– Που είσαι;
– Στο ΠΟΥΘΕΝΑ
– Εδώ Είσαι! Μην φεύγεις πάλι
– Πώς να φύγω;
Στο ΠΟΥΘΕΝΑ είμαι
– Σου μιλάω
– Και εγώ σου μιλάω
Αλλά δεν μπορείς να με καταλάβεις
Μιλάω με τις σκέψεις σου
άσε με!
Ξέρεις κάτι; Δεν ξέρω
Ώρες ώρες δεν ξέρω
Φτάσαμε κάπου;
Αλλά που πηγαμε;
Ξέρεις κάτι; Κάπου θα φτάσαμε
Δεν γίνετε, κάπου να μην πηγαμε
Αλλά αυτό το κάπου είναι το ΠΟΥΘΕΝΑ
Ένα αόριστο ΕΔΩ μέσα στην αοριστία του ΕΚΕΙ
Ξέρεις κάτι; Δεν γίνετε, να μην είμαστε κάπου
Τόσο πονέσαμε. Τι στο διάολο ;
Όλο και από κάποιο δρομάκι καταλήξαμε
Μην ρωτήσεις ΠΟΥ! Είπαμε στο ΠΟΥΘΕΝΑ
Και εσύ στο ΠΟΥΘΕΝΑ είσαι πάνω κάτω
Ξέρεις ! Κανά τετράγωνο παρακάτω
Θυμάσαι; Όπως όταν ήμασταν παιδιά
Η πάνω και κάτω γειτονιά
Μην μελαγχολείς φιλενάδα
“ΕΜΕΙΣ” ακόμα “παιδιά” είμαστε
Ξέρεις κάτι; Γιατί παραμένουμε άνθρωποι
Ναι φιλενάδα, οι άνθρωποι στον κόσμο αυτό
Είναι μόνο τα παιδιά
Και “ΕΜΕΙΣ” ήμαστε ακόμα “παιδιά”
Μην φοβάσαι φιλενάδα, μην φοβάσαι
Όπως τότε
Που έβλεπες
την χιλιοκομματιασμένη καρδιά σου
Μην φοβάσαι
Το ξέρω καλύτερα από όλους
Σου την γαμησαν
Αλλά μην φοβάσαι
Εδώ είμαι
Εδώ είμαστε, “ΕΜΕΙΣ” , όλοι
“ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ”
Όχι αυτές οι μικρό-αστικές που συχενεσε
Η ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ “ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ”
“ΜΑΜΑ”, “ΜΠΑΜΠΑΣ”, “ΑΔΕΛΦΟΣ” ,“ΑΔΕΛΦΗ”, “ΑΝΕΨΙΑ”, “ΘΕΙΟΣ”, “ΘΕΙΑ”
Ομοφυλόφιλοι, πρεζακια, λεσβιες, αλήτες
Όλοι μαζί, ο ένας για τον άλλο
Καλά και εξηγημένα
χωρίς τις “ΠΟΥΣΤΙΕΣ” και τα “ΠΙΣΩΠΛΑΤΑ ΣΚΗΝΙΚΑ”
ΑΥΤΑ! Που τόσο απεχθανεσε
Αστους φιλενάδα … Αστους
Αν δουν τα λάθη τους …..
Τότε ίσως μάθουν….
Ίσως….
Ίσως τότε να άξιζαν
Όπως μου έλεγες
Αλλά ξέρεις κάτι;
Όλοι από λάθη μάθαμε
Αυτά είναι, ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ
Γι’ αυτό σου λέω φιλενάδα
Το νου σου στο παιδί
Αυτό είναι η “ΕΛΠΙΔΑ”
Το “ΑΥΡΙΟ” ,Όπως μου λες
Να το διδάξεις από όσα ζήσαμε
Να μην ξεχάσει
Έτσι μονάχα θα πάμε μπροστά
Θα αλλάξουν οι καιροί φιλενάδα
Μην φοβάσαι!
