temps nous minons aussi sa métaphysique, ses idéaux, ses idées, sa rationalité. Les médias auront décris les évènements de la semaine passée comme une expression du nihilisme. Ce qu’ils ne comprennent pas c’est que dans le processus même d’agresser et de harceler cette réalité, nous expérimentons une forme supérieure de communauté, de partage et d’organisation spontanée et joyeuse qui posent les bases d’un monde différent.
D’aucuns diront que notre révolte trouve ses propres limites dans le fait qu’elle ne produit que pure destruction. Ce serait vrai si, en parallèle des émeutes, nous n’avions élaboré l’organisation nécesssaire que requiert un mouvement à long terme : cantines approvisionnées par des pillages réguliers, infirmeries pour soignés nos blessés, les moyens d’imprimer nos propres journaux, notre propre radio. A mesure que nous libérons un territoire de l’Etat et de sa police, nous devons l’occuper, le remplir et en transformer l’usage pour qu’il serve le mouvement. Pour que le mouvement ne s’arrête pas de s’amplifier.
Dans toute l’Europe, les gouvernements tremblent. Pour sur, ce qui les effraie le plus n’est pas la possibilité que quelques émeutes se reproduisent sur leur territoire, mais la menace que la jeunesse occidentale fasse cause commune et se lève ensemble afin de donner à cette société son coup fatal.
Ceci est un appel pour tous ceux qui peuvent l’entendre :
De berlin à madrid, de londres à tarnac, tout devient possible.
La solidarité doit devenir de la complicité. Les affrontements doivent se propager. Les communes doivent être déclarées.
Afin que la situation ne revienne jamais à la normale. Afin que les idées et les pratiques qui nous relient deviennent de véritables liens.
Afin que nous restions ingouvernables.
Salut révolutionnaire à tous nos camarades dans le monde. A tous les prisonniers : nous vous sortirons.
