Σε σκέψεις ξεχασμένος , στο πόνο πάντα μονός
Χρόνο με το χρόνο να σε κυριεύει ο τρόμος
Τόσα μα τόσα στα χρόνια πόσα / ίδιος τόνος
Χρόνια 20+ / μα γνωστός ο ίδιος τρόμος
Ένα περιπλανώμενο γιατί , ένα κάτι ένα τι
Πράγματι ένα αόριστο γιατί , σε τι πάνω στη
Ποια? Δουλειά? Αγάπη? Τάξη? Μάχη? Μα αστη
Επόμενη πράξη , ζήσε και έπειτα καψτη
Μα πρώτα παιδί , άκου κάτι παιδί , ποιο το γιατί;
Για να το βρεις πρέπει να το μάθεις
Που το γιατί; Πότε το γιατί; Πως το γιατί;
Να το βιώσεις και να το πάθεις
Μα αντιδράς , πονάς , μα δεν ξεχνάς , μα γυρνάς
Σε μέρη ξεχασμένα παγώνεις στις χαραμάδες
Φοβάσαι , έρχονται ξανά ,μα να φύγεις ξεχνάς
Μένεις, στεκεσε, κοιτάς μέσα στις ψιχάλες
Ονόματα κοριτσιών περνάνε σε κοιτάνε και γελάνε
Σου θυμίζουν πολλά μα σαν άγνωστα περπατάνε
Μα όλα ασυναίσθητα ξανά πίσω σε πάνε
Πίσω σε μέρη γνώριμα το μυαλό σου ξαναγυρνάνε
Μέρη στο μυαλό , θαμμένα ήδη
Γεμάτα σύριγγες σπασμένες ένα προς ένα
Μέρη όπου φιλαράκια έχουν φύγει
Χαμένα από την πρεζα ένα προς ένα
Μα εσύ ακόμα μένεις παιδί / ει παιδί
Ένα τρομοκρατημένο παιδί , μα γιατί;
Τι; Ποιο παιχνίδι; Που παίζετε ήδη;
Στο μυαλό χαμένο στολίδι
Τύχη; Ποια τύχη; Που ηχούνε οι ήχοι;
Σε πείθει; Η σε εγκαταλείπει η τύχη;
Τέσσερις τοίχοι και έχουν φύγει οι φίλοι
Μύθοι μα και τόσοι ξεχασμένοι τίτλοι
Μα σου λένε πως πρέπει να νιώθεις καλά
Ο ασφαλίτης στην γωνιά για σένα φιλά
Μα αραγμενος να κοιτά και να μιλά
Εσένα να σε πνιγούν πολλά μα πολλά
Για ουσίες ξεχασμένες να βρεις , πας γυρνάς
Ξημερώματα ραντεβού στα μαύρα κυκλοφοράς
Σύνδρομα ψυχικής στέρησης τόσα μα τόσα κουβαλάς
Με υπεροψία φάρμακο ζητάς και στα μάτια κοιτάς
Τα επίγεια σνομπάρεις , για να ξεχάσεις ψάχνεις να βρεις
Στην ανατροπή μονάχα περιφέρεσαι και ζεις
Με την συνείδηση σε όσους αγαπάς απλά να δεις
Με το θάνατο προ των πυλών θα βρεθείς
*Αγαπητό ΚΙΚΟ! Πολύ όμορφο αυτό που έγραψες και παράλληλα, αληθινό και σκληρό.Αυτή είναι η πραγματικότητα αν μπει κανείς, μέσα σε τέτοιο κύκλωμα. Αν πέσει βαθειά στη Μαύρη Τρύπα, που φέρνει το ΘΑΝΑΤΟ.΄Αραγε, γιατί ένας νέος-νέα, να ψάχνει το Θάνατο, αδιαφορώντας για όλα, όσα γίνονται μπροστά του?Τί είναι αυτή η πράξη της χρήσης παραισθησιογόνων ουσιών? Επανάσταση στο κατεστημένο? Χλευασμός στους ανθρώπους και στην άδικη ζωή?Δεν αρέσει σε πολλούς, ετούτη δω η σκευρωμένη κοινωνία. Δεν έχουν όνειρα πιά, αφήνονται, παραδίνονται σε μιά ντάγκλα, μαστουρωμένοι…Αυτό είναι Αντίσταση?