Κάποιοι φίλοι μου φύγανε
Την Ιθάκη τους να ψάχνουνε
στη ζωή δεν βρήκανε
το πόνο τους να βγάλουνε
στην φρίκη τους σαλτάρουνε
ότι και να κάνουνε
ψάχνουνε και το χάνουνε
στα μπράτσα τους σουτάρουνε
έκπτωτοι άγγελοι που ψάχνουνε
το εισιτήριο για ταξίδια
χαλάλι και ότι πάθουνε
ξανά και ξανά τα ίδια
αρκεί να είναι υπό επήρεια
να μην νιώθουν τα μαρτύρια
γι αυτό χτυπάν δηλητήρια
της κόλασης θύματα εξιλαστήρια
δέσμιοι σε προσωπικά κρατητήρια
και όλοι, τους αφήνουνε
μονάχοι μέσα στην επήρεια
ελεύθεροι να ξανά γίνουνε
καμιά ψιλή να πίνουνε
στο ταξίδι τους να φύγουνε
γραμμές σπάνε και δίνουνε
στο τέρμα να γίνουνε
στο “παράδεισο” να μείνουνε
γραμμή πάνω στη γραμμή
στα όνειρα να ταξιδεύουνε
δραχμή πάνω στη δραχμή
για μια δόση για μια στιγμή
ταξίδι και όνειρο στη φυγή
στα συναισθήματα καθημερινοί πνιγμοί
επί ουρανού και γη
λευκή σκόνη να λιώνει καυτή
πάνω στα κουτάλια τους
Να, να τους βλέπεις εκεί
Αναμονή στα μάτια τους
Να σηκώνουν τα μανίκια τους
Μαύρη να είναι η ελπίδα τους
Να φαίνονται τα δεκανίκια τους
Χαράμι και η φοβία τους
Το βελόνι η συνήθεια τους
Να σου ρίχνουν ένα ένοχο βλέμμα
Λιώμα μέσα στην ζάλη τους
Να σου δείχνουν πιο είναι το θέμα
Του βελονιού η κέντα
Άσπρα όνειρα για αίμα
Μες στις φλέβες λιωμένα
Ταξίδια μέσα στο ψέμα
Να γυρνούν να βλέπουν εσένα
Να ακούς το δικό τους ουρλιαχτό
Τόσο ευάλωτα ως αχίλλειο πτέρνα
Εν μέσω ταξιδιού σε κόσμο μυθικό
Χιλιοτρυπημένη η ίδια ιστορία
Να πεθάνεις να αυτοθυσιαστείς
Με τραγικοηλίθιους σε παρωδία
Δεν θες να υπάρχεις, δεν μπορείς
Σε ένα κόσμο καταστροφής
Θες απλά, μονάχα να ζεις
Μα δε σ αφήνουν να μπορείς
Στην τελική, τι να κάνεις τι να πεις
Γι αυτό έχε γεια
Επί γης έκπτωτα αγγελούδια
Τα πιο ευαίσθητα παιδιά
Στο τάφο σας φυτρώνουν τα πιο όμορφα λουλούδια
***ΚΙΚΟ! Δεν αμφισβητώ ότι” στα πιό ευαίσθητα παιδιά, στον τάφο τους, φυτρώνουν τα πιό όμορφα λουλούδια”. Ομως, γιατί? Γιατί, να ανοίγουν τέτοιοι τάφοι ΚΙΚΟ? Πού πάνε τα νειάτα, η ορμή, η θέληση, η αγωνιστικότητα, η αντίδραση που φέρνει κάποιο ίσως αποτέλεσμα? Στα Νεκροταφεία δυστυχώς, έχω κουραστεί να βλέπω γραμμένο πάνω στις πλάκες το “΄Εφυγες. Σε πήρε η Εποχή σου”. ΕΤΩΝ 23. Παρακάτω…”ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΑΥΤΟ, ΛΑΤΡΕΜΕΝΟ ΜΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ?” ΕΤΩΝ 26. Και πολλά άλλα, στο ίδιο περίπου μοτίβο.