Το συνδικάτο της ανθρωπιάς

Στις φυλακές, εκτός από το συνδικάτο του εγκλήματος, υπάρχει και…  Το συνδικάτο της ανθρωπιάς

Στο κελί 80. Στις 30 Μαρτίου του 2006. Ενας περίεργος θόρυβος λίγο πριν από τα μεσάνυχτα ξυπνάει τους κρατούμενους της ακτίνας Δ’ στις φυλακές Κορυδαλλού. Ο θόρυβος δυναμώνει, σπάνε τζάμια, φαίνονται οι πρώτες φλόγες. Επικρατεί πανικός. Οι κρατούμενοι έχουν πιαστεί από τα κάγκελα και ζητάνε βοήθεια. Στο κελί 80 κάηκαν ζωντανοί εκείνη τη νύχτα τρεις κρατούμενοι, ενώ ακόμη ένας, που βρέθηκε σε κωματώδη κατάσταση, ξεψύχησε λίγες ώρες αργότερα στο νοσοκομείο.

«Αργησαν να τους ανοίξουν. Ο φύλακας ήρθε μετά από μισή ώρα για να ξεκλειδώσει το κελί. Γι’ αυτό κάηκαν οι 4 άνθρωποι. Οσοι ήμασταν τότε στον Κορυδαλλό ξέρουμε πως η φωτιά σχετίζεται με διακίνηση ναρκωτικών και την έβαλε υπάλληλος της φυλακής ρίχνοντας εύφλεκτο υλικό κάτω από την πόρτα του κελιού. Οι συγκεκριμένοι κρατούμενοι θα πήγαιναν εκείνο το πρωινό στον ανακριτή προκειμένου να καταθέσουν για διακίνηση ναρκωτικών στις φυλακές. Την παραμονή της ανάκρισης τους άλλαξαν αιφνιδιαστικά κελί και από την Γ’ ακτίνα, τους μετέφεραν στη Δ, εκεί δηλαδή που τους έκαψαν. Για να μη μιλήσουν».

Στο μοιραίο κελί

Ο Παναγιώτης Γεωργιάδης ήταν κρατούμενος τότε στο απέναντι από το μοιραίο κελί. Ο εφιάλτης εκείνης της νύχτας έχει ξανάρθει πολλές φορές από τότε στον ύπνο του. Δεν είναι όμως αυτό το μόνο περιστατικό που έχει ζήσει τα 8 χρόνια που είναι κρατούμενος. Δεν είναι σε θέση να μετρήσει πόσες φορές ξύπνησε δίπλα σε νεκρούς συγκρατούμενούς του. Ανθρώπους που πέθαναν από τα ναρκωτικά και την αδιαφορία. «Η ηρωίνη είναι σαν το πασατέμπο στις φυλακές. Τη βρίσκεις παντού. Και τα κελιά γεμάτα σύριγγες, δίπλα μας, παντού».

Το καλοκαίρι του 2007 κι ενώ νοσηλευόταν στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, κατέβασε ο ίδιος από την κρεμάλα νεαρό συγκρατούμενό του. «Ξυπνήσαμε το πρωί και σηκώθηκε να πάει στην τουαλέτα. Αργούσε όμως να γυρίσει και πήγα να δω τι γίνεται. Τον βρήκα κρεμασμένο με ένα σεντόνι που το έδεσε σ’ ένα δοκάρι που είχε η πόρτα του μπάνιου, έβαλε τέλος στη ζωή του». Γελάει όταν τον ρωτάμε εάν αποδόθηκαν ευθύνες για τα περιστατικά αυτά. «Εχουν διενεργηθεί ΕΔΕ χωρίς αποτέλεσμα».

Μαλανδρίνο, Λάρισα, Βόλος, Κορυδαλλός, Χαλκίδα, Τρίκαλα, Διαβατά, Κέρκυρα. Είχε την τύχη να περάσει από όλα τα σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας. Εχει κοιμηθεί σαν το ζώο μαζί με 100 κρατουμένους στις φυλακές της Αμφισσας. Εχει σιχαθεί τον εαυτό του στα βρωμερά κελιά της Χίου. Εχει μείνει στην απομόνωση των φυλακών της Χαλκίδας για περίπου ένα χρόνο.