΄Η Αποχή? Η ζωή έχει ευθύνες, λύπες, μα και χαρές. Είναι γεμάτη με στιγμές , και γω, δεν αισθάνομαι καλά, όταν βλέπω έναν νέο άνθρωπο να είναι χασικλής εκ πεποιθήσεως, για πολλά χρόνια, να κοροϊδεύει, να έχει εκείνο το χαρακτηριστικό γέλιο των χασικλήδων…Αν πάμε στην κοκαϊνη, δεν καταλαβαίνω τί συμβαίνει εκεί..Βλέπω πολλά κοκκαλιάρικα κορμιά, με κάτι μάτια που γυαλίζουν, γεμάτα ΕγωΪσμό και απέχθεια στο συνάνθρωπο, στην ομορφιά, στη Φύση, στον ΄Ερωτα.΄Εχουμε και την ηρωίνη. Ωραίο προϊόν…Η ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΒΑΥΕR, το έφερε στην αγορά, ως δυνατό παυσίπονο, μα η αλήθεια ήταν ότι κάνει το άτομο να είναι εξαρτημένο απολύτως από την ουσία αυτή.Και ρωτώ: Είναι τρόπος αντιμετώπισης αυτός απέναντι στα προβλήματα?Είναι περήφανη στάση αυτή, μπροστά σε δυσκολίες και διλήμματα?Νομίζουν οι χρήστες ελαφρών ή σκληρών ουσιών, ότι έτσι δηλώνουν τη δυσαρέσκειά τους με το να καταλήγουν στους τάφους?….Και αν δεν τους αρέσει η ΖΩΗ, γιατί δεν πηδάνε από μιά ταράτσα, γιατί δεν βρίσκουν έναν πιο γρήγορο τρόπο να πεθάνουν? Γιατί γυρνάνε εδώ κι΄εκεί, με τα χλωμά, κιτρινισμένα πρόσωπα, για να τους βλέπουμε?Ε και? Τί κι΄αν τους βλέπουμε? Ποιό είναι το αποτέλεσμα? Τί σημασία έχει? Δείτε μας….δείτε μας…Εμείς είμαστε διαφορετικοί, και ΣΕΙΣ όλοι οι άλλοι είστε Ανθρωπάκια?Δεν καταλαβαίνω, ρε παιδιά. Θέλουν να φύγουν απ΄αυτόν τον κόσμο? Ε, ας το κάνουν με άλλους τρόπους, χωρίς να ξεφτιλίζονται. Και αν ΑΥΤΟ ΟΛΟ, ΕΙΝΑΙ “ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ”, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΠΑΠΑΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ!!! Ετσι, ρε παιδί μου. Αυτό γουστάρω. ΕΙΜΑΙ Ο ΠΑΠΑΣ, ΚΑΙ ΚΑΝΩ Ο,ΤΙ Μ΄ΑΡΕΣΕΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ Ο,ΤΙ ΑΡΕΣΕΙ ΣΕ ΜΕΝΑ. ΔΕΝ ΜΟΥ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΚΑΡΦΙ, ΤΙ ΘΑ ΠΟΥΝ, Ή ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ…ΕΓΩ!!! Κι οι χρήστες θύματα απ΄τη μιά, μα και κάποιοι σε μεγαλύτερη ηλικία, είναι επιλογή τους, αυτό κραυγάζουν. ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ, ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΝΑ ΠΑΤΕ ΣΤΑ ΤΣΑΚΙΔΙΑ…Και περηφανεύονται μάλιστα τόσο πολύ, που όποιος πέσει σε μεγαλύτερη σε βαρύτερη παραμύθα, είναι και πολύ Μάγκας να πούμε…!!!
ΜΠΡΑΒΟ ΤΟΥ!!! Να τον χαίρεται η μάνα του. Που δυστυχώς, θα το μάθει τελευταία…ΑΥΤΑ, ΠΕΡΙΠΟΥ. ΔΕΣΠΟΙΝΑ.