Άσε με μένα
Εγώ σχεδόν τελείωσα
Πάει καιρός τώρα
Την μια να παταω γερά, να αντέχω μια χαρά
Την άλλη να μην έχω σηκωμό, αν δεν ΤΟ βάλω μέσα μου
Μην μου στεναχωριέσαι φιλενάδα
Μην μου δακρύζεις
Μην φοβάσαι για μένα
ΚΑΛΑ ΕΙΜΑΙ
Ακόμα και όταν καίγομαι
Ώρες ώρες κόβομε
Να τέτοιες ώρες, όπως τώρα
Λένε πως μοιάζω σε αυτήν…
Αυτή την νέα ράτσα
Που δημιούργησαν!
Μην μου αγχώνεσαι όμως
Μην μου φοβάσαι
ΕΓΩ ΚΑΛΑ ΕΙΜΑΙ
Απλά να, ξέρεις τώρα
ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΙ ΠΛΕΟΝ
ΜΑΣ ΚΥΝΗΓΑΝΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ
Γαμησετα φιλενάδα
Θέλουν να μας κάνουν
Να μην σκεφτόμαστε πια
Αλλά ξέρεις κάτι;
ΘΑ ΤΟΥΣ ΓΑΜΗΣΟΥΜΕ!
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ
ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΠΑΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΝΤΟΣ ΕΝΤΑΞΕΙ!
Ξέρεις φιλενάδα;
Θα τα μοιραστούμε μαζί τους
Κοινοκτημοσύνη
Φιλενάδα , Το ΠΑΙΔΙ να προσέχεις
Όμως μην μου φοβάσαι
Σου γαμησαν την καρδιά
Μα είσαι παιδί ακόμα
Αλλά σιγά σιγά
Όλα αυτά τα κομμάτια
Θα γίνουν ΕΝΑ!
Μια πανέμορφη καρδιά
Σμιλευμένη από όσα πέρασες
Πανέμορφη όπως εσύ
Όπως σε θυμάμαι
Σε εκείνη…
Την φωτογραφία….
Να αγναντεύεις την κομματιασμένη σου ΚΑΡΔΙΑ
Σ αγαπώ φιλενάδα, σ αγαπώ
Αναρωτιέμαι ώρες ώρες
Αν είναι έρωτας
Όχι όμως …. Δεν είναι
Είναι κάτι άλλο…
Η ΑΠΟΛΥΤΗ…. ΑΓΑΠΗ
ma se olo to net na vriskoume philosofimenous paparologous pou apla einai kammena malakismena paizopoulakia? ts ts ts…my comment loipon…get a life axristidi…kaneis den pairnei sovara tis malakies sou…vlaka …axriste…kommatoskylo..
kai gia na min anarwtiesai…se kserw…kai i pswlia sou erxetai ekei pou den to perimeneis prezakia…opou k an kryfteis…larissa, thess, tha se vroume…plyne kwlarako..arketes malakies ekanes mafioze tis poutsas…deilo mouliko arxidi…emplekses me lathos parataksi…
Είπε ο ανώνυμος “Τρομπέν των ηλιθίων” και χάθηκε στα μοναχικά μονοπάτια του διαδικτύου.
Κίκο καλά σου τα είπε ρε! Απέβαλε επιτέλους κάθε ίχνος συναισθήματος και ρομαντισμού! Απο αυτά έχουμε μπόλικα. Και το νου σου. Η μαφία των ηλιθίων σε γυρεύει!