Απεργία πείνας

Το 2006 ξεκίνησε απεργία πείνας υποστηρίζοντας ότι οι αποφάσεις για τις οποίες εκτίει ποινή φυλάκισης δεν τον αφορούν και τα δικαστήρια δεν μπαίνουν στην ουσία της υπόθεσης, ενώ δεν του δίνουν τη δυνατότητα να εργαστεί, δικαίωμα που έχουν όλοι οι κρατούμενοι. Για μεγάλο χρονικό διάστημα δεχόταν μόνο αλατόνερο και ζάχαρη για να κρατηθεί στη ζωή, προκαλώντας όμως βλάβες σε ζωτικά του όργανα. Εμεινε στο Τζάνειο νοσοκομείο με μηχανική υποστήριξη για πολύ καιρό. Κάθε φορά που έπεφτε σε κώμα τού έδιναν ορό. Βγαίνοντας από το νοσοκομείο είχε φτάσει τα 39 κιλά από τα 130 που ήταν πριν. Τα προβλήματα υγείας που είχαν δημιουργηθεί απαιτούσαν παράταση της νοσηλείας του. Συνολικά παρέμεινε στο νοσοκομείο περίπου δύο χρόνια, αλλά το πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί από την απεργία πείνας δεν μπόρεσε να το αντιμετωπίσει οριστικά. Τα κάτω του άκρα παραμένουν από τότε κατεστραμμένα. Σήμερα, στην ευθεία βαδίζει σχετικά καλά, αλλά δεν μπορεί να περπατήσει σε ανηφόρα ή να ανεβεί σκάλες.

Ασυμβίβαστος

Ο Παναγιώτης Γεωργιάδης δεν είναι ένας συνηθισμένος κρατούμενος. Δεν συμβιβάστηκε με αυτό που του συνέβη, περιμένοντας να κυλήσει ο χρόνος για να επιστρέψει στην κανονική του ζωή. Δεν αποδέχτηκε τους κανόνες της φυλακής. Από την πρώτη στιγμή που πέρασε την πόρτα της δραστηριοποιείται συνδικαλιστικά.

Παθιάζεται, οργίζεται και καταγγέλλει με όποιον τρόπο μπορεί ό,τι περίεργο βλέπει να συμβαίνει πίσω από τα κάγκελα. Δικτυώνεται με τους κρατουμένους σε όλες τις φυλακές της χώρας. Ετσι καταφέρνει να φτιάξει και να συντονίζει με επιτυχία ένα εσωτερικό δίκτυο ενημέρωσης. Διενεργεί έρευνα για όποιον ύποπτο θάνατο κρατουμένου στις φυλακές. Τάσσεται αυτοβούλως υπερασπιστής των συγκρατουμένων του τόσο σε επίπεδο νομικής μεσολάβησης όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Η οικονομική του κατάσταση, άλλωστε, το επιτρέπει αφού διατηρούσε μια βιοτεχνία με στολές προστασίας εργαζομένων, η οποία ήταν ευημερούσα για πολλά χρόνια. Βοηθάει τις οικογένειες φτωχών και άπορων φυλακισμένων Ελλήνων και αλλοδαπών, ενώ πρωτοστατεί στην κατασκευή ενός ξενώνα μέσα από την «Πρωτοβουλία για την Αποφυλάκιση των Κρατουμένων» που θα φιλοξενεί τους άστεγους που βγαίνουν από τη φυλακή.

Αυτή του η δράση ήταν ο λόγος, όπως λέει, που του στέρησαν για χρόνια το δικαίωμα να εργαστεί στη φυλακή ώστε να μειώσει την ποινή του. Ολες οι αιτήσεις που υπέβαλε για ημερομίσθια απορρίπτονταν, όπως κι αυτές με τις οποίες ζητούσε να κάνει χρήση του ευεργετήματος της άδειας. «Απειθαρχία με το σύστημα» ήταν η απάντηση του Πειθαρχικού Συμβουλίου της φυλακής Κορυδαλλού. Επτά χρόνια και δεν του είχαν χορηγήσει ούτε μία φορά άδεια.

Αδεια

Σε απόλυτη αντίθεση με την άποψη των κρατούντων έρχεται όμως το βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών (το 1268 του 2007), με το οποίο διατάσσεται η χορήγηση άδειας στον Παναγιώτη Γεωργιάδη. Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον μάλιστα το σκεπτικό του Δικαστικού Συμβουλίου για τις συνδικαλιστικές πρωτοβουλίες που έχει αναπτύξει ο κρατούμενος στις φυλακές: «Είναι ενεργό μέλος της κοινωνίας, λέει το βούλευμα, εκδηλώνει ενδιαφέρον για τα κοινά και παρά τα τελεσθέντα αδικήματα, απολαύει αποδοχής και μεγάλης εκτίμησης από το κοινωνικό περιβάλλον του. Εμπνέει σεβασμό στους συγκρατούμενούς του διότι μάχεται για τη βελτίωση των συνθηκών κράτησης στις φυλακές, ενώ οι σχέσεις του με την οικογένειά του, τη σύζυγό του και τέσσερα ανήλικα τέκνα θεμελιώνονται σε αμοιβαία αγάπη και επιθυμία για νέα αρχή».