**Εδώ, ας μου επιτραπεί ΚΙΚΟ, Να αναφερθώ σε μιά προσωπική εμπειρία.Πριν λίγα χρόνια, σ΄ένα νησί, όπου είχα πάει για να βοηθήσω και συντρέξω την βαρειά ασθενή αδερφή μου, την πρώτη κατά σειρά, η οποία και απέθανε, εκεί στο νησί.Μέσα σ΄όλο αυτό, το τραγικό που βίωνα, συνάντησα έναν άντρα, πολύ ωραίο, πολύ γοητευτικό ετών 45.΄Ετυχε να μένει δίπλα σχεδόν, στο νοικιασμένο σπίτι της αδερφής μου.Και μιά νύχτα, εκεί που περπατούσα για να μπω στο σπίτι, με σταματάει αυτός ο άντρας….Και μιλήσαμε…Εγώ του έλεγα για το βαρύ πρόβλημα υγείας της αδερφής μου, που με οδήγησε να πάω σε ΄κείνο το καταραμένο νησί.΄Ηταν πολύ ευγενής μαζί μου, όμως, είχε , μιά σκιά στο πρόσωπό του. Τώρα μες τη νύχτα, δεν μπορούσα να δω, ή να καταλάβω πολλά πράγματα.Γίναμε φίλοι.Το αποτέλεσμα, για να μην μακρυγορώ?Ο τύπος αυτός, ο ωραίος αυτός άντρας, είχε πιεί το μισό Βόσπορο από χασίσια, ξεκινώντας απ΄τα 13 του, είχε πάρει LSD, ήταν για χρόνια χρήστης κοκαϊνης, και φυσικά είχε δοκιμάσει και την ηρωϊνη.Εκτός απ΄όλα αυτά, που έβαζε στον οργανισμό του, έκανε και “εξυπηρετήσεις”.Πήγαινε στον ΄Εμπορα, που είχε ένα σκαφάκι, κι΄έπαιρνε το “υλικόν” και το έδινε και σε άλλους…Μπορεί να μην ήταν απλό βαποράκι. Μπορεί να ήταν κάτι παραπάνω απ΄αυτό.Τέλος πάντων. Και ήρθε ο ΄Ερωτας, ΚΙΚΟ.Εγώ, ήθελα να τον βοηθήσω,είμαι και λίγο κοινωνική λειτουργός, πατέρα Ιερέα είχα, κι ΄ετσι μέσα στο όλο κλίμα, και στην ψυχολογία μου, δέθηκα μ΄αυτόν τον άντρα πάρα πολύ.Εκείνος, δεν πίστευε, ότι υπάρχουν τέτοιες γυναίκες, που τα δίνουν όλα για όλα, που έχουν τόσο τεράστια καρδιά, τόσο κοφτερό μυαλό, ώστε να του κάνω και μαθήματα, διάφορα τεστ, για να τον ξεμπλοκάρω, διότι είχε πρόβλημα, δίσταζε να πάει στο σούπερ μάρκετ π.χ.κάτι φοβόταν συνέχεια…Στο αυτοκίνητό μου, όταν ερχόταν και γυρίζαμε τα βράδυα, για να δω το νησί , κρατιόταν απ΄το χερούλι της πόρτας…”ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ…ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ…”του έλεγα εγώ.ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕ, ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΠΟΥ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΤΡΕΛΛΑΝΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟ. ΝΑ ΤΟΝ ΣΤΕΙΛΕΙ ΑΔΙΑΒΑΣΤΟ!!!΄Ηταν χωμένος μες τα μυστικά του, μέσα σε μεγάλα ψέματα, που τα ξεστόμιζε ανέτως,είχε έναν Υπερφίαλο ΕΓΩΙΣΜΟ, ΗΤΑΝ Ο ΕΝΑΣ, Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ, ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΚΙ΄ΑΥΤΟΝ. ΚΟΡΟΊΔΕΥΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΤΙΣ ΕΦΕΡΝΕ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΤΑΡΑΤΣΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ ΟΤΙ ΘΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΟΥΝ, ΕΡΧΟΝΤΑΝ ΟΙ ΚΑΜΕΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΨΟΥΝ ΤΟ ΘΕΜΑ, ΖΟΥΣΕ ΜΕ ΤΗ ΜΑΝΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΙΧΕ ΤΡΕΛΛΑΝΕΙ.ΣΕ ΜΕΝΑ ΟΜΩΣ, ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ.ΜΕ ΑΚΟΥΓΕ ΠΡΟΣΕΧΤΙΚΑ. ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕ.ΕΝΙΩΘΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΕΤΡΕΦΕ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΓΙ΄ΑΥΤΟΝ.ΜΕ ΖΗΛΕΥΕ…ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΦΟΡΑΩ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ ΡΟΥΧΑ.