Στα feelings χαμενος

Τα όνειρα ξεχαστήκανε, απορροφήθηκανe
Ήπιαμε , είπαμε , φιληθήκαμε , φύγανε
Είπανε , γίνανε , ξεχαστήκανε , πουληθήκανε
Αγαπηθήκαμε , μείναμε , απομακρυνθήκαμε, βρήκανε

Εκ καρδιάς μείναμε μα ξεχαστήκανε
Τα δύσκολα περάσαμε μα βγήκαμε
Να μαστέ ξανά ,και ας αποχωριστήκαμε
Μια αγάπη βιώσαμε μα βρήκαμε

Σύντροφο, αδελφό , συνοδοιπόρο / μείναμε
Αγκαλιά συντροφικά μέναμε δεν φύγαμε
Είπαμε ο ένας για τον άλλον / δεθήκαμε
Φιληθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε στον χρόνο δεν χαθήκαμε

Αρετή, μαγεία με χάρη στην πράξη / οδηγηθήκαμε
Σε δρόμους ελευθερίας ανεξαρτησίας ,επιμείναμε
Σε αγάπη , συναισθήματα /ολοκληρωτικά παραδοθήκαμε
Στην συντροφιά , στα χάδια δεν προδοθήκαμε

Στα feelings χαμένοι , παντοτινά βρεθήκαμε
Είπα σας αγαπώ, σας το λέω ξανά εδώ
Μα αν με κάποιους από σας χαθήκαμε
Χρειαστήκατε κάτι ; για σας θα ‘μαι εδώ

Ας έγιναν τόσα , μην λες με σένα απορώ
Ίσως τότε, ποτέ δεν με γνώρισες
Όσο χάλια να ‘μαι , πάντα θα μπορώ
Θυμάσαι; Όπως τότε που απόρησες

Αυτό το χαμόγελο που τόσο εκτίμησες
Μα τόσο απότομα το σίγησες
Μα καρδιά που την ξύπνησες
Με ένεση , στον πόνο την γύρισες

Μα κακία ,να το ξέρεις δεν κρατώ
Θα είμαι αν το χρειαστείς παρών
Παραμένω ο johnee και κρατώ
Μια υπόσχεση δεν θα ‘μαι απών

Σαν βλέμμα μικρών παιδιών
Που ψάχνουν μια αγκαλιά
το άγγιγμα των χαδιών
να νιώσουν αγάπη ,σιγουριά

στα φιλιά να χαθούν πια
σ ένα κόσμο μοναχών
αφήνοντας πλέον τα παλιά
να χαθούν στο παρών

Μα ξάφνου σήμερα δηλώνει απών
Μια αγκαλιά , ένα χάδι
Δεν βρίσκουνε θέση στο παρών
Ένα φιλί , έρωτα σημάδι

Άδειο μαξιλάρι. Δίπλα στο προσκεφάλι
Βόλτα στο πάρκο, μοναξιάς σημάδι
Αλκοόλ και φίλοι, συντροφιάς ανάγκη
Το βλέμμα στο κενό αναζητά αγάπη

2 thoughts on “Στα feelings χαμενος”

  1. ΚΙΚΟ ΜΟΥ!!! Τί όμορφο ποίημα ειναι αυτό?…ΜΠΡΑΒΟ, ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ. Και άσε με, ΚΙΚΟ, να σου απαντήσω σ΄αυτήν σου, τη ρομαντική ποίηση και ζεστή συνάμα , μ΄ένα δικό μου, που αγγίζει το πρόβλημα της μοναξιάς:
    {Η ΑΛΗΘΕΙΑ}

    ***Έίμαι τόσο μόνη!!!
    Τόσο απελπιστικά μόνη!!!…
    Η καρδιά μου συντρίβεται
    Σπάει πέφτοντας στη Γη,
    Βάφοντάς την με ανεξίτηλο Αίμα!!!

    Είμαι τόσο μόνη!!!
    ΄Εγινα Ερημίτης, που αγναντεύει
    Το ΄Απειρο…το ΄Αγνωστο.
    ΄Εγινα Ερημίτης,
    Προσκυνώντας τις αμμουδιές!!!

    Είμαι τόσο μόνη.
    Στέκομαι Μετέωρη,
    Μπροστά σε αχανείς
    Γκρεμούς…
    Πίσω μου, βρίσκεται το σκοτάδι!!!

    Είμαι τόσο μόνη!
    Χάνομαι, ταξιδεύω
    Σε μελωδικούς ήχους…
    Με σηκώνουν ψηλά,
    Τα χέρια μου ανοιχτά,
    Αιωρούνται στο κενό!!!

    @Τα μάτια μου βάρυναν
    ΄Εκλεισαν!!!
    Τώρα, με κρατάει ο αέρας
    Στην Αγκαλιά του.
    Και εκεί…Παραδίνομαι!!!

    ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ.

Comments are closed.