Ετσι παίρνει την πρώτη του άδεια τον Ιανουάριο του 2008. Μετά την επιστροφή του στη φυλακή τον μεταφέρουν στις φυλακές της Χαλκίδας και τον βάζουν στο κελί 9. Στην απομόνωση. Στο «κιούπι», όπως το λένε οι γνωρίζοντες, ένα κελί σαν δοχείο απ’ όπου για να δεις το φως της μέρας πρέπει να έχεις ή λαιμό καμηλοπάρδαλης ή να σηκώνεις συνεχώς το κεφάλι προς τα πάνω.

«Εζησα 11 μήνες εκεί. Σιωπή απόλυτη. Αυτή που σε τρελαίνει. Σε ένα θάλαμο 6 επί 9 κοιμόμασταν 21 άνθρωποι, ο ένας πάνω στον άλλο και σ’ ένα προαύλιο 10 επί 10 προαυλιζόμαστε. Δύο τουαλέτες για όλους, να πιάνεις ουρά από τη νύχτα για να μπεις μέσα το πρωί. Οσο για μπάνιο; Ενα μπάνιο για 21 άτομα φτάνει και περισσεύει…».

Γιατί στην απομόνωση; τον ρωτάμε. «Τους είχα μπει στο ρουθούνι, γι’ αυτό και μου απέρριπταν τα αιτήματά μου για εργασία. Επειδή είμαι μέλος της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, μέλος της ΑΚΟΑ, επειδή ήμουν υποκινητής των απεργιών και των κινητοποιήσεων στις φυλακές. Δεν ήθελε, λοιπόν, το υπουργείο Δικαιοσύνης να έχω επικοινωνία με άλλους κρατούμενους. Ηταν ένας τρόπος εξόντωσης και τιμωρίας μου».

Από την απομόνωση βγήκε τον Φεβρουάριο του 2009. Εκτοτε μεταφέρθηκε στις αγροτικές φυλακές της Κασσαβέτειας του Βόλου, αφού στο μεταξύ έγινε δεκτό το αίτημά του να κάνει ημερομίσθια για να μειώσει το υπόλοιπο της ποινής του.

Ερήμην

Πώς έφτασε όμως στη φυλακή; Η μοίρα φαίνεται πως του έπαιξε ένα περίεργο παιχνίδι. Στα χέρια της Αντιτρομοκρατικής «βρέθηκαν», άγνωστο πώς, 90 καταδικαστικές αποφάσεις στο όνομα Παναγιώτης Γεωργιάδης του Γεωργίου, που είχαν εκδοθεί ερήμην του κατηγορουμένου, γι’ αυτό κι εκκρεμούσαν σε βάρος του εντάλματα σύλληψης. Οι κατηγορίες ήταν σε βαθμό κακουργήματος για κλοπές αυτοκινήτων. Συνολικά οι ποινές ανέρχονταν σε πάρα πολλά χρόνια. Κατά συγχώνευση, έπεσαν στα 25.

Σε εκτέλεση αυτών των αποφάσεων ο Παναγιώτης Γεωργιάδης βρίσκεται από το 2002 στη φυλακή. «Τους λέω ότι δεν είμαι εγώ αυτός, έχει γίνει λάθος, πρόκειται για πλεκτάνη, αλλά δεν με ακούει κανείς. Κάποιες αποφάσεις αναφέρονται στο 1961, τότε δηλαδή που εγώ ήμουν 12 χρόνων, κάποιες άλλες έχουν διαφορετικό μητρώνυμο. Απευθύνομαι στον εισαγγελέα των φυλακών, στον επόπτη των φυλακών, στον διευθυντή, στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Εχουν όλοι κλειστά τα αυτιά τους».

Υστερα από αγώνες ετών αθωώθηκε για τις 84 από τις 90 αποφάσεις αφού έγινε δίκη, στην ακροαματική διαδικασία της οποίας αποδείχτηκε ότι αυτές δεν αφορούσαν τον συγκεκριμένο κατηγορούμενο αλλά κάποιον άλλο με το ίδιο ονοματεπώνυμο. Εκκρεμούν 6 αποφάσεις σε βάρος του.