Ο ψυχισμός του , παράπαιε απ΄το Ναδίρ στο ΖΕΝΙΘ, ήταν γεμάτος σπυριά σε ολόκληρη την πλάτη του, όταν νευρίαζε έτρεμαν και τα δέντρα απ΄τις φωνές του…Τον λυπόμουν και τον αγαπούσα. Είχαμε μιά επικοινωνία παράξενη, και μιά χημεία τόσο δυνατή και καταλυτική, που μας άφηνε άλαλους…΄Ωσπου ένα βράδυ, είχα κλείσει δωμάτιο σ΄ένα ξενοδοχείο για να μείνουμε μαζί για λίγες μέρες,κι΄αυτός έβγαλε το τσιγαριλίκι του, κι΄άρχισε να το φιάχνει…μπροστά μου…Τον κοιτούσα.Πήγε έξω στη βεράντα, για να πάρει το ΄”μεζεδάκι του”! ΄Ηρθε γρήγορα μέσα , λέγοντάς μου, ότι έχει έξω κόσμο, και μυρίζει αυτό, και θα τον καταλάβουν. Και το κάπνιζε μέσα στο δωμάτιο…Εγώ, δεν ήξερα απ΄αυτά…Αισθανόμουν μία παράξενη ζάλη και το είπα…Εκείνος δεν μιλούσε. Τα μάτια του, είχαν ανοίξει, είχαν γίνει τεράστια και έλαμπαν…Μου έλεγε, πόσο πολύ μ΄αγαπάει, πόσο σπάνια γυναίκα είμαι, και πόσα έχω κάνει γι΄αυτόν και τη μάνα του, που κανένας, μα κανένας δεν έκανε ποτέ του, τίποτα γι΄αυτούς.Με πήρε ο ύπνος.Και…όταν άνοιξα τα μάτια μου…όλα…όλα….στριφογύριζαν…στριφογύριζαν…οι τοίχοι κουνιόταν, το νταβάνι γύριζε…γύριζε…και φώναξα ΑΑΑΑΑΑΑ…κι΄έπεσα απ΄το κρεβάτι.Η ώρα ήταν 6 το πρωί.Ξύπνησε κι΄αυτός απ΄τις κραυγές μου.Είχα πανικοβληθεί.Η καρδιά μου έτρεχε σαν τρελλή κι΄αυτός μου λέει”Α, κατάλαβα! Σ΄έπιασαν τα σκάγια, από το τσιγαριλίκι μου…΄Ηταν πολύ δυνατό!!!”. ΤΟ ΗΞΕΡΕ, ΡΕ, ΤΟ ΗΞΕΡΕ, ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΘΑ ΠΑΘΑΙΝΕ Ο ΔΙΠΛΑΝΟΣ ΤΟΥ ΜΑ ΣΤ΄ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥ….ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ ΠΟΛΛΑ. ΤΟΥ ΕΔΩΣΑ ΖΩΗ, ΜΠΟΡΕΣΕ ΚΑΙ ΤΑΞΙΔΕΥΕ ΜΕ ΠΛΟΙΑ ΚΑΙ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ, ΤΟΝ ΕΝΤΥΝΑ, ΤΟΥ ΕΔΙΝΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΤΟΥ ΜΙΛΟΥΣΑ ΩΡΕΣ, ΜΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΝΑ ΤΙΠΟΤΑ.ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ.ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΜΑΥΡΟ ΦΙΔΙ ΜΕ ΔΥΝΑΤΟ ΦΑΡΜΑΚΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΔΙΝΕ ΦΡΑΓΚΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ.ΟΠΟΙΟΣ ΚΙ ΑΝ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ…ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΞΕΠΟΥΛΟΥΣΕ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΠΑΡ.ΠΗΓΑΙΝΕ ΑΠΟ ΜΙΚΡΟΣ ΜΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΥΡΙΕΣ, ΕΚΑΝΕ ΣΕΞ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΛΗΡΩΝΑΝ. ΚΑΛΟΣ ΖΙΓΚΟΛΟ. ΜΑ ΚΑΙ ΝΤΑΒΑΤΖΗΣ.ΜΕ ΜΕΝΑ, ΕΠΑΙΞΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΤΕΛΕΙΑ, ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΗΘΟΠΟΙΟ.ΤΟΥ ΕΣΤΕΙΛΑ, ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΤΟΥ- 3.000 ΕΥΡΩ, ΔΙΟΤΙ ΕΙΧΑΝ ΑΠ΄ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΧΑΡΤΙ ΕΞΩΣΗΣ ΑΠ΄ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ, ΕΦ΄ΟΣΟΝ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΑΝ ΓΙΑ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ ΝΟΙΚΙ. Μ΄ΕΦΤΥΣΕ. ΔΥΟΜΙΣΙ ΧΡΟΝΙΑ, ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ, ΑΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ, ΜΑΖΙ ΜΟΥ…ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ, ΕΔΩ ΜΟΥ ΕΛΕΓΑΝ…”ΑΝ ΔΕΝ ΚΟΨΕΙΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΟΛΕΘΡΙΑ ΣΧΕΣΗ, ΑΝ ΔΕΝ ΑΠΟΚΟΠΕΙΣ ΕΝΤΕΛΩΣ, ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕΣΠΟΙΝΑ!”.Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ, ΗΤΑΝ ΕΞΑΛΛΟΣ.ΕΙΧΕ ΦΟΒΗΘΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, ΔΙΟΤΙ ΓΝΩΡΙΖΕ ΟΤΙ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΥΤΑ, ΗΜΟΥΝ ΑΔΑΗΣ…ΚΙΚΟ.ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΙΝΗ, ΣΠΑΡΤΑΡΙΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΕΜΠΕΙΡΙΑ. ΤΗΝ ΕΓΡΑΨΑ…ΠΡΟΤΑΘΗΚΕ ΓΙΑ ΒΙΒΛΙΟ….ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΑ. ΠΡΟΤΙΜΩ, ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΒΙΒΛΙΑΡΑΚΙ, ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΟΥ…ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΛΟΠΟΙΗΜΕΝΑ, ΕΝΑ CD.ΚΙΚΟ…ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ. ΟΥΤΕ ΘΑ ΤΟ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ, ΜΑ ΠΟΤΕ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑ…ΑΚΟΜΑ ΜΕ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ, ΜΕ ΚΑΙΕΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΩ…ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΙΔΑ…ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΖΗΣΑ…ΑΠ΄ΤΗ ΜΙΑ, Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ, ΜΕΤΑ Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ, ΚΑΙ Η ΤΡΕΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ, Σ΄ΕΝΑΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΜΑ ΠΟΛΥ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ!!! ΤΕΛΟΣ. ΑΥΤΑ ΚΙΚΟ ΜΟΥ…΄Οποιος θέλει, ας βγάλει μόνος του τα συμπεράσματά του. Γνώρισα κι΄άλλους ανθρώπους, χρήστες, και λένε όλοι το ίδιο τροπάρι….ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ , ΞΕΡΩ.ΤΩΡΑ ΤΟΥΣ ΜΥΡΙΖΟΜΑΙ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ…Τους ταίζω, ένα πιάτο φαγητό, για να μπορέσουν να περπατήσουν και τέρμα.ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΙΔΙΚΟΣ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ…ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΧΑΛΑΣΑ ΕΓΩ…ΜΗ ΒΑΡΑΤΕ ΕΜΕΝΑ, ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ…ΕΛΕΟΣ!!!
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ.
***KIKO!!!
****Απ΄όσους ανθρώπους έχω συναντήσει στο δρόμο μου, εκείνοι που “ξεχωρίζουν” μα και παραδόξως “μοιάζουν” είναι οι χρήστες διαφόρων ουσιών.
*Το ψέμα, το παραμύθιασμα, είναι το καλύτερό τους παιχνίδι. Και το λάβαρό τους, φυσικά. Λες και αθλούνται στον ίδιο στίβο.
~~~Ανεπαρκείς σεξουαλικά,(όχι όλοι-όλοι), θολωμένοι εγκεφαλικά φοβισμένοι, άτομα χωρίς πρωτοβουλία, κομπλεξικά, ανασφαλή και περίτρανα επαναλαμβανόμενοι, με “συγκεκριμένη”, με μιάν αντιφατική συμπεριφορά…
~~~Χαμένοι σ΄έναν δικό τους εγκεφαλικά κόσμο, φτάνουν στο χάος τους, κι όσοι είναι τυχεροί, επιστρέφουν, από την παραίσθηση…
΄Οσοι όμως, εμμένουν εγωϊστικά μα και αδύναμοι είναι, δεν επιστρέφουν.
Παραμένουν κολλημένοι πεισματικά “στην ανυπαρξία” στη δήθεν “Μαγκιά”, στο χλωμό βλέμμα και προτάσσουν την “ξεφτίλα”, ως μοναδικό όπλο, για την “τόσο ξεχωριστή, εγωκεντρική εμμονή τους”!!!
-΄Εχουν καταλάβει, ότι είναι θύματα?΄Αλλοι ΝΑΙ, όταν το αντιληφθούν, αναπτύσσουν ταχύτητα συνειδητοποίησης και ξεφεύγουν…
@@@Μα τόσοι άλλοι όμως, τί απογίνονται?..
{ΒΟΡΑ ΚΟΡΑΚΩΝ ΜΕ ΓΑΜΨΑ, ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΝΥΧΙΑ}.
ΚΑΛΑ ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΔΙΑ, ΛΟΙΠΟΝ….
ΔΕΣΠΟΙΝΑ.