Μέσα στους αιώνες ΚΙΚΟ, έγιναν άγριοι πόλεμοι, εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώθηκαν, παιδιά μικρά έμειναν μ΄ένα χέρι ή ένα πόδι, σε πολλές χώρες έως και σήμερα, υπάρχει τέτοια πείνα, τέτοια ανείπωτη φτώχεια, που σειέται η ΓΗ, έτσι και το δεις, αυτό…
Η πορνεία υπήρχε πάντα και πάντα θα υπάρχει. Γυναίκες βιάστηκαν και βιάζονται, παιδιά ορφανά σήμερα, προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με πείσμα και οργή.Γνωρίζω οικογένειες, που θα έπρεπε να έχω καλέσει την Κοινωνική Πρόνοια, και τα παιδιά των οικογενειών αυτών, συνεχίζουν με το κεφάλι ψηλά να παλεύουν αψηφώντας τις δυσκολίες, τις στερήσεις, την έλλειψη στοργής και το παλεύουν…Γνωρίζω γονείς, που έχουν τα πάντα, είναι πλούσιοι, προσφέρουν ακριβά κολλέγια στα παιδιά τους, μα τα παιδιά αυτά, παίρνουν ακριβή ηρωίνη. Και δεν τα συλλαμβάνουν οι μπάτσοι. Και οι γονείς το γνωρίζουν αυτό. Πάλι, οικογένειες με οικονομική ευμάρεια, μα τα παιδιά φεύγουν από την ασφάλεια των σπιτιών τους, για να νιώσουν την ανεξαρτησία, να δοκιμαστούν μόνα τους , πέφτοντας στα βαθειά νερά. Και εργάζονται. Και μελετούν.Δηλαδή, είναι τέτοια τεράστια η ΑΝΤΙΦΑΣΗ, ΚΙΚΟ, απ΄όσα βλέπω, που δεν μπορώ να βγάλω συμπέρασμα.Νομίζω, όμως, πως τελικά, εξαρτάται από το μυαλό, από την καρδιά, από τη θωράκιση που έχει ο κάθε άνθρωπος, από πολύ μικρή ηλικία…Κι΄ανάλογα, ακολουθούν κι΄ένα μονοπάτι. Είτε αυτό της αυτοκαταστροφής, είτε της Δημιουργίας, είτε του Ψυχιατρείου. Νομίζω, δηλαδή, πως έγκειται στον ίδιο τον άνθρωπο, ποιά θα είναι η επιλογή του.Αν δύο νέα άτομα, μεγαλώνουν μέσα σε εύπορες οικογένειες, το μεν ένα από την εύπορη οικογένεια, μπορεί να τρέξει κατ΄ευθείαν στον γκρεμό, ενώ το άλλο, από την άλλη οικογένεια, μπορεί να ζωγραφίσει αγγέλους…Το ίδιο συμβαίνει και σε οικογένειες, που ζουν, μέσα σε αντίξοες οικονομικές συνθήκες μεν, αλλά έχουν ζεστασιά και γαλήνη και πορεύονται και μαζί με τα παιδιά τους, όμορφα. Στο διπλανό αμέσως σπίτι, με τη φτώχεια, ακούς φωνές, κραυγές, πέφτει ξύλο, τα παιδιά φεύγουν και άλλα είτε ακολουθούν με σύνεση και συνειδητοποιημένα για το τί συμβαίνει γύρω τους, χωρίς να πέσουν στο λούκι, και άλλα βυθίζονται οριστικά και αμετάκλητα, μέσα σε μιά ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΑ…ΤΙ ΝΑ ΠΩ?…΄Ολοι μα όλοι, κινδυνεύουμε από τον εαυτό μας. Προς εκεί, κλίνω περισσότερο την άποψή μου, για την τεράστια αυτή μάστιγα, των “ταξιδιών σε χρώματα”!!! ΜΕ ΑΓΑΠΗ. ΔΕΣΠΟΙΝΑ.