EΔΩ ΟΠΟΥ ΖΩ .. (ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΖΟΥΣΑ… ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΝΟΣ ΦΙΛΟΥ ΑΠΟ ΕΚΕΙ…)

EΔΩ ΟΠΟΥ ΖΩ .. ( μια μικρή βόλτα )
Ξεκινάω από την Ασκληπιού , κοντά στο παλιό ΙΚΑ . Εχει κρύο απόψε , επιτέλους χειμωνιάζει .
Αφήνω αριστερά μου ότι κάποτε , για λίγο , ήταν η Κατάληψη και νιώθω ακόμα την αύρα της ελπίδας αυτών των παιδιών . Αρκετά χρόνια πριν , δίπλα τους, ήταν το Giteana και πιο παλιά το Transformer , περήφανα μπάζα κάτω από το πολυόροφο κτήριο που δεν έχει σκεπάσει , ακόμα , τις αναμνήσεις .
Προχωρώ και φτάνω στην Ιατρική . Ξέρω ότι κάποια φλόγα καίει εδώ μέσα .
Θα ήθελα να μπορούσα να είμαι πιο κοντά τους . Μπορεί και να μπορώ .
Το Καφωδείο σε λίγο . Ότι πιο αυθεντικό έχει να παρουσιάσει η πόλη εδώ και χρόνια . Ρεμπέτ-ασκέρ , τίμιες φωνές , άνθρωποι , όχι ζώα . Ο Νίκος αντέχει .
Στρίβω αριστερά , το Ωδείο απέναντι . Ο φαρδύς πεζόδρομος μοιάζει να στενεύει . Το βήμα μου γίνεται πιο σιγανό και ο σφυγμός μου ταχύτερος . Αριστερά μου είναι το Θέατρο . Εχω την αίσθηση , από τότε που βγήκε στην επιφάνεια ότι μιλάω για δύο ξεχωριστά πράγματα : Την πόλη και το Θέατρο . Άλλο το ένα και άλλο το άλλο . Δεν θα έπρεπε . Αλλα ετσι είναι . Δυστυχώς . Δεν μπορεί να το υποστηρίξει . Κι ας το ‘’ανακαλυψε’’ ξαφνικά ..
Στον πεζόδρομο αριστερά το μπαράκι του Χάρη . Όχι τόσο αρχαίο οσο το Θέατρο αλλά εξίσου απόλυτο στην αισθητική του όσα χρόνια και αν πέρασαν από πάνω του . Είναι λόγος να το εκτιμάς ακόμα και αν είσαι αισθητικά αλλού . Αυτό το θέμα νομίζω ότι πρέπει να το δούμε λίγο εμείς οι νεοέλληνες . Οπου φυσάει ο άνεμος είναι εύκολο να πας . Η κόντρα είναι που ενδιαφέρει όμως . Τουλάχιστον τους φίλους μου . Για αυτούς γράφω όμως .
Φτάνω στου Γιάννη . Κρασιά και Joy Division , τσίπουρα και Deus X Machina , τεκίλες και Κολυμβητές . Αρκεί να είναι Rock n roll . Στέκι πολλών από αυτούς που έχουν μείνει ανεξέλεγκτοι , αδιάφοροι ή απλά εκτός. Και φυσικά συνταγές που σου παίρνουν το μυαλό !
Απέναντι ακριβώς το πιο όμορφο κτήριο της πόλης . Art Deco . Αν κάποτε το γκρεμίσουν και αυτό , θα είναι σημάδι .
Προχωράω . Νικόδημος . Δεν δικαιούμαι να πω πολλά . Μαγαζί του 19ου αιώνα , πρώην μπακάλικο , νυν ταβερνείο , προσεγμένο , μεράκι και ενίοτε σεκλέτι .
Παίρνω την ευθεία που θα με ενώσει με το ποτάμι .
Αυτό που κάποτε ήταν ο Πηνειός .
Θα ήθελα , αν γινόταν , να γκρεμίσω τη γέφυρα , να ξηλώσω τους κυβόλιθους στις όχθες του , να σκάψω το μπετόν μέχρι να φανεί ξανά το χώμα . Μέχρι να δω τον Πηνειό να ροδίζει ξανά . Δεν μπορώ . Λυπάμαι και ντρέπομαι . Εδώ όπου ζω .
Πρέπει να αλλάξω εγώ πρώτος .
Ευτυχώς αυτό είναι το εύκολο . (?) …