Μια φωτογραφία – Ένα ποίημα

One thought on “Μια φωτογραφία – Ένα ποίημα”

1. ***Πάρα πολύ συγκινητικό!!!ΜΠΡΑΒΟ!!! Δάκρυσα…Κι΄εγω, αυτό γυρεύω καλή μου.Την Αγάπη. Τον ΄Ερωτα. Τη ζεστασιά. ΝΑ ΖΗΣΩ ΨΑΧΝΩ. Μα η ΑΔΙΚΙΑ ΛΑΒΑΡΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ, ΥΨΩΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΤΟΙΧΟΣ, ΜΕ ΝΤΡΟΠΙΑΖΕΙ, και με τρομάζει. Οι προδότες μ΄έχουν κυκλώσει κι΄έχουν ξεριζώσει την καρδιά μου.Και η ζωή τόσο μικρή, τόσο φευγαλέα. Κλαίω, γλυκειά μου, γιατί Αγάπησα τον ΄Ανθρωπο, γιατί Δόθηκα στον ΄Ανθρωπο, γιατί Αγκάλιασα τον κάθε ΄Ανθρωπο. Οποιος κι΄αν ήταν Αυτός. ΄Ενα πρωί, όταν ήμουν στ΄Ανάπλι, το ξενοδοχείο όπου έμενα, ήταν απέναντι από τις Φυλακές, και βγαίνοντας έξω, είδα πολλούς νέους ανθρώπους έως 40 χρονών, να κρατάνε έναν κασμά στον ώμο, μπροστά να είναι ένας κοντός μπατσάκος εν στολή, κι΄οι άλλοι ακολουθούνε πίσω του…Σταμάτησα. Το φρένο στο αυτοκίνητό μου, το κοκκάλωσα, όπως κοκκάλωσα κι΄εγω. ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΕΒΛΕΠΑ?ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΔΕΙ, ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ…΄ΑΣΠΡΑ, ΚΑΤΑΛΕΥΚΑ ΣΕΝΤΟΝΙΑ. ΜΑΤΙΑ? Ε, ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ…ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΒΛΕΠΑΝ ΤΙΠΟΤΑ. ΗΤΑΝ Σ΄ΕΝΑ ΚΕΝΟ, ΚΑΛΗ ΜΟΥ…ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΟΙΤΟΥΣΑΝ, ΟΥΤΕ ΚΑΤΩ ΣΤΗ ΓΗ, ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΝΟΙΞΗ ΚΙ΄ΗΤΑΝ ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ…ΣΤΕΚΟΤΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΟΛΟΊΣΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΝ ΓΥΑΛΙΝΑ, ΧΩΡΙΣ ΕΚΦΡΑΣΗ. Νόμιζα, πως αυτά τα μάτια δεν ήταν ανθρώπινα.ΑΠΟΡΗΣΑ. ΣΑΣΤΙΣΑ!!!ΜΑ ΓΙΑΤΙ? Σκέφτηκα…Πώς είναι δυνατόν, ανθρώπινα μάτια, να μην είναι ανθρώπων, να διαφέρουν τόσο πολύ?Σαν να κοιμόντουσαν όλοι με τα μάτια στηλωμένα ανέκφραστα, έμοιαζαν…Τα ρούχα τους, ήταν απλά και παλιά…Καλή μου, ποτέ, ΠΟΤΕ, ΜΑ ΠΟΤΕ ΜΟΥ, ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ.ΕΠΑΘΑ ΣΟΚ!!! {ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΝΟΜΟΥ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ}.ΓΡΑΦΕΙ ΑΠ΄ΕΞΩ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΤΑΜΠΕΛΑ. Τί να είχε πράξει άραγε, ο καθένας τους, και οδηγήθηκαν εκεί?Ποιό έγκλημα που βάραινε τις πλάτες τους και τη ζωή τους?ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ.ΤΟ ΜΟΝΟ, ΠΟΥ ΞΕΡΩ, είναι ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΔΑ! ΜΕΣ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ , ΜΕΣ ΤΑ ΑΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ, ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ!!! ΑΥΤΟ, ΓΝΩΡΙΖΩ. ΜΕ ΑΓΑΠΗ. ΔΕΣΠΟΙΝΑ.

Comments are closed.