*Update 1: Όχι στ’ Όνομά μας, καλούμε όλους όσους διατηρούν μπλογκς, διαδικτυακά φόρα και όχι μόνο να δημοσιεύσουν ταυτόχρονα και συντονισμένα στις 20 Νοεμβρίου 2008, ημέρα Πέμπτη, το (υπό διαμόρφωση) κείμενο.
**Update 2: ΕΝΑΣ ΝΕΚΡΟΣ ΑΠΕΡΓΟΣ ΠΕΙΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ
***Update 3: Εμείς οι Κρατούμενοι!!! H ανοιχτή επιστολή των κρατουμένων στον Υπουργό Δικαιοσύνης από Πανελλαδική Επιτροπή των Κρατουμένων
****Update 4: Tα αιτήματα των φυλακισμένων στα ελληνικα , στα ρώσσικα , στα γαλλικά
“Αυτό που γίνεται πίσω από τα κάγκελα της κάθε ελληνικής φυλακής, θα πρέπει να ντροπιάζει όλους ανεξαιρέτως τους
πολίτες αυτής της χώρας. Γιατί δείχνει πόσο ανάλγητοι, πόσο απάνθρωποι και πόσο απολίτιστοι είμαστε. Τελικά όλα στη χώρα μας είναι μια βιτρίνα: Βουλή, κυβέρνηση, κόμματα, τηλεόραση, πανεπιστήμια και καλλιτέχνες. Μια ψεύτικη βιτρίνα, για να κρύβει τη βρωμιά και την αδικία. Ειδικά σε περιπτώσεις όπως αυτή των κρατουμένων, που τους καταδικάζουμε να ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες, ξεχνώντας ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι όπως όλοι μας, που έκαναν κάποιο λάθος στη ζωή τους, όπως μπορεί να συμβεί στον καθένα από μας. Και μόνο το κλείσιμο σε τέσσερις τοίχους είναι μια βαριά τιμωρία. Όμως, από ‘κεί και πέρα θα πρέπει να εξασφαλίζονται απόλυτα ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, ώστε ο κρατούμενος να έχει την ευκαιρία να σκεφτεί και να προσπαθήσει να γίνει καλύτερος, για να μπορέσει κάποια μέρα να επιστρέψει στην οικογένειά του και στην κοινωνία, που τόσο μας έχει όλους ανάγκη.” <!– /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:””; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:”Times New Roman”; mso-fareast-font-family:”Times New Roman”;} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt; mso-header-margin:36.0pt; mso-footer-margin:36.0pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Sectio
Μίκης Θεοδωράκης
Πόσο καλύτεροι μπορούν να γίνουν μέσα σε τέτοιες συνθήκες;
Πως θα μπορέσουν να σκεφτούν και να προσπαθήσουν να διορθώσουν όσο γίνεται αυτό που έκαναν και βγαίνοντας έξω να προσφέρουν στην κοινωνία;
Όταν το ίδιο το σωφρονιστικό σύστημα στο οποίο εμείς τους βάλαμε για καλό δικό τους αλλά και δικό μας, το λιγότερο που τους κάνει είναι να γεμίζουν με οργή και να θεωρούν τον κοινωνικό περίγυρο εχθρό τους.
Όταν αυτό το “σωφρονιστικό” σύστημα είναι αυτό που δεν σωφρονίζει αλλά εξαγριώνει και υποθάλπει μια σαθρή κατάσταση.
Όταν αυτό το “σωφρονιστικό” σύστημα θεωρεί τους ανθρώπους που πρέπει να σωφρονίσει το λιγότερο παράσιτα μιας κοινωνίας που πρέπει να παψουν να υφίστανται.
Όταν αυτό το “σωφρονιστικό” σύστημα βαφτίζει τους τοξικομανείς , “εμπόρους ναρκωτικών ουσιών” , όταν οι πραγματικοί έμποροι βρίσκονται έξω ελεύθεροι πλουτίζοντας από το θάνατο αυτού που έπρεπε να ήταν το άνθος της κοινωνίας , όταν αυτό το άνθος της κοινωνίας το κόβει και το πετά σε ένα Kαιάδα, αντί να τους παράσχει την σωματική και ψυχολογική υποστήριξη ώστε να ανθίσει.