Αλλά και τα χρόνια που προηγήθηκαν της φυλακής δεν ήταν ανέμελα για τον Παναγιώτη Γεωργιάδη. Το πάρε-δώσε του με την Αστυνομία είχε αρχίσει πολύ πριν. Ηταν 8 ετών όταν συνελήφθη για πρώτη φορά.

Ελιανού και Σίφνου γωνία. Σε μια νεοκλασική μονοκατοικία στην Πλάκα. Μια χούφτα παιδιών, ανάμεσά τους και ο Παναγιώτης, ανεβασμένα στην ταράτσα, πετούν κεραμίδια στους αστυνομικούς. Σε μια Αθήνα που καίγεται ολόκληρη τον Μάιο του 1956. Η εκτέλεση στην Κύπρο των αγωνιστών Καραολή και Δημητρίου είχε φέρει καθημερινές ταραχές και διαδηλώσεις.

Η παρέα των πιτσιρικάδων συλλαμβάνεται και μεταφέρεται στην Ασφάλεια στην Μπουμπουλίνας. «Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία από την Αστυνομία». Στα κρατητήρια της Μπουμπουλίνας ο μικρός Παναγιώτης έμεινε 7 ημέρες. Τον έβγαλε από κει ένας μακρινός θείος του, ο μοναδικός του συγγενής στην Αθήνα αφού οι γονείς του αλλά και τα αδέρφια τους ήταν εξόριστοι.

Το 1958 βρίσκει τον Παναγιώτη στη Σουηδία μαζί με τους γονείς του, που στο μεταξύ έχουν χάσει την ελληνική ιθαγένεια. Στη Σουηδία τελειώνει το δημοτικό σχολείο, ενώ η μητέρα του που είχε σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία και ο πατέρας του που είχε τελειώσει το Πολυτεχνείο εργάζονται εκεί.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1963, μπαίνει στους Λαμπράκηδες, ενώ διαδηλώνει στους δρόμους της Αθήνας κατά του πολέμου στο Βιετνάμ. Οποτε το σκάει από το 8ο Γυμνάσιο, όπου φοιτά, είναι για να μπει μπροστάρης στις μαραθώνιες πορείες ειρήνης υπό τη σημαία του κινήματος του Αγγλου ακτιβιστή Ράσελ. Κι ας είναι μόνο 15 ετών.

Στην Μπουμπουλίνας

Αν και πιτσιρικάς, είναι συχνός «φιλοξενούμενος» στα κρατητήρια της Μπουμπουλίνας. Ο πατέρας του τον στέλνει πίσω στη Σουηδία το 1965. Στην Ελλάδα επιστρέφει μετά την πτώση της χούντας, όχι όμως για να μείνει. Τον έχει κερδίσει η Σουηδία και η συμπάθεια που τρέφει για τον Ούλοφ Πάλμε. Εχοντας ως βάση τη Στοκχόλμη και μέσα από ένα δίκτυο στήριξης που έχει αναπτύξει η κυβέρνηση του μεγάλου ειρηνιστή, δίνει το «παρών» ως εθελοντής σε όποια γωνιά της Γης αναπτύσσεται επαναστατικό κίνημα. Από την Αφρική μέχρι τον Λίβανο, τη Λατινική Αμερική κι όπου αλλού επικρατούν δικτατορίες. Στο διάστημα αυτό πηγαινοέρχεται και στην Ελλάδα, συμμετέχοντας μέσα από τον χώρο της ανένταχτης Αριστεράς σε ό,τι σημαντικό γίνεται εδώ.

Σήμερα εκτίει το υπόλοιπο της ποινής του, για τις 6 καταδικαστικές αποφάσεις που εκκρεμούν σε βάρος του, στις αγροτικές φυλακές της Κασσαβέτειας του Βόλου.

Καλλιεργεί τη γη ενώ συνεχίζει να βοηθά με όποιον τρόπο μπορεί όσους κρατούμενους τον έχουν ανάγκη. Επιστρέφοντας στη φυλακή από την τελευταία του άδεια, τον Μάρτιο, πήρε μαζί του 16 κιβώτια με ρούχα για να τα δώσει στους συγκρατούμενούς του στον Βόλο. Σε 14 μήνες θα ανοίξει οριστικά για τον Παναγιώτη η πόρτα των φυλακών. *

Της ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΛΙΑΤΣΟΥ

Πηγή Φωτογραφίας: pisoselides.blogspot.com