«Αυτός που δεν έχει τα απαραίτητα προς το ζην, δεν πρέπει ούτε να αναγνωρίζει ούτε να σέβεται την ιδιοκτησία των άλλων αφού οι αρχές του κοινωνικού συμβολαίου έχουν παραβιαστεί εις βάρος του.»
Γιόχαν Φίχτε
Πόσο αξίζει το ψωμί όταν πεινάς; Πόσο αξίζει όταν δεν πεινάς καθόλου; Σίγουρα όταν λιμοκτονείς δίνεις τα πάντα για μια φρατζόλα, ενώ όταν είσαι χορτασμένος, δε δίνεις δεκάρα τσακιστή. Η αξία ενός πράγματος μεταβάλλεται ανάλογα με την ανάγκη που σε διακατέχει εκείνη τη χρονική στιγμή. Ποιος είναι λοιπόν αυτός που θα ορίσει το πόσο αξίζει ένα αγαθό ή μια υπηρεσία και θα τρέξει να βάλει το ταμπελάκι με την εκάστοτε αναγραφόμενη τιμή; Είναι αυτός που θέλει να υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, αφεντικά και δούλοι. Αυτός που μετατρέπει τη ζωή μας σε μια ατέρμονη δοσοληψία κοστολογώντας όλες μας τις κινήσεις. Για να γεμίσεις το στομάχι σου πρέπει να γεμίσεις τις τσέπες σου και για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να δουλέψεις για να ταΐσεις το αφεντικό σου, καρτερώντας να σου δώσει και εσένα λίγα από τα αποφάγια του. Ένας κύκλος είναι, σαν το σχήμα ενός κέρματος που παλεύουμε να κερδίσουμε χάνοντας τα χρόνια μας.
Ανεβοκατεβαίνουμε διαδρόμους σούπερ μάρκετ ψάχνοντας για το φθηνότερο κάνοντας απανωτές προσθαφαιρέσεις για να μην ξεφύγουμε από τον προϋπολογισμό μας. Γέμισε η ζωή μας υποκατάστατα και κουπόνια προσφοράς. Έμποροι και σούπερ μάρκετ τα κάνουν πλακάκια και τα κονομάνε γερά γδέρνοντας παραγωγούς και καταναλωτές. Αυτοί που παράγουν δίνουν στους μεσάζοντες(έμπορους) τα προϊόντα τους σε εξευτελιστικές τιμές υπό το φόβο ότι θα τους μείνουν και η παραγωγή τους θα πάει στράφι. Οι έμποροι για να βγάλουν κέρδος φουσκώνουν κατά πολύ τη τιμή και τα σούπερ μάρκετ με τη σειρά τους τη φουσκώνουν ακόμα περισσότερο. Το αποτέλεσμα ποιο είναι; Ο γαλακτοπαραγωγός να πουλάει 0,35 λεπτά το λίτρο στον έμπορα και από το ράφι να το αγοράζει 1,35. Εκατοντάδες προϊόντα πετιούνται καθημερινά γιατί μένουν απούλητα. Παρατηρούμε δηλαδή το εξής παράδοξο. Ο κόσμος να πεινάει και να δυσκολεύεται να επιβιώσει, να υπάρχουν άφθονα αγαθά για να καταναλώσει μα να μην διαθέτει την αγοραστική δύναμη για να τα αποκτήσει. Τα τρόφιμα αντί να καταλήγουν στα στομάχια μας καταλήγουν ληγμένα στις χωματερές.
Στις 11 Φεβρουαρίου του 2009 στη πόλη της Λάρισας μια ομάδα περίπου 15 ατόμων με καλυμμένα τα πρόσωπα τους επισκέφθηκε το σούπερ μάρκετ Γαλαξίας, χωρίς φασαρίες γέμισε τρία καρότσια με προϊόντα πρώτης ανάγκης και τα μοίρασε στη λαϊκή αγορά που βρισκόταν λίγο παρακάτω. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν θετικότατη, μιας και τα καρότσια άδειασαν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Για τη παραπάνω πράξη συλλαμβάνονται από τα έμμισθα σκυλιά των αφεντικών τέσσερα άτομα και οδηγούνται στον εισαγγελέα. Τα ακράδαντα στοιχεία; Γνωστοί για τη πολιτική τους δράση στη πόλη και επειδή έτυχε να βρίσκονται κοντά στη λαϊκή λίγο μετά το περιστατικό. Με τη κατηγορία της ληστρικής κλοπής κατά συναυτουργία δικάζονται στις 1 Δεκεμβρίου του 2010. Το κράτος που καταληστεύει ασύστολα από τη πρώτη στιγμή της ύπαρξης του βαφτίζει κλέφτες ποιους; Αυτούς που παίρνουν πίσω τα κλεμμένα και αυτά που τους ανήκουν;
Όσο υπάρχει ένα σύστημα που γεννάει ανισότητα και εκμετάλλευση έχουμε χρέος στον εαυτό μας, στη συνείδηση μας και στα όνειρα μας την ολική καταστροφή του. Οραματιζόμενοι μια κοινωνία που για να διαβείς δε θα χρειάζεσαι το χρήμα ξέρουμε ότι εκτός από το δρόμο-καρμανιόλα που μας επιβάλλουν να βαδίσουμε υπάρχουν και μονοπάτια που οδηγούν προς την ελευθερία. Μπορεί να είναι δύσβατα μα σίγουρα δεν είναι άβατα.
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΣ
Via outopiae