Όταν αυτό το “σωφρονιστικό” σύστημα είναι μια αποθήκη χαροκαμένων ψυχών.
ΚΑΘΟΛΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Και αυτή είναι η εικόνα της κοινωνία σου, η εικόνα η δικια σου.
Η εικόνα ενός απολίτιστου και αναίσθητου και βάρβαρου όντος που θέλει να λέγεται άνθρωπος.
Ενός ανθρώπου που έχει καταντήσει χειρότερος από αυτούς που έκλεισε εκεί μέσα επειδή δεν μπορούν να συνυπάρξουν στην κοινωνία του.
Γιατί ο πολιτισμός ενός ανθρώπου χαρακτηρίζεται πέρα από όλα τα άλλα και από μια λέξη που σε λίγα χρόνια ίσως δεν θα υπάρχει ούτε στα λεξικά σας, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.
Και αυτοί οι παραπεταμένοι από την κοινωνία σου, την έχουν.
Κάτσε μια στιγμή άδειασε το μυαλό σου και την ψυχή από όλα όσα σου έχουν μπολιάσει μέσα σε αυτή από μικρό παιδί, για αυτούς τους κακούς που τους βάζουν σε μια φυλακή, και άκουσε τους…
Άκου την κραυγή τους , τι λένε , τι νιώθουν
Και σκέψου ότι και αν έκαναν. Αξίζουν μια τέτοια απάνθρωπη αντιμετώπιση;
Έτσι θα τους σωφρονίσεις ώστε να επιστρέψουν;
ΑΚΟΥΣΕ ΤΟΥΣ
* Σπύρος: «Εσείς μπορείτε να μιλάτε για οικογένεια, για φίλους, για αγάπη, για όνειρα. Εγώ για το μόνο που μπορώ να σας μιλήσω είναι για φυλακή. Είμαι από 17 χρονώ πίσω από τα κάγκελα. Είμαι 17 χρόνια μέσα. Δεν έχω βγει ποτέ. Δεν έχω περπατήσει σε δρόμο, δεν έχω πάει μια βόλτα. Δεν ξέρω πώς είναι έξω η ζωή».
* Ανήλικος κρατούμενος: «Θέλω να πάω στη μητέρα μου. Βγάλτε με από δω. Δεν αντέχω άλλο».
* Γιώργος: «Έχουμε αρχίσει απεργία πείνας από την πρώτη μέρα. Η συμμετοχή είναι καθολική. Ούτε ψωμί, πετάξαμε και τις κονσέρβες από τα κελιά. Δεν υπάρχει περίπτωση να πάρει κανένας μας τροφή. Θα συνεχίσουμε μέχρι να νικήσουμε».
**Μαριάνθη: «Η εξαγγελία δημιουργίας νέων φυλακών δεν είναι η λύση των αιτημάτων μας. Η αύξηση του αριθμού των κρατουμένων οφείλεται στη μαζική φυλάκιση τοξικομανών, στο βάφτισμά τους σε εμπόρους και στην επιβολή σε αυτούς εξοντωτικών ποινών. Ζητούμε για κάθε καινούργια φυλακή να κλείνει μια παλιά».
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΕΧΟΥΝ ΦΩΝΗ ΚΑΙ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ ΑΔΙΚΑ, ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΑ
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ.
**Δεν ξεχνάμε, λοιπόν, τον 15χρονο Ματιέα που κρεμάστηκε στο κελί του στο λεγόμενο ψυχιατρείο των φυλακών. Το έγκλημά του τρία γραμμάρια χασίς!
<!– /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:””; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:”Times New Roman”; mso-fareast-font-family:”Times New Roman”;} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt; mso-header-margin:36.0pt; mso-footer-margin:36.0pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} –**Δεν ξεχνάμε τον Φώτη Τσολακάκη. Καρκινοπαθής, στο τελευταίο στάδιο, μας παρακαλούσε να κάνουμε κάτι για να πεθάνει σπίτι του, δίπλα στη μάνα και στη σύντροφό του. Δεν τα καταφέραμε. Ο Φώτης, πέθανε, δυστυχώς, μέσα στη φυλακή. Αδίστακτα, του στέρησαν την τελευταία χάρη… κάτι σαν εκτελεστικό απόσπασμα.