****ΚΙΚΟ! Θεωρώ, μεγάλη ντροπή, αυτόν τον πλήρη εξευτελισμό, που σου κάνουν κάποιοι άγνωστοι, κάποιοι ανώνυμοι. ΚΡΙΜΑ! Τέτοια ποταπά λόγια, δεν τα λέμε ούτε και στον μεγαλύτερο εγκληματία! Είτε είναι Εγκληματίας Ψυχών, Είτε σωμάτων..Τί πράγματα είναι αυτά, ρε παιδιά? Τί γλώσσα είναι αυτή που μιλάτε? Και γιατί να αποβάλεις κάθε ίχνος συναισθήματος, όπως γράφει, ένας άλλος φίλος? Δεν κατάλαβα! Τον ενοχλεί το συναίσθημα και ο ρομαντισμός?Και πού και πώς τα βρίσκει αυτός, και τα “έχουμε μπόλικα”, όπως γράφει… Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει ΕΔΩ.ΣΕ ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΖΩΗ. Δεν υπάρχει ρομαντισμός. Δεν υπάρχει συναίσθημα πιά. ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΑΥΤΑ. Κι΄είναι σαν ένα γλυκό κεράκι, που τρεμοπαίζει τη φλογίτσα του, αν βρεθεί λίγος ρομαντισμός…
Η χυδαιότητα, όμως των ανωνύμων, με τις ακατονόμαστες εκφράσεις τους, δεν οδηγούν πουθενά. Ακόμα και πρεζάκιας άν είναι κάποιος, δεν μπορείς να του μιλήσεις έτσι. Διότι είναι ΘΥΜΑ.Κι΄αν δεν μπορεί να ξεφύγει απ΄αυτό το κύκλωμα, οδηγείται στο Θάνατο. Λοιπόν, γιατί να βρίσω έναν πρεζάκια, ας πούμε?Να στενοχωρηθώ,ΝΑΙ. Να του φωνάξω “τρέχα, ρε βλάκα να σωθείς”ΝΑΙ. Να του ρίξω χαστούκια στο πρόσωπο, να τον ταρακουνήσω, να τον αναγκάσω πιεστικά για απεξάρτηση, ΝΑΙ. Ποιός φταίει για τα πρεζόνια, ποιός φταίει για τους κοκαϊνάκηδες, για τους βαρειά χωμένους στα χασίσια, που καίνε με τα χρόνια όλα τα κύτταρα του εγκεφάλου? Ε?ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΝΟΧΟΣ ΛΟΙΠΟΝ?
Δεν επικροτώ την πράξη των όσων κάνουν χρήση παραισθησιογόνων ουσιών. ΟΧΙ! ΄Ετσι κι΄αλλιώς, αυτοί ξευτελίζονται από μόνοι τους. Τους βλέπουμε μπροστά μας.ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ?ΓΙΑΤΙ ΣΤΟΥΣ ΤΑΦΟΥΣ, ΒΛΕΠΩ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ 23, 25 ΕΤΩΝ, ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΠΑΝΩ-ΠΑΝΩ “ΣΕ ΠΗΡΕ…Η ΕΠΟΧΗ ΣΟΥ”! Και κλαίει η Μάνα. Και μιά ζωή θα κλαίει…ΚΙΚΟ, δεν είμαι δικαστής, δεν είμαι δυστυχώς, αυτή, που θα σώσει τον κόσμο, που θα κλείσουν τέτοιοι άθλιοι τάφοι, αφού ήταν άθλιος ο θάνατος.΄Αθλιος και κρίμα! Εντελώς τζάμπα, που λέμε…ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ – ΜΑΣΤΙΓΑ – ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΛΥΘΕΙ. Το μόνο που μπορώ να πω, είναι, πως δεν χρειάζεται να ξεστομίζουμε τόσο αισχρά, τόσο χυδαία, λόγια, και μάλιστα δημόσια.!!! Αν θέλουμε να βρίσουμε τον πρεζάκια, τον παίρνουμε σε μιά γωνία, και του τα λέμε…Κι΄ό,τι μπορέσει ας το καταλάβει.ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΞΕΓΡΑΜΜΕΝΟΣ. ΧΑΜΕΝΟΣ. ΞΕΥΤΙΛΙΣΜΕΝΟΣ….Και ίσως και να το ΕΠΕΛΕΞΕ!!! ΑΥΤΑ. Η ΔΕΣΠΟΙΝΑ.