**Δεν ξεχνάμε τον 92χρονο, στο «νοσοκομείο» των φυλακών, που αναίτια, παράλογα, εκδικητικά, τον κρατούσαν έγκλειστο. Και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τη φράση που ακούσαμε από τους υπεύθυνους “και πού να πάει;”. Και ο γέροντας πήγε στον άλλο κόσμο, μόνος του, χωρίς ένα χάδι, χωρίς μια καλή κουβέντα.
**Και δεν ξεχνάμε ποτέ, μα ποτέ, τους τέσσερις κρατούμενους που απανθρακώθηκαν στο κελί 80 του Κορυδαλλού και που οι υπεύθυνοι “πλήρωσαν” με τρία και μόνο ημερομίσθια. Ενα λιγότερο από τις τέσσερις ζωές.
**Δεν ξεχνάμε την Αννα Πετρίδη, που ούρλιαζε στην απομόνωση των φυλακών Κορυδαλλού και που πέθανε γιατί δεν υπήρχε γιατρός, γιατί η ζωή φαίνεται ότι στη φυλακή δεν έχει καμία αξία.
**Και δεν ξεχνάμε ποτέ τον Δημοσθένη Βουβάκη, μόλις 25 χρονώ, τελευταίο στον τεράστιο κατάλογο των νεκρών. Ακόμη ένας νεκρός στον βωμό μιας παράλογης πολιτικής που οδηγεί τα θύματα της εμπορίας ναρκωτικών στη φυλακή αντί σε κέντρα απεξάρτησης.
Θα θυμόμαστε…
Δεν θα συμβιβαζόμαστε…
Οι κρατούμενοι, γυναίκες, άντρες και παιδιά, διεκδικούν τα αυτονόητα.
Και εμείς είμαστε μαζί τους.
Ακόμα και αν θεωρηθούμε συναυτουργοί στην εξέγερση τους
Είναι και δικια μας εξέγερση για μια κοινωνία ανθρώπινη
Και διεκδικούμε το αδύνατο ….Μια ζωή δίχως “φυλακές”
Είτε ορατές είτε αόρατες
Μια ζωή ανθρώπινη και ελεύθερη
ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Και ως επίλογο ας βάλουμε ένα απόσπασμα από τις ακοίμητες συνειδήσεις του Θεοτοκά, αφιερωμένο σε όσους επιμένουν να αγωνίζονται. Σ’ αυτους που τους σέρνει το πλεόνασμα των δυνάμεων τους πιο μακριά απ’ τους ορίζοντες και πιο ψηλά από το επίπεδο του πλήθους. Χρειαζόμαστε μερικές ταραγμένες ψυχές.
Σ’ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΤΑΡΑΓΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ ΛΟΙΠΟΝ.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ
«Τη φωτιά της δημιουργίας δεν την συντηρούν οι φυλακισμένοι φύλακες της κληρονομιάς των νεκρών.Ούτε λογικοί και πρακτικοί που περπατούν πάντα στα σίγουρα και αποφεύγουν να κάνουν βήμα εκεί που το έδαφος κουνιέται κάτω από τα πόδια τους,ούτε οι ήρεμοι επιστήμονες οι φορτωμένοι σοφία ,μα χωρίς μακρινά οράματα και καμία ανησυχία στην ψυχή,ούτε οι μικροί φιλόδοξοι που έταξαν ως σκοπούς της ζωής τους,τους έπαινους των πρεσβύτερων,την κοινωνική υπόληψη και ένα τιμητικό αξίωμα.Τη φωτιά τη συντηρούν οι ανυπόταχτοι,οι ανικανοποίητοι,οι τυχοδιώκτες της ψυχής και του πνεύματος.Οι άνθρωποι που τους σέρνει το πλεόνασμα των δυνάμεων τους πιο μακριά απ’τους ορίζοντες και πιο ψηλά απ΄το επίπεδο του πλήθους.Χρειαζόμαστε μερικές ταραγμένες ψυχές..»
(Γ.Θεοτοκά Οι ακοίμητες συνειδήσεις)